Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 12/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Agnieszka Telega

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w J. M. Z.

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 r.

sprawy V. M. (1) ur. (...) w P.

s. N., M. z domu K.

oskarżonego z art. 107 § 1 kks i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt II K 786/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego V. M. (1);

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 złotych.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 12/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 25 września 2019 r., sygn. akt II K 786/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

V. M. (2)

dotychczasowa karalność oskarżonego; dotyczy czynów zarzucanych a/o.

karta karna

k. 1238-1248

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------------------

-------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

karta karna

dokument urzędowy; niekwestionowany przez strony

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

--------------------------------

----------------------------------------------------------------

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. rażącej obrazy przepisów prawa materialnego polegającej na niezastosowaniu w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu przepisów art. 1 § 3 k.k.s. w zw. z art. 4 §§ 1 - 3 k.k.s. w zw. z art. 10 § 1 i 4 k.k.s. statuujących jedną z naczelnych zasad polskiego prawa karnego - zasadę winy. Tym samym w zaskarżonym wyroku - wbrew treści uzasadnienia - oskarżony poniósł odpowiedzialność karną bez rzeczywistego ustalenia winy, której koniecznym komponentem są ustalenia dotyczące umyślności lub też nieumyślności czynu zabronionego (art. 4 §§ 1-3 k.k.s.), jakich w odniesieniu do oskarżonego oraz zgromadzonego w sprawie materiału, a nie całkowicie dowolnych założeń Sądu Rejonowego - w zaskarżonym wyroku w istocie - wbrew treści uzasadnienia - w ogóle nie poczyniono. Zastępując powyższe całkowicie nieprawdziwymi frazesami wynikającymi nadto z absolutnie dowolnych dywagacji Sądu Rejonowego, nie mających jakiegokolwiek oparcia w zgromadzonym w niniejszym postępowaniu materiale dowodowym - iż: oskarżony przewidywał nielegalność procederu - gdy z jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego w toku niniejszego postępowania, nie wynika, aby oskarżony miałby choćby cień wątpliwości, co do nielegalności i karalności działalności prowadzonej przez spółkę w zarządzie, jakiej zasiada.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażącej obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku - będącej logiczną i nieuchronną konsekwencją poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej bez rzeczywistego i prawidłowego ustalenia winy - poprzez naruszenie unormowania art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzające się na zaniechaniu dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu - skazując za czyn, jakiego wszystkie znamiona nie zostały wymienione w opisie czynu zawartym w wyroku - zarówno jeżeli chodzi o znamiona strony przedmiotowej, jak i podmiotowej czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. przypisanego oskarżonemu. Sentencja zaskarżonego orzeczenia nie wskazuje jakiegokolwiek ani rodzaju gier rzekomo nielegalnie urządzanych przez oskarżonego, ani rodzaju zamiaru, jaki miałby towarzyszyć zachowaniu oskarżonego (strona podmiotowa), co więcej znamienną cechą zaskarżonego wyroku jest niewystarczające rozpoznanie przez Sąd Rejonowy znamion strony podmiotowej, gdyż w zaskarżonym wyroku nie wskazano z jakiego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie miałoby wynikać nastawienie psychiczne oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu - zaniechano zwłaszcza jakiejkolwiek oceny korelacji świadomości oskarżonego z treścią orzeczeń załączanych do zażaleń podpisanych przez oskarżonego składanych w toku postępowania przygotowawczego - co dowodzi, iż nie rozważono w sposób należyty strony podmiotowej czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu - immanentnie pominięto treść wyjaśnień oskarżonego wskazujących na świadomość oskarżonego, co do legalności i karalności zarzucanego mu czynu. Zastępując powyższe zapewne szablonowym sformułowaniem bowiem nie znajdującym jakiegokolwiek odzwierciedlenia w przebiegu niniejszego postępowania, iż oskarżony przewidywał nielegalność procederu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażącej obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku:

a. Przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 z art. 113 § 1 k.k.s., zasadzającą się w dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego z naruszeniem zasad prawidłowego, logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - w szczególności w następującym zakresie:

-

Ustalenia przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony przewidywał nielegalność procederu – gdy z jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego w toku niniejszego postępowania nie wynika, aby oskarżony miałby choćby cień wątpliwości, co do nielegalności działalności prowadzonej przez spółkę w zarządzie, jakiej zasiada.

-

Odrzucenia, jako niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego odnośnie jego pewności, co do legalności i niekaralności działalności prowadzonej przez spółkę w zarządzie, jakiej zasiada, gdy w okolicznościach niniejszej sprawy nie przeprowadzono jakiegokolwiek dowodu zaprzeczającego, jakiejkolwiek treści wyjaśnień oskarżonego.

-

Przyjęcia - bez wskazania jakiejkolwiek podstawy faktycznej i prawnej oskarżony działając z zamiarem ewentualnym urządzał gry na urządzeniu w akcie oskarżenia wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 200 hazardowych - a tym samym bez wyjaśnienia dlaczego oskarżony popełnił skarbowe zajmując dokładnie takie same stanowisko, jak Sąd Najwyższy w dnia 27 listopada 2014 r., w sprawie o sygn. akt II KK 55/14:

1)  „W niniejszej sprawie Sąd Najwyższy podziela pogląd wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z dnia 19 grudnia 2006 r. co do tego, że Europejski Trybunał Konstytucyjny i polski Trybunał Konstytucyjny nie mogą być ustawiane w stosunku do siebie jako sądy konkurujące. Chodzi tu nie tylko o wyeliminowanie zjawiska dublowania się obu trybunałów czy dwutorowości w zakresie orzekania o tych samych problemach prawnych, ale i dysfunkcjonalności w relacjach wspólnotowego oraz wewnątrzkrajowego porządku prawnego. [POGRUBIENIE W ORG. SN]. Istotne jest wskazanie ról obu tych trybunałów.” (s. 14)

2)  „Tak więc nie ma wątpliwości, że przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, w szczególności art. 14 ust. 1 oraz art. 6 tej ustawy – to „przepisy techniczne” w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE.” (s. 19)

3)  „Trybunał jednoznacznie stwierdził że „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd krajowy, do którego należy w ramach jego kompetencji stosowanie przepisów prawa wspólnotowego, zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, w razie konieczności z własnej inicjatywy nie stosując wszelkich sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego, także późniejszych, bez potrzeby zwracania się o ich uprzednie usunięcie w drodze ustawodawczej lub w ramach innej procedury konstytucyjnej ani oczekiwania na usunięcie wspomnianych przepisów” (pkt 82). Wcześniej podobne stanowisko zajął Trybunał w licznych orzeczeniach. (zob. wyroki z dnia: 9 marca 1978 r. w sprawie 106/77 Simmenthal, Rec. s. 629, pkt 24; z dnia 4 czerwca 1992 r. w sprawach połączonych C-13/91 i C-113/91 Debus, Rec. s. I -3617, pkt 32; z dnia 18 lipca 2007 r. C-119/05 Lucchini, Zb.Orz. s. I-6199, pkt 61; a także z dnia 27 października 2009 r. w sprawie C-115/08.” (s. 19-20)

4)  „W takiej, sytuacji, jak zauważył Trybunał, sąd krajowy ma obowiązek odstąpić, od stosowania tej normy (wyrok z dnia 22 października 1998 r. w połączonych sprawach od C 10/97 do C 22/97 pkt 21; wyrok z dnia 19 listopada 2009 r. C314/08 pkt 21). Trybunał Sprawiedliwości podkreślał, że zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego zobowiązuje sąd krajowy do stosowania prawa wspólnotowego i do odstąpienia od stosowania sprzecznych z nim przepisów krajowych, niezależnie od wyroku krajowego sądu konstytucyjnego (pkt 85 uzasadnienia wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. C314/08). Stanowisko to Sąd Najwyższy w tej sprawie podziela.” (s. 20)

5)  „(…) zasada, pierwszeństwa prawa Unii polega na pierwszeństwie jego stosowania, a nie obowiązywania, przy czym pierwszeństwo to zapewnia się przez odmowę zastosowania kolidującej z., prawem Unii normy krajowej, a nie poprzez jej uprzednie uchylenie, Stanowisko to jest przekonujące i Sąd Najwyższy w niniejszej sprawie w pełni je podziela.” (s. 21)

6)  „Na aprobatę zasługuje także pogląd, że zobligowanie sądu powszechnego, aby przed odmową zastosowania przepisu krajowego uznanego przezeń za sprzeczny z prawem Unii wystąpił do trybunału konstytucyjnego o zbadanie zgodności z konstytucją przepisu ustawy ustanowionego z naruszeniem obowiązku notyfikacji przepisów technicznych osłabia efektywność prawa Unii, a z perspektywy sądów polskich pozbawia je roli „sądów Unii” tzn. sądów odpowiedzialnych za zapewnienie pełnej skuteczności przepisom prawa Unii Europejskiej (M. Górski, Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r. I KZP 15/13, LEX/EL 2014). Podobne stanowisko formułuje I. Skomerska-Muchowska, stwierdzając, że wynikającą z prawa Unii konsekwencją braku notyfikacji przepisów technicznych w tym art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych jest bezskuteczność tych przepisów, która powinna być rozumiana jako obowiązek powstrzymania się przez sądy od ich stosowania.” (s. 21)

7)  Jako mechanizm gwarantujący przestrzeganie przez państwa członkowskie Unii Europejskiej obowiązków notyfikacyjnych, Trybunał przewidział sankcję braku możliwości po stronie państwa zastosowania takiego przepisu wobec jednostki.” (s. 21)

8)  „Konsekwencją uznania, że art. 14 ustawy o grach hazardowych to przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej, a więc jest bezskuteczny, musi być wyrok uniewinniający, gdyż art. 107 § 1 k.k.s. – pod zarzutem naruszenia którego stanęli oskarżeni – ma charakter blankietowy , a jego doprecyzowanie stanowią przepisy m. in. tegoż art. 14. W tej sytuacji czyny oskarżonych nie mogły wyczerpać znamion przestępstwa w art. 107 § 1 k.k.s.(s. 23)

9)  „Niezastosowania się przez sądy krajowe tzn. sądy polskie do takiej interpretacji, będzie musiało być uznane przez Trybunał Sprawiedliwości za naruszenie prawa unijnego. W konsekwencji, Komisja Europejska może skierować sprawę do Trybunału Sprawiedliwości, który zobowiąże państwo do wykonania wyroku, a w razie odmowy może wdrożyć dalsze etapy postępowania nakładające na państwo dotkliwe sankcje finansowe (art. 260 ust. 2 i 3 TFUE). Komisja Europejska zażądała już od Rządu polskiego wyjaśnień w tej sprawie. Ze wszczęciem dalszego postępowania wstrzymała się jednak chcąc poznać stanowisko sądów polskich co do problemów wynikających z treści uzasadnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2012 r. (oświadczenie Rzecznika Komisji Europejskiej do spraw Przemysłu C. Corazza z dnia 8 marca 2013 r. Zob. J. Barcz, Obowiązek notyfikacji środków krajowych…, s. 18 i n.).” (s. 23)

b. Przepisów art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., poprzez całkowite zaniechanie wyjaśnienia:

-

Motywów przyjęcia przez Sąd Rejonowy wypełnienia przez oskarżonego V. M. (1) znamion strony podmiotowej zarzucanego mu czynu zabronionego w szczególności zaś przyjętego założenia - w jakikolwiek sposób niewyartykułowanego w odniesieniu do materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu - jaki temu całkowicie zaprzecza - iż oskarżony przewidywał nielegalność procederu - gdy z jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego w toku niniejszego postępowania, nie wynika, aby oskarżony miałby choćby cień wątpliwości, co do nielegalności i karalności działalności prowadzonej przez spółkę w zarządzie, jakiej zasiada.

-

Podstawy prawnej i faktycznej stanowiska wynikającego z zaskarżonego wyroku:

a)  dlaczego oskarżony miałby odrzucić logicznie umotywowane stwierdzenia o braku karalności, a tym samym legalności działalności spółki w jakiej zarządzie zasiada wyrażone przez prof. dr hab. Genowefę Grabowską - kierowniczkę Katedry Prawa Międzynarodowego i Prawa Europejskiego Uniwersytetu Śląskiego w publikacji: „ Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 19 lipca 2012 r. w sprawie Fortuna i inni przeciwko Dyrektorowi Izby Celnej w Gdyni ... czyli o efektywności i skutkach pytań prejudycjalnych” oraz dr Waldemara Gontarskiego - dziekana Wydziału Prawa w Londynie Europejskiej Wyższej Szkoły Prawa i Administracji w publikacji w publikacji: „Zezwolenia i Koncesje Hazardowe po wyroku TSUE z 19 lipa 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 niezgodność polskiej ustawy o grach hazardowych z dyrektywą 98/34”,

b)  tym samym dlaczego oskarżony miałby dokonywać oceny stanu prawnego z przed nowelizacji ustawy o grach hazardowych, jaka weszła w życie dnia 3 września 2015 r., w sposób odmienny aniżeli dokonały tego sądy powszechne i Sąd Najwyższy chociażby w orzeczeniach załączonych do zażaleń składanych w toku postępowania przygotowawczego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.  Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jakie miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku - naturalną konsekwencją rażących uchybień wskazanych w powyższych zarzutach, jest w okolicznościach niniejszej sprawy całkowicie wadliwe przyjęcie przez Sąd Rejonowy, wbrew istotnemu stanowi rzeczy, iż oskarżony V. M. (1) godził się na popełnienie czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. - co jednak w jakikolwiek sposób nie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 - Ad. 4

Obszerne zarzuty apelacji zawarte w jej pkt 1-4 pomimo ich zróżnicowanego skategoryzowania i oparcia w treści art. 438 pkt 1-3 k.p.k. w istocie sprowadzają się do błędnej oceny materiału dowodowego implikującej błędne ustalenia faktyczne co do winy oskarżonego, a konkretnie braku przyjęcia przez Sąd Rejonowy stanu usprawiedliwionej nieświadomości co do bezprawności/karalności czynu popełnionego przez oskarżonego. Lektura treści tych zarzutów nie pozostawia w tej mierze wątpliwości (każdy z ww. zarzutów zawierał stwierdzenie, że błędnie dokonano ustaleń co do tego, że oskarżony przewidywał nielegalność/karalność prowadzonego przez siebie „procederu”, „działalności”).

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie słusznie dochodząc do wniosku że wyczerpane zostały działaniami oskarżonego ustawowe znamiona zarówno strony przedmiotowej ( które co do zasady nie były kwestionowane ) jak i strony podmiotowej przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. Przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( zob. w. SN z 9.11.1990 r. WRN 149/90 OSNKW 7- 9/1991,poz.41 ). W sprawie niniejszej Sąd I instancji w sposób dostateczny odniósł się do powyższych kwestii.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony był prezesem zarządu spółki, która z urządzania i prowadzenia gier hazardowych czerpała dochody. Powyższe świadczy, że styczność oskarżonego z automatami do gier nie była przypadkowa czy też incydentalna, zaś z racji pełnionej funkcji oskarżony nie mógł nie wiedzieć o rygorach prawnych, którymi poddana jest działalność w zakresie gier hazardowych. Zatrzymane automaty wykorzystywane były w profesjonalnym przedsięwzięciu gospodarczym, przynoszącym mu zysk. Oskarżony nie posiadał udzielonej przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych koncesji na prowadzenie kasyna gry uprawniającej do urządzania i prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach.

Z tych przyczyn wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu a/o przestępstw należało ocenić krytycznie i uznać, iż stanowią przyjętą przez niego linię obrony. Istotnym jest również, iż w toku niniejszego postępowania oskarżony nie kwestionował faktu braku koncesji na prowadzenie kasyna gry, jednie wskazywał, iż w tym zakresie pozostawał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanych mu czynów. Wskazania jednak wymaga, iż sam fakt pozostawania przez oskarżonego V. M. (1) prezesem spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. wskazują, że miał on wiedzę co do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który to przepis uzależnia prowadzenie działalności w zakresie gier m.in. na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Bez znaczenia w realiach rozpoznawanej sprawy pozostaje natomiast treść przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, jako że w dacie czynów przypisanych oskarżonemu (co najmniej w dniu: 21.05.2015 r. i 12.02.2015 r.) funkcjonował on jako przepis techniczny i nie został notyfikowany - a zatem nie mogło dojść do jego naruszenia. Rozważania poczynione w tym przedmiocie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i nie widzi potrzeby powielania zaprezentowanej tam argumentacji ( k. 1203v - k. 1205 ).

Sąd Rejonowy trafnie wskazał, że oskarżony V. M. (1) działał wbrew art. 6 ust. 1 u.g.h. Zauważyć, bowiem należy, że w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 października 2016 r. wydanym w sprawie C-303/15 stwierdzono, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., podlegającego obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust. 1 tej dyrektywy. Pogląd ten podzielony został w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (I KZP 17/16). Z powołanej uchwały Sądu Najwyższego, należy wnosić, że o wypełnieniu normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. stanowi już samo naruszenie art. 6 ust. 1 ugh i możliwym jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., który polega na naruszeniu wyłącznie lub również art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nawet jeśli czyn ten zostałby popełniony przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015 r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych lub w okresie tzw. przejściowym od ww. daty do 1 lipca 2016 r. Tym samym nie może budzić wątpliwości, że art. 6 ust. 1 u.g.h., znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ zachowanie oskarżonego polegające na urządzaniu i prowadzeniu gier miało miejsce bez koniecznej koncesji. W konsekwencji ustalenia Sądu Rejonowego zarówno co do znamion strony przedmiotowej, jak i podmiotowej przestępstwa przypisanego oskarżonemu, okazały się trafne i prawidłowe.

Dostrzec należy, że znaczną część pisemnego uzasadnienia wyroku Sąd I instancji poświęcił umyślności w działaniu oskarżonego a także rzekomemu działaniu w warunkach błędu z art. 10 § 4 k.k.s. ( k. 1206 – k. 1207 akt ). Wbrew stanowisku skarżącego argumenty powołane w tej kwestii przez Sąd I instancji są przekonywujące. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach powoływał się na publikacje naukowe z 2012 roku zgodne w swojej treści z poglądem o niemożliwości stosowania przepisów technicznych nienotyfikowanych Komisji Europejskiej. Zasadnie jednak Sąd I instancji podkreśla w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku że w doktrynie prawa karnego i orzecznictwie sądów, w szczególności przed 2015 r. interpretacje prawne w wyżej wymienionej kwestii były rozbieżne, a oskarżony powoływał się wyłącznie na te poglądy które świadczyły na jego korzyść. Trafna jest przy tym konstatacja Sądu I instancji, że fakt istnienia różnicy poglądów w judykaturze, doktrynie nie przesądza o treści obowiązujących przepisów prawa i nie upoważnia obywateli do ich dowolnego stosowania lub niestosowania, a w każdym zaś razie nieuprawnione jest powoływanie się w tej kwestii na działanie w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu. Przepisy ustawy o grach hazardowych i kodeksu karnego skarbowego były wszak w czasie gdy działał oskarżony jasne i precyzyjne, wynikało z nich jednoznacznie że zabronione pod groźbą kary jest urządzanie gier na automacie bez wymaganej koncesji. Brak notyfikacji przepisów, nawet przy interpretacji korzystnej dla oskarżonego nie eliminował przecież tych przepisów z obrotu prawnego, a o ich stosowaniu lub niestosowaniu mógł co najwyżej rozstrzygać sąd indywidualnie w każdej sprawie.

Odnosząc się końcowo do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. zwrócić uwagę należy, że skarżący powołuje się w tej mierze na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2003 r. (WK 10/03, OSNKW 2003, z. 9-10, poz. 76) w którym podniesiono potrzebę określenia w wyroku skazującym zarówno tego, czy czyn popełniono umyślnie, czy też nieumyślnie, a w razie umyślności podanie postaci zamiaru, z jakim sprawca działał. Pomija jednocześnie autor apelacji, że powszechnie od dłuższego czasu przyjęte jest również w orzecznictwie sądowym, że na zamiar sprawcy może też wskazywać opisany w przypisanym czynie sposób jego działania, (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 1971 r., Rw 1202/71, OSNKW 1972, z. 3, poz. 54, czy wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 stycznia 1997 r., II AKa 283/96, OSNPriPr 1998, nr 5, poz. 19 oraz z dnia 8 lutego 2001 r., II AKa 36/01, OSPriPr 2002, nr 3, poz. 15). W realiach przedmiotowej sprawy opis przypisanego oskarżonemu przestępstwa wskazuje na umyślność (powszechnie przyjmuje się, że przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. popełnione może być umyślnie pod obiema postaciami zamiaru -tak Kodeks karny skarbowy. Komentarz. F. Łabuda, WKP 2017) , lecz z uwagi na brak jednoznacznego wyartykułowania tej kwestii w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przyjąć należy na - korzyść oskarżonego - że przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie w zamiarze ewentualnym.

Z wyżej opisanych powodów Sąd Okręgowy uznał za całkowicie niezasadne zarzuty zawarte w punktach 1 - 4 apelacji obrońcy oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego V. M. (1) od dokonania przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania za chybione zarzutów apelacji brak było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Nie doszukał się również Sąd Okręgowy powodów do ingerencji w treść wyroku z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany wobec oskarżonego w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, uznając przy tym za sprawiedliwą orzeczoną wobec oskarżonego karę, sąd odwoławczy - nie znajdując uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku - na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. - utrzymał go w mocy w całości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------

art.454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 zł. ( 60 zł opłata + 20 zł. ) ryczałt za doręczenia

6.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana