Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. W. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że w związku z okolicznością, iż S. W. przysługuje świadczenie, którego wartość przewyższa kwotę 1 600,00 zł, brak jest podstaw do przyznania jej świadczenia uzupełniającego.

/decyzja k.4 - 4 odwrót plik I akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła S. W., podnosząc, że jest osobą schorowaną i z tego powodu powinna uzyskać świadczenie uzupełniające.

/odwołanie k.3 – 3 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.4 – 4 odwrót/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona S. W. urodziła się (...) Ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. S. W. posiada obywatelstwo polskie i zamieszkuje na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 29 października 2019 r. S. W. złożyła wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję.

/wniosek k.1 – 2 odwrót, decyzja – k.4 plik I akt ZUS/

W dniu 1 października 2019 r. należna wnioskodawczyni emerytura wynosiła 1 632,96 zł.

/dokumentacja w aktach ZUS/

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego oraz zgromadzonych w aktach sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Na wstępie wskazać należy, że świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, ma na celu dodatkowe wsparcie dochodowe służące zaspokajaniu potrzeb życiowych, ze względu na koszty związane z pielęgnacją, rehabilitacją i opieką medyczną. Prawo do tego świadczenia wiąże się jednak ze spełnieniem warunków określonych w ustawie.

Warunki nabywania prawa, tryb przyznawania oraz zasady wypłacania i finansowania świadczenia uzupełniającego określa ustawa z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( Dz.U. z 2019 r., poz.1622), która weszła w życie w dniu 1 października 2019 r. Stosownie do treści art.1 ust.3, art. 2 oraz art. 4 ust.3 świadczenie uzupełniające przysługuje osobie, która:

1.zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i:

- jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej lub

- posiadającym prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelem państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

- cudzoziemcem legalnie przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

2. ukończyła 18 lat;

3. jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, a niezdolność ta została stwierdzona odpowiednim orzeczeniem;

4. nie jest uprawniona do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych lub też łączna wysokość brutto tych świadczeń wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczną instytucję właściwą do spraw emerytalno-rentowych po dokonaniu ustawowych wyłączeń nie przekroczy kwoty 1 600 zł ( kwota obowiązująca w dacie wydania zaskarżonej decyzji).

5. nie jest osobą tymczasowo aresztowaną lub odbywającą karę pozbawienia wolności ( co nie dotyczy osoby odbywającej karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego).

Przechodząc do meritum wskazać należy, że ustawodawca uzależnia przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego od spełnienia łącznie wszystkich ww. przesłanek. Skoro, zatem wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, a co istotne uzyskuje świadczenie emerytalne w kwocie przekraczającej wysokość kwoty określonej w treści art.2 ust.2 ww. ustawy tj. 1 600,00 zł (wartość obowiązująca w dacie wydania zaskarżonej decyzji), to na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie spełniła łącznie wszystkich ww. przesłanek, a w konsekwencji brak jest zatem podstaw do przyznania wnioskowanego świadczenia. Podnoszone zatem przez wnioskodawczynię argumenty, co do stanu zdrowia pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i w oparciu o treść art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie S. W..

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd przyznał ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz pełnomocnika ustanowionego z urzędu adwokata E. K. kwotę 110,70 (sto dziesięć 70/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawczyni. Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku o adwokaturze (tj. Dz. U. z 2019 r., poz.1513) koszty pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ponosi Skarb Państwa. Stosownie, zaś stosownie do treści § 15 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714 z późn. zm.) stawki minimalne w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego wynoszą 90 zł. Zgodnie zaś z § 4 ust.3 ww. rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1 i 2, Sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Z tych względów Sąd zwiększył należną kwotę o kwotę podatku VAT tj. o kwotę 20,70 zł.

S.B.

z/odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. wnioskodawczyni