Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 kwietnia 2011 r. powódka S. M. „(...)" w P. wniosła o zasądzenie od pozwanych I. K. i Z. K. solidarnie kwoty 2.358,92 zł z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot i za okresy wskazane w pozwie oraz o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż pozwani zajmują lokal mieszkalny położony na Os. (...) w P.. Pozwanym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Zgodnie z brzmieniem (przed zmianą ustawy) art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 119, póz. 1116 z późn. zm.) pozwani winni uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie (...) przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Powodowa (...) wyliczyła pozwanym opłaty czynszowe, jakie winni byli uiścić za czerwiec, lipiec 2009r. oraz kwiecień, sierpień i wrzesień 2010 r. Przy obliczaniu uwzględniono także ilość zużytej energii cieplnej i wody. Z uwagi na nieregulowanie przez pozwanych opłat powódka w dniu 29 października 2010 r. skierowała do pozwanych wezwanie do zapłaty. Pomimo wezwania, pozwani nie uregulowali zaległego zobowiązania (k. 2-6).

W dniu 20 kwietnia 2011 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem powódki (k. 92).

W ustawowym terminie pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty. Pozwani zaskarżyli nakaz w całości i wnieśli o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, że

źródłem zobowiązania pozwanych w stosunku do (...) jest wyłącznie kwestionowany już wielekroć przez pozwanych sposób naliczania płatności za ogrzewanie lokalu. Strona pozwana podkreśliła, że powódka doskonale wie, że pozwany nie zgadzał się z wysokością naliczonych opłat, o czym świadczą kierowane przez stronę pozwaną pisma do powódki. W ocenie strony pozwanej zgłaszane przez pozwanych reklamacje nie zostały prawidłowo załatwione. Pozwani domagali się, aby (...) wskazała, w jaki konkretnie sposób dokonano naliczenia zawyżonych w stosunku do poprzednich lat opłat za ogrzewanie. (...) nie wskazała jednak, jak dokonano obliczeń, powołując się jedynie na ogólnikowe sformułowania zawarte w Regulaminie rozliczeń. Ponieważ powódka nie spełniła dotychczas ciążącego na niej obowiązku precyzyjnego i rzetelnego rozliczenia kosztów ogrzewania, dlatego też złożony pozew należy potraktować - zdaniem pozwanych -jako przedwczesny (k. 100-101, 102-104).

W piśmie procesowym z dnia 19 grudnia 2011 r. strona powodowa przedstawiła sposób naliczania opłat za centralne ogrzewanie (k. 144-150).

Na rozprawie w dniu 25 stycznia 2012 r. pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia powódki z uwagi na to , że dotyczy ono rozliczenia za okres od 1 stycznia 2008 r. (k. 202-204).

W piśmie procesowym z dnia 7 lutego 2012 r. strona powodowa podniosła, że rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania na podstawie wskazań podzielników ciepła jest datowane na dzień 29 maja 2009 r. Pozwani winni byli uiścić należność z niego wynikającą po otrzymani rachunku, tj. w czerwcu 2009 r. Pozew natomiast został wniesiony w dniu 6 kwietnia 2011 r., zatem w ocenie powódki nie doszło do przedawnienia roszczenia, albowiem nie minęły jeszcze trzy lata (k. 214-216).

W piśmie procesowym z dnia 30 listopada 2011 r. strona powodowa, w związku z zapłatą przez pozwanego kwoty 300 zł w dniu 16 października 2012 r. i kwoty 300 zł w dniu 14 listopada 2012 r. ograniczyła powództwo i tym samym wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kwoty 1.758,92 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i za okresy wskazane w piśmie (k. 304).

W piśmie procesowym z dnia 10 września 2013 r. strona powodowa, w związku z zapłatą przez pozwanego kwoty 347,99 zł w dniu 17 grudnia 2012 r. ograniczyła powództwo i tym samym wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kwoty 1.410,93 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi od kwot i za okresy wskazane w piśmie (k. 385).

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu (wydanym w sprawie o sygn. akt V Cupr 686/11 – k. 421):

1.  zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1112,71 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lipca 2009r do dnia zapłaty.

2.  zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 392,96 zł tytułem ustawowych odsetek od zapłaconej kwoty 947,99 zł .

3.  umorzył postępowanie, co do kwoty 947,99 zł.

4.  oddalił powództwo, co do kwoty 298,22 zł z ustawowymi odsetkami od tej kwoty za okres od 16 czerwca 2009r do dnia zapłaty.

5.  kosztami procesu obciążył strony stosunkowo powódkę 12,5 % a pozwanych w 87,5 % i szczegółowe rozliczenie kosztów pozostawił referendarzowi.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2015 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, w sprawie o sygn. akt XV Ca 1254/14, XV Cz 1704/14), na skutek apelacji wniesionych przez powódkę i pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 20 listopada 2013 r., uchylił zaskarżony wyrok w punktach 1,4 oraz 5 i w tym zakresie sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej. W pozostałej części Sąd oddalił apelację pozwanych (k. 536).

Jak w szczególności wskazał Sąd Okręgowy, zastrzeżenia budziło przyjęcie sporządzonej w sprawie opinii biegłego sądowego z dziedziny ciepłownictwa i ogrzewnictwa, za przydatną do rozpoznania sprawy, bez jakiegokolwiek umotywowania przez Sąd powyższej oceny. Sąd Rejonowy, w żadnej mierze nie odniósł się, między innymi do kwestii logiczności wywodu biegłego, sposobu motywowania wniosków opinii, czy jej podstaw teoretycznych. Zastrzeżenia sądu odwoławczego, budziło zawarte w opinii biegłego na stronie 4 stwierdzenie, że moc cieplna na potrzeby centralnego ogrzewania za okres od lutego 2008 do stycznia 2009, według zasad porozumienia z 1 października 2009, powinna, zdaniem biegłego, zostać zamówiona w wysokości 0326 MW. Biegły w żaden sposób nie umotywował powyższego stanowiska, nie przedstawił dokonanych w tej mierze wyliczeń, czy też nie wyjaśnił, według jakich kryteriów i dlaczego przyjął taką właśnie wartość. Nie wyjaśnił też, jak powyższa wartość ma się do faktycznie zrealizowanej mocy cieplnej, która, jak wskazał biegły, miała w tym okresie wynieść 04327 MW, a zatem więcej niż ustalona przez biegłego za właściwą wartość mocy, która winna być zamówiona. Sąd Okręgowy podkreślił, iż nie można ostatecznie stwierdzić, skąd wynika różnica w wartościach wskazanych w tabeli na stronie 15, przy porównaniu wartości końcowych wyliczeń (...), zgodnych z regulaminem oraz według prawa.

Uchylając wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, Sąd odwoławczy nakazał dokonanie wyjaśnienia wyżej wskazanych zastrzeżeń do opinii biegłego, ocenę tej opinię, oraz w zależności od stanowiska stron rozważenie przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego. (k. 547-549).

