Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XII C 886/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 3 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Hanna Flisikowska

Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Anna Krzemińska

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2020 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) Banku spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko S. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 75.280,24 zł (słownie siedemdziesiąt pięć tysięcy dwieście osiemdziesiąt złotych 24/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

2.  kosztami procesu obciąża w całości pozwanego, a szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sędzia Hanna Flisikowska

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 8 marca 2019 r. do Sądu Rejonowego (...) w L. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. J. kwoty 75.280,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko, strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym w dniu 25 marca 2016 r. umowę pożyczki, przy czym pozwany nie wywiązał się z przyjętego na podstawie tej umowy zobowiązania, tj. nie regulował terminowo rat pożyczki. Zadłużenie zostało postawione w stan natychmiastowej wymagalności z dniem 19 lutego 2019 r., a następnie powód pismem z dnia 20 lutego 2019 r. wezwał pozwanego do zapłaty. Na dzień 8 marca 2019 r. w księgach rachunkowych banku widniała wymagalna i niespłacona wierzytelność przysługująca powodowi względem pozwanego, na którą składały się: należność główna w kwocie 71.336,39 zł, należność z tytułu odsetek umownych w kwocie 3.313,67 zł, należność z tytułu odsetek umownych za opóźnienie w kwocie 630,18 zł (k. 2-6).

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 29 marca 2019 r. Sąd Rejonowy (...) w L. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 7).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym pozwany zaskarżył przedmiotowe orzeczenie w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzuty niewykazania istnienia roszczenia, niewykazania przekazania przez powoda pozwanemu środków pieniężnych, zastosowania klauzul abuzywnych przez powoda, braku postawienia roszczenia w stan wymagalności (k. 9-21).

Postanowieniem z dnia 13 maja 2019 r. referendarz sądowy Sądu Rejonowego (...) w L. przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi, z uwagi na skuteczne złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty (k. 45).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 marca 2016 r. strony zawarły umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Całkowita kwota kredytu na dzień sporządzenia umowy wynosiła 52.426,73 zł. Zgodnie z § 1 ust. 1 ww. umowy, kredyt został przeznaczony na cel konsumpcyjny w wysokości 4.620,73 zł, na spłatę zobowiązań kredytowych kredytobiorcy w wysokości 21.374 zł i 26.432 zł, a na zapłatę kosztów kredytu składała się prowizja od udzielonego kredytu w wysokości 23.793 zł oraz opłata pobierana przez pośrednika kredytowego w wysokości 8.755,26 zł.

Zgodnie z § 1 ust. 4 umowy, pozwany zobowiązał się spłacić kredyt wraz z należnymi odsetkami ustawowymi w 120 równych ratach kapitałowo – odsetkowych płatnych nie później niż do 23. dnia każdego miesiąca na zasadach i warunkach określonych w umowie. W § 4 ust. 1 umowy strony określiły, że spłat rat kapitałowo – odsetkowych pozwany będzie dokonywać zgodnie z terminami i w wysokości określonej w harmonogramie spłat, stanowiącym integralną część przedmiotowej umowy (§ 14 ust. 1 pkt 1).

W § 2 ust. 1 umowy strony postanowiły, że oprocentowanie pożyczki jest liczone według stopy zmiennej, a zmiana stopy oprocentowania ma bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Oprocentowanie w całym okresie kredytowania, zgodnie z § 1 ust. 2 stanowiło sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 8,23 %.

Jedna rata kwoty kredytu wynosiła 1.118,50 zł, za wyjątkiem ostatniej raty, która wynosiła 1.118,06 zł.

Dowód: umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...) (k. 54-57), harmonogram spłaty (k. 101-103)

Zgodnie z § 9 ust. 1 przedmiotowa umowa rozwiązywała się z zachowaniem 30- dniowego terminu wypowiedzenia, bądź w każdym czasie – za porozumieniem stron. W § 9 ust. 2 ustalono, że powodowy bank ma prawo wypowiedzieć ww. umowę przypadku w wystąpienia jednej z sytuacji określonej w § 9 ust. 2 pkt 1-8, w tym w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy lub Regulaminu udzielenia pożyczek/kredytów dla osób fizycznych przez pożyczkobiorcę, pogorszenia zdolności kredytowej pożyczkobiorcy czy stwierdzenia przez powodowy bank zagrożenia w spłacie pożyczki. W § 9 ust. 3 postanowiono, że jeżeli pozwany (kredytobiorca) opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, Bank wzywa kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Jeżeli należności nie zostaną uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, jak również w sytuacji, w której złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację zadłużenia zostanie odrzucony, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę kredytu. Zgodnie z § 9 ust. 4 od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonej pożyczki staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane.

Dowód: umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...) (k. 54-57)

W dniu 23 marca 2016 r. pozwany podpisał dyspozycję uruchomienia ww. kredytu, a środki pieniężne z tego tytułu zostały mu przekazane przez powoda na rachunek bankowy w dniu 25 marca 2016 r.

Dowód: dyspozycja uruchomienia kredytu (k. 120), historia rachunku kredytowego (k. 111-113)

Pozwany nie wywiązywał się regularnie ze spłat rat udzielonego mu kredytu, wobec czego powód w piśmie z 30 lipca 2018 r. poinformował pozwanego, że na dzień sporządzenia tego pisma występują zaległości z tytułu przedmiotowej umowy, a kwota tej zaległości wynosi 2.091,45 zł. Powód poinformował również pozwanego, że istnieje możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

W piśmie z 24 sierpnia 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni, informując, że na dzień sporządzenia tego pisma występują zaległości z tytułu przedmiotowej umowy, a kwota tej zaległości wynosi 3.220,71 zł. Powód poinformował również pozwanego, że nieuregulowanie zadłużenia będzie skutkować wypowiedzeniem umowy.

W piśmie z 23 listopada 2018 r. powód poinformował pozwanego, że na dzień sporządzenia tego pisma występują zaległości z tytułu przedmiotowej umowy kredytu, a kwota tej zaległości wynosi 2.210,92 zł, jednocześnie bank wezwał pozwanego do zapłaty ww. zaległości w terminie 7 dni. Powód poinformował również pozwanego, że nieuregulowanie zadłużenia będzie skutkować wypowiedzeniem umowy. Pismo to zostało pozwanemu doręczone w trybie podwójnej awizacji, na aktualny adres pozwanego, w dniu 11 grudnia 2018 r.

Dowód: historia rachunku kredytowego (k. 114-137), wezwanie do zapłaty z 30 lipca 2018 . (k. 138), wezwanie do zapłaty z 24 sierpnia 2018 r. (k. 139), wezwanie do zapłaty z 23 listopada 2018 r. (k. 140), kserokopia koperty (k. 142)

Pozwany uregulował na rzecz pozwanego łącznie kwotę 31.880 zł z tytułu rzeczonej umowy kredytu. Ostatnia spłata została dokonana przez pozwanego w dniu 20 listopada 2018 r. w kwocie 1.100 zł. Po tej płatności saldo do spłaty wynosiło 74.124,68 zł, a zaległe saldo opiewało na kwotę 3.309,69 zł.

Dowód: historia rachunku kredytowego (k. 114-137)

W piśmie zatytułowanym „warunkowe wypowiedzenie umowy o pożyczkę/o kredyt konsolidacyjny nr (...) z dnia 27 grudnia 2018 r. powód wezwał pozwanego do dokonania w terminie 14 dni roboczych, licząc do dnia otrzymania wezwania, do spłaty zaległości, która na dzień wygenerowania pisma wynosiła 3.349,64 zł. Powód poinformował pozwanego również o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Powód oświadczył, że w przypadku nieskorzystania z przysługujących powodowi uprawnień wskazanych w art. 75c ustawy Prawo bankowe, o których poinformowano powoda w przedmiotowym piśmie, wypowiada pozwanemu przedmiotową umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia, w którym upłynął termin 14 dni roboczych, licząc od daty doręczenia tego pisma. Powyższe pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 31 grudnia 2018 r.

Dowód: pismo z 27 grudnia 2018 r. (k. 140), wydruk z systemu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej (k.141)

W piśmie z 20 lutego 2019 r. zatytułowanym „ przedsądowe wezwanie do zapłaty” powód wezwał pozwanego w terminie 7 dni od daty doręczenia pisma do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy kredytu, które na dzień 19 lutego 2019 r. wynosiło 74.842,48 zł pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powyższe wezwanie zostało doręczone pozwanemu w dniu 25 lutego 2019 r.

Dowód: pismo z 20 lutego 2019 r. (k. 52), wydruk z systemu śledzenia przesyłek Poczty Polskiej (k. 53)

W dniu 8 marca 2019 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku o numerze (...), w którym stwierdzono że w księgach powodowego Banku pozwany posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 75.280,24 zł z tytułu przedmiotowej umowy kredytu. Na kwotę ww. zobowiązania na dzień wystawienia ww. wyciągu składały się należności:

71.336,39 zł tytułem niespłaconego kapitału,

3.313,67 zł tytułem odsetek umownych,

630,18 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie.

W treści ww. wyciągu z ksiąg powodowego Banku wskazano, że od powyższego zobowiązania w kwocie 141.180,16 zł powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 kodeksu cywilnego.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych (...) z dnia 8 marca 2019 r. (k. 51)

Przechodząc do oceny materiału dowodowego należy przede wszystkim zauważyć, że przy rozpoznawaniu spraw na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego nie jest rzeczą Sądu zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W tym stanie rzeczy, stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił wyłącznie na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony procesu, tj. w oparciu o wskazane wyżej dokumenty urzędowe i prywatne. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c. za dokumenty urzędowe należy traktować takie, które sporządzone są w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania i stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Na zasadzie art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Złożone w sprawie wydruki komputerowe zostały przez Sąd ocenione przez pryzmat normy art. 308 k.p.c. Pozwany kwestionował treść dokumentów przedłożonych przez powoda, w tym zwłaszcza dokument w postaci wyciągu z ksiąg banku, co zostanie szerzej omówione w dalszej części uzasadnienia. Pozwany kwestionował również dokumenty złożone przez powoda w postaci kserokopii, Sad jednak nie znalazł podstaw, aby zarzuty te uwzględnić, zwłaszcza, że na tychże dokumentach widniały podpisy pozwanego, a ta okoliczność nie była przez niego kwestionowana. Pozostała dokumentacja została przez pełnomocnika powoda, będącego profesjonalnym pełnomocnikiem procesowym, poświadczona za zgodność z oryginałem, zatem tym bardziej Sąd nie znalazł podstaw, aby zarzuty pozwanego uwzględnić.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu.

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2357) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Powyższa regulacja oznacza, że na powodzie ciążył obowiązek przekazania kredytobiorcy określonej kwoty, a na pozwanym spoczywało zobowiązanie zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei art. 75 ust. 1 Prawa bankowego precyzuje, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej.

Sąd zważył, że przedstawione przez stronę powodową dokumenty i wyliczenia, a przede wszystkim: kserokopia umowy o kredyt konsolidacyjny nr (...) opatrzona podpisem pozwanego, kserokopia dyspozycji uruchomienia kredytu również opatrzona podpisem pozwanego, wydruk z historii rachunku kredytowego oraz własnoręcznie podpisany i opatrzony pieczęcią powodowego Banku oryginał wyciągu z ksiąg bankowych w sposób jednoznaczny wskazują, że żądane przez niego roszczenie zostało uzasadnione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Analizując skuteczność wypowiedzenia kredytowej umowy należy przypomnieć treść art. 75 ustawy Prawo Bankowe, który stanowi, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Z treści § 9 ust. 1 przedmiotowej umowy kredytu zawartej między stronami wynika, iż terminy wypowiedzenia umowy były zbieżne z terminami ustawowymi – nie zostały wydłużone, ani też skrócone.

O możliwości wypowiedzenia umowy, w przypadku niespłacenia powstałej zaległości, powód poinformował pozwanego ostatecznie w piśmie z dnia 23 listopada 2018 r., które zostało pozwanemu skutecznie doręczone w trybie podwójnej awizacji ze skutkiem na dzień 11 grudnia 2018 r. (k. 142). Pismo to zawierało jednocześnie wezwanie do zapłaty zaległości w wysokości 2.210,92 zł w terminie 7 dni. Pozwany nie odpowiedział jednak na powyższe wezwanie. Podkreślić jednakże należy, że zgodnie z § 9 ust. 3 przedmiotowej umowy, jeżeli pozwany opóźniał się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, Bank obowiązany był wezwać kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Jeżeli należności nie zostaną uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, jak również w sytuacji, w której złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację zadłużenia zostanie odrzucony, Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu. Powód wypełnił przesłanki wskazane w cyt. postanowieniu umownym, bowiem wzywał pozwanego kilkakrotnie do zapłaty. Co prawda w piśmie z dnia 23 listopada 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty, zakreślając mu 7-dniowy termin zapłaty, a nie 14-dniowy, tak jednak pismem z dnia 27 grudnia 2018 r. zatytułowanym „Warunkowe wypowiedzenie umowy o pożyczkę/kredyt konsolidacyjny nr (...)”, powodowy bank wezwał kredytobiorcę do zapłaty zaległości w terminie 14 dni. Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 31 grudnia 2018 r. i nie wywołało żadnej reakcji pozwanego.

Mając na uwadze powyższe, trudno zgodzić się z twierdzeniami pozwanego zawartymi w sprzeciwie od nakazu zapłaty, dotyczącymi niewymagalności dochodzonego przez powoda roszczenia. Zdaniem pozwanego, powód nie wypowiedział mu przedmiotowej umowy kredytu (k. 18). Sąd absolutnie nie podziela tych twierdzeń strony pozwanej, bowiem są one sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym i ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Strona powodowa przedłożyła bowiem dokument w postaci warunkowego wypowiedzenia umowy kredytu, przedłożyła wyciąg historii rachunku kredytowego pozwanego, z którego wynika, że po otrzymaniu warunkowego wypowiedzenia umowy pozwany nie uiścił na rzecz powoda powstałej zaległości, a nadto powód przedłożył wydruk z systemu śledzenia przesyłek rejestrowanych Poczty Polskiej, z którego jednoznacznie wynika, że wypowiedzenie zostało pozwanemu doręczone w dniu 31 grudnia 2018 r. Pozwany przy tym nie zaoferował Sądowi żadnego dowodu celem wykazania, że uiścił na rzecz powoda kwotę większą niż wskazał sam powód, a zwłaszcza nie wykazał okoliczności spłaty po otrzymaniu warunkowego wypowiedzenia umowy.

W dalszej kolejności pozwany kwestionował wysokość dochodzonego roszczenia. Jego twierdzenia w tym zakresie były jednak gołosłowne i niepoparte żadnymi dowodami. Powód przedstawił bowiem Sądowi treść umowy kredytu, dyspozycję uruchomienia kredytu, wyciąg z rachunku kredytowego pozwanego, z których wynikało, że pozwany uiścił na rzecz powoda łącznie kwotę 31.880 zł z tytułu rzeczonej umowy kredytu. Ostatnia spłata została dokonana przez pozwanego w dniu 20 listopada 2018 r. w kwocie 1.100 zł. Po tej płatności saldo do spłaty wynosiło 74.124,68 zł, a zaległe saldo opiewało na kwotę 3.309,69 zł. Kolejno w dniu 8 marca 2019 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku o numerze (...), w którym stwierdzono że w księgach powodowego Banku pozwany posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 75.280,24 zł z tytułu przedmiotowej umowy kredytu. Na kwotę ww. zobowiązania na dzień wystawienia ww. wyciągu składały się należności: 71.336,39 zł tytułem niespłaconego kapitału, 3.313,67 zł tytułem odsetek umownych, 630,18 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie.

Wskazać w tym miejscu należy, iż rację ma strona pozwana, że zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Zgodnie jednakże z ust.1a powołanego wyżej przepisu moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 marca 2011 roku, sygn. akt P 7/09 stwierdził, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Konsekwencją powyższego wywodu jest ustalenie, że przedłożony przez stronę powodową dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych o numerze (...) nie spełnia już wymogów określonych w ust. 1 art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku, Prawo bankowe, stanowiąc jedynie prywatny dokument nie mający przymiotu dokumentu urzędowego.

Abstrahując jednak od powyższego, Sąd zważył, że strona powodowa, na podstawie całokształtu zaoferowanego materiału dowodowego, w wystarczający sposób wykazała, co składa się na należność główną i która wartość związana jest z odsetkami umownymi.

Pozwany starał się nadto zwalczać powództwo, podnosząc, iż powód w żaden sposób nie wykazał, jaka zaległość istniała w stosunku do poprzednich umów. Powyższa argumentacja nie mogła się jednak ostać, a to z uwagi na jej bezprzedmiotowość. Powód nie był bowiem w żaden sposób zobowiązany do wykazywania powyższej okoliczności faktycznej. Sąd był władny poczynić stosowne ustalenia faktyczne na podstawie dokumentu źródłowego, z którego powód wywodził roszczenie, tj. z umowy kredytu zawartej między stronami, a będącej źródłem zobowiązania pozwanego. Zadłużenie z tytułu poprzednich umów pozwanego nie miało w tej sprawie znaczenia dla ustalenia wysokości zobowiązania pozwanego z tytułu umowy kredytu nr (...).

Finalnie pozwany podniósł zarzut abuzywności postanowień umownych w zakresie wysokości prowizji w kwocie 23.793 zł oraz prowizji dla pośrednika w kwocie 8.755,26 zł. Powyższe zarzuty również nie mogły zasługiwać na uwzględnienie. W tym miejscu wskazać należy, że w literaturze prawniczej coraz częściej pojawia się określenie tzw. ceny kredytu 324. Jest to kategoria ekonomiczna, a nie jurydyczna. Najogólniej biorąc, tzw. cenę kredytu tworzą następujące elementy: 1) odsetki podstawowe; 2) prowizje kredytowe (może być ich kilka w ramach tego samego stosunku kredytowego; art. 69 ust. 1, art. 77 PrBank); 3) inne należności banku, w tym m.in. „opłaty związane ze zmianą warunków zawartej umowy kredytowej”, koszty ustanowienia zabezpieczeń, koszty dochodzenia należności przez bank (dochodzenia w sensie szerokim, tj. łącznie z kosztami upomnień, wezwań do zapłaty, aż po koszty postępowań egzekucyjnych). Z reguły w chwili zawierania umowy kredytobiorca ma możliwość zweryfikowania i skalkulowania dwóch pierwszych elementów ogólnej „ceny kredytu”. Te właśnie elementy (odsetki i prowizje) stanowią wynagrodzenie banku w sensie jurydycznym (otwarta jest kwestia, czy wynagrodzenie to komponują także wspomniane wcześniej „opłaty” należne bankowi; zob. też wyr. SN z 4.11.2011 r., I CSK 46/11, OSNC-ZD 2013, Nr A, poz. 4). W niniejszej sprawie pozwany w żaden sposób nie wykazał, aby w chwili zawierania umowy nie miał możliwości weryfikacji ceny kredytu. Również zdaniem Sądu ustalone przez strony prowizje nie miały charakteru wygórowanego, z uwagi na wcześniejsze zobowiązania powoda oraz na kwotę kredytu będącego źródłem sporu w niniejszej sprawie. Pozwany zgodził się na ustaloną cenę kredytu, co poświadczył własnoręcznym podpisem.

Jednocześnie wobec treści art. 117 § 2 1 k.c. podkreślenia wymaga, że w dacie wniesienia pozwu (8.03.2019 r.) roszczenie powoda nie było przedawnione, bowiem roszczenie stało się wymagalne w dniu 21 lutego 2019 r.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zasądzenie odsetek nastąpiło od dnia 8 marca 2019 r., tj. od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postepowaniu upominawczym.

Zasadne było również żądanie odsetek ustawowych od kwoty skapitalizowanych odsetek umownych. Zgodnie bowiem z art. 482 § 1 k.c., powód może domagać się odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek, jeśli wytoczy o nie powództwo. Ponieważ wysokość odsetek od zaległych odsetek nie wynikała z umowy stron, powodowi należały się odsetki ustawowe, a według nowej nomenklatury obowiązującej od 1 stycznia 2016 r. – odsetki ustawowe za opóźnienie.

Mając na uwadze powyższe sąd w punkcie 1 sentencji wyroku uwzględnił roszczenie powoda i zasądził od pozwanego dochodzoną pozwem kwotę.

O kosztach procesu sąd orzekł na postawie art. 98 § 1-3 k.p.c. (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Na tej podstawie wobec uznania powoda za przegrywającego proces sąd obciążył go kosztami procesu i stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. pozostawił ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu – o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku.

Sędzia Hanna Flisikowska

ZARZĄDZENIE

1.  Proszę odnotować,

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  Za 21 dni lub z apelacją.

Poznań, dnia

Sędzia Hanna Flisikowska