Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1664/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 27 czerwca 2019 r., sygn. akt II K 1335/14

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Co do czynu wskazanego w punkcie I. części wstępnej wyroku i przypisanego w punkcie I. sentencji:

1). obraza przepisów art. 173 §1 i §3 k.p.k. oraz §1, §3-6 i §9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania, polegająca na przeprowadzeniu przez przewodniczącego na rozprawie bezpośredniego okazania oskarżonego świadkom E. Ł. i A. Ł. niezgodnie z zasadami dotyczącymi przebiegu tej czynności procesowej;

2). obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.) tj. naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegająca na naruszeniu zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów, poprzez prowadzoną w sposób jednostronny tj. na niekorzyść oskarżonego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, na potwierdzenie przyjętej przez Sąd wersji zdarzeń, a w konsekwencji:

a. uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego,

b. uznanie za wiarygodne zeznań E. Ł. oraz A. Ł.,

c. uznanie za wiarygodne zeznań M. K. jako logiczne i konsekwentne oraz kolorujące z pozostałym materiałem dowodowym,

d. uznanie, iż nic nie wniosły do sprawy zeznania świadków C. D. i T. K. (1),

e. uznanie, iż zabezpieczony lek o nazwie D. wskazuje na sprawstwo oskarżonego,

f. uznanie za podstawę przypisania odpowiedzialności zapisu monitoringu parkingu sklepu (...) przy ul. (...) we W.,

3) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj. art. 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości wyrażonych przez Sąd w uzasadnieniu;

4) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj. art. 7 k.p.k. w zw. art. 410 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego,

5) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt. 2 k.p.k.), tj. naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k.. polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a nadto brak zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1). Podniesiony przez obrońcę zarzut wadliwego przeprowadzenia przez przewodniczącego na rozprawie bezpośredniego okazania oskarżonego świadkom E. Ł. i A. Ł. jest w sposób oczywisty bezzasadny.

Z akt sprawy wynika bowiem, że- wbrew twierdzeniom skarżącego- na rozprawie głównej został przeprowadzony dowód z przesłuchania świadków E. Ł. i A. Ł., nie zaś dowód z okazania osoby, regulowany przepisem art. 173 k.p.k. Świadkowie ci, składając zeznania na rozprawie, bez żadnej wątpliwości wskazali i rozpoznali oskarżonego jako prawdopodobnego sprawcę kradzieży samochodu, tj. jako osobę, która swoim wyglądem i zachowaniem zwróciła ich uwagę na parkingu (...) K.. Należy dodać, iż jako dowody w tym zakresie Sąd wskazał w uzasadnieniu wyroku zeznania ww. świadków (vide; k. 1542-1543).

2). Zarzuty obrońcy dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, które zdaniem skarżącego mogły mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. nie zasługiwały na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna wykazała, że w toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. Sąd orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.) i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Dokonana w zaskarżonym wyroku ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego jest całościowa i nie nosi cech dowolności. Wbrew zarzutom skarżącego, ocena dowodów o charakterze osobowym jest prawidłowa i zasługuje na pełną akceptację Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy wyczerpująco uzasadnił, dlaczego odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, trafnie przy tym wskazując, że należało je uznać za przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Sąd ten dokładnie wskazał również, dlaczego dał wiarę treści zeznań świadków E. Ł. i A. Ł. oraz M. K. wyjaśniając, że są one logiczne, konsekwentne oraz nawzajem ze sobą korespondują. Wskazał także, że zeznania świadków C. D. i T. K. (1) okazały się nieprzydatne, bowiem niczego istotnego do sprawy nie wniosły.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na odtworzenie w sposób pełny i logiczny przebiegu inkryminowanego zdarzenia i jako taki stanowi podstawę do wykazania sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu wskazanego w punkcie I. części wstępnej wyroku.

Także w ocenie Sądu Okręgowego, wyjaśnienia B. L. w zakresie, w którym zaprzeczał on, że zaparkował samochód obok małżonków Ł. i dokonał kradzieży samochodu wówczas przez nich użytkowanego, należało uznać jedynie za przyjętą przez oskarżonego linię obrony, nie potwierdzoną przeprowadzonymi w sprawie dowodami, wobec czego nie zasługują one na uwzględnienie. Forsowanej przez obronę wersji zdarzenia przeczą bowiem pozostałe dowody, w tym dowody z okazania wizerunku oraz z zapisu monitoringu. Nie ma przy tym racji skarżący podnosząc, że pokrzywdzeni nie rozpoznali oskarżonego. Z akt sprawy wynika bowiem, że co prawda przy pierwszym okazaniu wizerunku świadkowie nie wskazali jednoznacznie na oskarżonego (k. 355, 360), jednakże już przy drugim okazaniu, z tablicą podglądową, na której przedstawione osoby były widoczne z profilu, zarówno E. Ł., jak i A. Ł. rozpoznali wizerunek oskarżonego (k. 464, 466).

Na pełną akceptację Sądu Odwoławczego zasługuje dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań świadków E. Ł., A. Ł. oraz M. K..

Analiza akt sprawy wykazała, że świadkowie E. Ł. i A. Ł., zeznając w postępowaniu przygotowawczym, szczegółowo opisali wygląd mężczyzny, którego podejrzewali o kradzież powierzonego im pojazdu. Między innymi świadkowie ci wskazali, że osoba ta miała coś na łydce, nie twierdzili jednak kategorycznie, że był to tatuaż. E. Ł. zeznała, że „mężczyzna ten miał prawdopodobnie na lewej nodze tatuaż, nie wiem dokładnie co to było, coś miał na łydce” (k. 355). A. Ł. zeznał natomiast, że „na nodze, na bocznej powierzchni łydki miał coś naniesione, możliwe, że tatuaż (k. 360).

Niewielkie różnice w treści zeznań tych świadków, jak również ich podobieństwo w pewnym zakresie, na które powołuje się skarżący, także w ocenie Sądu Okręgowego nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego. Przedstawiona przez świadków wersja zdarzenia znajduje bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności zapisie monitoringu, dowodach rzeczowych oraz zeznaniach pozostałych świadków.

Sąd Odwoławczy w pełni podziela zdanie Sądu Rejonowego, że zeznania świadka M. K., który jednoznacznie rozpoznał oskarżonego na nagraniu z monitoringu, zasługują na przymiot wiarygodności. Skarżący wielokrotnie podnosi, że jakość zapisu monitoringu nie pozwalała na identyfikację osoby oskarżonego. Wskazać jednak należy, że B. L. był dobrze znany M. K. z wcześniejszych czynności, nie dziwi zatem kategoryczne rozpoznanie przez niego osoby oskarżonego na monitoringu, tym bardziej, że świadek ten jest doświadczonym funkcjonariuszem wydziału kryminalnego Policji. Nie ma także racji obrońca, podnosząc, że nie ma możliwości identyfikacji oskarżonego na podstawie zapisu z monitoringu, skoro nie widać na nim numerów rejestracyjnych pojazdu, którym poruszał się sprawca. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego – samochód, którym przyjechał sprawca na parking przed (...) K., tj. M. (...) – niepopularna, duża i charakterystyczna limuzyna, jest tożsamy z autem, jakim porusza się oskarżony, co wraz z treścią zeznań pokrzywdzonych, rozpoznaniem oskarżonego przez świadka M. K. oraz w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym, tworzy spójną i logiczną całość, jednoznacznie wskazującą na sprawstwo oskarżonego.

Na pełną akceptację Sądu Okręgowego zasługuje także uznanie przez Sąd I instancji, że zeznania świadków C. D. i T. K. (1) nic do sprawy nie wniosły. Podkreślić bowiem należy, że samo ustalenie okoliczności otwarcia samochodu należącego do oskarżonego, a nawet wykazanie, że funkcjonariusze Policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego posiadali klucz do jego samochodu, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie mogłoby potwierdzić forsowanej przez obronę wersji, jakoby saszetka z lekiem D. została „podrzucona” przez interweniujących policjantów do samochodu oskarżonego, zatem zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Za bezzasadne należało uznać także zarzuty obrońcy mające na celu podważenie wartości dowodowej zapisu monitoringu oraz dowodu rzeczowego w postaci zabezpieczonego leku o nazwie D.. Przedmiotowe dowody, wbrew twierdzeniom obrońcy, nie stanowią zasadniczej podstawy przypisania odpowiedzialności oskarżonemu, a mają charakter akcesoryjny, uzupełniający pozostały materiał dowodowy i tworzący z nim logiczną i spójną całość, jednoznacznie wskazującą na sprawstwo oskarżonego.

Reasumując, analiza akt sprawy i treści zeznań poszczególnych świadków wykazała, że podniesione przez obrońcę zarzuty dotyczące poczynionej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów należało uznać za nietrafione.

Zauważyć należy, że praktycznie w każdym postępowaniu Sąd dysponuje przeciwnymi dowodami i to właśnie przywilej swobodnej oceny dowodów zezwala mu na ustalenie grupy dowodów wiarygodnych, na których finalnie opiera swe przekonanie o zawinieniu oskarżonego. Sąd Rejonowy miał bezpośredni kontakt z osobowymi źródłami dowodowymi i mógł nabrać osobistego przekonania co do wiarygodności relacji prezentowanych o zajściu, a tym samym ugruntować własne przekonanie odnośnie wartości poszczególnych dowodów w zestawieniu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Wbrew zarzutom obrońcy, konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnych ustaleń dotyczących winy i sprawstwa oskarżonego B. L. w zakresie przypisanego mu czynu.

3). Na uznanie Sądu Okręgowego nie zasługuje także zarzut dotyczący obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi bowiem w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy, co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej, nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni przepisów prawa. Natomiast nie są miarodajne wątpliwości w tej mierze podnoszone przez strony czy obrońcę. Dlatego dla oceny, czy został naruszony zakaz wynikający z art. 5 § 2 k.p.k., nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale wyłącznie to, czy Sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości jej usunięcia, rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego, albo też czy w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. akt IV KK 235/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2532).

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku jednoznacznie wynika, że Sąd Rejonowy, po przeprowadzonym postępowaniu dowodowym, nie powziął żadnych wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, zatem i ten zarzut obrońcy oskarżonego należy uznać za bezprzedmiotowy. Sąd Okręgowy podziela dokonaną przez Sąd I instancji ocenę treści zeznań pokrzywdzonych, w których opisali oni dziwne zachowanie mężczyzny oraz wskazali, że miał on ślad na nodze, który mógł być tatuażem, jak również poczynione na ich podstawie ustalenia.

4). Nie ma także racji skarżący, zarzucając Sądowi Rejonowemu dowolną ocenę materiału dowodowego oraz braki postępowania dowodowego, które doprowadzić miały do niewyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie i ustalenia stanu faktycznego nie znajdującego poparcia w zebranym materiale dowodowym.

W ocenie Sądu Okręgowego, w toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Dokonane w zaskarżonym wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.). Nadto Sąd orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.) i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Zasada obiektywizmu nakazuje badać oraz uwzględniać wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, kierować się bezstronnością wobec stron oraz innych uczestników postępowania. Na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Wyklucza to selektywne oraz nieobiektywne traktowanie dowodów. Zasad tych bez wątpienia nie naruszył Sąd meriti.

Z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika ponadto, że Sąd Rejonowy, oceniając dowody, nie naruszył zasad logicznego rozumowania, uwzględnił przy ich ocenie wskazania wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał swobodnej, spełniającej dyrektywy wskazanej w art. 7 k.p.k. co sprawia, że brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia.

Nie zasługują na uwzględnienie podnoszone przez apelującego rzekome braki postępowania dowodowego, którym to Sąd I instancji miał dać wyraz w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zdaniem skarżącego niewyjaśnione wątpliwości, co do których Sąd Rejonowy poczynił ustalenia nie mające odzwierciedlenia w materiale dowodowym, mają dotyczyć kwestii otwarcia pojazdu oskarżonego przez funkcjonariuszy Policji oraz znalezienia w nim leku D.. Kontrola instancyjna wykazała jednak, że celem wyjaśnienia tych kwestii zostało przeprowadzonych szereg dowodów z dokumentów i zeznań świadków, które nie potwierdziły forsowanej przez obronę wersji o istnieniu spisku policjantów dotyczącego podrzucenia leku do samochodu oskarżonego. Teoria ta – poza formułowaniem gołosłownych hipotez - w żaden sposób nie została także wykazana przez obronę, wobec czego słusznie Sąd Rejonowy uznał ją za nieprawdopodobną. Wobec powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, uznać należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest kompletny, nie wymaga uzupełnienia i pozwala na ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że to oskarżony dokonał kradzieży pojazdu pokrzywdzonych.

5). Kontrola instancyjna wykazała, że Sąd Rejonowy swoje stanowisko co do sprawstwa i winy oskarżonego, sporządził zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 424 § 1 i § 2 k.p.k. Wbrew zarzutom skarżącego, uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zawiera rzetelną analizę wszystkich przeprowadzonych dowodów, która doprowadziła Sąd orzekający do prawidłowych wniosków. W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich kwestii wskazywanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Zupełnie mija się z prawdą twierdzenie apelującego o braku zamieszczenia przez Sąd Rejonowy koniecznych elementów uzasadnienia wyroku. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy wskazał dokładnie w oparciu o jakie dowody poczynił konkretne ustalenia faktyczne oraz dokonał oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. W ocenie Sądu Okręgowego przedstawiona przez Sąd argumentacja na temat przyczyn uznania zgromadzonych dowodów za wiarygodne, przy jednoczesnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, jest w pełni prawidłowa. Sąd orzekający, odnosząc się do linii obrony oskarżonego, wykazywał także jej poszczególne braki i niespójności. Sąd Odwoławczy w zupełności podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Zauważyć również należy, w kontekście art. 424 § 1 k.p.k., że uzasadnienie wyroku stanowi tak zwany dokument sprawozdawczy, nawiązujący do przebiegu rozprawy i narady nad wyrokiem, ale powstający już po jego ogłoszeniu. Nie można zatem przyjąć, że uzasadnienie może mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Jest wręcz odwrotnie, to treść rozstrzygnięcia winna kształtować treść uzasadnienia. Niewłaściwie sporządzone uzasadnienie niewątpliwie stanowi obrazę przepisu dotyczącego postępowania (art. 424 k.p.k.), ale postępowania przewidzianego na czas po ogłoszeniu orzeczenia. Wobec tego trudno zaliczyć te mankamenty do wad dotykających fazę podjęcia decyzji. Prostą tego konsekwencją jest niemożność podciągnięcia tej obrazy prawa procesowego pod względną przyczynę odwoławczą z art. 438 pkt 2 k.p.k., gdyż brakuje niezbędnego elementu w postaci możliwości wywarcia przez wskazaną obrazę prawa wpływu na treść orzeczenia. Ponieważ wady uzasadnienia nie stanowią uchybienia zaliczanego do jakiejkolwiek innej podstawy odwoławczej, same jako takie nie mogą być wyłączną przesłanką orzeczenia kasatoryjnego. Mogą natomiast naprowadzać na inne uchybienia, które de facto spowodują zmianę kontrolowanego orzeczenia albo jego uchylenie.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego od czynu wskazanego w punkcie I. części wstępnej wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, z powodów wskazanych powyżej, wniosek należało uznać za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Co do czynu wskazanego w punkcie IV. i V. części wstępnej wyroku i przypisanego w punkcie I sentencji:

1) obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj. art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uznanie jako podstawę wydawanego wyroku „przede wszystkim (...) zeznania funkcjonariuszy policji złożone w postępowaniu przygotowawczym, gdyż były one składane w krótkim czasie po zdarzeniu”, podczas gdy zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym mają charakter jedynie pomocniczy,

2) obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj. art. 391 § 1 k.p.k. poprzez jego zastosowanie i odczytanie zeznań świadka T. K. (2) oraz świadka K. W., na rozprawie głównej z dnia 12 stycznia 2016 r., podczas gdy nie zaistniała żadna z przesłanek enumeratywnie wyliczonych w tym przepisie a co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przepisów postępowania karnego, tj. art. 410 k.p.k.

3) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt. 2 k.p.k.), tj. naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., polegające na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a nadto brak zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów,

4) obraza przepisów postępowania, które miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj. art. 5 § 2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości wyrażonych przez Sąd w uzasadnieniu,

5) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.) tj. naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegająca na naruszeniu zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów, poprzez prowadzoną w sposób jednostronny tj. na niekorzyść oskarżonego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji:

a. uznanie za niewiarygodne wyjaśnienia złożone przez oskarżonego,

b. uznanie, że zeznania P. D., zasługują na wiarę jedynie częściowo,

c. przyjęcie, za jedynie prawdziwą wersję wydarzeń, wersję przedstawioną przez samego pokrzywdzonego,

6) obraza przepisów postępowania, mającą wpływ treść orzeczenia tj. art. 6 k.p.k. oraz art. 169 § 2 k.p.k., art. 170 § 1 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. polegająca na ograniczeniu prawa do obrony oskarżonego poprzez wydanie postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego, złożonego 30.09.2016 r. dotyczącego przeprowadzenia dowodu z przedłożonych materiałów telewizyjnych i prasowych oraz zawartych w nich wypowiedzi jako nieistotnych w sprawie,

7) obraza przepisów postępowania, mająca wpływ treść orzeczenia tj. art. 6 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., w zw. z art. 211 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. polegająca na ograniczeniu prawa do obrony oskarżonego poprzez wydanie postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego, dotyczącego przeprowadzenia dowodu z wizji lokalnej połączonej z eksperymentem procesowym oraz opinii zespołowej biegłych o specjalności z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej, uznając że nie wniosą nic do sprawy oraz zmierzają do przedłużenia postępowania,

8) obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrony o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej w zakresie obrażeń ciała A. S., nie podając przyczyny oddalenia,

9) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj. art. 193 k.p.k. w zw. art. 198 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., przejawiającą się w powołaniu przez Sąd biegłego M. W. z zakresu medycyny sądowej na okoliczność wydolności fizycznej człowieka i reakcji ciała po postrzale i nieprawidłowym uznaniu, że oskarżony stosował przemoc wobec funkcjonariuszy Policji po postrzale, podczas gdy opinia ta nie spełnia podstawowych wymogów ustawy odnoszących się do opinii biegłego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1). Podniesiony zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uznanie jako podstawę wydawanego wyroku przede wszystkim zeznań funkcjonariuszy Policji złożonych w postępowaniu przygotowawczym, nie zasługiwał na uwzględnienie.

Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że podstawą ustalenia stanu faktycznego, odnośnie zarzutu z pkt IV I V aktu oskarżenia, był całokształt przeprowadzonych dowodów, w postaci zeznań T. K. (2), A. S., K. W. i innych świadków, złożonych przed Sądem oraz na etapie postępowania przygotowawczego, częściowo wyjaśnień oskarżonego oraz opinie biegłych, dokumentacja medyczna, dokumentacja zdjęciowa i protokoły z przeprowadzonych czynnościach procesowych. Co prawda Sąd I instancji wskazał, że najbardziej przydatne okazały się zeznania funkcjonariuszy Policji złożone w postępowaniu przygotowawczym, wyjaśniając jednocześnie, że ze względu na upływ czasu, świadkowie ci zeznając na rozprawie pewnych okoliczności czy szczegółów nie pamiętali, jednakże w ocenie Sądu Okręgowego, dowody te zostały wykorzystane właśnie w sposób uzupełniający, pomocniczy do zeznań świadków składanych przed Sądem. Podkreślić także należy, że wszyscy interweniujący funkcjonariusze Policji zostali przesłuchani przed Sądem na rozprawie w dniach 12 stycznia 2016 r. (k. 1021-1022), 24 października 2017 r. (k. 1339-1340) i 28 listopada 2017 r. (k. 1349-1350).

2). Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia art. 391 § 1 k.p.k. poprzez jego zastosowanie i odczytanie zeznań świadka T. K. (2) oraz świadka K. W. na rozprawie. Analiza akt sprawy wykazała bowiem, że świadkowie ci zostali przesłuchani przed Sądem na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r., a zeznania złożone przez T. K. (2) i K. W. w postępowaniu przygotowawczym zostały, wobec ich oświadczenia, że pewnych okoliczności nie pamiętają, odczytane na rozprawie w trybie art. 391 § 1 k.p.k. i w całości przez świadków podtrzymane (k. 1021, 1022).