Do zamknięcia rozprawy, strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani I. K. i Z. K. są członkami powodowej S. M. „(...)" w P..

W dniu 29 grudnia 1989 r. pozwani otrzymali przydział własnościowego prawa do lokalu nr (...) położonego na Osiedlu (...) w P., który aneksem z dnia 10 lutego 2003 r. skorygowano, co do powierzchni lokalu, która winna wynosić 78,80m ².

Dowód: przydział własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego wraz z aneksem (k. 43-44)

W okresie od czerwca 2009 r. do września 2010 r., w powodowej (...), obowiązywał statut uchwalony na Nadzwyczajnym Zebraniu Przedstawicieli z dnia 18 stycznia 2002 r., wraz ze zmianami z dnia 27 czerwca 2003 r., z dnia 23 czerwca 2006 r., z dnia 28 listopada 2007 r., a także ze zmianami z dnia 22 czerwca 2010 r., które weszły w życie z dniem zarejestrowania zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Statut stanowi, że członkowie (...) wnoszą do (...) opłaty na pokrycie wydatków na eksploatację i utrzymanie nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatację i utrzymanie nieruchomości stanowiących mienie (...), a także na pokrycie zobowiązań (...) z innych tytułów oraz wydatki na działalność społeczną, kulturalną i oświatową prowadzoną przez spółdzielnię (§ 72 ust. 1 statutu z 2002 r.). Wysokość opłat ustalona jest na podstawie planu wydatków gospodarki zasobami mieszkaniowymi przewidzianych do poniesienia w danym roku w skali wyodrębnionej nieruchomości jednobudynkowej lub wielobudynkowej. (§ 72 ust. 6 statutu z 2002 r.) Szczegółowe zasady rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi i ustalania opłat za lokale określa regulamin uchwalony przez Radę Nadzorczą (§ 72 ust. 8 statutu z 2002 r.). Opłaty powinny być uiszczane, co miesiąc, z góry do 15 każdego miesiąca. Od niewpłaconych w terminie należności (...) pobiera odsetki ustawowe (§75 ust. 1 i 3 statutu z 2002 r.)

Dowód: statut S. M. „ (...) ” w P. (k. 45-88)

W dniu 5 marca 2003 r. Rada Nadzorcza S. M. „(...)” w P. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie uchwalenia Regulaminu zasad rozliczeń zużytej energii cieplnej dla celów c.o., na podstawie wskazań podzielników kosztów w' zasobach SM „(...)” w P..

W dniu 15 stycznia 2004 r. Rada Nadzorcza S. M. „(...)” w P. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie zmian w Regulaminie zasad rozliczeń zużytej energii cieplnej dla celów c.o., na podstawie wskazań podzielników kosztów w zasobach SM „(...)” w P..

W dniu 21 kwietnia 2004 r. Rada Nadzorcza S. M. „(...)” w P. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie zmian w Regulaminie zasad rozliczeń zużytej energii cieplnej dla celów c.o., na podstawie wskazań podzielników kosztów w zasobach SM „(...)” w P..

W dniu 5 marca 2003 r. Rada Nadzorcza S. M. „(...)” w P. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie uchwalenia Regulaminu montażu i eksploatacji wodomierzy w zasobach spółdzielczych oraz zasad rozliczania kosztów zużycia wody i energii cieplnej dla podgrzania wody użytkowej w zasobach SM „(...)” w P..

W dniu 21 lutego 2005 r. Rada Nadzorcza S. M. „(...)” w P. podjęła uchwałę nr (...) w sprawie zmian w Regulaminie montażu i eksploatacji wodomierzy w zasobach spółdzielczych oraz zasad rozliczania kosztów zużycia wody i energii cieplnej dla podgrzania wody użytkowej w zasobach SM „(...)” w P..

W dniu 11 grudnia 2008 r. Zarząd S. M. „(...)” w P. podjął uchwałę nr (...) w sprawie opłat za wodę i odprowadzenie ścieków w zasobach mieszkaniowych, ustalając stawkę na podstawie wskazań wodomierzy 7,81 zł/m ^{( 3)}, w tym 3,31 zł/m ^{( 3)} za wodę, 4,50 zł/m ^{( 3)} za odprowadzanie ścieków.

W dniu 16 grudnia 2010 r. Zarząd S. M. „(...)” w P. podjął uchwałę nr (...) w sprawie opłat za wodę i odprowadzenie ścieków w zasobach mieszkaniowych, ustalając stawkę na podstawie wskazań wodomierzy 8,51 zł/m ^{( 3)}, w tym 3,61 zł/m ^{( 3)} za wodę, 4.90 zł/m ^{( 3)} za odprowadzanie ścieków.

Dowód: uchwały Zarządu SM,, (...)/2008 z dnia 11 grudnia 2008 r. , nr (...) z dnia 16 grudnia 2010 r., Rady Nadzorczej SM (...) /2005 z dnia 21 lutego 2005 r., nr (...) z dnia 5 marca 2003 r. wraz z Regulaminem montażu i eksploatacji wodomierzy w zasobach (...) oraz zasad rozliczania kosztów zużycia wody i energii cieplnej dla podgrzania wody użytkowej, nr (...) z dnia 21 kwietnia 2004 r., nr (...) z dnia 15 stycznia 2004 r., nr (...) z dnia 5 marca 2003 r. wraz z Regulaminem zasad rozliczeń energii cieplnej dla celów c.o., na podstawie wskazań podzielników kosztów (k. 166-185)

W dniu 31 stycznia 2008 r. Zarząd S. M. „(...)” w P. zatwierdził stawkę opłaty stałej za c.o. obwiązującą do dnia 1 lutego 2008 r. dla Osiedla (...) - 0,58 zł/m2.

W dniu 25 czerwca 2008 r. Zarząd S. M. „(...)” w P. zatwierdził stawkę obowiązującą do dnia 1 lipca 2008 r. dla Osiedla (...) zl/m ^{( 2)} opłaty stałej za c.o. oraz 33,73 zł/GJ opłaty zmiennej dla węzłów indywidualnych i 32,83 zł/GJ opłaty zmiennej dla węzłów grupowych.

W dniach 22 i 23 grudnia 2008 r. Zarząd S. M. „(...)” w P. zatwierdził stawkę obowiązującą do dnia 1 stycznia 2009 r. dla Osiedla (...) - 0,71 zł/m ^{( 2)} opłaty stałej za c.o. oraz 36 zł/GJ opłaty zmiennej dla węzłów indywidualnych i 34,78 zł/GJ opłaty zmiennej dla węzłów grupowych.

W dniu 21 stycznia 2010 r. Zarząd S. M. „(...)” w P. zatwierdził stawkę obowiązującą do dnia 1 lutego 2010 r. dla Osiedla (...) - 0,66 zł/m ^{( 2)} opłaty stałej za c.o. oraz 37,26 zł/GJ opłaty zmiennej dla węzłów indywidualnych i 36 zł/GJ opłaty zmiennej dla węzłów grupowych.

Dowód: wyciągi z protokołów posiedzeń Zarządu SM (...) nr (...), (...), (...), (...) wraz z załącznikami (k. 151-165)

Energia cieplna, w przypadku lokalu pozwanych, dostarczana jest do węzła cieplnego znajdującego się w budynku, przez dostawcę ciepła - (...) P.. Na tym węźle zamontowany jest licznik ciepła stanowiący własność dostawcy. Na podstawie wskazań tego licznika regulowane są należności pomiędzy powódką a dostawcą energii. Opłaty są regulowane w cyklach miesięcznych, przy czym wysokość tych należności uzależniona jest od faktycznego zużycia energii za dany miesiąc i od wysokości tzw. opłat stałych, które ustalane są przez dostawcę ciepła. Rozliczenia dostaw ciepła, dostarczane przez (...) powódce miesięcznie, uwzględniają rozbicie tegoż ciepła, na CO i ciepłą wodę, jednak powódka, ustalając stawki opłat dla lokatorów, nie korzysta z tego podziału i tzw koszty stałe rozlicza jednakowo. Powyższe ma znaczenie z tego punktu widzenia, iż koszty podgrzania przypadające na ciepłą wodę użytkową oraz CO nie są takie same w każdym miesiącu, np. z uwagi na sezonowość okresu grzewczego oraz różnice w systemach doprowadzania wody użytkowej oraz na potrzeby CO, do odbiorców końcowych - pozwanych.

W okresach około dwunastomiesięcznych powódka rozlicza koszty energii dla celów centralnego ogrzewania i ciepłej wody na poszczególne lokale mieszkalne. Opłaty stałe będące jednym ze składników należności, którymi obciążanie są poszczególne lokale obejmują nie tylko koszty stałe dostawy ciepła do węzła w budynku naliczane przez dostawcę, ale również niektóre pozostałe koszty stanowiące różnicę kosztu zużytego faktycznie ciepła przez odbiorców finalnych (a wynikających z podzielników i liczników wody) oraz ciepła dostarczonego do węzła. Są to ubytki ciepła „w systemie”, tj. utrata związana z przesyłem wewnątrz sieci budynku, do użytkowników. Koszyk „kosztów stałych” naliczanych przez powódkę użytkownikom końcowym tak co do CO, jak i ciepłej wody, nie jest prawidłowo ustalony, bowiem niektóre z kosztów systemu, tj dystrybucji ciepła wewnątrz budynku są niezależne od zużycia CO i wody przez lokatora, a niektóre zależą od tej ilości. Przyjęte przez powódkę w rozliczeniach z pozwanymi „koszty stałe”, naliczane wraz z rozliczeniami CO, są rozliczane na podstawie proporcji udziału metrażu danego lokalu do sumy metrażu wszystkich lokali w budynku nr (...), w którym znajduje się lokal należący do pozwanych. Natomiast drugi składnik tych należności - opłaty zmienne, są ustalane indywidualnie na każdy lokal mieszkalny na podstawie wskazań podzielników.

W powodowej (...) w okresie objętym żądaniem pozwu, zainstalowane były podzielniki wypełnione cieczą pracującą, stosownie do ciepła wydzielanego przez grzejnik. Jest to odczyt rzeczywisty na grzejniku. W przypadku braku możliwości dokonania odczytu w terminach podanych przez firmę rozliczającą, lokal jest rozliczany szacunkowo w danym okresie rozliczeniowym, na podstawie odczytów w podobnych lokalach sąsiednich, w tych samych pionach. W następnym okresie rozliczeniowym użytkownik lokalu jest rozliczany na podstawie dwuletnich odczytów podzielników zmniejszonych o odparowanie letnie i zeszłoroczny odczyt szacunkowy. Jeżeli brak możliwości odczytu powtórzy się w kolejnym okresie rozliczeniowym, lokal zostanie rozliczony według średnich kosztów c.o. w jednostce rozliczeniowej w odniesieniu do powierzchni zajmowanego lokalu ze współczynnikiem 2,00.

W przypadku pozwanych doszło do odczytu grzejnikowych podzielników ciepła za sezon 2008/2009. Na protokole zostały odnotowane następujące odczyty: PI =54, P2 = 30, K = 30, P3 = 54, Ł = 40. Przy dokonywaniu odczytów obecny był S. K. - powyższe wielkości zostały przez niego potwierdzone poprzez złożenie podpisu na protokole odczytu. Jednakże do rozliczenia przyjęto wielkości pomniejszone o odparowanie letnie i zeszłoroczny odczyt szacunkowy: PI =37, P2 = 14, K=17, P3 = 38, Ł = 25.

Z powyższego wynika, iż na wysokość niedopłaty za sezon 2008/2009, z którą nie zgadzają się pozwani, wpłynęła faktyczna wartość zarejestrowanego zużycia ciepła na podzielnikach ciepła, jak również wcześniejsze zgodne z Regulaminem szacunkowe rozliczenie okresu 2007/2008 (brak możliwości odczytów przez firmę rozliczającą), wysokość wnoszonych zaliczek oraz ogólny koszt c.o. Z tych powodów reklamacje składane przez pozwanych nie zostały przez spółdzielnię uwzględnione.

Regulamin przewiduje w pkt III 5., że w wypadku nie udostępnienia lokalu w wyznaczonym terminie do kontroli ustala się drugi ostateczny termin, max. 21 dni po pierwszym terminie, informując o tym użytkowników lokali za pośrednictwem Spółdzielni, minimum 3 dni przez odczytem. W braku możliwości odczytu lokal zostaje rozliczony szacunkowo.

Odczytami podzielników ciepła zajmuje się zewnętrzna firma (...).

Powódka naliczyła pozwanym za zajmowany lokal o powierzchni 78,80 m ² następujące opłaty z tytułu ogrzewania:

-

za czerwiec 2009 r. za centralne ogrzewanie: opłatę stałą 0,71 zł za m ², czyli za lokal 55,95 zł ( 0,71 x 78,80 = 55,95), opłatę zmienną 36 zł za GJ, czyli przy prognozowanym zużyciu 2,3 GJ - 82.80 zł ( 36 x 2,3 = 82,80 ),

-

za lipiec 2009 r. za centralne ogrzewanie : opłatę stałą 55,95 zł , opłatę zmienną 36 zł za GJ, czyli przy prognozowanym zużyciu 7,9 GJ - 284,40 zł ( 36 x 7,9 =284,40 ),

-

za kwiecień 2010 r. za centralne ogrzewanie : opłatę stałą 0,66 zł za m ², czyli za lokal 52,01 zł ( 0,66 x 78,80 = 52,01), opłatę zmienną 37,26 zł za GJ, czyli przy prognozowanym zużyciu 2,8 GJ - 104,33 zł ( 37,26 x 2.8 = 104,33 ),

-

za sierpień 2010 r. i wrzesień 2010 r. za centralne ogrzewanie : opłaty stałe po 52,01 zł, opłaty zmienne 37,26 zł za GJ, czyli przy zużyciu prognozowanym 2,2 GJ - po 81,97 zł ( 37.26 x 2,2 = 81,97).

Wysokość wszystkich opłat naliczona przez powódkę pozwanym wynosiła za czerwiec i lipiec 2009 r. - 943,48 zł, za kwiecień 2010 r. 731,73 zł, za sierpień i wrzesień 2010 r. po 725,26 zł. (tabela k. 21 ).

Powódka doliczyła do opłat za czerwiec 2009 r. rozliczenie zużycia c.o. ( za okres od dnia 1 lutego 2008 r. do dnia 31 stycznia 2009 r. ) - dopłatę 2.023,12 zł i odjęła nadpłaty w kwotach 668,57 i 90,63. Pozwani za czerwiec 2009 r. (w dniu 18 czerwca 2009 r.) wpłacili kwotę 560 zł, zatem według powódki zadłużenie za ten miesiąc wynosiło 1.410,93 zł (707,01 +2.023,12-668,57-90,63=1.970,93; 1.970,93-560=1.410,93).

Powódka doliczyła do opłat za lipiec 2009 r. rozliczenie zużycia wody - dopłatę 438.55 zł. Pozwani za lipiec 2009 r. (w dniu 22 lipca 2009 r.) wpłacili kwotę 570 zł, zatem według powódki zadłużenie za ten miesiąc wynosiło 812,03 zł (943,48+438,55=1.382,03; 1.382,03- 570=812,03).

Powódka doliczyła do opłat za kwiecień 2010 r. rozliczenie zużycia wody - dopłatę 477,05 zł. Pozwani wpłacili za kwiecień 2010 r. (w dniu 21 kwietnia 2010 r.) kwotę 1.200 zł, zatem według powódki zadłużenie za ten miesiąc wynosiło 8.78 zł (731,73+477,05=1.208,78; 1.208,78-1.200=8,78).

Powódka doliczyła do opłat za sierpień 2010 r. rozliczenie zużycia wody - dopłatę 126,66 zł. Pozwani wpłacili za sierpień 2010 r. (w dniu 24 sierpnia 2010 r.) kwotę 750 zł, zatem według powódki zadłużenie za ten miesiąc wynosiło 101,92 zł (725,26+126,66=851,92;851,92-750=101,92).

Za wrzesień 2010 r. pozwani (w dniu 15 września 2010 r.) wpłacili kwotę 700 zł, zatem według powódki zadłużenie za ten miesiąc wynosiło 25,26 zł ( 725,26-700=25,26).

dowód : rozliczenie opłat dla lokalu zajmowanego przez pozwanych wraz z informacjami o miesięcznym obciążeniu z tytułu opłat za użytkowanie lokalu (k. 20-29), rozliczenie zużycia wody (k.30-34), rozliczenie kosztów c.o. (k.35-37), wypowiedzenie wysokości opłat za używanie lokalu (k. 38-39), zeznania świadka G. K. (k. 222-226), zeznania świadka K. K. (1) (k. 226-228), zeznania świadka A. G. (k. 228-230, 264-265)

W korespondencji kierowanej do powódki pozwany kwestionował wysokość naliczonych opłat za centralne ogrzewanie, jak i wysokość przyjmowanej prognozy zużycia GJ w miesiącu. Strona powodowa w odpowiedziach wskazywała, że nie ma podstaw w jej ocenie do korygowania rozliczeń c.o.

Dowód: korespondencja stron z okresu od lipca 2009 r. do maja 2011 r. (k. 130-133,186-195)

Pismami z dnia 29 października 2010 r. powódka próbowała wezwać pozwanych do zapłaty kwoty 2.358,92 zł tytułem opłat za używanie lokalu. Wysłane wezwania, na adres ul. (...) P., powróciły z adnotacjami „nie podjęto w terminie'’. Pozwani nie podali powódce adresu do korespondencji, na który (...) mogłaby kierować przesyłki.

Dowód: wezwania do zapłaty wraz z adnotacjami o niepodjęciu korespondencji (k. 40-42)

Powodowa (...) wyliczała koszty zużycia c.o. osobno, odejmując je od kosztów wody, poprzez odczyty na indywidualnym podzielniku ciepła zamontowanym do lokalu zajmowanego przez pozwanych. Rozliczenia c.o. następowały w okresach 12 miesięcznych.

Koszty podgrzewu wody użytkowej w powodowej (...) dzielone są na :

- koszty stałe - koszty naliczane niezależnie od wskazań licznika ciepła z faktury dostawcy ciepła podzielone kluczem powierzchni

- koszty zmienne - koszty naliczane według wskazań licznika ciepła, a rozliczane proporcjonalnie do wskazań indywidualnych liczników ciepłej wody.

Dowód: zeznania świadka G. K. (k. 222-225), zeznania świadka K. K. (1) (k.226-228), zeznania świadka A. G. (k.228-230,264-265), zeznania świadka K. K. (2) (k.277-279), zeznania pozwanego Z. K. (k.301-303),

W okresie dochodzonym pozwem rozliczenie centralnego ogrzewania zgodnie z przedziałem czasowym przewidzianym dla tego rozliczenia przypada na koniec miesiąca stycznia 2009 r. Sumaryczna kwota przyjęta do rozliczeń przez powódkę, nie wykazuje różnicy pomiędzy naliczeniami wynikającymi z faktur dostawcy ciepła. Natomiast występuje różnica w wysokości sumy opłat stałych wg faktur dostawcy ciepła z przyjętym kosztem stałym do rozliczeń o -412 zł 04 gr i odpowiednio w części kosztu zmiennego o – 1678 zł 78 gr. Składowa arkusza rozliczeniowego (k. 194) w części sumy „koszt stały c.o.” i „koszt zmienny c.o.” jest o 2090 zł 81 gr mniejsza od wykazanej pozycji „ogólny koszt c.o.”. Podobna sytuacja występuje w rozliczeniach z lat poprzednich, co wskazuje na brak korelacji. Naliczenia opłat/zaliczek przez powódkę mijają się z zapisami regulaminu rozliczeń energii dla celów c.o. w zakresie zapisów pkt. 16 (k. 185) w części „na podstawie aktualnych stawek opłat za energię cieplną dostawcy ciepła”.

Powódka kupowała ciepło (rozumiane, jako całość) od dostawcy ciepła, które to ciepło dostawca dostarczał do granicy stron umowy na dostawę ciepła - do węzła cieplnego. W węźle cieplnym powódka wykorzystywała dostarczone ciepło do „wyprodukowania” ciepłej wody oraz do „odsprzedaży” pozostałej części ciepła lokatorom (CO). Zakupione przez powódkę ciepło od dostawcy ciepła na etapie węzła cieplnego, zgodnie z metodologią, stanowi energię końcową dla potrzeb ciepłej wody i centralnego ogrzewania. Licznik ciepła zbudowany na granicy stron umowy na dostawę ciepła w węźle cieplnym wykazywał wolumen zakupionej energii końcowej/ciepła, natomiast urządzenia zabudowane u lokatorów (wodomierze ciepłej wody i podzielniki kosztów) naliczały zużytą przez lokatorów energię użytkową/ciepło. Suma energii użytkowych (pomierzonych u lokatorów) jest zawsze mniejsza od energii końcowej. Różnica pomiędzy energią końcową a sumą energii użytkowych jest ilością energii/ciepła zużytą na utrzymanie systemu.

Należności dostawców mediów na granicy dostawca/powódka są fundamentem wszelkich dalszych rozliczeń powódki z lokatorami. Powyższe wynika z faktu dostawy cieplika do węzła cieplnego, który to cieplik po jego „zmierzeniu” zostaje w węźle cieplnym wykorzystany do „produkcji” ciepłej wody i utrzymania systemu ciepłej wody, jako jeden strumień „konsumpcji” cieplika oraz jako drugi strumień „konsumpcji” cieplika zostaje zużyty na utrzymanie systemu centralnego ogrzewania i sprzedaży pozostałej części „cieplika” przez grzejniki lokatorom.

Koszt stały wskazany na fakturach VAT dostawcy ciepła zgodnie z rozporządzeniem taryfowym, nie pokrywa się z definicją kosztów stałych użytych w regulaminie rozliczania powódki, a które obejmują również koszty „stałe”, rozumiane, jako proporcja udziału w kosztach obsługi systemu, a które faktycznie nie są stałe. U powódki koszty te nie są rozdzielane według technologii, tylko z definicji poprzez proporcję. Część kosztów zmiennych wynikająca z faktur dostawców powinna być w konsekwencji podzielona przez powódkę na dwie części: część nazywaną obsługą systemu, która jest stała, charakterystyczna dla budynku i pozostała część, która winna być rozliczana wg podzielników.

/dowód opinia biegłego z zakresu ciepłownictwa k. 673/

Skutkiem braku korelacji pomiędzy rozliczeniami tego samego ciepła przeznaczanego na ogrzewanie wody użytkowej oraz CO i braku bieżącego reagowania na zmiany cen w tym zakresie, naliczenia powódki z tytułu ciepłej i zimnej wody w stosunku do lokalu pozwanych wykazują niedobór w stosunku do tego, co powódka winna naliczać w oparciu o faktury od dostawcy ciepła oraz własny regulamin. Naliczenia z tytułu CO natomiast, wykazują niedopłatę, aczkolwiek winna ona zamykać się kwotą 1401,88 złote – jeśli liczyć wg zapisów regulaminu powódki, lub też 1724,90 złote, gdyby stosować normy prawa powszechnie obowiązującego.

/dowód: opinia biegłego k. 344-347/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych wyżej dowodów.

Dokumentom zebranym w aktach sprawy Sąd dał w pełni wiarę. Ich treść oraz autentyczność nie były kwestionowane przez strony, w związku, z czym Sąd również nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Co się tyczy dokumentów, to należy stwierdzić, iż dokumenty urzędowe charakteryzują się szczególną mocą dowodową (art. 244 kpc), zaś dokumenty prywatne, stanowią dowód tego, że osoby, które je podpisały, złożyły oświadczenie w nich zawarte (art. 245 kpc).

Przechodząc do oceny dowodów osobowych, w pierwszym rzędzie stwierdzić należy, że jako wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków G. K., K. K. (1), A. G. oraz K. K. (2). Świadkowie, jako pracownicy (...) oraz firmy zajmującej się odczytami podzielników ciepła posiadali wiedzę na temat sposobu dostarczania ciepła do budynku, w którym znajduje się lokal pozwanych, jego rozliczenia oraz dokonywania odczytów ciepła u lokatorów, jak również reklamacji składanych przez pozwanych. Zeznania świadków były logiczne, spójne, a Sąd nie widział podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Na miano wiarygodnych zasługiwały też zeznania pozwanego Z. K., który przedstawił swoje stanowisko odnośnie naliczanych opłat z tytułu zużycia ciepła oraz wody dla lokalu zajmowanego przez pozwanych.

W końcu oceniając opinię biegłego mgr. inż. M. G. oraz jego zeznania złożone na rozprawach i ich pisemne uzupełnienie, Sąd miał na uwadze, że opinia taka podlega, tak jak i inne dowody, swobodnej ocenie Sądu (art. 233 § 1 kpc). Cechą odróżniającą opinię biegłego od innych dowodów są jednakże szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, takie jak: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, jak również zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Kierując się powyższymi wskazówkami Sąd uznał opinię biegłego za w pełni wartościowy materiał dowodowy o istotnym znaczeniu dla dokonania ustaleń w niniejszej sprawie. Zgodnie z opinią oraz zeznaniami biegłego złożonymi na rozprawach i ich pisemnym uzupełnieniem opłaty, którymi zostali obciążeni pozwani wskazujące na niedopłatę za c.o. w wysokości 2.023,12 zł nie zostały wyliczone prawidłowo, gdyż powódka nie stosuje się do zasad naliczania opłat za c.o., określonych nie tylko w art. 45 a Prawa energetycznego (po zmianachwchodzących w życie w dniu 3 maja 2005 r.), ale również w jej własnym regulaminie, z którego wynika, iż winna to czynić wg rzeczywistych kosztów. Powyższe, skutkowało powstaniem błędu wyliczeniu niedopłaty za c.o. w wysokości 298,22 zł na niekorzyść pozwanych ((...) naliczyła niedopłatę 2.023,12 zł, podczas gdy powinna ustalić niedopłatę w wysokości co najwyżej 1.724,90 zł) oraz niewykazania niedopłaty z tytulu korzystania z ciepłej wody – w skali całego budynku i lokalu pozwanych.

Sąd, w związku z wytycznymi Sądu odwoławczego dokonał uzupelnienia opinii biegłego, poprzez przeprowadzenie dowodu z uzupełniajacej pismenej opinii biegłego oraz opinii ustnej. Biegły w swoich zeznaniach i pisemnym uzupełnieniu opinii, w sposób bardzo szczegółowy odniósł się do wszelkich uwag zarówno strony powodowej, jak i pozwanej, wyjaśniając wyczerpująco wnioski do jakich doszedł analizując sprawę. W szczególności stały biegły sądowy M. G., inżynier budownictwa, ciepłownictwa i ogrzewnictwa z zawodu, nie tylko podtrzymał opinię wydaną w sprawie, ale i wyjaśnił zastosowaną do jej wydania metodologię, jak również w sposób szczegółowy ustosunkował się do zarzutów stron, odpowiadając na każdy z nich oddzielnie. Biegły wyjaśnił także, co stanowiło kwestię wymagającą rozstrzygnięcia, wskazaną przez sąd odwoławczy, iż różnica w wyliczeniach wskazanych przez niego w tabeli na str. 15 opinii oraz wyliczeń powódki wynika z przyczyn wskazanych w przeprowadzonej szczegółowo analizie różnic pomiędzy regulacjami stosowanymi u powódki a wymaganiami prawynimi wynikającymi z zapisu art. 45a PE (wiersze 48-51) i faktycznymi naliczeniami powódki (wiersze 2-9) a naliczeniami wymaganymi wewnętrznymi regulacjami powódki (wiersze 12-20). Jak podkreślił przy tym biegły, wszystkie analizy i obliczenia stanowiące tabele opinii zostały przeprowadzone na podstawie danych przyjętych przez powódkę na bazie jej rzeczywistych rozliczeń z dostawcami mediów za dany okres rozliczeniowy, którego dotyczą tabele zawarte w opinii. Podstawowym błędem powódki, w ocenie biegłego, a którą to ocene Sąd podziela, jest nieprawidłowy dobór składników „koszyka kosztów stałych”, będących składową opłat, a które nie uwzględniają jako kosztów stałych, kosztów związanych z ubytkami ciepła wewnątrz systemu budynku i rozdziału tych kosztów, na ciepłą wodę i CO – z uwagi na oddzielne systemy dystrybucji, a zatem i inne ubytki (k. 587). Abstrachując od samej kwestii prawidłowości rachunkowego wyliczenia takich kosztów, a która zalezy od wyliczenia właściwości fizykalnych i geometrycznych budynku, a także oczywiście zmian pogodowych, o czym biegły wspomina (k. 673) itp. sama zasada uwzględniania takich kosztów, jako kosztów stałych, nie budzi watplwiości Sądu.

Ustosunkowując się również do uwag Sądu odwoławczego, biegły wyjasnił również, iż kwestia róznicy mocy zamówionej przez powódkę i mocy jaka winna ona zamowić, nie ma bezpośredniego związku z niniejszą sprawą (k. 591-593), natomaist stanowi uzupełnienie informacji, w zakresie wadliwego, w ocenie biegłego gospodarowania i rozliczania energii cieplnej przez powódkę. Powyższe uwagi bieglego, jak wskazał, nie miały bezpośredniego przełożenia na wynik jego opinii, albowiem weryfikując prawidłowośc naliczen powódki, opierał się na wielkościach wprost wynikających z wystawionych faktur VAT, a które wystawiane są wyłacznie w oparciu o energię faktycznie pobraną.

Sąd, mając na uwadze powyższe wyjasnienia biegłego oraz jasne i logiczne wnioski opinii tak pisemnej, jak i ustnej, nie znalazł podsatw do proeprowadzania dowodu z opinii innego biegłego.

W tym kontekście wskazac należy, iż celem uzasadnienia swego wniosku, powód złożył kopię opinii, wydanej w innej sprawie, jednak różnica poglądów biegłych – wynikajaca z obu opinii, nie miała w ocenie Sądu kapitalnego znaczenia. Podkreslenia wymaga, iż opinią złożona przez powoda, dotyczyła nieruchomości w której znajduje się lokal pozwanych, ale w czasie, gdy rozliczana ona była z dwoma jeszcze innymi budynkami. Nadto koncentrowała się ona na kwestii zasadności stosowania podzielników ciepła – co w niniejszej sprawie, nie budziło już wątpliwości. Co wiecej, biegły w tamtej opinii wyjaśniał kwestię potrzeby uśredniania kosztów ogrzewania ciepłej wody – rozliczanych dla 3 budynków – co w niniejszej sprawie nie ma miejsca, bowiem mamy do czynienia z jednym budynkiem i jednym systemem rozprowadzania ciepłej wody. Nie ma zatem potrzeby uśredniania, a wszystkie elementy wpływające na wielkość strat ciepła – z uwagi na znany układ sieci w budynku – są (winny być) znane powódce. Mimo to, już w znanej powódce opinii, biegły wskazywał na potrzebę zwiększenia udziału kosztów stałych w kosztach podgrzania wody – na co zwraca uwagę również biegły w niniejszej sprawie. Przy tej okazji, Sąd wskazuje, iż zdecydowanie nie podziela wniosku biegłego, zaprezentowanego w złozonej przez powódkę opinii, iż powódka ma prawo dowolnie kształtować udział kosztów stałych w kosztach ciepłej wody (k. 665). Koszty te winny bowiem być naliczane (tak co do wody, jak i centralnego ogrzewania) tam i w takiej wielkości, gdzie ich wysokość nie zależy od zuzycia ciepła przez danego użytkownika lokalu. Nie bez znaczenia jest również, że w złozonej przez powoda opinii, biegły podzielił stanowisko, iż koszty ogrzania loklau, nie ograniczają się wyłacznie do kosztów ogrzania tego konkretnego loklau, ale obejmują również straty ciepła w budynku, a co również należy uwzględnić. (k.656) Podstawowym argumentem przemawiającym jednak za odrzuceniem wniosków opinii biegłego w innej sprawie, a na które powołuje się powódka – uzasadniając swoje stanowisko w sprawie niniejszej, jest okoliczność, iż jak wskazuje biegły k. 667, w rozpatrywanym przez niego przypadku, powódka dokonywała rozliczeń kosztów CO w innym przedziale czasu aniżeli kosztów ciepłej i zimnej wody (nieweryfikowanlym w niniejszej sprawie). W nniejszej sprawie natomiast – jak wynika z opinii biegłego, powódka stosuje ten sam okres rozliczeniowy co do CO i kosztów podgrzania ciepłej wody użytkowej, jednak nie reaguje na występujące w tym okresie zmiany stawek kosztów stałych lub zmiennych. (k. 672), np. zmianie kosztu zimnej wody, jak również nie uwzględnia samych kosztów obsługi systemów i różnic w tym zakresie, w odniesieniu do CO i wody.

Nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut powódki dotyczący nieprzedstawienia przez biegłego szczegółowych wyliczeń oraz wszelkich dokumentów źródłowych i danych, w oparciu o które dokonywał wyliczeń. Wskazać należy, iż to powódka jest dysponentem danych dotyczących właściwości sieci wewnątrz budynku i ma możliwość dokonywania wszelkich pomiarów oraz wyliczeń (k. 673). Powódka jest fachowcem w zakresie zarządzania budynkami i kwestie doboru metod rozliczeń oraz badań najpewniejszych sposobów, należą do jej celów powołaia. Jeżeli więc nie zgadza się z wyliczeniem biegłego, winna wskazać konkretne plany, dokumenty i wyliczenia, stosując konstruktywną krytykę, a nie tylko poprzestawać na poddawaniu w wątpliwość wiedzy i doświadczenia biegłego oraz wskazywać, iż nie przedstawił materiałów do weryfikacji jego wniosków. Wystarczającym zdaniem Sądu, jest wskazanie przez biegłego, na podstawie jakich materiałów pracował – co biegły uczynił. Wskazać przy tym należy, iż niniejsza sprawa, nie ma na celu edukacji powódki, co do tego, jak winna rozliczac koszty utrzymania lokali i budynków i ustalania kosztem czasu pozwanych oraz sądu, a także na koszt stron najlepszej metody, jaką winna stosować w tym celu. Celem niniejszego postępowania, jest ocena roszczeń powódki w świetle zaprezentowanych przez nią argumentów i dowodów. Te dowody wskazały natomiast na błedną metodę rozliczeń stosowanych przez powódkę, a obliczenia biegłego pozwoliły na weryfikację jej roszczenia co do wysokości.

