Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

Protokolant: aplikant sędziowski Jakub Zegarlicki

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2020 roku w Łodzi

sprawy z powództwa M. L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. L.:

a.  kwotę 25 000 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 września 2017 roku do dnia zapłaty,

b.  kwotę 2520 (dwa tysiące pięćset dwadzieścia) tytułem kosztów opieki osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 września 2017 roku do dnia zapłaty,

c.  kwotę 3617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 728,54 zł (siedemset dwadzieścia osiem złotych i pięćdziesiąt cztery grosze) na pokrycie kosztów postępowania tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa oraz kwotę 1500 (tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty od powództwa, od której uiszczenia zwolniona została powódka.

Sygn. akt I C 376/18

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 27 czerwca 2018 roku M. L. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 15 000 złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 2 września 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania sądowego według spisu kosztów, który zostanie przedłożony na rozprawie.

W uzasadnieniu wskazała, że 1 czerwca 2016 roku w Ł., idąc chodnikiem przy ul. (...) na wysokości budynku nr (...), potknęła się o wystające części płyt chodnikowych, w wyniku czego upadła i doznała obrażeń ciała, czego świadkiem był J. P.. Zarządcą chodnika, na którym doszło do wypadku jest Zarząd Dróg i (...) w Ł., posiadający ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Powódka zgłosiła szkodę Pozwanemu, jednak ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty świadczenia. /pozew k. 3-8/

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. V. (...) w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od Powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował czas, miejsce, przyczynę i przebieg zdarzenia, w wyniku którego Powódka doznała obrażeń ciała. Wskazał, iż zeznania świadka, na którego powołuje się Powódka są niewiarygodne i nie potwierdzają przebiegu zdarzenia. Zakwestionował również wysokość dochodzonego zadośćuczynienia jako rażąco wygórowanego. /odpowiedź na pozew k. 54-58/

W piśmie z dnia 6 marca 2020 roku (data nadania w UP) strona powodowa rozszerzyła powództwo, wnosząc o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powódki:

1.  kwoty 25 000 złotych z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 września 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  kwoty 2520 złotych z tytułu kosztów opieki osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 września 2017 r. do dnia zapłaty.

Wniosła także o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu według nrom przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3600 złotych oraz kwoty 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany oświadczył, iż nie uznaje powództwa także w jego rozszerzonej części.

/pisma procesowe k. 149-151, k. 160/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 czerwca 2016 r. w Ł. M. L., idąc chodnikiem przy ul. (...), na wysokości budynku nr (...), potknęła się o wystającą płytę chodnikową, na skutek czego upadła. W chwili wypadku za poszkodowaną szedł J. P., który widząc, że Powódka upadła, pomógł jej wstać i zapytał, czy chce aby wezwać pogotowie. Powódka odmówiła, więc J. P. zaprowadził ją do domu.

/zeznania Powódki k.80 i 83 [znacznik czasowy 00:03:28–00:22:28] oraz k. 165,

zeznania świadka J. P. k. 81 i 83 [znacznik czasowy 00:28:12- (...):39], pisemne oświadczenie świadka k. 24-25 i 47,

fotografie miejsca zdarzenia k. 49-50/

Po wypadku M. L. zadzwoniła do córki A. O.. Córka przyjechała do poszkodowanej wraz z wnuczką powódki, N. O. i razem z Powódką pojechały na pogotowie przy ul. (...), skąd skierowano je do Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł.. Tam po zrobieniu badania RTG stwierdzono u poszkodowanej wieloodłamowe otwarte złamanie 1 stopnia dalszych końców kości promieniowej i łokciowej lewej. Dokonano repozycji złamania i unieruchomiono kończynę opatrunkiem gipsowym ramienno-dłoniowym. Powódka nie wyraziła zgody na hospitalizację. Skierowano ją do leczenia zachowawczego z zaleceniem udania się na kontrolę w poradni ortopedycznej za 7 dni, elewacji kończyny za pomocą temblaka i przyjmowania leków.

/zeznania Powódki k.80 i 83 [znacznik czasowy 00:03:28–00:22:28] oraz k. 165, opis zdarzenia k. 36,

zeznania świadków: A. O. k. 81 i 83 [znacznik czasowy 00:41:39-00:55:33], N. O. k. 164,

karty informacyjna k. 37, 38, skierowanie do poradni specjalistycznej k. 39, historia choroby k. 40-42/

Ze względu na utrudnienia związane z codziennym funkcjonowaniem, spowodowane przez unieruchomienie kończyny i potrzebę pomocy osób trzecich, Powódka przez około 2 miesiące po zdarzeniu mieszkała u swojej córki i wnuczki, które pomagały jej przy czynnościach dnia codziennego. Korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w okresie od 10 do 21 października 2016 r., na które jeździła samodzielnie.

/zeznania Powódki k.80 i 83 [znacznik czasowy 00:03:28–00:22:28] oraz k. 165, opis zdarzenia k. 36,

zeznania świadków: A. O. k. 81 i 83 [znacznik czasowy 00:41:39-00:55:33], N. O. k. 164,

skierowanie k. 43, zaświadczenie k. 48/

Chodnik przy ul. (...), na którym doszło do wypadku, stanowi część drogi, nad którą zarząd sprawuje Gmina M. Ł. - Zarząd Dróg i (...) w Ł.. Zarządca drogi ubezpieczony jest od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. V. (...) w W..

/bezsporne, wykaz ulic k. 26-35/

Nawierzchnia chodnika przy ul. (...) wykonana jest z płyt betonowych 50 cm x 50 cm x 7 cm. Nawierzchnia chodnika przy ul. (...) w chwili zdarzenia nie była utrzymana w należytym stanie, poszczególne płyty wystawały bądź były uszkodzone przez korzenie rosnących przy drodze drzew. W miejscu wskazanym przez Powódkę nierówności i pęknięcia sięgają od 2 do 7 cm. Zgłoszono je do naprawy. Po wypadku powódki stan chodnika nie uległ poprawie.

/ notatka służbowa w aktach szkody – płyta CD k. 59,

zeznania Powódki k.80 i 83 [znacznik czasowy 00:03:28–00:22:28] oraz k. 165,

zeznania świadków: A. O. k. 81 i 83 [znacznik czasowy 00:41:39-00:55:33], J. P. k. 81 i 83 [znacznik czasowy 00:28:12- (...):39], pisemne oświadczenie świadka k. 24-25,

dokumentacja fotograficzna k. 49-50/

Pismem z dnia 1 sierpnia 2017 r. M. L. zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi i wezwała go do zapłaty kwoty 30 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2688 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich i wydatków poniesionych w związku z wypadkiem. Zgłoszenie zostało przesłane ubezpieczycielowi drogą mailową w dniu 2 sierpnia 2017 r.

/zgłoszenie szkody k. 16-18, wiadomość mailowa k. 19, akta szkody – płyta CD k. 59/

Decyzją z dnia 22 września 2017 r. ubezpieczyciel poinformował poszkodowaną, iż odmawia wypłaty świadczenia odszkodowawczego ze względu na niewykazanie, że do zdarzenia z dnia 1 czerwca 2016 r. doszło w deklarowanych okolicznościach, w wyniku zawinionego działania lub zaniedbań ze strony Zarządu Dróg i (...) w Ł.. 16 października 2017 r. M. L. wniosła odwołanie od decyzji drogą mailową. W piśmie z dnia 13 listopada 2017 r. Towarzystwo (...) podtrzymało dotychczasowe stanowisko w sprawie.

/decyzja k. 20, odwołanie k. 21, decyzja k. 22-23, akta szkody – płyta CD k. 59/

M. L. na skutek zdarzenia w dniu 1 czerwca 2016 r. doznała złamania wieloodłamowego dalszej części trzonu i przynasady lewej kości promieniowej i złamania dalszej części trzonu i dalszej nasady lewej kości łokciowej. Ponadto choruje na osteoporozę. Obecnie po zastosowanym leczeniu zachowawczym i postępowaniu usprawniającym pozostaje zniekształcenie w miejscu przebytych złamań, ograniczenie ruchomości lewego stawu promieniowo-nadgarstkowego, umiarkowany zespół bólowy i poczucie pogorszenia sprawności lewej kończyny górnej.

