Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2020 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) W.

przeciwko J. M.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej J. M. na rzecz powoda (...) (...) W. kwotę 114 220,50 zł (sto czternaście tysięcy dwieście dwadzieścia złotych 50/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty, nadto odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od 117 120, 50 zł od dnia 28 września 2019 r. do dnia 9 października 2019 r., od kwoty 117 020,50 zł od dnia 10 października 2019 r. do dnia 2 grudnia 2019 r., od kwoty 116 720,50 zł od dnia 3 grudnia 2019 r. do dnia 29 stycznia 2020 r.;

II. oddala powództwo co do kwoty głównej 1 500 zł wraz z odsetkami od dnia 30 stycznia 2020 r.

III. umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

IV. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 000 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu nie obciążając pozwanej w pozostałej części.

Sygn. akt: I C 80/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 września 2019 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód E. (...) W. żądał od pozwanej J. M. zasądzenia kwoty 117.120,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 września 2019 r. do dnia zapłaty, nadto zwrotu kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzi spłaty wierzytelności z tytułu udzielonego przez Bank (...) umowy kredytu bankowego, których to pozwana nie spłaciła zgodnie z zawartą umową. Przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego, Bank wezwał pisemnie pozwaną do zapłaty i wobec utrzymującej się zaległości – wypowiedział umowę, tym samym stawiając całą należność w stan wymagalności po upływie okresu wypowiedzenia. W dniu 23 maja 2019 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanej wierzytelności na rzecz powoda.

W dniu 29 października 2019 r. (...)wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości (k. 6v).

W ustawowym terminie pozwana J. M. złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana potwierdziła, iż strony łączyła umowa o kredyt, jednakże wezwanie do zapłaty zostało odebrane przez pozwaną dopiero po upływie dnia płatności zobowiązania.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Bezspornym w niniejszej sprawie jest to, iż strony zawarły umowę kredytu co potwierdziła pozwana w swoim sprzeciwie i co potwierdzone jest dołączonymi do pozwu dokumentami.

Niekwestionowanym również przez strony jest fakt popadnięcia pozwanej w zadłużenie i skuteczne wypowiedzenie umowy kredytu, a także legitymacja procesowa powoda jako następcy kredytodawcy, co obrazują dokumenty dołączone do akt sprawy oraz umowa przelewu .wierzytelności dokonana pomiędzy wierzycielem pierwotnym a powodem.

Podejmując natomiast obronę procesową w sprawie pozwana wskazywała, iż wezwanie do zapłaty należności zostało przez nią odebrane po terminie wyznaczonym do płatności przez Bank, przy czym do pozwanej skierowano wyłącznie jednorazowe wezwanie do zapłaty w postaci „ostatecznego wezwania do zapłaty”. Tak jednak sformułowane stanowisko pozwanej samo przez się nie mogło odnieść zamierzonego skutku w postaci oddalenia powództwa.

W ocenie Sądu bowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy w świetle procesowej postawy obu stron dał podstawę do poczynienia w tej mierze ustaleń korzystnych dla strony powodowej, przy czym okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, zostały ustalone w oparciu o przedłożone przez stronę powodową dokumenty, które to w ocenie Sądu nie budziły żadnych wątpliwości.

W pierwszej bowiem kolejności wskazać należy, iż sama należność składająca się na wymagalną zaległość wynikającą z umowy kredytu wierzyciela pierwotnego, została w pełni potwierdzona przez samą pozwaną ugodą z dnia 5 lipca 2019 r. (k. 28-31). Przedmiotem wzmiankowanej ugody było określenie zasad zapłaty wymagalnej już wierzytelności w kwocie 117.468,07 zł, która to wierzytelność powstała właśnie na tle spornej umowy o kredyt gotówkowy nr (...). Wymagalność ta, dotycząca całej kwoty, jawi się oczywista, skoro sama umowa kredytu została wypowiedziana pismem z dnia 4 lipca 2018 r. z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia. Pismo to zostało odebrane przez stronę pozwaną w dniu 23 lipca 2018 r., a zatem od tego dnia pozwana miała możliwość spłaty zadłużenia w zakreślonym terminie po upływie którego umowa uległa wypowiedzeniu. Wypowiedzenie umowy poprzedzało ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 16 marca 2018 r., w którym to zakreślono termin spłaty do dnia 6 kwietnia 2018 r. Konsekwentnie, pozwana dysponowała zatem okresem ponad dwóch tygodni na spłatę wierzytelności oraz niemal 4 miesiącami przed skierowaniem oświadczenia Banku o wypowiedzeniu umowy. Nie sposób zatem uznać by wierzyciel pierwotny uchybił postanowieniom umownym, albowiem, zgodnie z zawartą umową o powstaniu zaległości w spłacie kredytu lub odsetek Bank zawiadomi pisemnie kredytobiorcę wyznaczając w zawiadomieniu termin do dobrowolnej spłaty wymagalnego zadłużenia.

Sama zaś ugoda przewidywała w § 4, iż brak wpłaty lub wpłata raty w wysokości niższej niż wysokość raty z harmonogramu ugody, pociągają za sobą automatycznie skutek w postaci wygaśnięcia ugody oraz natychmiastową wymagalność pełnej kwoty, wraz z należnościami ubocznymi (k31).

Co więcej, przedłożonym przez powoda szczegółowym dokumentom pozwana nie tylko nie przeciwstawiła jakichkolwiek przeciwdowodów, lecz również nie złożyła wobec tych dokumentów jakichkolwiek skonkretyzowanych i ukierunkowanych zarzutów, wobec czego to ów zarzut należało uznać za gołosłowny.

Zauważyć przy tym należy, że pozwana nie formułując konkretnych twierdzeń i zarzutów, nie twierdziła nawet, by dokonała zapłaty długu wynikającego z przejętego przez powoda zobowiązania, upatrując zwolnienia swojej odpowiedzialności jedynie w braku należytego poinformowania jej o powstałej zaległości, co w zaistniałej, udokumentowanej powyżej sytuacji, nie może być zarzutem czy twierdzeniem skutecznym.

Odwołując się do wzmiankowanego zarzutu braku poinformowania pozwanej o dokonanym przelewie wierzytelności, wskazać należy, iż pozwana została zawiadomiona o tym fakcie pismem z dnia 9 czerwca 2019 r. jak na k. 34.

Ubocznie warto jedynie w tym miejscu i dla porządku wskazać, iż od strony dowodowej, czy konkretnie rozkładu ciężaru dowodu, ten z założenia przybiera w tej mierze czytelną konstrukcję wynikłą z dyspozycji art. 6 k.c.

Skoro jest zatem w sprawie przedłożona i zrealizowana umowa kredytowa, przyjmowaną na ogólnych zasadach logiczną konsekwencją powyższego jest obowiązek udowodnienia po stronie tego na którym ciąży dług pieniężny, iż należycie się ze swej powinności zapłaty wywiązał.

Oczywiście, w przypadku kredytobiorcy - konsumenta i faktycznych trudności dowodowych jakie mogą w omawianym zakresie wystąpić po jego stronie, opisane wyżej reguły w zależności od konkretnej sytuacji procesowej mogą być załagodzone, skoro to bank (tu jego następca z tytułu cesji) jako profesjonalny podmiot dysponuje pełnym instrumentarium ewidencyjnym służącym zabezpieczeniu i zachowaniu danych dokumentujących wszelkie zdarzenia dotyczące spłaty kredytu. Niemniej jednak taka sytuacja na tle realiów procesowych w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Jak to już wskazano, strona powodowa przedstawiła dokumenty w pełni uzasadniające jej stanowisko, a w szczególności skutecznie dokonaną umowę przelewu wierzytelności, opiewającą na kwotę zadłużenia wynikającą z umowy pomiędzy wierzycielem pierwotnym a stroną pozwaną.

Powyższe uzasadnia roszczenie sformułowane pozwem z pewnymi wskazanymi poniżej korektami.

Wobec faktu bowiem, iż pismem z dnia 18 lutego 2020 r. powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia ostatecznie żądając zasądzenia kwoty 115.720,05 zł – należało umorzyć postępowanie w zakresie cofniętego powództwa, o czym Sąd orzekł w pkt. III wyroku.

Oddaleniu też podlegało powództwo dalszym, w niewielkim zresztą zakresie, mianowicie co do łącznej kwoty 1.500 zł, wynikającej z dokonanej przez stronę pozwaną zapłaty na poczet istniejącego zadłużenia odpowiednio w dniu 28 stycznia 2020 r. na kwotę 1.000 zł, oraz w dniu 9 marca 2020 r. na kwotę 500 zł, co zostało wskazane w piśmie pozwanej z dnia 12 06 2020 r. i po doręczeniu stronie powodowej jego odpisu nie zostało zaprzeczone. (pismo k. 167, zarz. o doręczeniu odpisu k. 186 akt).

Sąd uznał tę niezaprzeczoną okoliczność za ustaloną w sprawie, skoro obrazują ją przedłożone przez stronę pozwaną zapisy z wydruków transakcji rachunku bankowego jak na k. 169 i 177.

W świetle tego co zostało wyłuszczone powyżej, zasądzeniu podlegała zatem (po odpowiednim zminusowaniu) kwota 114.220,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty, a nadto odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 117.120,50 zł od dnia 28 września 2019 r. do dnia 9 października 2019 r., od kwoty 117,020,50 zł od dnia 10 października 2019 r. do dnia 2 grudnia 2019 r. oraz od kwoty 116.720,50 zł od dnia 3 grudnia 2019 r. do dnia 29 stycznia 2020 r. (zgodnie z treścią pozwu) jak w pkt. I wyroku, w pozostałym zaś zakresie co do kwoty należności głównej (1500,- zł) objętej pozwem powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt. II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono po części na podstawie art. 102 k.p.c., zasądzając od strony przegrywającej tylko część tych kosztów.

Prócz oczywistej złej sytuacji majątkowej pozwanej, przemawia za powyższym również fakt, iż pozwana w miarę swych możliwości nadal stara się spłacać swe należności, wobec czego jej wysiłek finansowy w tym zakresie winien być efektywnie w pierwszej kolejności spożytkowany na zmniejszenie jej zaległości, bez większego zresztą uszczerbku dla interesu powoda jako cesjonariusza wierzytelności nabywającego tę wierzytelność za cenę z pewnością niższą niż należność na jaką nominalnie opiewała, skoro cena ta stanowi bardziej lub mniej pilnie, lecz jednak strzeżoną tajemnicę przedsiębiorstwa.