Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w (...) IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Giżewska-Rozmus

Ławnicy: Danuta Czepułkowska, Jolanta Przastek

Protokolant: st. sekr. sąd. Danuta Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2020 r. w (...) na rozprawie

sprawy z powództwa T. B. (1)

przeciwko Wytwórni (...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w K.

o odszkodowanie

I.  zasądza od pozwanego Wytwórni (...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w K. na rzecz powoda T. B. (1) kwotę 3.840,48 (trzy tysiące osiemset czterdzieści i 48/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 czerwca 2020 r., do dnia zapłaty tytułem odszkodowania;

II.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w (...) kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem nieopłaconych kosztów sądowych;

III.  wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.840,48 złotych.

IV P 171/20

UZASADNIENIE

Powód T. B. (1) – w pozwie skierowanym przeciwko Wytwórni (...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w K. wniósł o uznanie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia za niezgodne z prawem i zasądzenie kwoty 2800 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swego pozwu wskazał, iż w firmie pozwanego był zatrudniony na stanowisku operatora ładowarki, pracownik fermentacji na podstawie umowy o pracę na czas określony. Z uwagi na niezdolność do pracy przebywał na zwolnieniu lekarskim a następnie złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. W okresie niezdolności do pracy pozwany pracodawca złożył powodowi pismem z dnia 30.04.2020r. oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Pismem z dnia 05.05.2020r. odwołał powyższe oświadczenie. Pismem z 06.05.2020r. pozwana spółka rozwiązała z powodem umowę o pracę w oparciu o treść art. 53§1 pkt 1 lit b. Zdaniem powoda rozwiązanie z nim w trybie dyscyplinarnym umowy o pracę w sytuacji gdy pozostawał na świadczeniu rehabilitacyjnym jest bezpodstawne i niezgodne z prawem.

Na rozprawie w dniu 24.09.2020r. powód sprecyzował wysokość dochodzonego odszkodowania w oparciu o zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy przedłożonego przez pozwanego i wniósł o zasądzenie kwoty 3840,48 zł.

Pozwany Wytwórnia (...) sp. z o.o. (...) z siedzibą w K. w odpowiedzi na pozew wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że powód po upływie przyznanego mu świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 26 kwietnia 2020 r. nie stawił się w pracy i nie poinformował pracodawcy o swojej nieobecności. Wobec czego pracodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Następnie strona pozwana wskazała, iż w momencie otrzymania decyzji ZUS o zmianie decyzji ZUS w zakresie przyznania T. B. (1) prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, cofnęła własne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym, zwracając się do powoda o zwrot świadectwa pracy.

Zdaniem pozwanego zarzut powoda o barku jego zgody na cofnięcie pisma rozwiązującego umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika jest niezasadny, bowiem, jak wskazał pozwany, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Powód odsyłając pozwanemu świadectwo pracy, zaakceptował w sposób dorozumiany oświadczenie woli pozwanego cofające oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W pozwanej firmie powód był zatrudniony od dnia 19 czerwca 2018 r. na podstawie umowy o pracę- początkowo na okres próbny, następnie na czas określony na stanowisku operatora ładowarki- pracownika fermentacji, w pełnym wymiarze czasu pracy do dnia 16.12.2020r. Wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wyniosło 3.840,48 zł brutto.

(dowód: akta osobowe powoda –cz. B umowa o pracę k. 12,16; cz. C świadectwo pracy k. 8)

Powód z uwagi na stan zdrowia przebywał na zwolnieniu lekarski, a następnie po wykorzystaniu zasiłku chorobowego złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Decyzją z dnia 20 lutego 2020 r. ZUS przyznał powodowi świadczenie rehabilitacyjne od dnia 28 stycznia 2020r. do dnia 26 kwietnia 2020 r. Następnie decyzją z dnia 29 kwietnia 2020r. zmieniono decyzję z dnia 20.02.2020r. i przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 28 stycznia 2020 r. do dnia 25 lipca 2020r.

W sprawie złożenia wniosku o świadczenie rehabilitacyjne powód kontaktował się z pracownikiem kadr pozwanego. Upoważniony pracownik wypełnił powodowi wniosek z dnia 23.01.2020r. o świadczenie rehabilitacyjne. Wniosek ten został odebrany przez powoda i dostarczony do ZUS. W dniu kiedy powód stawił się w zakładzie pracy celem złożenia wniosku do wypełnienia został poproszony przez prezesa zarządu oraz księgowego, z którymi przeprowadził rozmowę na temat swojej niezdolności do pracy.

Następnie w dniu 03.04.2020r. wypełnił kolejny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Przed jego sporządzeniem ponownie kontaktował się z pracownikiem kadr pozwanego celem uzyskania informacji kto ma wypełnić kolejny wniosek tj pracodawca czy sam pracownik. Został poinformowany przez osobę zatrudnioną w kadrach, iż kolejny wniosek winien wypełnić sam.

(dowód: wnioski do ZUS-k.10-10v, 12-13v; zaświadczenie-k.11-11v,14-14v; decyzje ZUS-k.15-17v; orzeczenie-k. 18, przesłuchanie powoda T. B. k.73-74 )

Decyzję ZUS z dnia 29.04.2020r. powód otrzymał na początku maja 2020r. Pozwany zakład pracy otrzymał decyzję w dniu 05.05.2020r.

Pracodawca w dniu 30 kwietnia 2020 r . sporządził oświadczenie o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę. Wskazano, iż z dniem 30.04.2020r. rozwiązano z powodem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na niestawieniu się do pracy bez usprawiedliwienia w dniach 27, 28, 29 i 30 kwietnia 2020r. Przesyłka została wysłana do powoda w dniu 05.05.2020r.

Wobec otrzymania przez pozwanego w dniu 5 maja 2020r. decyzji ZUS przedłużającej powodowi okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, pracodawca zwrócił się do powoda pismem z dnia 05.05.2020r., aby wysłane w dniu 04.05.2020r. rozwiązanie umowy o pracę oraz wystawione świadectwo pracy potraktował jako nieważne i odesłał na adres siedziby pozwanego. Pismo zostało nadane kilka godzin po nadaniu przesyłki zawierającej rozwiązanie umowy o pracę.

Powód zwrócił pozwanemu świadectwo pracy.

(dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy-k.6; świadectwo pracy-k.8-9;, poświadczenie nadania-k. 50, przesłuchanie powoda T. B. k.73-74, akta osobowe- cz. C- pismo k. 6, decyzja k. 5)

W dniu 6 maja 2020r. strona pozwana sporządziła pismo zawierające oświadczenie o rozwiązaniu z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika. W treści oświadczenia wpisano, iż przyczyną rozwiązania stosunku pracy jest niezdolność do pracy trwająca dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące. Pismo zostało wysłane w dniu 07.05.2020r. i odebrane przez powoda w dniu 11.05.2020r.

(dowód: oświadczenie pracodawcy k. 7, świadectwo pracy k. 20-21, potwierdzenie nadania i odbioru k. 51, przesłuchanie powoda T. B. k.73-74)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie należy rozważyć kilka powiązanych ze sobą kwestii. W pierwszej kolejności warto stwierdzić, że pracodawca pismem z dnia 30.04.2020r. wysłanym powodowi w dniu 05.05.2020r. doręczył rozwiązanie umowy o pracę wskazując, iż z dniem 30.04.2020r. rozwiązuje z powodem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na niestawieniu się do pracy bez usprawiedliwienia w dniach 27, 28, 29 i 30 kwietnia 2020r. Zgodnie z art. 61 par. 1 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Tym samym, strona pozwana winna wykazać, że odwołała swoje oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z dniem 30.04.2020r. w sposób wyżej wskazany. W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego pozwany nie zaproponował dowodów, które miałyby potwierdzić, że oświadczenie zostało odwołane skutecznie. Bowiem z przedłożonych pism kierowanych do powoda, dowodów nadania oraz twierdzenia pełnomocnika pozwanego, które to twierdzenie nie było negowane przez powoda, wynika, że oświadczenie o wycofaniu pierwszego rozwiązania umowy zostało sporządzone w dniu 05.05.2020r. i nadane na poczcie już po wysłaniu rozwiązania umowy w trybie art. 52 kp. Należy zauważyć, iż pismo z dnia 05.05.2020r. wskazuje wręcz, że pierwsze rozwiązanie umowy o pracę zostało wysłane do powoda nawet 04.05.2020r. Brak jest jednak dowodów wskazujących na wcześniejsze doręczenie powodowi pisma z 05.05.2020r. lub równoczesne doręczenie pracownikowi obu pism.

Następnie już w dniu 06.05.2020r. pozwany sporządził kolejne pismo rozwiązujące umowę o pracę łączącą strony na podstawie art. 53 par. 1 pkt.1 lit.b kp. Niemniej jednak jeszcze w tej dacie nie posiadał potwierdzenia akceptacji przez powoda odwołania pierwszego oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Również w dacie nadania pisma ( 07.05.2020r.) i odbioru ( 11.05.2020r.) nie dysponował stanowiskiem pracownika. Tym samym skuteczne było rozwiązanie umowy o pracę dokonane w trybie dyscyplinarnym. Podczas przesłuchania powód nie potwierdził, aby w jakikolwiek sposób zaaprobował cofnięcie wobec niego rozwiązania umowy o pracę z dnia 30.04.2020r. Nie było nim odesłanie pierwszego świadectwa pracy. Należy podkreślić, iż „ aby oznaczone zachowanie się uznać za oświadczenie woli musi ono w świetle dyrektyw wykładni oświadczeń woli wynikających z art. 65 kc wskazywać na zamiar wywołania określonych skutków prawnych” ( wyrok SN z 03.12.2009r. II CSK 550/09). „Czynność prawna jest dokonana przez fakty konkludentne, jeżeli wyrażają one niewątpliwą treść oświadczenia woli, natomiast nie mogą one stanowić podstawy przypisania czynnościom prawnym skutków, które z nich nie wynikają.” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 1 lutego 2018 r. I ACa 712/17). Nadto, zgoda na cofnięcie oświadczenia woli musi być uprzednia wobec kolejnej czynność strony cofającej swoje oświadczenie (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 października 1986 r. III PZP 62/86).

Mając na względzie powyższe rozważania należy stwierdzić, iż pracodawca doręczył pracownikowi rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 par.1. pkt. Kp, które nie zostało skutecznie cofnięte. Z okoliczności sprawy nie wynika także, aby pracownik wyraził zgodę na powyższe cofnięcie. Od powyższego oświadczenia pracodawcy odwołał się powód wskazując na fakt, iż w dniach 27,28,29 i 30 kwietnia 2020r. zgodnie z decyzją ZUS z dnia 29.04.2020r. korzystał z prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 07.08.2001r. I PKN 547/00 „Nieobecność pracownika w pracy spowodowana jego chorobą nie może być zakwalifikowana jako "samowolne zaprzestanie pracy", ani jako niestawienie się do pracy bez usprawiedliwienia, ani jako zaniedbanie obowiązku usprawiedliwienia nieobecności w czasie zwolnienia lekarskiego.” Nieobecność powoda w pracy we wskazanym okresie była usprawiedliwiona jego niezdolnością do pracy i wykazana decyzją ZUS z dnia 29.04.2020r. Tym samym nie mogła być przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 grudnia 1997 r., I PKN 216/97 (OSNAPiUS z 1998 r., z. 20, poz. 596) niezdolność do pracy spowodowana chorobą, stwierdzona zaświadczeniem lekarskim, zawsze usprawiedliwia nieobecność pracownika w pracy. Również w wyroku z dnia 4 sierpnia 1998 r., I PKN 126/99 (OSNAPiUS z 2000 r. z. 2, poz. 752), Sąd ten uznał, że pracownik nie narusza w sposób ciężki podstawowych obowiązków pracowniczych, jeżeli po jego stronie występują okoliczności usprawiedliwiające nieobecność w pracy, a dopuszcza się on jedynie uchybień w formalnym usprawiedliwieniu tej nieobecności. W okolicznościach niniejszej sprawy, niezdolność powoda do pracy wynikała z decyzji ZUS- pierwszej z dnia 20.02.2020r. przyznającej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 28.01.2020r. do 26.04.2020r. i drugiej z dnia 29.04.2020r. zmieniającej decyzję z 20.02.2020r. i przyznającej prawo do świadczenie za okres od 28.01.2020r. do 25.07.2020r.

Sąd dokonując ustaleń w sprawie oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony oraz dowodu z przesłuchania powoda. Dowody te, niekwestionowane przez żadną ze stron, dały podstawy do poczynienia wiążących ustaleń w sprawie. Zebrany materiał dowodowy jest wiarygodny i wewnętrznie spójny.

Uwzględniając poczynione ustalenia oraz dokonane w oparciu o nie rozważania, Sąd uznał za uzasadnione roszczenie powoda zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Dlatego też, w punkcie I wyroku, w oparciu o art. 58 kp, zasądzono na rzecz powoda kwotę 3840,48 zł tytułem odszkodowania wraz z należnymi odsetkami.

W punkcie II wyroku nakazano ściągnąć od pozwanego, jako strony przegrywającej, kwotę należnej opłaty w sprawie ( art. art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).

W punkcie III nadano wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności ( art. 477 (2) par. 1 kpc).

SSR Grażyna Giżewska- Rozmus