Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SR Wioletta Sychniak

Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Więcław

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2020 roku w Łodzi

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. R. kwotę 5100 (pięć tysięcy sto) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 października 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2522 (dwa tysiące pięćset dwadzieścia dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 426,35 zł (czterysta dwadzieścia sześć złotych i trzydzieści pięć groszy) na pokrycie kosztów sądowych, wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 121/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 marca 2018 roku M. R., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od (...) SA w W. kwoty 5100 złotych tytułem dalszego częściowego odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 października 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powódka dochodzi zapłaty z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy za szkodę, powstałą na skutek kolizji z 4 września 2017 roku, w której uszkodzeniu uległ jej samochód marki J. (...), nr rej. (...). W toku postępowania likwidacyjnego Pozwany wypłacił na rzecz Powódki kwotę 1071,31 złotych, jednak wypłacona kwota nie stanowi pełnego odszkodowania. Z prywatnej kalkulacji naprawy, wykonanej na zlecenie Powódki, wynika, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 11 260,91 złotych. /pozew k. 3-4/

W odpowiedzi na pozew (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od Powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował żądania Powódki co do wysokości. Wskazał, że pojazd poszkodowanej posiadał liczne wcześniejsze uszkodzenia, które nie pozostawały w związku z przedmiotową szkodą, o czym świadczy arkusz pomiaru powłoki lakierniczej jak i to, że pojazd został naprawiony po wcześniejszej szkodzie całkowitej z 2015 r. Pozwany podkreślił, że wysokość wypłaconego odszkodowania ustalił po weryfikacji kosztów naprawy do wysokości średnich cen części i usług danego rodzaju obowiązujących na rynku lokalnym. /odpowiedź na pozew k. 13-15/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 września 2017 roku w Ł., na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), doszło do wypadku komunikacyjnego. A. P., kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), podczas zmiany kierunku jazdy nie zachował szczególnej ostrożności i doprowadził do zderzenia z samochodem marki J. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez P. R.. Sprawca kolizji został ukarany mandatem karnym. Pojazd marki J. (...) stanowi własność M. R..

/bezsporne, notatka policji, umowa komisu, faktura – płyta CD k. 18/

Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) SA w W.. /bezsporne/

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 12 września 2017 roku.

/szczegóły kontaktu – płyta CD k. 18/

W kalkulacji naprawy pojazdu, sporządzonej przez Pozwanego w trakcie postępowania likwidacyjnego, koszt naprawy został oszacowany na kwotę 1071,31 zł brutto, na którą to kwotę składały się: koszt prac blacharskich mechanicznych w wysokości 534,43 zł, koszt materiałów lakierniczych w wysokości 185,09 zł, koszt prac lakierniczych w wysokości 284,13 zł oraz koszt materiałów drobnych, dodatkowych w wysokości 67,65 zł. Decyzją z dnia 22 września 2017 r. ubezpieczyciel przyznał Powódce odszkodowanie w kwocie ustalonej w kalkulacji.

/kalkulacja naprawy, decyzja – płyta CD k. 18/

W kosztorysie, sporządzonym na zlecenie Powódki, koszt naprawy przedmiotowego samochodu został określony na kwotę 11260,91 zł brutto.

/kosztorys – płyta CD k. 18/

W dniu 2 października 2017 r. Powódka przesłała Pozwanemu drogą elektroniczną sporządzony na własne zlecenie kosztorys naprawy oraz zaproponowała zakończenie sprawy w drodze ugody na kwotę 10 000 zł minus wypłacone odszkodowanie. W odpowiedzi z 4 października 2017 r. ubezpieczyciel wskazał, iż nie widzi podstawy do zmiany stanowiska w sprawie.

/wiadomość wraz z kosztorysem, decyzja – płyta CD k. 18/

Pismem z dnia 7 lutego 2018 roku Powódka wezwała Pozwanego do zapłaty odszkodowania w wysokości 10 189,60 złotych tytułem dalszego odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą odszkodowania, ustaloną w wycenie sporządzoną na zlecenie Powódki a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego. Pozwany odmówił wypłaty dalszej części odszkodowania. /pismo k. 6-7, decyzja k. 8-9/

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu po kolizji z dnia 4 września 2017 r. wynosi 10 910,14 zł brutto. Jest to koszt naprawy obejmujący niesporny pomiędzy stronami zakres uszkodzeń pojazdu po zdarzeniu z 4.09.2017 r., uwzględniający amortyzację błotnika tylnego lewego ze względu na ślady napraw poprzez szpachlowanie w wysokości 50%.

Nie jest możliwa naprawa pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych bez logo producenta, ponieważ nie występują one na rynku dla przedmiotowego samochodu.

/opinia biegłego G. P. k. 29-34, opinia uzupełniająca k. 101-102/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego złożonego do akt sprawy.

