Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 174/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2020 r. w Zielonej Górze

odwołania R. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 11.12.2019 r. znak (...)

o świadczenie uzupełniające

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej R. J. świadczenie uzupełniające od dnia 01.10.2019 r. na stałe

sędzia Bogusław Łój

sygn. akt IV U 174/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11.12.2019 r, pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawczyni R. J. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawczyni w odwołaniu od powyższej decyzji wskazała, że decyzja jest dla niej krzywdząca ponieważ jej schorzenia uniemożliwiają jej samodzielną egzystencję.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie z przyczyn wskazanych w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni R. J., urodzona (...), jest uprawniona do emerytury.

W dniu 9.09.2019 roku złożyła wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawczyni została poddana badaniu, w wyniku którego Lekarz Orzecznik Oddziału ZUS orzeczeniem z dnia 15.11.2019 roku ustalił, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Z uwagi na wniesiony sprzeciw sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską Oddziału ZUS, która orzeczeniem z dnia 6.12.2019 roku uznała, że odwołująca nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Skutkiem powyższego pozwany organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

okoliczności niesporne ustalone na podstawie akt organu rentowego

Powołani w sprawie biegli lekarze sądowi kardiolog - internista i neurolog rozpoznali u wnioskodawczyni:

1.  Chorobę niedokrwienną serca –dusznicę bolesną III wg CCS.

2.  Przewlekła niewydolność serca – klasa czynnościowa III wg NYHA.

3.  Nadciśnienie tętnicze z powikłaniami.

4.  Napadowe migotanie przedsionków.

5.  Stan po udarze niedokrwiennym mózgu(2013 rok).

6.  Przewlekła niewydolność krążenia mózgowego.

7.  Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa z zajęciem stawów obwodowych.

Zdaniem biegłych lekarzy wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji. Niezdolność ta ma charakter trwały.

W uzasadnieniu opinii biegli lekarze sądowi podkreślili, że wnioskodawczyni jest osobą niesamodzielną. W badaniu neurologicznym stwierdza się znaczne ograniczenie ruchomości stawów i kręgosłupa, zaburzenia równowagi, osłabienie siły mięśniowej kończyn górnych i dolnych. Chód jest niewydolny, w dużym pochyleniu, wnioskodawczyni często się przewraca. Ze względu na ograniczenia ruchomości stawów nie jest w stanie samodzielnie się podnieść. W skali Barthel uzyskuje najwyżej 60 punktów co pozwala uznać niezdolność do samodzielnej egzystencji. Lekarz Orzecznik pozwanego orzekał na podstawie akt, z których nie wynika iż wnioskodawczyni jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

dowód : opinia biegłych lekarzy sądowych – k.26 akt i k. 44 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne.

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz.U. z 2019 r., poz.1622), świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 w.w. ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej "osobami uprawnionymi".

Art. 2 ust. 2 stanowi zaś, że świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 i 252), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie.

W przedmiotowej sprawie jedyną sporną okolicznością był stan zdrowia wnioskodawczyni, i w szczególności, czy stan zdrowia wnioskodawczyni czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Dokonanie ustaleń w spornym zakresie wymagało wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., co oznaczało konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłych dysponujących specjalistyczną wiedzą odpowiednią dla dokonania oceny stanu zdrowia wnioskodawcy.

W tym zakresie sąd skorzystał z opinii biegłych sądowych lekarzy neurologa i kardiologa- internisty i nie znajdując podstaw do jej podważenia, w całości oparł się na ustaleniach opinii.

Z opinii tej wynika, że wnioskodawczyni jest trwale całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji z powodu schorzeń szczegółowo opisanych w opinii. W uzasadnieniu opinii zwrócono uwagę na znaczne ograniczenia ruchomości stawów i kręgosłupa, zaburzenia równowagi, osłabienie siły mięśniowej kończyn górnych i dolnych. Skutkiem powyższego są częste upadki wnioskodawczyni, po których wnioskodawczyni nie jest w stanie samodzielnie się podnieść.

Sąd uznał opinię za wiarygodną opinię, ponieważ jest spójna i logiczna, została wydana na podstawie badania przedmiotowego, podmiotowego, wywiadu i analizy dokumentacji medycznej dotyczącej wnioskodawcy. Wnioski opinii są kategoryczne i należycie umotywowane. Opinia wyczerpująco i jednoznacznie wyjaśnia przyczyny istnienia niezdolności do samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni.

W tej sytuacji sąd nie podzielił zastrzeżeń organu rentowego do opinii w Pozwany nie wskazał na żadne wewnętrzne sprzeczności, nieścisłości opinii, nie wykazał w opinii braku logiki lub zgodności z zasadami doświadczenia życiowego. Przedstawił jedynie swoje własne wnioski wynikające z opisu badania przedmiotowego oraz ze wskazywanej przez siebie dokumentacji. Jednak to właśnie biegli lekarze powoływani są w celu przeprowadzenia i zinterpretowania przeprowadzonych przez siebie badań, dysponując wiedzą fachową w tym zakresie. To biegli analizują i oceniają dokumentację, uznając samodzielnie, która dokumentacja jest istotna dla oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i co z tej dokumentacji wynika. Zarzuty do opinii nie mogą koncentrować się na samodzielnej, subiektywnej ocenie tych kwestii dokonanej przez stronę. Tym bardziej, że ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni dokonana została przez pozwany organ rentowy na podstawie akt, a jak słusznie zauważyli biegli lekarze sądowi z akt tych nie wynika, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.( k. 26 v akt-ostatnie zdanie)

Wnioski dowodowe zawarte w piśmie pozwanego należało zatem oddalić jako zmierzające wyłącznie do przedłużenia postępowania. Opinia biegłych okazała się prawidłowa i wystarczająca dla sądu w celu wydania rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.