Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2020 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. (1), W. D. (1)

przeciwko A. N. (1), H. N.

o wydanie nieruchomości i zapłatę

1.Umarza postępowanie o wydanie nieruchomości.

2.Znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania w tym zakresie.

3.Zasądza solidarnie od pozwanych A. N. (1) i H. N. na rzecz powodów M. D. (1) i W. D. (1) kwotę 27.980 zł (dwadzieścia siedem tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 07.06. 2014r do 31.12.2015r i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 01.01.2016r do dnia zapłaty od kwoty 3.290 zł oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 24.690 zł od dnia 06.06.2019r do dnia zapłaty.

4.Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

5.Zasądza solidarnie od powodów M. D. (1) i W. D. (1) na rzecz pozwanych A. N. (1) i H. N. kwotę 346,37 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

6.Nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Giżycku solidarnie od powodów M. D. (1) i W. D. (1) kwotę 1.701,10 zł (jeden tysiąc siedemset jeden złotych), od pozwanych A. N. (1) i H. N. kwotę 1.087,58 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt siedem złotych 58/100) z tytułu wydatków.

SSR Alina Kowalewska

S.. I C 679/15

UZASADNIENIE

Powodowie W. i M. D. (1) wnieśli o nakazanie pozwanemu A. N. (2) by opróżnił z osób i rzeczy część nieruchomości położonej w miejscowości J., gmina K., nr ewidencyjny (...)dla której Sąd Rejonowy w Giżycku VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) - usytuowaną od strony działki nr (...), mającą dostęp do drogi publicznej, wykorzystywaną jako parking, stanowiącą przedmiot użytkowania wieczystego powodów oraz by wydał powodom opisaną powyżej część nieruchomości.

Ponadto powodowie żądali zasądzenia od pozwanego solidarnie na swoją rzecz kwoty 36.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem opłaty za bezumowne korzystanie części tej nieruchomości za rok 2011, 2012 , 2013, 2014 oraz wnieśli o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazali, że spółka cywilna w ramach, której działają powodowie jest użytkownikiem wieczystym spornej nieruchomości. Działka należąca do spółki powodów graniczy z działką o nr ewidencyjnym (...)należącą do pozwanego, na której pozwany A. N. (1) prowadzi działalność hotelarsko-usługową. Pozwany bezprawnie zajął część działki, której użytkowanymi wieczystymi są powodowie i urządził na niej płatny parking dla gości hotelowych. W dniu 23 maja 2014 roku pozwany odebrał wezwanie do wydania części działki nr (...) i zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części tej nieruchomości. Wezwanie to pozostało bezskuteczne. Opłatę za bezumowne korzystanie z nieruchomości powodowie ustalili na kwotę 9.000 złotych rocznie.

W odpowiedzi na pozew A. N. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powodów kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany wniósł także o zawieszenie przedmiotowego postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawach prowadzonych pomiędzy stronami przed sądem a dotyczących spornej nieruchomości tj. spraw o sygnaturze I Ns 484/14 o ustanowienie drogi koniecznej oraz I C 639/14 o ochronę naruszonego posiadania, albowiem rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zależy od wyniku wyżej toczących się postępowań. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nabył ze swoją małżonką na prawie małżeńskiej wspólności majątkowej własności nieruchomości oznaczonej numerem geodezyjnym (...) położonej w miejscowości J.. Powodowie zaś są właścicielami nieruchomości oznaczonej(...) położonej w miejscowości J.. Obie nieruchomości zostały nabyte przez strony na mocy jednej umowy zawartej w formie aktu notarialnego w 1994 r. W czasie zawierania umowy strony ustaliły, iż część nieruchomości powodów stanowić będzie części wspólną, która wykorzystywana będzie jako wjazd i parking dla klientów Ośrodka (...) prowadzonego przez pozwanego.

Postanowieniem z dnia 28 października 2015 roku sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej H. N. oraz zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie 177par. 1 pkt 1 k.p.c.

Pozwana H. N., którą reprezentował pełnomocnik będący również pełnomocnikiem jej męża, prezentowała stanowisko zgodne z twierdzeniami pozwanego A. N. (1).

Pismem z dnia 22 maja 2019 roku powodowie wnieśli o umorzenie postępowania w części dotyczącej wydania nieruchomości albowiem nieruchomość ta została sprzedana. Ponadto rozszerzyli powództwo dotyczące zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości będącej przedmiotem sporu i wnieśli o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwoty 71.250 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 czerwca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty od kwoty 35. 250 zł tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z części spornej nieruchomości położonej w miejscowości J. za lata 2011, 2012, 2013 2014, 2015, 2016, 2017 oraz za część roku 2018.

Sąd ustalił, co następuje:

Powodowie W. D. (1) oraz M. D. (1) jako wspólnicy spółki cywilnej Zakład Usług (...). i M. D.” s. c. w Z. byli użytkownikami wieczystymi nieruchomości zabudowanej składającej się z działki o nr geod. (...) położonej w miejscowości J., gmina K., dla której w Sądzie Rejonowym w Giżycku VI Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

(dowód : wydruk treści księgi wieczystej nr (...) – k. 36-44)

Pozwani A. N. (1) oraz H. N. byli właścicielami nieruchomości gruntowej składającej się z działki o nr geod. (...) położonej w miejscowości J., gmina K., dla której w Sądzie Rejonowym w Giżycku VI Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta nr (...).

(dowód: wydruk treści księgi wieczystej nr (...)– k. 45-56)

Opisane nieruchomości zostały nabyte w 1994 r. (...) te położone są w bezpośrednim sąsiedztwie przylegając do siebie i asfaltowej drogi gminnej G. – K.. W momencie nabycia nieruchomości nabywcy poczynili ustne ustalenia, iż wjazd z drogi publicznej na nieruchomość pozwanych będzie się odbywał poprzez działkę powodów.

(dowód: kopia mapy geodezyjnej 200- (...)- k. 29-29v, zeznania świadka W. K.- k. 228, zeznania świadka S. D.- k. 365-366, zeznania świadka J. P.- k. 409-410)

Pozwany prowadził na nieruchomości Ośrodek (...) świadcząc usługi turystyczne w zakresie zakwaterowania i podawania posiłków. Usługi hotelarskie w sezonie letnim pozwany świadczy od 2001 r. Na potrzeby dzielności hotelarskiej pozwany wykorzystywał także część nieruchomości powodów bezpośrednio przylegającą do terenu ośrodka.

(dowody: przesłuchanie pozwanego A. N. – k. 437 zeznania świadka A. H. - k. 366)

Na nieruchomości powodów posadowiony jest budynek, który pełni funkcję budynku turystycznego. Powodowie nie prowadzą na nieruchomości działalności gospodarczej. Korzystają z niej ich rodziny oraz bliscy znajomi. Na nieruchomości powodów, w części, w jakiej korzystają z niej pozwani, znajduje się wjazd na drogę publiczną oraz utwardzony plac manewrowy pełniący też funkcje parkingu.

(dowód : przesłuchanie powoda M. D. – k. 436)

Zgodnie z ustaleniami poczynionymi między stronami postepowania wjazd na nieruchomość pozwanych od momentu jej nabycia w 1994 roku odbywa się wjazdem poprzez działkę nr geod. (...)której użytkownikami wieczystymi byli powodowie. Wjazd ten wykorzystywany jest do obsługi budynków Ośrodka (...) położonych na działce nr geod. (...)oraz służy dojazdom samochodów i autokarów. Znajdujący się na niej plac manewrowy pełni także funkcję dodatkowego parkingu dla gości Ośrodka (...). Pozwany pobierał opłaty parkingowe, zamontował nowa bramę wjazdową i oświetlanie oraz dbał o konserwację parkingu znajdującego się na części nieruchomości powodów,

(dowody: zeznania świadka S. D.- k. 365-366, zeznania świadka J. P.- k. 409-410, zeznania świadka A. H. - k. 366, zeznania świadka M. H. - k. 367, przesłuchanie pozwanego A. N. – k. 437 )

W dniu 7 października 2013 roku uprawniony geodeta dokonał wznowienia znaków granicznych między działkami o nr geod. (...)położonymi w miejscowości J.. W tym okresie między stronami zaczęło dochodzić do sporów dotyczących sposobu korzystania przez pozwanych z wjazdu i parkingu, znajdujących się na części nieruchomości powodów. Powodowie posadowili ogrodzenie na granicy działek o nr geod. (...), które zostało jednak zdemontowane. Pozwani w dalszym ciągu, zgodnie z uprzednio poczynionymi ustaleniami korzystali z części nieruchomości powodów.

(dowody: protokół wznowienia znaków granicznych z dnia 7.10.2013r.- k. 30- 32, zeznania świadka S. K.- k. 366 )

Pismem z dnia 20 maja 2014 roku pełnomocnik powodów wezwał pozwanego A. N. (1) do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie ze spornej części nieruchomości oraz wezwał go do wydania nieruchomości. Pismo zostało odebranie przez pozwanego w dniu 23 maja 2014 roku. Wezwanie to pozostało bezskuteczne.

(dowód: wezwanie z dnia 20 maja 2014 r. – k. 34-35, zwrotne potwierdzenie odbioru-k. 35a)

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy w Giżycku nakazał W. D. (1) i M. D. (1) aby zaniechali naruszania posiadania A. N. (1) i H. N. części działki położonej w J., oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 989 m2 poprzez utrudnianie przejazdu i przechodu do nieruchomości powodów oraz parkowania pojazdów.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10.06.2015 r, akta sprawy I C 639/14- k.– 347)

Całkowita powierzchnia części działki o nr geod. (...)wykorzystywana przez pozwanych A. N. (1) i H. N. na cele komunikacyjne z działką (...) oraz parking wynosiła 1151 m2.

(dowód: opinia uzupełniająca biegłego R. N. – k. 485-488)

W dniu 21 grudnia 2018 roku W. D. (2) i M. D. (1) zawarli z A. H. (2), A. H. (3) i M. H. (2) umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego obejmującą działki gruntu o nr geod. (...)znajdujące się w miejscowości J.. Działka (...) stanowi drogę dojazdową do drogi publicznej dla nieruchomości składającej się z działki (...). Przedmiotowe działki powstały w wyniku podziału działki o nr geod. (...)

(dowód: akt notarialny z dnia 21.12.2018 r.- akta sprawy I Ns 640/16- k.731-740)

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę prawną żądania powodów wynagrodzenia za korzystanie z części ich nieruchomości stanowią art. 224 k.c., art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. Zgodnie z pierwszym z powołanych przepisów samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba, że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie zaś z art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy.

Art. 230 k.c. stanowi z kolei, że przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz stosuje się odpowiednio w stosunku między właścicielem rzeczy, a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą, pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że w przysługuje mu prawo do rzeczy. W przypadku posiadania samoistnego chodzi o przeświadczenie posiadacza, że przysługuje mu prawo własności, a w przypadku posiadania zależnego, że przysługuje mu inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. W dobrej wierze jest ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo błędnie przypuszcza, że prawo to mu przysługuje, jeśli tylko owo błędne przypuszczenie w danych okolicznościach sprawy uznać należy za usprawiedliwione. Z kolei w złej wierze jest ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo wie, że prawo to mu nie przysługuje albo też ten, kto wprawdzie nie ma świadomości, co do nieprzysługiwania mu określonego prawa, jednakże jego niewiedza nie jest usprawiedliwiona w świetle okoliczności danej sprawy. Tym samym, dobrą wiarę wyłącza zarówno pozytywna wiedza o braku przysługującego prawa, jak i brak takiej wiedzy wynikający z braku należytej staranności, a więc niedbalstwa (vide wyrok Sadu Najwyższego z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt I CSK 360/14).

Wobec powyższego należy wskazać, że właściciel nieruchomości ma zawsze prawo do wynagrodzenia za bezumowne z niej korzystanie, o ile władający tą nieruchomością posiadacz samoistny bądź zależny działa w złej wierze. Posiadanie cudzej rzeczy, jest tu wyłącznym źródłem i jedyną przyczyną tego roszczenia.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, zdaniem sądu, pozwanych należy uznać za posiadaczy zależnych, którzy użytkowali część spornej nieruchomości na podstawie ustnego porozumienia zawartego z W. D. (1) już w momencie nabycia nieruchomości. W ocenie sądu pozwanych należy uznać za posiadaczy zależnych pozostających w dobrej wierze przez znaczną część spornego okresu, tj. do 23 maja 2014 r. co wyłącza możliwość dochodzenia wynagrodzenia przez powodów za bezumowne korzystanie ze spornej nieruchomość za okres wcześniejszy. Przede wszystkim zauważyć należy, że pozwani korzystali z części nieruchomości pozwanych na dojazd do budynku oraz parking od momentu nabycia nieruchomości to jest od 1994r. Przez długi okres czasu fakt ten był akceptowany przez powodów. Należy więc dać wiarę twierdzeniom pozwanego A. N. (1) i zeznaniom świadków W. K. (2) k. 228, S. D. (2) k. 365-366, A. H. (3) k.366, M. H. (2) k.367,J. P. (2) k. 409-410, że w chwili zakupu nieruchomości nabywcy ustalili, że wjazd na działkę nr (...) będzie odbywał się przez nieruchomość powodów o nr (...) która będzie również spełniała funkcję wspólnego parkingu i taki stan rzeczy trwał przez wiele lat. Zeznania świadków i twierdzenia pozwanego są spójne, zgodne i pozostają w logicznym związku z okolicznościami korzystania z obu nieruchomości .

O złej wierze pozwanych można mówić dopiero od momentu wezwania pozwanego A. N. (1) do wydania części spornej nieruchomości oraz zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Pismo takie powodowie wystosowali w dniu 20 maja 2014 r. a zostało ono odebrane przez adresata A. N. (1) w dniu 23 maja 2014 r.

Zgodnie z 7 k.c. jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Domniemanie dobrej wiary może być obalone. Obalenie domniemania nastąpi tylko jednak w przypadku udowodnienia przeciwieństwa, tj. istnienia złej wiary. Nie wystarczy wykazanie, że dobra wiara może budzić wątpliwości.

Zauważyć należy, że w 2013 roku w czasie wznawiania granic między działkami o nr geod. (...)powstał miedzy stornami spór dotyczący sposobu korzystania przez pozwanych z parkingu i wjazdu znajdującego się na nieruchomości powodów. Jednak z uwagi na wcześniejszy, akceptowany przez strony od 1994 roku sposób korzystania z spornej części działki o nr geod. (...)należy uznać, że pozwany A. N. (1) nadal pozostawał w dobrej wierze i miał usprawiedliwione podstawy do przekonania, że może korzystać w dalszym ciągu z części nieruchomości powodów w dotychczasowy sposób. W przekonaniu sądu powodowie nie zdołali w niniejszej sprawie obalić, wynikającego z art. 7 k.c. domniemania dobrej wiary przez wykazanie, że sprzeciwiali się korzystaniu ze spornej części nieruchomości przed 23 maja 2014 roku.

