Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 481/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 15 czerwca 2020 roku w sprawie II K 519/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania ( art. 170 § 1 kpk, art. 193 § 1 kpk, 202 § 1 kpk) poprzez oddalenie licznych wniosków dowodowych tudzież nieprzeprowadzenie dowodów z urzędu.

Zarzut obrazy przepisów postępowania ( art. 7 kpk, art. 410 kpk) poprzez nieprzyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków W. C. i K. C..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Słusznie oddalono opisane w apelacji wnioski dowodowe, nieprzeprowadzenie powoływanych przez obrońcę dowodów nie miało wpływu na postępowanie.

W szczególności co do zapisów monitoringu z sali restauracji (...) oraz zeznań świadków w osobach pracowników tej restauracji (obsługi, kelnerów, właściciela, pracowników ochrony, w tym świadków, co do których zdaniem obrońcy należałoby dopiero ustalać ich dane, a także imiennie wskazanych jako pracownicy lokalu A. P. i Z. K.), a także nagrań monitoringu (...) położonego naprzeciw tej restauracji, to niby czemu miałoby służyć przeprowadzanie takich dowodów, skoro oskarżony w swych obszernych wyjaśnieniach przyznał, że był w tym lokalu, bawił się w nim z pokrzywdzoną, opisał to zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonej, a co więcej, pokrzywdzona zrobiła sobie i jemu w czasie tej zabawy za pomocą telefonu komórkowego zdjęcia (typu selfi) i załączyła je do akt postępowania ( k. 8 i k. 9). Zresztą, technicznie wyglądało to tak, że rozbawiona pokrzywdzona poprosiła o to oskarżonego, a ten za pomocą jej telefonu zrobił sobie i kobiecie zdjęcia w trakcie tańca. Zatem pobyt oskarżonego z pokrzywdzoną w tej restauracji został udokumentowany i wynika z kilku niezależnych dowodów, w tym z wyjaśnień oskarżonego i to nie tylko tych złożonych w toku postepowania przygotowawczego, ale również z tych złożonych przed Sądem w obecności obrońcy ( oskarżony wycofał się z przyznania do winy i zaczął zaprzeczać kradzieży, ale podtrzymał swoje słowa, że w lokalu tym był, bawił się w nim z pokrzywdzoną i razem z nią z tego lokalu wyszedł, a nawet niósł jej torebkę - vide wyjaśnienia z rozprawy k. 78 v). Wynika to także z obiektywnego dowodu w postaci zdjęć. Poz a tym ( a może przede wszystkim) obrońca zdaje się nie dostrzegać, że to nie w tej restauracji dokonano zarzuconych oskarżonemu przestępstw ( miały miejsce gdzie indziej, w innym czasie, konkretnie już po zabawie pod domem pokrzywdzonej, a następnie w zupełnie innym barze nie objętym wnioskowanym monitoringiem). Zatem w domaganiu się uzyskania tych nagrań trudno znaleźć inny powód niż chęć wydłużenia postępowania ( chyba przecież nie chodziło to to, aby stwierdzić, czy oskarżony ładnie tańczy). Wreszcie zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że nie jest realne, aby takie zapisy ( o ile taki monitoring w ogóle tam był) były przechowywane przez okres ponad dwóch lat, skoro nie zarejestrowano na nich żadnego przestępstwa ani zachowania, które z punktu widzenia właściciela lokalu miałyby jakiekolwiek znaczenie. To samo dotyczy potencjalnych świadków (pracowników tego lokalu i jego ochrony, w tym A. P. i Z. K.) - był dla nich normalny dzień pracy, goście nie robili niczego nadzwyczajnego, nie jest prawdopodobne, aby taniec oskarżonego z pokrzywdzoną był tak zjawiskowy, że tkwił w ich pamięci od dwóch lat. Dodatkowo co do monitoringu (...), to o ile istnieje, nie rejestruje obrazu wejścia do położonego w innym budynku przy tej samej ulicy lokalu, bo niby czemu miałby być tak ustawiony ( a nawet gdyby tak było, to nikt nie przechowywałby w tej placówce od dwóch lat nagrania ulicy na której nic istotnego z punktu widzenia (...) się nie dzieje).

Co do monitoringu ze sklepu (...) pod którym znaleziono wyrzucony przez oskarżonego portfel pokrzywdzonej, to przecież zostało ustalone, że nie rejestruje on placu przed Biedronką i obrazu z zewnątrz sklepu ( wynika to z zeznań E. M. k. 18 - 19). Zresztą, świadek ten oglądała ten monitoring bezpośrednio po odnalezieniu portfela przez jakiegoś klienta przed sklepem ( podniósł go z ulicy i wniósł do środka kładąc na jednej z półek gdzie zabezpieczyła go pracująca w Biedronce B. Z.) i kategorycznie stwierdziła, że nie zarejestrował on momentu wyrzucania przed sklepem portfela. Zgadza się to z wyjaśnieniami oskarżonego z postepowania przygotowawczego, który opisał, że przechodząc obok Biedronki wyrzucił portfel (nie mówił, że podchodził do drzwi tego sklepu, tylko że przechodząc obok „ portfel wyrzuciłem koło sklepu (...) " - vide wyjaśnienia k. 43v), więc logiczne jest, że skoro monitoring nie obejmuje ulicy przed sklepem, a tylko samo wejście, to taka akcja nie została na nim zarejestrowana. Zgodzić również należy się z Sądem Rejonowym, że nie jest realne, aby zapis ten był przechowywany od ponad dwóch lat, skoro nie został zabezpieczony przez policję na wstępnym etapie dochodzenia. Zresztą to nie są domysły tylko ustalenie, bo w/w świadek E. M. zeznała, że zapisy tego monitoringu są kasowane po 30 dniach. Po co więc Sąd miałby się zwracać o ten monitoring, skoro z zeznań świadka wiadomo, że został skasowany ponad dwa lata temu.

Co do świadka R. B. (pracownik ochrony Biedronki), to przecież ustalono, że ochrona pracuje w tym sklepie od godziny 8.00 do 22.00, a portfel znaleziono w momencie otwierania sklepu około 6.00 rano ( zeznania B. Z. k. 117), więc niby na jaką okoliczność miałby zeznawać R. B., skoro w momencie odnalezienia portfela przez pracownicę Biedronki ( w/w B. Z.) był jeszcze w domu i o ile smacznie nie spał, to co najwyżej mył zęby lub jadł śniadanie ( te okoliczności nie wydają się mieć związku z zarzuconym oskarżonemu czynem, więc nieprzesłuchanie tej osoby w charakterze świadka nie miało żadnego wpływu na postępowanie). Co do odstąpienia od wzywania tego świadka przez Sąd Rejonowy, to przecież w momencie dopuszczania tego dowodu Sąd nie miał wiedzy o godzinach pracy ochrony, okazało się to dopiero po odebraniu zeznań od B. Z., a więc dopiero wówczas Sąd powziął wiedzę o całkowitej nieprzydatności zeznań R. B. dla wyjaśnienia sprawy, mógł więc zmienić wcześniejsze postanowienie i oddalić wniosek dowodowy w tym przedmiocie.

Co do M. T., to jest to kurator sądowy sprawujący dozór nad oskarżonym w związku ze skazaniem go w innej sprawie (II K 519/17 Sądu Rejonowego w Opocznie – wyrok k. 46), miałby być zdaniem obrońcy przesłuchany na okoliczność poprawnego zachowywania się oskarżonego w okresie próby ( a zatem wnioskodawca sam przyznawał, że co do czynu zarzuconego w tej sprawie świadek żadnej wiedzy nie ma). Tymczasem można przyjąć zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, że poza popełnieniem kolejnego identycznego przestępstwa umyślnego ( tylko tyle i aż tyle) oskarżony nie naruszał warunków dozoru, więc brak przesłuchiwania takiego świadka na takie okoliczności nie miał wpływu na postepowanie. Co do wymiaru kary, to w tym zakresie obrońca zarzutów nie podniósł, jednak Sąd z urzędu stwierdza, że nawet gdyby w/w kurator wystawił oskarżonemu laurkę, to orzeczona kara i tak jest słuszna ( właśnie z uwagi na popełnienie umyślnego podobnego przestępstwa w okresie próby i to jeszcze przy zastosowaniu tego samego modus operandi).

