Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2019 roku Syndyk masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą
w W. wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z pozwem przeciwko M. R., wnosząc o zasądzenie kwoty 18.904,50 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych,
w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniesiono, iż dochodzona kwota związana jest z zawartą między Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo – Kredytową
w W., a M. R. umową kredytu nr (...), na podstawie której udzielono kredytu w kwocie 14.500,00 zł. Kredyt miał być spłacany w miesięcznych ratach. Kwota kredytu wypłacona została w dniu 28 lutego 2014 roku. (...) wezwał pozwaną do dobrowolnego uregulowania zaległych należności, wysyłając stosowne wezwania, zaś pismem z dnia 6 czerwca 2016 roku wypowiedział umowę. Wypowiedzenie doręczono pozwanej w dniu 4 lipca 2016 roku. Na dochodzoną należność składają się: niespłacony kapitał w kwocie 12.517,86 zł; odsetki umowne w kwocie 1767,41 zł; odsetki karne 4.538,23 zł oraz inne należności w kwocie 81,00 zł.

(pozew – k. 3 – k. 9)

Postanowieniem z dnia 20 września 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód
w L. przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Zgierzu.

(postanowienie – k. 11)

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu ustanowił dla nieznanej z miejsca pobytu M. R., kuratora w osobie pracownika Sądu Rejonowego w Zgierzu, ustalając jego na wynagrodzenie na kwotę 3.600 zł.

(postanowienie – k. 37)

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2020 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu zwolnił L. K. – Syndyka masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w W. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W. od zaliczki na wynagrodzenie kuratora.

(postanowienie – k. 95)

W dniu 5 czerwca 2020 roku S. D. – kurator dla nieznanej z miejsca pobytu M. R. wniosła o oddalenie powództwa.

(pismo kuratora – k. 110)

Na dalszym etapie strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe
(t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2187), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać
do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych
z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej
na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu
wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stosownie do przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Przepis art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym tj. kto powinien przedstawiać dowody, a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym tj. kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, V CSK 129/05, LEX nr 200947).

Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzenia w celu uzupełniania lub wyjaśniania twierdzeń strony, wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ta kwestia była przedmiotem wielu orzeczeń – jak choćby wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku wydanego w sprawie o sygn. akt V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116, uchwały składu siedmiu sędziów z 19 maja 2000 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195, wyroku z dnia 24 czerwca 1998 roku w sprawie
o sygn. akt I PKN 194/98, OSNAP 1999/13/425 oraz wyroku z dnia 25 września 1997 roku, sygn. akt II UKN 271/97, OSNAP 1998/14/430. Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony, tym bardziej, gdy jak w niniejszej sprawie reprezentowane są przez profesjonalnych pełnomocników. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić
do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków.

W ocenie Sądu, przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie daje podstaw
do uwzględniania powództwa.

Wskazać należy, iż powód nie udowodnił, że do skutecznego zawarcia wskazanej w pozwie umowy w ogóle doszło. Strona powodowa w piśmie z dnia
31 października 2019 roku (data wpływu) wskazała, iż składa do akt sprawy szereg załączników, w tym załączników odnoszących się do przedmiotowej umowy kredytu. Strona powodowa wskazała, iż załączyła do akt sprawy m.in.: umowę kredytu nr (...), harmonogram spłaty, potwierdzenie wypłaty kwoty pożyczki, wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy z dnia 6 czerwca 2016 roku. Niemniej do pisma przewodniego nie zostały fizycznie załączone żadne z wyżej wskazanych dokumentów. Załączono jedynie dowód uzupełnienia opłaty sądowej od pozwu inicjującego niniejsze postępowanie, pełnomocnictwo wraz dowodem uiszczenia opłaty skarbowej od tegoż pełnomocnictwa oraz odpisem KRS, kopię postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy, X Wydziału Gospodarczego dla spraw Upadłościowych i N. z dnia 5 lutego 2015 roku oraz z dnia 19 marca 2015 roku. Z tego też względu Sąd powziął uzasadnione wątpliwości co do zasadności dochodzonego przez stronę powodową roszczenia. Nie przedstawiono, bowiem żadnego dokumentu, który jednoznacznie pozwoliłby na uznanie, że do zawarcia przedmiotowej umowy kiedykolwiek doszło, jakie były jej warunki oraz czy w ogóle doszło do jej wypowiedzenia i kiedy też to wypowiedzenie miało nastąpić. Nie wiadomo przy tym także, w jaki sposób wyliczona została kwota należności głównej oraz naliczone zostały odsetki objęte powództwem. Strona powodowa przedstawiła jedynie dokumenty odnoszące się do jej sytuacji materialnej, które to stanowić miały załączniki do wniosku o zwolnienie od obowiązku uiszczenia zaliczki na poczet kuratora nieznanej z miejsca pobytu pozwanej. Z tego też względu należało oddalić powództwo w całości.

Jednocześnie w pkt. 2 wyroku Sąd nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kuratorowi ustanowionemu dla pozwanej – S. D. wynagrodzenie w wysokości 3.600 zł. Wysokość wynagrodzenia kuratora została ustalona na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. 2018, poz. 536) w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z (...), poz. 1800).

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.