Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1138/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Lidia Grzelak

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Dziki

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2020 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G.

przeciwko E. L.

o zapłatę 10325,28 zł

I zasądza od pozwanej E. L. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. kwotę 10325,28 zł ( dziesięć tysięcy trzysta dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia osiem groszy ) z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2019 r. do dnia zapłaty;

II w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III zasądza od pozwanej E. L. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. kwotę 3692,00 zł ( trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3617,00 zł ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić powodowi (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. kwotę 55,00 zł ( pięćdziesiąt pięć złotych ) tytułem zwrotu części opłaty sądowej uiszczonej w elektronicznym postępowaniu upominawczym;

V przyznaje adw. I. P. wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu pozwanej E. L. w kwocie 2400,00 zł ( dwa tysiące czterysta złotych ) wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % od tej sumy;

VI przyznaną w pkt V kwotę nakazuje Skarbowi Państwa wypłacić adw. I. P. z sum budżetowych, przejmując koszty pełnomocnika z urzędu pozwanej na rachunek Skarbu Państwa.

Sędzia Lidia Grzelak

Sygn. akt I C 1138/19

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2019 r. powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej E. L. kwoty 10325,28 zł z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od 24 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Nakazem zapłaty z dnia 17 maja 2019 r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc-e (...) uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana E. L. w ustawowym terminie wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała na swoją trudną sytuację finansową i zdrowotną oraz, że rozmawiała z przedstawicielem firmy, z którą zawierała umowę pożyczki w sprawie sposobu spłaty należności. Pozwana wskazała również na swoje liczne zadłużenie. Z uwagi na fakt, że nie jest w stanie spłacić kwoty zadłużenia objętej pozwem wnosiła oddalenie powództwa w całości.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2019 r. przekazano sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie.

W toku procesu przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie pozwana E. L. wskazała, iż po wytoczeniu powództwa dokonała wpłat w łącznej w wysokości 250,00 zł. Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. pismem z dnia 11 sierpnia 2020 r. przyznał dokonanie przez pozwaną wpłat w wysokości 250,00 zł, wskazując, że wpłaty dokonane przez pozwaną po wniesieniu pozwu zostały zaliczone na poczet odsetek umownych za opóźnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2016 r. E. L. zawarła z (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. za pośrednictwem platformy internetowej umowę pożyczki gotówkowej numer (...). Termin całkowitej spłaty pożyczki strony ustaliły na dzień 10 maja 2019 r. Całkowita kwota do zapłaty przez E. L. wynosiła 13895,38 zł, w tym prowizja za udzielenie pożyczki – 5950 zł, opłata przygotowawcza – 50,00 zł, kwota odsetek naliczonych za cały okres kredytowania – 1895,38 zł oraz całkowita kwota pożyczki – 6000,00 zł. E. L. zobowiązała się do terminowego zwrotu pożyczki wraz z odsetkami w 36 ratach miesięcznych, w równej wysokości 385,98 zł. Kwota pożyczki została przekazana E. L. w dniu 16 maja 2016 r. na rachunek bankowy nr 3010 2015 9200 0020 0200 3850 13 ( umowa pożyczki k. 35 - 37, dowód wypłaty pożyczki k. 97 ).

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 11 września 2015 r. zbył przysługujące mu wierzytelności na rzecz (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.. Następnie w dniu 27 lutego 2018 r. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. na mocy umowy przelewu wierzytelności zbył przysługującą mu wierzytelność względem E. L. na rzecz (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. ( umowa przelewu wierzytelności k. 46 – 57, 38 - 45 ).

