Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 449/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 24 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 215/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej i wybiórczej oceny dowodów, niezgodnie z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz niezgodnie z zasadą bezpośredniości, a to:

- uznanie za wiarygodne i poczynienie ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie zeznań świadka A. D. oraz zeznań świadka M. S., pomimo że nie byli oni bezpośrednimi, naocznymi świadkami samego zdarzenia;

- ustalenie na podstawie zeznań świadka A. D., że Świadek zdarzenia namawiał kierującego K. M. by zadzwonił po pogotowie ratunkowe, czego jednak ten początkowo nie chciał uczynić;

- pominięcie, przy daniu wiary zeznaniom świadka A. D. w całości, następujących faktów wskazanych przez tego świadka „kierowca mówił, że nie zauważy pieszego bo był ubrany na czarno”, „auto stało równolegle z droga. (...) było już chyba trochę za pasami', mimo że te informacje korespondują i są spójne z treścią zeznań świadka D. T. oraz z wyjaśnieniami oskarżonego;

- uznanie, że samochód oskarżonego poruszał się z prędkością 25-30 km/h, podczas gdy fakt taki nie wynika z dowodów, z których Sąd I instancji wywiódł w. w. wniosek, K. S. zeznał bowiem, że samochód poruszał się z prędkością ok 30-40 km/h, A. D. nie zeznawał na tę okoliczność, D. T. zeznał, że mogła być to prędkość Jakieś 25 do 30 km/h", A. S. nie zeznawał na tę okoliczność;

- uznanie za wiarygodne dowodów opartych na różnych, sprzecznych faktach tj. przyjęcie, że pojazd oskarżonego poruszał się z prędkością 25-30 km/h i jednoczesne uznanie za wiarygodną i oparcie się na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, w której biegły przyjął, że pojazd oskarżonego poruszał się z prędkością 20 km/h lub 25 km/h;

- uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka D. T. (2), pomimo że zeznania te były spójne, wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym w sprawie, a fakt, iż oskarżony jest/ był pracodawcą świadka D. T. (2) nie może a priori doprowadzić do uznania tych zeznań za niewiarygodnych, i uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne gdyż „próbował pomniejszać swoją winę”, przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne zeznań świadka K. S. (2) i pominięciu, iż pokrzywdzony miał również interes ( w tym finansowy) w pomniejszeniu własnej winy w zdarzeniu;

- uznanie za wiarygodny dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, pomimo że dowód ten został oparty na niepełnych informacjach w sprawie, gdyż biegły nie dysponował/ nie uwzględnił w swojej opinii treści zeznań naocznego świadka zdarzenia D. T. (2), nie uwzględnił faktu, w jakim stroju poruszał się w chwili zdarzenia pokrzywdzony i czy był widoczny dla oskarżonego, a jeśli tak, to z jakiej odległości, opinia została wydana bez przeprowadzenia przez biegłego bezpośrednich oględzin pojazdu oskarżonego, opinia została wydana na podstawie zeznań oskarżonego składanych w charakterze świadka, objętych zakazem dowodowym, a następnie nie przeprowadzono drugiej lub uzupełniającej opinii pisemnej na etapie postępowania sądowego, co czyni opinię wydaną w postępowaniu przygotowawczym niepełną, wadliwą i nie mającą mocy dowodowej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez obrońcę zarzuty okazały się nietrafione.

Powoływany przez skarżącego zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i z związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że Sąd orzekający, oceniając dowody, naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Natomiast ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. co sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu. Zarzut o tym charakterze nie może się bowiem sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu meriti.

W ocenie Sądu Odwoławczego, dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.). Nadto Sąd orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.) i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy, oceniając dowody, nie naruszył zasad logicznego rozumowania, uwzględnił przy ich ocenie wskazania wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny swobodnej, spełniającej dyrektywy wskazanej w art. 7 k.p.k. co sprawia, że brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia.

Wbrew zarzutom skarżącego, ocena dowodów o charakterze osobowym jest prawidłowa, nie nosi cech dowolności i jako taka zasługuje na pełną akceptację Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy dokładnie wskazał dlaczego i w jakim zakresie dał wiarę treści zeznań poszczególnych świadków, wskazując, która część materiału dowodowego jest spójna z przedstawioną przez nich wersją wydarzeń.

Za bezzasadne należało uznać argumenty obrońcy mające na celu podważenie wartości dowodowej zeznań świadków A. D. (2) i M. S. (2). To prawda, że świadek S. – funkcjonariusz Policji, nie był bezpośrednimi świadkiem zdarzenia, a na miejsce przybył się już po jego zaistnieniu. Świadek D. był natomiast na miejscu w chwili zdarzenia i słyszał uderzenie, natomiast nie widział tego momentu, zatem jego wiedza dotyczy okoliczności, które miały miejsce po potrąceniu pokrzywdzonego przez samochód kierowany przez oskarżonego. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika jednak, że wskazywane przez skarżącego ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu inkryminowanego zdarzenia i zachowania oskarżonego, zostały poczynione głównie w oparciu o zeznania pokrzywdzonego. Dowody z zeznań świadków D. i S. mają bowiem charakter uzupełniający wobec zeznań pokrzywdzonego i tworzą z nim logiczną i spójną całość wskazującą na sprawstwo oskarżonego. Wskazać ponadto należy, że powoływane przez skarżącego okoliczności dotyczące ubioru pokrzywdzonego oraz położenia samochodu oskarżonego, w świetle jednoznacznych wniosków opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, przyjęcie przez Sąd orzekający, że samochód oskarżonego poruszał się z prędkością 25-30 km/h nie było dowolne. Podstawą ustalenia tej okoliczności jest treść zeznań pokrzywdzonego K. S. (2) i świadka D. T. (2). Pokrzywdzony zeznał bowiem, że samochód oskarżonego poruszał się z prędkością około 30 - 40 km/h, natomiast świadek T. zeznał, że mogła być to prędkość od 25 do 30 km/h. Sąd Rejonowy przyjął zatem wersję bardziej korzystną dla oskarżonego, uznając, że poruszał się on z prędkością około 25 – 30 km/h.

Nie ma także racji obrońca podnosząc, że w sporządzonej na potrzeby postępowania opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, biegły przyjął, że pojazd oskarżonego poruszał się z prędkością 20 km/h lub 25 km/h. W treści przedmiotowej opinii biegły przeanalizował bowiem różne warianty prędkości, z którą poruszał się samochód oskarżonego, w tym deklarowaną przez oskarżonego prędkość w przedziale 20 – 25 km/h. Stwierdził jednak, że z uwagi na brak śladów ujawnionych na miejscu zdarzenia oraz ustalonego powypadkowego położenia pojazdu, nie można dokonać obliczeń rekonstrukcyjnych ustalających prędkość zderzeniową (k. 62). Także opiniując uzupełniająco na rozprawie biegły, po zapoznaniu się z wyjaśnieniami oskarżonego i złożoną przez niego dokumentacją fotograficzną, podtrzymał swoje stanowisko, że z uwagi na brak śladów hamowania nie ma możliwości wyliczenia prędkości pojazdu. Z uwagi na powyższe, zarzut obrońcy dotyczący ustalonej przez Sąd orzekający prędkości pojazdu oskarżonego, należało uznać za bezzasadny.

W pełni słuszna okazała się dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka D. T. (2). Także zdaniem Sądu Odwoławczego, wyjaśnienia oskarżonego K. M. nie mogły zostać uznane za wiarygodne, a to w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Analiza akt sprawy wykazała bowiem, że forsowana przez oskarżonego wersja, jakoby pokrzywdzony wtargnął na jezdnię przed jadący samochód, znajduje oparcie jedynie w zeznaniach świadka T., jest natomiast całkowicie sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowym, uznanym przez Sąd Rejonowy za wiarygodny, wobec czego należało ją uznać jedynie za przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Na pełną akceptację zasługuje także odmowa wiarygodności zeznaniom świadka D. T. (2), w zakresie, w którym potwierdzają one wersję oskarżonego, że pokrzywdzony wtargnął na jezdnię. Jak słusznie wyjaśniono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, świadkowi temu, ze względu na łączące go z oskarżonym relacje zawodowe, mogło zależeć na przedstawieniu przebiegu zdarzenia w sposób korzystny dla oskarżonego, wobec czego treść jego zeznań w tym zakresie nie może stanowić podstawy ustaleń w sprawie.

W pełni prawidłowa okazała się ocena zeznań pokrzywdzonego, złożonych w toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem. Także w ocenie Sądu Okręgowego, zeznania K. S. (2), są konsekwentne, jasne, rzeczowe, spójne i logiczne i jako takie zasługują na przymiot pełnej wiarygodności. Opisany przez pokrzywdzonego przebieg zdarzenia ma przy tym oparcie w pozostałym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach świadków oraz w treści znajdujących się w aktach sprawy dokumentów.

Całkowicie nietrafione okazały się zarzuty skarżącego mające na celu podważenie wartości dowodowej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Do podniesionych przez skarżącego argumentów Sąd Okręgowy szczegółowo odniósł się w sekcji 3.2. niniejszego uzasadnienia.

W tym miejscu wskazać jedynie należy, że w ocenie Sądu O., opinia przedstawiona przez biegłego Ł. G. jest całościowa, logiczna, wewnętrznie spójna, a jej wnioski uzasadnione. Wbrew twierdzeniom obrońcy, została ona sporządzona w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym także w oparciu o zeznania świadka T., złożone w postępowaniu przygotowawczym. Wskazać ponadto należy, że podnoszone przez skarżącego okoliczności, dotyczące ubioru K. S. (2) oraz panujących warunków drogowych, wynikają także z zeznań samego pokrzywdzonego oraz świadka D., uwzględnionych przez biegłego przy sporządzaniu opinii. Pokrzywdzony wskazał bowiem, że był ubrany w czarną kurtkę i jeansy (k. 6), natomiast świadek D., że było ciemno i pokrzywdzony był ubrany na czarno (k. 23).

Odnosząc się natomiast do zarzutu, że przedmiotowa opinia wydana została bez przeprowadzenia przez biegłego bezpośrednich oględzin pojazdu oskarżonego, wskazać należy, że biegły zgromadzony materiał dowodowy ocenił za wystarczający do wydania opinii. Dysponował bowiem zeznaniami świadków zdarzenia i zdjęciami pojazdu wykonanymi bezpośrednio po zdarzeniu.

Do podnoszonej przez skarżącego okoliczności dotyczącej wydania opinii na podstawie zeznań oskarżonego składanych w charakterze świadka, Sąd Odwoławczy odniósł się w sekcji 3.3. niniejszego uzasadnienia. Podkreślić należy, że biegły Ł. G., opiniując uzupełniająco na rozprawie w dniu 22 stycznia 2020 r. wskazał, że po wyeliminowaniu zeznań oskarżonego składanych w charakterze świadka oraz po zapoznaniu się z jego wyjaśnieniami złożonymi w charakterze oskarżonego, wnioski jego opinii nie ulegają zmianie. Wobec powyższych twierdzeń biegłego, podniesiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

Reasumując, analiza akt sprawy i treści poszczególnych dowodów wykazała, że podniesione przez obrońcę zarzuty, dotyczące poczynionej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów i ustalonego na jej podstawie stanu faktycznego, należało uznać za nietrafione. Rekonstrukcja przebiegu inkryminowanego zdarzenia na potrzeby zaskarżonego wyroku została bowiem poprzedzona wszechstronną i wieloaspektową analizą całokształtu dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej. Konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnych ustaleń w zakresie zachowania oskarżonego, które wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. 177 § 1 k.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, wniosek uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza art. 201 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego złożonego na rozprawie w dniu 22 stycznia 2020 r. o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu techniki samochodowej i wskazanie, że oskarżony nie wykazał aby opinia była niepełna, niejasna lub wewnętrznie sprzeczna, co naruszyło prawo do obrony oskarżonego i podczas gdy oskarżony już w sprzeciwie od wyroku nakazowego wskazywał na nieprawidłowość w treści opinii biegłego, wskazywał, że biegły nie wziął pod uwagę zeznań naocznego świadka zdarzenia D. T. (2) i podawał, że biegły nie przeprowadził bezpośrednich oględzin samochodu oraz że auto w momencie zderzenia z pokrzywdzonym było w momencie hamowania, co nie zostało wzięte pod uwagę przez Sąd I instancji, a w zupełności uzasadniało co najmniej wykonanie przez biegłego uzupełniającej opinii pisemnej, a również uzasadniało wniosek oskarżonego o wykonanie opinii przez innego biegłego, postępowanie Sądu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2020 r., kiedy to biegły miał wypowiedzieć się na temat przedstawionych przez oskarżonego zdjęć oraz ustosunkować się do złożonych przez oskarżonego wyjaśnień nie zagwarantowało oskarżonemu należytego prawa do obrony, gdyż oskarżony miał za mało czasu do ustosunkowania się do tych twierdzeń biegłego i ewentualnej reakcji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 201 k.p.k., który miał polegać na oddaleniu przez Sąd wniosku dowodowego oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu techniki samochodowej.

Kontrola instancyjna wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy, nie uwzględniając wniosku oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych, wskazał, że oskarżony nie wykazał aby sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania opinia biegłego Ł. G. była niepełna, niejasna lub wewnętrznie sprzeczna, mimo, że miał taką możliwość. Powyższe stanowisko Sądu I instancji zasługuje na pełną aprobatę Sadu Odwoławczego.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że dowód z opinii innego biegłego dopuszcza się nie wtedy, gdy wydana opinia nie spełnia oczekiwań strony, która chce wykazać stan przeciwny do wynikającego z opinii, jak to zachodzi w przypadku innych wniosków dowodowych (art.170 § 2 k.p.k.). W odniesieniu do dowodu z opinii biegłych sytuacja jest odmienna, bo gdyby stosować tamte zasady, to proces nigdy by się nie skończył, skoro strona niezadowolona z opinii mogłaby bez końca wnosić o kolejne opinie, a gdyby biegli ją zadowolili, to identyczne wnioski mogłaby zgłaszać strona przeciwna, z opinii niezadowolona. Dowód z opinii innych biegłych dopuszcza się tylko wtedy, gdy opinia pochodzi od biegłych podlegających wyłączeniu albo niekompetentnych (art.196 § 2 k.p.k.), bądź gdy opinia jest niepełna albo niejasna – art. 201 k.p.k. (por. wyrok SA w Krakowie z 07.05.2009, II AKa 65/09, KZS 2009/10/44). Opinia jest zaś „niepełna”, jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania, na które zgodnie z zakresem wiadomości specjalistycznych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może oraz powinien udzielić odpowiedzi lub, jeżeli nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności, albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Natomiast opinia „niejasna” to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami (por. wyrok SN z 07.10.2009 III KK 122/09). Podkreślić przy tym należy, że w kwestii uznania opinii za jasną i pełną w rozumieniu art.201 k.p.k. decydujące znaczenie ma ocena sądu, a nie stron (LEX nr 84462).

Opinia przedstawiona przez biegłego z zakresu techniki samochodowej Ł. G. nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, jest pełna, jasna, rzeczowa, rzetelna i przekonująca. Wszelkie wątpliwości, jakie w zakresie będącym przedmiotem opinii wyraziły strony postępowania, biegły wyjaśnił opiniując uzupełniająco na rozprawie w dniu 22 stycznia 2020 r. Odmienne w tej kwestii twierdzenia i wywody oskarżonego mają jedynie polemiczny charakter i nie zostały poparte żadną racjonalną argumentacją.

Obrońca oskarżonego, co oczywiste, kwestionuje sporządzoną opinię, natomiast Sąd Odwoławczy nie widzi podstaw do tego, aby stwierdzić jej wadliwość i kwestionować wnioski końcowe. Wobec powyższych konstatacji oraz przedstawionych cech opinii biegłego Ł. G., brak było podstaw do stwierdzenia, że w sprawie zachodziły podstawy do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego.

Odnosząc się natomiast do podniesionego zarzutu naruszenia art. 6 k.p.k. wskazać należy, że z protokołu rozprawy z dnia 22 stycznia 2020 r., na której biegły Ł. G. składał ustną opinię uzupełniającą, wynika, że odczytano biegłemu treść wyjaśnień oskarżonego oraz okazano mu zdjęcia złożone przez oskarżonego do akt sprawy. Ponadto oskarżony miał możliwość przedstawiania biegłemu całości materiału, którego jego zdaniem biegły nie uwzględnił w swojej opinii pisemnej, oraz zadawania mu pytań, z którego to prawa skorzystał. Wobec powyższego także zarzut skarżącego dotyczący pozbawienia oskarżonego należytego prawa do obrony należało uznać za nietrafiony.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, wniosek uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza art. 389 § 1 i art. 391 § 2 k.p.k. (a contrario) poprzez oparcie się przez Sąd I instancji i poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, która w swojej treści jest oparta między innymi na zeznaniach oskarżonego składanych w charakterze świadka (w treści opinii są te zeznania wprost zacytowane), które są objęte zakazem dowodowym, biegły nie wydał natomiast w toku postępowania sądowego nowej/uzupełniającej opinii pisemnej, w której wyeliminowałby zeznania objęte zakazem dowodowym i odniósłby się i oparł opinię na wyjaśnieniach oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wysunięty w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut obrazy art. 389 § 1 i art. 391 § 2 k.p.k. okazał się niezasadny.

Z przepisu art. 389 § 1 k.p.k. wynika, że przy przesłuchiwaniu na rozprawie oskarżonego wolno, w wypadkach w tym przepisie wskazanych, odczytywać jedynie protokoły jego wcześniejszych wyjaśnień i - a contrario do art. 391 § 2 k.p.k. - nie jest dopuszczalne odczytywanie wówczas tego co powiedział on zeznając w charakterze świadka. Komentowany przepis dotyczy zatem możliwości odczytania protokołów przesłuchania oskarżonego na rozprawie. Wynikający z powyższych przepisów zakaz odnosi się tylko do odczytania przesłuchiwanemu oskarżonemu tego, co powiedział on wcześniej będąc jeszcze tylko świadkiem w ramach procesowej czynności przesłuchania go w takim charakterze.

To prawda, że sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania opinia pisemna została oparta m. in. na zeznaniach oskarżonego, złożonych w charakterze świadka. Na podstawie powyższej okoliczności nie sposób jednak przyjąć, że przez to przeczytano przesłuchiwanemu oskarżonemu, to co zeznawał uprzednio w charakterze świadka, zatem postawiony w apelacji zarzut nie jest trafny. Zauważyć ponadto należy, że ustalenia dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego oparto przede wszystkim na ustnej opinii uzupełniającej, złożonej przez biegłego na rozprawie w dniu 22 stycznia 2020 r. po zapoznaniu się z wyjaśnieniami oskarżonego oraz na zeznaniach pokrzywdzonego i powołanych w sprawie świadków.

Wskazać ponadto należy, że w orzecznictwie przyjmuje się, że jeżeli późniejszy oskarżony, przesłuchany jako świadek podał określone informacje, które organ ścigania następnie wykorzystał do innych czynności procesowych, to nie ma przeszkód prawnych w przesłuchaniu jako świadka osoby, która informacje owe wykorzystywała i przeprowadzała ową inną czynność procesową (dowodową), na okoliczność jak doszło do tej czynności, jej przebiegu oraz efektu (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2002 r. IV KKN 13/02).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, wniosek uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie dopatrzono się uchybień, które podlegają uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia orzeczenia.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 24 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 215/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się nietrafione, co wykazano powyżej, stąd zaskarżony wyrok, jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, jak i orzeczonej kary, należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Podstawą zasądzenia od oskarżonego kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i wymierzenia mu opłaty za II instancję stanowi przepis art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 16 ust. 1 w zw. z art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie oskarżonego K. M. za winnego popełnienia za-rzucanego mu czynu z art. 177 § 1 k.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana