Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 407/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie dnia 23 maja 2019 r.,

sygn. akt XVIII K 218/14

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

Na podstawie art. 439§1 pkt 9 k.p.k. obraza przepisów postępowania, tj. art. 17§1 pkt 9 k.p.k. poprzez nieuprawnione ustalenie, że oskarżona dopuściła się zarzucanego czynu „działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą”, w sytuacji w której w toku postępowania Sąd a guo nie może ustalić, że oskarżona popełniła swój czyn wspólnie i w porozumieniu z inną oznaczoną osobą, jeżeli odpowiedzialność tej osoby nie została ustalona w danym postępowaniu, przy czym w niniejszym postępowaniu jedyną osobą oskarżoną była D. R., natomiast pomawiająca R. W., którą Sąd uznał za ową „ustaloną osobę”, miała w toku postępowania status świadka, nie została skazana w innym postępowaniu w zakresie przypisanego oskarżonej czynu, ani nawet nie było i nie jest obecnie prowadzone wobec niej żadne postępowanie przygotowawcze w tym kierunku, co stanowi naruszenie zasady skargowości i powoduje wydanie wyroku w sytuacji braku skargi uprawnionego oskarżyciela, a co w konsekwencji stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą wskazaną w art. 439§1 pkt 9 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut wysunięty w apelacji jest całkowicie nietrafny. Obrońca oskarżonej zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej upatruje w tym, że przypisując oskarżonej „działanie wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” Sąd I instancji naruszył zasadę skargowości wyrażoną w art. 14 k.p.k.

Jest oczywiste, że tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego bez wątpienia stanowi kluczową kwestię w procesie karnym, zgodnie bowiem z zasadą skargowości wyrażoną w art. 14 k.p.k. sąd nie może wyjść poza granice oskarżenia, ponieważ inicjatywa ścigania należy do oskarżyciela i tylko oskarżyciel zakreśla ramy oskarżenia – tak przedmiotowe, jak i podmiotowe. Tylko bowiem uprawniony oskarżyciel ma prawo wnosić skargę o pociągnięcie do odpowiedzialności karnej określonego oskarżonego za zarzucone mu przestępstwo. Zakaz wyjścia poza granice oskarżenia oznacza również niemożność orzeczenia poza ramami zdarzenia będącego przedmiotem oskarżenia. Oceny tej dokonuje się z punktu widzenia konkretnego zdarzenia faktycznego, którego dotyczy akt oskarżenia. Pojęcie „tożsamości czynu” wielokrotnie było przedmiotem orzecznictwa sądowego, a także odnosi się do tej materii doktryna. I mimo, że nie udało się skonstruować tzw. pozytywnego katalogu elementów, na podstawie których można byłoby w bezbłędny sposób orzec o istnieniu lub braku tożsamości czynu, to pewne jest, że podstawowym kryterium dla tożsamości czynu jest tożsamość zdarzenia faktycznego. Dopiero ujawnienie różnic dotyczących miejsca, czasu, przedmiotu wykonawczego lub ustawowych znamion pozwala na wyłączenie tożsamości czynu. Na tym tle w orzecznictwie niejednokrotnie wypowiedziano pogląd, że nie narusza tożsamości czynu odmienne ustalenie przez sąd orzekający, w porównaniu z aktem oskarżenia, sposobu działania sprawcy; decydujące jest natomiast, by ocena taka zamykała się w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (por. m.in. wyrok SN z 17 listopada 1972 r., II KR 162/72, OSNKW 1973, z. 4, poz. 46; postanowienie SN z (...) sierpnia 2001 r., V KKN 111/01, LEX 51844; uchwała SN z 7 czerwca 2002 r., I KZP 16/02, OSNKW 2002, z. 7–8, poz. 51, postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2006 r., II KK 304/06).

„Zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach szczegółowych elementów faktycznych zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia, ani w prawnej ocenie zarzucanego czynu. Z istoty tej fundamentalnej dla procesu karnego zasady wynika bowiem, że opis czynu zawarty w zarzucie skargi uprawnionego oskarżyciela stanowi jedynie procesową hipotezę, podlegającą ustawicznej weryfikacji w toku sądowego postępowania dowodowego. Rezultatem tych czynności oraz ocen dokonanych przez sąd jest opis czynu przypisanego oskarżonemu w orzeczeniu kończącym postępowanie.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2017 r., IV KK 85/17).

W zakresie dopuszczalnych (mieszczących się w granicach skargi) uprawnień sądu do modyfikacji zarzutu i kwalifikacji prawnej możliwe jest: ustalenie odmiennego czasu popełnienia czynu będącego przedmiotem rozpoznania; dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych dotyczących zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej, ustalenie odmiennego sposobu zachowania się i działania poszczególnych sprawców; ustalenie odmiennego skutku i powiązanie go z zachowaniem oskarżonego ( tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 września 2018 r., II AKa 29/18).

W sprawie niniejszej wprowadzenie do opisu czynu przypisanego D. R. elementu odnoszącego się do „działania wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” w niczym nie naruszało tożsamości czynu – a to z tej przyczyny, że powyższe ustalenie dotyczyło sposobu działania oskarżonej.

Rozszerzenie zakresu rozpoznawania o nowy element „działania wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” nie może być traktowane jako przejmowanie uprawnień oskarżycielskich przez sąd, mieści się bowiem w granicach tożsamości czynu i stanowi wyłącznie dopuszczalną, a jednocześnie konieczną modyfikację ram czasownikowych popełnionego przestępstwa.

Cytowane przez autora apelacji stanowisko doktryny, że „Sąd nie może ustalić w toku postępowania, że oskarżony popełnił swój czyn wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oznaczonymi co do tożsamości, jeżeli ich odpowiedzialność nie została ustalona w danym postępowaniu” jest wyrwana z kontekstu i na użytek spawy źle przez obrońcę odczytywana. Rzecz bowiem sprowadza się do tego, że jeśli odpowiedzialność innych osób, z którymi współdziała sprawca nie została ustalona w danym postępowaniu (czy innym prowadzonym odrębnie i zakończonym prawomocnie) – nie jest możliwe rozszerzenie podmiotowe wniesionej skargi wszczynającej postępowanie a tym samym wskazanie tychże (czyli ustalenie ich odpowiedzialności) w wydanym w sprawie wyroku z oznaczeniem ich tożsamości (czyli wskazaniem, że sprawca działał wspólnie i w porozumieniu z konkretnie wskazaną w wyroku z imienia i nazwiska oznaczoną osobą). Stąd właśnie obowiązek takiej redakcji czynu przypisanego w wyroku, by w sytuacji braku prawomocnego rozstrzygnięcia (gdy postępowania toczyły się odrębnie), bądź braku postawienia w stan oskarżenia współsprawcy co do tego samego czynu w danym postępowaniu i ustaleniu jego sprawstwa (i to nawet gdyby w opisie czynu zarzucanego w akcie oskarżenia współsprawca został wskazany) – aby wyeliminowane były jego personalia, a zawarty zapis o „innej ustalonej osobie”. Z takimi sytuacjami praktyka sądowa mierzy się notorycznie – i stąd zdziwienie może budzić całkowicie oderwana interpretacja skarżącego obrońcy, krańcowo odbiegająca od istoty problemu prawnego związanego z tożsamością czynu.

