Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 277/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 lutego 2020 roku w sprawie sygn. akt VII K 654/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. U.

Oskarżony P. U. nie jest chory psychicznie w ścisłym tego słowa znaczeniu, ani upośledzony umysłowo. Obecny stan psychiczny oskarżonego jest poprawny. P. U. w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodzą przesłanki określone w art. 31 § 1 i 2 k.k. Nie rozpoznano u niego również obecnie zespołu zależności alkoholowej, ani uzależnienia od narkotyków.

Opinia sądowo - psychiatryczna

k. 303-305

2.1.1.2.

P. U.

Wartość agregatu prądotwórczego marki (...) oraz młota udarowego marki (...), których przywłaszczenie jest zarzucane P. U. za okres od 15 czerwca 2016 roku do 28 grudnia 2016 roku określona została przez biegłego rzeczoznawcę na poziomie 2.173 złotych, a w związku z tym, kwota podana przez pokrzywdzonego D. C. na poziomie 2.500 złotych jest wiarygodna i przekonuje o rzeczywistej wartości straty, jaką poniósł on w wyniku przywłaszczenia przedmiotów przez oskarżonego P. U..

Opinia rzeczoznawcy

k. 284-286, k. 314 verte

2.1.1.3.

P. U.

Oskarżony P. U. został osadzony w dniu 29.07.2019 r., gdzie odbywa kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach II K 1023/18 Sądu Rejonowego w Bełchatowie, II K 749/19 Sądu Rejonowego w Bełchatowie, VI K 110/16 Sądu Rejonowego w Radomsku, II K 890/16 Sądu Rejonowego w Bełchatowie, oraz II K 856/16 Sądu Rejonowego, a ostateczny termin kar przypada na dzień 19.08.2024 r.

wydruk pełny z systemu NOE - SAD

k. 190-210

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

P. U.

Wartość agregatu prądotwórczego marki "K. (...) B" oraz młota udarowego marki (...), których przywłaszczenie jest zarzucane P. U. za okres od 15 czerwca 2016 roku do 28 grudnia 2016 roku, nie przekraczała kwoty 500 złotych.

wydruki cen przedmiotów ruchomych w postaci agregatu i młota udarowego

k. 162-169

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Opinia sądowo – psychiatryczna.

Opinia biegłych psychiatrów jest jasna, zrozumiała, zawiera odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, jest spójna i logiczna, a nadto, nie zawiera sprzeczności. W realiach niniejszej sprawy istnieją podstawy do przyjęcia, że oskarżony P. U. w czasie dokonywania zarzucanego mu czynu nie działał w warunkach zniesionej łub ograniczonej poczytalności.

2.1.1.2.

Opinia rzeczoznawcy

Pisemna i ustna uzupełniająca opinia biegłego rzeczoznawcy jest zrozumiała, zawiera odpowiedzi na wszystkie postawione pytania i nie zawiera sprzeczności. W świetle jej treści, okoliczność, że przedmioty których przywłaszczenia oskarżony P. U. miały wartość znacznie przekraczającą kwotę 500 złotych, stanowiącą granicę dla przyjęcia czynu przypisanego oskarżonemu za przestępstwo, nie zaś wykroczenie, nie budzi najmniejszej wątpliwości.

2.1.1.3

Wydruk pełny z systemu NOE - SAD

Dokumenty w postaci wydruków z systemu NOE - SAD wskazują w jasny sposób, że oskarżony na skutek swej przestępczej działalność, jest osobą pozbawioną wolności na najbliższych kilka lat, aktualnie do dnia 19 sierpnia 2024 roku.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1.

Wydruki cen przedmiotów ruchomych w postaci agregatu i młota udarowego.

Dokumenty przedstawione przez obrońcę oskarżonego - mające na celu zdyskredytowanie wartości przywłaszczonych przedmiotów podanej przez pokrzywdzonego - w świetle relacji D. C. oraz opinii biegłego rzeczoznawcy, nie podważają ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy. Bowiem wydruki dokumentujące wartość agregatu prądotwórczego i młota udarowego załączone przez obrońcę oskarżonego - po jej analizie - wskazują, że dotyczą one przypadkowych urządzeń tego typu (w tym również o innych atrybutach technicznych), natomiast opinia biegłego rzeczoznawcy sporządzona została w oparciu o ceny urządzeń po pierwsze o podobnych parametrach technicznych, a po wtóre uwzględnia stopień ich wyeksploatowania technicznego oraz zużycia ekonomicznego. A zatem, to opinia biegłego rzeczoznawcy jest rzetelnym i wiarygodnym dowodem na okoliczność wartości agregatu prądotwórczego marki "K. (...) B" oraz młota udarowego marki (...).

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a mianowicie:

- art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niedostateczne uwzględnienie okoliczności istotnych i korzystnych dla oskarżonego, jak zeznania świadków oraz samego pokrzywdzonego, który sam wprost na rozprawie w dniu 20 listopada 2019 roku zeznał: "ja pożyczałem ten sprzęt na odpowiedzialność M. P.", zaś świadek A. C. wskazał: "oszukali mojego syna koledzy", co bezpośrednio wskazuje na brak możliwości przypisania oskarżonemu przestępstwa przywłaszczenia;

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia, mimo wyłaniających się wątpliwości, na niekorzyść oskarżonego, wbrew zasadzie in dubio pro reo, które w realiach niniejszej sprawy można było dostrzec w kwestii ustalenia dowodów świadczących w ocenie Sądu za przyjęciem winy i sprawstwa oskarżonego, gdzie sąd wskazuje tylko na zeznania pokrzywdzonego oraz jego ojca A. C., a oni nie wskazywali na sprawstwo i winę oskarżonego tylko odpowiedzialność świadka M. P., a zatem istnieją uzasadnione i obiektywne wątpliwości co do tego, czy można stwierdzić na podstawie zebranych dowodów jakąkolwiek winę oskarżonego, a pomimo powstałych wątpliwości zostały one rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego, wbrew naczelnej zasadzie procesowej;

- art. 6 k.p.k. poprzez ograniczone prawo do obrony oskarżonego wskutek braku posiadania obrońcy z urzędu podczas tego postępowania mimo potrzeby leczenia psychologicznego i psychiatrycznego, a także pozbawienia jego wolności w innej sprawie, dlatego nie potrafił on wyrazić swojego stanowiska procesowego i bronić swych interesów;

- art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która w przedmiotowej sprawie przybrała charakter dowolnej oceny zeznań M. U., mimo że jest on osobą w podeszłym wieku, a od zdarzenia upłynął znaczny okres czasu i naprawił szkodę, znacznie ponad wartość, a także wobec przyjęcia wartości szkody używanych przedmiotów agregatu i młota udarowego na kwotę 2.500 złotych pomimo braku ustalenia tych kwot przez biegłego rzeczoznawcę d/s ruchomości, co jest wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego oraz wskazaniom wiedzy,

- art. 193 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nie zasięgnięcie opinii biegłego mimo że w niniejszej sprawie ustalenie wartości używanych rzeczy ruchomych - agregatu i młota udarowego miało fundamentalne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, bo w przypadku ustalenia wartości tych używanych rzeczy na kwotę poniżej 500 złotych można byłoby rozważyć jedynie kwestię odpowiedzialności za wykroczenie z art. 119 k.w.;

- art. 410 k.p.k. poprzez błędną podstawę dowodową wyroku, polegającą w konsekwencji na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony P. U. miał dokonać przestępstwa przywłaszczenia rzeczy ruchomych, bez uwzględniania wszystkich istotnych aspektów, których sąd nie wziął pod uwagę przy podstawie orzeczenia, a mianowicie faktycznych wartości rynkowych używanych rzeczy oraz odpowiedzialności innej osoby;

- art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w kwestii niedokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu, bowiem opis czynu przyjęty przez sąd dotyczy powierzenia jemu mienia, podczas gdy w istocie sam pokrzywdzony zeznał, że powierzył te rzeczy komuś innemu - M. P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazał się niezasadny.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego, apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić też należy, iż Sąd I instancji, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti nie popełnił błędu dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonego D. C. i tym samym nie uczynił tego z pogwałceniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. W tym kontekście wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego agregat prądotwórczy oraz młot udarowy zostały pożyczone oskarżonemu P. U., który osobiście je odebrał od D. C.. W tym miejscu wskazać należy wyraźnie, iż pozostaje w błędzie apelujący twierdząc, jakoby Sąd Rejonowy ustalił, że sprzęt został powierzony M. P., nie zaś P. U.. Pogląd taki nie jest trafny. Oczywiście jakkolwiek świadek M. P. był w czasie przekazywania agregatu oskarżonemu P. U. i jak twierdził pokrzywdzony przekazał go na odpowiedzialność M. P. (podobnie jak młot udarowy - choć już przy jego odbiorze M. P. niewątpliwie nie było), niemniej jednak sam fakt pożyczenia wyżej wymienionego sprzętu ze względu na znajomość z M. P. nie świadczy, że doszło do powierzenia go właśnie jemu. Wręcz przeciwnie przekazanie sprzętu nastąpiło fizycznie na rzecz P. U., a M. P. miał być jedynie niejako gwarantem jego zwrotu w terminie przez P. U. D. C.. Podkreślić należy w tym miejscu, że szczegółowa analiza akt przedmiotowej sprawy, ale też analiza akt sprawy VII K 140/17 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim (toczącej się przeciwko M. P.), w szczególności zaś relacji pokrzywdzonego D. C., świadków A. C., M. U., M. P. i ostatecznie oskarżonego P. U., przekonuje, że należy podchodzić do nich niezwykle ostrożnie i ważyć każde słowa tych osób. Niewątpliwie pokrzywdzony D. C. wskazywał, w jakich okolicznościach doszło do pożyczenia sprzętu oskarżonemu P. U. i w świetle jego relacji nie budzi wątpliwości, że rola M. P. ograniczała się do pośredniczenia w wypożyczeniu sprzętu. Samo wskazanie przez świadka A. C., jakoby oszukali syna jego koledzy, nie jest stwierdzeniem miarodajnym i prawdziwym w aspekcie depozycji nawet samego D. C.. Zdaniem sądu odwoławczego tenże świadek owszem był obecny w czasie wypożyczenia sprzętu, ale nie znał szczegółowych uzgodnień, które miały miejsce między jego synem i oskarżonym P. U., a także nie był w istocie świadomy roli w tym zdarzeniu obecnego przy pożyczaniu agregatu M. P.. Poza tym, relacje A. C. pozostają częściowo w opozycji nawet do depozycji syna - D. C. i tym samym należy podchodzić do nich z dystansem. Sugerowanie - przez apelującego - iż ważkim elementem w przypisaniu sprawstwa oskarżonemu była jego uprzednia karalność, nie podlega akceptacji w świetle zebranych w sprawie dowodów. Okoliczność, że oskarżony przebywał w izolacji penitencjarnej i stąd też rzekomo nie mógł dokonać inkryminowanego mu czynu pomija istotną okoliczność, że pozbawienie go wolności nastąpiło po dokonaniu powierzenia mu sprzętu przez pokrzywdzonego w czerwcu 2016 roku i w tym samym miesiącu (w terminie tygodnia) winien być on zwrócony, co nie nastąpiło. Zachowanie oskarżonego P. U. przejawiające się w braku kontaktu z pokrzywdzonym po przekazaniu mu sprzętu i podobny sposób działania w przeszłości świadczą o tym, że nie miał on zamiaru dokonać zwrotu pożyczonego sprzętu. W tym kontekście zupełnie niewiarygodne są twierdzenia ojca oskarżonego - M. U., który usiłował bronić swego syna próbując argumentować, jakoby brak zwrotu sprzętu był przez niego zawiniony. Symptomatyczne jest to, że pomimo kolejnych konfliktów syna z prawem i własnych problemów zdrowotnych kierowany zapewne ojcowską miłością M. U. wyłożył sumę 4.000 złotych, aby zadośćuczynić szkodzie wyrządzonej przez syna pokrzywdzonemu D. C..

W niniejszej sprawie nie doszło do żadnych zaniedbań, czy też nieprawidłowości, które skutkowałyby naruszeniem prawa oskarżonego do obrony (art. 6 k.p.k.). Jakkolwiek oskarżony nie był obecny na terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 20 listopada 2019 roku (w tym czasie przebywał w Areszcie Śledczym w P. - vide k. 122), niemniej jednak był prawidłowo zawiadomiony o jej terminie i pouczony - jako osoba pozbawiona wolności - o możliwości złożenia wniosku o doprowadzenie na rozprawę, o możliwości ustanowienia obrońcy, (vide k. 123-124, k. 125), a zatem, powyższe nie oznacza, że doszło uchybienia skutkującego ograniczeniem jego prawa do obrony.

Podkreślić należy, iż oskarżony nie jest nowicjuszem jeżeli chodzi o konflikty z prawem - jak wynika z karty karnej oraz oświadczenia oskarżonego był już wielokrotnie karany (vide k. 92-93) - a tym samym, nie ma najmniejszej wątpliwości, że oskarżony doskonale zna prawa i obowiązki jakie przysługują, jak i ciążą na osobie posiadającej status osoby podejrzanej i oskarżonej (w tym kontekście imputowanie, jakoby izolacja penitencjarna uniemożliwiała mu wyrażenie stanowiska w sprawie, jak i bronienie swych interesów, jest zupełnie niewiarygodne). W tym kontekście zarzuty - w tym pozbawienie go możliwości korzystania z pomocy obrońcy - są bezpodstawne, gdyż oskarżony nie wnioskował o wyznaczeniu mu obrońcy z urzędu, ani takowego zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, nie ustanowił. Jednocześnie nie ma najmniejszej wątpliwości, w świetle opinii sądowo - psychiatrycznej, że nie zachodziły przesłanki do ustanowienia mu obrońcy z urzędu w trybie art. 79 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. oraz art. 79 § 2 k.p.k. Bowiem oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Obecny stan psychiczny oskarżonego jest poprawny. P. U. w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodzą przesłanki określone w art. 31 § 1 i 2 k.k. Nie rozpoznano u niego również obecnie zespołu zależności alkoholowej, ani uzależnienia od narkotyków.

Odnosząc się natomiast do kwestii zaniechania dopuszczenia dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy (naruszenie przepisu art. 193 k.p.k.) to w istocie zarzut ten zdezaktualizował się na skutek uzyskania - na etapie postępowania odwoławczego - opinii biegłego rzeczoznawcy J. S.. Zgodnie z wyżej wymienioną opinią wartość agregatu prądotwórczego marki "K. (...) B" oraz młota udarowego marki (...), których przywłaszczenie jest zarzucane P. U. za okres od 15 czerwca 2016 roku do 28 grudnia 2016 roku oszacowano na poziomie 2.173 złotych, a w związku z tym, zdaniem sądu odwoławczego kwota podana przez pokrzywdzonego D. C., a mianowicie 2.500 złotych jest wiarygodna i przekonuje o rzeczywistej wartości straty, jaką poniósł on w wyniku przywłaszczenia przedmiotów przez oskarżonego P. U.. Zdaniem sądu odwoławczego o tym, że nie doszło do zawyżenia tej kwoty przez pokrzywdzonego pośrednio przekonuje fakt, iż ostatecznie ojciec oskarżonego M. U. zapłacił D. C. kwotę 4.000 złotych. Zdaniem sądu odwoławczego, gdyby oskarżony kwestionował wartość podaną przez pokrzywdzonego - co uczynił dopiero jego obrońca w apelacji i gdyby kwotę taką uznawał za nieadekwatną ojciec oskarżonego to do zapłaty takiej kwoty nigdy by nie doszło. W kontekście tych zarzutów nie sposób nie odnieść wrażenia, że obrona na wszystkie możliwe sposoby, ale niestety bezskutecznie usiłuje zdyskredytować wartość dowodową depozycji pokrzywdzonego oraz opinii biegłego w celu uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności za przypisany mu czyn, ewentualnie ograniczenia jego odpowiedzialności. Zdaniem sądu odwoławczego - przyjmując wartość sprzętu podaną przez pokrzywdzonego - Sąd Rejonowy uczynił słusznie. Tym bardziej, pokrzywdzony D. C. podczas składania zeznań w dniu 08 czerwca 2017 roku jasno określił wartość przywłaszczonego mienia w postaci młota udarowego marki B. (...) oraz agregatu prądotwórczego marki K. (...) wskazując, że wycenił wartość tego sprzętu po cenach aukcyjnych na 2016 rok na kwotę 2.500 złotych (przy czym agregat 1300 złotych, zaś młot udarowy na kwotę 1200 złotych), zaś powyższa kwota oscyluje w pobliżu kwoty, którą określił biegły rzeczoznawcza wyceniając mienie przywłaszczone na kwotę 2.173 złote, natomiast pisemne oświadczenie pokrzywdzonego D. C. (załączone przez obrońcę po zamknięciu przewodu sądowego), w którym tenże wskazuje, że zostały zaspokojone w całości jego roszczenia związane ze szkodą, okoliczność, że przyjął przeprosiny i nie chce, aby P. U. był karany, oraz fakt użytkowania agregatu i młota udarowego, pożyczania innymi osobom (przy czym zakup młota udarowego „z drugiej ręki”) nie stanowi okoliczności skutkującej podważeniem wiarygodności jego depozycji składanych na różnych etapach postępowania.

Jednocześnie nie doszło do pominięcia istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, a zatem brak obrazy przepisu art. 410 k.p.k.

Tym samym, za całkowicie chybiony należy również uznać zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Zarzut ten mógłby okazać się uzasadniony jedynie w wypadku, gdyby wyrok został oparty na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, jak też w sytuacji pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. wskazać trzeba, że wyrok i jego uzasadnienie są ściśle ze sobą powiązane, przy czym, pełnią odmienne funkcje procesowe - wyrok ma charakter samoistny, zaś jego uzasadnienie pełni rolę akcesoryjną, służącą jego wyjaśnieniu. Rolą uzasadnienia jest takie zaprezentowanie toku rozumowania Sądu orzekającego, by stronom umożliwić ewentualne zaskarżenie wyroku, a następnie by możliwa była ewentualna jego kontrola instancyjna, której dokonuje się w oparciu o akta, treść wyroku i uzasadnienia oraz wniesionych środków odwoławczych. Należy uznać, że ewentualna obraza przepisu art. 424 k.p.k. tylko w wyjątkowej sytuacji może mieć wpływ na na treść orzeczenia w szczególności wtedy, gdy uniemożliwia realizację wskazanych wyżej funkcji. Niespełnienie wymogów z art. 424 Kodeksu postępowania karnego nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego), a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29.01.2020 r., II AKa 219/19, opubl. Legalis). Dodatkowo zważyć należy, iż opis przypisanego czynu (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.) musi odpowiadać zespołowi ustawowych znamion czynu zabronionego ustawą, musi zawierać w szczególności czas i miejsce popełnienia czynu, elementy zachowania sprawcy i inne relewantne elementy (post. SA w Krakowie z 12.5.2009 r., II AKa 66/09, opubl. KZS 2009, Nr 10, poz. 49).

W niniejszej sprawie obrońca nie wykazał też, aby doszło do naruszenia norm procesowych art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. Wszak opis czynu przypisanego oskarżonemu zawiera dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną, jest jednoznaczny, nie powoduje możliwości różnych jego interpretacji i zawarty został w sentencji wyroku, a nie w uzasadnieniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31.01.2018 r., V KK 286/17, Legalis).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. U. od zarzucanego mu czynu, a w przypadku stwierdzenia którejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, będących wynikiem wyżej wymienionych uchybień procesowych, a polegający na przyjęciu, że to oskarżony, któremu pokrzywdzony nie powierzył rzeczy ruchomych ma ponieść odpowiedzialność karną, bez ustalenia faktycznej rynkowej wartości przedmiotów przez biegłego d/s ruchomości, co jest nielogiczne, niespójne i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym analiza materiału dowodowego sprawy (przedstawiona w rozważaniach podjętych w rubryce 3.1. nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób syntetyczny i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. U. od zarzucanego mu czynu, a w przypadku stwierdzenia którejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sprawie brak jest podstaw do zmiany wyroku Sądu Rejonowego i uniewinnienia oskarżonego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny na podstawie rzetelnej oceny dowodów, a tym samym wniosek o zmianę wyroku bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, jest bezpodstawny.

3.3.

Obrazę prawa materialnego w art. 284 § 2 k.k. poprzez brak wypełnienia przez oskarżonego znamion czynu powierzenia oraz umyślności mimo że bezspornie wynika to z okoliczności ustalonych przez sąd, a także brak ustalenia faktycznej wartości szkody i tego czy zdarzenie to nie powinno być zakwalifikowane jako wykroczenie, a zaskarżone orzeczenia nie odpowiada prawu bo osoba, której mienie zostało faktycznie powierzone została uniewinniona w sprawie sygn. akt VII K 140/17.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim - w kontekście tego zarzutu podniesionego przez obrońcę - przypomnieć należy, iż zarzut obrazy prawa materialnego ma zawsze samodzielny byt, a jego przesłanką jest twierdzenie strony, że przy wydaniu orzeczenia doszło do wadliwej subsumpcji ustalonych faktów pod przepis prawa materialnego, bądź też, że obrazą przepisu materialnego było zaniechanie takiej subsumpcji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.11.2008 r., V KK 158/08, Legalis). Ponadto, zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania (wyr. SN z 26.4.1977 r., I KR 65/77, OSNPG 1977, Nr 10, poz. 90). Jednocześnie wskazać należy, iż obraza przepisów prawa materialnego dotyczy naruszenia przepisów tego prawa przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym. Tym samym, nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli apelujący kwestionuje zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną, ponieważ w działaniu oskarżonego dopatruje się innego od przypisanego mu przestępstwa, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974, Nr 12, poz. 233; poz. 233; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2002 r., V KKN 319/99, Legalis).

W aspekcie powyższego, zauważyć należy, iż pomimo sformułowania zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego w zakresie uznania - przez skarżącego - że oskarżony nie wypełnił swym działaniem znamion czynu powierzenia oraz umyślności, oraz nieustalenia faktycznej wartości szkody (a więc czy zdarzenie winno być zakwalifikowane jako wykroczenie sprowadza się w istocie do kwestionowania ustalonego przez sąd stanu faktycznego. Wbrew argumentom apelującego sprzęt został pożyczony oskarżonemu P. U. na jego użytek (jak wskazywał pokrzywdzony D. C. - ale też świadek M. P. - to on fizycznie wziął od niego zarówno agregat, jak i młot udarowy). Podkreślić należy, iż przy M. P. był obecny jedynie przy odbiorze agregatu, nie było przy odbiorze młota przez oskarżonego P. U.. Oczywiście pokrzywdzony D. C. wskazywał - i brak podstaw by mu nie wierzyć - że pożyczył wyżej wymienione sprzęty ze względu na znajomość z M. P. (który skontaktował się z nim telefonicznie i był przy odbiorze agregatu). A zatem, rola M. P. ograniczała się jedynie do nawiązania kontaktu z D. C. w ramach koleżeńskiej pomocy P. U. i M. P. miał być gwarantem zwrotu w terminie sprzętu przekazanego P. U. przez D. C..

Tymczasem zarówno ustalenia poczynione przez Sąd I instancji, jak i subsumpcja prawnokarna czynu inkryminowanego oskarżonemu jest prawidłowa i podlega akceptacji sądu odwoławczego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. U. od zarzucanego mu czynu, a w przypadku stwierdzenia którejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, ewentualnie do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, a także zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu jako wykroczenia z powodów określonych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich zawartych rozstrzygnięć w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja obrońcy oskarżonego P. U. bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wszechstronny (dopiero w postępowaniu apelacyjnym doszło do zakwestionowania wartości przywłaszczonych rzeczy), a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody - w tym wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym, w których swemu sprawstwu zaprzeczył - które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynu i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Oskarżony był wielokrotnie (na chwilę orzekania przez Sąd I instancji dwanaście razy, a w dacie czynu dziewięć razy) karany, w tym za czyny przeciwko mieniu. Jedynym pozytywnym aspektem, jest fakt, iż szkoda została w całości naprawiona przez ojca oskarżonego M. U. (a zatem, dokonała tego osoba najbliższa dla oskarżonego P. U.). Tym samym, brak jakichkolwiek powodów by uznać - w kontekście wymierzania w przeszłości oskarżonemu kar wolnościowych (w postaci kary grzywny i kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania) - że oskarżony zmieniłby swoje niegodziwe zachowanie, gdyby nie interwencja organów ścigania oraz kara o charakterze izolacyjnym. W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości jego czynu, stopień zawinienia, naprawienie szkody, spełni oczekiwane rezultaty wychowawcze i zapobiegawcze. Trzeba wszak zauważyć, że oskarżony wielokrotnie naruszał obowiązujący porządek prawny pomimo uprzedniej karalności. Fakt ten świadczy o utrwalonej tendencji do lekceważenia przez niego porządku prawnego i braku rzeczywistej refleksji nad własnym postępowaniem. Poza tym, na uwadze należy mieć fakt, iż oskarżony dopuszczając się popełnienia zarzucanego mu w niniejszej sprawie przestępstwa działał umyślnie, z premedytacją i wręcz zuchwale. W tym stanie rzeczy, brak argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu karę innego rodzaju, bądź karę pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Mając na uwadze, iż oskarżony P. U. przebywa w izolacji penitencjarnej, a ostateczny koniec kary określono na dzień 19.08.2024 r., Sąd Odwoławczy stosownie do treści art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem w jego sytuacji osobistej i finansowej dodatkowe wydatki i opłaty stanowiłyby dla niego niewspółmierną dolegliwość.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. U..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 lutego 2020 roku w sprawie sygn. akt VII K 654/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana