Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., decyzją z dnia 11 stycznia 2019 r., odmówił M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, z dnia 8 stycznia 2019 r., nie stwierdzające, u wnioskodawczyni, niezdolności do pracy.

(decyzja k. 21 akt ZUS)

Od powyższej decyzji, M. M. odwołała się w dniu 22 lutego 2019 r., do Sądu Okręgowego w Łodzi i wniosła o zmianę decyzji i przyznanie prawa do spornego świadczenia. Skarżąca podniosła, że od 1989 r. choruje na niedoczynność tarczycy i, w chwili obecnej, wystąpiły powikłania w postaci guzów. Nadto, jest ona, także, leczona laryngologicznie z powodu alergii oraz znajduje się pod stałą opieką Poradni Hematologicznej. Ubezpieczona, również, podniosła, że pogorszył się jej stan zdrowia psychicznego i była także diagnozowana pod kątem boreliozy.

(odwołanie k. 3 - 4)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wywodząc, jak w uzasadnieniu decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 13 – 13 verte)

Postanowieniem z dnia 25 marca 2019 r. Sąd Okręgowy w Łodzi ustanowił dla M. M. pełnomocnika z urzędu w osobie adw. M. R. (1). (postanowienie k. 36)

W piśmie procesowym z dnia 20 maja 2019 r. profesjonalny pełnomocnik ubezpieczonej z urzędu, poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej, udzielonej M. M. z urzędu oświadczając, że nie zostały one pokryte ani w całości ani w części.

(pismo procesowe pełnomocnika wnioskodawczyni k. 51 -52)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

M. M. urodziła się w dniu (...) , legitymuje się wyższym wykształceniem, z zawodu jest pedagogiem ( z tytułem magistra) promocji zdrowia i wspomagania rozwoju pracownika, od 1 października 1985 r. do kwietnia 2018 r. pracowała jako asystent ds. promocji zdrowia i sekretarka kierownika Poradni w (...). Obecnie nie pracuje. Ma umiarkowany stopień niepełnosprawności .

( okoliczności bezsporne, a nadto świadectwo pracy k. 9 - 9 verte akt ZUS)

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł., wnioskodawczyni została z przyczyn psychiatrycznych, zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności od dnia 30.01.2019 r. do 15.02.2021 r. (orzeczenie k. 18)

W dniu 19 listopada 2018 r. ubezpieczona złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek k. 1-5 akt ZUS)

W toku postępowania, wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał, u badanej, zaburzenia osobowości, przewlekłe bóle stawów kolanowych i łokciowych, boreliozę w wywiadzie oraz niedoczynność tarczycy i uznał wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami.

(opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w dokumentacji medycznej k. 52 -54, k. 17 akt ZUS)

Od powyższego orzeczenia w dniu 19 grudnia 2018 r. wnioskodawczyni złożyła sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS.

(sprzeciw k. 56 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

Rozpatrując wniesiony sprzeciw, Komisja Lekarska ZUS w dniu 8 stycznia 2019 r. zbadała wnioskodawczynię, rozpoznając u niej zaburzenia adaptacyjne u osoby z zaburzeniami osobowości, zespół antyfosfolipidowy, stan po zakrzepicy żył kończyn dolnych, niedoczynność tarczycy, w trakcie terapii substytucyjnej oraz boreliozę w wywiadzie i uznała wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy zarobkowej, zgodnie z kwalifikacjami.

(opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 59 - 61 dokumentacji medycznej w aktach ZUS oraz k. 18 akt ZUS)

W oparciu o powyższe orzeczenie, organ rentowy decyzją z dnia 11 stycznia 2019 r. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( decyzja k. 21 - 22 akt ZUS)

W związku ze złożonym odwołaniem od tej decyzji , Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, m.in. z opinii biegłych sadowych, mając na uwadze, ze w przedmiotowo-podmiotowym stanie faktycznym , niezbędne są wiadomości specjalistyczne.

W dniu 14 maja 2019 r. M. M. została zbadana przez biegłego sądowego lekarza endokrynologa i ginekologa prof. zw. dr hab. n. med. T. P., który rozpoznał u badanej: zespół fosfolipidowy, niedoczynność gruczołu tarczowego oraz stan po porodzie kleszczowym. Wnioskodawczyni jest od lat leczona z powodu zespołu fosfolipidowego a także leczona specjalistycznie w I - (...) z powodu niedoczynności tarczycy jednakże stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni , w obliczu powyższych schorzeń , nie powoduje niezdolności do pracy, zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

(opinia biegłego endokrynologa i ginekologa k. 56 - 57 )

W dniu 10 czerwca 2019 r. ubezpieczona została zbadana przez biegłego sądowego lekarza specjalistę z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii prof. nadzw. dr hab. n. med. M. G., który rozpoznał, u badanej, zespół antyfosfolipidowy w wywiadzie, przebytą zakrzepicę żylną lewej kończyny dolnej w 2010 r., obecnie bez istotnych następstw i uznał, że wnioskodawczyni z przyczyn chirurgicznych jest zdolna do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. U wnioskodawczyni nie stwierdza się obecnie chorób wymagających leczenia chirurgicznego i powodujących zarazem istotne naruszenie sprawności organizmu, w stopniu powodującym niezdolność do pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii k. 59 - 59 verte )

W dniu 17 lutego 2020 r. ubezpieczona została także zbadana przez biegłego neuropsychologa dr L. S., który stwierdził u niej osłabienie sprawności procesów poznawczych na skutek rozpoczynających się zmian organicznych w o.u.n. i zaburzeń emocjonalnych, aktualnie w umiarkowanym stopniu zakłócające funkcjonowanie. Nasilone reakcje lękowo - depresyjne spowodowane powyższymi zmianami, ograniczeniami powstałymi na skutek różnorodnymi chorób somatycznych i ogólnie trudnej sytuacji życiowej.

(opinia biegłego neuropsychologa k. 74 – 75)

Wnioskodawczyni została nadto zbadana przez biegłego sądowego lekarza psychiatrę H. K., która rozpoznała u badanej zaburzenia depresyjno-lękowe u osoby z rozpoczynającym się organicznymi zmianami w (...) i uznała, że z punktu widzenia psychiatry wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. Z dokumentacji medycznej (historia choroby) wynika że, M. M. psychiatrycznie zaczęła się leczyć od 15.12.2017 r. z rozpoznaniem epizodu depresyjnego łagodnego. Wcześniej była leczona z powodu boreliozy. Cały czas była leczona ambulatoryjne, nie była leczona szpitalnie. Analiza dokumentacji medycznej wskazuje na systematyczne wizyty. Z leków brała (...). Ostatnia wizyta odbyła się w dniu 07.01.2019 r. Z informacji o przebytej rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji ZUS w okresie 13.09­06.l0.20l8r wynika, że rozpoznano u niej zaburzenia adaptacyjne pod postacią reakcji lękowo-depresyjnej. W trakcie prewencji nie stwierdzono jednak objawów psychotycznych. W wyniku kompleksowych oddziaływań rehabilitacyjnych uzyskano stabilizację samopoczucia oraz poprawę możliwości adaptacyjnych. Zalecono wnioskodawczyni kontynuowanie w warunkach ambulatoryjnych dalszej farmakoterapii i psychoterapii. Badanie biegłego psychologa potwierdziło u wnioskodawczyni osłabienie sprawności procesów poznawczych na skutek rozpoczynających się zmian organicznych w oun i zaburzeń emocjonalnych, aktualnie w umiarkowanym stopniu zakłócające funkcjonowanie. Badanie ujawniło nasilone reakcje lękowo-depresyjne spowodowane powyższymi zmianami organicznymi powstałymi na skutek różnorodnych chorób somatycznych i ogólnie trudnej sytuacji życiowej. Badanie psychiatryczne nie potwierdziło głębszych zaburzeń depresyjnych, objawów psychotycznych, otępiennych. W obrazie klinicznym przeważają zaburzenia o obrazie nerwicowym z przewagą depresyjno - lękowych. Występujące zaburzenia psychiczne nie powodują znacznego ograniczenia zdolności do pracy. W związku z powyższym z punktu widzenia psychiatry badana jest zdolna do pracy. Wymaga ona dalszego leczenia psychiatrycznego i psychoterapii. Ewentualne pogorszenia jej stanu zdrowia mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Biegły neuropsycholog potwierdził u wnioskodawczyni osłabienie sprawności procesów poznawczych na skutek rozpoczynających się zmian organicznych w (...) i zaburzeń emocjonalnych aktualnie w umiarkowanym stopniu zakłócające funkcjonowanie a nie w znacznym stopniu. U wnioskodawczyni w trakcie rehabilitacji w ramach prewencji ZUS od 13.09. do 06.10.2018 r. potwierdzono zaburzenia adaptacyjne - reakcja depresyjno-lękowa. Nie stwierdzono jednak głębszych zaburzeń depresyjnych. Jak wynika z karty informacyjnej w wyniku kompleksowych oddziaływań rehabilitacyjnych uzyskano stabilizację samopoczucia oraz poprawę możliwości adaptacyjnych. Zalecono wnioskodawczyni kontynuowanie leczenia w warunkach ambulatoryjnych dalszej farmakoterapii i psychoterapii. W czasie aktualnego badania przez biegłą, w obrazie klinicznym przeważały zaburzenia o obrazie nerwicowym. Zatem nie ma podstaw do stwierdzenia, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni, w związku z zaburzeniami psychicznymi, występującymi u wnioskodawczyni, powodowały znaczne ograniczenie jej zdolności do pracy, skutkujące niezdolnością do pracy.

(opinia biegłej psychiatry k. 65 – 66, k. 79 – 81, opinia uzupełniająca k. 141)

W dniu 19 czerwca 2020 r. ubezpieczona została zbadana przez biegłego sądowego lekarza neurologa, który rozpoznał u niej bóle i zawroty głowy naczyniopochodne, zmiany zwyrodnieniowe odcinka szyjnego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych i uznała, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej zgodnie z kwalifikacjami. Wnioskodawczyni od 2015 roku jest pod opieką neurologa z powodu bólów i zawrotów głowy, szumów usznych, bólów kręgosłupa, bólów wielostawowych. Aktualnie oczekuje ona na wykonanie badania kontrolnego (...) głowy. Badanie poprzednie było wykonane w dniu 1.06.2017 r. i nie wykazało istotnych zmian w zakresie mózgowia. Drobne ogniska w istocie białej obu półkul mózgu nie mają znaczenia klinicznego. Badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów uszkodzenia układu nerwowego, które powodowałyby długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Wnioskodawczyni ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności z przyczyn psychiatrycznych, a nie neurologicznych. Badanie w postaci rezonansu magnetycznego głowy z dnia 25.06.2020 r. nie wykazało żadnych nowych zmian w zakresie mózgowia w porównaniu z obrazem z dnia 1.06.2017 r. Opisujący badanie, radiolog, stwierdził, że obraz mózgowia jest stabilny, prawdopodobnie zmiany bliznowate są pochodzenia naczyniowego. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni, nie powoduje niezdolności do pracy.

(opinia biegłej neurologa k. 122 – 124, opinia uzupełniająca k. 160)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie w szczególności o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonej, jej dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: endokrynologa i ginekologa, specjalisty z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii, neuropsychologa, psychiatry, neurologa, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

Wskazani biegli, powołani, z uwagi na udokumentowane dolegliwości wnioskodawczyni, zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawczyni i, na podstawie tej dokumentacji, oraz badania bezpośredniego wydali opinie. Wyjątkowo, jedynie biegły endokrynolog, nie zapoznał się z całokształtem dokumentacji lekarskiej i wydał opinię w oparciu o wywiad z badaną, gdyż M. M. nie przedłożyła, podczas badania, przedmiotowej dokumentacji. Opinia ta nie była jednak kwestionowana przez żadną ze stron.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych są jasne, wnikliwe, spójne, logiczne i obiektywne, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisują stan zdrowia M. M. oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym. Powołani w sprawie biegli lekarze, orzekli jednogłośnie, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej, zgodnie z kwalifikacjami.

Wskazać należy, że zarzuty poczynione przez pełnomocnika wnioskodawczyni wobec opinii biegłych: psychiatry i neurologa, nie mogą się ostać.

Wymienione wyżej biegłe uzupełniły swoje opinie wyjaśniając w rzetelny sposób podstawy swojego stanowiska, w tym biegła neurolog zapoznała się z kolejną przedłożoną przez ubezpieczoną dokumentacją lekarską. Biegłe ustosunkowały się szczegółowo do każdego z podniesionych zarzutów i stanowczo podtrzymały wnioski końcowe opinii podstawowej.

Kluczową w niniejszej sprawie jest opinia biegłej psychiatry ze względu na okoliczność, iż ubezpieczona legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z przyczyn psychiatrycznych.

Podkreślić należy, że przy wydaniu opinii biegła psychiatra posiłkowała się opinią biegłego neuropsychologa. Biegła psychiatra wyjaśniła, że sporządzając opinię wzięła pod uwagę cały dostępny materiał, w tym również opinię biegłego neuropsychologa. Biegła podkreśliła, że sama zaproponowała przebadanie wnioskodawczyni przez biegłego neuropsychologa, ze względu na zgłaszane przez M. M. problemy z pamięcią. Biegła ta stanowczo podniosła, że w czasie badania w obrazie klinicznym u wnioskodawczyni przeważały zaburzenia o obrazie nerwicowym i dlatego nie ma podstaw do stwierdzenia, że zaburzenia psychiczne występujące u wnioskodawczyni powodowały znaczne ograniczenie jej zdolności do pracy.

Natomiast biegła neurolog wyjaśniła, że zapoznała się także z wynikiem rezonansu magnetycznego głowy z dnia 25.06.2020. Badanie to jednak nie wykazało żadnych nowych zmian w zakresie mózgowia w porównaniu z obrazem z dnia 1.06.2017 r. Biegła wskazała, że opisujący badanie radiolog stwierdził, że obraz mózgowia jest stabilny, prawdopodobnie zmiany bliznowate są pochodzenia naczyniowego. Wynik badania nie wpłynął zatem na wnioski końcowe opinii tej biegłej z dnia 19.06.2020 r.

Mając na względzie tak wszechstronne opinie biegłych: psychiatry oraz neurologa Sąd Okręgowy uznał w pełni wartość dowodową tych opinii i podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. Opinie te są wyczerpujące, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot i zostały wydane po zbadaniu wnioskodawczyni oraz zapoznaniu się przez biegłych z całokształtem dokumentacji lekarskiej.

W tym stanie rzeczy Sąd przypisał przymiot wiarygodności zgodnym opiniom biegłych: psychiatry i neurologa uznając je za kompletne i wszechstronne.

Podkreślić należy, że ostatecznie, pełnomocnik wnioskodawczyni nie zgłosił żadnych nowych wniosków dowodowych i zasadnie nie podważył wyżej wskazanych opinii biegłych.

Natomiast w ocenie dopuszczonych biegłych nie zachodziła konieczność powołania innych jeszcze biegłych lekarzy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, odwołanie wnioskodawczyni M. M. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

⚫

jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

⚫

ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

⚫

oraz niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57
w/w ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, cyt. ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego.

Przy ocenie stopnia i, przewidywanego, okresu niezdolności do pracy, uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na gruncie powyższego przepisu Sąd Najwyższy wielokrotnie w swych orzeczeniach wskazywał, że warunki określone w art. 12 ustawy emerytalnej są spełnione wówczas, gdy naruszenie sprawności organizmu jest tego rodzaju, że stanowi przeszkodę do wykonywania pracy. Samo zaś naruszenie sprawności organizmu nie skutkujące niemożnością wykonywania pracy, lecz możliwe np. do leczenia w warunkach zwolnień lekarskich, nie jest wystarczające (wyrok SN z 19 grudnia 2000, II UKN 160/00 OSNP 2002/16/396). Należy również zauważyć, że w orzecznictwie przyjęte zostało jednoznacznie, że częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej nie jest równoznaczna z niemożliwością wykonywania dotychczasowego zatrudnienia lecz oznacza coś więcej, to jest niemożność wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dopiero zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu stanowią podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ( wyrok SN z 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98, OSNP 2000/1/36).

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawczyni reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 w/w ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii biegłych lekarzy o specjalizacjach lekarskich, odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u M. M., potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Stosownie do opinii biegłych: endokrynologa i ginekologa, specjalisty z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii, neuropsychologa, psychiatry oraz neurologa powołanych w tej sprawie uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawczyni schorzeniami w znacznym stopniu i długotrwale nie ogranicza jej zdolności do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem jego kwalifikacji.

W obecnie przeprowadzonym badaniu endokrynologicznym stwierdzono, że wnioskodawczyni jest od lat leczona z powodu zespołu fosfolipidowego a także leczona specjalistycznie w I - (...) z powodu niedoczynności tarczycy jednakże z uwagi na powyższe schorzenia nie jest niezdolna do pracy zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

W badaniu z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii u wnioskodawczyni nie stwierdzono obecnie chorób wymagających leczenia chirurgicznego i powodujących zarazem istotne naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z punktu widzenia lekarza psychiatry wnioskodawczyni nie jest także niezdolna do pracy. Badanie biegłego psychologa potwierdziło osłabienie sprawności procesów poznawczych na skutek rozpoczynających się zmian organicznych w oun i zaburzeń emocjonalnych, aktualnie w umiarkowanym stopniu zakłócające funkcjonowanie. Badanie ujawniło nasilone reakcje lękowo-depresyjne spowodowane powyższymi zmianami organicznymi powstałymi na skutek różnorodnych chorób somatycznych i ogólnie trudnej sytuacji życiowej. Badanie psychiatryczne nie potwierdziło jednak głębszych zaburzeń depresyjnych, objawów psychotycznych, otępiennych. W obrazie klinicznym przeważają zaburzenia o obrazie nerwicowym z przewagą depresyjno - lękowych. Występujące zaburzenia psychiczne nie powodują znacznego ograniczenia zdolności do pracy. W związku z powyższym z punktu widzenia psychiatry badana jest zdolna do pracy. Wymaga ona dalszego leczenia psychiatrycznego i psychoterapii. Ewentualne pogorszenia stanu zdrowia mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. W czasie badania przez biegłą psychiatrę w obrazie klinicznym przeważały zaburzenia o obrazie nerwicowym. Zatem nie ma podstaw do stwierdzenia, że zaburzenia psychiczne występujące u wnioskodawczyni powodowały znaczne ograniczenie jej zdolności do pracy.

Badaniem neurologicznym nie stwierdzono u wnioskodawczyni objawów uszkodzenia układu nerwowego, które powodowałyby długotrwałą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Badanie w postaci rezonansu magnetycznego głowy z dnia 25.06.2020 r. nie wykazało żadnych nowych zmian w zakresie mózgowia w porównaniu z obrazem z dnia 1.06.2017 r. Badanie zaś z 1.06.2017 r., nie wykazało istotnych zmian w zakresie mózgowia. Drobne ogniska w istocie białej obu półkul mózgu nie mają znaczenia klinicznego.

Wobec wyżej wskazanych opinii biegłych lekarzy, Sąd nie znalazł okoliczności, uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Nadto wskazać należy, iż pojęcie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie jest równoznaczne z pojęciem całkowitej czy też częściowej niezdolności do pracy. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że błędne jest utożsamianie pojęcia niepełnosprawności z pojęciem niezdolności do pracy określonym w art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm). Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.- art. 4) wiąże zaliczenie do stopnia niepełnosprawności ze zdolnością do wykonywania zatrudnienia, a nie z niezdolnością do pracy w rozumieniu przepisów rentowych, a nadto z możliwością wypełniania ról społecznych jako elementu uczestnictwa w życiu społecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2005 roku, I UK 102/04). Np. orzeczenie stwierdzające znaczny stopień niepełnosprawności nie jest równoznaczne z orzeczeniem lekarza orzecznika organu rentowego o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 roku, II UK 77/05, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (...)- (...)).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., w punkcie 1 sentencji wyroku oddalił odwołanie M. M., uznając je za niezasadne.

Na podstawie § 15 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18) przyznał i nakazał wypłacić z kasy Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz adwokata M. R. (2) kwotę 110,70 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej wnioskodawczyni przez pełnomocnika z urzędu.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

K.B