Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

do punktu I wyroku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej w sprawie o sygn. akt I C 195/16 z powództwa R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. przeciwko D. G. o zapłatę:

1.  zasądził od D. G. na rzecz R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. kwotę 6757,71 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części,

3.  wyrokowi w punkcie pierwszym nadał rygor natychmiastowej wykonalności,

4.  zasądził od D. G. na rzecz R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. kwotę 1963,99 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej, tytułem zwrotu wydatków, które nie znalazły pokrycia w uiszczonych przez strony zaliczkach:

- od R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. kwotę 3,43 zł,

- od D. G. kwotę 2234,39 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając go w całości i wniósł o jego uchylenie.

Strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 29 stycznia 2020 r. wniosła o częściowe umorzenie postępowania, oddalenie apelacji w pozostałym zakresie i zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa apelacyjnego wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wobec częściowego cofnięcia pozwu co do kwoty 5.566,20 zł ze zrzeczeniem się roszczenia na etapie postępowania apelacyjnego, w zakresie obejmującym zasądzenie dochodzonej należności Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zasądzającego powyższą kwotę i umorzył w tej części postępowanie. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego (art. 203 § 2 k.p.c.).

Cofnięcie pozwu w postępowaniu apelacyjnym jest dopuszczalne i to bez względu na to, która strona wyrok zaskarżyła. Jego skuteczność zależna jest jedynie od okoliczności wymienionych w art. 203 § 1 i 4 k.p.c., przy czym w przypadku zrzeczenia się roszczenia w zakresie, którego dotyczy cofnięcie powództwa nie jest wymagana zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności (art. 203 § 1 k.p.c.). Oświadczenie o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia wywiera skutek z momentem jego złożenia, co oznacza, że nie istnieje już przedmiot żądania ani przedmiot rozstrzygania w zakresie objętym cofnięciem pozwu.

W realiach niniejszej sprawy należy zauważyć, że złożone na etapie postępowania apelacyjnego pismo procesowe strony powodowej, dotyczące częściowego cofnięcia zgłoszonego w sprawie roszczenia co do kwoty 5566,20 zł. zostało wywołane zachowaniem pozwanego, który w dniu 4 lipca 2019 roku dokonał wpłaty na rzecz powoda kwoty 5566,20 zł, składającej się na część roszczenia głównego. Wskazana kwota została uiszczona już po wydaniu zaskarżonego wyroku (k. 374). Okoliczność ta stanowi o braku sprzeczności czynności powoda z prawem i zasadami współżycia społecznego. Cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia wynikało więc z częściowej realizacji zobowiązania przez stronę pozwaną. Zachowanie powodowej spółdzielni było realizacją obowiązków i uprawnień procesowych stron postępowania rzutujących na ich sytuację procesową.

Zgodnie z art. 386 § 3 k.p.c., jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie. Umorzenie postępowania przez sąd II instancji następuje zatem wówczas, gdy zaistnieją okoliczności, na skutek których wydanie wyroku w danej sprawie stało się "zbędne lub niedopuszczalne" w rozumieniu art. 355 § 1 k.p.c.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy zważyć należy, że cofniecie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia obejmowało częściowe rozstrzygnięcie ujęte w punkcie pierwszym zaskarżonego w wyroku Sądu I instancji, a wobec nie stwierdzenia wystąpienia przesłanek, o których mowa w art. 203 § 4 k.p.c., zachodziły podstawy do uchylenia wyroku w tej części i umorzenia postępowania na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

Sygn. akt III Ca 415/19

UZASADNIENIE

do punktów od II do IV wyroku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 lipca 2018 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej w sprawie sygn. akt I C 196/16 z powództwa R. – (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. przeciwko D. G. o zapłatę:

1.  zasądził od D. G. na rzecz R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. kwotę 6.757,71 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  wyrokowi w punkcie pierwszym nadał rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  zasądził od D. G. na rzecz R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. kwotę 1.963,99 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  nakazał pobrać na rzecz Skarb Państwa – Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej, tytułem zwrotu wydatków, które nie zostały pokryte w uiszczonych przez strony zaliczkach:

a.  od R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R. kwotę 3,43 zł;

b.  od D. G. kwotę 2.234,39 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

D. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w R. przy ul. (...). Lokal ten znajduje się w zasobach R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R.. Pozwany w sposób nieregularny wywiązywał się z ciążącego na nim obowiązku terminowego uiszczania opłat eksploatacyjnych związanych z używaniem lokalu w okresie od 19 lipca 2012 r. do 28 maja 2015 r.. W tym czasie zaległości z tytułuj opłat eksploatacyjnych wynosiły 5.988,23 zł. Skapitalizowane odsetki od zaległości nad dzień 28 maja 2015 roku wyniosły 1191,51 zł.

Sąd I instancji oceniając stan faktyczny, wskazując, że dokonał jego ustalenia w oparciu częściowo o twierdzenia faktyczne pozwu. Nadto Sąd Rejonowy wskazał, że uwzględnił okoliczność bezsporną, iż lokal, o którym mowa znajduje się w zasobach R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R.. Sąd I instancji podkreślił, że D. G. na rozprawie w dniu 17 lipca 2018 r. uznał powództwo, co do kwot wskazanej w pozwie. Zgodnie z art. 213 §2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa zawiera w sobie przyznanie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie i powoduje odstąpienie od prowadzenia postępowania dowodowego lub pominięcie wyników tego postępowania w zakresie objętym uznaniem. W ocenie Sądu I instancji stan faktyczny podany przez powoda, a uznany przez stronę pozwaną, co do zasady nie budzi wątpliwości za wyjątkiem kwot należności wskazanych w pozwie. W niniejszej sprawie przed uznaniem powództwa Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłego J. K. (1), z które to opinii wynika jednak, że kwoty wskazane w pozwie budzą wątpliwości, gdyż w rzeczywistości są nieco inne. I tak zaległości związane z opłatami eksploatacyjnymi wynoszą nie jak wskazał powód – 5.566,20 zł, lecz więcej – 5.988,23 zł. Natomiast skapitalizowane odsetki wynoszą mniej, niż wskazał to powód – nie 1.201,87 zł, lecz 1.191,51 zł. W tym zakresie, jako podstawę ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wskazał, że przyjął opinię biegłego, nie zaś przyznane twierdzenia pozwu, albowiem nie może zaakcentować nieprawdziwego stanu faktycznego.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Na wstępie Sąd Rejonowy wskazał, że strona pozwana uznała powództwo. Uznanie, co do zasady nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego czy też zmierza do obejścia prawa. Należy wskazać, iż zgodnie z art. 13 ust 1 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. ( (Dz.U. z 2015 r. poz. 1892 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 27 ust 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 2000 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 z późniejszymi zmianami) właściciel mieszkania ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu oraz jest obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Uwzględniać treść tego przepisu Sąd I instancji wskazał, iż D. G. ma obowiązek zapłacić należności związane z lokalem na rzecz R.- (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R.. Powód miał również prawo skapitalizować odsetki w oparciu o art. 482 §1 k.c. Samo natomiast prawo żądania odsetek znajduje uzasadnienie w świetle art. 481 §1 k.c. z uwzględnieniem zmiany treści tego przepisu z dniem 1 stycznia 2016 r..

Sąd I instancji zaznaczył, że orzekając merytorycznie należało jeszcze uwzględnić treść art. 321 §1 k.p.c. zgodnie, z którym Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Skoro powód żądał tylko kwoty 5.566,20 zł z tytułu zaległości związanych z lokalem to nie można było z tego tytułu zasądzić większej kwoty, mimo tego, że opinii biegłego wynika, że zaległości pozwanego było wyższe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uwzględniając ustalenia faktyczne dokonał zasądzenia kwoty 5.566,20 zł z tytułu zaległości w przedmiotowym okresie oraz kwotę 1.191,51 zł skapitalizowanych odsetek. Łącznie w punkcie 1. Sąd zasądził kwotę 6.757,71 zł ze stosownym odsetkami.

Sąd I instancji oddalił natomiast powództwo w zakresie kwoty stanowiącej różnicę między żądanymi skapitalizowanymi odsetkami (1.201,87 zł) a odsetkami należnymi (1.191,51 zł).

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 333 §1 pkt 2 k.p.c..

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie, z którym każda ze stron procesu ponosi jego koszty w takiej części, w jakiej proces przegrała. Z kwoty 6.768,07 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu, zasądzona została na rzecz powoda kwota 6.757,71 zł, stanowiąca 99,85% wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów strony powinny ponieść koszty w proporcjach: strona powodowa 0,15%, a strona pozwana 99,85%. Łączne koszty procesu wyniosły 1.967 zł – wyłącznie po stronie powodowej, w tym 250 zł opłaty sądowej, 1.217 zł wynagrodzenia pełnomocnika procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 500 zł zaliczek na wydatki uiszczonych przez stronę. Powoda zgodnie z podaną proporcją powinny obciążyć koszty w kwocie 3,01 zł, skoro jednak faktycznie poniósł koszty w kwocie 1.967 zł, należy się mu zwrot kwoty 1.963,99 zł od strony przeciwnej.

Sąd Rejonowy wskazał, że pokrycia w uiszczonych zaliczkach nie znalazła kwota 2.237,82 zł wydatków na opinie biegłego, która to kwota została tymczasowo poniesiona przez Skarb Państwa. Zgodnie z art. 83 ust 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 roku, nr 167, poz. 1398 z późniejszymi zmianami) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 a więc obciążając strony przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Uwzględniając wskazany wyżej wynik procesu powód winien zwrócić Skarbowi Państwa kwotę 3,43 zł a pozwany kwotę 2237,82 zł.

Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że nie znalazł podstaw do nie obciążania kosztami postępowania pozwanego. Koszty te w przeważającej części zostały wygenerowane jego działaniami. W szczególności chodzi tu o opinię biegłego. Sąd odniósł zresztą wrażenie, że działania pozwanego zmierzały do przedłużania postępowania wszelkimi sposobami, niezależnie od generowanych kosztów. Nie ma żadnego powodu by faktycznie koszty sprawy poniósł Skarb Państwa (podatnicy) lub R.- (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa. W ocenie Sądu pozwany jest osobą młodą i zdolną do pracy.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w całości. Pozwany wskazał, że nie zgadza się z treścią zapadłego rozstrzygnięcia, a w szczególności ze stwierdzeniem Sądu I instancji, jakoby skarżący uznał powództwo, co do kwoty wskazanej w pozwie. Pozwany podkreślił, że istotnie na rozprawie w dniu 17 lipca 2018 r. dokonał uznania powództwa w zakresie żądanej przez powoda kwoty 5.566,20 zł, jednakże nigdy nie dokonał uznania powództwa w pozostałej kwocie 1.201,87 zł, na którą składają się skapitalizowane odsetki. Pozwany wskazał, że w związku z tym wyrok powinien zostać uchylony, z uwagi na oparcie rozstrzygnięcia na nieprawdziwych oświadczenia pozwanego, a co więcej w wyroku nie zostały wskazane dowody, na których Sąd I instancji oparł wydane orzeczenie. Idąc dalej pozwany wskazał, że wydana w sprawie opinia biegłego została wydana wyłącznie na korzyść strony powodowej, a jedynie na korzyść pozwanego biegły J. K. (2) wskazał niższą kwotę od żądanych przez powoda odsetek, tj. w miejsce kwoty 1.201,87 zł, obliczył kwotę 1.191,51 zł. Pozwany podważył wykonane przez biegłego sądowe wyliczenia należnych opłat z tytułu prawa przysługującemu pozwanemu do lokalu w okresie od 9 lipca 2012 r. do dnia 28 maja 2015 r., które w jego ocenie budzą uzasadnione wątpliwości dotyczące prawidłowości. Pozwany zakwestionował również obciążenie go kosztami postępowania, zarówno w zakresie obciążenia go obowiązkiem zwrotu należnych kosztów sądowych na rzecz powoda, jak również kosztami sporządzonej w przedmiotowej sprawie opinii biegłego sądowego. Skarżący wskazał, że on, jako osoba w trudniej sytuacji życiowej i materialnej, powinna być zwolniona od kosztów sądowych oraz nie powinien być obciążany kosztami postępowania sądowego.

Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2020 r., pełnomocnik powoda dokonał częściowego cofnięcia powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia z uwagi na dokonane przez pozwanego częściowe spełnienie świadczenia w wysokości 5.566,20 zł. Odnosząc się do wniesionej przez pozwanego apelacji, powód wniósł o jej oddalenie w pozostałym zakresie oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego w przeważającej części podlegała oddaleniu, jako bezzasadna. Zasadna jedynie była co rozstrzygnięcia o kosztach sądowych zawartego w punkcie 5b zaskarżonego wyroku. Trzeba wskazać, że Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 30 października 2018 roku, sygn. akt III Cz 1661/18 zmienił postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 17 lipca 2018 roku oddalające wniosek pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych i zwolnił pozwanego od kosztów sądowych w całości. Wobec tego, że Sąd Okręgowy zmienił postanowienie Sądu Rejonowego i zwolnił pozwanego od kosztów sądowych, to brak było podstaw do obciążania pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi w kwocie 2234,39 zł na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej. Dlatego też w tym zakresie Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386§1 k.p.c. i orzekł jak w punkcie II. podpunkt 2. odstępując od obciążenia powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

W pozostałej części apelacja pozwanego podlegała oddaleniu jako niezasadna. Podniesione przez apelującego zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Formalnie orzeczona zmiana zaskarżonego orzeczenia w punkcie II. podpunkt 1. była podyktowana cofnięciem przez powoda pozwu co do kwoty 5566,20 zł i uchyleniem zaskarżonego wyroku w punkcie I. w zakresie rozstrzygnięcia zasądzającego kwotę 5566,20 zł i umorzeniem w tej części postępowania i nie stanowi merytorycznej zmiany orzeczenia Sądu Rejonowego. Zasądzona kwota w punkcie II. podpunkt 1. to skapitalizowane odsetki wyliczone przez biegłego na dzień 28 maja 2015r. stanowiące kwotę 1191,51zł, i zasądzone odsetki ustawowe od kwoty 5566,20zł za okres daty wytoczenia powództwa tj. od 2 czerwca 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty przez pozwanego tej kwoty (...),20 czyli do dnia 4 lipca 2019r.

W zakresie zasądzonych przez Sąd I instancji skapitalizowanych odsetek w kwocie 1191,51 zł i odsetek od należności głównej od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, apelacja pozwanego podlegała oddaleniu jako niezasadna, o czym będzie mowa w późniejszej części uzasadnienia.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd I instancji ostatecznie nie ustalił, czy pozwany uznał powództwo w całości, oświadczenie pozwanego w tej kwestii nie było jednoznaczne, choć mogło wskazywać na uznanie całości powództwa, co wymagało dodatkowego dopytania pozwanego. Należy zważyć, że prawidłowo Sąd I instancji uznał, że pozwany dokonał skutecznego uznania długu co do kwoty 5566,20zł oraz że to uznanie było wiążące dla Sądu. Trzeba podnieść, że rozstrzygniecie Sądu I instancji przy przyjęciu, że pozwany uznał powództwo tylko do roszczenia głównego jest w całości prawidłowe i znajduje oparcie w zebranym materiale dowodowym i przepisach prawa. Wbrew twierdzeniom pozwanego pozostała kwota dochodzonego roszczenia w wysokości 1.191,51 zł, która stanowi sumę skapitalizowanych odsetek jest ściśle związana z roszczeniem głównym, albowiem wynika z nieterminowego regulowania przez pozwanego należności z tytułu opłat eksploatacyjnych za lokal będący w zasobach pozwanego.

W tym miejscu należy podkreślić, że powód, uprawnienie do kapitalizacji odsetek, posiada bez względu na to, czy dłużnik wyraził na to zgodę, czy też nie. Owo uprawnienie wynika bezpośrednio z przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z powyższego uprawnienia też powód skorzystał, żądając zasądzenia kwoty 1.191,51 zł, tytułem skapitalizowanych odsetek, na którą to sumę składają się skapitalizowane odsetki za okres, za który powód dochodził należności głównej, liczone od każdej z poszczególnych należności z tytułu opłat eksploatacyjnych począwszy od dnia następnego po upływie wyznaczonego terminu płatności.

Istota kapitalizacji odsetek sprowadza się do połączenia szeregu świad­czeń jednostkowych z sumą świadczenia pieniężnego, w stosunku, do którego by­ły one ustalone. Odbiera to zobowiązaniu świadczenia odsetek charakter o­kre­sowy. Wierzycielowi przysługuje wówczas prawo pobierania odsetek za o­póź­nienie od sumy zwiększonej o zaległe odsetki (por. L. Stecki „Opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych”, Poznań 1970 r., s. 220). Kapitalizacja odsetek polega zatem na wyliczeniu sumy na podstawie znanej stopy procen­towej i okresu czasu. Kapitalizacja odsetek występuje też, jako odrębna katego­ria prawna, polegająca nie tylko na zsumowaniu, ale i dodaniu jej do kwoty ka­pita­łu, a jednocześnie poddaniu skapitalizowanej kwoty oprocentowaniu. We­dług prawa materialnego kapitalizacja odsetek następuje, gdy strony po po­wsta­niu zaległości albo zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy, albo gdy uczynił to powód w chwili wytoczenia powództwa ( vide: uchwała składu sied­miu sędziów Sądu Najwyższego z 21 października 1997 r., sygn. akt III ZP 16/97, publ. OSNP 1998 r., nr 7, poz. 204). Natomiast w przedmiotowej sprawie powód dokonał kapitalizacji odsetek wytaczając powództwo, a zatem zgoda pozwanego nie była tutaj wymagana.

Odnosząc z kolei do podniesionych przez pozwanego zarzutów dotyczących wydanej w sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu zrządzania nieruchomościami i wyceny czynszów za lokale mieszkalnego użytkowe i grunty mgr inż. J. K. (1), Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby prowadzić do jej podważenia. Biegły w sporządzonej opinii dokonał szczegółowego wyliczenia wysokości należnych powodowi z tytułu opłat eksploatacyjnych za użytkowany przez pozwanego lokal, za wskazany w powództwie okres czasu, w oparciu o przestawione przez strony dowody, w tym dowody wpłat dokonanych przez pozwanego. Opinia ta jest jasna, należycie umotywowana oraz stanowi wystarczającą podstawę do oparcia się na niej w zakresie ustalenia należnego powodowi roszczenia głównego, jak również wysokości skapitalizowanych odsetek. Sąd I instancji ocenił opinią sporządzoną przez biegłego, którą to ocenę Sąd Odwoławczy aprobuje, a co więcej oceny tej pozwany nie zdołał skutecznie zakwestionować we wniesionej apelacji. Specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności tej opinii z zasadami doświadczenia życiowego, logiki i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi należyte i wystarczające uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłego za przekonywującą (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r. II CK 572/04 LEX nr 15656). Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie może stanowić wyłącznej podstawy do zakwestionowania sporządzonej opinii.

Przechodząc do ostatniego z podniesionych przez pozwanego zarzutu dotyczącego wadliwego zdaniem pozwanego rozstrzygnięcia przez Sąd Rejonowy o kosztach procesu należnych powodowi, należy wskazać, że Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się okoliczności uzasadniających nieobciążanie pozwanego kosztami postępowania na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów postępowania. Nie ulega wątpliwości, że na skutek kilkuletniego niepłacenia przez pozwanego należności z tytułu opłat eksploatacyjnych, powód był zmuszony do wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie, a co za tym idzie poniesienia kosztów wynagrodzenia fachowego pełnomocnika, które okazały się niezbędne do skutecznego dochodzenia swoich praw. W tej sytuacji odmowa przyznania stronie powodowej kosztów procesu stanowiłaby niezasadne jej pokrzywdzenie, a jednocześnie zbyt daleko idące ustępstwo w stosunku do pozwanego, zwłaszcza, że mimo wszystko postępowanie pozwanego polegające na niewywiązywaniu się z ciążących na nim zobowiązań nie może być premiowane poprzez przyznawanie nadzwyczajnych ulg procesowych.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego w pozostałym zakresie, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015 r. poz. 1800 ze zm.) zasądzając od pozwanego jako strony przegrywającej proces na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Za uznaniem pozwanego za przegrywającego proces przemawia okoliczność, że cofniecie pozwu co do części dochodzonego roszczenia przez powoda nastąpiło na skutek zapłaty przez pozwanego części należności w toku procesu, zaś apelacja pozwanego została uwzględniona przez Sąd Okręgowy w niewielkim zakresie dotyczącym kosztów sądowych, nie zaś w zakresie dotyczącym istoty sprawy.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku w oparciu o powołane powyżej przepisy prawa.