Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 523/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 stycznia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że G. G. (1) jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu w okresie od dnia 11 września 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku oraz, że podstawa wymiaru składek wynosi:

1.  we wrześniu 2018 roku – 2.356,40 złotych (ubezpieczenia emerytalne i rentowe); 2.356,40 złotych (ubezpieczenie wypadkowe); 2.091,07 złotych (ubezpieczenie zdrowotne).

2.  w październiku 2018 roku – 2.630,40 złotych (ubezpieczenia emerytalne i rentowe); 2.630,40 złotych (ubezpieczenie wypadkowe); 2.334,21 złotych (ubezpieczenie zdrowotne);

3.  w listopadzie 2018 roku – 2.192 złotych (ubezpieczenia emerytalne i rentowe); 2.192 złotych (ubezpieczenie wypadkowe); 1.945,18 złotych (ubezpieczenie zdrowotne);

4.  w grudniu 2018 roku – 1.918 złotych (ubezpieczenia emerytalne i rentowe); 1.918 złotych (ubezpieczenie wypadkowe); 1.702,03 złotych (ubezpieczenie zdrowotne).

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ze zgromadzonych w systemie informatycznym dokumentów wynika, że płatnik składek (...) Sp. z o.o. zgłosił G. G. (1) z tytułu wykonywania umowy zlecenia do ubezpieczenia zdrowotnego oraz złożył za niego dokumenty rozliczeniowe za okres od września do grudnia 2018 roku. Ponadto ustalono, że od 11 września do 31 grudnia 2018 roku G. G. (1) nie posiadał tytułu do ubezpieczeń społecznych, który zwalniałby z obowiązku podlegania ubezpieczeniom z tytułu umowy zlecenia zawartej z płatnikiem składek. W dniu 12 listopada 2019 roku (...) Sp. z o.o. zwróciła się do ZUS z wnioskiem o wydanie decyzji w zakresie podlegania ubezpieczeniom przez G. G. (1) z tytułu wykonywania umowy zlecenia. O wszczęciu postępowania płatnik składek i ubezpieczony zostali poinformowani pismem z dnia 25 listopada 2019 roku, zaś pismem z dnia 19 grudnia 2019 roku o jego zakończeniu. Mimo to, nie złożyli wyjaśnień w sprawie ani nie przedłożyli żadnych dokumentów. Korespondencja skierowana do ubezpieczonego wróciła do akt sprawy z adnotacją o niepodjęciu przesyłki w terminie. Tym samym stwierdzono, że G. G. (1) nie posiadał innego tytułu do ubezpieczeń społecznych od dnia 11 września 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku. Dlatego biorąc pod uwagę powyższe G. G. (1) podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od dnia 11 września 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku.

(decyzja – k. 18 verte – 19 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniosła (...) Sp. z o.o. wnosząc o jej zmianę poprzez uznanie, iż G. G. (1) jako wykonujący pracę na podstawie umowy zlecenia nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, o zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego oraz kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucono przedwczesność wydania decyzji, pomimo wiedzy ZUS o toczącym się postępowaniu przed tutejszym sądem o sygn. akt. VIII U 2203/18, w którym to płatnik składek domaga się ustalenia, iż nie ma obowiązku odprowadzania składek z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku obecnie oraz w przyszłości zatrudnionych cudzoziemców, ponieważ zatrudnianie cudzoziemców następuje na pobyt czasowy, nie mający charakteru stałego, a zatrudnieni cudzoziemcy nie posiadają kart stałego pobytu. Ponadto zarzucono naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych polegającą na wadliwym stanowisku, że przepis ten wyłącza z obowiązku podlegania ubezpieczeniu społecznemu jedynie obywateli państw obcych, których pobyt nie ma charakteru stałego i którzy są jednocześnie zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych i misjach międzynarodowych. Odwołujący wniósł także o zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. W uzasadnieniu wskazano, że płatnik składek wystąpił do ZUS z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa na podstawie art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek dotyczył interpretacji art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którym nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej. Stanowisko płatnika jest zbieżne z ugruntowaną liną orzecznictwa Sądu Najwyższego. (...) Sp. z o.o. nie ma obowiązku odprowadzania składek z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku obecnie oraz w przyszłości zatrudnianych cudzoziemców, ponieważ zatrudnienie cudzoziemców następuje na pobyt czasowy, nie mający charakteru stałego, a zatrudnieni cudzoziemcy nie posiadają kart stałego pobytu. Płatnik składek uzyskał oświadczenie pracownika G. G. (1), że jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego oraz że nie ma zamiaru stałego pobytu. Wobec takich oświadczeń płatnik składek zgłosił cudzoziemca tylko do ubezpieczenia zdrowotnego.

(odwołanie – k. 3-4 verte)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od płatnika składek na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w kwocie 180 złotych.

W uzasadnieniu wskazano, że bezspornym jest, że gdyby do wnioskodawcy nie miał zastosowania art. 5 ust. 2 ustawy systemowej to decyzja organu rentowego byłaby prawidłowa. W ocenie ZUS dla zastosowania w/w przepisu niezbędne jest wystąpienie obydwu przesłanek. Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że stanowisko płatnika jest zbieżne z ugruntowaną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego. W istocie jest wręcz przeciwnie, wskazane orzecznictwo świadczy o niezasadności odwołania. W toku toczącego się przed Sądem Okręgowym w Łodzi pod sygn. akt VIII U 2203/18 postępowania odwoławczego na rozprawie w dniu 7 października 2019 roku pełnomocnik płatnika składek powoływał się na korzystny wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2018 roku, sygn. akt III AUa 461/17. Pełnomocnik płatnika składek podnosił, że ów wyrok zapadł w identycznym stanie faktycznym jak w sprawie dotyczącej wniesionego odwołania. Jednakże pełnomocnikowi umknęło, że w tym dniu wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi już nie istniał, ponieważ Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia
1 października 2018 roku, sygn. akt I UK 194/18 uchylił wskazany wyrok i oddalił odwołanie. W uzasadnieniu wyroku, który zapadł w stanie faktycznym identycznym jak w niniejszej sprawie Sąd Najwyższy stwierdził, że o podleganiu albo niepodleganiu cudzoziemca ubezpieczeniom społecznym w Polsce z tytułu aktywności rodzącej taki obowiązek, nie decyduje charakter dokumentu pobytowego, jakim legitymuje się cudzoziemiec, ani nawet długość pobytu cudzoziemca, lecz okoliczność, czy w okresie prowadzenia działalności stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym faktyczny pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miał charakter stały, czy też czasowy. W tym ujęciu pobyt stały, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, to pobyt niezmienny w okresie realizacji tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym. Formalny status pobytu cudzoziemca na terytorium RP jest zatem nieistotny. W konsekwencji przyjęto, że cudzoziemiec prowadzący pozarolniczą działalność, jako wspólnik jednoosobowej spółki z o.o. podlegał ubezpieczeniom społecznym, gdy przebywał z tego powodu ciągle w Polsce choć jedynie na podstawie zezwolenia na czas oznaczony (wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2009 roku, II UK 11/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 134). Z takiej wykładni art. 5 ust. 2 ustawy systemowej wynika, że zarówno w przypadku pracowniczego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, jak i tytułu wynikającego z wykonywania umowy zlecenia sam zamiar czasowego przebywania na terytorium RP, czy też legitymowanie się jedynie zezwoleniem na pobyt czasowy nie mają rozstrzygającego znaczenia. Istotne jest jedynie, czy podczas wykonywania wyżej wymienionych działalności można mówić o stałym przebywaniu danej osoby na terytorium Polski. Stałe przebywanie w Polsce w okresie wykonywania tych czynności (np. zamieszkanie w Polsce i prowadzenie wykładów lub badań przez jeden semestr), chociażby przez krótki sumarycznie okres czasu determinowany czasowym zezwoleniem na pobyt, będą prowadzić do objęcia polskim systemem ubezpieczeń społecznych. Płatnik składek jest agencją pracy tymczasowej, a praca wykonywana przez ubezpieczonego, który jest obywatelem Gruzji, może być wykonywana tylko w czasie, gdy ubezpieczony przebywa w Polsce. Organ rentowy podkreślił, że przyjęcie interpretacji spornego zagadnienia proponowanej przez płatnika składek prowadziłoby do faworyzowania cudzoziemców na rynku pracy, którzy dla płatnika składek byliby znacznie atrakcyjniejszymi pracownikami/ zleceniobiorcami - niż obywatele RP, a jednocześnie byłoby bardzo niekorzystne dla osób zatrudnionych, które zostałyby pozbawione ochrony ubezpieczeniowej, nie tylko emerytalnej, rentowej czy wypadkowej. Biorąc pod uwagę powyższe, według ZUS-u do ubezpieczonego nie ma zastosowania art. 5 ust. 2 ustawy systemowej i z tytułu umowy zlecenia ubezpieczony podlega ubezpieczeniom na zasadach ogólnych przewidzianych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych: art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, art. 18 ust. 1 i 3 oraz art. 20 ust. 1.

(odpowiedź na odwołanie – k. 7-11)

Na rozprawie w dniu 14 października 2020 roku Sąd Okręgowy oddalił wniosek pełnomocnika odwołującego o zawieszenie postępowania.

(rozprawa z dnia 14 października 2020 roku 00:03:36 – 00:03:53 – płyta CD – k. 47)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2018 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością jako zleceniodawcą, a G. G. (1) (obywatelem Gruzji) jako zleceniobiorcą została zawarta umowa zlecenia na okres od dnia 11 września 2018 roku do dnia 21 września 2020 roku, zgodnie z którą ubezpieczony zobowiązany był do wykonywania prostych prac produkcyjnych. Strony ustaliły, iż zleceniobiorcy za wykonanie zlecenia będzie przysługiwało wynagrodzenie obliczane według stawki godzinowej brutto: 13,70 złotych brutto.

(umowa zlecenie – k. 27, oświadczenie – k. 36-37)

W dniu 11 września 2018 roku G. G. (1) odbył szkolenie BHP- instruktaż ogólny.

(karta instruktażu w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy – k. 30)

Płatnik składek, jako agencja pracy tymczasowej powierzył ubezpieczonemu wykonywanie w/w pracy w charakterze pracownika tymczasowego. G. G. (1) jako cudzoziemiec przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy (okres ważności od dnia 26 lipca 2018 roku do dnia 21 stycznia 2019 roku).

(oświadczenie – k. 36-37)

Pismem z dnia 6 listopada 2019 roku płatnik składek zwrócił się do organu rentowego z wnioskiem o wydanie decyzji w zakresie ustalenia podlegania ubezpieczeniom wobec G. G. (1).

(pismo – k. 3-4 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Pismem z dnia 25 listopada 2019 roku płatnik składek oraz ubezpieczony zostali powiadomieni o wszczęciu postępowania przez ZUS w sprawie obowiązku zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych G. G. (1) z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek od 11 września 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku oraz podstawy wymiaru składek.

(pismo – k. 6-7, 9-10 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Pismem z dnia 19 grudnia 2019 roku płatnik składek oraz ubezpieczony zostali powiadomieni o zakończeniu w/w postępowania.

(pismo – k. 14 – 14 verte, k.12 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Obecnie płatnik składek pozostaje w sporze sądowym z ZUS w zakresie obowiązku odprowadzania składek z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku obecnie oraz w przyszłości zatrudnianych obcokrajowców spoza Unii Europejskiej. Sprawa toczy się przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi VIII U 2203/18 (III AUa 774/20).

(notatka urzędowa- k. 43, pismo – k. 3-4 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała. Na rozprawie w dniu 14 października 2020 roku Sąd oddalił wniosek pełnomocnika skarżącego o zawieszenie niniejszego postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. W odwołaniu wnioskodawca podnosił, iż rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania przed Sądem Okręgowym w Łodzi sygn. akt VIII U 2203/18 (III AUa 774/20). Należało zauważyć, że ów wniosek nie zasługiwał jednak na uwzględnienie. Ocena zasadności wydania przez ZUS w przedmiotowej sprawie decyzji dokonywana jest przez sąd na podstawie zebranego w toku postępowania materiału dowodowego, nie zaś w oparciu o stan sprawy (VIII U 2203/18), który w istocie dotyczył wniosku płatnika składek o wydanie pisemnej interpretacji dotyczącej braku obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców, zatrudnianych przez polskiego przedsiębiorcę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazany wniosek zakreślał ramy stanu faktycznego, który posłużył do poczynienia przez sąd ustaleń, a w konsekwencji do wydania rozstrzygnięcia (VIII U 2203/18).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń odwołanie nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz.U.2020.0.266 t.j., dalej ustawa systemowa), osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy oświadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”, oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust.4. Zleceniobiorcy podlegający ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu (art. 12 ust. 1 ustawy systemowej). Zleceniobiorcy objęci obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi ubezpieczeniu chorobowemu podlegają dobrowolnie na swój wniosek (art. 11 ust. 2 ustawy systemowej). Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają zleceniobiorcy od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy (art. 13 pkt 2 ustawy systemowej).

Każda osoba objęta obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym podlega zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych. Obowiązkiem płatnika składek – z mocy art. 46 ust. 1 i art. 47 ust. 1 ustawy systemowej – jest obliczanie, rozliczanie i opłacanie należnych składek za każdy miesiąc kalendarzowy oraz przesyłanie w wyznaczonym terminie deklaracji rozliczeniowych, imiennych raportów miesięcznych oraz opłacanie składek za dany miesiąc. Płatnik składek jest zobowiązany do zgłoszenia w terminie 7 dni zleceniobiorcy do ubezpieczeń społecznych od daty powstania obowiązku ubezpieczenia oraz do zgłoszenia wyrejestrowania od dnia wygaśnięcia tytułu do ubezpieczeń społecznych (art. 36 ust.1, ust. 2, ust. 4 i ust. 11 ustawy systemowej).

Na podstawie zaś art. 66 ust. 1 pkt. 1 lit. „e” ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z 27 sierpnia 2004 roku (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1373 ze zm.) osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, które są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zleceniobiorców stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy oświadczenie usług, jeżeli w umowie o świadczenie usług określono odpłatność za jej wykonanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie (art. 18 ust. 1 i 3 w związku z art. 4 pkt ustawy systemowej).

Jak stanowi art. 20 ust. 1 w/w ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust.2 i ust.3.

Zgodnie z § 2 ust. 6 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 września 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1831) dla każdego ubezpieczonego, którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik składek w raporcie lub imiennym raporcie miesięcznym korygującym, o którym mowa w art. 41 ust. 6 ustawy, zwanym dalej „raportem korygującym”, oraz w deklaracji i deklaracji rozliczeniowej korygującej, o której mowa w art. 47 ust. 3 ustawy, zwanej dalej „deklaracją korygującą”, uwzględnia należne składki na ubezpieczenia społeczne od wszystkich dokonanych lub postawionych do dyspozycji ubezpieczonego wypłat - od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, którego deklaracja dotyczy - stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, z uwzględnieniem ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ustawy. Z powyższego wynika, że podstawę wymiaru składek stanowi przychód faktyczny wypłacony w danym miesiącu.

Do ustalenia zaś podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których wyżej mowa, z mocy art. 81 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6. Ust. 5 art. 81 stanowi, że przy ustalaniu podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne nie stosuje się ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Z kolei wymieniony ust. 6 art. 81 przewiduje, że podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy do ubezpieczonego G. G. (1) ma zastosowanie czy też nie - norma przewidziana w art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych , a zatem czy stanowisko organu rentowego w przedmiocie podlegania przez ubezpieczonego obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu od dnia 11 września 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku, jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek (...) Sp. z o.o. jest prawidłowe.

Płatnik składek (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. stał na stanowisku, że do w/w ubezpieczonego nie mają zastosowania przepisy dotyczące podlegania przez niego ubezpieczeniom społecznym w związku z zawartą umową zlecenia biorąc pod uwagę treść normy przewidzianej w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej. W jego ocenie prezentowane stanowisko jest spójne z ugruntowaną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego. W przypadku obecnie oraz w przyszłości zatrudnianych cudzoziemców nie istnieje obowiązek odprowadzania składek z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w przywołanej ustawie gdyż zatrudnienie cudzoziemców następuje na pobyt czasowy, który nie ma charakteru stałego. Z kolei zatrudnieni cudzoziemcy nie posiadają kart stałego pobytu.

Przywoływane stanowisko nie znajduje jednak zastosowania na gruncie przedmiotowej sprawy, ani nie ma odzwierciedlenia w ukształtowanym w tym temacie orzecznictwie.

W tym miejscu warto przytoczyć treść analizowanego przepisu, art. 5 ust. 2 ustawy systemowej stanowi, że nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Z wykładni w/w przepisu wynika, że zarówno w przypadku pracowniczego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym jak i tytułu wynikającego z wykonywania umowy zlecenia sam zamiar czasowego przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też legitymowanie się jedynie zezwoleniem na pobyt czasowy nie mają rozstrzygającego znaczenia. Istotne jest jedynie, czy podczas wykonywania wyżej wymienionych działalności można mówić o stałym przebywaniu danej osoby na terytorium Polski. W konsekwencji przyjazd, choćby i cykliczny (regularny), do Polski celem wykonywania pewnych aktywności zawodowych jak np. prowadzenie wykładów, czy świadczenie usług doradczych na podstawie umowy zlecenia albo umowy o pracę nie będzie powodował objęcia obywatela państwa trzeciego polskim systemem ubezpieczenia społecznego. Natomiast stałe przebywanie w Polsce w okresie wykonywania tych czynności (np. zamieszkanie w Polsce i prowadzenie wykładów lub badań przez jeden semestr), chociażby przez krótki (sumarycznie) okres czasu determinowany czasowym zezwoleniem na pobyt, będą prowadzić do objęcia polskim systemem ubezpieczeń społecznych. Tym samym z przepisu tego nie wynika wymóg łącznego spełnienia dwóch wymienionych w tym przepisie przesłanek niepodlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego przez obywateli państw obcych. Przepis ten kreuje dwie niezależne od siebie kategorie określonych w nim osób, które obowiązkowi temu nie podlegają. Są nimi - po pierwsze - obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Polski nie ma charakteru stałego oraz - po drugie - obywatele państw obcych, którzy zatrudnieni są w wymienionych w tym przepisie placówkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2019 r., I UK 194/18).

Skoro ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych określa zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, to podlegają im także obywatele państw obcych, którzy podejmują działalność stanowiącą podstawę objęcia ich obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (…). Dlatego charakter pobytu (stały albo niestały) należy odnosić w relacji do powszechnego obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, czyli do podstawy ubezpieczenia. Ten charakter nie zależy w konsekwencji od tego, jaki zamiar, co do okresu przebywania w Polsce, przejawia cudzoziemiec. Stały pobyt w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.s.u.s. podlega zatem ocenie w zależności od realizacji działalności, z której wynika ustawowy obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym. Stały pobyt to pobyt niezmienny w danym okresie, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia, przy czym nie ma większego znaczenia okoliczność dotycząca tego, jaką administracyjną gwarancję prowadzenia działalności lub zapewnienie pobytu miał w Polsce obywatel państwa obcego (…). O tym, czy dany pobyt ma charakter stały nie decyduje więc stały pobyt w sensie "długotrwałości i stałości pobytu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej", albowiem w takim wypadku wyłączeniu z ubezpieczeń społecznych podlegaliby ci cudzoziemcy, których pobyt nie ma "takich cech", choć spełnialiby warunki podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako wspólnicy jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2017 r., II UK 295/16, zob. także Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2017 r., II UK 295/16).

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony G. G. (2) przebywał w Polsce w spornym okresie czasu na podstawie wizy, która była ważna od dnia 28 lipca 2018 roku do dnia 21 stycznia 2019 roku. W ramach zawartej z płatnikiem składek umowy zlecenia w okresie od dnia 11 września 2018 roku do dnia 21 września 2020 roku ubezpieczony zobowiązany był do wykonywania prostych prac produkcyjnych za wynagrodzeniem w wysokości 13,70 złotych brutto za godzinę. Podkreślenia dodatkowo wymaga, iż wykonywania owych prac zostało powierzone cudzoziemcowi zatrudnionemu w charakterze pracownika tymczasowego, bowiem płatnik składek w tej relacji występował jako agencja pracy tymczasowej.

W świetle przytoczonego powyżej orzecznictwa wydaje się zasadnym twierdzenie, iż kategoria dokumentu jakim legitymował się ubezpieczony, a który potwierdzał jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ma drugorzędne znaczenie, zwłaszcza w konfrontacji z jego rzeczywistym, czy też faktycznym pobytem na terenie Polski oraz wykonywaniem w związku z tym prac w ramach zawartej umowy, które ściśle odnoszą się do obowiązku jakim jest podleganie ubezpieczeniom społecznym. Tym samym biorąc pod uwagę analizowany w niniejszej sprawie przypadek, pobyt na terenie Polski choćby nawet czasowy, którego ramy są ściśle określone nie oznacza, że pobyt ten nie ma charakteru stałego o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2017 r., II UK 295/16).

Termin „nie podlegają ubezpieczeniom społecznym obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego”, zawarty w treści art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, należy dekodować w powiązaniu z systemem ubezpieczenia społecznego, a nie przez odwoływanie się do przepisów o charakterze meldunkowym, ilościowym (ile razy dana osoba wjeżdża do kraju i jak długo tu pozostaje). Wobec tego uzyskanie przez cudzoziemca zezwolenia na pobyt na czas oznaczony wcale nie przeczy stałemu pobytowi w rozumieniu art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, jako że nawet taki pobyt jest również stały w sensie „niezmienny w danym okresie” (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 czerwca 2019 r., II UK 229/18).

Nie jest uprawnione założenie wykluczające z pojęcia pobytu stałego w rozumieniu w/w przepisu pobytu cudzoziemca na podstawie zezwolenia na czas oznaczony i akceptujące taki stały pobyt dopiero w przypadku zezwolenia na pobyt na czas nieoznaczony (art. 19 ust. 4 ustawy o cudzoziemcach z 1997 r.) albo zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego WE (art. 65 ust. 7 ustawy o cudzoziemcach z 2003 r.) -postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 maja 2019 r., II UK 167/18, postanowienie
Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 maja 2019 r., II UK 169/18.

Tym samym, biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone okoliczności należało uznać, że decyzja organu rentowa w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym na zasadach ogólnych, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych przez G. G. (1) w spornym okresie jako osoby wykonującej pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek jest prawidłowa. Ubezpieczony nie jest adresatem normy wskazanej w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej i jako taka nie ma do niego zastosowania.

Reasumując w związku z powyższym Sąd w punkcie pierwszym sentencji wyroku w oparciu o treść art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie uznając tym samym prawidłowość wydanej w dniu 10 stycznia 2020 roku decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł..

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w pkt drugim sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz.265).

z/odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. wnioskodawcy