E. L. została poinformowała o przeniesieniu wierzytelności pismem z dnia 4 kwietnia 2018 r. ( zawiadomienie k. 90 ).

W związku z brakiem spłat, wypowiedziano E. L. przedmiotową umowa pożyczki pismem z dnia 9 sierpnia 2017 r., doręczonym w dniu 14 sierpnia 2017 r. Jednocześnie wezwano ją do spłaty zadłużenia w terminie 30 dni od doręczenia wezwania ( wypowiedzenie umowy wraz z zpo k. 93, 94 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, a w szczególności umowy pożyczki wraz z załącznikami, umowy przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem oraz załączonego dowodu przelewu środków finansowych.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy, wbrew stanowisku pozwanej E. L., wskazuje w sposób jednoznaczny na istnienie roszczenia dochodzonego pozwem, wynikającego z umowy pożyczki z dnia 16 maja 2016 r. Powód przedstawił ponadto umowy przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z listy wierzytelności, z których wynika, że początkowo wierzytelność przysługująca w stosunku do pozwanej E. L. została nabyta przez (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W., a następnie (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G..

W ocenie Sądu bezspornym było, co zresztą potwierdziła pozwana na rozprawie, iż umowa pomiędzy stronami została zawarta, a pozwana nie uregulowała w całości zadłużenia wobec powoda. Dokonane podczas procesu wpłaty przez pozwaną zostały odpowiednio zaliczone przez powoda na poczet odsetek umownych.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. zasługuje na uwzględnienie.

Umowa pożyczki podlega ogólnym przepisom prawa cywilnego ( art. 720 – 724 kc ). Mają one zastosowanie zarówno w relacjach między osobami fizycznymi oraz w relacjach przedsiębiorca – konsument. W tym ostatnim przypadku zastosowanie mają ponadto przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 720 kc, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 509 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie art. 511 kc, jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

W razie zatem cesji wierzytelności, na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczność wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta ( art. 509 § 2 kc ). Co do zasady, nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. zbył przysługującą mu wierzytelność na rzecz (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W., zaś ten na rzecz (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G.. Potwierdzeniem tego jest umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem w postaci listy wierzytelności, w której opisana jest wierzytelność wraz z podaniem numeru umowy pożyczki, numeru PESEL pożyczkobiorcy, adresu pożyczkobiorcy oraz wysokość zadłużenia.

Na skutek przelewu wierzytelności doszło więc do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 kc, że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił pozwaną o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 kc, jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Pożyczkodawca wypełnił w całości swoje zobowiązania wynikające z umowy pożyczki z dnia 16 maja 2016 r.; poprzednik prawny powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka jawna we W. wypłacił pozwanej kwotę pożyczki w pełnej wysokości. Niewątpliwie w świetle treści umowy roszczenie powoda należy uznać za zasadne, zarówno co do należności głównej, jak i odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Sąd nie stwierdził w umowie zapisów, które miały na celu obejście normy art. 385 1 kc. Przepisy prawa nie zabraniają naliczania kosztów udzielenia pożyczki, co jest powszechne w instytucjach zajmujących się udzielaniem pożyczek i taka praktyka nie stanowi próby obejścia przepisów prawa. Umowa pożyczki ma charakter odpłatny. Ustanowienie prowizji jest więc – co do zasady - zgodne z przepisami prawa. Poprzednik prawny powoda prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek i udostępnił pozwanej środki finansowe na określony okres czasu. Pożyczkodawcy przysługuje zatem prowizja, która ma stanowić dla pożyczkodawcy wynagrodzenie za koszty związane z umową. Koszty te zostały wskazane w umowie wprost, a nie jako np. sumę bądź iloczyn niedookreślonych składników. Ustawodawca wymienia następujące przesłanki uznania danego postanowienia za niedozwolone w rozumieniu art. 385 1 kc: dane postanowienie umowne jest „nieuzgodnione indywidualnie”; kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Zastrzeżono przy tym, że postanowienia określające główne świadczenia stron, takie jak cena lub wynagrodzenie, mogą zostać uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko wówczas, gdy zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W celu ustalenia, czy konkretne postanowienie umowne należy kwalifikować jako „nieuzgodnione indywidualnie”, należy zbadać, czy konsument miał na treść danego postanowienia „rzeczywisty wpływ” ( art. 385 1 § 3 zd. 1 kc ). W szczególności ustawodawca zwraca uwagę na niebezpieczeństwo „nieuzgodnionego indywidualnie” charakteru postanowienia umowy przejętego z wzorca umownego. Kontroli podlegają zatem nieuzgodnione indywidualnie: postanowienia umowne przejęte z wzorca umownego bądź też nie ( w przypadku umowy zawartej bez użycia wzorca umownego chodzi o te, które nie były przez strony negocjowane ) oraz postanowienia wzorców umownych.

Ciężar dowodu spoczywa oczywiście na tym, kto z okoliczności indywidualnego uzgodnienia treści postanowienia lub braku takiego uzgodnienia wyciąga skutki prawne ( art. 6 kc ). W sporze wynikłym w obrocie konsumenckim to najczęściej przedsiębiorcy zależy na wykazaniu faktu indywidualnego uzgodnienia. Na konsumencie zaś ciąży jedynie wymóg wykazania, że zaskarżone przez niego postanowienie jest przejęte z wzorca umowy, bez konieczności dowodzenia, że zostało mu narzucone z pominięciem indywidualnego uzgodnienia . Domniemanie z art. 385 1 § 4 kc, nie obejmuje oczywiście postanowień samej umowy. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest organem rozstrzygającym o tym, czy postanowienie wzorca umownego jest niedozwolone. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zakazuje wykorzystywania danej klauzuli, zbadawszy przesłanki uznania postanowienia za niedozwolone z art. 385 1 § 1 kc ( art. 23b ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów ). Zgodnie z art. 23d cyt. ustawy, prawomocna decyzja o uznaniu postanowienia wzorca umowy za niedozwolone jest skuteczna wobec przedsiębiorcy, co do którego stwierdzono stosowanie niedozwolonego postanowienia umownego oraz wobec wszystkich konsumentów, którzy zawarli z nim umowę na podstawie wzorca wskazanego w decyzji.

Okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniają również poglądu, by postanowienia umowy w przedmiocie prowizji miały na celu obejście prawa lub były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i naruszały normę art. 58 § 2 kc. Należy podkreślić, iż poprzednik prawny powoda na podstawie umowy pożyczki przekazał pozwanej do dyspozycji kwotę 6000,00 zł w zamian za określoną w umowie prowizję. Powód był uprawniony do obciążenia pozwanej prowizją we wskazanej w umowie wysokości. Dodatkowo wskazać należy, że koszty związane z umowy pożyczki nie przekraczają maksymalnej kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu i zostały ustalone zgodnie z art. 36a ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Przepis ten wprowadził pojęcie limitu pozaodsetkowych kosztów w związku z określoną umową kredytu konsumenckiego. Limit pozaodsetkowych kosztów kredytu, określono jako pewien pułap wyliczany na podstawie całkowitej kwoty kredytu. Całkowita kwota kredytu to maksymalna suma środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Maksymalną kwotę kredytu oblicza się według wzoru: (...) ≤ (K x 25%) + ( K x x 30%), w którym poszczególne symbole oznaczają: (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K – całkowitą kwotę kredytu, n – okres spłaty wyrażony w dniach, R – liczbę dni w roku. Wskazać należy, że ustalona przez pierwotnego wierzyciela prowizja w wysokości nie przewyższa maksymalnej kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu. Ponadto zgodnie z art. 36a ust. 2 cyt. ustawy, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Jak wynika z umowy pożyczki z dnia 16 maja 2016 r. pozaodsetkowe koszty w niej wskazane nie przekraczają całkowitej kwoty udzielonej pożyczki w wysokości 6000,00 zł.

Jak wskazano powyżej, w toku procesu pozwana E. L. uiściła na rzecz powoda kwotę 250,00 zł, którą powód zaliczył na poczet zapadłych odsetek umownych, modyfikując w związku z tym roszczenie w zakresie daty od jakiej domaga się zapłaty odsetek umownych tj. od dnia 11 lipca 2019 r. Wskazać należy, że pozwana E. L. nie kwestionowała sposobu zaliczenia dokonanej w toku procesu wpłaty przez powoda.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt I wyroku, zasądzając od pozwanej E. L. na rzecz powoda kwotę 10325,28 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 11 lipca 2019 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie tj. w zakresie żądania odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 10325,28 zł za okres od dnia 24 kwietnia 2019 r. do dnia 10 lipca 2019 r. Sąd oddalił powództwo, mając na uwadze, że pozwana w tym zakresie spełniła roszczenie w toku procesu uiszczając kwotę 250,00 zł. Wskazać należy, że w tym zakresie powód nie złożył oświadczenia o cofnięciu pozwu, a zatem roszczenie podlegało merytorycznemu rozpoznaniu również w tej części.

Sąd również nie znalazł również przesłanek do uwzględnienia ewentualnego wniosku pozwanej E. L. i rozłożenia niniejszego świadczenia na raty. W pierwszej kolejności wskazać należy, że niewątpliwie, wniosek taki - co do zasady - uznać należy za dopuszczalny. Stosownie bowiem do art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Pozwana E. L. dobrowolnie zaciągnęła pożyczkę, której świadomie nie spłacała. Pozwana wskazała, że wzięła wiele pożyczek, podobnie jak jej mąż. Nie potrafiła wyjaśnić jaki był pierwotny cel pożyczek, gdyż kolejne brała na spłatę poprzednich. Brak terminowych spłat pozwana uzasadniała stanem zdrowia oraz utratą dodatkowej pracy, co wpłynęło na jej sytuację finansową. Sąd nie neguje, że obecnie sytuacja materialna pozwanej jest trudna. Obecne zadłużenie pozwanej według jej obliczeń wynosi tylko w jednym z banków około 10000 złotych. Jej mąż ma również długi. Zadłużenie z tytułu opłat za zajmowany lokal mieszkalny wynosi około 8000 złotych.

W przedmiotowej sprawie nie ujawnił się wypadek szczególnie uzasadniony. Stwierdzić bowiem należy, że to niesumiennie i oczywiście niewłaściwe postępowanie pozwanej doprowadziło do zainicjowania procesu. Pozwana, z uwagi na swoje postępowanie, nie zasługuje więc na potraktowanie w uprzywilejowany sposób, w szczególności wskazać należy, że brak środków na spłatę zadłużenia nie może zwalniać strony z zaciągniętego zobowiązania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, który stanowi, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwana E. L. przegrała proces w całości, zatem zobowiązana jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 3692,00 zł. Na kwotę powyższą składają się 75,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 3600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radów prawnych.

Powód uiścił opłatę od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym w wyższej niż żądana wysokości. W związku z czym Sąd obowiązany był zwrócić powodowi powstałą różnicę, dlatego w pkt IV wyroku nakazał zwrócić powodowi kwotę 55,00 zł tytułem zwrotu części opłaty uiszczonej w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Pozwana w niniejszym procesie reprezentowana była przez wyznaczonego pełnomocnika z urzędu. Za udział w sprawie pełnomocnikowi przysługiwało wynagrodzenie w kwocie 2400,00 zł. Wysokość przyznanego wynagrodzenia Sąd ustalił na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Tym samym w pkt V Sąd przyznał adwokatowi I. P. za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu pozwanej E. L. wynagrodzenie w wysokości 2400,00 zł wraz z kwotą stanowiącą równowartość podatku VAT, wyliczonego od w/w sumy. W pkt VI Sąd nakazał przyznane wynagrodzenie wypłacić adwokatowi I. P. z sum budżetowych, przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Dodatkowo w uzasadnieniu rozstrzygnięcia o kosztach procesu, wskazać należy, że zasadą jest - w wypadku oddalenia powództwa - obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego na jego żądanie. Jednakże dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady, jeżeli powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia powództwa. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy oddalenie powództwa jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda, tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu ( art. 98 kpc ) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę ( postanowienie Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r. w sprawie II CZ 208/11 ). Podkreślić należy, że już postanowieniu z dnia 20 sierpnia 1979 r. w sprawie I CZ 93/79 Sąd Najwyższy wskazywał, pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu, chociaż przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty ( art. 98 § 1 kpc ).