Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 56/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

I. Ł.

1) Art. 156 §1 pkt 2 k.k.

2) Art. 157 §2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Pkt II

I. Ł.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżona uderzając głową o ścianę M. H. spowodowała obrażenia ciała naruszające czynności narządu ciała na czas poniżej dni siedmiu

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Pkt I

I. Ł.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 13 § 1 k.k., odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Usiłowanie jest formą stadialną przestępstwa bezpośrednio poprzedzającą dokonanie. Zgodnie z utrwaloną w prawie polskim formułą usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Brak dokonania oznacza, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku, do którego sprawca zmierzał. (Komentarz do art. 13 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV).

Usiłowanie musi być wszak czymś bliższym dokonania niż tylko stworzeniem warunków do przedsięwzięcia czynności zmierzających bezpośrednio do dokonania czynu; musi się wiązać z wykazywaną aktywnością, zaangażowaniem działań w obranym kierunku. /2000.10.05 wyrok s.apel. AKa 179/00 Prok.i Pr. 2001/5/22 w Łodzi/.

Warunkiem ustalenia usiłowania, jako formy stadialnej popełnienia przestępstwa, jest stwierdzenie zamiaru popełnienia czynu zabronionego. Zamiar musi się odnosić do czynu określonego w przepisie części szczególnej ustawy karnej. Nie wystarczy więc, dla przyjęcia usiłowania stwierdzenie zamiaru popełnienia jakiegokolwiek, bliżej nieokreślonego czynu zabronionego, lecz konieczne jest stwierdzenie zamiaru popełnienia konkretnego czynu zabronionego.

Ponieważ kodeks w art. 13 § 1 używa wyrażenia w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, konieczne jest odwołanie się do definicji ustawowej pojęcia "zamiaru". Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 9 § 1. Zgodnie z tym ostatnim przepisem zamiar popełnienia czynu zabronionego obejmuje swoim zakresem zarówno sytuację, gdy sprawca chce popełnić taki czyn, jak i sytuację, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to. Wynika z tego, że dla ustalenia usiłowania jako formy stadialnej należy stwierdzić, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim albo że działał z zamiarem wynikowym . Bezpodstawne byłoby ograniczenie treści pojęcia zamiaru na gruncie art. 13 § 1 do chęci popełnienia czynu zabronionego (zamiaru bezpośredniego)./ Zob. wyrok SN z 25 października 1984 r., IV KR 245/84, OSNKW 1985, z. 5-6, poz. 38. Zoll A. Zakamycze 2004 stan prawny: 2004.07.01 Komentarz do art. 13 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Zakamycze, 2004, wyd. II/.

O istnieniu zamiaru zabójstwa w ogóle, a także o postaci tego zamiaru można wnioskować przede wszystkim na podstawie dokładnej analizy strony przedmiotowej i podmiotowej konkretnego czynu. Okoliczności zajścia, rodzaj użytego narzędzia, umiejscowienie ciosów, ilość ciosów, siła, z jaką sprawca je zadaje, zatem uzewnętrznione przejawy zachowania się sprawcy pozwalają, w sytuacji, gdy sprawca nie wyraził swojego zamiaru, wnioskować o jego zamiarze. /2000.05.31 wyrok s.apel. III AKa 70/00 Prok.i Pr. 2001/6/19 w Łodzi/

Ustalenia dotyczące zamiaru nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania i wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenia ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary (podobnie m.in. SN w wyroku z dnia 28 czerwca 1977 r., VI KRN 14/77, OSNKW 1078, nr 4-5, poz. 43, jak też w wyroku z dnia 21 stycznia 1985 r., OSNPG 1986, nr 2, poz. 17). (...) Ustalenia o podmiotowej stronie czynu nie odnoszą się do czynu i sprawcy in abstracto, lecz chodzi o konkretny czyn i konkretnego sprawcę, działającego w ściśle określonej sytuacji i przy indywidualnie ustalonych okolicznościach. Nie trzeba przy tym szerzej wywodzić, że zamiaru nie można nigdy domniemywać ani domyślać się. Zamiar, w tego rodzaju zachowaniu (zbrodnia zabójstwa - dop. własny), musi być ustalony w sposób pewny, wykluczający jakąkolwiek wątpliwość, wszakże ustalenie zamiaru należy do faktycznej strony orzeczenia (...). Bez uwzględnienia, kim jest sprawca i jakie ma możliwości intelektualne, nie można decydować, co on wiedział na pewno, a czego nie wiedział i tak decydować o zamiarze, w jakim działał. /2006.10.03 wyrok s.apel. II AKa 139/06 Prok.i Pr. 2007/7-8/30 w Łodzi.

Opisane wyżej okoliczności przedmiotowe popełnienia przestępstwa nie mogą być zatem oceniane w oderwaniu od tego jakie było tło i powód zajścia, motywy i pobudki, jakie kierowały sprawcą, jak też bez uwzględnienia tego, jaki był stosunek do pokrzywdzonego. Znaczenie ma również osoba sprawcy, jego właściwości osobiste i dotychczasowy tryb życia oraz zdolność do oceny sytuacji i przewidywania skutków określonego zachowania się ( por. wyrok Sadu apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 lipca 2012r., sygn. II AKa 193/12, LEX 1213785, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 1 marca 2012r., sygn. II AKa 21/12, LEX 1133356). Dopiero analiza wszystkich wymienionych okoliczności może stać się podstawą do oceny zamiaru oskarżonej.

Przepis artykułu 148 § 1 k.k. wymaga, do realizacji znamion opisanego w nim czynu zabronionego, umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego albo w postaci zamiaru wynikowego. Sprawca może podejmować zachowanie skierowane przeciwko drugiej osobie w celu jej zabicia, w celu osiągnięcia innego skutku, ze świadomością konieczności pozbawienia życia drugiego człowieka, jako środka do realizacji swojego celu lub jako następstwa ubocznego (zamiar bezpośredni), albo z przewidywaniem możliwości spowodowania śmierci człowieka zamiast osiągnięcia celu zamierzonego lub obok realizacji celu zamierzonego i godzenie się na taki skutek swojego zachowania (zamiar ewentualny).Przedmiotowym warunkiem odpowiedzialności za zabójstwo jest ustalenie związku przyczynowego między działaniem lub zaniechaniem, a śmiercią człowieka. Należy przyjąć, że związek taki zachodzi, gdy skutek śmiertelny wynika bezpośrednio z czynu sprawcy, czemu nie stoi na przeszkodzie to, iż do przebiegu łańcucha przyczynowego włączyły się inne okoliczności mające wpływ na skutek, jeżeli zachowanie sprawcy było wystarczającą przyczyną powstania tego skutku. Zgodnie z brzmieniem art. 148 § 1 k.k. zachowanie sprawcy musi polegać na "zabijaniu", tj. zachowaniu atakującym funkcje życiowe człowieka.

W świetle wskazanych powyżej okoliczności, brak jest podstaw do przyjęcia, że I. Ł. chciała śmierci swojego byłego konkubenta, lub na jego śmierć się godziła. Był ważną postacią w pewnym okresie jej życia, ma z nim dwoje dzieci, stale zamieszkują razem od kilku lat. To alkohol generował sposób ich życia i działania agresywne. Awantury po spożyciu alkoholu stały się ich codziennością, dochodziło do utarczek słownych, naruszenia nietykalności cielesnej. Z tego powodu, G. B. (1) miał założoną niebieską kartę.

Znany jest Sądowi, utrwalony w judykaturze i doktrynie od dawna pogląd, że zadanie ciosów ostrym narzędziem w tak newralgiczne dla życia człowieka narządy ciała jak głowa, szyja, klatka piersiowa czy brzuch, świadczyć może o zaistnieniu przynajmniej zamiaru ewentualnego zabójstwa. Jednakże trzeba zawsze mieć na uwadze, że poglądy te muszą został osadzone w realiach konkretnej sprawy. Dlatego ustalając powyższe okoliczności nie można ich oceniać w oderwaniu od analizy zachowania oskarżonego i szeregu innych, opisanych wyżej elementów zdarzenia. Na kanwie niniejszej sprawy należało zatem mieć na uwadze, że oskarżona działała emocjonalnie, była pijana, jej motoryka przez to była zaburzona. Zachowanie oskarżonej w postaci ciosu nożem było nagłe i nieprzemyślane, nieadekwatne do związku przyczynowego z bodźcem z otoczenia. Po zadaniu jednego ciosu nożem w prawy bok odstąpiła od ataku, nie kontynuowała go. Odłożyła nóż, zaczęła udzielać pomocy pokrzywdzonemu, wezwała pogotowie, zawiadomiła Policję. Dla przyjęcia, że sprawca działał w zamiarze zabójstwa człowieka nie wystarczy ustalenie, iż działał on umyślnie chcąc zadać nawet ciężkie obrażenia ciała lub godząc się z ich zadaniem, lecz konieczne jest ustalenie objęcia zamiarem także skutku w postaci śmierci. Jeżeli takiego ustalenia nie da się dokonać bezspornie, to mimo stwierdzonej umyślności działania w zakresie spowodowania obrażeń, odpowiedzialność sprawcy kształtuje się wyłącznie na podstawie przepisów przewidujących odpowiedzialność za naruszenie prawidłowych funkcji organizmu, odpowiednio z art. 156 lub 157 k.k. Zadanie ciosu w miejsce dla życia ludzkiego niebezpieczne ani też użycie narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka same w sobie nie decydują jeszcze o tym, że sprawca działa w zamiarze ewentualnym zabójstwa (tak: Wyrok z dnia 31 stycznia 2002 r., Sąd Apelacyjny w Katowicach, II AKa 478/01). W ocenie Sądu wymienione wyżej okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, wykluczyły możliwość przypisania oskarżonej takiego zamiaru. W świetle ustalonego stanu faktycznego, oskarżona miała wszelkie dogodne warunki do zrealizowania potencjalnego zamiaru zabójstwa, prezentowała swoją postawą siłową i psychiczną przewagę nad pokrzywdzonym, wyposażona był w niebezpieczne narzędzie w postaci noża. Niemniej jednak okoliczności zajścia, nagłe i nieprzewidywalne, a także postawa oskarżonej, jej osobowość, stosunek do pokrzywdzonego, jego tryb życia świadczą o tym, że w istocie nie chciała go zabić. W takiej sytuacji dla przypisania oskarżonej co najmniej ewentualnego zamiaru pozbawienia pokrzywdzonego życia nie może być wystarczające tylko to, że zadała cios nożem w brzuch. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do przypisania, że przewidywała możliwość jego śmierci i na to się godziła. Jej postawa po zadanym uderzeniu, sprzeciwia się zdecydowanie przyjęciu także takiej tezy.

Bezspornym, zdaniem Sądu jest to, że oskarżona swym działaniem spowodowała obrażenia ciała pokrzywdzonego w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

Sąd wykorzystując dostępne metody weryfikacji dowodów, po dokonaniu ich swobodnej oceny, odnosząc się do wszystkich istotnych dowodów zebranych w sprawie i oceniając je zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wykazał istnienie po stronie oskarżonej bezpośredniego zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń ciała. Przyjęcie zamiaru musi opierać się na pewnym ustaleniu, że określony skutek był rzeczywiście wyobrażony przez konkretnego sprawcę i akceptowany, a nie jedynie możliwy do wyobrażenia(tak: wyrok AP Wrocław z 2009-10-15 II AKa 297/09 Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu 2010/1/157). Aby przypisać oskarżonemu zamiar spowodowania ciężkich obrażeń ciała, należałoby także wykazać, że oskarżony chcąc spowodować u pokrzywdzonego ciężkie uszkodzenie ciała, swą zgodą, stanowiącą realny proces psychiczny, towarzyszący czynowi, obejmował wyjątkowo ciężkie skutki z art. 156 § 1 k.k. Za przyjęciem tego zamiaru przemawiają - poza użytym narzędziem - jeszcze inne przesłanki zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe, a w szczególności powód i motyw działania sprawcy, sposób jego działania oraz wynikający z niego stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego.

Zdaniem Sądu, wszystkie wymienione wyżej okoliczności oceniane w ścisłym powiązaniu ze sobą, upoważniają do przyjęcia, że oskarżona zadając z dużą siłą cios nożem z ostrym ostrzem w brzuch, działała w zamiarze bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na jego zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Po raz kolejny, Sąd podkreśla, że jej działanie było nagłe, emocjonalne i nieprzemyślane. Z drugiej strony, należy mieć na uwadze, że oskarżona jest osobą dojrzałą życiową, zdrową psychicznie, przez co, zdaniem Sądu miała świadomość, że zadanie ciosu nożem w tak newralgiczne części ciała pokrzywdzonego, jakim jest brzuch, może spowodować u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu, a więc takie obrażenia, które wykraczają dalece poza tzw. lekkie czy średnie uszkodzenia ciała.

Stwierdzając brak okoliczności, które uchylałyby zawinienie Sąd uznał oskarżoną za winną popełnienia czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

I. Ł.

I

I

Wymierzając oskarżonej karę, Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 § 1 k.k., zatem baczył by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu oraz miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Za wysokim stopniem winy oskarżonej i wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynu przemawiała okoliczność, że wymieniona umyślnie, z zamiarem bezpośrednim naruszyła jedno z najważniejszych dóbr chronionych prawem jakim jest zdrowie człowieka. Tym samym spowodowała skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Zachowanie jej w żadnym stopniu nie może znaleźć usprawiedliwienia, jest naganne i nieadekwatne do zaistniałej sytuacji. Oskarżona znała swój sposób reagowania na spożyty alkohol, zna i rozumie obowiązuje normy społeczno-prawne, mimo to zlekceważyła szczególną i fundamentalną wartość w porządku prawnym jaką stanowi zdrowie człowieka. Jako okoliczności obciążające, Sąd uznał jej znaczny stan nietrzeźwości, uprzednia karalność sądową. Z kolei, pozytywną postawę po popełnieniu przestępstwa, udzielenie pomocy ofierze, wezwania pogotowia, powiadomienie Policji, Sąd uznał za okoliczności łagodzące. Niewątpliwie jej działania uratowały życie G. B. (1). Pokrzywdzony nie rości pretensji do oskarżonej, w jej obronie podał inną, korzystną dla niej wersję zdarzenia. Nie bez znaczenia dla stopnia winy miał również zamiar nagły. Nagłość zamiaru oskarżonego wyznacza stopień jego winy, zawsze niższy w przypadku zamiaru nagłego niż w przypadku przestępczych działań planowanych. Z kolei stopień winy limituje wymiar kary zgodnie z treścią art. 53 § 1 k.k. Decyzja określonego zachowania się podjęta w sposób nagły, pod wpływem emocji, bez możliwości racjonalnego rozważenia okoliczności, których rozważenie mogło doprowadzić do innego zachowania, jest bez wątpienia mniej naganna od zamiaru przemyślanego, gdy sprawca ma czas i możliwość wszechstronnego przemyślenia czynu, a jednak przestępstwo z rozmysłem przygotowuje i następnie wykonuje (por. wyrok SN z dnia 27 października 1995 r., III KRN 118/95, Prok. i Pr. 1996, nr 4, poz. 1).. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary jest także sposób życia oskarżonej po opuszczeniu Zakładu Karnego. Z jej oświadczenia wynika, że podjęła pracę, odstawiła alkohol, pragnie żyć zgodnie z porządkiem prawnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, zastosował instytucję nadzwyczajnego jej złagodzenia i wymierzył karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że kara ta będzie karą słuszną, sprawiedliwą i adekwatną do popełnionego czynu. Oskarżona winna zrozumieć, że postawa jaką przyjęła jest dalece niepożądana w obowiązującym porządku prawnym i takie zachowanie należy napiętnować i należycie karać.

Sąd miał na uwadze także okoliczności wskazane w dyspozycji art. 53 § 2 k.k. Uwzględnił właściwości i warunki osobiste oskarżonej oraz jej sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, uzależnienie od alkoholu wymagające terapii, zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

I. Ł.

II

II

Sąd wymierzył karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze umyślność działania, stan nietrzeźwości, oraz powstałe skutki.

I. Ł.

III

I, II

Przy orzeczeniu kary łącznej, Sąd zastosował zasadę pełnej absorpcji. W tym względzie Sąd podzielił stanowisko, iż zasadę pełnej absorpcji zastosować można wówczas, gdy albo wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo, gdy orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też, gdy istnieją jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby oskarżonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2001 r., II A Ka 59/2001, Prokuratura i Prawo - dodatek 2002/3, poz. 21, a także nadal aktualny wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.04.1974 r., Biuletyn SN 1974, Nr 9-10, poz. 112). Na kanwie niniejszej sprawy mamy właśnie do czynienia z taka sytuacją. Kara 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona za przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. jest proporcjonalnie niewielka w stosunku do kary pozbawienia wolności za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., przez co nie ma większego wpływu na wymiar kary łącznej.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

I. Ł.

IV

na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonej na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jej tymczasowego aresztowania od dnia 20.10.2019r., godz. 21:30 do dnia 03.06.2020r.;

I. Ł.

V

na podstawie art. 93 a § 1 pkt 3 k.k., art. 93 c pkt 5 k.k., art. 93 d § 5 k.k., Sąd orzekł wobec oskarżonej środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień, polegający na poddaniu się leczeniu uzależnienia od alkoholu. Konieczność zastosowania tego środka zabezpieczającego wynika wprost z wniosków biegłych lekarzy psychiatrów;

I. Ł.

VI

na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek przez zniszczenie dowodu rzeczowego wymienionego pod lp. 1 w wykazie nr I/183/19/P (k.124);

I. Ł.

VII

na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządzono zwrot dowodów rzeczowych: I. Ł. - wymienionych pod lp. 5 w wykazie nr I/183/19/P (k.124), M. H. - pod lp. 3, 4 w wykazie nr I/183/19/P (k.124), G. B. (1) - pod lp. 7, 8-12 w wykazie nr I/183/19/P (k.124v), uznając je za zbędne dla postępowania karnego;

I. Ł.

VIII

na podstawie art. 192 a § 1 k.p.k. zarządza usunięcie z akt i zniszczenie śladów kryminalistycznych wymienionych pod lp.1-5 wykazu śladów kryminalistycznych nr I/183/19/P (k. 124v v- 125);

I. Ł.

IX

Sąd pozostawił w aktach sprawy kserokopię dokumentacji medycznej wymienionej po lp. 6 wykazu dowodów rzeczowych nr I/183/19/P (k.124v);

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

X

I.  zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. S., Kancelaria (...) we W., ul. (...). (...), (...)-(...) W., kwotę 1549,80 zł brutto, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu. Kwota ma swoje odzwierciedlenie w udziale obrońcy w śledztwie, ilości rozpraw przed Sądem Okręgowym, podwyższonej o podatek od towarów i usług ;

XI

II.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., Sąd zwolnił oskarżoną w całości od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa. Istnieją bowiem podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby niemożliwe do wykonania z uwagi na trudną sytuację rodzinną i materialną ;

6.  1Podpis