Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Dyrda

po rozpoznaniu w dniu 1 września 2020 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy J.

przeciwko A. R. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju

z dnia 9 grudnia 2019 r., sygn. akt I C 215/18

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje adwokatowi K. M. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju 2.214 (dwa tysiące dwieście czternaście złotych) w tym 414 (czterysta czternaście złotych) tytułem podatku od towarów i usług za pełnienie funkcji kuratora procesowego dla pozwanej A. R. (1) w postępowaniu odwoławczym;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 750 (siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

SSO Andrzej Dyrda

Sygn. akt III Ca 583/20

UZASADNIENIE

Powód Gmina J. domagał się zasądzenia od pozwanej A. R. (1) na jego rzecz kwoty 11.132,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od poszczególnych kwot oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych z tytułu zadłużenia z opłat czynszowych i dodatkowych wynikający z umowy podnajmu lokalu socjalnego położonego w J. przy ul. (...) za okres od stycznia 2015r. do września 2016r.

Zarządzeniem z 13 kwietnia 2018r. ustanowiono dla pozwanej kuratora w trybie przepisu art. 144 kodeksu postępowania cywilnego.

W odpowiedzi na pozew kurator pozwanej wniosła o oddalenie w całości ze względu na niewskazanie co do zasady i wysokości oraz o zawiadomienie w trybie art. 84 kodeksu postępowania cywilnego i wezwanie do wzięcia udziału w sprawie D. R., A. R. (2), A. R. (3) i A. R. (4). Wskazała, iż wezwanie do zapłaty obejmuje tylko okres 2015r., a zatem należności za rok 2016 powinny być oddalone jako przedwczesne, bo nie było wezwania do zapłaty. Ponadto powód nie wywiązał się z § 2 ust. 5 umowy i nie przedstawił faktur za wynajem przedmiotowego lokalu. Zarzuciła też, iż kwoty w wezwaniu nie pokrywają się z kwotami wskazanymi w złożonym przez powoda zestawieniu. W końcu wskazała, iż powód nie wykazał, że pozwana zajmowała sporny lokal, zwłaszcza, że przesyłka z wezwaniem do zapłaty nie została przez nią odebrana. Podniosła, iż druga umowa została podpisana w dniu 27 września 2016r., a dotyczy okresu 2016r. Ponadto w związku z faktem, iż w lokalu zamieszkują pełnoletnie osoby, które także odpowiadają solidarnie za zapłatę czynszu, wniosła o ich zawiadomienie. Wskazała, iż na powodzie ciąży obowiązek wykazania, czy te osoby tam zamieszkują, i czy powód podpisał z nimi umowę najmu.

D. R., A. R. (2), A. R. (3) i A. R. (4) zostali prawidłowo zawiadomieni o toczącym się postępowaniu, przesyłki nie zostały podjęte w terminie.

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju wyrokiem z dnia 9 grudnia 2019r. zasądził od pozwanej A. R. (1) na rzecz powoda Miasta J. kwotę 11.132,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 556,73 zł od dnia 26 stycznia 2015r., 556,73 zł od dnia 26 lutego 2015r., 550,31 zł od dnia 26 marca 2015r., 556,73 zł od dnia 26 kwietnia 2015r., 556,73 zł od dnia 26 maja 2015r., 557,53 zł od dnia 26 czerwca 2015r., 546,73 zł od dnia 26 lipca 2015r., 546,73 zł od dnia 26 sierpnia 2015r., 240,38 zł od dnia 26 września 2015r., 546,73 zł od dnia 26 października 2015r., 546,73 zł od dnia 26 listopada 2015r., 561,87 zł od dnia 26 grudnia 2015r., 550,25 zł od dnia 26 stycznia 2016r., 569,81 zł od dnia 26 lutego 2016r., 559,93 zł od dnia 26 marca 2016r., 543,57 zł od dnia 26 kwietnia 2016r., 543,57 zł od dnia 26 maja 2016r., 540,81 zł od dnia 26 czerwca 2016r., 543,57 zł od dnia 26 lipca 2016r., 543,57 zł od dnia 26 sierpnia 2016r., 413,49 zł od dnia 26 września 2016r.

Sąd nadto przyznał adw. K. M. kwotę 4 428 zł, w tym kwotę 828 zł tytułem podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu oraz kwotę 31,20 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią wydatków w związku z wykonywaniem czynności w sprawie oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, jak również nakazał pobrać od pozwanej A. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju kwotę 859,20 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że 7 stycznia 2015r. Miasto J. zawarło ze spółdzielnią mieszkaniową (...) w J. umowę Najmu Lokali Mieszkalnych nr (...), a następnie w dniu 5 stycznia 2016r. kolejną umowę numer (...). Na mocy tych umów Miasto J. przyjęło w najem lokale mieszkalne w budynkach tej spółdzielni, które są zamieszkałe przez osoby, które utraciły tytuł prawny do tego lokalu, a mają orzeczone prawo do lokalu socjalnego. Stawka czynszu z najem została określona w wysokości stawki obowiązującej najemców – mieszkańców zasobów Spółdzielni. Wysokość należności, do których uiszczania obowiązane było Miasto J. miała być ustalana w oparciu o kartotekę naliczeń i zapłat przypadających na lokal, zawierającą dane lokatora, składniki opłat oraz wpłacone na konto lokatora dodatki mieszkaniowe.

Następnie w dniu 7 stycznia 2015r. powód zawarł w pozwaną Umowę Podnajmu nr (...) na okres od dnia 1 stycznia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r., a w dniu 27 września 2016r. Umowę Podnajmu nr (...). Ich przedmiotem był lokal socjalny położony w J. przy ul. (...). Wysokość czynszu oraz innych opłat została ustalona na kwotę 556,73 zł miesięcznie w roku 2015 oraz na kwotę 550,29 zł w roku 2016, przy czym najemca zastrzegł sobie prawo do zmiany tych należności w okresach miesięcznych zgodnie z fakturą wystawioną przez Spółdzielnię Mieszkaniową uwzględniającą bieżącą należność podnajemcy (§2 ust. 5).

Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w J. wystawiła powodowi fakturę (...) z dnia 30 stycznia 2015r., fakturę (...), z dnia 27 lutego 2015r., fakturę nr (...) z dnia 31 marca 2015r., fakturę nr (...) z dnia 30 kwietnia 2015r., fakturę (...) z dnia 29 maja 2015r., fakturę nr (...) z dnia 30 czerwca 2015r., fakturę nr (...) z dnia 31 lipca 2015r., fakturę nr (...) z dnia 31 sierpnia 2015r., fakturę nr (...) z dnia 30 września 2015r., fakturę nr (...) z dnia 30 października 2015r., fakturę nr (...) z dnia 30 listopada 2015r., fakturę nr (...) z dnia 14 grudnia 2015 roku, fakturę nr (...) z dnia 31 stycznia 2016r., fakturę nr (...) z dnia 29 lutego 2016r., fakturę nr (...) z dnia 31 marca 2016r., fakturę nr (...) z dnia 29 kwietnia 2016r., fakturę nr (...) z dnia 31 maja 2016r., fakturę nr (...) z dnia 30 czerwca 2016r., fakturę nr (...) z dnia 29 lipca 2016r., fakturę nr (...) z dnia 31 sierpnia 2016 roku, fakturę nr (...) z dnia 30 września 2016r.

Z załączonych do przedmiotowych faktur zestawień wynika, iż należność A. R. (1) za poszczególne miesiące wynosiła: 556,73 zł za styczeń 2015r., 556,73 zł za luty 2015r., 550,31 zł za marzec 2015r., 556,73 zł za kwiecień 2015r., 556,73 zł za maj 2015r., 557,53 zł za czerwiec 2015r., 546,73 zł za lipiec 2015r., 546,73 zł za sierpień 2015r., 240,38 zł za wrzesień 2015r., 546,73 zł za październik 2015r., 546,73 zł za listopad 2015r., 561,87 zł za grudzień 2015r., 550,26 zł za styczeń 2016r., 569,81 zł za luty 2016r., 559,93 zł za marzec 2016r., 543,57 zł za kwiecień 2016r., 543,57 zł za maj 2016r., 540,81 zł za czerwiec 2016r., 543,57 zł za lipiec 2016r., 543,57 zł za sierpień 2016r., 413,49 zł za wrzesień 2016r.

Informacja o wysokości opłat za poszczególne miesiące była przedstawiona powodowi jako głównemu najemcy oraz pozwanej do skrzynki pocztowej.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że roszczenie powódki ma swoją podstawę w art. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym, na najemcy ciąży obowiązek zapłaty czynszu najmu. Sąd podkreślił, że obowiązek zapłaty czynszu nie jest zależny od faktu zamieszkiwania najemcy w lokalu objętym najmem. Nadto Sąd stwierdził, że okoliczność, iż powód nie wypowiedział umowy najmu pomimo zalegania pozwanej z zapłatą czynszu nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem żaden przepis umowy ani ustawy nie zobowiązywał powoda do wypowiedzenia umowy, a jedynie przyznała mu takie uprawnienie, z którego powód nie miał obowiązku korzystać.

Sąd wskazał, ze powoda i pozwaną łączyły umowy z dnia 7 stycznia 2015r. i z dnia 27 września 2016r., dotyczące najmu lokalu mieszkalnego należącego do Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w J. położonego w J. przy ul. (...).

Wysokość czynszu oraz opłat miesięcznych została ustalona na kwotę 556,73 zł, przy czym powód zastrzegł sobie możliwość dokonywania miesięcznej zmiany wysokości czynszu i opłat na podstawie rozliczeń przedstawianych przez właściciela lokalu – Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w J.. O wysokości opłat za poszczególne okresy pozwana była informowana przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) poprzez wyliczenie wysokości czynszu doręczone do skrzynki pocztowej.

Sąd stwierdził, że roszczenie powoda w kwocie 11.132,50 zł wynika z faktur przedstawionych przez właściciela lokalu Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w J. oraz dołączonych do tych faktur zestawień obejmujących wysokość czynszu oraz pozostałych opłat za lokal przy ul. (...) w J.. W związku z tym Sąd uwzględnił roszczenie powódki w całości jako należycie udowodnione.

Następnie Sąd wskazał, że w toku niniejszego postępowania pozwana była zastępowana przez kuratora ustanowionego w trybie przepisu art. 144 § 1 k.p.c. któremu Sąd przyznał wynagrodzenie ustalone na podstawie § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 13 listopada 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1476) w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) przy uwzględnieniu także § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 13 listopada 2013r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Nadto, skoro z zaliczki uiszczonej przez powoda pokryto jedynie część wynagrodzenia kuratora, w sprawie pozostały nieuiszczone koszty sądowe, stanowiące część wynagrodzenia oraz wydatki kuratora w łącznej kwocie 859,20 zł. W związku z powyższym, na zasadzie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2019r. poz. 785) Sąd nakazał pobrać tę kwotę od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od tego orzeczenia wniósł kurator nieznanej z miejsca pobytu pozwanej A. R. (1), zaskarżając wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 1 wyroku.

Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy, tj.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przekroczenie granic jego swobodnej oceny co skutkowało przyjęciem założeń, które stanowiły podstawę wydanego wyroku;

b)  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób nie odpowiadający temu przepisowi, ze względu na jego ogólnikowość w szczególności brak odniesienia się do kwestii odpowiedzialności solidarnej przypozwanych osób.

Nadto zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 366 k.c. w zw. z art. 369 k.c. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie na rzecz powoda kwoty zobowiązania wyłącznie od A. R. (1) podczas gdy kwota zobowiązania winna być zasądzona solidarnie od A. R. (1), D. R., A. R. (2), A. R. (3) i A. R. (4) biorąc pod uwagę, że ww. osoby zostały przypozwane, której to okoliczności powód nie kwestionował i sam przyznał, że jak wynika z umów podnajmu ich odpowiedzialność jest solidarna.

Na tych podstawach wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w całości, natomiast z ostrożności procesowej wniósł również o zmianę wyroku w zaskarżonej części dot. pkt 1) i zasądzenie solidarnie od pozwanych A. R. (1), D. R., A. R. (2), A. R. (3) i A. R. (4) na rzecz powoda Miasta J. kwoty wskazanej w punkcie 1 wyroku oraz odstąpienie od obciążania pozwanej kosztami postępowania za II Instancję, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa wynagrodzenia z tytułu wykonywania obowiązków kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu A. R. (1) w pełnej wysokości według norm przepisanych, które to koszty nie zostały pokryte ani w całości, ani w części - za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powódki przyjmując jako podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji, należy wskazać, że przepis art. 233 k.p.c. odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, które jedynie mogą zostać przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Skuteczne zatem postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga od strony wykazania na czym, w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń. W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń, nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i (lub) zasadami logicznego rozumowania, czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia. Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach, wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną, nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami sądu niższej instancji (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 czerwca 2020r., I ACa 271/20, LEX nr 3044433 ). Tylko zatem w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00, Legalis nr 59468). Z tego też wynika, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11, Legalis nr 732710). Również same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Pozwana stawiając zarzut naruszenia powyższego przepisu przez Sąd I instancji nie wskazała na czym dokładnie polegała stawiane w apelacji naruszenie poprzestając jedynie na zamanifestowaniu tego aktu. Tylko i wyłącznie analiza uzasadnienia apelacji pozwala na stwierdzenie, że wskazywane przez nią uchybienie ma związek z brakiem przypozwania pozostałych osób, które, jak wynika z umowy podnajmu lokalu, ponoszą solidarną odpowiedzialność z pozwaną, a czego dotyczy de facto inny ze stawianych przez nią zarzutów. Niemniej jednak strony te zostały zawiadomione o toczącym się postępowaniu (zarządzeniem sędziego z dnia 23 stycznia 2019r., k. 71), zgodnie z wnioskiem kuratora zawartym w piśmie z dnia 16 stycznia 2019r. (k. 70). Zanim jednak nastąpi ocena czy takie naruszenie miało miejsce, wskazać nadto należy, że w ocenie Sadu Okręgowego nie było podstaw do stwierdzenia, że nastąpiło naruszenie innej normy prawa procesowe, tj. art. 328 § 2 k.p.c.

Za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c.

Z ujęcia redakcyjnego art. 328 § 2 k.p.c. wynika, że punktem wyjścia dla przedstawienia w motywach pisemnych uzasadnienia wyroku koncepcji prawnej rozstrzygnięcia sprawy powinny być poczynione ustalenia faktyczne. Sąd pierwszej instancji zobowiązany jest do wyjaśnienia motywów rozstrzygnięcia w sposób umożliwiający przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2007r., V CSK 115/07). Uchybienie Sądu w tym zakresie, następuje jedynie w sytuacji, gdy uzasadnienie wyroku zawiera jedynie opis poszczególnych elementów stanu faktycznego, bez wniosków z nich wynikających i bez dokonanego ustalenia stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1999r., II UKN 437/98; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1951r., C 154/51).

W ocenie Sądu Okręgowego, uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zostało sporządzone w sposób uchybiający wskazanym powyżej wymaganiom, gdyż umożliwiało zapoznanie się z motywami udzielenia powodowi ochrony prawnej jego roszczenia, a w szczególności ocenę, czy stawiane w apelacji zarzuty są uzasadnione.

Odnosząc się do natomiast do postawionego w apelacji zarzutu naruszenia art. art. 366 k.c. w zw. z art. 369 k.c. wskazać należy na ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że uprawnienie wierzyciela do wyboru dłużnika, od którego może on żądać spełnienia świadczenia w całości lub w części, nie podlega żadnym ograniczeniom. W szczególności podkreślić należy, że solidarność zobowiązania nie stwarza współuczestnictwa koniecznego dłużników, ponieważ istota solidarności biernej polega na tym, że każdy z dłużników zobowiązany jest wobec wierzyciela do spełnienia całego świadczenia, tak jakby był jedynym dłużnikiem, a wierzyciel może - według swego wyboru - żądać spełnienia całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, co jednoznacznie wynika z treści art. 366 § 1 k.c. (porównaj: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1964r., II CZ 6/64, LEX nr 107923; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2006r., II CZ 17/06, LEX nr 515422; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2013r., V CNP 84/12, LEX nr 1402676; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2018r., II CNP 54/17, LEX nr 2583141). Z powyższego wynika, że powód był uprawniony domagania się zapłaty zaległego czynszu od jednego z zobowiązanych solidarnie za te zobowiązania.

Wskazane powyżej okoliczności czyniły zasadnym uznanie apelacji za nieuzasadnioną i oddalenie jej na podstawie art. 385 k.p.c.

O wynagrodzeniu kuratora orzeczono na podstawie § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 13 listopada 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1476) w związku z § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015r. poz. 1800).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa wysokość opłaty od apelacji, od której kurator zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy a której wysokość ustalono zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 18 ust. 2 ww. ustawy.

SSO Andrzej Dyrda