Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 700/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Dawid Nosewicz

Protokolant: sekr. sąd. Sylwia Gruszczyńska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Chojnicach M. R.

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 r.

sprawy A. C. (C.)

syna H. i T. z domu K., urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 1 grudnia 2013 r. w C., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), R. M. (1) i P. D. (1), dokonał kradzieży samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) wartości 10000 złotych w ten sposób, że T. W. (1), jako były właściciel samochodu V. (...) o nr rej. (...) zbył R. M. (1) kluczyk od tego pojazdu w celu jego kradzieży, po czym R. M. (1) informacje o miejscu parkowania samochodu wraz z kluczykiem przekazał P. D. (1), który następnie wspólnie z A. C. dokonał jego zaboru, działając na szkodę S. D. (1),

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

2.  w nocy 18/19 stycznia 2014 r. w C., na terenie ogródków działkowych przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. (1), dokonał kradzieży zaparkowanego pod wiatą garażową na terenie działki nr (...) samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) wartości 10000 złotych wraz z dowodem rejestracyjnym serii (...), dowodem opłaty ubezpieczenia OC oraz kluczami do zamków domu, wykorzystując pozostawienie kluczyka do stacyjki zapłonowej wewnątrz pojazdu, działając na szkodę A. K. (1) i A. K. (2),

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

3.  w dniu 17 lutego 2014 r. w G., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. M. (1) i P. D. (1), dokonał kradzieży samochodu marki B. (...) o nr rej. (...) z zawartością różnego typu dokumentów, odzieży i przedmiotów w ten sposób, że po wyłamaniu zamka w drzwiach od strony kierowcy i po podłączeniu posiadanych urządzeń elektronicznych, ominął zabezpieczenie fabryczne i uruchomił pojazd, po czym dokonał jego zaboru, powodując straty w wysokości 60000 złotych na szkodę L. L. (1) i 2030 złotych na szkodę D. L. tytułem znajdujących się wewnątrz samochodu przedmiotów,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

4.  w dniu 16 marca 2014 r. w miejscowości C., przy ul. (...), powiat C., działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. (1), dokonał kradzieży samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) wartości 5000 złotych w ten sposób, że wykorzystując pozostawienie pojazdu w stanie otwartym z kluczykiem zapłonowym wewnątrz, dokonał jego zaboru wraz ze znajdującą się wewnątrz odzieżą używaną wartości 1000 złotych, działając na szkodę A. i W. T.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego A. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 279 § 1 kk i za to, na mocy art. 279 § 1 kk, skazuje go na karę roku pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu A. C. karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

III.  na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego A. C. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. D. (1) kwoty (...),00 (dziesięć tysięcy 00/100) złotych,

IV.  uznaje oskarżonego A. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 278 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to, na mocy art. 278 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk, skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

V.  na mocy art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu A. C. karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

VI.  na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego A. C. obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. K. (2) i A. K. (1) solidarnie kwoty 5000,00 (pięć tysięcy 00/100) złotych,

VII.  uznaje oskarżonego A. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 279 § 1 kk i za to, na mocy art. 279 § 1 kk, skazuję go na karę roku pozbawienia wolności,

VIII.  na mocy art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu A. C. karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

IX.  na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego A. C. obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych L. L. (1) i D. L. solidarnie kwoty (...),00 (dwadzieścia tysięcy 00/100) złotych,

X.  uznaje oskarżonego A. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 278 § 1 kk i za to, na mocy art. 278 § 1 kk, skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

XI.  na mocy art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu A. C. karę 20 (dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

XII.  na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego A. C. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. T. (1) i W. T. solidarnie kwoty 6000,00 (sześć tysięcy 00/100) złotych,

XIII.  na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego A. C. kary pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierza mu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawiania wolności,

XIV.  na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego A. C. kary grzywny i jako karę łączną wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennie na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

XV.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. C. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby,

XVI.  na mocy art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego A. C. do informowania Sądu o przebiegu okresu próby,

XVII.  zasądza od oskarżonego A. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 970,00 (dziewięćset siedemdziesiąt 00/100) złotych, w tym tytułem opłaty 900,00 (dziewięćset 00/100) złotych.

Sygn. akt II K 700/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. W. (1) nabył na terenie Niemiec samochód marki V. (...). Pojazd ten sprowadził do Polski, naprawił i zarejestrował. Otrzymał wówczas tablice rejestracyjne o wyróżniku (...). Następnie T. W. (1) sprzedał ten samochód S. D. (1) za kwotę 10000 złotych. W chwili zawierania umowy T. W. (1) przekazał kupującemu tylko jeden kluczyk od pojazdu informując, że drugi przekaże mu w późniejszym okresie. W nieustalonym czasie dorobił kolejny kluczyk od pojazdu, który zachował dla siebie. Drugi kluczyk przekazał natomiast S. D. (1).

W nieustalonym dniu T. W. (1) spotkał się ze swoim znajomym R. M. (1). Zaproponował mu sprzedaż kluczyka do samochodu marki V. (...) o nr rej. (...). R. M. (1) zgodził się i zakupił kluczyk za kwotę 1500,00 złotych. T. W. (1) wskazał też, gdzie stał zapakowany pojazd. Informacje te R. M. (1) przekazał P. D. (1), który wraz z A. C. w dniu 1 grudnia 2013 r. za pomocą oryginalnego klucza dokonali kradzieży pojazdu z ulicy (...) w C.. Samochodem udali się w okolice C., gdzie został on rozebrany na części, które następnie sprzedano. Silnik pojazdu nabył M. G. (1).

(dowód: wyjaśnienia świadków R. M. k. 37, 49, 118- 119, 236, M. G. k. 224, zeznania świadka S. D. k. 172- 173v., 265v.- 266, 270v., P. D. k. 270v., częściowo wyjaśnienia świadka T. W. k. 246, tablica poglądowa k. 53)

P. D. (1) i A. C. poszukiwali na terenie C. pojazdów, które posiadały nawigację i radio (...). W nocy 18/19 stycznia 2014 r. przypadkowo zauważyli stojący na terenie ogródków działkowych przy ul. (...), pod wiatą garażową działki nr (...), samochód marki F. (...) o nr rej. (...), wartości 10000 złotych, należący do A. K. (1) i A. K. (2). W stacyjce tego pojazdu znajdowały się kluczyki. Nadto w pojeździe znajdowały się dokumenty w postaci dowodu rejestracyjnego serii (...), dowodu opłaty ubezpieczenia OC oraz klucze do domu. P. D. (1) i A. C. zabrali ten pojazd i pojechali do miejscowości M., gdzie pozostawili go na posesji nr (...). Następnie pojazd ten zakupił A. F. za kwotę 3000 złotych.

(dowód: wyjaśnienia świadka R. M. k. 11, 49, zeznania świadka A. K. k. 129- 130, tablica poglądowa k. 53, F. k. 134- 136, decyzja k. 137, K. k. 138, polisa k. 139- 140, karta pojazdu k. 141, protokół zatrzymania rzeczy k. 142- 144, protokół oględzin k. 145- 155)

W dniu 17 lutego 2014 r. R. M. (1), A. C. i P. D. (1) pojechali do G. z zamiarem dokonania kradzieży samochodu marki B.. Przy ul. (...) zauważyli taki pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) o wartości 60000,00 złotych, należący do L. L. (1) i D. L.. W pojeździe znajdowały się różne przedmioty należące do D. L. o wartości 2030,00 złotych.

A. C. czekał w swoim samochodzie w okolicach miejscowości K., a P. D. (1) i R. M. (1) udali się na posesję, na której znajdował się samochód marki B.. P. D. (1) przeskoczył przez płot posesji, a R. M. (1) obserwował okolicę. P. D. (1) wyłamał zamek w drzwiach pojazdu i podłączył urządzenie do uruchomienia samochodu, omijające zabezpieczenia fabryczne. Następnie P. D. (1) i R. M. (1) udali się do samochodu A. C., skąd przynieśli narzędzia, za pomocą których rozkręcili bramę wjazdową na posesję. R. M. (1) wsiadł do samochodu B., gdzie zdjął osłonę skrzyni biegów i włączył tryb awaryjny w pojeździe. Następnie wraz z P. D. (1) wypchnęli pojazd z terenu posesji. P. D. (1) uruchomił go i odjechał do R.. Natomiast R. M. (1) jechał za nim wraz z A. C.. W R. pojazd został ukryty w garażu D. W., gdzie rozebrano go na części.

(dowód: wyjaśnienia świadków R. M. k. 43, 49, W. Z. k. 232, zeznania świadków: L. L. k. 57- 57v., 65v.- 66, D. K.-L. k. 74v., tablica poglądowa k. 53, protokół oględzin k. 61, szkic k. 62, kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 67- 68, kserokopia karty pojazdu k. 69, fotografia kluczyka k. 70, protokół zatrzymania rzeczy k. 71- 73)

W nocy 16 marca 2014 r. P. D. (1) i A. C. udali się do miejscowości C., gdzie przy ul. (...), stał zaparkowany samochód marki R. (...) o nr rej. (...) o wartości 5000 złotych, należący do A. T. (1) i W. T.. W stacyjce tego pojazdu znajdowały się kluczyki. Nadto w pojeździe znajdowała się odzież używana o wartości 1000,00 złotych. Mężczyźni zabrali ten pojazd i pojechali do miejscowości K.. Tam P. D. (1) wraz ze swoimi znajomymi A. M. i D. W. rozebrali samochód na części, które sprzedali mężczyźnie o imieniu M., zamieszkałemu w M..

(dowód: wyjaśnienia świadka R. M. k. 11- 12, 49, zeznania świadka A. T. k. 17- 18, protokół oględzin k. 20, kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 26, tablica poglądowa k. 53)

A. C. nie był dotychczas karany sądownie.

(dowód: karta karna k. 257)

Oskarżony A. C. przesłuchiwany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanych u czynów. Wyjaśnił, że zna tylko P. D. (1). Spotkał się z nim kilka razy przypadkowo. Nie jeździł z nim do G., C., czy C.. Posiadał samochód marki V. (...) (k. 260- 261).

Przesłuchiwany po raz kolejny przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i potwierdził stan faktyczny opisany w zarzutach (k. 295- 296).

Na rozprawie głównej przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że było tak, jak w zarzutach (k. 375- 375v.).

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kategorycznie wskazywał, że oskarżony A. C. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, działając z zamiarem bezpośrednim oraz w sposób zawiniony.

W ocenie Sądu na wiarę zasługiwały przede wszystkim wyjaśnienia składane przez świadka R. M. (1), który dokładnie, ze szczegółami opisał okoliczności popełnienia czynów zabronionych, ze wskazaniem dokładnie miejsca ich popełnienia, czasu oraz osób, które brały udział w dokonaniu tych czynów. Wyjaśnienia te były logiczne, spójne i konsekwentne, nie zawierały luk, ani wewnętrznych sprzeczności. Podkreślić przy tym trzeba, że oskarżony R. M. (1) nie miał żadnego interesu w tym, aby składać wyjaśnienia określonej treści, czy też wyjaśniać na niekorzyść oskarżonego A. C.. Składając bowiem określone wyjaśnienia obciążał przede wszystkim siebie. Jednocześnie nie sposób nie zauważyć, że w każdym z omawianych przypadków wyjaśnienia te były zgodne z zeznaniami pokrzywdzonych. Dlatego też Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby poddać je w wątpliwość.

Na wiarę zasługiwały również zeznania świadków: S. D. (1), A. K. (1), L. L. (1), D. L. oraz A. T. (1), którzy opisali okoliczności, w jakich ujawnili popełnienie na ich szkodę czynów zabronionych. Zeznania te były logiczne, spójne i konsekwentne. Jednocześnie nie pozostawały w sprzeczności z wyjaśnieniami R. M. (1). W tej sytuacji Sąd również nie znalazł podstaw, aby poddać je w wątpliwość.

Jako wiarygodne Sąd ocenił też zeznania świadka P. D. (3), który wskazał okoliczności przekazywania przez T. W. (1) kluczyków od samochodu marki V. (...) nabywcy, tj. S. D. (1). Zeznania te były całkowicie zgodne z zeznaniami S. D. (1), a więc dał im w pełni wiarę.

Na wiarę zasługiwały też zeznania świadków M. G. (1) oraz W. Z. (2) w takim zakresie, w jakim przyznali się oni do nabycia części samochodowych pochodzących z czynów zabronionych. Ponownie zauważyć trzeba, że ich relacje nie pozostawały w sprzeczności z wyjaśnieniami R. M. (1).

Również wyjaśnienia oskarżonego A. C. zasługiwały na wiarę o tyle, o ile były zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Nie sposób nie zauważyć, że oskarżony ostatecznie w całości przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych i wskazał, że doszło do nich w sposób opisany w zarzutach. Nie miał przy tym żadnych powodów, aby przyznawać się do czynów, których nie popełnił.

Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować wiarygodność zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów.

Jedynie częściowo wiarygodne były natomiast wyjaśnienia świadka T. W. (1), tj. jedynie w takim zakresie, w jakim przyznał, że był właścicielem samochodu marki V. (...). Natomiast w pozostałej części wyjaśnienia te wiązały się z obawą przed ewentualna odpowiedzialnością karną. Również wyjaśnienia świadków D. Z., D. K., D. W. i A. F., w których nie przyznawali się do popełnienia zarzucanych im czynów, wynikały jedynie z obawy przed odpowiedzialnością karną, a w świetle dowodów opisanych powyżej, nie zasługiwały na wiarę.

Nie zasługiwały również na wiarę zeznania świadka S. B., który jako krewny T. W. (1) mógł mieć interes w tym, aby nie obciążać go swoimi relacjami.

Zeznania świadka T. C. nie wniosły do sprawy żadnych istotnych okoliczności.

Sąd nie stwierdził w sprawie żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego A. C.. Nie miał również żadnych wątpliwości, ze oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych, działając z zamiarem bezpośrednim, na co wskazywały okoliczności przedmiotowo- podmiotowe tych czynów.

Mając na uwadze powyższe Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony A. C. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstw:

5.  z art. 279 § 1 kk w ten sposób, że w dniu 1 grudnia 2013 r. w C., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), R. M. (1) i P. D. (1), dokonał kradzieży samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) wartości 10000 złotych w ten sposób, że T. W. (1), jako były właściciel samochodu V. (...) o nr rej. (...) zbył R. M. (1) kluczyk od tego pojazdu w celu jego kradzieży, po czym R. M. (1) informacje o miejscu parkowania samochodu wraz z kluczykiem przekazał P. D. (1), który następnie wspólnie z A. C. dokonał jego zaboru, działając na szkodę S. D. (1);

6.  z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w ten sposób, że w nocy 18/19 stycznia 2014 r. w C., na terenie ogródków działkowych przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. (1), dokonał kradzieży zaparkowanego pod wiatą garażową na terenie działki nr (...) samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) wartości 10000 złotych wraz z dowodem rejestracyjnym serii (...), dowodem opłaty ubezpieczenia OC oraz kluczami do zamków domu, wykorzystując pozostawienie kluczyka do stacyjki zapłonowej wewnątrz pojazdu, działając na szkodę A. K. (1) i A. K. (2);

7.  z art. 279 § 1 kk w ten sposób, że w dniu 17 lutego 2014 r. w G., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z R. M. (1) i P. D. (1), dokonał kradzieży samochodu marki B. (...) o nr rej. (...) z zawartością różnego typu dokumentów, odzieży i przedmiotów w ten sposób, że po wyłamaniu zamka w drzwiach od strony kierowcy i po podłączeniu posiadanych urządzeń elektronicznych, ominął zabezpieczenie fabryczne i uruchomił pojazd, po czym dokonał jego zaboru, powodując straty w wysokości 60000 złotych na szkodę L. L. (1) i 2030 złotych na szkodę D. L. tytułem znajdujących się wewnątrz samochodu przedmiotów;

8.  z art. 278 § 1 kk w ten sposób, że w dniu 16 marca 2014 r. w miejscowości C., przy ul. (...), powiat C., działając wspólnie i w porozumieniu z P. D. (1), dokonał kradzieży samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) wartości 5000 złotych w ten sposób, że wykorzystując pozostawienie pojazdu w stanie otwartym z kluczykiem zapłonowym wewnątrz, dokonał jego zaboru wraz ze znajdującą się wewnątrz odzieżą używaną wartości 1000 złotych, działając na szkodę A. i W. T..