Co do opinii toksykologa, to przecież wpływ alkoholu na organizm człowieka jest doskonale znany i nie trzeba wiedzy specjalistycznej aby przyznać, że po wypiciu około 5 piw pokrzywdzona była nietrzeźwa. Zresztą ona sama tego nie kryje. Nic nie wskazuje na to, aby zareagowała na wypity alkohol w sposób patologiczny i anormalny. Zachowała pamięć wydarzeń, bo opisała je w sposób spójny, a także zgodny z pierwszymi wyjaśnieniami oskarżonego ( ich relacje różnią się jedynie co do tego, czy oskarżony złożył jej propozycję odbycia stosunku seksualnego, ale nie jest to przedmiotem postepowania w tej sprawie). Oskarżony opisując zachowanie się pokrzywdzonej w tych wyjaśnieniach również nie wnosi nic zaskakującego, pokrzywdzona zachowywała się w jego oczach jak nietrzeźwa kobieta, ale nie w sposób, który poddawałby w wątpliwość jej pamięć i sposób relacjonowania wydarzeń. Po takiej ilości alkoholu jaki wypiła pokrzywdzona ( około 5 piw w ciągu całej długiej imprezy połączonej z tańczeniem i spożywaniem jedzenia) nie występuje zazwyczaj utrata pamięci, brak możliwości odtworzenia i zarejestrowania tak prostych faktów jak wyjęcie komuś portfela z torebki, itp, To właśnie wypity alkohol spowodował rozbawienie pokrzywdzonej, rozluźnienie jej samokontroli i rozsądnej oceny zdarzeń, oraz wymianę pocałunków z oskarżonym ( co oskarżony w pierwszych wyjaśnieniach potwierdził, zaprzecza jedynie temu, aby po tych „czułościach" proponował jej bezpruderyjny seks, ale ta rozbieżność może wynikać po prostu z odmiennej interpretacji przez mężczyznę i kobietę tej samej sytuacji związanej z pocałunkami). To właśnie dlatego pokrzywdzona potraktowała wyjęcie jej portfela z torebki jako żart oskarżonego, względnie połączony ze sztubackim sposobem uzyskania z nią kontaktu nazajutrz i kontunuowania tak pięknie zapowiadającej się znajomości. Zatem oskarżony wykorzystał stan nietrzeźwości pokrzywdzonej powodujący nieracjonalną ocenę sytuacji. Jednak nie są to okoliczności, które wymykałyby się normalnej ocenie dowodów przez Sąd przy zastosowaniu zasad logiki i doświadczenia życiowego i które wymagałyby sięgnięcia po opinię biegłych, w szczególności biegłego toksykologa. Dlatego nieprzeprowadzenie takiego dowodu nie miało wpływu na postępowanie.

Co do opinii psychologicznej i psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego, to nic nie wskazuje na potrzebę ich przeprowadzenia, albowiem nie zachodzą uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego lub nieprawidłowości jego osobowości. Oskarżony oświadczył, że jest zdrowy, nie leczy i nigdy nie leczył się psychiatrycznie, psychologicznie ani odwykowo, nie korzystał z żadnej terapii ( k. 42v). Dlatego podnoszony w uzasadnieniu apelacji argument, że nie można wykluczyć istnienia u oskarżonego jakiś zaburzeń, w szczególności kleptomanii, albo uzależnień, jest gołosłowny, niczym nie poparty i formułowany w całkowitym oderwaniu od materiału dowodowego i realiów sprawy. Fakt, że oskarżony we wrześniu 2017 roku ukradł komuś kartę bankomatową, a następnie dokonywał przy jej pomocy płatności zbliżeniowych ( za co został prawomocnie skazany - wyrok k. 46), a po 9 miesiącach , tj. w czerwcu 2018 roku, popełnił identyczny czyn ( analizowany w sprawie niniejszej) nie świadczy o kleptomanii tylko o naruszaniu przez oskarżonego prawa przy wykorzystaniu tego samego modus operandi. Dlatego nie było podstaw do przeprowadzania dowodu z takich opinii, a więc ich nieprzeprowadzenie nie miało wpływu na postępowanie.

Co do opinii biegłego ds. wyceny ruchomości w celu ustalenia wartości zabranego portfela, to wobec wyeliminowania tego przedmiotu z opisu czynu przez Sąd Okręgowy działający w tym zakresie z urzędu ( z przyczyn, które zostaną omówione w dalszej części uzasadnienia) zarzut ten zdezaktualizował się.

Podsumowując zarzuty związane z oddalaniem wniosków dowodowych obrońcy, trudno nie oprzeć się wrażeniu, że były one składane jedynie w celu uzyskania przewlekłości postępowania ( co z punktu widzenia oskarżonego byłoby o tyle korzystne, że w styczniu 2021 roku, a więc za cztery miesiące, kończy mu się okres próby w sprawie II K 519/17, a więc przeciągając postępowanie w sprawie niniejszej obrona prawdopodobnie liczyła na uniknięcie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności w innej sprawie - wyrok k. 46).

Co do oceny zeznań W. C. i K. C., to przecież nie byli oni świadkami czynu ani zachowania się oskarżonego, twierdzą jedynie, że gdy przyszedł do domu przeszukali jego ubranie i nie znaleźli w nim żadnych nie należących do niego przedmiotów. Jednak przecież oczywiste jest, że oskarżony wyrzucił portfel przed powrotem do domu ( w końcu został znaleziony pod Biedronką), a to samo musiał zrobić z kartą bankomatową po jej wykorzystaniu. Natomiast niewiarygodne jest twierdzenie K. C. (brata oskarżonego), że oskarżony wrócił do domu około 3.30 w nocy, bo przecież później wykorzystywał tę kartę, niewiarygodne jest również, że K. C. półtora roku od tego zdarzenia (zeznawał w listopadzie 2019 roku) pamiętałby, że jego brat w dniu 16 czerwca 2018 roku wrócił do domu akurat o 3.30. Ujawnia się tu sprzeczność z zeznaniami W. C., który zapamiętał, że oskarżony wrócił do domu dopiero "nad ranem". Zresztą nie jest wiarygodne, bo niezgodne z doświadczeniem życiowym, aby w środku nocy lub nad ranem świadkowie rzucili się, aby przeszukiwać kieszenie dorosłego mężczyzny ( odpowiednio syna i brata). Tłumaczenie, że po poprzednim wyroku ojciec oskarżonego miał taki zwyczaj i przeszukiwał ubrania syna jest niewiarygodne. Świadkowie ci (członkowie jego rodziny ) są niewiarygodni, dają oskarżonemu alibi kierując się więzami krwi. Dlatego Sąd Rejonowy słusznie nie dając im wiary nie naruszył dyspozycji art 7 kpk, a skoro odniósł się do tych zeznań w uzasadnieniu, to oczywiste jest, że nie naruszył również dyspozycji art. 410 kpk.

Wniosek

U uniewinnienie względnie o uchylenie wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione w apelacji były bezzasadne, co zostało wyżej omówione.

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przypisanie oskarżonemu zarzuconych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest całkowicie polemiczny i nieuzasadniony, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie przeprowadzoną ocenę całego materiału dowodowego ( było to już powyżej omawiane).

Wniosek

U uniewinnienie względnie o uchylenie wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione w apelacji były bezzasadne, co zostało wyżej omówione.

3.3.

Zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 279 § 1 kk poprzez zakwalifikowanie kradzieży przy pomocy karty bankomatowej poprzez dokonanie nią płatności zbliżeniowej jako kradzieży z włamaniem, a nie jako kradzieży zwykłej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd prawny wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2017 roku w sprawie III KK 349/16 ( opubl. OSNKW 2017/9/50), że dokonanie płatności kartą płatniczą w formie płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem i wyczerpuje znamiona art. 279 § 1 kk. Jak wywiódł Sąd Najwyższy, przybliżenie takiej karty do terminala skutkuje przedostaniem się do rachunku bankowego właściciela konta, zatem dochodzi w ten sposób do przełamania bariery elektronicznej w systemie płatności bezgotówkowej.

Nie ma przy tym znaczenia, czy sprawca wykorzystywał numer (...). Karta płatnicza ( bankomatowa) sama w sobie ma już elektroniczne oznaczenie kodu, który pozwala po zbliżeniu jej do terminala dokonywać płatności do pewnej kwoty bez wpisywania numeru (...) ale zabezpieczenie to istnieje. N umer (...) jest zatem zabezpieczeniem dodatkowym.

Ujmując rzecz plastycznie, Sąd Okręgowy posłuży się przykładem klucza magnetycznego w formie plastikowej karty używanego do otwierania drzwi w typowym pokoju hotelowym. Jeżeli sprawca ukradnie taki klucz, przy jego pomocy otworzy drzwi do pokoju i zabierze z niego pozostawione przez klienta hotelu na szafce nocnej przedmioty, do dokona włamania, a nie kradzieży zwyklej, niezależnie od tego, czy w pokoju tym zainstalowany był jeszcze sejf otwierany wpisanym kodem, w którym gość hotelowy trzymał większą gotówkę. Analogiczne, jeżeli sprawca ukradnie kartę płatniczą i metodą zbliżeniową dokona nią płatności za towary do określonej, zazwyczaj niewielkiej kwoty, to dokonuje kradzieży z włamaniem niezależnie od tego, że do większej sumy nie mógł się „dobrać", bo przekroczenie pewnej kwoty wymaga użycia dodatkowego zabezpieczenia w postaci numeru (...).

Wniosek

U uniewinnienie względnie o uchylenie wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty podniesione w apelacji były bezzasadne, co zostało wyżej omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd wyeliminował z opisu czynu zarzuconego w punkcie I aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie 1 wyroku słowa „ portfel z materiału skóropodobnego koloru jasnobrązowego wewnątrz którego znajdował się" oraz słowa „ prawo jazdy (..)" - z podaniem numeru blankietu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Co do portfela, to czyn zarzucony w punkcie I aktu oskarżenia i przypisany w punkcie 1 wyroku dotyczył karty bankomatowej ( jej kradzież penalizowana jest bez względu na wartość tego kawałka plastiku) i dokumentów, a portfel znalazł się w opisie tego czynu jedynie jako oznaczenie miejsca, z którego sprawca te przedmioty ( kartę bankomatową i dokumenty ) wyjął. Istotnie, na skutek użycia nieprecyzyjnych sformułowań laikowi na pierwszy rzut oka mogłoby wydawać się, że czyn ten obejmuje również kradzież przedmiotu materialnego jakim był portfel, ale tak nie było, o czym świadczy zarówno zastosowana kwalifikacja prawna jak i fakt wyłączenia kradzieży przedmiotów ( poza w/w kartą bankomatową i dokumentami) do odrębnego rozpoznania w trybie wykroczeniowym. Dlatego Sąd Okręgowy skorygował opis czynu poprzez wyeliminowanie tego fragmentu.

Co do dokumentu w postaci prawa jazdy, to nie jest do dokument stwierdzający tożsamość lub prawa majątkowe, wiec jego kradzież nie jest penalizowana przez art. 275 § 1 kk. Kradzież takiego dokumentu jak prawo jazdy ( przy założeniu, że przez słowo „kradzież" można wyinterpretować znamię „usunięcia", „ukrycia", „czynienia bezużytecznym" itd) może wyczerpywać dyspozycję art. 276 kk, ale powołania się na ten przepis w zaskarżonym wyroku zabrakło. Ponieważ wyrok ten zaskarżono jedynie na korzyść oskarżonego, nie można było uzupełniać kwalifikacji prawnej o ten przepis, dlatego należało wyeliminować ten fragment z opisu czynu

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok skazujący i zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana w opisie czynu zarzuconego w punkcie I aktu oskarżenia

Zwięźle o powodach zmiany

Było to już omówione więc nie będzie powtarzane.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Wobec bezzasadności apelacji obrońcy zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków za postępowanie odwoławcze ( ryczałt za doręczenia) i opłatę za drugą instancję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana