Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 268/20 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Marek Osowicki

Protokolant:

pracownik biurowy Agnieszka Wysmyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2020 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa(...)

przeciwko K. T.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. T. na rzecz powoda (...) kwotę 1.965,41 zł (tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt pięć złotych czterdzieści jeden groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 lutego 2020 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie – z tymi odsetkami;

2.  zasądza od pozwanej K. T. na rzecz powoda (...) kwotę 1.117,00 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 917,00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 268/20

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w G. wniósł pozew przeciwko K. T. o zapłatę kwoty 1965,41 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną z (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 14.02.2019 roku umowy pożyczki nr (...), która spełniała wymogi ustawy z dnia 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim. Powód podkreślił, iż pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, albowiem nie dokonywała spłat pożyczki zgodnie z ustaleniami umownymi, w związku z czym umowa została wypowiedziana i z dniem 16.03.2019 roku kwota stała się wymagalna. Przedmiotową wierzytelność pierwotny wierzyciel zbył na rzecz powoda na mocy przelewu z 23.08.2019 roku. O nabyciu wierzytelności powód poinformował pozwaną. Na dochodzoną wierzytelność składają się: kwota 1500 zł tytułem sumy niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki, kwota 180,61 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie, kwota 284,80 zł tytułem sumy opłaty przygotowawczej oraz opłaty administracyjnej, naliczone zgodnie z warunkami umowy.

Pełnomocnik pozwanej K. T. w sprzeciwie od nakazu zapłaty z 26.02.2020 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, iż pozwana kwestionuje wysokość zobowiązania względem powoda, skuteczne umowy pożyczki i cesję.

Strona powodowa nie udowodniła by pozwana i (...) Sp. z o.o. w W. zawarli umowę w jakiejkolwiek formie.

Z ostrożności procesowej pełnomocnik pozwanej wskazał, iż we wzorcu pierwotnej umowy znalazły się postanowienia naruszające interes konsumenta-pożyczkobiorcy. Po stronie pożyczkobiorcy znalazł się nienegocjowany obowiązek zapłaty wygórowanych opat dodatkowych – prowizji. Pożyczkodawca nie wykazał konieczności rzeczywistego poniesienia dodatkowych kosztów związanych z naliczeniem opłaty administracyjnej. Nawet jeżeli uznać iż koszty dodatkowe zostały ustalone z uwzględnieniem limitu o którym mowa w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim tonie oznacz automatycznie, ze należą się one pożyczkodawcy w żądanej wysokości bez konieczności udowodnienia ich poniesienia.

Powód nie wykazał zasadności poniesienia kosztów dodatkowych, uzasadniających naliczanie prowizji. Elementy pożyczki winny podlegać ocenie w kontekście przepisów art. 58 k.c. i 385 1 i nast. k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana 14.02.2019 roku zawarła z (...) Sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...) rejestrując się w systemie internetowym okres 30 dni na kwotę 1500 zł z odsetkami w kwocie 12,30 i prowizją 287,70 zł .

(dowód: umowa pożyczki k.20-25).

(...) Sp. z o.o. w (...) 14.02.2019 r. przelała na rachunek bankowy pozwanej kwotę 1500 zł wynikającą z umowy pożyczki z 14.02.2019 r.

(dowód: potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k. 27 i 26).

Natomiast w dniu 3.10.2019 roku Kancelaria (...)., powołując się na umocowania (...) sp. z o.o. w W. i (...) z siedzibą w G., sporządził zawiadomienie kierowane do K. T. o nabyciu wierzytelności przez powoda 23.08.2019 r. z tytułu umowy pożyczki zawartej z (...) Sp. z o.o. w W. nr (...). Zawiadomienie zawierało wezwania do zapłaty na rzecz powoda należności w kwocie 1902,12 zł .

( dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności k. 29, umowa cesji k. 5-18, załącznik od umowy sekurytyzacji z 23.08,2019 k.19, wykaz wierzytelności z 23.08.2019 r. k. 79).

Z systemu pożyczkodawcy wygenerowany został wydruk umowy pożyczki V..pl dotyczących pożyczki, w której jako pożyczkobiorcę wskazano K. T.. Określono całkowitą kwotę pożyczki na sumę 1800 zł w tym kwotę pożyczki 1500 zł, prowizję w kwocie 287,70 zł, odsetki w wysokości 12,30zł oraz termin spłaty na dzień 16.03.2019 r.

(dowód: wydruk umowy pożyczki, wydruk formularza informacyjnego i wydruk tabeli opłata i prowizji k. 20-25).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nikt za strony procesu nie stawił się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę.

Rodzaj złożonych dowodów odwołuje się do regulacji zawarcia przez strony umowy w drodze elektronicznej regulowanej przez ustawę z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczenie usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2013 roku, Nr 1422 z póź zmian.). Rodzaj umowy i jej podmioty wskazują na potrzebę oceny stosunku prawnego stron w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715 z póż zmian. ) oraz ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta (Dz.U. z 2014 r., poz. 827 z póź. zmian.). Pożyczkę udzieloną w warunkach wynikających z przedstawionych dowodów kwalifikować należy jako kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim oraz art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (stosowany do umów kredytu konsumenckiego jako usługi finansowej zawieranej na odległości w oparciu o art. 4 ust. 2 ustawy o prawach konsumenta).

W niniejszej sprawie twierdzenia powoda w uzasadnieniu pozwu odwołują się do zawarcia przez strony umowy pożyczki regulowanej przez ustawę z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Co do zasady umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1).

Przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w art. 5 pkt 15 przewidują - jako jeden ze sposobów zawarcia umowy - kredyt konsumencki zawierany na odległość. Zgodnie z tym przepisem jako taki kredyt rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Z kolei umowa o kredyt konsumencki - jako umowa dotycząca usług finansowych zawieranych na odległość w rozumieniu art. 4 ust. 2 ustawy o prawach konsumenta - stosownie do treści przepisu art. 2 pkt. 1 tej ustawy jest umową zawartą z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumienie się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Przepisy te przewidują szczególny sposób zawierania umowy o kredyt konsumencki – przy wykorzystaniu środków porozumienia na odległość. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga w takiej sytuacji zachowania formy pisemnej.

Powód wywodził, że zobowiązanie pozwanej dotyczące zapłaty kwoty 1965,41 zł wynikało wprost z zawartej przez nią w dniu 14.02.2019 roku umowy pożyczki. Na okoliczność tę przedstawił wydruk umowy pożyczki ratalnej, w której jako jej strony wskazano pożyczkodawcę (...) Sp. z o.o. w W. oraz pozwaną K. T.. ji. Z przedłożonych wydruków z systemu wynika, iż w systemie pożyczkodawcy zarejestrowana została umowa, która dotyczy pożyczki w kwocie 1500 zł, a z którą związana była prowizja w wysokości 287,70 zł oraz przewidziane odsetki od kapitału w łącznej w wysokości 12,30 zł. Przewidywała więc całkowitą kwotę do zapłaty w wysokości 1800 zł. Spłata zobowiązania miała nastąpić 16.03.2019 r.

Analiza tej umowy pozwala w ocenie sądu na przyjęcie, że dotyczyła ona ć kredytu konsumpcyjnego na odległość.

Wydruk z systemu – jako nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią – stanowi środek dowodowy, który w zależności od cech i treści może być przedmiotem dowodu z dokumentu – w trybie art. 243 1 k.p.c. lub w trybie art. 308 k.p.c., jako dowód z innych dokumentów. Zauważyć należy, że czynności dotyczące zawarcia umowy z wykorzystaniem środków porozumienia się na odległość determinują rodzaj dowodów.

W niniejszej sprawie strona powodowa przedstawiła dowody wytworzone– w postaci elektronicznej, a także wydruki z systemu: szablonu umowy pożyczki oraz tabeli innych niż wskazane w umowie opłat i prowizji.

Strona powodowa jako dowód zawarcia umowy przedstawiała potwierdzenie wykonania transakcji przez pozwana na kwotę 1 zł potwierdzającej numer rachunku bankowego pozwanej i potwierdzenie przelania na powyższy rachunek pozwanej kwoty 1500 zł 14.02.2019 r.

Strona powodowa przedstawiła też dowody zawarcia umowy cesji z (...) Sp. z o.o. w W. dotyczące wierzytelności wobec pozwanej.

Przedstawione przez powoda dowody dają podstawy do uznania za wykazane, iż między pozwaną o pożyczkodawcą doszło do zawarcia umowy pożyczki o treści wynikającej z wydruku z systemu, że umowa ta została przez pożyczkodawcę wykonana i wreszcie, że powód faktycznie nabył od pożyczkodawcy wierzytelności dotyczące umowy pożyczki, na którą w niniejszym procesie powołuje się.

Zgodnie z artykuł 60 k.c .z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Powód wydrukami potwierdzeń wykonania transakcji płatniczej wykazał zachowanie pozwanej, z którym wiązać należy skutek w postaci złożenia oświadczenia o zawarciu umowy pożyczki.

Powód przedstawił również dowód w formie wydruku transakcji płatniczej z 14.02.2019 r. na wykonanie zawartej w tym samym dniu umowy pożyczki przez pożyczkodawcę z pozwaną.

Strona powodowa wykazała też umową cesji przejście na nią wierzytelności wobec pozwanej.

W umowie pożyczki mogą zostać zamieszczone postanowienia określające dodatkowe opłaty i prowizje obciążające pożyczkodawcę w określonych warunkach.

Zdaniem sądu nie sposób uznać, iż zapisy umowy wiążące strony niniejszego postępowania w zakresie prowizji są sprzeczne z dobrymi obyczajami lub rażąco naruszają prawa konsumenta oraz by obciążyły pozwaną ponad dopuszczalnie prawnie limity tj. art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Formą wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału są nie tylko odsetki. Zresztą pełnią one także funkcję waloryzacyjną, a więc kompensują spadek wartości nabywczej pieniądze (rosnącej inflacji), co może mieć miejsce szczególnie w sytuacji, gdy spłata zobowiązania pieniężnego jest rozciągnięta w czasie.

Zawsze należy rozważyć indywidualnie rozkład obciążeń stron, wszystkich złożonych i wysokich kosztów działalności gospodarczej, ryzyka gospodarczego, w tym braku spłaty pożyczek np. z powodu utraty pracy czy dochodu.

Prowizja za udzielenie pożyczki czy kredytu jest jedną z podstawowych kosztów występujących w kredytach bankowych, jest opłatą pobieraną przez banki, w różnej wysokości. Prowizja jest standardową opłatą operacyjną, której celem jest zrekompensowanie kosztów, ponoszonych w związku z uruchomieniem pożyczki czy kredytu.

W ocenie sądu określona w niniejszej sprawie prowizja nie przekraczająca 20 % kwoty pożyczki, w obecnej sytuacji gospodarczej kraju, nie narusza klauzuli abuzywnej w rozumieniu art. 385 1 § 1 k.c. i nie jest sprzeczna z ustawą o kredycie konsumenckim i nie zmierza do jej obejścia (art. 58 k.c.).

Ponadto pozwana przy istnieniu swobody umów świadomie godziła się na poniesienie ciężaru prowizji, określonej w umowie pożyczki zgodnie z przepisami prawa.

Biorąc powyższe pod uwagę należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki 1965,41 zł w ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 24.02.2020 r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 265.), zasadzając od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1117 zł tytułem kosztów procesu tj. 900 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda, 17 zł zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 200 zł z tytułu opłaconej opłaty od pozwu.

Z.

1. odnotować w kontrolce uzasadnień,

2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3. przedłożyć z apelacją, najdalej za 21 dni od wykonania

Człuchów, 28 września 2020 r.