3). Podniesiony zarzut naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., nie zasługiwał na uwzględnienie z powodów wskazanych przez Sąd Okręgowy w sekcji 3.1 pkt 5). niniejszego uzasadnienia, które odnoszą się także do części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dotyczącej czynów oskarżonego wskazanych w punkcie IV. i V. części wstępnej wyroku. Tym samym dywagacje obrońcy odnośnie poprawności przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy analizy materiału dowodowego, a także sugestie, jakoby całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego nie korelował z przyjętym przez ten Sąd stanem faktycznym, uznać należało za bezzasadne.

4). Także zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mający polegać na nieuwzględnieniu na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy dał temu wyraz w sekcji 3.1 pkt 3). niniejszego uzasadnienia. Poczynione uwagi odnoszą się także do czynów oskarżonego z pkt IV. i V. części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Nie ma przy tym racji skarżący, podnosząc, że o powziętych przez Sąd Rejonowy wątpliwościach, które jego zdaniem nie zostały usunięte w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego, świadczyć mają zawarte w treści uzasadnienia pytania retoryczne. Cytowane przez obrońcę fragmenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie stanowią bowiem wyrazu powziętych przez Sąd wątpliwości, a pewien zabieg stylistyczny autora przedmiotowego uzasadnienia. W ocenie Sądu Okręgowego zostały one zadane nie z potrzeby uzyskania odpowiedzi, lecz w celu skłonienia odbiorcy do przemyśleń, a zarazem ukazania absurdalności i niedorzeczności forsowanej przez obronę wersji zdarzenia. Odpowiedzi na zadane w treści uzasadnienia wyroku pytania, w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego, są bowiem oczywiste, a zatem o istnieniu ewentualnych wątpliwości w zakresie przyczyny doznania przez A. S. obrażeń ciała, oraz rozstrzygnięciu ich przez Sąd Rejonowy na niekorzyść oskarżonego nie może być mowy.

5). Ponownie podniesiony przez apelującego zarzut obrazy przez Sąd orzekający przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., polegającej na naruszeniu zasad obiektywizmu i swobodnej oceny dowodów poprzez prowadzoną w sposób jednostronny, tj. na niekorzyść oskarżonego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, okazał się bezzasadny z powodów wskazanych w sekcji 3.1 pkt 2). niniejszego uzasadnienia, które odnoszą się także do czynów oskarżonego wskazanych w punkcie IV. i V. części wstępnej wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego, nie ma potrzeby powielania wskazanych tam przyczyn uznania za w pełni prawidłową dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny wyjaśnień oskarżonego. Wskazać jedynie należy, że wyjaśnienia B. L. w zakresie, w którym zaprzeczył on, że potrącił A. S. oraz stosował następnie przemoc wobec funkcjonariuszy Policji, w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny, należało uznać jedynie za przyjętą przez oskarżonego linię obrony nie zasługującą na wiarę.

Na pełną akceptację zasługuje także dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań świadka P. D.. W ocenie Sądu Odwoławczego, z uwagi na okoliczność, że świadek ten obserwował inkryminowane zdarzenie przez okno, ze znacznej odległości oraz- jak wynika z treści jego zeznań- nie widział całego zdarzenia, zeznania te zasługują na wiarę jedynie w tej części, która jest zbieżna z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny, w szczególności z treścią zeznań interweniujących policjantów.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Odwoławczy podzielił zdanie Sądu I instancji, że wersja zdarzenia przedstawiana przez pokrzywdzonego A. S. zasługuje na walor pełnej wiarygodności. Analiza relacji tego świadka została przez Sąd Rejonowy przeprowadzona w sposób szczegółowy, a podawane przez niego informacje Sąd każdorazowo odnosił do innych dowodów i informacji ujawnionych w sprawie. Wypowiedzi pokrzywdzonego na przestrzeni całego postępowania (odmiennie do wyjaśnień oskarżonego) cechowały się spójnością, konsekwencją i logicznością. Ponadto, w znacznej części znajdują one potwierdzenie bądź uprawdopodobnienie w relacjach pozostałych świadków oraz dowodach z opinii biegłych i zgromadzonej dokumentacji zdjęciowej.

Niewielkie rozbieżności w treści kolejnych zeznań pokrzywdzonego oraz pozostałych świadków, na które powołuje się skarżący, nie mają natomiast istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego wynikają one z niezwykle dynamicznego przebiegu inkryminowanego zdarzenia, krótkiego czasu jego trwania oraz czasu, jaki upłynął od chwili zdarzenia do momentu składania poszczególnych zeznań przez świadków.

Nie ma także racji skarżący argumentując, że zeznania A. S. nie zasługują na wiarygodność, gdyż opinie powołanych w sprawie biegłych nie stwierdzają kategorycznie, że obrażenia pokrzywdzonego powstały w opisywanych przez niego okolicznościach. Należy bowiem wskazać, że biegły w swojej opinii miał za zadanie odpowiedzieć na pytanie, czy doznane przez pokrzywdzonego obrażenia mogły powstać w okolicznościach przez niego podawanych, jak również czy przedstawiona wersja powstania obrażeń pokrzywdzonego koreluje z rodzajem doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń, nie zaś stwierdzić kategorycznie, że obrażenia te powstały w opisywanych przez pokrzywdzonego okolicznościach. Jak wynika z akt sprawy, opiniujący w sprawie biegły J. K. potwierdził, że obrażenia A. S. są charakterystyczne dla powstania w mechanizmie czynnym. Wskazał też, że nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, że obrażenia pokrzywdzonego powstały od umyślnego potrącenia. Jednocześnie biegły zauważył, że brak jest danych do przyjęcia, aby obrażenia te powstały w innych okolicznościach. Wskazał ponadto, że gdyby pokrzywdzony miał wcześniej obrażenia w obrębie kręgosłupa szyjnego, nie zgłosiłby się do służby w Policji. Wobec powyższych twierdzeń biegłego, a także treści zeznań świadków oraz znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, Sąd Odwoławczy stwierdza, że podnoszone przez obrońcę argumenty, mające na celu podważenie wiarygodności zeznań A. S., nie zasługują na uwzględnienie.

6). 7). 8). Kolejne trzy zarzuty sformułowane w treści apelacji dotyczyły decyzji Sądu orzekającego w kwestii wniosków składanych przez obrońcę oskarżonego w toku postępowania. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd I instancji, procedując w tym zakresie, nie dopuścił się takiej obrazy przepisów, która mogłaby mieć jakikolwiek wpływ na treść wyroku. W żaden sposób nie można także stwierdzić, by oskarżony był pozbawiony prawa do obrony, tak materialnej, jak i formalnej, bowiem w trakcie toczącego się postępowania korzystał on z pomocy obrońcy.

Kontrola instancyjna wykazała, że każdorazowa decyzja Sądu orzekającego w przedmiocie oddalenia wskazanych przez skarżącego wniosków dowodowych, była zgodna z obowiązującą procedurą i uzasadniona.

Przepis art. 170 § 1 k.p.k. wskazuje bowiem na konkretne cztery powody, dla których oddalenie wniosku dowodowego jest dopuszczalne. Wydanie przez Sąd postanowienia (do czego jest zobligowany przepisem art. 170 § 3 k.p.k.), ze wskazaniem konkretnej przyczyny oddalenia wniosku, pozwala Sądowi Odwoławczemu na dokonanie kontroli poprawności decyzji Sądu.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy każdorazowo oddalając wniosek dowodowy wydał postanowienie, w treści którego wskazał zarówno podstawę prawną, jak i wyjaśnił powody podjętej przez siebie decyzji. Ponadto w treści uzasadnienia wyroku odniósł się dodatkowo do przyczyn uzasadniających oddalenie wniosków. Pozwoliło to zatem Sądowi Odwoławczemu na dokonanie analizy poprawności rozumowania Sądu orzekającego w tym zakresie.

Nie ma racji obrońca podnosząc, że jego wniosek dowodowy z dnia 30 września 2016 r., dotyczący przeprowadzenia dowodu z przedłożonych materiałów telewizyjnych i prasowych oraz zawartych w nich wypowiedzi, został przez Sąd bezzasadnie oddalony. Z akt sprawy wynika bowiem, że przedłożone przez obronę nagrania telewizyjne zostały odtworzone na rozprawie z dnia 12 stycznia 2017 r. Wszystkie przedłożone przez obrońcę materiały zostały ponadto przez Sąd orzekający na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k. uznane za ujawnione na rozprawie w dniu 4 grudnia 2018 r. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zostały one następnie ocenione przez Sąd jako nieistotne w sprawie, gdyż nie spełniały wymogów dotyczących materiału dowodowego.

W ocenie Sądu Odwoławczego chybionym jest również zarzut apelującego, wskazujący na bezzasadność postanowienia Sądu I oddalającego jego wniosek o przeprowadzenie dowodu z wizji lokalnej połączonej z eksperymentem procesowym oraz opinii zespołowej biegłych o specjalności z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej. Kontrola instancyjna wykazała bowiem, że ocena przedmiotowego wniosku dowodowego jako nieprzydatnego i zmierzającego do przedłużenia postępowania, była w pełni prawidłowa.

Nie ma racji apelujący, gdy zarzuca nieprzeprowadzenie przez Sąd I instancji wizji lokalnej połączonej z eksperymentem. Zważyć bowiem należy, że eksperyment procesowy jest czynnością dowodową polegającą na przeprowadzeniu doświadczenia lub odtworzenia przebiegu zdarzenia celem sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy. Może on uprawdopodobnić pewne twierdzenia stron, ale w żadnym razie nie stanowi dowodu, że w istocie było tak jak twierdzi strona.

Jak słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie był znacząco sprzeczny odnośnie przebiegu inkryminowanego zdarzenia, nie zachodziła więc konieczność przeprowadzania wnioskowanej czynności dowodowej, jak również powoływania biegłych na okoliczność rekonstrukcji zdarzenia. W ocenie Sądu Okręgowego, przytoczone w treści uzasadnienia argumenty przekonują o prawidłowości decyzji Sądu Rejonowego, że przeprowadzenie wnioskowanego przez obronę dowodu nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzało do przedłużenia postępowania.

Sąd Odwoławczy, podobnie jak uprzednio Sąd I instancji, nie podzielił także twierdzeń obrońcy oskarżonego wskazującego na potrzebę przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej w zakresie obrażeń ciała A. S.. W aktach sprawy znajduje się bowiem obszerna dokumentacja medyczna pokrzywdzonego, orzeczenie Komisji Lekarskiej oraz opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej. Biegły sądowy J. K. opiniował także uzupełniająco na rozprawie, niecelowe było zatem przeprowadzenie kolejnego dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, a wniosek obrońcy w tym zakresie uznać należało jako zmierzający do przedłużenia postępowania. Z akt sprawy wynika co prawda, że Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 4 grudnia 2018 r. oddalił przedmiotowy wniosek obrońcy nie podając przyczyny oddalenia (k. 1454), jednak, w ocenie Sądu Odwoławczego, powód powyższej decyzji procesowej w świetle powyżej wskazanych okoliczności jawi się jako oczywisty.

9). Analiza akt sprawy wykazała, że wobec stwierdzenia konieczności poczynienia dodatkowych ustaleń w zakresie stanu zdrowia oskarżonego, Sąd orzekający postanowił, na podstawie art. 409 § 1 k.p.k. wznowić przewód sądowy. Dopuszczony został dowód z ustnej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej M. W., w celu ustalenia wydolności fizycznej człowieka i jego reakcji po uszkodzeniu ciała w postaci postrzelenia.

Biegły, opiniując ustnie na rozprawie w dniu 14 lutego 2019 r. (k. 1493-1495) wyjaśnił, że wydolność człowieka po postrzale zależy od sposobu reagowania rannego na stres i jest sprawą indywidualną. Wskazał, że jest możliwa ucieczka osoby postrzelonej, jednakże jest to uzależnione od rodzaju postrzału i uszkodzeń w organizmie, rodzaju broni, z której został postrzelony. Opinia ta została oceniona jako logiczna, wszechstronna oraz wydana przez osobę o odpowiednich kwalifikacjach, wobec czego uznano ją za wiarygodną i oparto na niej ustalenia faktyczne.

Nie ma zatem racji skarżący, podnosząc, że przedmiotowa opinia jest nieprzydatna, gdyż „nie spełnia podstawowych wymogów ustawy odnoszących się do opinii biegłego”. To prawda, że biegły, odpowiadając na pytanie obrońcy, zeznał, że nie zapoznawał się z aktami sprawy. Wskazać jednak należy, że przepis art. 198 § 1 k.p.k. w jego obecnym brzmieniu stanowi, że sąd lub prokurator udostępnia biegłemu poszczególne dokumenty z akt sprawy lub uwierzytelnione kopie tych dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wydania opinii. W brzmieniu obowiązującym w dniu rozprawy, na której biegły opiniował, przepis ten stanowił natomiast, że w miarę potrzeby udostępnia się biegłemu akta sprawy w zakresie niezbędnym do wydania opinii.

Z protokołu rozprawy wynika, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie dostrzegł potrzeby udostępnienia biegłemu akt sprawy, wobec czego przedmiot postępowania, sytuacja związana z zachowaniem oskarżonego, jego uszkodzenia ciała, możliwości jego organizmu, działanie hormonu w postaci adrenaliny na organizm, zostały biegłemu przedstawione na rozprawie.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, uznać należy, że przedmiotowa opinia spełnia wymogi odnoszące się do opinii biegłego, jest przydatna, pozwala na wyjaśnienie podnoszonych wątpliwości w sprawie, a jej treść potwierdza przedstawioną przez funkcjonariuszy Policji wersję, iż oskarżony po postrzale stosował wobec nich przemoc.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego od czynów wskazanych w punkcie IV. i V. części wstępnej wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, z powodów wskazanych powyżej, wniosek należało uznać za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Co do czynu wskazanego w punkcie II. części wstępnej wyroku i przypisanego w punkcie I. sentencji, co do kary i środków karnych:

1) rażąca surowość kary orzeczonej wobec oskarżonego w wymiarze jednego roku pobawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości pięćdziesięciu stawek dziennych po ustaleniu jednej stawki dziennej na dziesięć złotych, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu, okoliczności sprawy i postawy oskarżonych, co powoduje, że kara ta nie spełnia swojej funkcji w aspekcie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy, uznając winę i sprawstwo B. L. w odniesieniu do zarzucanego mu w pkt. II. aktu oskarżenia przestępstwa, wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości pięćdziesięciu stawek dziennych po ustaleniu jednej stawki dziennej na dziesięć złotych.

Zgodnie z treścią art. 53 §1 i 2 k.k. Sąd wymierzając karę, czyni to według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Winien jednak brać pod uwagę szereg ogólnych oraz szczególnych dyrektyw, do których należą m.in. stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na wymiar kary winny mieć również wpływ motywacja i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu.

Analizując treść uzasadnienia wyroku i okoliczności wynikające z akt sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., a co za tym idzie kary orzeczone wobec oskarżonego (zarówno jednostkowe, jak i łączna) nie noszą znamion nadmiernej surowości. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił także stopień szkodliwości społecznej wszystkich przypisanych oskarżonemu przestępstw jako bardzo wysoki.

Odnosząc się do treści apelacji, wskazać należy, że Sąd Rejonowy bardzo wnikliwie przeanalizował wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz rozważył, czy wymierzona kara spełni stawiane jej przez ustawodawcę cele.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że wymierzona oskarżonemu za popełniony przez niego czyn wskazany w punkcie II. części wstępnej wyroku kara 1 roku pozbawienia wolności, z pewnością odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, daje gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzy atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia, a nie współczucia dla ludzi, którzy to prawo łamią. Kara ta również w należytym stopniu odzwierciedla okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, takie jak częściowe przyznanie się do winy, naprawienia szkody oraz radykalną zmianę stylu życia.

Istotnym wobec treści apelacji jest także to, iż miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa. Taka sama bowiem kara za przestępstwo zagrożone niską sankcją będzie surowa w porównaniu z takim samym ilościowo wymiarem kary za przestępstwo zagrożone sankcją z wysokimi granicami (por. wyroki SA w Krakowie z dnia 31.08.2005 r., sygn. akt KZS 2005/9/28 oraz z dnia 28.12.2000 r., sygn. akt KZS 2001/1/25). W rozpoznawanej sprawie, przy uwzględnieniu wyżej przytoczonych okoliczności, nie może być mowy o rażącej surowości, gdyż wymierzona B. L. kara 1 roku pozbawienia wolności, stanowi dolny próg ustawowego zagrożenia za usiłowanie popełnienia przez niego przestępstwa z art. 279 § 1 k.k.

Mając na względzie powyższe konstatacje uznać trzeba, że przy wymiarze kary przez Sąd Rejonowy nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, a co za tym idzie nie można podnosić jej rażącej niewspółmierności w rozumieniu art.438 pkt.4 k.p.k.

Wskazać ponadto należy, że ze znajdującej się w aktach sprawy karty karnej oskarżonego wynika, B. L. był już w przeszłości karany, jednak uprzednie skazania i wymierzane kary nie przyniosły wobec niego oczekiwanych rezultatów. Warunkowe zawieszenie wykonania kary w tym stanie rzeczy nie może być rozważane jako właściwa sankcja karna.

Orzeczona kara łączna pozbawienia wolności oparta została na zasadzie asperacji i w okolicznościach niniejszej sprawy jawi się jako łagodna.

Wniosek

Wymierzenie oskarżonemu za czyn wskazany w punkcie II. części wstępnej wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby.

Wymierzenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 4 lat próby, wymierzenie kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda, zobowiązanie do naprawienia szkody w terminie 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu, z powodów wskazanych powyżej, wniosek należało uznać za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.4.

Co do czynu wskazanego w punkcie III. części wstępnej wyroku i przypisanego w punkcie I. sentencji, co do kary i środków karnych:

1) rażąca surowość kary orzeczonej wobec oskarżonego w wymiarze sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości czterdziestu stawek dziennych po ustaleniu jednej stawki dziennej na czterdzieści złotych, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu, okoliczności sprawy i postawy oskarżonych, co powoduje, że kara ta nie spełnia swojej funkcji w aspekcie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Konstatacje Sądu Okręgowego zawarte w sekcji 3.3. niniejszego uzasadnienia, dotyczą także podniesionego przez obrońcę zarzutu rażącej surowości kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny, wymierzonych oskarżonemu za popełnienie czynu wskazanego w punkcie III. części wstępnej wyroku.

Wniosek

Wymierzenie oskarżonemu za czyn wskazany w punkcie III. części wstępnej wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu, wniosek należało uznać za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.5.

Co do czynu wskazanego w punkcie I, II, III, IV, V i przypisanych w punkcie I. sentencji:

1) obraza przepisów prawa procesowego mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie: art. 4 kpk, art. 7 kpk, polegająca na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych i łagodzących, w szczególności dowodu ze szczerych i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy szczegółowo odniósł się do podnoszonych przez obrońcę w tym zakresie okoliczności w sekcji 3.1. pkt 2). i 4). oraz sekcji 3.4. niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

1. Uniewinnienie oskarżonego od czynu I, IV i V;

2. Odnośnie do czynu II - o wymierzenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby;

3. Odnośnie czynu III - o wymierzenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby;

4. Wymierzenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 4 lat próby, wymierzenie kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda, zobowiązanie do naprawianie szkody w terminie 1 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów wniosek uznać należało za niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dopatrzono się uchybień, które podlegają uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia orzeczenia.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 27 czerwca 2019 r., sygn. akt II K 1335/14

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się bezzasadne, co wykazano powyżej, stąd zaskarżony wyrok, jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, jak i orzeczonej kary, należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Oskarżonego zwolniono od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w oparciu o art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk.

7. PODPIS

ZAŁĄCZNIK NR 1 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Uznanie B. L. za winnego popełnienia czynów wskazanych w pkt I., IV. I V. części wstępnej wyroku oraz wymierzenie mu kar za czyny wskazane w pkt. II. i III. części wstępnej wyroku .
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒		Zmiana

IV Ka 1664/19

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE