Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV U 232/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 czerwca 2020 r. w J.

sprawy z odwołania T. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 4 września 2019 r., znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o jednorazowe odszkodowanie

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 4 września 2019 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni T. J. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu wnioskodawczyni uległa w dniu 22 listopada 2018 r., w wysokości odpowiadającej 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 232/19

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni T. J. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 4 września 2019 r. znak (...), którą organ rentowy odmówił jej prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. W uzasadnieniu wskazała, że nie zgadza się ze stwierdzeniem, że wypadek, któremu uległa w dniu 22.11.2018 r. nie spowodował u niej trwałego upośledzenia funkcji narządu, organu lub układu. Skutki zdarzenia są nadal odczuwalne, wnioskodawczyni utyka, noga często ją boli, bywa opuchnięta.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od wnioskodawczyni kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Organ rentowy zarzucił, że podstawą decyzji była Ustawa z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (DZ U nr 199, poz. 1673) oraz że na mocy przepisu art. 11 ust. 1 cytowanej Ustawy jednorazowe odszkodowanie przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a wnioskodawczyni zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 28.08.2019 r. nie doznała żadnego uszczerbku na zdrowiu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni T. J. ma 70 lat. Pracowała jako goniec.

W dniu 22 listopada 2018 r. wnioskodawczyni uległa wypadkowi przy pracy – uderzyła się w kolano lewe i przyśrodkową powierzchnie piszczeli. W dacie wypadku podlegała ubezpieczeniu wypadkowemu.

(dowód: bezsporne)

W wyniku zdarzenia z dnia 22.11.2018 r. T. J. doznała urazu stanu kolanowego lewego z uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej i wydzieleniem ciała półwolnego w stropie dołu międzykłykciowego. Była leczona artroskopowo.

Pod względem skutków ortopedycznych długotrwały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawczyni spowodowany wypadkiem przy pracy z dnia 22.11.2018 r. wynosi 5%.

(dowód: dokumentacja medyczna, k – 24-40, oraz zawarta w aktach ZUS, opinia biegłego ortopedy z dnia 28.01.2020 r., k – 19-23, opinia uzupełniająca biegłego ortopedy z dnia 7.05.2020 r., k – 69-70)

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentacji zawartej w aktach ZUS, na dokumentacji medycznej złożonej przez wnioskodawczynię, których żadna ze stron nie kwestionowała, a Sąd nie miał podstaw, by odmówić im autentyczności i wiarygodności oraz na opinii biegłego ortopedy i opinii uzupełniającej biegłego ortopedy, które zostaną omówione w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania wnioskodawczyni był przepis art.11 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, Nr 199, poz. 1673 ze zmianami), zgodnie z którym ubezpieczonemu, który w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną był fakt, że wnioskodawczyni uległa w dniu 22.11.2018 r. wypadkowi przy pracy. Spór dotyczył okoliczności, czy wypadek ten wywołał u wnioskodawczyni uszczerbek na zdrowiu, jakiego rodzaju i w jakiej wysokości. Od wysokości uszczerbku zależy bowiem wysokość odszkodowania w świetle art. 11, 12 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, Nr 199, poz. 1673 ze zmianami).

Wysokość uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni wynosi 5 %. Sąd ustalił tę okoliczność na podstawie opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Sąd dał wiarę opiniom, albowiem były one rzetelne, spójne, logiczne oraz sporządzone zgodnie z zasadami wiedzy.

Opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, to jest zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak: wyrok SN z 1987.10.13, II URN 228/87, (...)). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny. W takim wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych opinii.

Organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii biegłego ortopedy, zarzucając, że uszczerbek na zdrowiu wnioskodawczyni wywołany jest wiekiem, zwyrodnieniowymi i że są to zmiany zastarzałe, nie wynikające z urazu z dnia 22.11.2018 r. Biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że zarzuty te nie miały wpływu na treść opinii i uzasadnił, że podstawową przyczyną dolegliwości wnioskodawczyni jest przebyty wypadek i uszkodzenie łąkotki a nie zmiany zastarzałe, co wynika ze złożonej dokumentacji medycznej. Do opinii uzupełniającej organ rentowy wniósł zastrzeżenia, powtarzając wcześniej zgłoszone zarzuty. Z tych względów Sąd nie zlecał kolejnej opinii.

Sąd dał wiarę opiniom. Zwrócić uwagę należy, powtarzając za opinią uzupełniającą biegłego, że lekarz operujący wnioskodawczynię, mający najlepszy wgląd i najlepszą śródoperacyjną wiedzę dotyczącą stanu zdrowia wnioskodawczyni, nie wskazał, że uszkodzenie łąkotki jest zmianą „zastarzałą”. Takie sformułowanie pojawiło się jedynie w zaświadczeniu o stanie zdrowie OL-9, sporządzonym przez leczącego wnioskodawczynię ortopedę, który jednak nie opierał się przy tym stwierdzeniu na wynikach badań takich jak rezonans, a jego wgląd z pewnością był mniejszy niż lekarza operującego wnioskodawczynię.

W związku z powyższym, wobec ustalenia, że wnioskodawczyni doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%, Sąd uznał odwołanie za uzasadnione i na podstawie przepisu art. 477 (14) § 1 k.p.c. odwołanie uwzględnił, zmieniając decyzję organu rentowego.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawczyni była zwolniona od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa.

Sąd w niniejszym postępowaniu wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, działając na podstawie przepisu art. 148 (1) k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W niniejszym postępowaniu żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy a sąd – po zapoznaniu się z materiałem dowodowym uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia miały bowiem opinie biegłego.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.