W wyniku upadku Powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%. Deficyt zakresu ruchomości lewego nadgarstka jest stosunkowo niewielki, jednakże istnieje rozległość wieloodłamowych złamań dotyczących obu kości, zniekształcenie jest wyczuwalne i widoczne wyraźnie na zdjęciach RTG. Po przeszło trzech latach od zdarzenia zrost złamania jest już całkowity. Pozostające zniekształcenia i przykurcz stawu nadgarstkowego są już utrwalone i nie rokują poprawy po dalszym leczeniu usprawniającym.

Zakres cierpień fizycznych Powódki w związku z doznanymi obrażeniami należy określić jako umiarkowany. Ze względu na doznane obrażenia Powódka potrzebowała pomocy osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu przez okres ok. 2 miesięcy po zdarzeniu przez ok. 3 godziny dziennie. W następnym miesiącu Powódka wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze ok. 1 godziny dziennie. Obecnie Powódka nie potrzebuje już pomocy innych przy czynnościach dnia codziennego.

/opinia biegłego ortopedy k. 132-135, dokumentacja medyczna k. 37-43, 88, 95-115, fotografie dłoni k. 44-46/

Powódka w chwili wypadku miała 75 lat. Odczuwa dolegliwości ze strony złamanej kończyny przy zmianach pogody. Unika dźwigania ciężkich przedmiotów. Od ok. 5 lat Powódka jest wdową i mieszka sama w starym budownictwie, jej mieszkanie jest ogrzewane węglem i drewnem. Przy robieniu zakupów lub noszeniu opału, a także przy pracach domowych wymagających większego wysiłku fizycznego, np. przy myciu okien, w miarę możliwości pomaga jej córka i wnuczka.

/zeznania Powódki k.80 i 83 [znacznik czasowy 00:03:28–00:22:28] oraz k. 165, opis zdarzenia k. 36,

zeznania świadków: A. O. k. 81 i 83 [znacznik czasowy 00:41:39-00:55:33], N. O. k. 164/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego złożonego do akt sprawy. Przy ustaleniu przebiegu zdarzenia, w którym urazu doznała powódka, Sąd oparł się na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków jak i samej Powódki, co do których prawdziwości Sąd nie miał wątpliwości, gdyż korespondowały one ze sobą i nie były sprzeczne. Pozwany natomiast nie podniósł okoliczności, które skutecznie poddałyby pod wątpliwość wiarygodność świadków poza gołosłownymi twierdzeniami. Przy ocenie poniesionego przez Powódkę uszczerbku na zdrowiu oraz rozmiaru cierpień związanych z przedmiotowym zdarzeniem Sąd oparł się w szczególności na opinii sporządzonej przez powołanego w sprawie biegłego z zakresu ortopedii. Opinia nie była kwestionowana przez strony. Sąd nie miał zastrzeżeń do rzetelności i profesjonalizmu biegłego i sporządzonej przez niego opinii, przyjmując zawarte w niej wnioski za swoje.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Niespornym jest, że zarządca chodnika, na którym doszło do zdarzenia szkodzącego, w dacie zdarzenia miał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Zgodnie z art. 805 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§2).

Pozwany zakwestionował w przedmiotowej sprawie fakt zajścia zdarzenia szkodzącego podnosząc, iż Powódka nie udowodniła, że doznała uszczerbku na zdrowiu w okolicznościach opisanych w pozwie.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że powódka 1 czerwca 2016 r. potknęła się o wystającą płytę na chodniku przy ul. (...) w Ł., w wyniku czego doznała urazu lewej ręki. W ocenie Sądu istnienie zdarzenia powodującego szkodę zostało dostatecznie przez stronę powodową udowodnione, natomiast Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów podważających wersję zdarzenia strony powodowej. O upadku Powódki i o tym, że upadek ten został spowodowany potknięciem się o wystającą płytę chodnikową świadczą zeznania naocznego świadka J. P. oraz samej Powódki. Przedstawione przez Powódkę fotografie miejsca zdarzenia obrazują chodnik kilka miesięcy po wypadku, jednak wynika z nich, że w istocie obok chodnika przez ul. (...) rosną drzewa, których korzenie wypychają płyty chodnikowe. Zasady doświadczenia życiowego nakazują przyjąć, iż uszkodzenia nawierzchni o charakterze uwiecznionym na fotografiach nie powstają z dnia na dzień, wobec czego zasadne jest przyjęcie iż stan nawierzchni chodnika w dniu zdarzenia był bardzo zbliżony do stanu uwiecznionego na fotografiach. Dodatkowo z zeznań świadków i Powódki wynika, iż od czasu wypadku do chwili obecnej zarządca chodnika nie podjął żadnych kroków celem naprawy nawierzchni, czego pozwany nie kwestionował.

Stosownie do przepisu art. 415 k.c., kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami pozwalającymi na przyjęcie powyższej odpowiedzialności są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą – tj. szkoda ma być zwykłym następstwem zdarzenia. Wina podmiotu odpowiedzialnego ma miejsce wówczas, gdy mamy kumulatywnie do czynienia z bezprawnym zachowaniem, złym zamiarem - w postaci świadomości lub chęci wyrządzenia szkody, bądź niedbalstwem - w postaci niedołożenia należytej staranności wymaganej w danych okolicznościach, przy jednoczesnym braku ustawowych okoliczności wyłączających winę. Zachowanie jest bezprawne, jeżeli pozostaje w sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który należy rozumieć nie tylko obowiązujące ustawodawstwo, ale także obowiązujące w społeczeństwie zasady współżycia społecznego (por. wyrok SN z 26.03.2003, III CKN 1370/00). Wśród tych zasad mieści się dbałość o stan nawierzchni drogi publicznej.

Stosownie bowiem do art. 19 ustawy z dnia 9 listopada 2017 roku o drogach publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2222 ze zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Przepis art. 20 ustawy o drogach publicznych określa natomiast zadania zarządcy drogi, wymieniając w szczególności utrzymanie nawierzchni dróg. Pozwany nie kwestionował zasady odpowiedzialności ubezpieczonego w tym zakresie.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 roku w sprawie III CK 317/05, zwrócono uwagę, że wina nie jest okolicznością faktyczną, lecz kategorią oceny postępowania i o jej istnieniu lub braku można wnioskować tylko z odpowiednich faktów, a zarazem nie sposób racjonalnie założyć by stałe utrzymanie wszystkich odcinków dróg publicznych w stanie całkowitego bezpieczeństwa było technicznie możliwe. Określony przepisem art. 355 § 2 k.c. miernik postępowania, którego istota tkwi w zaniechaniu dołożenia wymaganej nim staranności, nie może być formułowany na poziomie obowiązków nie dających się realnie wyegzekwować, oderwanych od doświadczeń oraz nie uwzględniających reguł zawodowych i konkretnych okoliczności, a także - jak tego wymaga art. 355 § 2 k.c. - typu stosunków. W uzasadnieniu powołanego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał, że „aprobuje, co do zasady wyrażony w orzecznictwie pogląd, że praca jednostki organizacyjnej sprawującej zarząd drogi powinna być tak zorganizowana, żeby miała ona możliwość odpowiednio szybkiego stwierdzenia wystąpienia na drodze zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu i podjęcia działań zmierzających do usunięcia tego zagrożenia (wyrok SN z dnia 26 marca 2003, Legalis nr 277208, wyrok SN z dnia 10 czerwca 2005, II CK 719/04, Legalis nr 246074). Ocena, zatem spełnienia wymagań należytej staranności sprowadza się do ustalenia, czy podmiot zobowiązany uczynił wszystko, co w danych okolicznościach faktycznych racjonalnie mógł uczynić, by zapobiec powstaniu szkody.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika jednoznacznie, że chodnik przy ul. (...) nie był (i nie jest) utrzymany w należytym stanie, płyty chodnikowe były i pozostają nadal uszkodzone bądź wystają ponad inne, stwarzając zagrożenie dla poruszających się chodnikiem pieszych. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadną odpowiedzialność Pozwanego, jako ubezpieczyciela zarządcy drogi, za skutki wypadku.

Nie ulega wątpliwości, że w następstwie przedmiotowego wypadku M. L. poniosła szkodę na osobie, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym. Niniejszym pozwem Powódka dochodziła m.in. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 15 000 zł, następnie rozszerzonej do 25 000 zł. Roszczenie Powódki jest w całości zasadne.

Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia, w rozpoznawanej sprawie Sąd wziął pod uwagę stopień doznanego trwałego uszczerbku (10%) na zdrowiu Powódki, nasilenie jej cierpień fizycznych i psychicznych a także niekorzystne zmiany w jej życiu i aktywności związane z wypadkiem. Ze względu na charakter doznanych obrażeń powódka mimo leczenia i rehabilitacji nie powróci do takiej sprawności fizycznej jak przed wypadkiem. Nie ulega także wątpliwości, że doznane obrażenia skutkowały także dyskomfortem i bólem. Nie umknęło przy tym Sądowi, że w dacie wypadku Powódka była osoba 75-letnią. Niewątpliwie wiek poszkodowanej sam w sobie powodował pogorszenie jej ogólnej sprawności. Jednak w sprawie zostało udowodnione, że Powódka przed wypadkiem była osoba sprawną, samodzielną. Zamieszkiwała sama w mieszkaniu ogrzewanym piecem węglowym i radziła sobie samodzielnie z utrzymaniem mieszkania oraz wykonywaniem codziennych czynności. Zatem zarówno wiek Powódki, jak i rozpoznana osteoporoza, nie wpływały na ogólną sprawność M. L.. Nie maja więc istotnego znaczenia dla oceny rozmiaru krzywdy Powódki. Złamanie ręki związane było z jednoznacznym ograniczeniem samodzielności Powódki i koniecznością czasowego przeniesienia się do córki w związku z koniecznością korzystania z jej pomocy. Podkreślenia wymaga i to, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstawy do ustalenia, że rozpoznana u Powódki osteoporoza miała jakikolwiek wpływ na złamanie ręki i następnie na przebieg i długość leczenia.

W rozpoznawanej sprawie Powódka dochodziła również kwoty 2520 zł tytułem odszkodowania, obejmującego zwrot kosztów opieki osób trzecich.

Podstawę prawną roszczenia powódki w tym zakresie stanowi przepis art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu. Przepis art. 444 § 1 k.c. ujmuje szkodę w sposób możliwie szeroki, a więc poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, w tym także: kosztów leczenia, transportu, kosztów nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, kosztów przyuczenia do wykonywania nowego zawodu, zwrotu utraconych zarobków, jeżeli tylko poniesienie takich wydatków było konieczne i celowe w toku leczenia i rekonwalescencji.

Korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty niewątpliwie stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Legitymacja czynna żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje nad nim opiekę. Jednakże ewentualny rozmiar roszczenia przysługującego poszkodowanemu z tego tytułu nie może przekraczać wynagrodzenia osoby mającej odpowiednie kwalifikacje do wykonywania takiej opieki.

Z opinii biegłego wynika, że w okresie dwóch miesięcy po wypadku Powódka wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze ok. 3 godzin dziennie. Po tym okresie, przez kolejny miesiąc wymagała pomocy w wymiarze ok. 1 godziny dziennie. Jest to ocena z punktu widzenia lekarza, oceniającego rodzaj i rozmiar uszkodzenia ciała oraz konsekwencje dla zdrowia poszkodowanego. Z materiału osobowego (zeznań Powódki i świadków) wynika, że pomoc Powódce była potrzebna i rzeczywiście była świadczona przez osoby najbliższe (córkę i wnuczkę).

W związku z tym, przy przyjęciu stawki godzinowej za opiekę w kwocie 12 zł, opowiadającej w pełni cenom na rynku usług opiekuńczych, wskazaną przez Powódkę a nie kwestionowaną przez stronę pozwaną, Sąd uznał za zasadne przyznać powódce zwrot kosztów opieki osób trzecich w żądanej kwocie 2520 zł (60 dni x 3h x 12zł + 30 x 1h x 12zł).

O odsetkach od zasądzonych kwot orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Pozwany zobowiązany był do spełnienia świadczenia na rzecz powódki w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie, tj. od dnia 2 sierpnia 2017 r., co uzasadniało zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty od dnia 2 września 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Jako że roszczenie zostało uwzględnione w całości, Sąd obciążył Pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie powodowej. Powódka była zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie w całości, wobec czego na koszty postępowania poniesione przez nią składają się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 3600 zł (zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r.) oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł – łącznie 3617 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Sąd obciążył Pozwanego kwotą 728,54 zł na pokrycie kosztów sądowych tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa w postaci kosztów przesłania dokumentacji medycznej oraz kosztów wynagrodzenia biegłego, a także obciążył pozwanego kwotą 1500 zł tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia Powódka została zwolniona.