Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2020 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Daria Wojciechowska

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 15 lipca 2020 r. i 7 października 2020 r.

sprawy J. M. s. E. i K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1/ W dniu 24 lutego 2019r. ok. godz. 22.10 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się "wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

2/ W dniu 5 marca 2019r. ok. godz. 01.00 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się "wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

3/ W dniu 14 marca 2019r. ok. godz. 11.10 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się " wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art.92 § 1 K.W. w związku z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz.U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § 28 ust. 2 Rozporządź. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz. 1393

tj. o czyny z art. 92 § 1 kw

orzeka

I.  obwinionego J. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 955,36 (dziewięćset pięćdziesiąt pięć złotych 36/100 ) złotych.

Sygn. akt V W 2538/19

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

J. M. jest właścicielem samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...).

W dniu 24 lutego 2019 r. obwiniony zaparkował swój samochód przy ul. (...) w pobliżu nr 8a w W., w miejscu, w którym obowiązywał znak drogowy B-36, tj. zakaz zatrzymywania się. Ok. godz. 22.10 funkcjonariusze Straży Miejskiej ujawnili wykroczenie.

W dniu 5 marca 2019 r. obwiniony ponownie dokonał parkowania w miejscu opisanym powyżej. Wykroczenie zostało ujawnione przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej ok. godz. 01:00.

W dniu 14 marca 2019 r. J. M. zaparkował swój samochód przy ul. (...) na wysokości posesji nr (...) w W., gdzie także obowiązywał znak drogowy B-36. Funkcjonariusze Straży Miejskiej ujawnili wykroczenie ok. godz. 11:10.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie:

⚫

wyjaśnień obwinionego (k. 63),

⚫

notatek urzędowych funkcjonariuszy Straży Miejskiej (k. 1, 8, 20, 31),

⚫

zdjęć wykonanych przez Straż Miejską (k. 2, 9, 21),

⚫

płyty CD-ROM, zawierającej dokumentację fotograficzną (k. 65)

⚫

oświadczeń obwinionego (k. 6, 13, 16, 25)

⚫

opinii biegłego z załącznikami (k. 69)

J. M. ma 61 lat, z zawodu jest dziennikarzem. Jest ojcem dwójki dorosłych dzieci. Nie był uprzednio karany.

W dniu 17 maja 2019 r. J. M. stawił się w siedzibie Straży Miejskiej przy ul. (...). Obwiniony przyznał się do zaparkowania samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) w dniach 24 lutego 2019 r., 05 marca 2019 r. oraz 14 marca 2019 r. W sprzeciwie od wyroku nakazowego z dnia 14 czerwca 2019 r. zarzucił Straży Miejskiej błędne ustalenie okoliczności faktycznych.

Podczas rozprawy w dniu 15 lipca 2020 r. obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wskazał, że zarówno dokumentacja fotograficzna, jak również treść notatki urzędowej z dn. 05.03.2019 r., nie pozwalają na jednoznaczne wskazanie miejsca parkowania pojazdu. Podniósł również, że w dniu 14 marca 2019 r. zaparkował samochód na ,,placu manewrowym”, usytuowanym przed garażami, gdzie znak B-36 nie obowiązuje. Stwierdził ponadto, że miejsca, gdzie zaparkował samochód są usytuowane za skrzyżowaniem, które w jego ocenie odwołuje zakaz.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę J. M. w odniesieniu do wszystkich zarzucanych mu czynów.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego są wiarygodne jedynie częściowo, mianowicie w zakresie, w jakim potwierdza on, że jest właścicielem samochodu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) oraz w jakim wskazuje, że w dniach objętych zarzutem jeździł swoim samochodem i parkował we wskazanych miejscach. Nie sposób jednak zgodzić się z obwinionym w zakresie, w jakim twierdzi on, że w dniach 24 lutego 2019 r., 5 marca 2019 r. oraz 14 marca 2019 r. parkował on w miejscu, gdzie nie obowiązywał zakaz zatrzymywania się. Wyjaśnienia te stoją bowiem w całkowitej sprzeczności z wnioskami płynącymi z treści opinii biegłego ds. ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, przygotowanej na potrzeby niniejszego postępowania. Opinia ta została sporządzona w oparciu o analizę akt przedmiotowej sprawy, a zwłaszcza dokumentacji fotograficznej, stanowiącej integralną część notatek urzędowych z przeprowadzonych w sprawie interwencji. W dniu 17.08.2020 r. biegły dokonał oględzin miejsc zdarzeń. Przy sporządzaniu opinii posłużył się także fotografiami oraz planem miejsca parkowania pojazdu, dostępnymi na portalach internetowych. Sąd ocenił niniejszą opinię jako logiczną, spójną oraz konsekwentną. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot, posiadający odpowiednią wiedzę oraz doświadczenie, a jej wnioski w pełni korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wobec powyższego Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić jej waloru wiarygodności.

W ocenie Sądu nie sposób zgodzić się z zarzutem obwinionego, jakoby jakość fotografii, załączonych do notatki urzędowej, dokumentującej wykroczenie popełnione przez obwinionego w dniu 05.03.2019 r., a także sposób sporządzenia notatki urzędowej, nie pozwalały na ustalenie miejsca parkowania pojazdu. Choć fotografie zamieszczone w aktach sprawy na k. 9 są czarno-białe, co niewątpliwie utrudnia określenie sposobu parkowania pojazdu, tym bardziej, że zostały one wykonane w porze nocnej, wskazać należy, że w aktach znajduje się płyta CD z ich cyfrowym zapisem. Jak wynika z opinii biegłego, analiza wskazanych wyżej fotografii, przy znacznym powiększeniu ich zapisu cyfrowego, pozwala na ustalenie sposobu zaparkowania pojazdu w dniu 05.03.19 r. W połączeniu z treścią notatki urzędowej (k. 8), która wbrew twierdzeniom obwinionego, została sporządzona w sposób prawidłowy – zawiera ona bowiem wszelkie niezbędne informacje dotyczące ujawnionego wykroczenia – pozwalają one na określenie miejsca parkowania pojazdu w dniu 05.03.19 r. Wspomniane zdjęcia, jak już wyżej wskazano, stanowią integralną część notatki urzędowej, a zatem należy analizować je w połączeniu z jej treścią.

Sąd odmówił także waloru wiarygodności wyjaśnieniom J. M. w zakresie, w jakim stwierdził on, że w dniu 14 marca 2019 r. zaparkował samochód na ,,placu manewrowym”, usytuowanym przed garażami, gdzie znak B-36 nie obowiązuje. Jak trafnie bowiem wskazał w swojej opinii biegły sądowy, ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym nie operuje pojęciem ,,plac manewrowy”, które dodatkowo miałoby się wiązać z odwołaniem znaku B-36. Jak wynika z treści § 28 ust. 3 pkt. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych zakaz zatrzymywania się wyrażony tym znakiem dotyczy tej strony drogi, po której znak się znajduje, z wyjątkiem miejsc, gdzie za pomocą znaku dopuszcza się postój lub zatrzymanie. Zgodnie natomiast z treścią art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym droga to ,,wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.” Analiza dokumentacji fotograficznej, znajdującej się w aktach przedmiotowej sprawy, a także treści opinii biegłego, prowadzi jednak do wniosku, że ujawnione miejsca parkowania pojazdu przez obwinionego, znajdowały się poza obszarem parkingu, gdzie dopuszczalne byłoby parkowanie.

Sąd nie uwzględnił także argumentacji obwinionego, jakoby miejsca, gdzie zaparkował samochód są usytuowane za skrzyżowaniem, które w jego ocenie odwołuje zakaz. Jak wynika z przeprowadzonych w sprawie oględzin oraz planu miejsca zdarzenia, między miejscem ustawienia znaku B-36 a posesjami S. 8A i S. 8 nie ma skrzyżowania, które odwoływałoby obowiązywanie zakazu zatrzymywania. W pobliżu miejsca parkowania pojazdu, znajduje się wyjazd z posesji (...), który z uwagi na obecność znaku B-2 mógł zostać błędnie uznany przez obwinionego za tworzący z ul. (...) skrzyżowanie.

J. M. zarzucono popełnienie trzech czynów, wypełniających znamiona ustawowe wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Odpowiedzialności z tego tytułu podlega, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Przedmiotem ochrony w powołanym wyżej przepisie jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym.

Podmiotem wykroczenia może być każdy uczestnik ruchu – czy to kierowca czy pieszy. Strona podmiotowa czynu zakłada, co do zasady, umyślność działania, nie można jednak wykluczyć nieumyślności, gdy sprawca źle ocenił np. czas potrzebny na wykonanie przejazdu przez skrzyżowanie lub nie dostrzegł w porę jakiegoś znaku.

W niniejszej sprawie, nie ulega wątpliwości, że obwiniony zdawał sobie sprawę z obowiązujących na danym odcinku znaków drogowych, jednakże przyjęta przez niego interpretacja tychże znaków, nie znajduje oparcia w przepisach ustawy z dn. 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym ani w przepisach Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budziło wątpliwości Sądu, że obwiniony w dniach 24 lutego 2019 r., 05 marca 2019 r. oraz 14 marca 2019 r. zaparkował samochód marki S. o numerze rejestracyjnym (...) na drodze przed posesjami S. 8a i S. 8, znajdującymi się poza miejscem, gdzie dozwolone jest parkowanie pojazdów. Znak B-36 był usytuowany po prawej stronie jezdni – tej samej, po której obwiniony parkował pojazd. Między znakiem a posesjami S. 8A i S. 8, wbrew twierdzeniom obwinionego nie było skrzyżowania, odwołującego zakaz. W pobliżu miejsca parkowania pojazdu, znajduje się wyjazd z posesji (...), który z uwagi na obecność znaku B-2 mógł zostać błędnie uznany przez obwinionego za tworzący z ul. (...) skrzyżowanie, co jednak w żaden sposób nie usprawiedliwia jego zachowania.

Reasumując, należy uznać, że jako osoba kierująca pojazdem, J. M., zdawał sobie sprawę, a przynajmniej powinien był zdawać sobie sprawę, że parkuje swój samochód w miejscach do tego nieprzeznaczonych. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że swoim zachowaniem obwiniony wypełnił znamiona zarzuconych mu wykroczeń.

Sprawca wykroczenia z art. 92 § 1 kw podlega karze grzywny albo karze nagany. Grzywna według kodeksu wykroczeń wynosi najmniej 20 zł, najwięcej 5000 zł. Zgodnie z art. 9 § 2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.

W ocenie Sądu, grzywna w kwocie 200 zł odpowiada dyrektywom wymiaru kary z art. 33 kw. Wymierzając karę, Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Orzeczona grzywna nie mogła mieć charakteru czysto symbolicznego, gdyż obwiniony popełnił trzy, następujące po sobie czyny i musi mieć świadomość, że nie można lekkomyślnie parkować samochodu w miejscach do tego nieprzeznaczonych, gdyż w ten sposób utrudnia się ruch innych użytkownikom drogi. Z drugiej strony, karę grzywny w takiej wysokości nie sposób uznać za nadmiernie dolegliwą, tym bardziej, że obwiniony wykonuje stosunkowo dochodowy zawód.

Sąd zasądził od obwinionego koszty postępowania w wysokości 955,36 zł na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd wymierzył opłatę w wysokości 30 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.