Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 4588/19

  do całości wyroku

Decyzją z dnia 26 września 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił H. S. prawa do emerytury pomostowej z uwagi na brak stażu pracy w szczególnych warunkach wynoszącego co najmniej 15 lat oraz fakt kontynuowania stosunku pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca legitymuje się stażem sumarycznym w wymiarze 43 lat 4 miesięcy i 10 dni oraz stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach/charakterze w wymiarze 13 lat 5 miesięcy i 15 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do stażu pracy w warunkach szczególnych zostały zaliczone okresy zatrudnienia od 1 czerwca 1994 r. do 30 kwietnia 2004 r. oraz od 8 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2018 r. (po wyłączeniu okresów nieskładkowych i urlopów bezpłatnych).

/decyzja k.35 – 35 odwrót akt ZUS/

W dniu 7 października 2019 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie H. S. od ww. decyzji , w którym wniósł o zaliczenie okresu od 30 kwietnia 1978 r. do 30 kwietnia 1991 r. jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

/odwołanie k.3/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.4 – 5/

Decyzją z dnia 16 czerwca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił H. S. prawa do emerytury pomostowej z uwagi na brak stażu pracy w szczególnych warunkach wynoszącego co najmniej 15 lat. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca legitymuje się stażem sumarycznym w wymiarze 44 lat 2 miesięcy i 22 dni oraz stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach/charakterze w wymiarze 14 lat 5 miesięcy i 2 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do stażu pracy w warunkach szczególnych zostały zaliczone okresy zatrudnienia od 1 czerwca 1994 r. do 30 kwietnia 2004 r. oraz od 8 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2019 r. (po wyłączeniu okresów nieskładkowych i urlopów bezpłatnych). Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał ,że do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono wnioskodawcy okresu od 1 stycznia 2020 r. do 30 kwietnia 2020 r. , ponieważ nie został on zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych.

/decyzja k.49 – 49 odwrót akt ZUS/

Na rozprawie w dniu 25 czerwca 2020 r. H. S. złożył odwołanie od decyzji z dnia 16 czerwca 2020 r. wnosząc o zaliczenie okresu od 30 kwietnia 1978 r. do 30 kwietnia 1991 r. jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

/odwołanie k.3 akt o sygn. VIII U 1555/20/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie oraz o łączne rozpoznanie ze sprawą o sygn. akt VIII U 4588/19.

/odpowiedź na odwołanie k.4 – 5 akt o sygn. VIII U 1555/20/

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2020 r. Sąd połączył sprawę o sygnaturze akt VIII U 1550/20 ze sprawą o sygnaturze akt VIII U 4588/19 w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz postanowił o ich prowadzeniu pod sygnaturą VIII U 4588/19.

Na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2020 r. pełnomocnik wnioskodawcy wycofał

odwołanie od decyzji z dnia 26 września 2019 r. oraz poparł odwołanie od decyzji z dnia 16 czerwca 2020 r. i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyraził zgodę na cofnięcie odwołania od decyzji z dnia 26 września 2019 r. oraz wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 16 czerwca 2020 r.

/protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2020 r. , płyta CD k.87/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca H. S. urodził się (...) H. S. pozostawał w zatrudnieniu do dnia 30 kwietnia 2020 r. Od 16 września 1977 r. H. S. legitymuje się uprawnieniami do prowadzenia samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 23 sierpnia 2019 r. H. S. złożył wniosek o emeryturę pomostową, po którego rozpatrzeniu wydano zaskarżoną decyzję z dnia 26 września 2019 r.

/wniosek k.32 – 32 odwrót akt ZUS , decyzja k.35 – 35 odwrót akt ZUS/

W dniu 15 maja 2020 r. H. S. złożył wniosek o emeryturę pomostową, po którego rozpatrzeniu wydano zaskarżoną decyzję z dnia 16 czerwca 2020 r.

/wniosek k.38 – 38 odwrót akt ZUS , decyzja k.49 – 49 odwrót akt ZUS/

Do stażu pracy w szczególnych warunkach zaliczono wnioskodawcy okres zatrudnienia od 1 czerwca 1994 r. do 30 kwietnia 2004 r. oraz od 8 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2019 r.

/okoliczność bezsporna/

W okresie od 2 września 1974 r. do 30 kwietnia 1991 r. H. S. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. gdzie zajmował następujące stanowiska pracy:

- od 2 września 1974 r. do 21 czerwca 1977 r. ucznia.

- od 22 czerwca 1977 r. do 30 kwietnia 1978 r. mechanika.

- od 30 kwietnia 1978 r. do 30 kwietnia 1991 r. kierowcy

W okresie od 25 października 1979 r. do 6 kwietnia 1982 r. H. S. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

/świadectwo pracy k.6 – 6 odwrót akt ZUS/

Od 30 kwietnia 1978 r. wnioskodawca jeździł wyłącznie samochodem ciężarowym marki S. lub J. o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracował po 8 godzin, a często także dłużej. Zakład pracy świadczył usługi transportowe i miał na stanie około 200 samochodów ciężarowych. W zakresie powierzonych obowiązków wnioskodawca zajmował się przewożeniem towarów, m.in. artykułów spożywczych, przędzy, bawełny, czy też maszyn. Ww. czynności wnioskodawca wykonywał wyłącznie na terytorium kraju, stosownie do otrzymanych dyspozycji. Wnioskodawca codziennie wracał do Ł. , przy czym zdarzało się ,że wnioskodawca, w przypadku dłuższej trasy, zmuszony był nocować w kabinie. Wnioskodawca nie zajmował się ładowaniem, czy też rozładunkiem towarów, gdyż za te czynności byli odpowiedzialni zleceniodawcy. W trasy jeździł sam. Do codziennych obowiązków wnioskodawcy należało sprawdzanie stanu technicznego samochodu przed wyruszeniem w trasę. W przypadku awarii wnioskodawca otrzymywał pojazd zastępczy. Naprawą pojazdów zajmował się warsztat W pracy nie było przestojów, a z uwagi na dużą liczbę zleceń wnioskodawca pracował także w co drugą niedzielę.

/zeznania świadków: J. N. min.00:29:15 – 00:43:23 , Z. O. min.00:44:12 – 00:59:00 , K. J. min. 01:00:15 – 01:06:55 rozprawy z dnia 25 czerwca 2020 r. , płyta CD k.75 , zeznania wnioskodawcy min. 00:10:49 – 00:12:59 rozprawy z dnia 27 sierpnia 2020 r. , płyta CD k.87 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:11:59 – 00:28:36 rozprawy z dnia 25 czerwca 2020 r. , płyta CD k.75 , dokumentacja osobowa wnioskodawcy k.20 – 33/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018, poz. 1924), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art.5-9 i art.11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art.3 ust.1 i 3;

7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe, co do daty urodzenia (po dniu 31 grudnia 1948 roku), wieku, rozwiązania umowy o pracę , posiadania co najmniej 25 - letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz wykonywania prac w warunkach szczególnych zarówno przed dniem 1 stycznia 1999 r. jak i po dniu 31 grudnia 2008 r.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się zatem do ustalenia, czy wnioskodawca ma wymagany okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat (art. 4 pkt 2 ustawy o emeryturach pomostowych).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów art. 32 ustawy z dnia o emeryturach i rentach z FUS (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz.887 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 32 ww. ustawy za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Pracą w warunkach szczególnych jest natomiast praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w szczególnych warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. był niesporny, a sporną pozostawała kwestia, czy wykonywane przez wnioskodawcę obowiązki pracownicze, w okresie od 30 kwietnia 1978 r. do 30 kwietnia 1991 r. były pracą wykonywaną w warunkach szczególnych. Stało się tak dlatego, iż wnioskodawca nie dysponował świadectwem pracy w szczególnych warunkach za ten okres zatrudnienia.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że w spornym okresie wnioskodawca pracował wyłącznie jako kierowca samochodów ciężarowych marki S. oraz J., a każdy z tych samochodów był pojazdem o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wnioskodawca zajmował się przewożeniem towarów m.in. artykułów spożywczych , przędzy , bawełny , czy też maszyn. Ww. czynności wnioskodawca wykonywał wyłącznie na terytorium kraju, stosownie do otrzymanych dyspozycji. Wnioskodawca codziennie wracał do Ł. , przy czym zdarzało się ,że wnioskodawca , w przypadku dłuższej trasy, zmuszony był nocować w kabinie. Wnioskodawca nie zajmował się ładowaniem, czy też rozładunkiem towarów, gdyż za te czynności byli odpowiedzialni zleceniodawcy. Do codziennych obowiązków wnioskodawcy należało sprawdzanie stanu technicznego samochodu przed wyruszeniem w trasę. W przypadku awarii wnioskodawca otrzymywał pojazd zastępczy. Nie dokonywał osobiście naprawy pojazdu. Robili to pracownicy warsztatu. W pracy nie było przestojów, a z uwagi na dużą liczbę zleceń, wnioskodawca pracował także w co drugą niedzielę.

Prace na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony są pracami zaliczonymi przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Po doliczeniu spornego okresu, do uznanego już przez organ rentowy stażu w szczególnych warunkach, wnioskodawca wykazał, że w szczególnych warunkach pracował ponad 15 lat, tym samym spełnił wszystkie przesłanki do przyznaniu mu prawa do emerytury pomostowej.

Na marginesie należy wskazać, że stanowisko organu rentowego, iż podstawą odmowy przyznania ubezpieczonej emerytury pomostowej może być nieprzekazanie przez pracodawcę do Zakładu informacji, że ubezpieczony był zatrudniony w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie ma uzasadnienia prawnego. Nieprzekazanie tych danych, nie może stanowić przesłanki do odmowy przyznania prawa do emerytury pomostowej, bowiem zgłoszenie nie jest warunkiem uzyskania tego świadczenia.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku, przyznając H. S. prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 maja 2020 r. tj. od dnia następnego po dniu, w którym nastąpiło rozwiązanie obowiązującej go umowy o pracę.

Ponieważ odwołanie od decyzji z dnia 26 września 2019 r. zostało cofnięte, Sąd w tym zakresie umorzył postępowanie. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Wnioskodawca, działając przez profesjonalnego pełnomocnika cofnął odwołanie od decyzji z dnia 26 września 2019 r. Sąd uznał więc, że powyższe oświadczenie woli nie narusza prawa, zasad współżycia społecznego, słusznego interesu pracownika oraz nie zmierza do obejścia prawa w rozumieniu art. 203 § 4 k.p.c. i art. 469 k.p.c., dlatego na mocy art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie dotyczącej odwołania od decyzji z dnia 26 września 2019 r. , o czym orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik postępowania. Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd ustalił powyższą kwotę, stosownie do treści § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

S.B.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem oraz pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia apelacji doręczyć peln. ZUS, wypożyczając akta rentowe