Ten zabieg obrońcy służy niewątpliwie temu, by podważyć skazujące rozstrzygnięcie Sądu meriti, oparte o analizę całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, w którym wyraził przekonanie, że wina oskarżonej D. R. została udowodniona. Jak bowiem sam skarżący argumentował działanie „wspólnie i w porozumieniu” stanowiło „dla Sądu oręż do przypisania winy oskarżonej” – skoro Sąd ten stwierdził, że większość czynności sprawczych wykonywała pomawiająca R. W..

Współsprawstwo na gruncie art. 18§1 k.k. polega na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające w porozumieniu. Niewątpliwie przedmiotowa konstrukcja umożliwia przypisanie każdemu ze współsprawców tego, co popełnili inni współsprawcy – nie wymaga bowiem, realizacji przez każdego ze sprawców wszystkich czy nawet części znamion czasownikowych ujętych w opisie czynu zabronionego. Dla jej przyjęcia decydujące jest ustalenie, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami w ramach wspólnego porozumienia.

W realiach niniejszej sprawy o współdziałaniu oskarżonej świadczą w szczególności zeznania R. W., którym Sąd meriti dał wiarę. To, że skarżący obrońca eksponuje, iż oskarżona nie przyznała się do winy i złożyła wyjaśnienia stojące w opozycji do zeznań pomawiającego ją świadka nie jest wystarczające do skutecznego zakwestionowania skarżonego orzeczenia. Obowiązkiem jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Odnośnie powyższej kwestii – wobec stawianych zarzutów w punkcie II apelacji – szczegółowe rozważania w dalszej części uzasadnienia.

Autor apelacji niejako „na marginesie” (nie formułując w tym zakresie wprost zarzutu ) wskazał, że przyjęcie przez Sąd meriti „działania wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” obligowało Sąd ten do odpowiedniego pouczenia stron o możliwości zmiany opisu czynu – co w jego ocenie stanowiło zasadniczą zmianę całej istoty postępowania. Odwoływanie się przez apelującego do przepisów art. 367§1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. i art. 16 k.p.k. nakładało obowiązek wykazania, że uchybienie to mogło mieć wpływ na treść orzeczenia. W świetle przepisów Kodeksu postępowania karnego strony mają zagwarantowane prawo wypowiadania się co do każdej kwestii rozstrzyganej przez sąd – stanowi o tym m.in. przepis art. 367§1 k.p.k. Niewątpliwie bowiem przedstawiając argumentację przemawiającą za proponowanym rozstrzygnięciem, mogą wpływać na decyzję sądu. W realiach niniejszej sprawy obrońca nie przedstawił – także w toku postępowania odwoławczego – takiego rodzaju argumentów by uznać, że uprzedzenie w toku postępowania przed Sądem I instancji o modyfikacji opisu czynu poprzez przyjęcie „działania wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” naruszyło obowiązek informacyjny z art. art. 367§1 k.p.k. w zw. z art. 16 k.p.k. a przez to prawo do obrony oskarżonej. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła bowiem, by zmiana opisu czynu dokonana przez Sąd meriti de facto wykraczała poza granice oskarżenia, bądź też doszło do obrazy art. 399§1 k.p.k. – która w sprawie nie zaistniała.

„Błędny jest (…) pogląd, że zgodnie z treścią art. 399 § 1 k.p.k. na sądzie ciąży obowiązek uprzedzenia stron o możliwości zmiany, względnie uzupełnienia opisu czynu również wtedy, gdy nie zachodzi perspektywa zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego niż wskazany w akcie oskarżenia” (tak przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2019 r., V KK 108/19, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2013 r., III KK 234/13).

.

Lp.

Zarzut

II.1

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne, uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, a także w rażącej sprzeczności z kilkudziesięcioletnią, konsekwentną, jednoznaczną i jednolitą linią orzeczniczą Sądu Najwyższego w zakresie wymagań stawianych wobec dowodu z pomówienia, ocenienie materiału znajdującego się w aktach sprawy w postaci depozycji pomawiającej R. W. i danie jej wiary w zakresie, w jakim pomawia oskarżoną o współdziałanie w fałszowaniu faktur VAT i przedkładanie ich pracownikom Urzędu Skarbowego W. - M. w W., zasadniczo oparcie wyroku wyłącznie na podstawie pomówień tzw. małego świadka koronnego w ściśle powiązanej sprawie – R. W., przy czym prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie każe stwierdzić, że pomówienia te nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie, natomiast opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań pisma i podpisów, pełnomocnictwa udzielone przez oskarżoną R. W. do stałego reprezentowania jej przed organami podatkowymi i kontrolno – podatkowymi, korespondencja email prowadzona przez R. W. z Urzędem Skarbowym W. – M., zeznania świadków - pracowników Urzędu Skarbowego W. – M. w W. świadczą, że cały przestępny proceder był realizowany wyłącznie przez R. W., co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny nie wykazała, by Sąd meriti ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy z pogwałceniem zasad swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. Wnioski wyciągnięte przez Sąd Okręgowy znajdują oparcie w zasadach logiki, doświadczenia życiowego i stąd brak jest podstaw do przyznania racji skarżącemu obrońcy, by była to ocena dowolna a nie swobodna.

Obrońca nie wskazuje na błędy w rozumowaniu Sądu I instancji i nie dowodzi naruszenia reguł poprawnego wnioskowania, lecz przedstawia własne oceny zachowania oskarżonej wynikające z jej wyjaśnień i na tej podstawie wyprowadza wnioski o błędnych ocenach przeprowadzonych dowodów. To, że skarżący przedstawia własne, odmienne od wyprowadzonych przez Sąd I instancji, wnioski ocenne materiału dowodowego nie oznacza, że tenże Sąd naruszył reguły poprawnego wnioskowania, przez co obraził normę wynikającą z art. 7 k.p.k., a w konsekwencji ustalił sprzeczny z rzeczywistością stan faktyczny.

Myli się skarżący twierdząc, że zeznania R. W. są oderwanym od materiału dowodowego pomówieniem i przez to nie mogą stanowić podstawy do czynienia ustaleń w sprawie. Po pierwsze w procedurze karnej nie obowiązuje zasada, że wyroku skazującego nie można oprzeć na jednym dowodzie winy – o ile oceniony na gruncie art. 7 k.p.k. jest on logiczny stanowczy i konsekwentny. Ta sama zasada obowiązuje przy ocenie zeznań na gruncie ustawy o świadku koronnym, czy też dowodów pochodzących od osób liczących na uzyskanie korzyści procesowych na gruncie art. 60 k.k., tj. tzw. „małych świadków koronnych”. Prawidłowo Sąd I instancji analizując zeznania R. W. ocenił, że brak jest podstaw do zdyskwalifikowania depozycji świadka – tym bardziej, że w sprawie nie istnieją wskazania, by złożyła je niezgodne z prawdą zeznania obciążające nie tylko oskarżoną D. R., ale także samą siebie.

Lp.

Zarzut

II.2

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie materiału dowodowego i przyjęcie, że oskarżona D. R. miała rzekomo wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, działając ze z góry powziętym zamiarem oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci zwrotu VAT, przy czym prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżona:

a)  ani nie uczestniczyła, ani nie doradzała w wystawianiu fałszywych faktur, gdyż czynności te wykonywała samowolnie, bez wiedzy oskarżonej tylko i wyłącznie R. W.;

b)  ani nie przedstawiała w Urzędzie Skarbowym przedmiotowych faktur jako uprawniających do zwrotu, ani nie podpisywała własnoręcznie deklaracji VAT-7, gdyż podpisy oskarżonej D. R. na deklaracjach VAT-7 będących podstawą zwrotu podatku zostały sfałszowane, co potwierdziła opinia z zakresu kryminalistycznych badań pisma i podpisów, a kontaktem z Urzędem Skarbowym w celu dostarczenia faktur przyporządkowanych do danej deklaracji zajmowała się R. W. (co ustalił Sąd, dając w pełni wiarę R. W., która to zeznała, że to ona przedkładała faktury jej okazane na rozprawie, ponieważ była upoważniona przez oskarżoną do reprezentowania jej przed Urzędem Skarbowym – protokół rozprawy z dnia 03 sierpnia 2017 r.);

c)  nie wyrażała, na żadnym etapie znajomości z R. W., ani wprost, ani w sposób dorozumiany, zgody na podrobienie, przerobienie lub wykorzystanie jej oryginalnego podpisu przez R. W.;

d)  w konsekwencji, będąc ofiarą i niejako narzędziem służącym do prowadzenia przestępczego procederu przez R. W., D. R. nie osiągnęła korzyści majątkowej w postaci uzyskania zwrotu podatku VAT, gdyż jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zestawień przelewów na rachunkach bankowych i informacji przesłanych bezpośrednio z banków prowadzących przedmiotowe rachunki, sumy zwrotów podatku VAT po wielokrotnych operacjach mających na celu rozmycie i zafałszowanie obrazu przepływów środków finansowych, znalazły się na kontach należących do R. W. i tylko i wyłącznie ona osiągnęła z tego tytułu korzyść majątkową;

- co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponownie podkreślić należy, że istota współsprawstwa określona w art. 18 §1 k.k. polega na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające w porozumieniu, które obejmuje realizację całości ustawowych znamion czynu zabronionego – przy czym konstrukcja współsprawstwa nie wymaga, by każdy ze współdziałających sprawców swoim działaniem wypełniał wszystkie ustawowe znamiona czynu zabronionego.

Wyjaśnienia oskarżonej D. R. w których nie przyznała się do winy i wskazywała, że nie ma żadnej wiedzy o fakturach objętych zarzutem aktu oskarżenia oraz, by na podstawie powyższych faktur następowały zwroty dokonywane przez Urząd Skarbowy nie zasługują na uwzględnienie. Nie jest także wiarygodne twierdzenie oskarżonej, że była nieświadoma poczynań R. W. w zakresie przygotowywanych przez nią dokumentów do Urzędu Skarbowego dla uzyskania podatku VAT.

Odnośnie podstaw do uznania wiarygodności stojących w opozycji do tychże wyjaśnień zeznań świadka R. W. Sąd Apelacyjny zajął stanowisko w odpowiedzi na zarzuty obrońcy oskarżonej w punkcie II.1 uzasadnienia. Z zeznań tych wynika – co należy szczególnie podkreślić – tak pełna świadomość oskarżonej o prowadzonym procederze oraz jej w nim aktywność.

Ponadto zaakcentować należy, że:

1)  oskarżona D. R. z racji wykształcenia i doświadczenia w prowadzeniu usług księgowych dla różnych podmiotów gospodarczych miała wiedzę z zakresu księgowości oraz doskonale orientowała się w przepisach warunkujących zwrot podatku od towarów i usług;

2)  współpraca oskarżonej D. R. z R. W. dotyczyła nie tylko wielu podmiotów gospodarczych, ale długiego okresu czasu;

3)  długi czasokres popełnienia przypisanego oskarżonej czynu tj. od 01.07.2012 r. do 31.05.2013 r. oraz ilość zakwestionowanych faktur VAT, a także wysokość uzyskanego bezpodstawnie zwrotu podatku VAT wyklucza twierdzenia oskarżonej, iż nie wiedziała o samowolnie i bez jej wiedzy podejmowanych bezprawnych działaniach R. W.;

4)  Jak wynika z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 12 września 2013 r. w toku wszczętej kontroli podatkowej w firmie Usługi (...) – oskarżona D. R. osobiście uczestniczyła w czynnościach kontrolnych i na wezwanie okazała oryginały faktur VAT dotyczące zakupów na podstawie których dokonała odliczenia podatku naliczonego (k.1);

5)  Postawa oskarżonej D. R. w związku z wszczętą kontrola podatkową i jej reakcja na wezwania do stawiennictwa w miejscu kontroli oraz wydania dokumentów prowadzonej działalności gospodarczej ( vide k. 589 – 608, protokół kontroli podatkowej – k. 2121- 2165) – w tym odwoływanie się do „pomijania” przez Urząd Skarbowy skutecznie ustanowionego przez nią pełnomocnika w osobie R. W., a przede wszystkim fakt, iż po wręczeniu w dniu rozpoczęcia kontroli podatkowej tj. 16.07.2013 r. osobiście oskarżonej D. R. żądania okazania konkretnie wskazanej dokumentacji opisanych dokumentów (oskarżona część tych dokumentów dostarczyła osobiście, a część przez pełnomocnika) – wskazuje, że nawet na tym etapie nie oskarżona nie zgłosiła żadnych uwag do ich prawdziwości w zakresie dokumentowania rzeczywistych zdarzeń gospodarczych w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, czy też, że o ich złożeniu nie miała wiedzy. Pokreślenia wymaga, że wskazany „Protokół przeprowadzonej kontroli podatkowej” wyraźnie oddziela czynności związane z zakwestionowanymi fakturami VAT wykonywane przez samą oskarżoną oraz jej pełnomocnika. Powyższe wskazuje, że oskarżona na tym etapie nie była zaskoczona istnieniem faktur dokumentujących niebyłe zdarzenia gospodarcze – co pośrednio utwierdza w przekonaniu, iż prawdziwe są zeznania R. W., iż o procederze składania fikcyjnych faktur wiedziała w chwili ich składania w Urzędzie Skarbowym i ubieganiu się na ich podstawie o zwrot podatku VAT.

Lp.

Zarzut

II.3

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie materiału dowodowego i przyjęcie, że zeznania R. W. są wiarygodne z uwagi na ich obszerność i nieukrywanie swojego udziału w przestępczym działaniu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że R. W.:

a)  miała pełnomocnictwo do reprezentowania oskarżonej D. R. przed Urzędem Skarbowym tak w toku normalnych czynności podatkowych, jak i czynności kontrolnych, i w związku z tym miała nieograniczone możliwości przedkładania sfałszowanej dokumentacji podatkowej według własnego uznania (co sama potwierdziła w swoich zeznaniach);

b)  samodzielnie i bez jakiegokolwiek udziału, tudzież wiedzy oskarżonej fałszowała faktury VAT w celu przedłożenia w Urzędzie Skarbowym W. – M., co zresztą sama potwierdziła wskazując, że to ona wytwarzała większość faktur;

c)  podczas terminu rozprawy w dniu 6 lutego 2019 r. zeznała, że to ona wysyłała emailowo dokumenty, tj. faktury VAT do Urzędu Skarbowego W. – M. z firmy Usługi (...);

d)  posiadała dostęp w postaci loginu i hasła do wykonywania wszelkich operacji bankowych należących (nie tylko!) do działalności gospodarczej Usługi (...) i otrzymywała wyłącznie na swój prywatny numer telefonu komórkowego wszelkie kody autoryzacyjne wymagane do wykonania jakichkolwiek operacji bankowych, a więc to R. W. samodzielnie i na bieżąco decydowała o dokonywaniu przelewów;

e)  jest prawomocnie skazana za przestępstwo podobne do tego, które jest przedmiotem niniejszego postępowania, tj. przerobienie dokumentu w postaci przelewu, co dodatkowo uwypukla jej brak wiarygodności oraz skłonność do konfabulacji i doświadczenie w przestępnej działalności określonego typu;

f)  nie ukrywała w zeznaniach swego przestępczego procederu z tej przyczyny, gdyż jej działanie było konsekwencją skorzystania z instytucji obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary w ramach instytucji tzw. małego świadka koronnego w związku ze składaniem dobrowolnych wyjaśnień w sprawie toczącej się w chwili obecnej przed Sądem Okręgowym w Warszawie sygn. akt XVIII K 199/18, w przedmiotowo tożsamej materii, objętej innym okresem;

- co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut polemiczny. Uznać należy, że po raz kolejny obrońca podjął próbę zakwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów tylko dlatego, że nie spełnia ona jego oczekiwań, bowiem Sąd meriti nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej D. R., zaś uznał za wiarygodne te dowody, które obciążają oskarżoną – w szczególności zeznania R. W. i na tej podstawie poczynił ustalenia faktyczne.

Dokonując kontroli odwoławczej Sąd Apelacyjny wnikliwie przenalizował dowody obciążające oskarżoną i ocenił je dokonując ich weryfikacji przy uwzględnieniu standardów wypracowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, którymi winna się odznaczać ocena dowodu z tzw. pomówienia i doszedł do wniosku, że nie ma podstaw do uznania, by dokonana przez Sąd i instancji ocena zeznań R. W. nastąpiła z obrazą art. 7 k.p.k. Zeznania złożone przez R. W. są konsekwentne i zgodne co do zasady jak i zasadniczej większości szczegółów zdarzeń objętych aktem oskarżenia, a także znajdują oparcie w dowodach dokumentarnych, a także w ustaleniach poczynionych przez organy kontroli podatkowej (k. 358-360, 364-366, 523-533, 2121 -2164) – które podzielił Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu dowodów w postępowaniu jurysdykcyjnym. ( vide str. 36).

Okoliczność umocowania przez oskarżoną R. W. do podejmowania przez nią działań przed organem podatkowym wynikała z udzielonego pełnomocnictwa – i nie była kwestią kwestionowaną w sprawie. Nie jest równoznaczne jednak by możliwość samodzielnego podejmowania czynności – oznaczała ich samowolność, jak argumentuje obrońca w apelacji. Także fakt przyznania przez R. W., że w większości przypadków osobiście wytwarzała fikcyjne faktury, wysyłała emailowo dokumenty do Urzędu Skarbowego, czy też że posiadała dostęp w postaci loginu i hasła do wykonywania wszelkich operacji bankowych należących do działalności gospodarczej prowadzonej przez D. R. – nie powoduje, że w efekcie podważona została skutecznie ocena dowodu dokonana przez Sąd meriti w postaci zeznań R. W. jako wiarygodnych. W żaden sposób nie dowodzi powyższe, by w efekcie zaufania, jakim wedle twierdzeń obrońcy oskarżona obdarzyła R. W., doszło do wykorzystania przez nią sytuacji i przerzucenia odpowiedzialności za popełnione przestępstwo na D. R..

Lp.

Zarzut

II.4

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie materiału dowodowego i przyjęcie, że już samo tworzenie przez oskarżoną D. R. rzekomo licznych podmiotów gospodarczych, których przedmiot działalności nie odpowiadał jej doświadczeniu zawodowemu, czy posiadanym kwalifikacjom wskazuje, że celowo i świadomie tworzyła takie podmioty, by przez nie wyłudzić podatek VAT, przy czym prawidłowa ocena materiału dowodowego, w szczególności przy wykorzystaniu prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, każe stwierdzić, że założenie przez oskarżoną zaledwie kilku podmiotów gospodarczych, prowadzących inną działalność niż ta wynikająca z kwalifikacji i podstawowego doświadczenia oskarżonej jest normalną, a co więcej, powszechną praktyką rynkową, która jest stosowana w celu rozwijania własnych działań biznesowych przy jednoczesnym ich od siebie separowaniu i dywersyfikowaniu ryzyka gospodarczego (finansowego), i żadna z tych działalności nie może być, zgodnie z obowiązującym prawem, uznana za podejmowaną w celu prowadzenia działań przestępczych - co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy nie jest trafny. Ma on charakter polemiczny, bo tworzy wersje alternatywne do tych ustalonych przez sąd orzekający. Kwestionowana ocena dokonana przez Sąd I instancji nie odnosi się wszak do hipotetycznych sytuacji – ale konkretnie ustalonych faktów związanych z prowadzoną przez oskarżoną działalnością. Logika zdarzeń ustalona na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów doprowadziła Sąd I instancji do wniosku, że fakty takie jak:

- tworzenie (lub współtworzenie) licznych podmiotów gospodarczych przez D. R., których przedmiot nie odpowiadał jej kwalifikacjom czy doświadczeniu zawodowemu;

- mimo prowadzenia Usług (...) – nie wykonywanie w ramach tejże działalności żadnych usług kosmetycznych związanych wprost z zarejestrowanym przedmiotem, a wyłącznie działalności w zakresie księgowości;

- wytworzenie wraz z R. W. fikcyjnych faktur VAT;

- złożenie wytworzonych fikcyjnych faktur do Urzędu Skarbowego w celu uzyskania zwrotu podatku VAT

świadczą o tym, że oskarżona podjęła działania w celu wykorzystania procedury zwrotu nadpłaconego podatku VAT choć w istocie żadna działalność uprawniająca do uzyskania kwot z tego tytułu nie była prowadzona.

Lp.

Zarzut

II.5

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie opinii biegłego z zakresu kryminalistycznych badań pisma i podpisów prof. dr hab. M. G. z dnia 8 stycznia 2019 r. i przyjęcie, że z przedmiotowej opinii biegłego wynika, że oskarżona złożyła podpisy na dokumentach złożonych do Urzędu Skarbowego W. – M., w których ubiegała się o zwrot podatku VAT, przy czym prawidłowa ocena tego dowodu każe stwierdzić, że:

(i)  wszystkie poddane opiniowaniu deklaracje VAT – 7 i następujące po nich pisma o przyspieszenie zwrotu podatku za miesiące od sierpnia 2012 r. do maja 2013 r. wskazują na istotne różnice graficzne w konfrontacji z grafizmem wzorcowym D. R. i wskazują na ich nakreślenie przez inną osobę niż D. R. (jak przyznała pomawiająca R. W. – o ona nakreśliła te podpisy);

(ii)  deklaracja VAT – 7 i pismo o przyspieszenie zwrotu podatku za miesiąc lipiec 2012 r. zostały opatrzone identyfikowalnym podpisem w formie parafy, mającym rzekomo sygnować personalia D. R., jednakże jak stwierdził biegły, nie jest on w stanie jednoznacznie rozstrzygnąć, czy parafy te zostały nakreślone przez oskarżoną; co więcej:

( (...))  nawet abstrahując od opinii biegłego, nielogicznym jest przypisanie oskarżonej posługiwanie się w oficjalnej dokumentacji z Urzędem Skarbowym parafą, albowiem jak wskazuje wykorzystany przez biegłego przy sporządzaniu opinii bezwpływowy materiał porównawczy w postaci Zgłoszenia Rejestracyjnego VAT-R z dnia 23 lipca 2012 r. oskarżona od momentu zgłoszenia swojej działalności w organie podatkowym, mając świadomość wymogów formalnych przy składaniu deklaracji podatkowej, w sytuacji w której samodzielnie podpisywała dokumenty, posługiwała się poprawnym, pełnym i czytelnym podpisem imienia i nazwiska (str. 9 opinii biegłego);

- co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy brak jest podstaw do uznania, by wskazana w zarzucie opinia biegłego została oceniona przez Sąd I instancji w sposób nieprawidłowy. Wnioski wyrażone przez biegłego wskazują m.in. iż zachodzi taki poziom zgodności graficznej z nieczytelnymi podpisami D. R. sygnującymi jej personalia na dowodowych dokumentach oznaczonych jako karty 0013 i 0014 ( a wg wskazania z opinii chodzi o podpisy na dokumentach w postaci pisma z dnia 2 sierpnia 2012 r. skierowanego do Urzędu Skarbowego W. – M. oraz VAT – 7 Deklaracji dla podatku od towarów i usług za miesiąc 7/2012 r.), który świadczy o wysokim prawdopodobieństwie ich nakreślenia przez wymienioną osobę (vide opinia k. 2723-2782). Co do innych badanych dokumentów biegły wskazał, że zostały one nakreślone przez inną osobę. Zbieżne z powyższymi wnioskami w swoich rozważaniach oceny wyraził Sąd Okręgowy – wskazując dodatkowo, że wszak do nakreślenia podpisów, co których biegły wykluczył nakreślenie przez samą oskarżoną – przyznała się R. W. (vide strona 33 uzasadnienia). Tym samym zdziwienie może budzić argument skarżącego obrońcy, iż Sąd błędnie odczytał opinię biegłego i wbrew jej treści wskazał kategoryczne wnioski, że „oskarżona złożyła podpisy na dokumentach złożonych do Urzędu Skarbowego”.

Skarżący obrońca po raz kolejny stawiając zarzut mieszczący się w kategorii względnych przyczyn odwoławczych z art. 438 pkt 2 k.p.k. – wskazując na jego zdaniem istniejące uchybienie nie wykazał, by miało ono wpływ na prawidłowość rozstrzygnięcia sądu meriti.

Lp.

Zarzut

II.6

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie zeznań A. G. i uznanie, że zeznania tego świadka nie wniosły wiele do sprawy z uwagi na fakt, że świadek nie pamiętała szczegółów procesu związanego z weryfikacją dokumentów złożonych przez Usługi (...) dla uzyskania zwrotu podatku VAT, podczas gdy świadek zeznała podczas terminu rozprawy w dniu 7 grudnia 2018 r., że na pismach wysyłanych do Urzędu Skarbowego W. – M. był wymagany czytelny podpis dla ich formalnego uznania, wskazując przy tym, że jego brak mógł stanowić podstawę do wyjaśnienia. Ponadto świadek zeznała, że nie kojarzy osoby D. R., natomiast nazwisko R. W. kojarzy w kontekście podpisywania deklaracji D. R. lub bycia jej pełnomocnikiem; świadek wskazała również, że kojarzy, że wymieniała korespondencję email z R. W., co jednoznacznie świadczy o tym, że to R. W. prowadziła korespondencję z Urzędem Skarbowym, a także osobiście reprezentowała oskarżoną podczas czynności skarbowych i kontrolno – skarbowych, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut polemiczny. Brak jest podstaw do innej oceny argumentacji obrońcy skoro z niekwestionowanych w istocie ustaleń Sądu I instancji wynika, że R. W. była osobą, która aktywnie występowała jak pełnomocnik ustanowiony przez oskarżoną w kontaktach z organem podatkowym.

Okoliczności wynikające z zeznań świadka A. G., w szczególności zaś to w jaki sposób kojarzy udział w czynnościach przed Urzędem Skarbowym oskarżonej D. R., czy też jej pełnomocnika – w istocie nie mają znaczenia dla rozpoznania sprawy. Tym samym kwestionowane przez obrońcę uznanie przez Sąd meriti, iż zeznania świadka A. G. nie wniosły wiele do sprawy – nie podważa ocen tego Sądu co do winy oskarżonej D. R. w zakresie przypisanego jej czynu.

Lp.

Zarzut

II.7

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie dowodu z dokumentu w postaci faktury VAT nr (...) z dnia 28.02.2013 r. i przyjęcie, tak w sentencji wyroku, jak i jego uzasadnieniu, że ta została wystawiona przez P. S., opiewa na kwotę 200.000 zł netto, podatek VAT wynosi 46.000 zł i jest fałszywa, przy czym prawidłowa ocena tego dowodu każe stwierdzić, że:

(i)  faktura ta opiewa na kwotę 3.946,52 zł, podatek VAT wynosi 737,97 zł;

(ii)  została wystawiona przez (...);

( (...))  nie jest sfałszowana, o czym świadczą spójne i wiarygodne w tym zakresie zeznania świadka B. S. o wykonaniu na rzecz oskarżonej remontu lokalu zlokalizowanego przy ul. (...) lok. (...), co również potwierdziła pomawiająca R. W. podczas przesłuchania na terminie rozprawy w dniu 3 sierpnia 2017 r., a zeznaniom tym przecież Sąd a quo dał w całości wiarę – co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego przypisanie oskarżonej winy w zakresie przedłożenia pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M. ww. rzekomo sfałszowanej faktury VAT, a co za tym idzie błędne ustalenie wysokości uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 46.000 zł;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1)  przedmiotem zarzutu stawianego oskarżonej jest m.in. przedłożenie pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M. fikcyjnej faktury VAT wystawionej dla nabywcy: Usługi (...) przez S (...) Przedsiębiorstwo (...) na kwotę 200.000 zł netto, wskazującej podatek VAT 46.000 zł. Kontrola odwoławcza potwierdziła, że faktura będąca przedmiotem zarzutu została przedłożona – przy czym błędnie wskazano jej numer i datę wystawienia (vide k. 921 akt sprawy).

2)  Rację przyznać należy obrońcy, że faktura VAT nr (...) z dnia 28.02.2013 r. została wystawiona przez inny podmiot – tj. (...), opiewa na inną kwotę – tj. 3946,52 zł, wskazuje podatek VAT w innej kwocie – tj. 77,97 zł. Zeznania świadka B. S. potwierdzają wystawienie 5 faktur VAT za wykonanie na rzecz oskarżonej prac remontowych lokalu przy ul. (...) lok.(...) Podkreślenia jednak wymaga, że powyższe zdarzenia udokumentowane fakturami pochodzącymi od wystawiającego je B. S., w tym fakturą opiewającą na kwotę 3946,52 zł i VAT 737,97 zł (mimo zbieżności numeru i daty wobec błędnego opisania w akcie oskarżenia i w czynie przypisanym w wyroku fikcyjnej faktury której wystawcą miał być P. S.) – nie są przedmiotem zarzutu stawianego oskarżonej.

3)  Sąd meriti poczynił w sprawie ustalenia dotyczące faktury wskazanej w punkcie 1) – niemniej powielił za aktem oskarżenia błędne jej oznaczenie co do numeru i daty wystawienia (vide str.18-19 oraz k.36)

4)  W tym stanie rzeczy uprawnione było dokonanie przez Sąd Apelacyjny zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonej w wyroku poprzez prawidłowe opisanie faktury będącej przedmiotem przestępstwa tj. wskazanie prawidłowego jej oznaczenia, tj. nr 10/07/2012 z dnia 31.07.2012 r. Podkreślenia wymaga, że powyższa sfałszowana faktura była przedłożona pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M., zakwestionowana w toku postępowania przygotowawczego i załączona do akt postępowania (k.921), o jej fikcyjności świadczą zeznania P. S. oraz R. W..

5)  W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów brak jest podstaw do uznania, by doszło do błędnego ustalenia wysokości uzyskanego podatku VAT w kwocie zawyżonej o 46.000 zł – co postulował skarżący obrońca.

Lp.

Zarzut

II.8

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne, dowolne i uchybiające zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego ocenienie zeznań B. S. jako niewiarygodnych w zakresie w jakim potwierdził, że wykonał remont lokalu zlokalizowanego przy ul. (...) lok. (...), przy czym prawidłowa ocena zeznań tego świadka przy konfrontacji z pozostałymi fakturami VAT wystawionymi przez (...) (m.in. faktura VAT nr (...) z dnia 28.09.2012 r. na kwotę 2460 zł netto; faktura VAT nr (...) z dnia 21.12.2012 r. na kwotę 12.300 zł netto) wskazują, że remont ten został wykonany, albowiem faktury te nie zostały zakwestionowane ani przez Sąd, ani przez pomawiającą R. W. – mało tego, pomawiająca wskazała w trakcie przesłuchania podczas terminu rozprawy w dniu 3 sierpnia 2017 r., że taki lokal został wyremontowany, a te faktury są prawdziwe – co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego przypisanie oskarżonej winy w zakresie przedłożenia pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M. rzekomo sfałszowanej faktury VAT nr (...) z dnia 28.02.2013 r., a co za tym idzie błędne ustalenie wysokości uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 46.000,00 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1)  Zeznania świadka B. S. co do wykonywanych przez niego prac remontowych lokalu zlokalizowanego przy ul. (...) lok. (...), - udokumentowanych fakturami wskazanymi przez skarżącego obrońcę – nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie dotyczącej fikcyjnej faktury VAT wystawionej przez S (...) Przedsiębiorstwo (...) na kwotę 200.000 zł netto, wskazującej podatek VAT 46.000 zł. Tym samym ocena zeznań tego świadka dokonana przez Sąd Okręgowy nie rzutuje na prawidłowość ustaleń w zakresie uznania winy oskarżonej w ramach czynu jej przypisanego co do przedłożenia pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M. fikcyjnej faktury VAT wystawionej rzekomo przez S (...) Przedsiębiorstwo (...) na kwotę 200.000 zł netto, wskazującej podatek VAT 46.000 zł.

2)  Brak jest podstaw do uznania, że Sąd meriti błędnie ustalił wysokość uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 46.000,00 zł. Świadczy o powyższym nie tylko treść faktury VAT wystawionej przez S (...) Przedsiębiorstwo (...) (k. 921), ale także zeznania świadka P. S. oraz treść przesłanego przez niego wyjaśnienia do Urzędu Skarbowego W. – M. z dnia 24.09.2013 r. (k. 429 - 436)

Lp.

Zarzut

II.9

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd a quo zeznań świadka P. S. w zakresie w jakim wskazał on, że firma jego ojca – B. S. wykonała remont lokalu zlokalizowanego przy ul. (...) lok. (...) i w tym zakresie wystawił rozliczające remont faktury VAT opiewające na robociznę i materiały budowlane – co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego przypisanie oskarżonej winy w zakresie przedłożenia pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M. rzekomo sfałszowanej faktury VAT nr (...) z dnia 28.02.2013 r., a co za tym idzie błędne ustalenie wysokości uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 46.000,00 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wykonywanie ewentualnych prac remontowych przez firmę (...) lokalu zlokalizowanego przy ul. (...) lok. (...) – nie ma znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego – z przyczyn wskazanych w punktach II. 7 i II.8 niniejszego uzasadnienia.

Zarzut sformułowany przez obrońcę obrazy art. 410 k.p.k. jest chybiony

Lp.

Zarzut

II.10

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd a qua dowodów z dokumentów w postaci:

(i)  pisma (...) k. 2584 wraz z materiałem dowodowym na płycie (...) k. 2587;

(ii)  wydruku historii operacji w banku (...) dot. firmy (...) Sp. z o.o. k.2588-2595;

( (...))  pisma A. Bank (...) k. 2642 wraz z zestawieniem transakcji na rachunku należącym do Spółki (...) oraz zestawieniem transakcji na rachunku należącym do D. R. zawartych na płycie (...) w postaci plików tekstowych k. 2644, a także:

(iv)  pominięcie sporządzonego na podstawie powyższych dowodów zestawienia operacji bankowych za poszczególne miesiące za okres objęty aktem oskarżenia z tytułu uzyskanych zwrotów z Urzędu Skarbowego W. – M., który zawiera diagramy i operacje bankowe wskazujące przepływy środków, w których każdorazowym końcowym beneficjentem jest pomawiająca R. W., a w jednym wypadku P. S. (dokument złożony podczas terminu rozprawy w dniu 6 lutego 2019 r.)

– co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego uznanie oskarżonej winą zarzucanego jej czynu i pominięcie, że tylko pomawiająca R. W. wykonywała wszystkie przelewy bankowe i była jedynym beneficjentem otrzymywanych z Urzędu Skarbowego zwrotów podatku VAT;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej – Sąd meriti zaliczył w poczet materiału dowodowego wskazane w zarzucie dokumenty (vide k. 2865- 2866) – co oznacza, że w toku wyrokowania Sąd meriti orzekał na podstawie również tychże.

To, że istotnie w uzasadnieniu pisemnym Sąd nie odniósł się do dowodów wskazanych w zarzucie – nie oznacza, że doszło do urzeczywistnienia się podstawy odwoławczej przewidzianej w art. 438 pkt 2 k.p.k.

Przypomnieć należy, że w przypadku stawiania zarzutu opartego o art. 438 pkt 2 lub pkt 3 k.p.k. aby był on skuteczny nie wystarczy wskazać prawidłowo uchybienie – ale także należy wykazać czy i jaki miało ono wpływ na treść rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie powyższy warunek nie został spełniony.

Argumentacja obrońcy w oparciu o sporządzone przez niego na podstawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego historii operacji na rachunkach bankowych prowadzonych przez (...) oraz bank (...) (k.2588-2595), czy A. Bank (k. 2642) należących do Spółki (...) oraz do D. R. za poszczególne miesiące za okres objęty aktem oskarżenia z tytułu uzyskanych zwrotów z Urzędu Skarbowego W. – M. diagramy wskazujące przepływy środków – nie powoduje, by skutecznie została zanegowana dokonana przez Sąd meriti ocena, iż oskarżona była współsprawcą przypisanego jej czynu. Obrońca w ten sposób po raz kolejny podjął próbę wykazania, że oskarżona pozostawała w nieświadomości co do podejmowanych poza jej wiedzą i wolą bezprawnych działań R. W.. Tymczasem wywód ten w żaden sposób nie może osiągnąć spodziewanego skutku, bowiem nie podważa prawidłowości dokonanej przez Sąd meriti oceny wyjaśnień samej oskarżonej, a także zeznań świadka R. W. ( o czym już wcześniej była mowa w odpowiedzi na zarzuty obrońcy z punktów II.1 – II.4 apelacji). Taki przepływ środków jak zaprezentowany przez obrońcę nie był kwestionowany przez żadną z wymienionych. Nie oznacza również, że pieniądze uzyskane ze zwrotów nienależnego podatku VAT ostatecznie trafiały wyłącznie do R. W..

Lp.

Zarzut

II.11

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 167 in fine k.p.k. w zw. z art. 366§1 k.p.k. w zw. z art. 2§2 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka – S. R. na okoliczność prawdziwości wymienionych w sentencji wyroku faktur VAT, które zostały wystawione przez kancelarię (...) Spółka Komandytowa, a w konsekwencji niewyjaśnienie zasadniczej okoliczności warunkującej uznanie winy oskarżonej w zakresie sfałszowania tychże faktur, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i nieudowodnione przypisanie oskarżonej winy w zakresie przedłożenia pracownikom Urzędu Skarbowego W. – M. sfałszowanych faktur VAT od tego podmiotu i błędne ustalenie wysokości uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 1288,00 zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z treścią art. 366§1 k.p.k. obowiązkiem przewodniczącego składu orzekającego sądu jest baczenie na to, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy. Naruszenie art. 366 § 1 k.p.k. musi być rozstrzygane przez pryzmat realizacji prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych – gdyż dopiero przeprowadzenie całego dostępnego w danej sprawie materiału dowodowego i ujawnienie wszystkich istotnych okoliczności pozwala na jej prawidłowe rozstrzygnięcie. Równocześnie przeprowadzenie dowodu z inicjatywy sądu tylko wtedy należy uznać za obligatoryjne, gdy dokonana przez ten sąd ocena dowodów wskazuje jednoznacznie, że zgromadzony dotychczas materiał dowodowy jest niepełny, a tym samym rodzi wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 grudnia 2013 r., II AKa 180/13).

W realiach niniejszej sprawy taka sytuacja nie zachodzi. Sąd Okręgowy dysponował ujętymi w akcie oskarżenia fakturami, jakie miał rzekomo wystawić podmiot (...) Spółka Komandytowa tj. fakturą nr (...) z wyliczonym VAT w kwocie 236,90 zł (k.635), fakturą (...) z wyliczonym VAT na kwotę 126,50 zł (k. 657), fakturą nr (...) z wyliczonym VAT na kwotę 395,60 (k.735), fakturą nr (...) z wyliczonym VAT na kwotę 138,00 zł (k.778), fakturą nr (...) z wyliczonym VAT na kwotę 207,00 zł (k. 870), fakturą nr (...) z wyliczonym VAT na kwotę 184,00 zł. Równocześnie w toku postępowania kontrolnego prowadzonego przez urząd Skarbowy uzyskano pisemne stanowisko pochodzące od rzekomego wystawcy wymienionych faktur, że kancelaria (...) Spółka Komandytowa nie wystawiała faktur sprzedaży dla podmiotu Usługi (...), zaś faktury o wymienionych numerach zostały wystawione na inne podmioty oraz wskazywały inne kwoty (vide k. 2152). Powyższe dowody zostały zaliczone w poczet materiału dowodowego (vide k. 2865-2866).

W tym stanie rzeczy trudno podzielić pogląd skarżącego, by zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był niepełny i istniały w nim tego rodzaju luki dowodowe, które doprowadziły w sposób naruszający zasadę prawdy materialnej prawidłowe przypisanie czynu oskarżonej. Nie można także oczekiwać od sądu, by przeprowadzał z urzędu dowody, które powinny być zgłoszone przez strony dla realizacji ich interesu procesowego, a przewodniczącego składu – że zadba o to w ramach art. 366 k.p.k. Bezspornym faktem jest w sprawie to, że w toku całego postępowania sądowego oskarżona korzystała z pomocy obrońcy, który nie wykazywał w tym zakresie inicjatywy dowodowej. Podkreślenia także wymaga, że ani obrońca, ani oskarżona w toku prowadzonego w sprawie postępowania nie kontestowali, by materiał dowodowy w zakresie odnoszącym się do wskazywanych w akcie oskarżenia faktur, których wystawcą była kancelaria (...) Spółka Komandytowa był niepełny – w tym przed zamknięciem przewodu sądowego nie wnosili o uzupełnienie postępowania dowodowego w sprawie (vide k. 2866).

Lp.

Zarzut

II.12

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne ocenienie dowodu z faktury VAT nr (...) z dnia 04.01.2013 r. i w konsekwencji błędne przyjęcie, że opiewa ona na kwotę 400 zł netto i 88 zł podatku VAT, przy czym prawidłowa ocena tego dowodu każe stwierdzić, że nie jest to faktura VAT, a korekta faktury VAT, a więc opiewa ona na kwotę ujemną, tj. –400 zł netto i –88 zł podatku VAT, co miało co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego przypisanie ustalenie wysokości uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 88,00 zł;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma skarżący obrońca, że faktura o nr (...) z dnia 04.01.2013 r. dotycząca podmiotu (...) Sp. z o.o. (k.756) – jest fakturą korygującą wcześniej złożoną fakturę nr (...) (k.897).

Tym samym podzielając argumentację zawartą we wniesionym środku odwoławczym niezbędnym stało się wyeliminowanie jej z treści czynu przypisanego w wyroku i pomniejszenie kwoty wskazanej jako uzyskany bezpodstawnie zwrot podatku VAT o kwotę 88,00 zł;

Lp.

Zarzut

II.13

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie błędne ocenienie dowodu z dwóch faktur VAT wystawionych przez podmiot (...) (...) Sp. z o.o., tj.:

(i)  faktury nr (...) z dnia 31.10.2012 na kwotę 334 zł netto, gdzie błędnie przyjęto, że kwota podatku VAT od tej faktury wynosi 7687 zł, w sytuacji gdy prawidłowa kwota podatku wynosi 76,82 zł;

(ii)  faktury nr (...) z dnia 3.05.2013 r. na kwotę 699,90 zł netto, gdzie błędnie przyjęto, że kwota podatku VAT od tej faktury wynosi 860,88 zł, w sytuacji gdy prawidłowa kwota wynosi 160,98 zł;

- co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieprawidłowe i niewynikające z materiału dowodowego ustalenie wysokości uzyskanego zwrotu podatku VAT w kwocie zawyżonej o 8.310,08 zł,

co przy zsumowaniu z błędnie naliczonymi kwotami rzekomego wyłudzenia podatku VAT na kwotę 46.000 zł (zarzut nr 7 apelacji), 1288 zł (zarzut 11 apelacji) i 88 zł (zarzut 12 apelacji) powoduje, że Sąd a quo (niezależnie od podstawowych pierwotnych uchybień proceduralnych, wymienionych w pozostałych zarzutach) przyjął błędną kwalifikację prawną czynu w zakresie art. 294§1 k.k., albowiem kwota uzyskanego zwrotu podatku VAT winna wynieść 199.759,78 zł, a zatem nie stanowi w myśl art. 115§5 k.k. mienia znacznej wartości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasadny o tyle, że istotnie w sposób nieprawidłowy Sąd I instancji ustalił wysokość uzyskanego bezpodstawnie zwrot podatku VAT w oparciu o złożone faktury pochodzące rzekomo od podmiotu gospodarczego (...) (...) Sp. z o.o.

W wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej stwierdzono, że objęte aktem oskarżenia faktury zawierają odpowiednio zapisy:

a)  faktura nr (...) z dnia 31.10.2012 r. wystawiona na kwotę 334,00 zł wskazuje podatek VAT w wysokości 76,82 zł (vide k. 869);

b)  faktura nr (...) z dnia 31.05.13 r. wystawiona na kwotę 699,90 zł wskazuje podatek VAT w wysokości 160,98 zł (vide k. 636).

Tym samym niezbędnym stało się wyeliminowanie jej z treści czynu przypisanego w wyroku i stosowne pomniejszenie kwoty wskazanej jako uzyskany bezpodstawnie zwrot podatku VAT.

Na skutek dokonanych ustaleń związanych z nieprawidłową oceną treści faktury o nr (...) z dnia 04.01.2013 r. dotyczącej podmiotu (...) Sp. z o.o., a także faktur pochodzących rzekomo od podmiotu gospodarczego (...) (...) Sp. z o.o. o nr (...) z dnia 31.10.2012 r. oraz nr (...) z dnia 31.05.13 r. – Sąd Apelacyjny ustalił, że łączna wartość uzyskanego bezpodstawnie zwrotu podatku VAT wyniosła (...),76 (dwieście czterdzieści siedem tysięcy dwieście osiem 76/100) złotych.

Tym samym nie znajduje potwierdzenia zasadność zarzutu obrońcy, że Sąd a quo przyjął błędną kwalifikację prawną czynu w zakresie art. 294§1 k.k.

Zgodnie z definicją z art. 115§5 k.k. mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł.

Odnośnie powodów z jakich Sąd Apelacyjny nie uznał zarzutów obrońcy co do kwestionowanej wyłudzonej kwoty podatku VAT w kwocie 46.000 zł (zarzut II.7) oraz 1288,00 zł (zarzut II.11) – stosowne rozważania poczynione w odpowiedzi na powyższe zarzuty.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania

w przypadku nieuwzględnienia zarzutu o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej:

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – wobec nie potwierdzenia zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej zarzuconej w punkcie I apelacji.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego (niezasadność zarzutów obrońcy w tym zakresie) - brak podstaw do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

odnośnie faktury o nr (...) z dnia 28.02.2013 r. wskazanej w czynie przypisanym w wyroku jako wystawiona przez P. S. ustalono, że prawidłowe jej oznaczenie to faktura nr (...) z dnia 31.07.2012 r.;

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Błędny opis faktury będącej przedmiotem zarzutu tj. fikcyjnej faktury VAT wystawionej dla nabywcy: Usługi (...) przez S (...) Przedsiębiorstwo (...) na kwotę 200.000 zł netto, wskazującej podatek VAT 46.000 zł – co do jej numeru i daty wystawienia (vide k. 921 akt sprawy) skutkował dokonaną korektą wyroku Sądu I instancji i wskazaniem prawidłowej jej treści.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt II wyroku - utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonej D. R. – po dokonaniu wskazanych zmian w punkcie I wyroku – w pozostałej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok w tym zakresie jest prawidłowy, ustalenia faktyczne bezsprzeczne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że w ramach czynu przypisanego w punkcie 1.:

- odnośnie dwóch faktur VAT wskazanych jako wystawione przez podmiot (...) (...) Sp. z o.o., tj. faktury nr (...) z dnia 31.10.12 r. w miejsce błędnie wskazanej kwoty 7687 zł podatku VAT ustalono, że prawidłowa kwota podatku VAT z tejże faktury wynosiła 76,82 zł, zaś co do faktury nr (...) z dnia 31.05.13 r. w miejsce błędnie wskazanej kwoty 699,90 zł podatku VAT ustalono, że prawidłowa kwota podatku VAT z tejże faktury wynosiła 160,98 zł;

- odnośnie faktury o nr (...) z dnia 28.02.2013 r. wskazanej jako wystawiona przez P. S. ustalono, że prawidłowe jej oznaczenie to faktura nr (...) z dnia 31.07.2012 r.;

- z opisu czynu przypisanego wyeliminowano fakturę nr (...) z dnia 04.01.2013 r. wskazaną jako wystawiona przez podmiot (...) Sp. z o.o. na kwotę 400,00 zł netto, podatek VAT 88,00 zł;

- ustalono, że łączna wartość uzyskanego bezpodstawnie zwrotu podatku VAT wyniosła (...),76 (dwieście czterdzieści siedem tysięcy dwieście osiem 76/100) złotych;

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec potwierdzenia prawidłowości zarzutów skarżącego obrońcy omówionych w punktach II. 12 oraz II.13 uzasadnienia w zakresie odnoszącym się do kwestionowanych faktur VAT o nr (...) z dnia 04.01.2013 r. dotyczącej podmiotu (...) Sp. z o.o., a także faktur pochodzących rzekomo od podmiotu gospodarczego (...) (...) Sp. z o.o. o nr (...) z dnia 31.10.2012 r. oraz nr (...) z dnia 31.05.13 r. – wskazane zmiany były niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny ustalił także, że łączna wartość uzyskanego bezpodstawnie zwrotu podatku VAT wyniosła 247208,76 (dwieście czterdzieści siedem tysięcy dwieście osiem 76/100) złotych.

Niezbędnym było także uwzględnienie okoliczności ustalonych przez Sąd Apelacyjny z urzędu – o czym mowa w punkcie 4.1 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2180 zł tytułem opłaty oraz obciążono ją wydatkami za postępowanie odwoławcze – na podstawie art. 636§1 k.p.k.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok Marzanna A. Piekarska – Drążek Dorota Tyrała

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej D. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt XVIII K 218/14

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana