Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 281/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2019 roku,

sygn. akt VIII K 123/17 w sprawie J. C..

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie - ewentualny

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

– pkt 1a naruszenia art. 7 k.p.k.

– pkt 2 błędnych ustaleń faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Z niekwestionowanych dokumentów wynika, że w dniu 13 lipca 2016 roku przy podpisaniu umowy spółkę (...) sp. z o.o. (dalej S./spółka) reprezentował K. T., jako Prezes Zarządu.

2.  Nie był on jednak jedyną osobą obecną przy podpisywaniu umowy, co więcej nie był jedyną osobą wykonującą czynności związane z tą umową. Drugą osobą był oskarżony J. C. wspólnik S., posiadający 50% udziałów. Oskarżony nie miał uprawnień do reprezentacji spółki, co nie jest równoznaczne z brakiem decyzyjności w przypadku jej działalności.

3.  Obrońca kwestionując zamiar bezpośredni popełnienia czynu art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. powołuje w zasadzie jedynie wyjaśnienia oskarżonego J. C., nie konfrontując ich z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym.

4.  Oczywistym jest obrońca, z uwagi na jedyny dopuszczalny kierunek podejmowanych przez niego działań, skupiać się będzie li tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, lecz by zarzut naruszania art. 7 k.p.k. mógł być skuteczny należy dokonać ich konfrontacji z pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym. Sąd ustalając fakty w sprawie opiera się na całości okoliczności ujawnionych w sprawie i ocenia je swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

5.  Słusznie sąd pierwszej instancji uznał wyjaśnienia oskarżonego w części za przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach w zasadzie kreował się na nieświadomego, co do kwestii związanych z transportem, wspólnika w S., przerzucając całkowitą winę na drugiego wspólnika K. T.. Oskarżony twierdził bowiem, że zajmował się jedynie działalnością handlową, a K. T. drugim filarem, czyli transportem. Takie wyjaśnienia pozostają w opozycji do pozostałego materiału dowodowego, a przyjęcie ich wiarygodności byłoby sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Czynności podejmowane przez oskarżonego wprost tezie tej przeczą.

6.  Nie jest tak, że oskarżony zajmując się jedynie działalnością handlową spółki nie podejmował kluczowych działań związanych z umową z dnia 15 lipca 2016 roku, dotyczącą zarówno ciągnika siodłowego jak i naczepy i w zasadzie nie interesował się tą umową.

7.  Jak wynikało z zeznań świadka D. M. K. T. w trakcie wstępnych rozmów poinformował go, że „transportem będzie zajmował się jego wspólnik J. C.” (k. 13v). W dniu 13 lipca 2016 roku do D. M. przyjechał zarówno K. T., jak i J. C.. „Ten kierujący przedstawił się jako J. C. i powiedział, że jest wspólnikiem w firmie (...) (…) My rozmawialiśmy i T. powiedział, że on w firmie zajmuje się czymś innym – nie powiedział czym konkretnie, wspomniał o ubezpieczeniach. Ponadto w toku rozmowy powiedział, że podstawową działalnością ich firm na chwilę obecną jest handel granulatem i z związku z problemami pozostania transportu na czas, właśnie w tym celu potrzebują wynająć ten zestaw. Natomiast tą gałęzią firmy zajmuje się J. C.. Fakt ten potwierdził J. C., powiedział mi, że on będzie za to odpowiedzialny. (…) W czasie rozmowy J. C. poinformował mnie jakie są realia na rynku biznesu granulatu, opowiedział mi o branży. Powiedział także, że właśnie dlatego potrzebuje wynająć ten zestaw. Nadmieniał kilka razy, że ten wynajęty zestaw jest dla jego celów firmowych, do tego czym on zajmuje się w firmie. (…) w czasie rozmowy C. powiedział, że oni przyjadą po odbiór zestawu dnia 15.07.2016 roku i żeby datować i liczyć najem od tego dnia.” (k. 13v).

8.  Brak jest jakichkolwiek powodów, w szczególności, że pokrzywdzony jest osobą obcą dla obu wspólników, by uznać że fałszywie obciążałby oskarżonego, chroniąc de facto K. T.. D. M. zeznał o faktycznym przebiegu zdarzeń, czemu zaprzecza oskarżony, a jego zeznania zostały potwierdzone w odpowiednim zakresie przez R. P. i P. M..

9.  Na tym jednym spotkaniu nie zakończyły się działania oskarżonego. W dniu podpisania umowy, 15 lipca 2016 roku „Około godzin popołudniowych na teren firmy wjechała ta sama T. co wcześniej. Za kierownicą siedział J. C., pasażerem był T. i razem z nim był ich kierowca. (…) następnie T., C. i ten ich kierowca wraz z moim pracownikiem R. P. dokonali oględzin zestawu i potwierdzili, że protokół zdawczo–odbiorczy, jest zgodny ze stanem faktycznym.” (k. 14).

10.  Oskarżony podejmował również czynności, gdy D. M. próbował odzyskać wynajęty zestaw „W dniu 14.10.2016 roku około godziny 11 ja rozmawiałem przez telefon z J. C. i potwierdził, że będzie u mnie. On przyjechał samochodem marki M., koloru czarnego o numerach początkowych SK. Ja pytałem go gdzie jest T., on powiedział że jest w Czechach i jest bardzo zapracowany. On powiedział mi że chwilowo nie ma pieniędzy i przywiezie mi w poniedziałek (17.10.2016 roku) pieniądze i przedłużymy umowę. Ja zapytałem dlaczego zatem dziś do mnie przyjechał. On powiedział że chciałby ze mną porozmawiać żebyśmy zrobili wspólny interes i zarobili dobre pieniądze. Ja zapytałem go gdzie jest mój zestaw, który został mu wynajęty. On na to powiedział, że powinienem to wiedzieć, ponieważ są (...)’y. Było to sformułowanie mnogie. Ja mu nigdy nie mówiłem, że w naczepie jest zamontowany nadajnik (...). Nie miał prawa wiedzieć że są dwa nadajniki. Następnie ja mu powiedziałem, że on doskonale wie, że zestawu nie ma tam wskazują (...)’y. On powiedział mi „no tak”. Ja mu powiedziałem, że on ma natychmiast włączyć nadajniki (...) w pojazdach, bo ja potrzebuję wiedzieć gdzie znajduje się mój zestaw. Powiedziałem mu że V. jest nieubezpieczone. J. C. zasugerował mi, że możnaby ubezpieczyć pojazd i zawrzeć nową umowę najmu z datą przyszłą. (…) On powiedział, żebym mu zaufał, że nie może teraz włączyć tych nadajników, ale do końca tygodnia zwróci mi sprzęt i zapłaci za wynajem. (…) Ja z T. przestałem się kontaktować od końca lipca. Wszystkie telefony jakie wykonywałem w tej sprawie były do C.. (…) Z tego co pamiętam to łącznie z C. przeprowadziłem około 10 rozmów telefonicznych, nie pamiętam ich dokładnych terminów. Zazwyczaj w swoich rozmowach mnie zwodził i umawiał się na inne terminy.” (k. 15).

11.  Cały przebieg zdarzeń wskazuje bezsprzecznie, że podejmował czynności związane z zawarciem umowy, której jedynie nie podpisał, gdyż nie był w zarządzie spółki. Miał pełną świadomość wyłączenia nadajników (...). Co więcej wiedział, że dodatkowy nadajnik został zainstalowany przez pokrzywdzonego, o czym nie został przez niego poinformowany. Potwierdził w rozmowie fakt, że w miejscu wskazywanym przez nadajnik nie znajduje się wynajęty zestaw. To oskarżony od końca lipca 2016 roku do października 2016 roku, jako jedyny kontaktował się z D. M., zwodząc go odnośnie zwrotu zestawu, do czego finalnie nie doszło.

12.  Wersji podawanej przez oskarżonego o pozostawaniu w zasadzie niczego nieświadomym wspólniku, nie zajmującym się transportem w spółce, przeczą nie tylko zeznania D. M., czy P. M., ale także zeznania R. P., czy R. S..

13.  R. P. zeznał jasno i precyzyjnie „To ja w tej sprawie miałem przyjemność z tymi panami tj. panem K. T. i J. C. podpisywać umowę wynajmu ciągnika siodłowego i naczepy. (…) Umowę podpisywał T.. Na polecenie szefa udostępniałem im dostęp do systemu (...) w ciągniku aby mieli możliwość sprawdzania gdzie auto się znajduje. (…) Jak przekazywałem auto to według mnie większą wiedzę miał pan C. niż pan T.. Pan C. był bardziej zorientowany na rynku transportowym.” (k. 146v).

14.  R. S. zeznał, że poznał J. C. kilka miesięcy wcześniej, gdyż ten chciał z nim rozmawiać o sprowadzaniu granulatu do Polski. „On chciał ode mnie jakieś namiary na moich znajomych którzy by mogli mu pomóc w przywożeniu granulatu do Polski. Pokazałem mu stronę w Internecie z danymi takich przewoźników.” (k. 102v). Świadek S. kupił również od oskarżonego spółkę, oraz na jego prośbę przechowywał nową koparkę C..

15.  Co do czynności podejmowanych z wynajętym zestawem świadek zeznał „On (J. C.) chciał abym przeprowadził samochód ciężarowy z naczepą z G. do Ł.. Ja się zgodziłem. Pan J. i K. przyjechali następnego dnia po mnie. Oni przyjechali do mnie samochodem marki T. (...) koloru czarnego tablic nie pamiętam.” (k. 102v). Świadek podał również, że przewiózł zestaw na parking w Ł., po czym oddał kluczyki i dokumenty „Ja nie mam nic wspólnego z tym autem, które zostało przewiezione do Ł.. Ja z panem K. i J. nie podpisywałem żadnej umowy na przewiezienie auta do Ł.. Zrobiłem to po znajomości. Ja nie miałem z nimi współpracować i przewozić im żadnego granulatu. Ja się takimi rzeczami nie zajmuję” (k. 103).

16.  Obrońca w żaden sposób nie zakwestionował wiarygodności świadka D. M. stwierdzając enigmatycznie, że zarówno zeznania tego świadka, jak i jego brata P. M. (uczestniczącego w rozmowie z J. C. w dniu 14.10.2016r.) i R. P. (pracownika firmy pokrzywdzonego) należy „ rozpoznać z pewną dozą nieufności” (uzasadnienie apelacji). O ile D. i P. M. to bracia, a R. P. jego pracownik, wszyscy są osobami obcymi dla oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek powodów by uznać, że przedstawiają ustaloną przez siebie wersję. Ich zeznania są konsekwentne, spójne, korespondują ze sobą, jak również z treścią dokumentów.

17.  Wyjaśnienia oskarżonego nie wytrzymują konfrontacji z zeznaniami tych świadków. J. C. całą odpowiedzialność starał się przerzucić na drugiego wspólnika w spółce i współsprawcę K. T., który się ukrywa, czy też R. S., kierowcę odbierającego zestaw i przetransportującego go do Ł..

18.  Oskarżony ponadto w zasadzie sam sobie przeczy z jednej strony twierdząc, że K. T. był odpowiedzialny za transport a on się tym nie interesował „Tymi rzeczami zajmował się mój wspólnik, T., cała ta część należała do niego. Firmę (...) zorganizował T.. Właściciel tej firmy załatwiał wszystkie sprawy z K. T.. Ja w podpisywaniu umów, spotkaniach nie brałem udziału. Ja byłem oczywiście przy odbiorze tego samochodu” (k. 311). Z drugiej strony oskarżony przyznawał się do brania odpowiedzialności za działania firmy, nie tylko rzekomo części handlowej, stwierdzając „Ja rozmawiałem z panem M., gdyż jest to w 50% moja firma, nie było problemu, żebym rozmawiał.” (k. 73).

19.  Jego wyjaśnienia sugerujące brak wiedzy o zamontowanym (...) w ciągniku są sprzeczne z zeznaniami świadka D. M. i R. P.. Oskarżony twierdził, że „nie pamiętam, czy otrzymaliśmy dostęp do systemu umożliwiającego śledzenie za pomocą (...) tego zestawu. Ja tego nie sprawdzałem” (k. 51v). Pomimo braku pamięci w tym zakresie i rzekomego braku jakiegokolwiek zainteresowania działem transportu w kolejnym zdaniu podał, że „ Uznaliśmy, że firma (...) sama będzie sprawdzała położenie samochodów i w razie czego zostaniemy powiadomieni” (k. 51).

20.  Oświadczenie R. S. przedstawione przez obrońcę oskarżonego na rozprawie apelacyjnej nie wnosi nic do sprawy, albowiem to nie świadek, tylko sąd ustala, czy oskarżony popełnił czyn zabroniony, w tym zakres jego świadomości. Zdaje się, że i obrońca sceptycznie podchodził do tego oświadczenia, nie składając wniosku o przesłuchanie świadka na rozprawie odwoławczej w dniu 24 września 2020 roku. Sąd apelacyjny z urzędu nie stwierdził natomiast konieczności ponownego przesłuchania R. S., albowiem okoliczności zawarte w oświadczeniu nie miały znaczenia dla rozpoznania sprawy. Przekazana po latach subiektywna ocena świadka, co wiedział oskarżony w momencie popełnienia przestępstwa nie jest przedmiotem dowodzenia w tej sprawie. O ile świadek może tak sądzić, jak i może przypuszczać wiele innych rzeczy, o tyle sąd dokonuje w tym zakresie ustaleń na podstawie całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, a nie osobistych założeń i przypuszczeń świadka. Na temat faktów R. S. zeznał w toku postępowania przygotowawczego. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że zeznania te były zasugerowane, w szczególności, że o tej rzekomej okoliczności świadek przypomniał sobie dopiero po nieprawomocnym skazaniu oskarżonego.

21.  Reasumując ustalenia sądu meriti są całkowicie prawidłowe, apelacja polemiczna, oparta na własnej interpretacji materiału dowodowego ograniczonego do wyjaśnień oskarżonego i to też wybiórczo. Podkreślanie wyjaśnień J. C. nie może stanowić skutecznej przeciwwagi dla rzeczowego, korespondującego ze sobą i spójnego pozostałego materiału dowodowego.

Lp.

Zarzut

II.

pkt 1b naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Od dawna jednolicie prezentowany jest pogląd, że przepisy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny.

2.  Gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k., wówczas może nastąpić zastosowanie zasady z art. 5 § 2 k.p.k. w sytuacji, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wciąż niedających się – w oparciu o nią – usunąć wątpliwości (jedynie przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2014 r., V KK 127/14).

3.  Równocześnie przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający (a nie strona) i dopiero gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu.

4.  Mając powyższe na względzie zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. z uwagi na postawienie zarzutu z art. 7 k.p.k. czyli zakwestionowanie oceny materiału dowodowego jest bezzasadny.

5.  Nie sposób natomiast odnieść się do zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. w powiązaniu z art. 5 § 2 k.p.k. Podanie w uzasadnieniu apelacji orzeczeń Sądu Najwyższego i sadów apelacyjnych nie spełnia ustawowego wymogu uzasadnienia zarzutu apelacyjnego przez obrońcę (art. 427 § 2 k.p.k.).

Lp.

Zarzut

III.

pkt 1 c naruszenia art. 167 § 1 k.p.k. oraz art. 170 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań K. T., wszak nie jest objęty tym postępowaniem, wynikało jedynie z faktu, że nie udało się ustalić miejsca jego pobytu.

2.  Z tego też powodu postępowanie przeciwko temu podejrzanemu o czyn z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. zostało wyłączone do odrębnego postępowania.

3.  Nie można podzielić zdziwienia obrońcy, że akt oskarżenia został skierowany jedynie przeciwko J. C., w sytuacji gdy druga współdziałająca z nim osoba się ukrywa, istnieje bowiem przeszkoda do prowadzenia przeciwko niemu postępowania. J. C. zarzucono działanie wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą. Nie jest również tak, że ukrywanie się jednego współsprawcy uniemożliwia rozpoznanie sprawy w stosunku do drugiego.

4.  Zgodnie z treścią art. 34 § 3 k.p.k. jeżeli zachodzą okoliczności utrudniające łączne rozpoznanie spraw przeciwko sprawcom przestępstw, pomocnikom, podżegaczom oraz innym osobom, których przestępstwo pozostaje w ścisłym związku z przestępstwem sprawcy można wyłączyć i odrębnie rozpoznać sprawę poszczególnych osób lub o poszczególne czyny.

5.  Decyzja prokuratora o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy K. T., z uwagi na jego ukrywanie się, była całkowicie zasadna. Nie było żadnych przeszkód procesowych, by rozpoznać sprawę oskarżonego J. C., stąd decyzja o skierowaniu aktu oskarżenia przeciwko niemu.

6.  Nie ma również podstaw prawnych do kwestionowania decyzji sądu o odczytaniu zeznań świadka R. S..

7.  Świadek raz stawił się na wezwanie sądu, ale nie można było go przesłuchać, z uwagi na, usprawiedliwione zwolnieniem lekarskim, niestawiennictwo oskarżonego.

8.  Na wszystkie ponawiane wezwania na każdy kolejny termin rozprawy świadek nie stawił się. Sąd podjął szereg czynności mających na celu ustalenie miejsca jego pobytu (k. 25, k. 26, k. 27 załącznika adresowego, k. 574, k. 575, k. 580, k. 587, k. 590, k. 592, k. 594, k. 596), które nie doprowadziły do ustaleniu aktualnego miejsca pobytu świadka.

9.  Prawidłowo zatem sąd ujawnił w toku rozprawy głównej jego zeznania w trybie art. 391 § 1 k.p.k. (k. 599).

Wniosek

o zmianę wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, w świetle treści art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacji i trafność rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zasądzono od oskarżonego J. C. kwotę 5180 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, jako zobowiązanego do ich uiszczenia i braku podstaw do zwolnienia.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok

Ewa Jethon Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy – punkt 5

☐

co do kary – punkt I

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie - ewentualny

☒

zmiana