Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XIII Ga 622/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo (...) (...) spółki jawnej – (...) w C. przeciwko (...) spółce akcyjnej w L. o zapłatę kwoty 39 994,68 zł i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4 800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, sygn. akt XIII GC 1223/17 (wyrok k. 171, uzasadnienie k. 172-174).

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

a)  błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzeczenia polegające na:

- mylnym i sprzecznymi z materiałem dowodowym ustaleniem okresu odmowy włączeń przez pozwanego, który miał świadczyć o możliwościach wykonania umowy w terminie;

- nieusprawiedliwionym przyjęciu, iż pozwany aktywnie współpracował przy wykonaniu umowy dając stronie wyłączenia zgodnie z ustalonym harmonogramem – w sytuacji, gdy było zupełnie odwrotnie;

- mylnym – sprzecznym z materiałem dowodowym ustaleniem praktyk stosowanych u pozwanego w okresie świątecznym;

- wadliwym przyjęciu, iż działania powoda nie były uzależnione od czynności (...), w sytuacji gdy pomiędzy pracami firmy (...) a powodową spółką zachodził związek funkcjonalny – naprawa powstałych usterek przez (...) powodowała przymusowe opóźnienie zakończenia prac przez powoda;

- zupełnym pominięciu podnoszonej przez powoda, a potwierdzonej zeznaniami świadków okoliczność zawinionej przez pozwanego zmiany przekroju kabli mostów szynowych, która skutkowała koniecznością wymiany zakupionych wcześniej zgodnie z dokumentacją techniczną materiałów i urządzeń wydłużając czas prac o kolejne dwa dni,

- bezzasadnym uznaniu, iż skutki wichury z 13 grudnia 2015 r. pozostawały bez wpływu na terminowość prac powoda;

b) naruszenie przepisów postępowania poprzez zupełnie dowolną, sprzeczną z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego wyrażające się w uznaniu, iż:

- odmowa wyłączeń w okresie od 15 grudnia 2015 r. do 10 stycznia 2016 r. była uzasadniona względami społeczno-gospodarczymi;

- skutki wichury nie powinny mieć negatywnego wpływu na przebieg robót wykonawcy, bo powodowi powinno zależeć na wyłączeniu dopływu prądu, a nie na jego zachowaniu;

- strona powodowa nie zrealizowała umowy z przyczyn obciążających wyłącznie ją i dlatego pozwany słusznie obciążył ja karą umowną (apelacja k. 182-187).

W odpowiedzi na powyższą apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na apelację k. 201).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację strony powodowej Sąd Okręgowy uznał za niezasadną.

Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia poczynił prawidłowe ustalenia stanu faktycznego w sprawie; ustalenia te Sąd Okręgowy w pełni podziela, co czyni zbędnym ich przytaczanie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy, iż zarzut taki może zostać skutecznie przedstawiony przez wykazanie, że Sąd I instancji popełnił błędy w ocenie dowodów, naruszył zasady logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego; konieczne pozostaje przy tym jednocześnie wskazanie konkretnych dowodów, których zarzut taki dotyczy. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania po wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału dowodowego. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a ponadto powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Zarówno w literaturze jak i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się także, że powyższa ocena musi być oparta na wszechstronnym rozważeniu zgromadzonego materiału dowodowego, przez co należy rozumieć uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych środków dowodowych, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności.

Zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. może zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych. Natomiast nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. w sprawie sygn. akt II CKN 817/00, publ. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. w sprawie sygn. akt IV CKN 970/00, publ.).

W ocenie Sądu Okręgowego sformułowany przez apelującego zarzut błędnych ustaleń i błędnej oceny materiału dowodowego (zarzut a, b apelacji) w istocie sprowadza się jedynie do przedstawienia własnej wizji stanu faktycznego w rozpoznawanej sprawie. Strona powodowa w toku całego postępowania przedstawia własną wersje wydarzeń i wywodzi z niej brak zawinienia w opóźnieniu wykonania umowy wiążącej strony. Ostatecznie ta okoliczność, stanowiąca podstawę faktyczną powództwa, w świetle przedstawionych dowodów, nie została przez stronę powodową wykazana.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i wywiedzione z tych ustaleń wnioski. Dodatkowo wskazać należy na załączone do pozwu przez stronę powodową pismo z dnia 22 grudnia 2015 r. (k. 32), w którym wnosi ona o przedłużenie terminu wykonania umowy i wskazaną w nim argumentację, jak też dwa dokumenty w postaci notatek służbowych inspektora nadzoru z inspekcji prac związanych z zadaniem inwestycyjnym realizowanym przez powoda na podstawie zawartej z pozwanym umowy (k. 147-148). Ze wskazanych notatek służbowych wynika, że na dzień 1 i 8 grudnia 2015 r. strona powodowa była w zwłoce z wykonywaniem prac. Wyraźnie w tych notatkach wskazane jest, że stwierdzone 1 grudnia 2015 r. sześciodniowe opóźnienia w realizacji robót w stosunku do planowanego terminu (harmonogramu prac), wynika z braku odpowiedniego przygotowania prac przed rozpoczęciem tych prac na obiekcie oraz niewłaściwą organizację zadań w okresie od 23 do 28 listopada 2015 r.

Z kolei na dzień 8 grudnia 2015 r. stwierdzono, że nadal postęp prac w stosunku do zakładanego jest niewystarczający tak dalece, że wynikające z tego opóźnienie nie pozwala dotrzymać umówionego terminu załączenia pod napięcie sekcji 110kV nr 1, w dniu 10 grudnia 2015 r. w sytuacji gdy pierwotne załączenie sekcji miało nastąpić jeszcze wcześniej, bo w dniu 4 grudnia 2015 r.

Stwierdzona w powyższych dokumentach zwłoka w stosunku do przyjętego harmonogramu wykonania zamówienia dotyczyła listopada 2015 r. Strona powodowa w tym zakresie, jako profesjonalista, winna zdawać sobie sprawę z istotności dochowania terminów zaplanowanych prac w kontekście zaplanowanych w celu ich wykonania włączeń. Nie było to zresztą pierwsze zlecenie jakie wykonywała na rzecz strony pozwanej.

Z harmonogramu prac (k.31) wynika, że ostatnie wyłączenie miało zostać wykonane od 15 do 22 grudnia 2015 r. Do tego wyłączenia jednak nie doszło, ponieważ już z samego stanowiska strony powodowej zawartego w piśmie z 22 grudnia 2015 r. wynika, że odbiór sekcji nr 1 nastąpił dopiero 16 grudnia 2015 r. (pismo k.32).

Argumentując równocześnie w przywołanym wyżej piśmie do pozwanego o przedłużenie terminu zakończenia prac do 10 lutego 2016 r., strona powodowa sama wskazywała, że podjęcie prac odnośnie do sekcji nr 2 w okresie przedświątecznym świadczyłoby o braku odpowiedzialności z jej strony. Nielogiczny jest zatem wniosek strony powodowej, że powodem pozostawania w zwłoce był brak wyłączenia w okresie przedświątecznym, skoro sama o takie wyłączenie do pozwanego nie wystąpiła, a nawet, jak wynika z jej pisma, nie przejawiła chęci podjęcia takich działań decydując się na negocjowanie przedłużenie terminu wykonania umowy.

Sąd Rejonowy dokonał zatem prawidłowej oceny dowodów uznając, iż strona powodowa nie wykazała, że nie odpowiada za zwłokę w wykonaniu umowy. Prawidłowo też dokonał oceny prawnej trafnie ustalonych faktów, uznając w tych warunkach za skuteczny podniesiony przez stronę pozwaną zarzut wygaśnięcia roszczenia zgłoszonego w pozwie ze względu na potrącenie jej wierzytelności względem wykonawcy z tytułu kary umownej (art. 483 § 1 k.c. i art. 484 § 1 k.c.) za 22-dniowe opóźnienie w wykonaniu umowy. Kara umowna została bowiem naliczona zgodnie z umową – jej wysokość nie był kwestionowana. Doszło też do jej skutecznego potrącenia (art. 498 § 1 k.c. i art. 499 k.c.).

Wobec braku podstaw do wzruszenia z urzędu zaskarżonego orzeczenia oraz bezzasadności podniesionych w apelacji zarzutów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie
art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. uwzględniając wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie 39 994,68 zł, zasądził od powoda, jako strony przegrywającej, na rzecz pozwanego kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, zgodnie z § 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

Iwona Godlewska Marzena Eichstaedt Beata Matysik