Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2019 r. , znak (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił Z. O. przyznania rekompensaty. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał ,że wnioskodawca nie udokumentował 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

/decyzja k.5 plik I akt ZUS/

W dniu 13 maja 2020 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie pełnomocnika Z. O. , w którym zaskarżył powyższą decyzję w całości , wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie Z. O. prawa do rekompensaty. W treści odwołania wskazano ,że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych i tym samym nabył z tego tytułu prawo do rekompensaty. Zdaniem skarżącego wykonywał on pracę w warunkach szczególnych w następujących okresach: od 21 listopada 1973 r. do 31 października 1980 r. w (...) Zakładach (...) na stanowisku kierowcy autobusu , od 1 listopada 1980 r. do 1 sierpnia 1983 r. w Zespole Szkolno - (...) w C. na stanowisku kierowcy autobusu , od 2 sierpnia 1983 r. do 31 marca 1986 r. w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł. na stanowisku pomocnika dziewiarza/przekładacza oraz dziewiarza falowarek , szydełkarek i osnowarek oraz od 11 maja 1998 r. do 31 grudnia 2008 r. w (...) Oczyszczalni (...) w Ł. na stanowisku maszynisty oczyszczalni ścieków - kierowcy oraz kierowcy - operatora. Biorąc zatem pod uwagę ww. okresy ( w tym służby wojskowej od października 1974 r. do 5 października 1976 r.) oraz wyłączając okres korzystania przez Z. O. z urlopu bezpłatnego ( od 13 maja 1998 r. do 31 października 1998 r.) przed dniem 1 stycznia 2009 r. legitymuje się on stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 22 lat , 6 miesięcy i 12 dni.

/odwołanie k.3 - 9/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie. W treści odpowiedzi wskazano ,że Z. O. na wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych udowodnił 9 lat , 9 miesięcy i 14 dni - zaliczono okres pracy wnioskodawcy w (...) Oczyszczalni (...) w Ł. , a nadto ,że przy ustalaniu stażu pracy w kapitale początkowym uwzględniono także okres zatrudnienia od 11 maja 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. W odniesieniu zaś do okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) wskazano ,że przy ustalaniu ogólnego stażu pracy przy ustalaniu wartości kapitału początkowego , Zakład Ubezpieczeń Społecznych pomniejszył ww. okres o okresy faktycznego niewykonywania pracy , za które nie została opłacona składka na ubezpieczenie tj. o okresy od 27 października 1974 r. do 27 października 1974 r. - zwolnienie do odbycia zasadniczej służby wojskowej oraz od 6 października 1976 r. do 2 listopada 1976 r. - okres po odbyciu służby wojskowej.

/odpowiedź na odwołanie k.11 - 12 odwrót/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. O. urodziła się (...) Z. O. posiada uprawnienia do prowadzenia samochodów ciężarowych ( od 1973 r.) oraz autobusów ( od 1976 r.).

/okoliczność bezsporna/

W dniu 13 marca 2020 r. Z. O. złożył wniosek o emeryturę oraz wniósł o przyznanie rekompensaty do emerytury.

/wniosek k.1 - 3 odwrót plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2019 r. , znak (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał Z. O. emeryturę od dnia 12 marca 2020 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została ustalona w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej.

/decyzja k.6 - 7 odwrót plik I akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił Z. O. przyznania rekompensaty.

/decyzja k.5 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca udowodnił 9 lat , 9 miesięcy i 14 dni - zaliczono okres pracy wnioskodawcy w (...) Oczyszczalni (...) w Ł..

/okoliczność bezsporna/

W okresie od 21 listopada 1973 r. do 31 października 1980 r. Z. O. zatrudniony był w (...) Zakładach (...) (...). W okresie od 8 października 1974 r. do 5 października 1976 r. Z. O. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W początkowym okresie zatrudnienia w ww. zakładzie pracy ( tj. przed rozpoczęciem służby wojskowej , jak i tuż po powrocie z wojska) wnioskodawca zajmował się wyłącznie prowadzeniem samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. W zakresie powierzonych obowiązków wnioskodawca woził materiały budowlane ( w zakładzie pracy znajdowała się wyspecjalizowana jednostka budowlana) , mięso z ubojni , czy też przędzę. Po zakończeniu pracy na ciężarówkach , wnioskodawca prowadził autobusy , bądź osinobusy ( każdy posiadający powyżej 15 miejsc) - stosowne uprawnienia w tym zakresie zdobył podczas służby wojskowej. Z. O. zajmował się przywożeniem bądź odwożeniem pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy. Wnioskodawca obsługiwał dwie trasy , a jego praca była dostosowana do obowiązujących w zakładzie pracy zmian pracowników , co powodowało ,że nie miał przestojów w pracy. Powierzone obowiązki kierowcy wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy , a jedynie wyjątkowo tj. w trasie , zajmował się dokonywaniem drobnych napraw.

/świadectwo pracy k.6 - 6 odwrót , książeczka wojskowa k.7 - 8 plik II akt ZUS , dokumentacja osobowa wnioskodawcy k.48 , zeznania wnioskodawcy min.00:59:18 - 01:01:57 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:02:32 - 00:35:38 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.66 , zeznania świadka W. B. min.00:43:48 - 00:58:27 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.66/

W okresie od 1 listopada 1980 r. do 1 sierpnia 1983 r. wnioskodawca zatrudniony był w Zbiorczej Szkole Gminnej w C. , gdzie wykonywał obowiązki pracownicze kierowcy autobusu szkolnego w pełnym wymiarze czasu pracy. W zakresie powierzonych zadań wnioskodawca zajmował się przewozem dzieci z okolicznych miejscowości , zarówno do szkoły , jak i ze szkoły. W autobusie znajdowało się od 30 do 40 miejsc. Z uwagi na dużą ilość dzieci wnioskodawca wykonywał kilka kursów dziennie. Pierwszy kurs był około 6 rano. Po zostawieniu dzieci w szkole około 7 rano wnioskodawca jechał po drugą turę uczniów. Ponadto woził też uczniów do Szkoły mieszczącej się w miejscowości S., która należała do zbiorczej szkoły w C.. W szkole tej lekcje były przesunięte aby wnioskodaca był w stanie przywieść i rozwieść wszystkie dzieci. Rozwożenie dzieci do domów rozpoczynało się o godzinie 13.00 i było też podzielone na tury W godzinach od 8 do 14 wnioskodawca ponadto zajmował się sprzątaniem i myciem autobusu. W okresie wakacyjnym Z. O. przez 1 miesiąc wykorzystywał przysługujący mu urlop , a w pozostałym okresie zajmował się pracami związanymi z konserwacją autobusu. Wnioskodawca był jedyną osobą prowadzącą autobus. W zakresie swoich obowiązków miał również wożenie dzieci na wycieczki szkolne i kadry w zależności od potrzeb np. do teatru w ramach wyjść grupowych. Autobus wraz z wnioskodawcą był również wypożyczany przez szkołę do klubu sportowego w celu wożenia zawodników.

/świadectwo pracy k.9 - 9 odwrót plik II akt ZUS , dokumentacja osobowa wnioskodawcy k.35 , zeznania wnioskodawcy min.00:59:18 - 01:01:57 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:02:32 - 00:35:38 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.66 , zeznania świadka M. F. min.00:37:34 - 00:43:48 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.66/

W okresie od 2 sierpnia 1983 r. do 31 marca 1986 r. Z. O. zatrudniony był w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł.. Podczas zatrudnienia w ww. zakładzie pracy wnioskodawca zajmował stanowiska: pomocnika dziewiarza , przekładacza , dziewiarza falowarek , szydełkarek i osnowarek. Powierzone obowiązki wykonywał wyłącznie na hali produkcyjnej , a sprowadzały się one do obsługi maszyn włókienniczych. Powierzone prace wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy i nie wykonywał innych obowiązków. Wnioskodawca świadczył pracę na hali produkcyjnej gdzie było 50 maszyn. Panował hałas i zapylenie.

/świadectwo pracy k.10 - 10 odwrót plik II akt ZUS , zeznania wnioskodawcy min.00:59:18 - 01:01:57 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:02:32 - 00:35:38 rozprawy z dnia 27 października 2020 r. , płyta CD k.66/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadków: W. B. oraz M. F. , a także w oparciu o zeznania wnioskodawcy. Zeznania strony i świadków Sąd uznał za wiarygodne. Są one spójne , konsekwentne i wzajemnie się potwierdzają . Brak jest przyczyn , które pozwalałyby odmówić im wiarygodności. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał okres zatrudnienia wnioskodawcy (...) Oczyszczalni (...) w Ł., który to okres został uwzględniony przez organ rentowy w wymiarze 9 lat , 9 miesięcy i 14 dni. W odniesieniu zaś do pozostałych spornych okresów zatrudnienia wnioskodawcy wskazać należy ,że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości , co do charakteru pracy wnioskodawcy w pozostałych zakładach tj. w (...) Zakładach (...) (...) , w Zbiorczej Szkole Gminnej w C. oraz w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł.. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości ,że podczas zatrudnienia w (...) Zakładach (...) (...) oraz w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł. wnioskodawca wykonywał obowiązki pracownicze w warunkach szczególnych , a doliczenie tych okresów, do już zaliczonego przez organ rentowy okresu, jest wystarczające do przyznania wnioskodawcy rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie, czy Z. O. przysługuje prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Stosownie do art. 2 pkt. 5 i art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1924) rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).

Zgodnie z art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Artykuł 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W literaturze podkreśla się, że wykładnia przepisu art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych nie może prowadzić do absurdalnego wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 roku.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych (tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX).

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz. U. z 2020 r. , poz. 53 ), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 ustawy emerytalnej stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Podkreślić należy, iż organ rentowy uznał, iż wnioskodawca wykazał, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych w łącznym wymiarze 9 lat , 9 miesięcy i 14 dni

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że taką pracę wykonywał także w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) (...) , w Zbiorczej Szkole Gminnej w C. oraz w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł..

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia. W myśl §21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 wyjaśnił, że w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art.473 k.p.c., który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239). Mając powyższe na uwadze podnoszony przez organ rentowy zarzut braku wykazania przez wnioskodawcę wykonywania pracy w warunkach szkodliwych wobec nieprzedstawienia stosownego świadectwa nie mógł odnieść skutku.

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez ubezpieczonego w spornych okresach była wykonywana w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach, wszelkimi środkami dowodowymi, tj. na podstawie zeznań świadków, zeznań samego ubezpieczonego oraz dowodów z dokumentów przedłożonych w toku postępowania dowodowego. Z tych też przyczyn sąd dopuścił dowód z zeznań świadków, przesłuchania wnioskodawcy oraz załączonych akt osobowych.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje ,że w spornym okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) (...) wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych. W ocenie Sądu nie ulega bowiem wątpliwości , że wnioskodawca w ww. okresie zajmował się prowadzeniem samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony , a następnie autobusu o liczbie miejsc powyżej 15. Jako kierowca samochodu ciężarowego wnioskodawca zajmował się przewożeniem towarów m.in. materiałów budowlanych , mięsa z ubojni , czy też przędzy. Następnie wnioskodawca prowadził autobusy , bądź osinobusy ( każdy posiadający powyżej 15 miejsc) i zajmował się przywożeniem , bądź odwożeniem pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy. Wnioskodawca poza wymienionymi pracami nie zajmował się wykonywaniem innych obowiązków. Powierzone prace wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W przedmiotowej sprawie wnioskodawca w sposób niewątpliwy wykazał przed Sądem, że w spornym okresie czasu pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony , a następnie kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 tj. prace wymienione w pkt 2 działu VIII wykazu A stanowiącego załącznik do ww. rozporządzenia.

W odniesieniu do okresu pracy wnioskodawcy w Zbiorczej Szkole Gminnej w C. w okresie od 1 listopada 1980 r. do 1 sierpnia 1983 r. wskazać należy ,że jakkolwiek wykonywał on wówczas obowiązki pracownicze kierowcy autobusu szkolnego w pełnym wymiarze czasu pracy , to jednak nie wykonywał tych obowiązków stale. W godzinach od 8 do 14 wnioskodawca zajmował się bowiem sprzątaniem i myciem autobusu , a zatem nie sposób przyjąć by był on wówczas narażony na działanie szkodliwych dla zdrowia czynników , które występowały wyłącznie podczas prowadzenia autobus.

W odniesieniu zaś do okresu pracy Z. O. w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł. w okresie od 2 sierpnia 1983 r. do 31 marca 1986 r. wskazać należy ,że zajmował się on wówczas pracami związanymi z obsługą maszyn włókienniczych , a powierzone prace wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W ocenie Sądu Okręgowego analiza zgromadzonego materiału dowodowego daje zatem podstawę do stwierdzenia, iż wnioskodawca, będąc zatrudnionym na stanowiskach pomocnika dziewiarza , przekładacza , dziewiarza falowarek , szydełkarek i osnowarek wykonywał prace związane z obróbką surowców włókienniczych i ich przędzeniem tj. prace wymienione w wykazie A , dział VII , poz. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Uwzględniając zatem okres zaliczony wnioskodawcy przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w wymiarze 9 lat , 9 miesięcy i 14 dni , okres faktycznego wykonywania obowiązków kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony , a następnie kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 w (...) Zakładach (...) (...) , a także okres zatrudnienia w Zakładzie (...) S. A. z siedzibą w Ł. wnioskodawca wykazał , że legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze wynoszącym ponad 15 lat , a zatem przysługuje mu rekompensata. Tym samym dalsze prowadzenie postępowania , m.in. pod kątem możliwości zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu odbywania przez wnioskodawcę służby wojskowej, okazało się zbędne.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 14 §2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentecji wyroku.

S.B.