Podkreślenia ostatecznie wymaga, iż obliczenia biegłego wykazały różnicę na niekorzyść powódki w wysokości 298,22 złote, a zatem, wnioski powódki co do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego, lub też przeprowadzenia kolejnych opinii uzupełniających i argumenty powoływane przez powódkę, celem uzasadnienia tych wniosków, musiały być rozważane również z punktu widzenia ekonomiki procesowej. Dotychczasowa opinia biegłego, wraz z opiniami uzupełniającymi wiązała się z kosztem łacznym w wysokości 4.224,60 złotych, a zatem niemal dwukrotnie wyższym, aniżeli wartośc przedmiotu sporu w niniejszej sprawie. Tym samym, mając na uwadze możliwości powódki – dysponującej danymi wieloletnimi, co do wysokości rozliczeń i zużycia, dotyczącymi charakterystyki sieci w budynku pozwanych, a tym samym danymi wskazywanymi przez biegłego, jako źródło jego obliczeń oraz wskazówkami biegłego, co do tego, jak koszty winny być obliczane, Sąd uznał, iż powódka miała mozliwość weryfikacji opinii i złożenia konstruktywnych i przekonujących zarzutów. Tym samym, podzielając stanowisko biegłego co do tego, iż powódka stosuje wadliwą metodę liczenia kosztów stałych oraz uznając wyjaśnienia biegłego, co do rodzaju źródeł, z jakich korzystał za wystarczające, Sąd uznał, że prowadzenie dalszych dowodów, na okoliczność wysokości roszczenia powódki jest bezcelowe i niewskazane, właśnie z punktu widzenia ekonomiki procesowej.

Tym samym, w ocenie Sądu, sporządzona przez biegłego M. G. opinia, jak również jego zeznania na rozprawach i opinie uzupełniające, w pełni odpowiadają na postawioną tezę dowodową, a biegły w sposób wyczerpujący wyjaśnił wątpliwości i zarzuty podniesione przez strony postępowania. Wobec tego Sąd nie widział podstaw do powołania nowego biegłego, co z pewnością spowodowałoby nieuzasadnione przedłużenie postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 226 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r. Nr 54 poz. 288 z późn. zm.) członek (...) jest obowiązany uczestniczyć w kosztach budowy, eksploatacji i utrzymania nieruchomości spółdzielczych, działalności społecznej, oświatowej i kulturalnej oraz w zobowiązaniach (...) z innych tytułów przez wniesienie wkładu budowlanego na zasadach określonych w umowie i statucie, w wysokości odpowiadającej całości kosztów budowy przypadających na jego lokal oraz przez uiszczanie opłat związanych z używaniem lokalu.

Podobne uregulowanie zawiera przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych ( Dz.U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1116 z późn. zm.). Zgodnie z jego treścią członkowie (...), którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie (...) oraz w zobowiązaniach (...) z innych tytułów przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, iż obowiązek ponoszenia opłat za korzystanie z lokali powinien wynikać ze statutu.

W okresie objętym żądaniem pozwu w powodowej (...) obowiązywał statut z dnia 11 września 2002 r.

Problematykę opłat - sposobu i zasad ich naliczania reguluje § 72 - § 76 statutu z 2002 r. oraz (obowiązujący od dnia 01 stycznia 2003 r.) uchwalony w dniu 23 stycznia 2003 r. przez Radę Nadzorczą powodowej Spółdzielni Regulamin zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania wysokości opłat za użytkowanie lokali w S. M. „(...)” w P..

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego członek (...) w prowadzonym przeciwko niemu procesie o zapłatę należności z tytułu opłat za korzystanie z lokalu ma możliwość kwestionowania decyzji dotyczącej ich wysokości ( por. uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1989 r., sygn. CZP 29/89, publ. OSNCP 1990/3/44). W uzasadnieniu powołanego orzeczenia wskazano, iż z uwagi na to że uchwala Rady Nadzorczej nie ma charakteru wiążącego w takim sensie jak uchwały Walnego Zgromadzenia, członek może ją kwestionować w postępowaniu sądowym, w tym także w procesie wytoczonym przeciwko niemu przez spółdzielnię, a sąd zobowiązany jest ustosunkować się do zarzutu członka rozstrzygając o zasadności powództwa wniesionego przez spółdzielnię (por. również uchwała SN z dnia 02.02.2007 r., sygn. III CZP 141/06).

Powódka dochodziła roszczeń z tytułu opłat za korzystanie z lokalu za miesiące czerwiec, lipiec 2009r oraz kwiecień, sierpień i wrzesień 2010r., przy czym nie zostało przez powódkę sprecyzowane jakiego składnika miesięcznych opłat powódka dochodzi.

Pozwani wnosili początkowo o oddalenie powództwa w całości, a dopiero w toku procesu przyznali, że należności z tytułu wody nie są sporne i te zostały w toku procesu zapłacone.

Ostatecznie strona pozwana kwestionowała sposób rozliczania zużycia ciepła w ich lokalu. Pozwani nie zgadzali się w szczególności z przyjętym przez powódkę naliczeniem szacunkowym ilości ciepła, jakie pozwani zużyli, co wynikało z braku możliwości dokonania odczytów w mieszkaniu pozwanych oraz brzmieniem regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej dla celów c.o.

Jak zostało ustalone na podstawie opinii biegłego powódka naliczała opłaty za centralne ogrzewanie niezgodnie z prawem, albowiem tekst regulaminu jaki obowiązuje w powodowej (...), pochodzi jeszcze sprzed zmiany prawa energetycznego, jaka została dokonana w 2005 r. i która wymusza inny sposób rozliczania kosztów ciepła, tj. wg rzeczywistych kosztów.

Zgodnie z art. 45 a ust. 9 i 10 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne ( Dz.U z 2012 r. poz. 1059 z późn.zm.) powódka winna dokonywać rozliczeń kosztów ciepła z uwzględnieniem współczynników wyrównawczych zużycia ciepła na centralne ogrzewanie, wynikających z położenia lokalu w bryle budynku, przy zachowaniu prawidłowych warunków eksploatacji budynku, stymulując energooszczędne zachowania, zapewniając ustalenie opłat za dostarczoną energię w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie i przygotowanie ciepłej wody użytkowej razem. Metoda rozliczeń kosztów ciepła winna być wprowadzona w formie regulaminu wewnętrznego (...) rozliczeń ciepła na ogrzewanie i przygotowanie ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie poprzez instalację budynku.

Bezspornie powódka nie wprowadziła wymaganych przez ustawodawcę zmian regulaminu, bazując w określaniu zasad rozliczenia kosztów ciepła, na dotychczas u powódki obowiązujących regulaminach rozliczeń zużytej energii cieplnej dla celów c.o. na podstawie wskazań podzielników kosztów w zasobach SM „(...)" w P. oraz montażu i eksploatacji wodomierzy w zasobach spółdzielczych oraz zasad rozliczania kosztów zużycia wody i energii cieplnej dla podgrzania wody użytkowej w zasobach SM „(...)” w P..

Jak wykazała sporządzona w sprawie opinia, powodowa (...) nieprawidłowo rozliczała zużycie ciepła w lokalu zajmowanym przez pozwanych, dokonując ustalenia kosztów zmiennych (ustalanych na podstawie wskazań podzielników ciepła ) a także także poprzez brak odpowiedniego ujęcia tj. jako kosztów stałych - kosztów ciepła na obsługę systemu, rozliczanych kluczem powierzchni lokalu. Wskazany błąd metodologiczny w obliczaniu kosztów ciepła, skutkował błędnym naliczeniem pozwanym niedopłaty przy okresowym rozliczeniu c.o. i obciążeniu ich kwotą 2.023.12 zł, zamiast kwotą 1.724,90 zł, którą Sąd uznał za prawidłową, w oparciu o opinię biegłego. Opłaty których dochodziła powódka zostały zatem zawyżone o kwotę 298,22 złotych.

Sąd uznał, że jakkolwiek powódka posiada własne uregulowania w postaci regulaminu zasad rozliczania kosztów c.o. na podstawie wskazań podzielników, to pomijając iż sama dokonując rozliczeń się do niego nie stosuje, nie może on być sprzeczny z przepisami prawa powszechnie obowiązującego.

Przepis art. 45a. ustawy z dnia z dnia 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne stanowi, że:

1. Przedsiębiorstwo energetyczne na podstawie cen i stawek opłat zawartych w taryfie lub cen i stawek opłat ustalanych na rynku konkurencyjnym, o którym mowa w art. 49 ust. 1, wylicza opłaty za dostarczane do odbiorcy paliwa gazowe, energię elektryczną lub ciepło.

2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem udzielonych odbiorcy upustów i bonifikat, stanowią koszty zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła dostarczanych do budynku, w którym znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe, zamieszkane lub użytkowane przez osoby niebędące odbiorcami.

3. Koszty zakupu, o których mowa w ust. 2, są rozliczane w opłatach pobieranych od osób, o których mowa w ust. 2. Wysokość opłat powinna być ustalana w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę kosztów zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła.

4. W przypadku gdy wyłącznym odbiorcą paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła dostarczanych do budynku jest właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego, jest on odpowiedzialny za rozliczanie na poszczególne lokale całkowitych kosztów zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła.

5. W przypadku gdy miejsce zainstalowania układu pomiarowo-rozliczeniowego służącego do rozliczeń z przedsiębiorstwem energetycznym za dostarczone ciepło jest wspólne dla dwóch lub więcej budynków wielolokalowych, właściciele lub zarządcy tych budynków wyposażają je w układy pomiarowo-rozliczeniowe, w celu rozliczenia kosztów zakupu ciepła na poszczególne budynki.

6. Koszty zakupu ciepła, o których mowa w ust. 2, rozlicza się w części dotyczącej:

1) ogrzewania, stosując metody wykorzystujące:

a) dla lokali mieszkalnych i użytkowych:

- wskazania ciepłomierzy,

- wskazania urządzeń wskaźnikowych niebędących przyrządami pomiarowymi w rozumieniu przepisów metrologicznych, wprowadzonych do obrotu na zasadach i w trybie określonych w przepisach o systemie oceny zgodności,

- powierzchnię lub kubaturę tych lokali,

b) dla wspólnych części budynku wielolokalowego użytkowanych przez osoby, o których mowa w ust. 2, powierzchnię lub kubaturę tych części odpowiednio w proporcji do powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali;

2) przygotowania ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie przez instalację w budynku wielolokalowym, stosując metody wykorzystujące:

a) wskazania wodomierzy ciepłej wody w lokalach,

b) liczbę osób zamieszkałych stale w lokalu.

7. Właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w tym budynku, tak aby wybrana metoda, uwzględniając współczynniki wyrównawcze zużycia ciepła na ogrzewanie, wynikające z położenia lokalu w bryle budynku przy jednoczesnym zachowaniu prawidłowych warunków eksploatacji budynku określonych w odrębnych przepisach, stymulowała energooszczędne zachowania oraz zapewniała ustalanie opłat, o których mowa w ust. 4, w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie i przygotowanie ciepłej wody użytkowej.

8. Właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego wprowadza wybraną metodę, o której mowa w ust. 9, w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła przeznaczonego na ogrzewanie tego budynku i przygotowanie ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie poprzez instalację w budynku, zwanego dalej "regulaminem rozliczeń"; regulamin rozliczeń podaje się do wiadomości osobom, o których mowa w ust. 2, w terminie 14 dni od dnia jego wprowadzenia do stosowania.

W świetle powyższego Sąd uznał, że rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania oraz ciepłej wody użytkowej winna następować w jednakowych okresach i łącznie, przy bieżącym reagowaniu na zmiany cen w tym zakresie ( w tym zimnej wody) oraz przy uwzględnieniu jako kosztów stałych, rozliczanych wg powierzchni lokalu, kosztów utraty ciepła wewnątrz systemu, rozumianych jako różnica miedzy ciepłem dostarczonym przez dostawcę, a ciepłem dostarczanym poprzez obie instalacje użytkownikom lokali.

Skoro powódka ograniczyła żądanie pozwu do kwoty 1.410,93 zł ( stanowiącej należność naliczoną za czerwiec 2009, po uwzględnieniu wpłat dokonanych przez pozwanych - vide tabela k. 20 ), a różnica między pierwotnym żądaniem powódki z tytułu rozliczenia c.o., wynoszącym 2.023,12 zł( k. 20), a należnością wyliczoną przez biegłego, według zapisów zgodnych z prawem wynoszącą 1.724,90 zł (str 16 opinii) wynosi 298,22 zł, to w tym zakresie powództwo oddalono ( pkt 2 wyroku ), a pozostałe do rozpoznania roszczenie 1.410,93 zł umniejszono o kwotę 298,22 zł, co dało 1112,71 zł (pkt 1 wyroku).

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1.112,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 lipca 2009 r. do dnia zapłaty.

Sąd uznał także za w pełni zasadne roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki ustawowe za opóźnienie należne są powódce od dnia 5 lipca 2009 r., bowiem pozwany, w chwili wniesienia reklamacji odnośnie naliczeń czynszowych pismem z dnia 5 lipca 2009 r. ( k. 117 akt ), wiedział już o wysokości naliczonych przez powódkę opłat.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt. 3 wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c. zdanie pierwsze, w związku z art. 108 § 1 kpc, pozostawiając szczegółowe rozliczenie kosztów referendarzowi sądowemu. Pozwani przegrali sprawę w 87,5 % i w takim zakresie winni ponieść koszty procesu. Natomiast powódka winna ponieść koszty w 12,5 %.

SSR Marta Ścisła