Sygn. akt VI Ka 12/20
Dnia 8 września 2020 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli
Protokolant Agnieszka Telega
przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w J. M. Z.
po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 r.
sprawy V. M. (1) ur. (...) w P.
s. N., M. z domu K.
oskarżonego z art. 107 § 1 kks i inne
z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu
z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt II K 786/17
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego V. M. (1);
II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 złotych.
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
VI Ka 12/20 |
||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
|||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 25 września 2019 r., sygn. akt II K 786/17 |
||||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||||
☒ obrońca oskarżonego |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ inny |
||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||||
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
||||||||||||||||||||||
2.1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||||
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
1. |
V. M. (2) |
dotychczasowa karalność oskarżonego; dotyczy czynów zarzucanych a/o. |
karta karna |
k. 1238-1248 |
||||||||||||||||||
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
-------------------- |
------------------------------------------------------- |
-------------- |
------------- |
|||||||||||||||||||
2.2. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||||
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||||
1. |
karta karna |
dokument urzędowy; niekwestionowany przez strony |
||||||||||||||||||||
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||||
----------------- |
-------------------------------- |
---------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||||
1. Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. rażącej obrazy przepisów prawa materialnego polegającej na niezastosowaniu w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu przepisów art. 1 § 3 k.k.s. w zw. z art. 4 §§ 1 - 3 k.k.s. w zw. z art. 10 § 1 i 4 k.k.s. statuujących jedną z naczelnych zasad polskiego prawa karnego - zasadę winy. Tym samym w zaskarżonym wyroku - wbrew treści uzasadnienia - oskarżony poniósł odpowiedzialność karną bez rzeczywistego ustalenia winy, której koniecznym komponentem są ustalenia dotyczące umyślności lub też nieumyślności czynu zabronionego (art. 4 §§ 1-3 k.k.s.), jakich w odniesieniu do oskarżonego oraz zgromadzonego w sprawie materiału, a nie całkowicie dowolnych założeń Sądu Rejonowego - w zaskarżonym wyroku w istocie - wbrew treści uzasadnienia - w ogóle nie poczyniono. Zastępując powyższe całkowicie nieprawdziwymi frazesami wynikającymi nadto z absolutnie dowolnych dywagacji Sądu Rejonowego, nie mających jakiegokolwiek oparcia w zgromadzonym w niniejszym postępowaniu materiale dowodowym - iż: oskarżony przewidywał nielegalność procederu - gdy z jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego w toku niniejszego postępowania, nie wynika, aby oskarżony miałby choćby cień wątpliwości, co do nielegalności i karalności działalności prowadzonej przez spółkę w zarządzie, jakiej zasiada. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
2. Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażącej obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku - będącej logiczną i nieuchronną konsekwencją poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej bez rzeczywistego i prawidłowego ustalenia winy - poprzez naruszenie unormowania art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzające się na zaniechaniu dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu - skazując za czyn, jakiego wszystkie znamiona nie zostały wymienione w opisie czynu zawartym w wyroku - zarówno jeżeli chodzi o znamiona strony przedmiotowej, jak i podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. przypisanego oskarżonemu. Sentencja zaskarżonego orzeczenia nie wskazuje jakiegokolwiek ani rodzaju gier rzekomo nielegalnie urządzanych przez oskarżonego, ani rodzaju zamiaru, jaki miałby towarzyszyć zachowaniu oskarżonego (strona podmiotowa), co więcej znamienną cechą zaskarżonego wyroku jest niewystarczające rozpoznanie przez Sąd Rejonowy znamion strony podmiotowej, gdyż w zaskarżonym wyroku nie wskazano z jakiego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie miałoby wynikać nastawienie psychiczne oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu - zaniechano zwłaszcza jakiejkolwiek oceny korelacji świadomości oskarżonego z treścią orzeczeń załączanych do zażaleń podpisanych przez oskarżonego składanych w toku postępowania przygotowawczego - co dowodzi, iż nie rozważono w sposób należyty strony podmiotowej czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu - immanentnie pominięto treść wyjaśnień oskarżonego wskazujących na świadomość oskarżonego, co do legalności i karalności zarzucanego mu czynu. Zastępując powyższe zapewne szablonowym sformułowaniem bowiem nie znajdującym jakiegokolwiek odzwierciedlenia w przebiegu niniejszego postępowania, iż oskarżony przewidywał nielegalność procederu. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
3. Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażącej obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku: a. Przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzającą się w dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego z naruszeniem zasad prawidłowego, logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - w szczególności w następującym zakresie:
b. Przepisów art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., poprzez całkowite zaniechanie wyjaśnienia:
|
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
4. Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku - naturalną konsekwencją rażących uchybień wskazanych w powyższych zarzutach, jest w okolicznościach niniejszej sprawy całkowicie wadliwe przyjęcie przez Sąd Rejonowy, wbrew istotnemu stanowi rzeczy, iż oskarżony V. M. (1) godził się na popełnienie czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. - co jednak w jakikolwiek sposób nie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Ad. 1 - Ad. 4 Obszerne zarzuty apelacji zawarte w jej pkt 1-4 pomimo ich zróżnicowanego skategoryzowania i oparcia w treści art. 438 pkt 1-3 k.p.k. w istocie sprowadzają się do błędnej oceny materiału dowodowego implikującej błędne ustalenia faktyczne co do winy oskarżonego, a konkretnie braku przyjęcia przez Sąd Rejonowy stanu usprawiedliwionej nieświadomości co do bezprawności/karalności czynu popełnionego przez oskarżonego. Lektura treści tych zarzutów nie pozostawia w tej mierze wątpliwości (każdy z ww. zarzutów zawierał stwierdzenie, że błędnie dokonano ustaleń co do tego, że oskarżony przewidywał nielegalność/karalność prowadzonego przez siebie „procederu”, „działalności”). Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie słusznie dochodząc do wniosku że wyczerpane zostały działaniami oskarżonego ustawowe znamiona zarówno strony przedmiotowej ( które co do zasady nie były kwestionowane ) jak i strony podmiotowej przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. Przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. w. SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90 OSNKW 7- 9/1991,poz.41 ). W sprawie niniejszej Sąd I instancji w sposób dostateczny odniósł się do powyższych kwestii. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony był prezesem zarządu spółki, która z urządzania i prowadzenia gier hazardowych czerpała dochody. Powyższe świadczy, że styczność oskarżonego z automatami do gier nie była przypadkowa czy też incydentalna, zaś z racji pełnionej funkcji oskarżony nie mógł nie wiedzieć o rygorach prawnych, którymi poddana jest działalność w zakresie gier hazardowych. Zatrzymane automaty wykorzystywane były w profesjonalnym przedsięwzięciu gospodarczym, przynoszącym mu zysk. Oskarżony nie posiadał udzielonej przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych koncesji na prowadzenie kasyna gry uprawniającej do urządzania i prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach. Z tych przyczyn wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu a/o przestępstw należało ocenić krytycznie i uznać, iż stanowią przyjętą przez niego linię obrony. Istotnym jest również, iż w toku niniejszego postępowania oskarżony nie kwestionował faktu braku koncesji na prowadzenie kasyna gry, jednie wskazywał, iż w tym zakresie pozostawał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanych mu czynów. Wskazania jednak wymaga, iż sam fakt pozostawania przez oskarżonego V. M. (1) prezesem spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. wskazują, że miał on wiedzę co do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który to przepis uzależnia prowadzenie działalności w zakresie gier m.in. na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Bez znaczenia w realiach rozpoznawanej sprawy pozostaje natomiast treść przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, jako że w dacie czynów przypisanych oskarżonemu (co najmniej w dniu: 21.05.2015 r. i 12.02.2015 r.) funkcjonował on jako przepis techniczny i nie został notyfikowany - a zatem nie mogło dojść do jego naruszenia. Rozważania poczynione w tym przedmiocie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i nie widzi potrzeby powielania zaprezentowanej tam argumentacji ( k. 1203v - k. 1205 ). Sąd Rejonowy trafnie wskazał, że oskarżony V. M. (1) działał wbrew art. 6 ust. 1 u.g.h. Zauważyć, bowiem należy, że w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 października 2016 r. wydanym w sprawie C-303/15 stwierdzono, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., podlegającego obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust. 1 tej dyrektywy. Pogląd ten podzielony został w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (I KZP 17/16). Z powołanej uchwały Sądu Najwyższego, należy wnosić, że o wypełnieniu normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. stanowi już samo naruszenie art. 6 ust. 1 ugh i możliwym jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., który polega na naruszeniu wyłącznie lub również art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nawet jeśli czyn ten zostałby popełniony przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015 r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych lub w okresie tzw. przejściowym od ww. daty do 1 lipca 2016 r. Tym samym nie może budzić wątpliwości, że art. 6 ust. 1 u.g.h., znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ zachowanie oskarżonego polegające na urządzaniu i prowadzeniu gier miało miejsce bez koniecznej koncesji. W konsekwencji ustalenia Sądu Rejonowego zarówno co do znamion strony przedmiotowej, jak i podmiotowej przestępstwa przypisanego oskarżonemu, okazały się trafne i prawidłowe. Dostrzec należy, że znaczną część pisemnego uzasadnienia wyroku Sąd I instancji poświęcił umyślności w działaniu oskarżonego a także rzekomemu działaniu w warunkach błędu z art. 10 § 4 k.k.s. ( k. 1206 – k. 1207 akt ). Wbrew stanowisku skarżącego argumenty powołane w tej kwestii przez Sąd I instancji są przekonywujące. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach powoływał się na publikacje naukowe z 2012 roku zgodne w swojej treści z poglądem o niemożliwości stosowania przepisów technicznych nienotyfikowanych Komisji Europejskiej. Zasadnie jednak Sąd I instancji podkreśla w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku że w doktrynie prawa karnego i orzecznictwie sądów, w szczególności przed 2015 r. interpretacje prawne w wyżej wymienionej kwestii były rozbieżne, a oskarżony powoływał się wyłącznie na te poglądy które świadczyły na jego korzyść. Trafna jest przy tym konstatacja Sądu I instancji, że fakt istnienia różnicy poglądów w judykaturze, doktrynie nie przesądza o treści obowiązujących przepisów prawa i nie upoważnia obywateli do ich dowolnego stosowania lub niestosowania, a w każdym zaś razie nieuprawnione jest powoływanie się w tej kwestii na działanie w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu. Przepisy ustawy o grach hazardowych i kodeksu karnego skarbowego były wszak w czasie gdy działał oskarżony jasne i precyzyjne, wynikało z nich jednoznacznie że zabronione pod groźbą kary jest urządzanie gier na automacie bez wymaganej koncesji. Brak notyfikacji przepisów, nawet przy interpretacji korzystnej dla oskarżonego nie eliminował przecież tych przepisów z obrotu prawnego, a o ich stosowaniu lub niestosowaniu mógł co najwyżej rozstrzygać sąd indywidualnie w każdej sprawie. Odnosząc się końcowo do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. zwrócić uwagę należy, że skarżący powołuje się w tej mierze na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2003 r. (WK 10/03, OSNKW 2003, z. 9-10, poz. 76) w którym podniesiono potrzebę określenia w wyroku skazującym zarówno tego, czy czyn popełniono umyślnie, czy też nieumyślnie, a w razie umyślności podanie postaci zamiaru, z jakim sprawca działał. Pomija jednocześnie autor apelacji, że powszechnie od dłuższego czasu przyjęte jest również w orzecznictwie sądowym, że na zamiar sprawcy może też wskazywać opisany w przypisanym czynie sposób jego działania, (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 1971 r., Rw 1202/71, OSNKW 1972, z. 3, poz. 54, czy wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 stycznia 1997 r., II AKa 283/96, OSNPriPr 1998, nr 5, poz. 19 oraz z dnia 8 lutego 2001 r., II AKa 36/01, OSPriPr 2002, nr 3, poz. 15). W realiach przedmiotowej sprawy opis przypisanego oskarżonemu przestępstwa wskazuje na umyślność (powszechnie przyjmuje się, że przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. popełnione może być umyślnie pod obiema postaciami zamiaru -tak Kodeks karny skarbowy. Komentarz. F. Łabuda, WKP 2017) , lecz z uwagi na brak jednoznacznego wyartykułowania tej kwestii w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przyjąć należy na - korzyść oskarżonego - że przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie w zamiarze ewentualnym. Z wyżej opisanych powodów Sąd Okręgowy uznał za całkowicie niezasadne zarzuty zawarte w punktach 1 - 4 apelacji obrońcy oskarżonego. |
||||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego V. M. (1) od dokonania przypisanego mu czynu. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Wobec uznania za chybione zarzutów apelacji brak było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Nie doszukał się również Sąd Okręgowy powodów do ingerencji w treść wyroku z urzędu. |
||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||||
--------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||||
--------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||||
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||
Wyrok został utrzymany wobec oskarżonego w mocy w całości. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, uznając przy tym za sprawiedliwą orzeczoną wobec oskarżonego karę, sąd odwoławczy - nie znajdując uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku - na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. - utrzymał go w mocy w całości. |
||||||||||||||||||||||
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||||
---------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||||
--------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||||
1.1. |
----------------------------------------------------------------------------------- |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||||
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
4.1. |
--------------------------------------------------------------------------------- |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||||
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- |
||||||||||||||||||||||
5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
II. |
Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 zł. ( 60 zł opłata + 20 zł. ) ryczałt za doręczenia |
|||||||||||||||||||||
6. PODPIS |
||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||||||||||||||||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego |
|||||||||||||||||||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina oskarżonego |
|||||||||||||||||||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |