Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2020 r. w Zielonej Górze

sprawy z odwołania H. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 20.11.2019 r. Nr (...)

o świadczenie uzupełniające

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej H. P. świadczenie uzupełniające od dnia 01.10.2019 r. na stałe

sędzia Bogusław Łój

sygn. akt IV U 840/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20.11.2019 r, pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawczyni H. P. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawczyni w odwołaniu od powyższej decyzji wskazała, że decyzja jest dla niej krzywdząca, a orzeczenie lekarzy jest sprzeczne ze stanem faktycznym ponieważ jej schorzenia uniemożliwiają jej samodzielną egzystencję.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie z przyczyn wskazanych w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni H. P., urodzona (...), jest uprawniona do emerytury od 1.01.1998 roku.

W dniu 20.09.2019 roku złożyła wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawczyni została poddana badaniu, w wyniku którego Lekarz Orzecznik Oddziału ZUS orzeczeniem z dnia 4.11.2019 roku ustalił, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Z uwagi na wniesiony sprzeciw sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską Oddziału ZUS, która orzeczeniem z dnia15.11.2019 roku uznała, że odwołująca nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Skutkiem powyższego pozwany organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

okoliczności niesporne ustalone na podstawie akt organu rentowego

Powołani w sprawie biegli lekarze sądowi kardiolog-internista i neurolog rozpoznali u wnioskodawczyni:

1.  Chorobę niedokrwienną serca –dusznicę bolesną II wg CCS.

2.  Nadciśnienie tętnicze z powikłaniami naczyniowymi.

3.  Niedoczynność tarczycy.

4.  Zawroty głowy.

5.  Zmiany naczyniopochodne w mózgu.

6.  Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa i stawów, głównie barkowych i kolanowych.

Zdaniem biegłych lekarzy wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji. Niezdolność ta ma charakter trwały od dnia złożenia wniosku.

W uzasadnieniu opinii biegli lekarze sądowi podkreślili, że wnioskodawczyni jest osobą niesamodzielną. W badaniu neurologicznym stwierdza się zaburzenia równowagi, ograniczenie ruchomości kręgosłupa, stawów barkowych, biodrowych i kolanowych, osłabienie siły mięśniowej kończyny górnej prawej i dolnej lewej. W skali Barthel w ocenie ZUS wnioskodawczyni otrzymała 75 punktów, ale skala nie uwzględnia zaburzeń równowagi. Według biegłych wnioskodawczyni wymaga pomocy przy ubieraniu się i rozbieraniu oraz przy poruszaniu się po powierzchni płaskiej ponad 50 metrów. Reasumując zdaniem biegłych wnioskodawczyni wymaga długotrwałej pomocy osób drugich w czynnościach życia codziennego.

dowód : opinia biegłych lekarzy sądowych – k.58 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne.

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz.U. z 2019 r., poz.1622), świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 w.w. ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej "osobami uprawnionymi".

Art. 2 ust. 2 stanowi zaś, że świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 i 252), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie.

W przedmiotowej sprawie jedyną sporną okolicznością był stan zdrowia wnioskodawczyni, i w szczególności, czy stan zdrowia wnioskodawczyni czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Dokonanie ustaleń w spornym zakresie wymagało wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., co oznaczało konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłych dysponujących specjalistyczną wiedzą odpowiednią dla dokonania oceny stanu zdrowia wnioskodawcy.

W tym zakresie sąd skorzystał z opinii biegłych sądowych lekarzy neurologa i kardiologa- internisty i nie znajdując podstaw do jej podważenia, w całości oparł się na ustaleniach opinii.

Z opinii tej wynika, że wnioskodawczyni jest trwale całkowicie niezdolna do pracy i samodzielnej egzystencji z powodu schorzeń szczegółowo opisanych w opinii. W uzasadnieniu opinii zwrócono uwagę na znaczne ograniczenia ruchomości stawów i kręgosłupa, zaburzenia równowagi, osłabienie siły mięśniowej kończyny górnej prawej i dolnej lewej. Skutkiem powyższych schorzeń jest konieczność pomocy osób drugich w czynnościach życia codziennego wnioskodawczyni.

Sąd uznał opinię za wiarygodną opinię, ponieważ jest spójna i logiczna, została wydana na podstawie badania przedmiotowego, podmiotowego, wywiadu i analizy dokumentacji medycznej dotyczącej wnioskodawcy. Wnioski opinii są kategoryczne i należycie umotywowane. Opinia wyczerpująco i jednoznacznie wyjaśnia przyczyny istnienia niezdolności do samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni.

W tej sytuacji sąd nie podzielił zastrzeżeń organu rentowego do opinii w Pozwany nie wskazał na żadne wewnętrzne sprzeczności, nieścisłości opinii, nie wykazał w opinii braku logiki lub zgodności z zasadami doświadczenia życiowego. Przedstawił jedynie swoje własne wnioski wynikające z opisu badania przedmiotowego oraz ze wskazywanej przez siebie dokumentacji. Jednak to właśnie biegli lekarze powoływani są w celu przeprowadzenia i zinterpretowania przeprowadzonych przez siebie badań, dysponując wiedzą fachową w tym zakresie. To biegli analizują i oceniają dokumentację, uznając samodzielnie, która dokumentacja jest istotna dla oceny stanu zdrowia wnioskodawcy i co z tej dokumentacji wynika. Zarzuty do opinii nie mogą koncentrować się na samodzielnej, subiektywnej ocenie tych kwestii dokonanej przez stronę.

Wnioski dowodowe zawarte w piśmie pozwanego należało zatem oddalić jako zmierzające wyłącznie do przedłużenia postępowania. Opinia biegłych okazała się prawidłowa i wystarczająca dla sądu w celu wydania rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.