Kwalifikacja prawna czynów zarzucanych oskarżonemu nie budziła żadnych wątpliwości.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy wskazane w art. 53 kk. Jednocześnie przy orzekaniu o odpowiedzialności karnej oskarżonego zastosował zasadę wyrażoną w art. 4 § 1 kk, albowiem przepisy obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów, były względniejsze dla sprawcy.

Czyny oskarżonego cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Wymierzone kary były współmierne do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia oskarżonego. Oceniając stopień społecznej szkodliwości Sąd miał na uwadze, iż oskarżony zachowaniem swoim godził w mienie pokrzywdzonych, w bezpieczeństwo majątku, które podlega szczególnej ochronie prawnej. Dodatkowo usuwając dokumenty oskarżony godził w pewność obrotu gospodarczego.

Wymierzone kary uwzględniały okoliczności łagodzące i obciążające oskarżonego.

Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, że przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyraził żal i skruchę. Nie był też dotychczas karany sądownie.

Z drugiej jednak strony Sąd miał na uwadze znaczna wartość wyrządzonej szkody.

Mając powyższe na uwadze Sąd skazał oskarżonego A. C.:

- za czyn opisany w punkcie 1 części wstępnej wyroku, na mocy art. 279 § 1 kk, na karę roku pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie 2 części wstępnej wyroku, na mocy art. 278 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk, na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie 3 części wstępnej wyroku, na mocy art. 279 § 1 kk, na karę roku pozbawienia wolności,

- za czyn opisany w punkcie 4 części wstępnej wyroku, na mocy art. 278 § 1 kk, na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

W przekonaniu Sądu jedynie kary pozbawienia wolności były adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego i stopnia jego zawinienia, a jako taka osiągną pokładane w nich cele w zakresie oddziaływania społecznego oraz wpłyną wychowawczo i zapobiegawczo na przyszłość wobec oskarżonego, mimo wymierzenia ich w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. W ocenie Sądu, z uwagi na charakter popełnionych przez oskarżonego czynów, sposób działania, nasilenie złej woli, należało podjąć zdecydowane działania w celu zapobieżenia podobnym sytuacjom w przyszłości. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do łagodniejszego potraktowania oskarżonego, albowiem łagodne potraktowanie oskarżonego mogłoby zostać przez niego odebrane jako wyraz pobłażliwości Sądu, czy wręcz akceptacji dla podobnych zachowań, dla których nie może być żadnego usprawiedliwienia.

Jednocześnie, mając na uwadze fakt, że przestępstwa, jakich dopuścił się oskarżony, zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd na podstawie art. 33 § 3 kk, wymierzył oskarżonemu za czyny opisane w punktach 1- 4 części wstępnej wyroku odpowiednio:

- karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

- karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

- karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych,

- karę 20 (dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych.

Również wymierzone kary grzywny był adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd miał natomiast na uwadze fakt, że A. C. pracuje, osiąga stałe i wysokie dochody, nie ma tez nikogo na utrzymaniu.

W punktach XIII i XIV wyroku Sąd:

- na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego A. C. kary pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzył mu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawiania wolności;

- na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego A. C. kary grzywny i jako karę łączną wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennie na kwotę 30 (trzydzieści) złotych.

Przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zastosował zasadę częściowej absorpcji z uwagi na zbieżność czasową i przedmiotową czynów, przy jednoczesnym uwzględnieniu odmienności podmiotowej. Sąd nie znalazł przy tym podstaw, aby przy wymiarze kary łącznej zastosować zasadę całkowitej absorpcji, albowiem przesłanka prognostyczna nie pozwalała na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych, była wystarczającą oceną zachowania się sprawcy.

Natomiast w przypadku orzeczonych kar grzywny możliwe było przyjęcie, że zastosowanie zasady całkowitej absorpcji będzie odpowiednie dla osiągniecia celów kary.

Sąd stwierdził przy tym, że dla osiągnięcia celów kary wobec oskarżonego wystarczające było na tym etapie postępowania zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. Dlatego też Sąd skorzystał z tego dobrodziejstwa i ustalił okres próby wobec A. C. na 3 (trzy) lata. Sąd uznał, że warunki i właściwości osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia, uzasadniały przekonanie, że nie popełni oni w przyszłości przestępstwa i będzie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego. Brak ponadto podstaw do twierdzeń, że oskarżony jest tak zdemoralizowany, że cele kary zostaną osiągnięte tylko poprzez wymierzenie kary izolacyjnej zwłaszcza, że nie był on dotychczas karany sądownie. Najwłaściwszym środkiem dla osiągnięcia celów kary było więc właśnie zastosowanie środka probacyjnego, aby oskarżony udowodnił, że czyny miały charakter incydentalny, a on sam w przyszłości nie będzie naruszał obowiązującego porządku prawnego.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk, zobowiązał oskarżonego A. C. do informowania o przebiegu okresu próby.

Jak wskazano powyżej Sąd opierał się na przepisach obowiązujących w dacie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, w tym na ówczesnym brzmieniu art. 46 § 1 kk, który nie precyzował sposbu naprawienia szkody w przypadku, gdy została wyrządzona przez więcej niż jedną osobę. Sąd miał przy na uwadze fakt, że w toku postępowania złożone zostały wnioski o naprawienie szkody wyrządzonej czynami zabronionymi, przy czym w dwóch przypadkach pokrzywdzeni domagali się naprawienia szkody w całości przez oskarżonego. Sąd w tym składzie konsekwentnie podzielał stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2000 r., (w sprawie I KZP 40/00, opubl. OSNKW 2001/1-2/2, Biul. SN 2000/12/11, Prok. i Pr.-wkł. 2001/2/5, Wokanda 2001/3/11, M. Prawn. 2001/5/288), w którym Sąd Najwyższy opowiedział się za możliwością orzeczenie środka karnego w postaci solidarnego zobowiązania współsprawców do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, a w realiach niniejszej sprawy Sąd taki sposób wykonania środka karnego uznał za uzasadniony. Było to tym bardziej uzasadnione, że jeden ze sprawców obecnie ukrywa się przed organami ścigania, a sprawa kolejnego nie została jeszcze zakończona. Jednocześnie podnieść należało, że w ramach orzeczonego obowiązku naprawienia szkody, w oparciu o art. 46 § 1 kk, zwrotowi podlegają także uzasadnione wydatki, poniesione po dokonaniu przestępstwa, jeśli nie zostały one już zwrócone osobie uprawnionej w innej formie, a naprawienie szkody to w szczególności wyrównanie strat, które poniósł pokrzywdzony (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2011 r., w sprawie III KK 392/10, opubl. zbór Lex nr 794161, podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 czerwca 2009 r., w sprawie II AKa 83/09, opubl. KZS 2011/9/64 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2 września 2004 r., w sprawie II AKa 258/04, opubl. zbiór Lex nr 154970). Oznaczało to, że Sąd może nałożyć na sprawcę przestępstwa obowiązek naprawienia szkody, która formalnie nie mieści się w znamionach konkretnego typu czynu zabronionego, a zatem np. w przypadku kradzieży z włamaniem obowiązek zwrotu wartości rzeczy, z których sprawcy nie skorzystali, a które znajdowały się w pojeździe.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na mocy art. 46 § 1 kk, orzekł wobec oskarżonego A. C.:

- obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. D. (1) kwoty (...),00 (dziesięć tysięcy 00/100) złotych;

- obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. K. (2) i A. K. (1) solidarnie kwoty 5000,00 (pięć tysięcy 00/100) złotych;

- obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych L. L. (1) i D. L. solidarnie kwoty (...),00 (dwadzieścia tysięcy 00/100) złotych;

- obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. T. (1) i W. T. solidarnie kwoty 6000,00 (sześć tysięcy 00/100) złotych.

O kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 626 § 1 kk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzając od oskarżonego A. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty w kwocie 970,00 (dziewięćset siedemdziesiąt 00/100) złotych, w tym tytułem opłaty 900,00 (dziewięćset 00/100) złotych. Oskarżony osiąga stałe i wysokie dochody, nie ma nikogo na utrzymaniu, a zatem obowiązek uiszczenia kosztów sądowych nie będzie dla niego nadmiernym obciążeniem.