Przechodząc do kwestii związanych z wysokością wynagrodzenia za bezumowne korzystanie należy wskazać, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że wysokość tego roszczenia zależy od dwóch okoliczności: długości okresu trwania nieuprawnionego posiadania rzeczą oraz od stawek rynkowych należnych za korzystanie z rzeczy w danych okresach przyjętych do rozliczenia, "gdyby posiadanie opierało się na prawie"( vide uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 10 lipca 1984 r., III CZP 20/84). Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy obejmuje to wszystko, co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz wynajął, wydzierżawił lub oddał do odpłatnego korzystania na podstawie innego stosunku prawnego, przy czym musi ono odpowiadać średniej stawce rynkowej. Obowiązek wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wynika już z samego faktu korzystania przez podmiot nieposiadający tytułu prawnego (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2018 r. V ACa 1565/17). Dodać należy, że powstanie roszczenia o wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależą od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść, jak również od tego czy posiadacz efektywnie korzystał z rzeczy. Wysokość wynagrodzenia jest niezależna od rzeczywistych strat właściciela i rzeczywistych korzyści odniesionych przez posiadacza (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2018 r. V ACa 1565/17).

Ustalenie wysokości wynagrodzenia należnego powodom wymagało wiedzy fachowej, wobec czego sąd dopuścił dowód z opinii biegłych – w pierwszej kolejności biegłego geodety na okoliczność ustalenia powierzchni działki o nr geod. (...) położonej miejscowości J. wykorzystywanej przez pozwanych A. N. (1) i H. N. na cele komunikacyjne z działką (...) oraz parking. Biegły R. N. (2) w sporządzonej opinii wskazał, że obszar wykorzystywany przez pozwanych wynosi 579 m 2 i obejmuje drogę dojazdową do wyznaczonych miejsc parkingowych oraz ciąg komunikacyjny pieszo- jezdny umożlwiający dostęp do budynku, w którym zlokalizowano kawiarnie Ośrodka (...). Powyższa opinia została zakwestionowana przez powodów, którzy podnieśli, że powierzchnia wskazana przez biegłego jako parking nie odpowiada powierzchni faktycznie zajmowanej na potrzeby działalności prowadzonej przez pozwanych w okresie objętym powództwem. W ocenie powodów pozwani zajmowali całość parkingu tj. jego prawą stronę od wjazdu co jest widoczne na zdjęciach dołączonych do pozwu. Zdaniem powodów obszar zajmowanej powierzchni winien być obliczony wg załączonego przez nich szkicu. Pozwani odnosząc się do ww. zarzutów powodów wskazali, że są one bezzasadne albowiem w postepowaniu o ustanowienie służebności drogi koniecznej toczącym się między stronami niniejszego postepowania w sprawie o sygnaturze akt I Ns 489/14 i I Ns 640/16 – biegły wskazał obszar posiadania przez pozwanych części nieruchomości powodów w sposób tożsamy.

Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych przez powodów biegły w opinii uzupełniającej ustalił, że obszar wykorzystywany przez pozwanych wynosi 1151m2. W ocenie sądu jest to wariant prawidłowy określający właściwą powierzchnię korzystania przez pozwanych z części nieruchomości powodów. Odnosząc się do zarzutów pozwanych dotyczących opinii biegłego wykonanej na potrzeby postepowania o ustanowenie drogi koniecznej (sygn. akt I Ns 489/14 i I Ns 640/16) należy wskazać, że opinia biegłego w sprawie ww. została dopuszczona na okoliczność ustalenia przebiegu służebności drogi koniecznej na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości oznaczonej nr (...) położonej w miejscowości J. w sposób najmniej uciążliwy dla nieruchomości obciążonej, wobec czego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej. Jednocześnie podkreślić należy, że sami pozwani w postępowaniach toczących się między stronami sprawy niniejszej tj. o ochronę naruszonego posiadania (sygn. akt I C 639/14) oraz o ustanowenie drogi konicznej ( sygn. akt I Ns 489/14 i I Ns 640/16) wskazywali, że obszar posiadania przez nich części nieruchomości powodów wynosi 998 m2. Ponadto wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy w Giżycku nakazał W. D. (1) i M. D. (1) aby zaniechali naruszania posiadania A. N. (1) i H. N. części działki położonej w J., oznaczonej numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 989 m2.

Jednak z dokumentacji fotograficznej załączonej do pozwu oraz ukształtowania terenu wynika, że obszar spornej nieruchomości posiadany przez pozwanych jest większy niż 998 m2. Ponadto obejmuje północną część parkingu oraz tereny zielone przylegle do działki (...) nieuwzględnione w pierwszej opinii biegłego geodety. Dlatego zdaniem sądu obszar 1151 m2 to wariant prawidłowo określający powierzchnię posiadania przez pozwanych części nieruchomości powodów. Wprawdzie pozwani nie korzystali z tego obszaru wyłącznie, albowiem powodowie mieli dostęp do części sporej nieruchomość, jednakże niewątpliwie korzystali oni z całej powierzchni wynoszącej 1151 m2 a częstotliwość i zakres korzystania z tej części przez powodów był bardzo ograniczony.

Sąd uznał za celowe przeprowadzenie także dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność ustalenia wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części nieruchomości powodów. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii pisemnej biegłego M. D. (3), jak również pisemnej opinii uzupełniającej w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia. Biegły przekonująco wyjaśnił przyjętą metodą wyceny oraz wskazał parametry i kryteria, jakimi kierował się przy wyliczaniu podstaw służących do ustalenie stawek czynszu dzierżawy możliwych do uzyskania za korzystanie z nieruchomości powodów. W szczególności , mimo stanowiska pozwanych, nie było potrzeby ustalania wysokości wynagrodzenia za poszczególne miesiące korzystania z nieruchomości. Ustalenie wynagrodzenia powinno nastąpić za cały czas korzystania a nie za poszczególne okresy. Jego wysokość wyznacza wartość tego co uzyskałby właściciel gdyby oddał rzecz w odpłatne korzystanie. Z twierdzeń samego pozwanego wynika, że o ile na początku prowadzenia działalności gospodarczej korzystał on z nieruchomości sezonowo ( w lipcu i sierpniu), to od 2010r. działalność obejmowała już okres od maja do października (przesłuchanie pozwanego A. N. (1) k.437).

Problem czasowego zakresu korzystania z nieruchomości był także przedmiotem analizy biegłego D., który po zapoznaniu się z harmonogramem pracy ośrodka przyjął, że ośrodek pracował w systemie całorocznym ze zróżnicowanym obciążeniem. Sąd podziela wnioski biegłego w tym względzie ( opinia biegłego M. D. pkt 2.5 k. 515-517).

Sąd oddalił wniosek o uzupełnienie opinii biegłego M. D. (3) na okoliczność nakładów poczynionych przez pozwanych na część nieruchomości powodów. Pozwani reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika nie zgłosili w toku niniejszego postępowania roszczenia o rozliczenie nakładów poczynionych na nieruchomości powodów.

Tak więc opinia biegłego M. D. (3), w ocenie sądu, nie została skutecznie podważona przez strony. Z tej racji sąd przyjął ją za podstawę swoich ustaleń. Opinia została sporządzona w dwóch wariantach powierzchniowych. Wariant pierwszy obejmował powierzchnię wskazaną w opinii biegłego geodety - 579 m2. Wariant drugi natomiast obejmował powierzchnię wskazaną w opinie uzupełniającej biegłego geodety – 1151 m2

Jak już wskazano wcześniej, właściwy jest wariant drugi, obejmujący pełną powierzchnię działki nr (...) posiadaną przez pozwanych. Sąd oparł się zatem na ww. wariancie opinii biegłego i tabeli przedstawiającej wysokość czynszu za korzystanie z nieruchomości od 2011 r. do września 2018 r. Sąd miał również na uwadze istnienie dobrej wiary pozwanych jako posiadaczy części spornej nieruchomości w okresie do 23 maja 2014 roku oraz fakt, że pozwani nie podnieśli w toku procesu, iż zaprzestali korzystania z nieruchomości powodów do września 2018 roku. Zgodnie z powyższym łączna wysokość wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za wskazany okres, przedstawiona w opinii biegłego M. D. (3) wyniosła 27.980 zł.

Wobec powyższego Sąd przyjął, iż wynagrodzenie należne powodom od pozwanych z tytułu bezumownego korzystania z części nieruchomości stanowiącej przedmiot użytkowania wieczystego powodów w okresie od połowy roku 2014 roku do września 2018 roku opiewa na łączną kwotę 27.980 zł.

Należność w tej wysokości sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powodów wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty od kwoty 3.290 zł oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty od kwoty 24.690 zł. Roszczenie o zasądzenie odsetek znajdowało oparcie w treści art. 481 k.c. Roszczenie przeciwko posiadaczowi staje się wymagalne w terminie wynikającym z art. 455 k.c. tj. od chwili wezwania go do zapłaty należności. Sąd przyjął, ż początkową datę zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 3.290 zł wyznacza upływ dwutygodniowego terminu liczonego od doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty, to jest od 7 czerwca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i następnie - z uwagi na nowelizację brzmienia art. 481 k.c. – odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 24.690 zł zostały zasądzone od dnia doręczenia pozwanym odpisu pisma z dnia 22 maja 2019 roku, w którym powodowie rozszerzyli powództwo tj. od 6 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty.

Dalej idące roszczenia dotyczące wynagrodzenia podlegały oddaleniu jako nieuzasadnione i wygórowane.

W sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 355 § 1 k.p.c. warunkujące umorzenie postępowania w zakresie dotyczącym roszczenia o opróżnienie i wydanie części nieruchomości położonej w miejscowości J., nr geod. (...)Wydanie orzeczenia w tym zakresie stało się zbędne, albowiem powodowie dokonali sprzedaży prawa użytkowania wieczystego obejmującą działki gruntu o nr (...) (...) położone w miejscowość J. (przedmiotowe działki powstały w wyniku podziału działki nr (...)). Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. Należy również zauważyć, że strony złożyły zgodny wniosek o umorzenie postepowania w tym zakresie. Mając na uwadze powyższe, sąd działając na podstawie przywołanych przepisów umorzył postępowanie co do żądania wydania nieruchomości.

W zawiązku z tym, mając na uwadze zgodny wniosek stron w przedmiocie częściowego umorzenia postępowania - sąd wzajemnie zniósł koszty postępowania w powyższym zakresie.

O pozostałych kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powodów w 39 %. Koszty poniesione przez powodów wyniosły łącznie 7.584,62 zł, na co składają się: 3.563 zł tytułem opłat sadowych, 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 404,62 zł poniesiona przez powoda tytułem wydatków na poczet opinii biegłych oraz kosztów stawiennictwa świadków. Zatem 39% wskazanej kwoty wynosi 2958 złotych Natomiast koszty poniesione przez pozwanych wyniosły łącznie 5417 zł, na co składa się: 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 1.800 zł poniesiona przez pozwanych tytułem wydatków na poczet opinii biegłych. Pozwani wygrali sprawę w 61 % stąd należna im kwota wynosi 3304,37 zł. Sąd dokonał kompensacji kosztów i zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanych kwotę 346,37 zł (3304,37 zł - 2958 zł).

Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał pobrać od powodów na rzecz Sądu Rejonowego w Giżycku kwotę 1.701,10 zł oraz od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Giżycku kwotę 1.087,58 zł - tytułem zwrotu części wydatków, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa. Kwotę wydatków rozdzielono stosownie do wyniku sprawy.

SSR Alina Kowalewska