Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 1122/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 08.04.2020 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Odział w Ł. Inspektorat w Ł. stwierdził, że E. K. w okresie od 01 listopada 2018 roku, nie podlega ubezpieczeniom społecznym : emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek S. W.. W uzasadnieniu, organ wskazał, że E. K. została zgłoszona do ubezpieczeń jako pracownik od dnia 1 listopada 2018 roku., na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Organ rentowy zaznaczył, że płatnik składek złożył za E. K. imienny raport miesięczny o należnych składkach i wypłaconych świadczeniach ZUS RCA, w których została wykazana podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne: za listopad 2018 roku w kwocie 1 050,00 zł., za wrzesień 2019 roku w kwocie 428,57 zł., oraz za październik w kwocie 0,00 zł. Dodatkowo, w decyzji podkreślono, że płatnik, w złożonych imiennych raportach miesięcznych o wypłaconych świadczeniach i przerwach w opłacaniu składek (...), wykazał okres urlopu wychowawczego od 19 listopada 2018 roku do 31 sierpnia 2019 roku, wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy od 21 września 2019 roku do 23 października 2019 roku. Następnie 14 listopada 2019r., płatnik składek wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego dla E. K. od 24 października 2019 roku. Na tej podstawie, organ rentowy podjął wątpliwość, co do faktycznego świadczenia pracy przez E. K..

W okresie od 05 lutego 2020 roku do dnia 17 lutego 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził postępowanie kontrolne, w zakresie zgłoszenia E. Z. do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia u S. W.. W wyniku podjęcia powyższych czynności, organ rentowy stwierdził, iż przedmiotowa umowa o pracę nosi znamiona czynności pozornej, której celem jest obejście przepisów prawa i, dzięki temu, uzyskanie tytułu do urlopu wychowawczego oraz świadczenia, wypłacanego z ubezpieczenia społecznego – zasiłku chorobowego oraz zasiłku macierzyńskiego i rodzicielskiego.

/decyzja k.49 - 50 akt ZUS/

W dniu 30 kwietnia 2020 roku E. K. złożyła odwołanie od ww. decyzji. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

- art. 22 k.p. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do rzeczywistego wykonywania pracy przez E. K. w ramach stosunku przacy nawiązanego z płatnikiem S. W., w sytuacji gdy ze strony Ubezpieczonej w okresie od 1 listopada 2018 roku do 18 listopada 2018 roku zrealizowane zostały wszystkie konieczne elementy stosunku pracy wskazane w powołanym wyżej przepisie;

- art. 22 k.p. w zw. Z art. 83 §1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu pozorności umowy z dnia 1 listopada 2018 roku w sytuacji rzeczywistego świadczenia przez ubezpieczoną pracy na rzecz S. W. w okresie od 1 listopada 2018 rok do 18 listopada 2018 roku oraz braku dowodów wskazujących, że wolą stron nie było nawiązanie stosunku o cechach właściwych dla umowy o pracę.

- art. 6 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 w zw. z art. 12 ust.1 i art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu, że ubezpieczona nie podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu mimo faktycznie wykonywanej pracy na rzecz płatnika składek w ramach nawiązanego stosunku pracy.

W treści odwołania wskazano, że rozstrzygnięcie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zapadło w wyniku błędnej oraz wybiórczej interpretacji stanu faktycznego oraz zgromadzonych dowodów. Podkreślono, że organ rentowy w żaden sposób nie wykazał spełnienia przesłanek z art. 83 k.c., a podniesiona w zaskarżonej decyzji argumentacja w powyższym zakresie jest wynikiem braku odniesienia się do całokształtu okoliczności sprawy. W odwołaniu podkreślono, że Ubezpieczona rzeczywiście świadczyła pracę odpowiadającą stosunkowi pracy na rzecz S. W., zaś długotrwałość jej wykonywania pozostaje bez znaczenia z punktu widzenia oceny skuteczności umowy o pracę.

/odwołanie k. 4 - 8/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 maja 2020r., pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k. 10 - 12/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. K. urodziła się (...). Wnioskodawczyni mieszka w D. , wraz z mężem i dziećmi . Odległość między D. a Ł. to około 17 km.

/okoliczność bezsporna/

Płatnik składek S. W., od 1997 roku prowadzi pod firmą (...) w Ł. , jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której - okręgową stację kontroli pojazdów. W toku postępowania płatnik zeznał, iż poza ww. działalnością, rozszerzył produkcję o mebli dla dzieci. Płatnik podkreślił, iż wszelkie czynności, związane ze sprzedażą mebli, wykonuje jego córka M. W. (1), w tym, również , zajmuje się, zatrudnianiem pracowników.

/ wydruk (...) k.33, zeznania płatnik składek min.00:05:46 - 00:27:17, płyta CD k. 103/

W okresie od 3.04.2015r. do 31.10.2018r . E. K. była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółce Akcyjnej w K. jako sprzedawca kasjer . W związku z urodzeniem, w dniu 8.09.2017r. , dziecka O. K. , korzystała z urlopu rodzicielskiego w okresie od 26.01.2018r.r do 6.09.2018r. i następnie, urlopu wychowawczego w okresie 7.09.2018r. do 31.10.2018r.

/świadectwo pracy zawarte w aktach osobowych wnioskodawczyni - strona 1-akt k. 39 zeznania wnioskodawczyni min.00:53:40 płyta CD k. 103 / /

W dniu 31 października 2018 roku, E. K. podpisała umowę, nazwaną umowa o pracę na czas nieokreślony, z S. W. (...), na mocy której E. K. została zaangażowana na stanowisku kierownika działu sprzedaży z wynagrodzeniem w wysokości 2 100,00 zł brutto.. Dzień rozpoczęcia pracy – 1.11.2018r.

E. K. miała wykonywać wszelkie czynności, związane ze sprzedażą i wysyłką mebli dla dzieci oraz promowaniem marki na portalach społecznościowych oraz wszelkiego rodzaju prace administracyjne i pomocnicze.

/ dokumentacja osobowa k.39, umowa o pracę w dokumentacji osobowej wnioskodawcy k.1, zeznania płatnika e-protokół rozprawy z dnia 12.08.2020r. płyta CD k. 103/

W dniu 02 listopada 2018 roku E. K. odbyła szkolenie – ogólne - w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. W tym samym dniu ( 2.11.2018r.) złożyła pracodawcy wniosek o udzielenie urlopu wychowawczego w okresie od 19 listopada 2018 roku do 24 sierpnia 2021 roku.

E. K. była wdrażana – do wykonywania czynności przez E. M., zatrudnioną w firmie płatka w wymiarze ½ etatu, następnie w pełnym wymiarze czasu pracy, lub żonę płatnika M. W. (2). Wnioskodawczyni wykonywała czyszczenie szczebelków w bujaczkach dla dzieci. Prowadziła F. dla firmy płatnika, ale logowała się, korzystając ze swojego prywatnego telefonu i komputera. Czynności wykonywała , nie w ścisłym reżimie czasowym, ale w elastycznym czasie, niekiedy, nawet, na spacerze z dzieckiem O.. Wiele czynności wykonywała, również, w miejscu swojego zamieszkania.

/akta osobowe k.39, zeznania płatnika min 00:27:49 - 00:39:21, zeznania świadka M. K. 01.31.05 e-protokół rozprawy z dnia 12.08.2020r. płyta CD k. 103 /

W dniu 2.11.2018r. złożyła wniosek o do płatnika składek o udzielenie urlopu wychowawczego od 19.11.2018r. do 24.08.2021r. w związku z urodzeniem syna O. K.

/ strona 3 akt osobowych - k. 39/

Wnioskodawczyni korzystała z urlopu wychowawczego w okresie od 19.11.2018r. do 16.09.2019r.

/akta osobowe świadectwo pracy k. 39/

Na mocy oświadczenia z dnia 13.09.2019 roku, pracodawca wyraził zgodę na przerwanie urlopu wychowawczego i podjęcie pracy w dniu 17 września 2019 roku.

/ strona 4 akt osobowych k.39 /

Od dnia 21.09.2019r. wnioskodawczyni stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą.

/ dokumentacja medyczna k. 45,48, 49, 50 i następne /

W dniu 7.04.2020r. wnioskodawczyni urodziła córkę E.

/ kserokopia karty ciąży k. 80-86/

W dniu 15 kwietnia 2020 roku E. K. zwróciła się z prośbą o rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron, który zgodnie ze świadectwem pracy ustał w dniu 17 kwietnia 2020 roku.

/świadectwo pracy w dokumentacji osobowej k.39/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał, przede wszystkim, w oparciu o, załączone do akt, dokumenty, w postaci m.in.: dokumentacji osobowej, akt rentowych oraz w oparciu o osobowe źródła dowodowe w postaci zeznań świadków:, M. W. (2), H. Ł., M. K., oraz stron: E. K. S. W. ,

Sąd nie dał wiary zeznaniom płatnika i wnioskodawczyni w zakresie podstawy prawnej, nawiązanego stosunku prawnego. Z ich zeznań, bowiem, jednoznacznie wynika, w tym zakresie zeznania stron są potwierdzone zeznaniami świadka M. W. (2), ( żony płatnika) ze wprawdzie wnioskodawczyni wykonywała pewne czynności w firmie płatnika np. – czyszczenie szczebelków w bujaczkach dla dzieci, ale wtedy wskazówki, rady, ale także pokazywanie wzorów, nie należało do płatnika, ponieważ był często nieobecny w firmie , ale czyniła to żona płatnika lub pracownik firmy (...). Nie było formalnego i faktycznego nadzoru pracowniczego, nie była reżimu miejsca i czasu wykonywania czynności. Wnioskodawczyni wykonywała wiele czynności , takich jak np. obsługa F. firmy, korzystając z prywatnego sprzętu wnioskodawczyni: telefonu u komputera. Dlatego Sąd, dał wiarę zeznaniom w zakresie przedstawionego stanu faktycznego, ale odmówił wiary zeznaniom w zakresie – przedstawionych wniosków , albowiem całokształt okoliczności : przedmiotowych i podmiotowych , implikuje odmienne wnioski orzecznicze.

Sąd, przede wszystkim, odmówił wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz płatnika, w części, w której wskazywali oni na zatrudnienie E. K. na podstawie umowy o pracę z uwagi na istnienie rzeczywistej potrzeby pracodawcy. Podkreślić należy, że E. K. przebywała na urlopie wychowawczym w okresie od 26 stycznia 2018 roku do 06 września 2018 roku u poprzedniego pracodawcy tj. (...) S.A. W dniu ustania stosunku pracy 31.10.2018 roku, a zarazem niespełna dwa miesiące od ustania urlopu wychowawczego E. K. zawarła umowę o pracę z płatnikiem. Okolicznością bezsporną jest, że zaledwie 2 dni po zawiązaniu nowego stosunku prawnego, odwołująca złożyła wniosek o urlop wychowawczy. Mając na uwadze fakt, że w dniu 31 października E. K. związana była poprzednim stosunkiem pracy z (...) S.A, oraz, że 1 listopada jest dniem ustawowo wolnym od pracy, stwierdzić należy, że faktycznie przepracowany przez odwołującą okres przez złożeniem wniosku o udzielenie urlopu wychowawczego wynosił jeden dzień, w trakcie którego , co wynika z dokumentacji materialnej ( akt osobowych) i zeznań stron, odbywała szkolenie..

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż celem stron umowy, nazwanej umowa o pracę, w istocie nie było nawiązanie stosunku pracy, z uwagi faktyczne zapotrzebowanie kadrowe pracodawcy, a jedynie chęć uzyskania tytułu do ubezpieczeń społecznych, w następstwie czego E. K. uzyskałaby prawo do urlopu wychowawczego. Wskazać bowiem należy, że w okresie, w jakim odwołująca miałaby być zatrudniona przez płatnika składek, aby usprawnić pracę w związku ze sprzedażą nowego produktu jakim są meble dla dzieci, przeważający okres czasu przebywałaby na urlopie wychowawczym.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie, jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Zgodnie z treścią art.6 ust.1 punkt 1, art.8 ust.1 i art.11 ust.1 i art.12 ust.1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2020 roku, poz.53) pracownicy, to jest osoby pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym tj. emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Definicja pracownika, na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych, została zawarta w przepisie art.8 ust.1 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, iż za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy.

Pojęcie stosunku pracy, o jakim mowa w art.8 ust.1 ww. ustawy jest równoznaczne z pojęciem stosunku pracy definiowanym przez art. 22 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I UK 296/04, OSNP 2006/9-10/157).

Stosownie do treści art.22§1 kodeksu pracy, przez nawiązanie stosunku pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Stosunek pracy posiada szczególne cechy, które pozwalają na jego odróżnienie od innych stosunków prawnych do niego zbliżonych.

Stosunek pracy wyróżnia się:

1) koniecznością osobistego wykonania pracy,

2) podporządkowaniem pracownika pracodawcy,

3) wykonywaniem pracy na rzecz pracodawcy

4) i na jego ryzyko,

5) a ponadto odpłatnością pracy.

W razie ustalenia, że w, łączącym strony stosunku prawnym, występowały elementy obce stosunkowi pracy, nie jest możliwa ocena, że zawarta została umowa o pracę.

Spór, w niniejszej sprawie, sprowadza się do ustalenia, czy E. K., faktycznie świadczyła - pracę - na rzecz S. W. , czy też strony zawarły kwestionowaną umowę, nazwaną umowa o pracę, wyłącznie w celu wyłudzenia świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a więc dla pozoru, ewentualnie czy czynność ta nie zmierzała do obejścia prawa i nie była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

O pozorności umowy o pracę, wnioskować należy z całokształtu okoliczności, dotyczących momentu zawarcia umowy, jak i przez pryzmat zdarzeń późniejszych. Do cech pojęciowych pracy stanowiącej przedmiot zobowiązania pracownika w ramach stosunku pracy należą osobiste i odpłatne jej wykonywanie w warunkach podporządkowania. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy jest realizowany. Jeżeli stosunek pracy nie powstał ,bądź też nie jest realizowany, wówczas nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet jeśli jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 stycznia 2006 r. III AUa 433/2005). Podleganie pracowniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego jest uwarunkowane, nie tyle opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ile legitymowaniem się statusem pracownika, rzeczywiście świadczącego pracę, w ramach ważnego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 r. o sygn. akt II UK 43/05, OSNAPiUS rok 2006/15 – 16/251).

W przedmiotowej sprawie, organ rentowy stanął na stanowisku, że umowa o pracę z dnia 31 października 2018 r., zawarta między wnioskodawczynią a płatnikiem składek , jest nieważna, bowiem, została zawarta dla pozoru.

Zgodnie z art.83§1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Z czynnością prawną pozorną mamy do czynienia wówczas, gdy występują, łącznie następujące warunki: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru, czyli być aktywnym uczestnikiem stanu pozorności. Pierwsza i zasadnicza cecha czynności pozornej wyraża się brakiem zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo łączy z tego typu i treścią złożonego oświadczenia. Jest to zatem z góry świadoma sprzeczność między oświadczonymi a prawdziwymi zamiarami stron, czyli upozorowanie stron na zewnątrz i wytworzenie przeświadczenia dla określonego kręgu (otoczenia), nie wyłączając organów władzy publicznej, że czynność o określonej treści została skutecznie dokonana. Jednakże zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w wyroku z dnia 14 marca 2001 r. (III UKN 258/00, opubl. OSNAP 2002/21/527), nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował. Nie wyklucza to rozważenia, czy w konkretnym przypadku zawarcie umowy zmierzało do obejścia prawa (art.58§1 k.c. w związku z art.300 k.p.).

O czynności prawnej, mającej na celu obejście ustawy, można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala na uniknięcie zakazów, nakazów lub obciążeń wynikających z przepisu ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Nie jest natomiast obejściem prawa dokonanie czynności prawnej w celu osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiąże z tą czynnością prawną. Skoro, z zawarciem umowy o pracę, ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, wiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalno-rentowego, chorobowego i wypadkowego, podjęcie zatrudnienia w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia, nie może być kwalifikowane jako obejście prawa.

W sytuacji, gdy wolą stron zawierających umowę było faktyczne nawiązanie stosunku pracy i doszło do świadczenia pracy za wynagrodzeniem, sama świadomość jednej ze stron umowy, a nawet obu stron, co do wystąpienia w przyszłości zdarzenia, uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie daje podstawy do uznania, że umowa miała na celu obejście prawa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2008 r., sygn. akt II UK 334/07).

Sąd Okręgowy, w całości, podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie o sygn. akt II UK 204/09 (Lex nr 590241), iż o tym czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z art.22§1 k.p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2010 roku w sprawie o sygn. akt I UK 43/10 (Lex nr 619658) , wskazano, że umowa o pracę jest zawarta dla pozoru, a przez to nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli strony z góry zakładają, iż nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Skoro z zawarciem umowy o pracę ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalnego i rentowych oraz wypadkowego i chorobowego, to podjęcie zatrudnienia w celu objęcia tymi ubezpieczeniami i ewentualnie korzystania z przewidzianych nimi świadczeń nie jest obejściem prawa. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt I UK 74/10 (Lex numer 653664) stwierdzono zaś, że podstawą ubezpieczenia społecznego jest rzeczywiste zatrudnienie, a nie sama umowa o pracę (art. 22 k.p., art. 6 ust.1 punkt 1 i art.13 punkt 1 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Umowa o pracę nie jest czynnością wyłącznie kauzalną, gdyż w zatrudnieniu pracowniczym chodzi o wykonywanie pracy. Brak pracy podważa sens istnienia umowy o pracę. Innymi słowy jej formalna strona, nawet połączona ze zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego, nie stanowi podstawy takiego ubezpieczenia.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że motywacja skłaniająca do zawarcia umowy o pracę nie ma znaczenia dla jej ważności przy tym wszak założeniu, że nastąpiło rzeczywiste jej świadczenia zgodnie z warunkami określonymi w art. 22§1 k.p. Tym samym, nie można byłoby czynić odwołującemu zarzutów, że zawarł kwestionowaną umowę o pracę jedynie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych, pod tym wszakże warunkiem, że na podstawie tej umowy realizowałaby zatrudnienie o cechach pracowniczych.

Mając na uwadze dotychczas poczynione rozważania prawne, należy podkreślić, że w realiach niniejszej sprawy, w celu dokonania kontroli prawidłowości zaskarżonej decyzji organu rentowego należało ustalić czy pomiędzy ubezpieczonym , a płatnikiem składek istotnie doszło do nawiązania i realizacji stosunku pracy w warunkach określonych w art.22§1 k.p., czy E. K. osobiście świadczyła pracę podporządkowaną pracodawcy (pod kierownictwem pracodawcy) w sposób ciągły, odpłatny, na rzecz i ryzyko pracodawcy. Dokonanie powyższego ustalenia miało, bowiem, znaczenie dla objęcia ubezpieczonego obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym oraz wypadkowym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. W realiach niniejszej sprawy odpowiedź na powyższe pytanie jest negatywna.

Zgromadzony w toku postępowania, materiał dowodowy, nie potwierdził, aby powierzone ubezpieczonej - obowiązki, wykonywała ona w okresie od dnia 1 listopada 2018 roku do dnia 17 kwietnia 2020 roku. w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. przez pięć dni w tygodniu po osiem godzin dziennie. Wnioskodawczyni sama decydowała o rozpoczęciu i zakończeniu pracy, pracodawca nie kontrolował czasu pracy.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni prowadziła F. dla firmy płatnika, ale logowała się, korzystając ze swojego prywatnego telefonu i komputera. Czynności wykonywała , nie w ścisłym reżimie czasowym, ale w elastycznym czasie, niekiedy, nawet, na spacerze z dzieckiem O.. Wiele czynności wykonywała, również, w miejscu swojego zamieszkania. Wprawdzie wnioskodawczyni wykonywała pewne czynności w firmie płatnika np. – czyszczenie szczebelków w bujaczkach dla dzieci, ale wtedy wskazówki, rady, ale także pokazywanie wzorów, nie należało do płatnika, ponieważ był często nieobecny w firmie , ale czyniła to żona płatnika lub pracownik firmy (...).

Zdaniem Sądu Okręgowego, powyższe okoliczności świadczą o tym, że istniejący pomiędzy wnioskodawcą , a płatnikiem składek stosunek prawny, nie zawierał konstytutywnego elementu stosunku pracy w postaci wykonywania pracy w warunkach podporządkowania pracowniczego pod kierownictwem pracodawcy. Taka zaś konstatacja, wyklucza uznanie, że sporne zatrudnienie miało cechy zatrudnienia pracowniczego, mimo, iż Sąd nie neguje, że E. K. wykonywała pewne czynności, w spornym okresie na rzecz płatnika składek, o których mowa w zeznaniach stron i świadków. W rezultacie Sąd uznał, że wykonywane przez ubezpieczoną na rzecz płatnika składek, czynności nie odbywały się w reżimie charakterystycznym dla stosunku pracy, to jest zgodnie z dyspozycją art. 22 § 1 k.p., a strony nie były związane umową o pracę.

Kwalifikacja ta ma znaczenie z dwóch powodów. Po pierwsze, zgodnie z art.6 ust.1 punkt 1, art.11 ust.1 oraz art.12 ust.1 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, prowadzi do uznania, że E. K. nie podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik. Po drugie, stanowisko to, zważywszy na treść zaskarżonej decyzji, uniemożliwia wypowiedzenie się, co do podlegania ubezpieczeniu społecznemu ubezpieczonego na innej podstawie prawnej. Sąd Okręgowy nie może, w tym postępowaniu, tej kwestii przesądzać, gdyż przedmiotem sprawy jest wyłącznie podleganie ubezpieczeniom społecznym jako pracownik (art. 6 ust 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, wątpliwości organu rentowego, co do rzeczywistego celu i zamiaru stron nawiązujących ten stosunek prawny były uzasadnione, a zatem zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odpowiada prawu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c , oraz na podstawie & 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2018r. poz. 265)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć płatnikowi