Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko N. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1163119 upr.

UZASADNIENIE

Powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. wniósł w dniu 19 listopada 2019 roku przeciwko N. W. pozew o zapłatę kwoty 2.673,49 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Powód wskazał, ze data wymagalności roszczenia to 29 wrzesień 2016 r.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwana zawarła z (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 4 lipca 2016 r. umowę pożyczki na kwotę 3000,00 zł, za pośrednictwem platformy internetowej. Jednocześnie z zawarciem pierwszej umowy pożyczki, strony zawierały umowę ramową pożyczki, która określała zasady i warunki zawierania kolejnych umów pożyczek. Po dokonaniu weryfikacji danych osobowych, akceptacji warunków umowy oraz akceptacji warunków spłaty zobowiązania kwota pożyczki została pozwanej przez pożyczkodawcę przekazana. Powód wskazał, ze zgodnie z zawartą umową, w skład całkowitego kosztu pożyczki wchodziły: kapitał pożyczki 3000 zł., prowizja za udzielenie pożyczki 970,50 zł., opłaty dodatkowe za monity telefoniczne i pisemne w kwocie 26,49 zł. Powód poinformował, ze pozwana dokonała wpłat na rachunek bankowy cedenta w łącznej wysokości 1323,50 zł., a całkowita należność z tytułu umowy pożyczki wynosi 2673,49 zł. Powód podkreślił, iż nabył od (...) Sp. z o.o. w W. wierzytelność przysługującą wobec pozwanej na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 30 listopada 2017 roku .

Pozwana N. W. nie złożyła odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawiła się na rozprawie wyznaczonej na dzień 4 września 2020 roku, nie złożyła w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 4 września 2020 roku Sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny w którym oddalił powództwo w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana N. W. zawarła w dniu 4 lipca 2016 r. z (...) Sp. z o.o. w W. umowę pożyczki, na mocy której pożyczkodawca zobowiązał się do udzielania pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w sposób i na warunkach określonych w umowie. Na podstawie wniosku, złożonego za pośrednictwem należącej do pożyczkodawcy platformy internetowej, w ramach umowy pozwana otrzymała tytułem pożyczki kwotę 3000,00 złotych, przy czym całkowita kwota do zapłaty wyniosła 3970,50 zł. Termin spłaty pożyczki strony ustaliły na dzień 2B w-ześna 2016 r. Pozwana dokonała wpłat na rzecz pożyczkodawcy w łącznej kwocie 1323,50 zł.

dowód: umowa ramowa pożyczki, formularz k. 23-31, formularz informacyjny k. potwierdzenie przelewu z dnia. k. 35

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały, przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia

Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. l/ł CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. i CRN 26/96. OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy". Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy, w szczególności na tle innych twierdzeń powoda.

W niniejszej sprawie pozwana nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c. uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że ustalenie stanu faktycznego w oparciu o twierdzenia powoda może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie.

Zaistnienie przesłanek do wydania wyroku zaocznego nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia zawarte w pozwie uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Twierdzenia strony zawarte w pozwie powinny być więc w takiej sytuacji zweryfikowane w oparciu o dowody przedłożone przez stronę powodową. Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Z przedstawionego przez powoda uzasadnienia pozwu wynika jednoznacznie, ze roszczenie stało się wymagalne w dniu 29 września 2016 r., a pozew w niniejszej sprawie wniesiono w dniu 19 listopada 2019 r. W pozwie wskazano również, ze powód dochodzi od pozwanej odsetek ustawowych za opóźnienie w spłacie pożyczki odsetek ustawowych od daty wymagalności roszczenia do dnia 31 grudnia 2015 r. Wątpliwość Sądu wzbudziła rozbieżność dat pomiędzy datą wymagalności roszczenia (29 września 2016 r.) a datą dochodzonych odsetek ustawowych do dnia 31 grudnia 2015 r. Powód przedstawiając stan faktyczny sprawy, powołał się na umowę pożyczki wskazując strony umowy, datę jej zawarcia, wskazał kapitał pożyczki, wysokość prowizji i opłat dodatkowych. Nie wskazał natomiast co składa się na kwotę dochodzoną pozwem. Powołano się również na okoliczność, że w związku z brakiem spłaty, przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz powoda. Brak było informacji co składa się na dochodzoną pozwem kwotę 2673,49 zł, co składa się na należność główną, jaka kwota dochodzona jest z tytułu prowizji, a jaka z tytułu monitów, dlaczego domaga się odsetek ustawowych do 31 grudnia 2015 r. Określony w sposób lakoniczny stan dochodzonego roszczenia wywołał wątpliwości co do stanu fatycznego sprawy i wymuszał przeprowadzenie postępowania dowodowego.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość. Nie wystarczy więc wskazywać, że określona wierzytelność była przedmiotem umowy przelewu. W ocenie Sądu powód nie wykazał, aby przysługiwało mu roszczenie dochodzone pozwem, tzn. aby rzeczywiście doszło do przelewu na jego rzecz konkretnej i zindywidualizowanej wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanej. Dowody przeprowadzone w niniejszej sprawie z inicjatywy powoda, nie są wystarczające

Powód uzasadniając swoją legitymację powoływał się na umowę cesji.

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Tym samym, celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W celu wykazania swojego prawa przedłożył odpis umowy cesji. Podkreślenia wymaga fakt, że sama umowa ma charakter ramowy, nie wynika z niej, jakie konkretnie wierzytelności zostały przelane na powoda, w szczególności nie wynika z niej, by w zakres tej umowy wchodziły roszczenia zbywcy wobec pozwanej ze wskazanej w pozwie umowy. Do pozwu dołączono wprawdzie wydruk ze wskazaniem numeru dokumentu księgowego dotyczącego pozwanej.

Pokreślić jednak należy, ze zgodnie z § 4 umowy cesji (dowód: umowa k. 15-19) skuteczność umowy miała zależeć od zapłaty przez powoda na rzecz zbywcy wierzytelności ceny, określonej w załączniku nr 4 przedmiotowej umowy, stosownie do postanowień w tym załączniku określonych. W przypadku ziszczenia się ww. warunku cedent miał obowiązek wystawić powodowi w terminie 7 dni od otrzymania zapłaty, pisemne potwierdzenie o otrzymaniu należnej kwoty ceny. Powód w żaden sposób nie wykazał, że uiścił przedmiotową cenę a tym samym nie wykazał aby umowa cesji została w rzeczywistości zawarta a powód ma prawo dochodzić wierzytelności nią objętych. Informacji o zapłacie ww. ceny nie ma również w pozwie. Powód ograniczył się jedynie w uzasadnieniu pozwu do wskazania, że została zawarta w dniu 30 listopada 2017 r. umowa cesji. Jednakże jak wynika z jej treści, miała ona charakter warunkowy zawieszający a nie wykazano, że warunek ten wystąpił.

Nadmienić należy, ze zgodnie z art. 89 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego (warunek). Podkreślić jednak należy, ze do wywołania skutków prawnych wynikających z umowy, konieczne jest ziszczenie się przedmiotowego warunku.

Biorąc pod uwagę, ze umowa cesji na którą powołał się powód miała charakter warunkowy zawieszający a nie wykazano, że warunek ten wystąpił stąd brak jest podstaw do przyznania powodowi legitymacji procesowej czynnej. W związku z powyższym w ocenie Sądu powódka nie wykazała iż ma legitymację do dochodzenia roszczeń wobec pozwanej.

Przytoczone przez powoda okoliczności dotyczące jego legitymacji procesowej budzą wątpliwości sądu i nie sposób, opierając się na materiale dowodowym złożonym przez powoda, dojść do przekonania, że umowa cesji została skutecznie zawarta.

Mając na uwadze powyższe powództwo oddalono.