Jako, że osią sporu pozostawał rzeczywisty koszt naprawy przedmiotowego pojazdu, a obie strony przedstawiły odmienne kosztorysy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Biegły w opinii podstawowej wskazał, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 10 910,14 zł brutto. Opinia ta została zakwestionowana przez Pozwanego, ze względu na zakwalifikowanie przez biegłego uszkodzonego w wyniku kolizji błotnika do wymiany. Po przeanalizowaniu argumentów podniesionych przez Pozwanego, biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że uzasadniony koszt naprawy pojazdu opiewa na kwotę 2479,86 zł. Opinię tą zakwestionowała Powódka oraz wniosła o wezwanie biegłego na rozprawę w celu wyjaśnienia rozbieżności w sporządzonych opiniach. Na rozprawie w dniu 19 lipca 2019 r. biegły wskazał, iż producent pojazdu nie dopuszcza naprawy uszkodzonego błotnika i w każdym wypadku zaleca jego wymianę. W opinii podstawowej biegły uwzględnił koszt wymiany uszkodzonego błotnika na nowy, natomiast w opinii uzupełniającej biegły uwzględnił jedynie koszt jego naprawy. Ze względu na niewskazanie przez biegłego, jaki jest ostatecznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu, sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej. Biegły po dokonaniu oględzin pojazdu i przeanalizowaniu dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w opinii podstawowej i wskazał, że uzasadniony koszt naprawy pojazdu winien uwzględniać koszt wymiany uszkodzonego elementu, w związku z czym opiewa na kwotę 10 910,14 zł. Sąd uznał sporządzoną opinię za wiarygodną i profesjonalną, zawarte w niej wnioski przyjmując za swoje w całości.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że 4 września 2017 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony samochód Powódki marki J. (...) o nr rej. (...). Bezspornie również pojazd sprawy zdarzenia był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności, a jedynie wysokość dochodzonego przez Powódkę odszkodowania.

Podstawą odpowiedzialności Pozwanego są przepisy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Dz.U. z 2018 r. poz. 743 t.j.). i art. 436 k.c.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 43/17, LEX nr 2490615).

Przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego należy rozumieć doprowadzenie jej do stanu używalności tożsamego ze stanem tej rzeczy przez wyrządzeniem szkody. W przypadku pojazdu mechanicznego przez taki stan używalności należy rozumieć przywrócenie mu sprawności technicznej. Obowiązek ten spoczywa na zakładzie ubezpieczeń. Zgodnie z art. 361 par. 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwo działania bądź zaniechania. Wymiana uszkodzonych elementów na nowe, w przypadku gdy nie jest możliwe ich naprawa, zaliczane jest do celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków poniesionych w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Poszkodowany ma prawo do żądania od zakładu ubezpieczeń naprawienia szkody w całości, zwłaszcza przez przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu nie tylko w kwestii możliwości jego używania, ale także i bezpieczeństwa jazdy.

Jak wskazał powołany biegły sądowy w swojej opinii, producent samochodów J. nie dopuszcza naprawy elementu uszkodzonego w wyniku kolizji, w każdym wypadku zalecana jest jego wymiana. W związku z powyższym przy określeniu uzasadnionego kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu w przedmiotowej sprawie, należy uwzględnić technologię prawidłowej naprawy i konieczność wymiany uszkodzonego elementu. Wobec czego szacunkowy koszt naprawy pojazdu poszkodowanego, z potrąceniem -50% z uwagi na wcześniejsze i późniejsze uszkodzenia, wynosi 10 910,14 zł. W toku postępowania likwidacyjnego Pozwany wypłacił Powódce kwotę 1071,31 zł, różnica pomiędzy kwotą wypłaconą a kwotą należnego odszkodowania wynosi 9838,83 zł.

Podkreślenia przy tym wymaga to, o czym częściowo była mowa już mowa w uzasadnieniu. Mianowicie, producent pojazdu przewiduje wymianę, a nie naprawę uszkodzonego elementu jakim jest błotnik tylny samochodu. Niewątpliwie więc wymiana błotnika stanowi o prawidłowej naprawie, zapewniającej przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed kolizji i zapewnia jego prawidłowo i bezpieczną eksploatację po naprawie. Tego nie można odmawiać poszkodowanemu. To, co w realiach niniejszej wzbudzało wątpliwości, to podnoszony przez Pozwanego, a potwierdzony przez biegłego po dokonaniu oględzin samochodu, fakt wcześniejszego naprawiania błotnika z użyciem szpachli, a więc niezgodnie z technologią producenta. Jednak podkreślenia wymaga, że wyliczone przez biegłego koszty naprawy samochodu powyższą okoliczność uwzględniają, ponieważ biegły przy wyliczaniu kosztów naprawy samochodu zastosował obniżkę 50%. To oznacza, że faktycznie koszt naprawy uległ obniżeniu w związku ze stanem pojazdu przed kolizją. Dalsze obniżenie odszkodowania, czego oczekiwał Pozwany, byłoby sprzeczne z zasadą pełnego odszkodowania wyrażoną w art. 361 k.c.

Jako że kwota odszkodowania ma na celu pokryć celowe i zasadne koszty naprawy, tj. koszty ustalone o średnie i powszechne stawki obowiązujące na rynku, Sąd uwzględnił powództwo w zakresie kwoty dochodzonego odszkodowania w całości i zasądził od Pozwanego na rzecz Powódki, dochodzoną pozwem kwotę 5100 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz w zw. z art. 817 § 1 k.c. Stosownie do treści art. 817 § 1 k.c., Pozwany był zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zgłoszenia tj. do dnia 12 października 2017 r., dlatego też odsetki od zasądzonej kwoty należne są Powódce od dnia 13 października 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Żądanie strony powodowej zostało uwzględnione w całości, zatem należy jej się całkowity zwrot kosztów postępowania. Na koszty procesu poniesione przez Powódkę w łącznej wysokości 2522 zł składają się: opłata sądowa od pozwu - 255 zł, wykorzystana zaliczka na wynagrodzenie biegłego - 450 zł, koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego w kwocie 1800 zł (obliczone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz. U. 2015, poz. 1804 ze zm., w brzmieniu obowiązującym na datę wytoczenia powództwa) i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od Pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwotę 426,35 zł tytułem pokrycia kosztów postępowania tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.