Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

N., 25 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu 4 marca 2020 r. na rozprawie

sprawy z powództwa I. W.

przeciwko P. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. D. na rzecz powódki I. W. 6366,48 zł (sześć tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć złotych czterdzieści osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od 16 lipca 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki I. W. na rzecz pozwanego P. D. 419,78 zł (czterysta dziewiętnaście złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV.  nakazuje Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w Nysie zwrócić powódce I. W. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) jako nadpłaconą opłatę sądową od pozwu.

UZASADNIENIE

24 lipca 2019 roku powódka I. W. wniosła do tut. Sądu pozew przeciwko P. D. o zapłatę 9590,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 16 lipca 2019 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że 31 sierpnia 2015 roku powódka zawarła z pozwanym umowę o prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Do zakresu obowiązków pozwanego jako podmiotu prowadzącego biuro rachunkowe należało m.in. sporządzanie i wysyłanie deklaracji do ZUS. Powódka w okresie od 27 lipca 2015 roku do 24 lipca 2016 roku przebywała na zasiłku macierzyńskim, zasiłek ten rozpoczęła 27 lipca 2015 roku i z tym dniem została wyrejestrowana z ubezpieczeń społecznych, w tym z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Po zakończeniu zasiłku macierzyńskiego pozwany w ramach umowy nr (...) nie dokonał zarejestrowania powódki do ubezpieczenia chorobowego, mylnie rejestrując męża powódki K. W., który nie prowadził działalności gospodarczej. Obsługa księgowa pozwanego po zapoznaniu się z przedmiotem sprawy zorientowała się, że zamiast danych powódki w druku zgłoszeniowym (...) wpisane zostały dane zgłoszeniowe jej męża K. W.. Prawidłowo zgłoszenie nastąpiło dopiero 9 sierpnia 2016 roku. W tym czasie powódka przebywała na zwolnieniu chorobowym, które trwało od 25 lipca 2016 roku do 14 września 2016 roku. W wyniku dokonania zgłoszenia powódki do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego dopiero 9 sierpnia 2016 roku wydane zostały przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzje w zakresie prawa do zasiłku i podstaw wymiaru, co do których powódka musiała odwołać się do Sądu Rejonowego w Opolu. 21 września 2016 roku ZUS odmówił powódce prawa do zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca 2016 roku do 14 września 2016 roku wskazując, iż powódka została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od 9 sierpnia 2016 roku, czyli po dniu, w którym powstała niezdolność do pracy. Natomiast w decyzji z 5 grudnia 2016 roku ZUS odmówił powódce prawa do zasiłku chorobowego za okres od 4 października do 24 października 2016 roku wskazując, iż powódka nie posiadała wymaganego okresu wyczekiwania, tj. 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. W kolejnej decyzji z 24 marca 2017 roku organ przyznał powódce prawo do zasiłku opiekuńczego i chorobowego we wskazanym tam okresie, ale od podstawy wymiaru wynoszącej 2653,46 zł uzasadniając to faktem, iż nastąpiła przerwa w podleganiu przez powódkę dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Sąd Rejonowy w Opolu połączył obie sprawy do wspólnego rozpoznania pod syg. akt: IV U 680/16. Sąd Rejonowy w Opolu 21 czerwca 2018 roku wyrokiem zmienił decyzję ZUS oddział w O. w ten sposób, iż przyznał powódce prawo do zasiłku chorobowego od 9 sierpnia do 14 września 2016 roku oraz prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 października do 24 października 2016 roku i prawo do zasiłku opiekuńczego i chorobowego w okresach określonych decyzji z 24 marca 2017 roku od podstawy wymiaru 9897,50 zł w miejsce podstawy 2653,46 zł. Dalej powódka wskazała, że z powodu błędu pozwanego w Sądzie Rejonowym w Opolu toczyła się również sprawa dotycząca ustalenia okresu podlegania przez powódkę dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. ZUS Oddział w O. wydał 24 listopada 2016 roku decyzję, w której uznał, iż powódka podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 7 maja 2013 roku do 30 września 2014 roku, od 1 grudnia 2014 roku do 26 lipca 2015 roku i od 1 września 2015 roku. Organ ten uznał, iż powódka w lipcu 2016 roku nie podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, ponieważ zgłoszenia dokonała dopiero 9 sierpnia 2016 roku. Organ wskazał, że powódka opłaciła składkę na miesiąc sierpień 2016 roku dopiero 3 października 2016 roku po ustawowym terminie, natomiast w ocenie organu warunkiem podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu jest opłacenie składki w terminie. W związku z taką decyzją powódka odwołała się do Sądu Okręgowego w Opolu, w tej sprawie toczyło się postępowanie sądowe pod sygnaturą V U 105/17, gdzie wyrokiem z 23 sierpnia 2017 roku Sąd Okręgowy w Opolu zmienił decyzję organu z 24 listopada 2016 roku w ten sposób, iż poza okresami wskazanymi w tej decyzji ustalił również, iż powódka podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dodatkowo w okresie od 9 do 31 sierpnia 2016 roku. Powódka wskazała, że oba toczące się postępowania sądowe tj.: IV U 680/16 i V U 105/17 były konieczne, bowiem ZUS wydał decyzje odmowne lub zmniejszające podstawy wymiaru zasiłków powołując się na fakt dokonania zgłoszenia powódki do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego dopiero 9 sierpnia 2016 roku. W postępowaniach tych potwierdzone zostało, iż to pozwany jako podmiot świadczący na zlecenie powódki usługi w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych nieprawidłowo dokonał zgłoszenia powódki po zakończeniu zasiłku macierzyńskiego w lipcu 2016 roku. ZUS nie wypłacił powódce zasiłku chorobowego od 25 lipca do 8 sierpnia 2016 roku, nie pokrył też kosztów obsługi prawnej, z której musiała skorzystać powódka dla dochodzenia swoich roszczeń. Powódka 2 kwietnia 2019 roku wezwała pozwanego do zapłaty 10 811,07 zł wskazując, iż kwota ta obejmuje koszty obsługi prawnej - 4452,60 zł, składki zapłacone za okres zasiłku, który nie został wypłacony - 1569,36 zł oraz zasiłek za okres od 25 lipca do 8 sierpnia 2016 roku w wysokości 4789,11 zł. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany uznał roszczenie z tytułu zapłaconej składki i zasiłku w całości, natomiast w zakresie kosztów procesu uznał jedynie kwotę 240 zł, którą powódka została obciążona w postępowaniu apelacyjnym. Mimo deklaracji w zakresie uznania roszczenia, co do kwoty 6094,43 zł pozwany nie wypłacił tej kwoty, z tego względu powódka w kolejnym wezwanie z 8 lipca 2019 roku ponowiła żądanie pokrycia poniesionej straty dokonując jej aktualizacji na dzień wystosowania wezwania i przedłożyła fakturę na obsługę prawną w kwocie 1915 zł. 10 lipca 2019 roku pozwany dokonał płatności na rachunek powódki 6094,38 zł. Na dzień wniesienia pozwu pozostała niezaspokojona przez pozwanego kwota 9590,96 zł, w tym 6366,48 zł tytułem kosztów obsługi prawnej oraz 3224,48 zł z tytułu kosztów debetu zaciągniętego na pokrycie składki ubezpieczeniowej. Koszty obsługi prawnej związane były z koniecznością zainicjowania postępowania sądowego w związku z wydanymi powódce decyzjami z 21 września 2016 roku, 5 grudnia 2016 roku i 24 marca 2017 roku, których wydanie miało bezpośredni i wyłączny związek z niezgłoszeniem powódki do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po okresie zasiłku macierzyńskiego przez pozwanego. Podobnie jest w przypadku decyzji z 11 czerwca 2019 roku, co do której powódka musiała także złożyć odwołanie i ponieść z tego tytułu koszty obsługi prawnej w wysokości 1915 zł. Koszty obsługi prawnej określone w przedstawionych fakturach miały wyłączny związek z reprezentacją powódki w postępowaniach sądowych wywołanych decyzjami ZUS, które zostały wydane w wyniku nieprawidłowego zgłoszenia powódki do dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego po okresie zasiłku macierzyńskiego dopiero 9 sierpnia 2016 roku. Zdaniem powódki dochodzona w postępowaniu kwota pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z nienależytym wykonaniem przez pozwanego umowy numer (...). Powódka doznała również szkody w postaci konieczności pokrycia kosztów debetu jaki musiała zaciągnąć, aby pokryć składkę na ubezpieczenie zdrowotne za miesiące lipiec, sierpień i wrzesień 2016 roku. Powódka po tym, jak dowiedziała się, że nie została objęta obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym po zasiłku macierzyńskim musiała pokryć składki na to ubezpieczenie. W tym okresie wobec niezdolności powódki do pracy z powodu choroby, nie dysponowała ona środkami aby pokryć tę składkę, a także środkami na bieżące wydatki, między innymi na obsługę prawną. Z tego względu 23 października 2016 roku powódka zaciągnęła debet na kwotę 30 000 zł, wypłata tego debetu nastąpiła dopiero od 25 września 2015 roku, a koszt zaciągniętego debetu wyniósł 3222,98 zł, na koszty składały się odsetki, prowizja i ubezpieczenie. Gdyby pozwany zgłosił powódkę do dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego po zakończeniu zasiłku macierzyńskiego nie powstałby obowiązek zapłaty składki na ubezpieczenie zdrowotne, a powódce byłby wypłacony zasiłek w związku z niezdolnością do pracy.

Pozwany P. D. 4 listopada 2019 roku złożył do tut. Sądu odpowiedź na pozew (k. 119-120), w której wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę, natomiast kwestią sporną pozostaje pomiędzy stronami wysokość należności. Stwierdził, że uiścił na rzecz powódki 4270,28 zł tytułem odmowy wypłaty zasiłku, 1584,15 zł tytułem zwrotu uiszczonych składek na ubezpieczenie zdrowotne i 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie III AUa 1667/17. Zdaniem pozwanego powódka nie udowodniła aby należne jej było odszkodowanie w pozostałym zakresie. Zdaniem pozwanego Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział O. zwrócił powódce koszty zastępstwa procesowego w sprawie IV U 680/16 w wysokości 360 zł zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu. Również w sprawie toczącej się przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych III AUa 1667/17 powódka była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, a koszty zastępstwa zostały jej zwrócone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.. Natomiast w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Opolu V U 105/17 powódka nie była zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Zdaniem pozwanego na dzień wniesienia pozwu koszty zastępstwa procesowego zostały powódce zwrócone w całości, zatem bezpodstawne jest domaganie się ich od pozwanego. Odnosząc się do przedstawionych przez powódkę faktur VAT pozwany podniósł, że z treści tych faktur nie wynika jakich spraw dotyczą, zarówno w zakresie zastępstwa procesowego jak i sporządzania pism procesowych. Wątpliwości pozwanego budzi wysokość umieszczonych opłat za sporządzanie pojedynczych pism procesowych. Powódka miała prawo zapłacić 1599 zł za sporządzenie projektu pisma procesowego, czy 615 zł za wezwanie do zapłaty, ale koszty wyboru kosztownej obsługi prawnej nie mogą obciążać pozwanego. Ponadto pozwany proponował powódce pomoc prawną, w tym zlecił sporządzenie projektu odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. profesjonalnemu pełnomocnikowi. Projekt ten został przekazany powódce. Jednak pomimo tego powódka podjęła decyzję, iż będzie samodzielnie dochodzić swoich praw i przez okres blisko trzech lat nie informowała pozwanego o podjętych działaniach, w szczególności o ich zasadności i kosztach. Na koniec pozwany odniósł się do szkody w postaci konieczności pokrycia debetu w wysokości 30 000 zł celem uiszczenia składek w wysokości 1584,15 zł, wskazując, że nieracjonalne wydaje się zaciąganie debetu o wartości 20 - krotnie wyższej niż wartość zobowiązania, a nadto powódka nie przedstawiła żadnego dowodu na okoliczność braku dysponowania środkami finansowymi na pokrycie składki zdrowotnej. Z tego względu pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości.

Pismem z 24 listopada 2019 roku (k. 126-129) powódka I. W. podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka I. W. 31 sierpnia 2015 roku zawarła z biurem rachunkowym prowadzonym przez PPHU (...) z siedzibą w N. umowę o prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów nr 1/8/2015. Przedmiotem tejże umowy były m.in. sprawy kadrowo-płacowe, w skład których wchodziło: sporządzanie listy płac, kartotek wynagrodzeń itp., sporządzanie i wysyłanie deklaracji do ZUS, sporządzanie i wysyłanie deklaracji PIT-11 i PIT 4R, ewidencja zwolnień lekarskich, urlopów i innych nieobecności, sporządzanie umów cywilnoprawnych i rozliczanie.

Pozwany ponosił odpowiedzialność za szkody wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań podjętych na podstawie w/w umowy na zasadach ogólnych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy wynikało mimo zachowania przez pozwanego należytej staranności.

Dowody: bezsporne, a nadto: umowa z 31.08.2015 r. k. 104-107, 195-197, zeznania świadka K. W. k. 178/II-179, przesłuchanie powódki k. 179-180, 198/II-199, przesłuchanie pozwanego k. 198.

Powódka I. W. rozpoczęła zasiłek macierzyński 27 lipca 2015 roku i z tym dniem wyrejestrowała się z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w tym z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Powódka na zasiłku macierzyńskim przebywała do 24 lipca 2016 roku, po ustaniu tego zasiłku z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej dopiero 9 sierpnia 2016 roku dokonała zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i złożyła wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca 2015 roku do 14 września 2016 roku.

Powódka działając w zaufaniu do pozwanego nie zdawała sobie sprawy, że z uwagi na błąd pracownika pozwanego nie została po okresie urlopu macierzyńskiego zgłoszona do ubezpieczeń społecznych od 25 lipca 2016 roku. Pracownica pozwanego zamiast danych powódki w zgłoszeniu do ZUS wpisała dane jej męża K. W.. Formalne zgłoszenie nastąpiło dopiero 9 sierpnia 2016 roku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z 21 września 2016 roku (...) - (...) odmówił powódce prawa do zasiłku chorobowego. Zdaniem organu rentowego wskazanym w uzasadnieniu decyzji powódka nie miała prawa do zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca 2016 roku do 14 września 2016 roku, bowiem została objęta ubezpieczeniem chorobowym dopiero od 9 sierpnia 2016 roku, czyli po dniu, w którym de facto powstała jej niezdolność do pracy.

3 października 2016 roku powódka zwróciła się z wnioskiem do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wyrażenie zgody na opłacenie składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe po ustawowym terminie za miesiąc lipiec i sierpień 2016 roku.

Powódka I. W. 10 października 2016 roku złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. nr (...)-ZAS z 21 września 2016 roku do Sądu Rejonowego w Opolu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Dowody: wyrok SR Opole z 21.06.2018 r. IV U 680/16 z uzasadnieniem k. 94-103.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. 24 listopada 2016 roku wydał decyzję nr (...), w której stwierdził, że powódka I. W. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 7 maja 2013 roku do 30 września 2014 roku, od 1 grudnia 2014 roku do 26 lipca 2015 roku i od 1 września 2016 roku nie wskazując okresu końcowego.

Powódka I. W. zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego A. J. 15 grudnia 2016 roku sporządziła do Sądu Okręgowego w Opolu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odwołanie od decyzji ZUS/O. nr (...) wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uznanie że ubezpieczona I. W. podlega ubezpieczeniu chorobowemu od 25 lipca 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Opolu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 23 sierpnia 2017 roku w sprawie V U 105/17 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z 24 listopada 2016 roku i ustalił, że powódka I. W. podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu poza okresami wskazanymi w tejże decyzji dodatkowo w okresie od 9 do 31 sierpnia 2016 roku. Zatem przez błąd pracownika pozwanego powódka utraciła prawo do ubezpieczenia zdrowotnego od 25 lipca 2016 roku do 8 sierpnia 2016 roku.

Powódka I. W. zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego A. J. 22 września 2017 roku sporządziła apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z 23 sierpnia 2017 roku w sprawie V U 105/17.

Dowody: decyzja nr (...) z 24.11.2016 r. k. 144-148, odwołanie z 15.12.2016 r. k. 130-143, wyrok SO Opole V U 105/17 z 23.08.2017 r. z uzasadnieniem k. 83-92, apelacja z 22.09.2017 r. k. 151-157.

W okresie od 25 października 2016 roku do 23 lipca 2019 roku na rachunku bankowym powódki I. W. w mBank o nr (...) doszło do 47 operacji obciążeniowych z tytułu: prowizji za udzielenie kredytu (...)- (...), opłat za ubezpieczenie spłaty kredytu oraz kapitalizacji odsetek.

Dowód: potwierdzenia operacji k. 24-72.

Powódka I. W. dokonała na rzecz radcy prawnego A. J. płatności w łącznej wysokości 6366,48 zł, tj. 22 grudnia 2016 roku - 1599 zł z tytułu sporządzenia pisma procesowego, 31 maja 2017 roku – 1353 zł z tytułu sporządzenia pisma procesowego, 17 maja 2018 roku – 750,30 zł z tytułu zastępstwa procesowego, 20 czerwca 2018 roku – 750,30 zł z tytułu zastępstwa procesowego, 8 kwietnia 2019 roku – 615 zł z tytułu sporządzenia wezwania do zapłaty, 8 lipca 2019 roku – 1298,88 zł z tytułu sporządzenia pisma procesowego. Płatności dokonano na podstawie faktur za usługi wykonane przez radcę prawnego A. J..

Dowody: faktura VAT z 21.12.2016 r. k. 11, potwierdzenie przelewu k. 12, faktura VAT z 20.04.2017 r. k. 13, potwierdzenie przelewu k. 14, faktura VAT z 16.05.2018 r. k. 15, potwierdzenie przelewu k. 16, faktura VAT z 16.06.2018 r. k. 17, potwierdzenie przelewu k. 18, faktura VAT z 2.04.2019 r. k. 19, potwierdzenie przelewu k 20, faktura VAT z 30.06.2019 r. k. 21, potwierdzenie przelewu k. 22, przesłuchanie powódki k. 179-180, 198/II-199.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. 24 marca 2017 roku wydał decyzję (...)/ (...) - (...), w której przyznał powódce I. W. zasiłek opiekuńczy za okres: od 26 października do 28 października 2016 roku, od 2 listopada do 18 listopada 2016 roku, od 12 grudnia do 23 grudnia 2016 roku, od 4 stycznia do 11 stycznia 2017 roku oraz zasiłek chorobowy za okres od 23 stycznia do 27 stycznia 2017 roku od podstawy wymiaru wynoszącej 2653,46 zł.

Powódka I. W. zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego A. J. 20 kwietnia 2017 roku sporządziła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. (...) - (...) z 24 marca 2017 roku.

W postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Opolu IV Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie IV U 315/17 oraz IV U 680/16 profesjonalny pełnomocnik w osobie radcy prawnego w imieniu powódki sporządził do sądu trzy pisma procesowe, tj. z 16 października 2017 roku, z 30 stycznia 2018 roku oraz z 28 maja 2018 roku.

Dowody: decyzja z 24.03.2017 r. k. 158-159, odwołanie z 20.04.2017 r. k. 160-163, pismo z 16.10.2017 r. k. 164-166, pismo z 30.01.2018 r. k. 167-170, pismo z 28.05.2018 r. k. 171-172.

Powódka I. W. pismem z 2 kwietnia 2019 roku ostatecznie przedsądowo wezwała Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...) do zapłaty 10 811,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności w terminie siedmiu dni od daty otrzymania niniejszego wezwania w związku ze szkodą jaką poniosła w wyniku nienależytego wykonania zobowiązania umownego. W wezwaniu powódka wskazała, iż kwota ta obejmuje koszty obsługi prawnej - 4452,60 zł, składki zapłacone za okres zasiłku, który nie został wypłacony -1569,36 zł oraz zasiłek za okres od 25 lipca do 8 sierpnia 2016 roku w wysokości 4789,11 zł.

W odpowiedzi na przedsądowe wezwanie do zapłaty z 2 kwietnia 2019 roku pozwany P. D. pismem z 12 kwietnia 2019 roku wskazał, że nie jest w stanie dokonać oceny zasadności żądania, zarówno co do zasady, jak i wysokości z uwagi na brak dokumentów uzasadniających roszczenie. Jednocześnie w piśmie tym wskazano, że dużo wątpliwości budzi fakt, iż powódka odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do Sądu Okręgowego w Olsztynie mimo, że właściwym w sprawie jest Sąd Rejonowy w Opolu. W celu ugodowego zakończenia sporu strona pozwana wniosła o przesłanie: udokumentowanych kosztów obsługi prawnej związanych ze złożonymi odwołaniami, pismami procesowymi oraz stawiennictwa na rozprawie (rachunki, faktury, inne dowody), kopi odwołania i apelacji i innych pism procesowych złożonych w trakcie prowadzonego postępowania sądowego oraz szczegółowego wyliczenia kosztów obsługi prawnej.

Powódka I. W. w odpowiedzi na powyższe pismo strony pozwanej w załączeniu do pisma z 4 maja 2019 r. przesłała odpisy faktur dotyczących kosztów poniesionych za obsługę prawną związanych ze złożonymi odwołaniami oraz pismami procesowymi oraz kosztów stawiennictwa na rozprawę oraz odpisy wyroków Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, Sądu Okręgowego w Opolu, oraz Sądu Rejonowego w Opolu.

Dowody: wezwanie z 2.04.2019 r. k. 80-82 175-177, pismo z 12.04.2019 r. k. 178, pismo z 4.05.2019 r. k. 179.

W piśmie z 10 czerwca 2019 roku pozwany P. D. uznał roszczenie powódki do 6094,43 zł, tj. co do: 4270,28 zł tytułem odmowy wypłaty zasiłku, 1584,15 zł tytułem należnych składek, 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie III AUa 1667/17. W pozostałym zakresie pozwany, wobec braku podstaw do zwrotu żądanych roszczeń, odmówił ich wypłaty.

Dowód: pismo z 10.06.2019 r. k. 180.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. 11 czerwca 2019 roku wydał decyzję - znak sprawy (...) (...) - (...), w której przyznał powódce I. W. zasiłek opiekuńczy od 10 lutego do 16 lutego 2017 roku, zasiłek chorobowy od 17 lutego do 20 października 2017 roku, zasiłek macierzyński od 21 października 2017 roku do 19 października 2018 roku, zasiłek opiekuńczy od 20 października do 5 listopada 2018 roku, zasiłek chorobowy od 7 listopada do 12 listopada 2018 roku, zasiłek opiekuńczy od 15 listopada do 18 listopada 2018 roku, zasiłek opiekuńczy od 20 listopada do 30 listopada 2018 roku, zasiłek opiekuńczy od 5 grudnia do 12 grudnia 2018 roku, od 16 stycznia do 18 stycznia 2019 roku, od 18 lutego do 25 lutego 2019 roku, następnie zasiłek chorobowy od 11 marca do 22 marca 2019 roku oraz zasiłek opiekuńczy od 25 marca do 29 marca 2019 roku - od podstawy 2653,46 zł.

Powódka I. W. 30 czerwca 2019 roku złożyła do Sądu Rejonowego w Opolu za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział w O. odwołanie od decyzji z 11 czerwca 2019 roku, znak sprawy (...) (...) - (...). W odwołaniu powódka domagała się zmiany zaskarżonej decyzji. Odwołanie zostało sporządzone przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego A. J..

Dowody: decyzja z 11.06.2019 r. k. 73-75, odwołanie z 30.06.2019 r. k. 76-78.

Następnie pismem z 8 lipca 2019 roku powódka I. W. wezwała pozwanego Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...) do zapłaty 10 811,07 zł wynikającej z wezwania z 2 kwietnia 2019 roku, 1915 zł tytułem zwrotu kosztów związanych z obsługą prawną sprawy o wyrównanie świadczeń, 3224,48 zł tytułem kosztów debetu jako odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania, 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia za leczenie psychiatryczne w okresie od 4 do 24 października 2016 roku oraz domagała się przyjęcie odpowiedzialności na przyszłość za skutki nienależytego wykonania umowy.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany uznał roszczenie z tytułu zapłaconej składki i zasiłku w całości, natomiast w zakresie kosztów procesu uznał jedynie kwotę 240 zł, którą powódka została obciążona w postępowaniu apelacyjnym. Mimo deklaracji w zakresie uznania roszczenia, co do kwoty 6094,43 zł pozwany nie wypłacił tej kwoty, z tego względu powódka w kolejnym wezwanie z 8 lipca 2019 roku ponowiła żądanie pokrycia poniesionej straty dokonując jej aktualizacji na dzień wystosowania wezwania i przedłożyła fakturę na obsługę prawną w kwocie 1915 zł.

10 lipca 2019 roku pozwany dokonał płatności na rachunek powódki 6094,38 zł, w tym 4270,28 zł z tytułu nieprzyznanego i niewypłaconego powódce zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca do 8 sierpnia 2016 roku, 1569,36 zł tytułem zapłaconej składki zdrowotnej, oraz 240 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Dowód: bezsporne, a nadto: wezwanie z 8.07.2019 r. k. 79.

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 21 czerwca 2018 roku w sprawie IV U 680/16 na skutek odwołania powódki I. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział w O. z 21 września 2016 roku, 5 grudnia 2016 roku i 24 marca 2017 roku zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział w O. w ten sposób, że w pkt I sentencji wyroku przyznał powódce I. W. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca 2016 roku do 14 września 2016 roku, od 4 października 2016 roku do 24 października 2016 roku, zasiłku opiekuńczego za okres od 26 października 2016 roku do 28 października 2016 roku, od 2 listopada 2016 roku do 18 listopada 2016 roku, od 12 grudnia 2016 roku do 23 grudnia 2016 roku, od 4 stycznia 2017 roku do 11 stycznia 2017 roku oraz zasiłku chorobowego za okres od 23 stycznia 2017 roku do 27 stycznia 2017 roku od podstawy wymiaru w wysokości 9897,50 zł. Zaś w punkcie II sentencji wyroku zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz powódki 360 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powódka I. W. w postępowaniu sądowym w sprawie IV U 680/16 reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Opolu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 lipca 2018 roku dokonano sprostowania oczywistej omyłki w wyroku tego Sądu z 21 czerwca 2018 roku w ten sposób, iż w jego pkt pierwszym ppkt pierwszym w miejscach wyrażenia chorobowego za okres „od 25 lipca 2016 roku” wpisano prawidłowo chorobowego za okres „od 9 sierpnia 2016 roku”.

Dowody: wyrok z 21.06.2018 r. z uzasadnieniem k. 94-103, postanowienie z 26.07.2018r. k. 93.

21 listopada 2019 roku radca prawny A. J. sporządził oświadczenie, iż świadczył i świadczy w dalszym ciągu pomoc prawną na rzecz powódki I. W. w sprawie odwołań od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz z tego tytułu wystawił powódce 6 faktur VAT, tj. fakturę numer (...) z 21 grudnia 2016 roku na 1599 zł, fakturę numer (...) z 20 kwietnia 2017 roku na 1353 zł, fakturę nr (...) z 16 maja 2018 roku na 750,30 zł, fakturę nr (...) z 16 czerwca 2018 roku na 750,30 zł, fakturę numer (...) z 2 kwietnia 2019 roku na 615 zł oraz fakturę numer (...) z 30 czerwca 2019 roku na kwotę 1298,88 zł, które zostały przez powódkę w całości zapłacone.

Dowód: oświadczenie z 21.11.2019 r. k. 181.

Pracownik pozwanego P. D. błędnie zgłosił do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego K. W. zamiast I. W.. Z tego powodu powstał okres, w którym powódka nie podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu i z tego powodu Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił przyznania i wypłaty zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca 2016 roku do 14 września 2016 roku. Na początku powódka otrzymała pomoc od pozwanego, tj. sporządził on odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednakże pismo to nie było sporządzone w sposób profesjonalny i powódka zmuszona została poszukać informacji w Internecie, a następnie skorzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Z uwagi że powódka miała problem ze znalezieniem pełnomocnika na miejscu, skorzystała z pomocy radcy prawnego mającego siedzibę w W.. Wydatki jakie powódka ponosiła z tytułu udzielonej pomocy prawnej przez profesjonalnego pełnomocnika były wysokie, a z tego względu, że trzeba było wszcząć postępowania przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w kilku sprawach. Wszystkie należności związane z pomocą prawną zostały uregulowane. Powódka przez okres trzech miesięcy pozostawała bez zasiłku chorobowego. Powódka miała udzielony debet w rachunku bankowym, z którego wraz z małżonkiem korzystała, środki wykorzystywane były na życie oraz na opłatę kosztów związanych z obsługą prawną.

Pozwany po otrzymaniu informacji od powódki o zaistniałym błędzie dokonał korekty deklaracji do ZUS. Pozwany zaoferował, że jego biuro wyprostuje wszelkiego rodzaju błędy powstałe przy błędnym zgłoszeniu do ZUS K. W. zamiast I. W.. Powódka zrezygnowała z obsługi biura pozwanego.

Pozwany wypłacił powódce łącznie 6094,43 zł, tj. z tytułu odmowy wypłaty zasiłku chorobowego za okres od 25 lipca do 8 sierpnia 2016 roku – 4270,28 zł, z tytułu zwrotu uiszczonych składek na ubezpieczenie zdrowotne – 1584,15 zł, z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – 240 zł.

Powódka nie miała żadnej wiedzy w zakresie możliwości, czy obowiązku dokonania spisu kosztów w sprawach sądowych, w żadnej sprawie sądowej takiego spisu powódka nie wykonała.

Powódka w okresie od 4 do 24 października 2016 roku leczyła się u psychiatry.

Dowody: zeznania świadka K. W. k. 178-179, przesłuchanie powódki k. 179-180, 198/II-199, przesłuchanie pozwanego k. 198-199.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż odpowiedzialność pozwanego wynika z art. 471 k.c., oraz z § 5 ust. 1 umowy o prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów nr 1/8/2015. W myśl przepisu art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z § 5 ust. 1 w/w umowy nr 1/8/2015 pozwany ponosił odpowiedzialność za szkody wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań podjętych na podstawie w/w umowy na zasadach ogólnych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy wynikało mimo zachowania przez pozwanego należytej staranności.

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentów dołączonych przez obie strony postępowania opisanych dokładnie wyżej pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego, zeznań świadka K. W., oraz z przesłuchania stron. Zgromadzony w niniejszej sprawie dokumentarny i osobowy materiał dowodowy nie był kwestionowany przez żadną ze stron postępowania, a ich wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu. Przedłożone dokumenty, oraz przeprowadzone dowody osobowe pozwoliły Sądowi dokonać ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

Sąd w pełni uznał za wiarygodne zarówno zeznania świadka K. W., jak i zeznania stron w zakresie, w jakim zostało to ustalone w stanie faktycznym, gdyż korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, uzupełniają się wzajemnie, a także tworzą spójną i logiczną całość. Nie były także w jakikolwiek sposób kwestionowane, nie zaprzeczano prawdziwości ich twierdzeniom. Sąd nie dopatrzył się podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Pozostała treść zeznań, zarówno świadka jak i stron, nie mająca znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, nie została uwzględniona pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego sprawy.

Ustalając stan faktyczny Sąd miał na względzie regulację przepisu art. 6 k.c. zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (ciężar dowodu). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Z treści przepisu art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. Przepis ten stanowi zobowiązanie dla sądu do rozstrzygnięcia sprawy na niekorzyść strony opierającej swoje powództwo na twierdzeniu o istnieniu pewnego faktu, który następnie w toku postępowania nie zostaje udowodniony. W myśl przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Są to takie fakty, które mają istotny wpływ na rozstrzygnięcie o uprawnieniach i obowiązkach stron procesu oraz z którymi norma prawna wiąże konsekwencje. Obowiązek dokonywania selekcji faktów i dowodów w tym zakresie spoczywa na sądzie.

Zgodnie z regułami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Wskazywane przepisy rysują zatem reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Art. 6 k.c określa więc reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne ( zob. wyr. Sądu Najwyższego z 3 października 1971 roku, II PR 313/69, LEX; wyr. Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 29 grudnia 2003 roku, I ACa 1457/03, LEX; wyr. Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, LEX). W świetle powyższego zatem obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne, doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych ( zob. wyr. Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 listopada 2014 roku, I ACa 677/14, LEX).

Odpowiedzialność pozwanego P. D. w niniejszym postępowaniu była bezsporna, pozwany nie kwestionował, że w skutek błędu popełnionego przez jego pracownika powódka nie została w stosownym czasie zgłoszona do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, co skutkowało odmową przyznania i wypłaty jej zasiłku zdrowotnego, i przyznaniem go od niższej podstawy, co wymagało prowadzenia spraw przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Bezsporne w sprawie było również to, że pozwany zwrócił powódce łącznie 6094,43 zł z tytułu: odmowy wypłaty zasiłku – 4270,28 zł, zwrotu uiszczonych składek na ubezpieczenie zrotowane – 1584,15 zł oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – 240 zł, jak również to, że powódka zapłaciła należności wynikające z sześciu faktur VAT o nr : (...) z tytułu udzielonej jej pomocy prawnej.

Sporna w sprawie była natomiast zasadność i wysokość poniesionych kosztów obsługi prawnej oraz debetu.

W przedmiotowej sprawie powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty w łącznej wysokości 9590,96 zł, tj. 6366,48 zł tytułem kosztów obsługi prawnej oraz 3224,48 zł tytułem kosztów debetu zaciągniętego na pokrycie składki ubezpieczeniowej, prowizji od udzielenia debetu, oraz odsetek za jego częściowe wykorzystanie wraz z odsetkami ustawowymi od 16 lipca 2019 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W sprawie wykazane zostało, że roszczenie z tytułu poniesionych przez powódkę kosztów obsługi prawnej w postępowaniach przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 6366,48 zł jest należne i wymagalne. W sprawie powódka dołączyła do pozwu sześć faktur VAT na okoliczność poniesienia w/w kosztów związanych z obsługa prawną wymaganą ze względu na decyzje ZUS o/O. z powodu braku zgłoszenia powódki przez pozwanego do ubezpieczenia zdrowotnego od 25 lipca 2016 roku. Niewątpliwie strony łączyła umowa, która obciążała powyższym pozwanego. Nie ulega również wątpliwości, że powódka wyłącznie z uwagi na błąd pozwanego zmuszona była poszukiwać obrony swych praw przed sądami ubezpieczeń społecznych, co niewątpliwie wiązało się z koniecznością uzyskania pomocy prawnej. Zatem niezaprzeczalnie koszty poniesione przez powódkę w ramach obsługi prawnej były w adekwatnym związku przyczynowym z błędem popełnionym przez pracownika pozywanego, co skutkowało odmową przez ZUS przyznania i wypłaty powódce zasiłku chorobowego, jak również miało wpływ na przyznaną podstawę do wyliczenia takiego zasiłku. Powódka nie miała również żadnego wpływu na wysokość naliczonych opłat za obsługę prawną, dlatego nie można kwestionować ich wysokości, w sytuacji, gdy zostały poniesione przez powódkę, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Reasumując należy stwierdzić, iż dołączone przez powódkę dokumenty pozwalały na stwierdzenie istnienia oraz wysokości roszczenia będącego zgodnie z twierdzeniami powódki przedmiotem niniejszego postępowania. Na podstawie przedłożonych przez powódkę dokumentów Sąd uznał, że dochodzona niniejszym pozwem należność w wysokości 6366,48 zł jest należna. Z tego względu Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

W niniejszej sprawie Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od 16 lipca 2019 roku do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu w oparciu o art. 481 k.c. Jak wynika z akt postępowania, pismem z 8 lipca 2019 roku (k. 79) powódka skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty 10 811,07 zł i wskazała termin spełnienia roszczenia, tj. do 15 lipca 2019 roku. Zatem 16 lipca 2019 roku pozwany popadł w stan opóźnienia w spełnieniu roszczenia dochodzonego pozwem, zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c. Z tego względu orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Odnosząc się natomiast do pozostałego roszczenia dochodzonego pozwem, tj. 3224,48 zł z tytułu kosztów debetu zaciągniętego na pokrycie składki ubezpieczeniowej, prowizji od udzielenia debetu, oraz odsetek za jego częściowe wykorzystanie, to zdaniem tut. Sądu z treści materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynikało, aby zaciągnięcie przez powódkę debetu w rachunku bankowym związane było bezpośrednio z działaniem pracownika pozwanego, a zatem, aby szkoda ta powstała z winy pozwanego. Ponadto zarówno powódka I. W. jak i świadek K. W. wyraźnie wskazali, że środki pieniężne z przyznanego powódce debetu były przeznaczane na ich życie i inne wydatki na bieżące potrzeby. Brak natomiast jakiegokolwiek dowodu, aby debet został zaciągnięty i przeznaczony wyłącznie na uiszczenie składek zdrowotnych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział w O., czy innych kosztów związanych z działaniem pozwanego. Powódka w postępowaniu powyższego w oparciu o art. 6 k.c. nie udowodniła.

Z tego względu orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów oparto o dyspozycję przepisu art. 100 zd. pierwsze k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Natomiast do kosztów sądowych zalicza się m.in. opłaty sądowe.

Koszty procesu po stronie powódki wyniosły: opłata sądowa – 300 zł zgodnie z przepisem art. 28 pkt 4 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (sprzed 21 sierpnia 2019 r.). Natomiast koszty procesu po stronie pozwanego wyniosły : koszty zastępstwa procesowego - 1800 zł zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł.

Powódka wygrała sprawę w 66 % zatem należne jej od pozwanego koszty wynoszą 198 zł (300 zł x 66 %). Natomiast pozwany wygrał sprawę w 34 %, zatem należne mu od powódki koszty wynoszą 617,78 zł (1817 zł x 34%). Różnica między 617,78 zł a 198 zł, tj. 419,78 zł należna jest pozwanemu. Z tego względu orzeczono jak w pkt III sentencji wyroku.

Powódka 23 lipca 2019 roku uiściła opłatę sądową od pozwu w wysokości 480 zł (k. 23). Zgodnie z art. 28 pkt 4 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (sprzed 21 sierpnia 2019r.) opłata sądowa w postępowaniu uproszczonym, w którym wartość przedmiotu sporu przekraczała 7500 zł wynosiła 300 zł. Zatem Sąd w pkt IV sentencji wyroku w oparciu o art. 80 ust. 1 i 2 w/w ustawy zwrócił powódce 180 zł tytułem różnicy między opłatą pobraną od powódki, a opłatą należną.