Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Supińska

Protokolant: sekr. sądowy Natalia Freyer

po rozpoznaniu w dniu 06 listopada 2020 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 28 137,35 złotych ( dwadzieścia osiem tysięcy sto trzydzieści siedem złotych trzydzieści pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

-

3 721,03 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

616,14 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

783,09 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

2 573,42 złotych za okres od dnia 14 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

806,15 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

1 220,94 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

475,92 złotych za okres od dnia 18 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

2 990,74 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

-

642,47 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

619,29 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

1 416,87 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

1 929,69 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

2 642,98 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

555,66 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

1 704,02 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

591,19 złotych za okres od dnia 09 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

601,15 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

657,72 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

720,09 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

2 329,99 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

-

366,80 złotych za okres od dnia 25 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie umarza postępowanie;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 5 367 złotych ( pięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1560/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 marca 2019 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 32 997,89 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 3 721,03 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 616,14 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 783,09 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 2 573,42 złotych za okres od dnia 14 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 806,15 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 1 220,94 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 2 921,18 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 2 990,74 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 642,47 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 619,29 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 416,87 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 929,69 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 642,98 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 555,66 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 704,02 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 591,19 złotych za okres od dnia 09 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 601,15 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 657,72 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 720,09 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 329,99 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty i 2 782,08 złotych za okres od dnia 28 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na mocy zawartej umowy dostarczał pozwanemu, na podstawie odrębnych zamówień składanych przez pozwanego, towar – rybę wędzoną. Powód dostarczał ten towar do miejsc wskazanych przez pozwanego, w szczególności bezpośrednio do klientów pozwanego. Jednocześnie wraz z dostawą powód wystawiał na rzecz pozwanego faktury za dostarczony towar. Pozwany mimo terminowego dostarczania przez powoda towaru, nie regulował należności wynikających z wystawionych faktur. Wobec powyższego w dniu 12 lutego 2019 roku powód wystosował do pozwanego pismo z wezwaniem do zapłaty, które zostało podpisane przez przedstawiciela pozwanego P. M.. Odnośnie spłaty zadłużenia strony próbowały wypracować polubowne rozwiązanie, jednakże pozwany nie realizował poczynionych ustaleń. Powód ponowił wezwanie pismem z dnia 07 marca 2019 roku, a następnie skierował ostateczne wezwanie do zapłaty.

Na kwotę dochodzoną pozwem składa się także rekompensata za koszty odzyskiwania należności w kwocie 40 euro, zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 935).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 kwietnia 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2177/19 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się oddalenia powództwa oraz wskazał, że dokonał zapłaty kwoty 5 000 złotych, a także że potrąca wierzytelność wzajemną z tytułu usług marketingowych z wierzytelnością powoda dochodzoną pozwem.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż przysługuje mu roszczenie wzajemne z tytułu świadczenia na rzecz powoda szeroko rozumianych usług marketingowych w związku z przygotowaniem przez pozwanego dla powoda serii produktów dla (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością m. in. hummusu warzywnego, past warzywnych, czy past z tofu.

Pozwany wskazał, że wspólnie z powodem miał dostarczać produkty (według autorskich receptur przygotowanych przez powoda) do sieci sklepów (...). Projekt trwał od czerwca 2018 roku. Odbywały się wspólne spotkania, na których ustalono, że pozwany miał przygotowywać próby towarów, które miały być w ofercie powoda dla sieci sklepów (...), opłacał surowce, technologa, który przygotowywał próbki (kompozycje, receptury) produktów, wykonywał badania jakości oraz dostarczał te próby do siedziby właściciela sieci sklepów (...). Wszystkie te czynności zostały wykonane na koszt pozwanego. Fakturowanie za dostarczone produkty miało się odbyć przez powoda ze względu na to, że miał on już podpisaną umowę z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Zysk miał być dzielony po połowie od ceny zakupu.

Od września 2018 roku do końca kwietnia 2019 roku strony prowadziły intensywne rozmowy w sprawie rozliczenia kosztów pozwanego i wzajemnych należności, ale nie dały one żadnych rezultatów. Wobec braku porozumienia w sprawie rozliczenia kosztów usług marketingowych świadczonych przez pozwanego na rzecz powoda w dniu 31 maja 2019 roku została wystawiona faktura numer (...) na kwotę 30 750 brutto z tytułu usług świadczonych przez pozwanego na rzecz powoda. Jednocześnie wobec istnienia wzajemnych wierzytelności zostało złożone oświadczenie (na podstawie udzielonego pełnomocnictwa) z dnia 31 maja 2019 roku o potrąceniu należności wzajemnych. Wobec przeciągających się rozmów ugodowych, które nie dawały żadnego rezultatu, faktura numer (...) na identyczną kwotę została już wystawiona przez pozwanego wcześniej, bo w dniu 16 stycznia 2019 roku.

Pismem z datą w nagłówku „dnia 12 sierpnia 2019 roku” (data prezentaty: 2019-08-19, k. 84-86 akt) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. cofnął powództwo co do kwoty 5 000 złotych uiszczonej przez pozwanego po wytoczeniu powództwa i podtrzymał żądanie pozwu w pozostałej części wskazując, że powyższą kwotę zaliczył w pierwszej kolejności na zobowiązania uboczne ze wskazanych przez dłużnika faktur, a zatem ostatecznie domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 28 137,35 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 3 721,03 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 616,14 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 783,09 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 2 573,42 złotych za okres od dnia 14 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 806,15 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 1 220,94 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 475,92 złotych za okres od dnia 18 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 990,74 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 642,47 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 619,29 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 416,87 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 929,69 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 642,98 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 555,66 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 704,02 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 591,19 złotych za okres od dnia 09 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 601,15 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 657,72 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 720,09 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 329,99 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty i 366,80 złotych za okres od dnia 25 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. sprzedawał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. towar w postaci ryb, na podstawie odrębnych zamówień składanych przez kupującego. Towar ten był dostarczany do wskazanych przez kupującego podmiotów, gdyż (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. towary te następnie sprzedawał właścicielom sieci handlowych.

wydruk korespondencji mailowej – k. 32-34, 58-68 akt, zeznania świadka T. H. – protokół rozprawy z dnia 03 czerwca 2020 roku – k. 189-191 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:06:51-00:32:56), zeznania prezesa zarządu powoda K. J. – protokół rozprawy z dnia 06 listopada 2020 roku – k. 223-225 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:04:40-00:16:49)

Z tytułu powyższych transakcji (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. faktury:

-

numer (...) na kwotę 3 721,03 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 616,14 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 783,09 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 2 573,42 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 13 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 806,15 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 lutego 2019 roku,

-

(...) na kwotę 1 220,94 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 2 921,18 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 2 990,74 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 lutego 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 642,47 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 25 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 619,29 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 24 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 1 416,87 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 24 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 1 929,69 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 24 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 2 642,98 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 24 stycznia 2019 roku,

-

numer 19/12/2018 na kwotę 555,66 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 09 stycznia 2019 roku,

-

numer 18/12/2018 na kwotę 1 704,02 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 09 stycznia 2019 roku,

-

numer 16/12/2018 na kwotę 591,19 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 08 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 601,15 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 720,09 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 657,12 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 2 329,99 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 04 stycznia 2019 roku,

-

numer (...) na kwotę 2 782,08 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 26 grudnia 2018 roku.

Towar objęty powyższymi fakturami został dostarczony wskazanym kontrahentom (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i przyjęty bez zastrzeżeń.

faktury wraz z dowodami dostawy – k. 9-25 akt

W dniu 16 stycznia 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. fakturę numer (...) na kwotę 30 750 złotych, z terminem płatności do dnia 23 stycznia 2019 roku tytułem usługi marketingowej (koszty – próbki Biedronka).

faktura – k. 73 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. prowadzili negocjacje w sprawie spłaty zadłużenia (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie kwestionował posiadanego zadłużenia i jego wysokości i zobowiązał się do spłaty w ratach.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 31 stycznia 2019 roku wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. fakturę korygującą numer (...) do faktury numer (...) zmniejszając należność do 0 złotych.

faktura korygująca – k. 73 akt, zeznania świadka T. H. – protokół rozprawy z dnia 03 czerwca 2020 roku – k. 189-191 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:06:51-00:32:56), zeznania prezesa zarządu powoda K. J. – protokół rozprawy z dnia 06 listopada 2020 roku – k. 223-225 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:04:40-00:16:49)

Z uwagi na niewywiązywanie się z przyjętych ustaleń przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i kompensowanie zaległych należności z kwot bieżących bonusów, pismem z dnia 12 lutego 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do zapłaty należności z tytułu zaległych faktur.

wezwanie do zapłaty – k. 31 akt, wydruk korespondencji mailowej – k. 32-34 akt

Pismem z dnia 07 marca 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. ponownie wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do uregulowania należności ze wskazanych w piśmie faktur.

wezwanie do zapłaty – k. 35 akt, wydruk korespondencji mailowej wraz z załącznikiem – k. 36-37 akt

W dniu 17 kwietnia 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zapłacił na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 2 500 złotych tytułem należności z faktury numer (...), a w dniu 24 kwietnia 2019 roku kwotę 2 500 złotych tytułem należności z faktury numer (...).

potwierdzenia przelewów – k. 56-57 akt

W dniu 31 maja 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. fakturę numer (...) na kwotę 30 750 złotych, z terminem płatności do dnia 03 czerwca 2019 roku, tytułem usługi marketingowej (koszty – próbki Biedronka, przygotowanie próbek, koszty materiałów na próbki, wielokrotna dostawa próbek).

faktura – k. 71 akt

W dniu 31 maja 2019 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonał kompensaty swojej wierzytelności w kwocie 30 750 złotych stwierdzonej fakturą numer (...) z wierzytelnościami (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (faktury numer (...)// (...), (...), (...), 19/12/2018, 18/12/2018, 16/12/2018, (...), (...), (...), (...), (...)) wobec (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

oświadczenie o kompensacie wraz dowodem nadania – k. 71v-72v akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. współpracowały także w realizowaniu zamówień na gotowe produkty dla sieci sklepów (...).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. dostarczał część surowca (skrawki filetów rybnych) do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S., który wytwarzał produkt z wykorzystaniem tego surowca.

Te produkty od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kupował (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a następnie sprzedawał je, po doliczeniu swojej marży, (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S..

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. sprzedawał z kolei te produkty, po doliczeniu swojej marży, właścicielowi sieci sklepów (...) i ponosił koszty ich transportu.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie świadczył na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. usług marketingowych. Strony uzgodniły, że marża naliczana przez spółki w toku kolejnych transakcji sprzedaży pokrywać będzie koszty udziału każdego podmiotu w projekcie.

Strony nie ustalały zasad szczegółowych rozliczeń i partycypacji w kosztach wytwarzania produktu, ustaliły jedynie, że dzielą się marżą stanowiącą różnicę między kosztem wytworzenia a kosztem końcowym dla właściciela sieci sklepów (...) i że wszelkie koszty ponoszone przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. miała pokrywać część marży tego podmiotu w przypadającej na niego wielkości 70%. Tak samo było w przypadku (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. – koszty obsługi logistycznej tych produktów pokrywane były z przypadającej na niego części marży.

zeznania świadka T. H. – protokół rozprawy z dnia 03 czerwca 2020 roku – k. 189-191 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:06:51-00:32:56), wydruk korespondencji mailowej – k. 58-68 akt, zeznania prezesa zarządu powoda K. J. – protokół rozprawy z dnia 06 listopada 2020 roku – k. 223-225 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:04:40-00:16:49)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych i istotnych dla jej rozstrzygnięcia okoliczności. W szczególności Sąd nie oparł się na dokumentach w postaci faktur numer (...) na kwotę po 1 575 euro (k. 69, 70 akt) tytułem doradztwa w sierpniu i wrześniu 2018 roku, pozwany nie wykazał bowiem jakiegokolwiek ich związku ze swoją wierzytelnością, ani też na czym polegać miały i czego dotyczyły (w tym, że współpracy stron) owe usługi doradztwa.

Sąd oparł się uznając je za wiarygodne na zeznaniach świadka T. H., w szczególności w zakresie, w jakim świadek ten przedstawił zasady współpracy stron w realizowaniu zamówień na gotowe produkty dla sieci sklepów (...), tj. że powód dostarczał część surowca (skrawki filetów rybnych) do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S., który wytwarzał produkt z wykorzystaniem tego surowca, następnie produkty te od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. kupował powód, a następnie sprzedawał je, po doliczeniu swojej marży, powodowi, który po doliczeniu swojej marży, sprzedawał je z kolei właścicielowi sieci sklepów (...). Sąd oparł się na zeznaniach tego świadka ustalając również, że w czasie spotkania, w którym uczestniczył świadek, osoby reprezentujące pozwanego nie kwestionowały wysokości zadłużenia pozwanego, wręcz deklarowały spłatę w ratach, a także w zakresie, w jakim świadek wskazał, że między stronami był ustalony podział marży, pozwanemu przypadało 70% i miało to pokrywać wszystkie poniesione przez niego koszty, nie było zaś ustaleń co do partycypowania przez powoda w tych koszach, wynikających np. z badania surowca przez technologa.

Za wiarygodne Sąd uznał również w całości zeznania prezesa zarządu powoda K. J., w tym w szczególności oparł się na nich ustalając, że strony uzgodniły, że wszystkie koszty ponoszone przez nie przy realizacji kontraktu dla sieci sklepów (...), strony miały pokrywać we własnym zakresie z przypadających na nie części marży naliczanej odbiorcy (właścicielowi sieci sklepów (...)) i strony nie ustalały żadnych innych zasad partycypowania w kosztach którejkolwiek ze stron z tym związanych – okoliczność ta znajduje bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadka T. H..

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 06 listopada 2020 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka P. M., a także wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań osoby uprawnionej do reprezentowania pozwanego.

Sąd miał bowiem na uwadze, że zarówno ten świadek, jak i osoby uprawnione do reprezentowania pozwanego kilkukrotnie wzywani na rozprawę, nie stawiali się wskazując za każdym razem, że przebywają w Indonezji (rozprawa wyznaczona na dzień 18 grudnia 2019 roku), a następnie – że z uwagi na pandemię koronawirusa (...)2 nie są w stanie wydostać się z wyspy B. i powrócić do Polski (rozprawa wyznaczona na dzień 03 czerwca 2020 roku i na dzień 06 listopada 2020 roku).

Nadto pełnomocnik pozwanego do pisma procesowego z datą w nagłówku „dnia 30 października 2020 roku” (data prezentaty: 2020-11-04) dołączył wierzytelne tłumaczenie oświadczenia z dnia 15 października 2020 roku dyrektora agencji wizowej B., z którego wynikało, że P. M. (świadek) oraz M. M. (osoba uprawniona do reprezentowania pozwanego) przebywają w Indonezji na wyspie B., z którego to kraju „ nie ma obecnie możliwości wyjazdu do odwołania” (k. 214 akt).

Mając powyższe na uwadze, jak również okoliczność, że na rozprawie, która miała miejsce w dniu 03 czerwca 2020 roku podstawie art. 242 k.p.c. oznaczono termin do przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka P. M. oraz zeznań stron do dnia 06 listopada 2020 roku i uznając, że ziściły się okoliczności wskazane w tym przepisie, a mianowicie postępowanie dowodowe napotkało przeszkody o nieokreślonym czasie trwania – niemożność przesłuchania świadka i strony pozwanej z uwagi na ich nieobecność w kraju (co najmniej od grudnia 2019 roku) i nieznany termin powrotu („ nie ma obecnie możliwości wyjazdu do odwołania”, k. 214 akt), Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka P. M. i osoby uprawnionej do reprezentowania pozwanego (M. M.).

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że ani świadek ani osoba uprawniona do reprezentowania pozwanego w sposób należyty nie usprawiedliwili swojego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 03 czerwca 2020 roku, albowiem mimo zobowiązania (z zakreślonym terminem 30 dni do jego wykonania) nie wykazali, że w dniu rozprawy przebywali poza terytorium kraju. Nie stanowi bowiem o tym oświadczenie z dnia 15 października 2020 roku. Nadto Sąd miał na uwadze, że z przedłożonej przez powoda korespondencji mailowej z wydziałem konsularnym Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w D. wynika, że nie jest tak, że obywatele polscy nie mogą opuszczać Indonezji, a nadto były zorganizowane dwa loty repatriacyjne (k. 218 akt), co podważa wiarygodność twierdzeń pełnomocnika strony pozwanej o niemożności powrotu do kraju pozwanego i świadka.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 06 listopada 2020 roku Sąd oddalił również wniosek pozwanego o odroczenie rozprawy z powodu niestawiennictwa świadka P. M. oraz osoby uprawnionej do reprezentowania pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 214 § 1 k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli Sąd stwierdzi nieprawidłowości w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. W niniejszej sprawie żadna z powyższych okoliczności zdaniem Sądu nie wystąpiła, albowiem nie stwierdzono nieprawidłowości w doręczeniu wezwania, zaś strona pozwana była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika (który jednakże – prawidłowo zawiadomiony – nie stawił się na rozprawę wyznaczoną na dzień 06 listopada 2020 roku). Stąd brak było podstaw do odroczenia rozprawy, przy czym odróżnić je należy od podstaw prowadzących do oddalenia wniosku o przesłuchanie świadka i strony pozwanej, o czym szerzej wskazano w powyższej części uzasadnienia. Wreszcie Sąd miał na uwadze, że rozprawa ulegała kilkukrotnemu odroczeniu z uwagi na niestawiennictwo świadka (zawnioskowanego przez stronę pozwaną), strony pozwanej, czy jej pełnomocnika (przy czym dopiero po pouczeniu Sądu wykorzystano instytucję pełnomocnictwa substytucyjnego), stąd też dalsze dążenie do przeprowadzenia dowodu z zeznań tego świadka i stron Sąd uznał za prowadzące jedynie do przedłużenia postępowania, tym bardziej, że – jak wskazał sam pełnomocnik pozwanego – świadek P. M. i M. M. jako osoba uprawniona do reprezentowania pozwanego – „nie mają możliwości wyjazdu (z Indonezji – przyp. mój) do odwołania”, a także że roszczenie powoda nie było kwestionowane (poza zarzutem potrącenia), a to pozwany podejmując obronę w procesie poprzez podniesienie zarzutu potrącenia (wygaśnięcia zobowiązania wskutek oświadczenia o potrąceniu), obciążony był ciężarami wynikającymi z art. 6 k.c. i to jego obciąża pominięcie dowodu z zeznań świadka i strony pozwanej z powodu przeszkody o nieokreślonym czasie trwania. Sąd podziela przy tym pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 grudnia 2013 roku (sygn. akt III CZP 78/13), że z zasady rzetelnego procesu, obowiązku uczestników działania zgodnego z dobrymi obyczajami (art. 3 k.p.c.) oraz celu procesu, którym jest rzeczywista ochrona praw podmiotowych wynikających z prawa materialnego wywodzona jest autonomiczna konstrukcja nadużycia prawa na gruncie prawa procesowego. Zasada ta może mieć zastosowanie w sytuacji, w której określone uprawnienie mieści się w dyspozycji normy procesowej, ale skorzystanie z niego służyłoby innemu celowi niż uzyskanie praw podmiotowych, a skutek wykonania tego uprawnienia byłby sprzeczny z funkcją przepisów i ekonomią procesową. Zakaz nadużywania praw procesowych stanowi, obok zasady efektywności i równouprawnienia stron, istotny składnik rzetelnego procesu. Sąd może i powinien przeciwdziałać podejmowaniu przez stronę czynności tamujących tok postępowania i tym samym pozbawiających przeciwnika procesowego uzyskania efektywnej ochrony.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pismem z datą w nagłówku „dnia 12 sierpnia 2019 roku” (data prezentaty: 2019-08-19, k. 84-86 akt) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. cofnął powództwo co do kwoty 5 000 złotych uiszczonej przez pozwanego po wytoczeniu powództwa i podtrzymał żądanie pozwu w pozostałej części wskazując, że powyższą kwotę zaliczył w pierwszej kolejności na zobowiązania uboczne ze wskazanych przez dłużnika w potwierdzeniu przelewu faktur.

Zgodnie z treścią art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W niniejszej sprawie powód cofnął pozew w zakresie żądania kwoty 5 000 złotych przed rozpoczęciem rozprawy, a zatem zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności nie była wymagana. Sąd zaś oceniając powyższą czynność procesową powoda z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 203 k.p.c. nie dopatrzył się, ażeby była ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa, zwłaszcza, że podstawą cofnięcia pozwu w zakresie wynikającym z oświadczenia powoda była zapłata dokonana przez pozwanego.

Uznając zatem, iż czynność powoda jest zgodna z prawem, Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i art. 203 § 4 k.p.c. a contrario umorzył postępowanie w zakresie wynikającym z oświadczenia o cofnięciu pozwu (punkt drugi wyroku).

W niniejszej sprawie, uwzględniając powyższe cofnięcie powództwa, powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. domagał się ostatecznie zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 28 137,35 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 3 721,03 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 616,14 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 783,09 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 2 573,42 złotych za okres od dnia 14 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 806,15 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 1 220,94 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 475,92 złotych za okres od dnia 18 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 990,74 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 642,47 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 619,29 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 416,87 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 929,69 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 642,98 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 555,66 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 704,02 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 591,19 złotych za okres od dnia 09 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 601,15 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 657,72 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 720,09 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 329,99 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty i 366,80 złotych za okres od dnia 25 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu swoje roszczenie wywodząc z umowy sprzedaży towarów wyszczególnionych w załączonych do pozwu fakturach.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. podniósł zarzut spełnienia świadczenia w kwocie 5 000 złotych – co skutkowało cofnięciem pozwu w zakresie, jak w treści pisma powoda z datą w nagłówku „dnia 12 sierpnia 2019 roku” (data prezentaty: 2019-08-19, k. 84-86 akt) i umorzeniem postępowania w części cofniętego powództwa, o czym szerzej w powyższej części uzasadnienia, a także zarzut wygaśnięcia roszczenia powoda w pozostałej części w związku z potrąceniem tej wierzytelności z wierzytelnością pozwanego wobec powoda w kwocie 30 750 złotych tytułem wynagrodzenia za świadczenie na rzecz powoda usług marketingowych (koszty – próbki Biedronka, przygotowanie próbek, koszty materiałów na próbki, wielokrotna dostawa próbek).

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na rzecz kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Sprzedaż jest umową konsensualną, odpłatną, wzajemną, zobowiązującą. Obowiązkiem sprzedawcy jako strony tej umowy jest przeniesienie prawa własności rzeczy oraz wydanie rzeczy kupującemu, zaś obowiązkiem kupującego jest zapłata ceny.

Poza sporem pozostawało, że powód dostarczył towar wyszczególniony na załączonych do pozwu fakturach w ilości, jakości i asortymencie zgodnym z zamówieniami pozwanego. Pozwany zatem zobowiązany był do zapłaty ceny za przedmiotowy towar w terminie płatności ustalonym przez strony. Nie kwestionował on bowiem ani faktu prawidłowego wykonania zobowiązania przez powoda, ani też wysokości roszczenia.

Rolą Sądu w świetle wskazanych powyżej okoliczności i podniesionych zarzutów było tym samym rozstrzygnięcie w przedmiocie skuteczności i zasadności zgłoszonego przez pozwanego zarzutu potrącenia.

Zgodnie z treścią art. 498 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Podkreślić przy tym należy, że zarzut potrącenia jest nie tylko oświadczeniem wymaganym w świetle art. 499 k.c. składanym powodowi w celu umorzenia się wzajemnych wierzytelności, lecz jest także żądaniem skierowanym do sądu, aby uznając jego skuteczność, uwzględnił to umorzenie wierzytelności powoda i w takim zakresie oddalił jego powództwo. Dla osiągnięcia tego skutku pozwany powinien zatem zindywidualizować swoją wierzytelność oraz skonkretyzować jej zakres przedstawiony do potrącenia z wierzytelnością powoda, wskazując przesłanki jej powstania, wymagalność i wysokość oraz dowody w celu ich wykazania.

Skoro bowiem pozwany zgłosił zarzut potrącenia (a dokładniej – zarzut wygaśnięcia zobowiązania wskutek dokonanego potrącenia) przedstawiając do potrącenia z dochodzonym roszczeniem swoją wierzytelność w kwocie 30 750 złotych, to zgodnie z treścią art. 6 k.c. powinien wykazać istnienie i wysokość tej wierzytelności. Jak podkreślił zaś Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 08 sierpnia 2005 roku (sygn. akt I ACa 1053/05) zarzut potrącenia jest w istocie formą dochodzenia roszczenia, zrównaną w skutkach z powództwem. Mają zatem do niego zastosowanie wymagania stawiane wobec pozwu w zakresie określenia żądania, przytoczenia okoliczności faktycznych oraz wskazania dowodów na ich poparcie, a w szczególności dokładne określenie wierzytelności, jej wysokości, a wreszcie wykazania jej istnienia. Samo oświadczenie o potrąceniu nie jest jeszcze dowodem na istnienie przesłanek potrącenia ustawowego z art. 498 k.c. i samo w sobie nie stanowi źródła kreacji wierzytelności.

Dla wykazania istnienia i wysokości swojej wierzytelności pozwany przedłożył fakturę numer (...) z dnia 16 stycznia 2019 roku, która następnie została skorygowana do należności w kwocie 0 złotych oraz fakturę numer (...) z dnia 31 maja 2019 roku na tą samą kwotę (co faktura numer (...)) i z tego samego tytułu, tj. na kwotę 30 750 złotych tytułem usługi marketingowej (koszty – próbki Biedronka, przygotowanie próbek, koszty materiałów na próbki, wielokrotna dostawa próbek).

W tym miejscu wskazać należy, że faktury jako dokumenty prywatne, chociaż zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, to jednak w świetle orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2004 roku (w sprawie o sygn. akt IV CK 474/03), które podziela Sąd w niniejszym składzie, należy traktować jako samodzielny środek dowodowy, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Powyższa ocena powinna być więc dokonywana z uwzględnieniem specyfiki tego dokumentu, który jest jednak przecież dokumentem rozliczeniowym i z którego wynika jedynie, że określony podmiot (wystawca faktury) wystawił dokument rozliczeniowy w postaci faktury obejmującej określoną kwotę w stosunku do innego podmiotu. Ocena charakteru dokumentów prywatnych prowadzi do wniosku, że sąd może oczywiście wyrokować także w oparciu o treść takich dokumentów, ale jedynie w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi, co jednakże w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Podkreślić jeszcze raz należy, że faktura jest jedynie dokumentem rozrachunkowym i nie stanowi samoistnego dowodu zawarcia umowy i jej wykonania w sposób uzasadniający żądanie zapłaty ani wysokości należności, w sytuacji zaprzeczania przez pozwanego istnieniu takiej umowy między stronami, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Powód bowiem zaprzeczał, jakoby pozwany świadczył na rzecz powoda jakiekolwiek usługi marketingowe oraz wskazywał, co znajdowało potwierdzenie w zeznaniach świadka T. H., że strony uzgodniły, że marża naliczana przez nie w toku kolejnych transakcji sprzedaży na towarze dostarczanym do sieci sklepów (...) pokrywać będzie koszty udziału każdego podmiotu w projekcie (z tym że 70% wartości tej marży przypadało pozwanemu) oraz że strony nie ustalały innych zasad rozliczeń w kosztach wytwarzania i dystrybucji produktu.

W okolicznościach analizowanej sprawy strona pozwana winna zatem innymi środkami dowodowymi, aniżeli faktura ( nota bene wystawiona po raz drugi na to samo zdarzenie gospodarcze) dążyć do wykazania zasadności swoich roszczeń, czego w żadnej mierze nie uczyniła nie wykazując ani faktu świadczenia owych „usług marketingowych”, ani istnienia porozumienia stron w zakresie partycypowania w kosztach przygotowywania i badania próbek produktów dla sieci sklepów (...), ani też zasad rozliczeń innych niż wskazywanych przez powoda, a wreszcie i wysokości poniesionych kosztów z tego tytułu.

W świetle powyższego dokument prywatny w postaci faktury, w sytuacji kwestionowania faktu istnienia między stronami umowy o świadczenie usług marketingowych, czy jakichkolwiek porozumień w kwestii rozliczeń kosztów przygotowania próbek produktów, nie może stanowić samoistnego dowodu na okoliczność zawarcia i wykonania takiej umowy przez pozwanego na rzecz powoda, jak i wysokości należnego mu z tego tytułu wynagrodzenia.

Tym samym zgłoszony przez pozwanego zarzut potrącenia Sąd uznał za bezskuteczny.

Na marginesie jedynie wskazać należy, że aby mogło dojść do umorzenia wierzytelności konieczne jest nie tylko złożenie oświadczenia o potrąceniu, ale również i zaistnienie pozostałych przesłanek, w tym przesłanki wymagalności roszczenia pozwanego.

Wymagalność następuje zgodnie z treścią art. 455 k.c. wraz z nadejściem terminu spełnienia świadczenia. Jeżeli termin ten nie został określony w ustawie, czynności prawnej, orzeczeniu właściwego organu ani nie wynika z właściwości zobowiązania, wymagalność następuje wraz z wezwaniem dłużnika przez wierzyciela do spełnienia świadczenia niezwłocznie lub we wskazanym okresie.

Jak wynikało z faktury numer (...) wystawionej przez pozwanego w dniu 31 maja 2019 roku pozwany wyznaczył powodowi termin do zapłaty kwoty 30 750 złotych w ciągu 3 dni (do dnia 03 czerwca 2019 roku), co oznacza, że wyznaczony powodowi termin do zapłaty upłynął z dniem 03 czerwca 2019 roku i z tym dniem dopiero roszczenie pozwanego stało się wymagalne. Jednocześnie jak wynika z oświadczenie pozwanego o potrąceniu wzajemnych wierzytelności oświadczenie to zostało złożone w dniu 31 maja 2019 roku, a zatem w sytuacji gdy wierzytelność pozwanego nie była jeszcze wymagalna (nie upłynął termin zapłaty), co przesądza o tym, że oświadczenie o potrąceniu nie było skuteczne. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 października 2005 roku w sprawie o sygn. akt III CK 90/05 dla skutecznego potrącenia konieczne jest, aby wymagalna była co najmniej wierzytelność przysługująca osobie, która dokonuje potrącenia. Tymczasem pozwany w niniejszej sprawie złożył oświadczenie przedwcześnie, przed upływem terminu wyznaczonego powodowi na zapłatę, a więc zanim jego (pozwanego) wierzytelność stała się wymagalna. Wskutek powyższego oświadczenie o potrąceniu nie było skuteczne i nie mogło prowadzić również i z tego powodu do umorzenia wierzytelności powoda.

W związku z tym, że poza zarzutem potrącenia, który w ocenie Sądu był nieskuteczny, pozwany nie kwestionował roszczenia powoda za pomocą innych zarzutów, roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości i nie było także wątpliwości, że powodowi przysługiwała również rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 935) przeliczona według kursu Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym roszczenie stało się wymagalne, tj. w kwocie 172 złotych (40 x 4,30 złotych, kurs z dnia 31 grudnia 2018 roku jako ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym roszczenie z pierwszej zaległej faktury stało się wymagalne (styczeń 2019 roku).

Wskazać należy, że przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 935) w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu przedmiotowa rekompensata przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione i bez konieczności wzywania dłużnika do jej zapłaty. Roszczenie o taką rekompensatę powstaje po upływie terminów zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 2015 roku, sygn. akt III CZP 94/15), tj. wtedy gdy wierzyciel nabywa prawo do odsetek, czyli gdy spełnił swoje świadczenie oraz nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Niewątpliwie zaś należności z przedmiotowych faktur pozwany w terminie zapłaty nie uiścił, mimo że był do tego zobowiązany. Jak wskazał w uzasadnieniu uchwały z dnia 11 grudnia 2015 roku wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 94/15 Sąd Najwyższy przewidziane w art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 935) uprawnienie wierzyciela jest oderwane od spełnienia przez niego dodatkowych warunków poza tym, że spełnił on swoje świadczenie oraz nabył prawo do żądania odsetek. Jest to uprawnienie, które nie zależy od tego, czy wierzyciel poniósł w konkretnej sytuacji jakikolwiek uszczerbek związany ze spełnieniem przez dłużnika jego świadczenia z opóźnieniem. Skoro zaś celem dyrektywy, której przedmiotowy przepis jest implementacją, jest zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, to uprawnienie do żądania od dłużnika zryczałtowanego zwrotu kosztów odzyskiwania należności należy postrzegać jako jeden ze środków służących realizacji tego celu. Podobnie jak obowiązek zapłaty odsetek nie jest związany z koniecznością wykazywania, że wierzyciel poniósł szkodę i że niewykonanie świadczenia w terminie było spowodowane okolicznościami, za które dłużnik ponosił odpowiedzialność, także obowiązek zapłaty równowartości 40 euro nie jest zależny od tych okoliczności. Celem jego wprowadzenia, podobnie jak celem ustalenia względnie krótkich terminów zapłaty, na co strony w umowach mają tylko ograniczony wpływ, było zwiększenie dolegliwości wobec dłużnika, który nie spełnia świadczenia w terminie. Prawodawca unijny uznał bowiem, że należy wprowadzić dodatkowe środki, które zapobiegać mają negatywnemu wpływowi, jaki opóźnienia w płatnościach powodują dla płynności finansowej, a co za tym idzie finansów przedsiębiorstw.

Mając na względzie powyższe Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 4, art. 7 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 935) oraz na podstawie art. 498 k.c., art. 499 k.c. w zw. z art. 6 a contrario zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 28 137,35 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot: 3 721,03 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 616,14 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 783,09 złotych za okres od dnia 24 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 2 573,42 złotych za okres od dnia 14 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 806,15 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 1 220,94 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 475,92 złotych za okres od dnia 18 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 990,74 złotych za okres od dnia 05 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 642,47 złotych za okres od dnia 26 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 619,29 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 416,87 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 929,69 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 642,98 złotych za okres od dnia 25 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 555,66 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 1 704,02 złotych za okres od dnia 10 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 591,19 złotych za okres od dnia 09 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 601,15 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 657,72 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 720,09 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, 2 329,99 złotych za okres od dnia 05 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty i 366,80 złotych za okres od dnia 25 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 108 k.p.c., kierując się zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca jest zobowiązana zwrócić przeciwnikowi koszty postępowania w sprawie. Powód wygrał niniejszą sprawę w zakresie, w jakim Sąd uwzględnił powództwo oraz w zakresie, w jakim cofnął pozew ze względu na zaspokojenie wymagalnego roszczenia po wytoczeniu powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 06 listopada 1984 roku wydanego w sprawie o sygn. akt IV CZ 196/84).

Mając to na uwadze Sąd zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 5 367 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się kwoty: 1 650 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, 3 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami), 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 100 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od wniosku o zabezpieczenie roszczenia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 28 listopada 2020 roku