Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 584/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2016 roku w Człuchowie na rozprawie

sprawy

z powództwa J. N. (1)

przeciwko (...) Sp. z o.o. Sp. k-a. w P.

o odszkodowanie i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę

1.  oddala powództwo,

2.  nakazuje pobrać od powoda J. N. (1) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 3.250,00 zł (trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych w sprawie,

3.  przyznaje r.pr. M. P. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 8.856,00 zł (osiem tysięcy osiemset pięćdziesiąt sześć złotych) zawierającą podatek od towarów i usług z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 584/14

UZASADNIENIE

Powód – J. N. (1) wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. o zapłatę kwoty 75.000,00 złotych tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za poniesiony uszczerbek na zdrowiu w postaci utraty wzroku lewego oraz za brak przestrzegania przepisów BHP oraz o zasądzenie 10.000,00 złotych na rzecz Fundacji (...) dla osób niepełnosprawnych, na cele charytatywne.

W uzasadnieniu wskazał, że wykonywał pracę u pozwanego w C., na dziale stolarni. Podczas pracy przy pile doszło do uszkodzenia lewego oka. Podkreślił również, że pozwany nie przestrzegał przepisów BHP, albowiem nie sprawdzał stanu starych maszyn, a kierownik pozwanego znęcał się psychicznie i fizycznie nad pracownikami, zastraszał ich. Pozwany zaznaczył, że tytułem zadośćuczynienia żąda kwoty 35.000,00 złotych za to, że nie widzi na lewe oko, bo ma je cały czas zapuchnięte, jak również czeka go poważny zabieg.

W piśmie procesowym z dnia 25 września 2013 roku powód sprecyzował swoje roszczenia wskazując, że tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania żąda kwot po 35.000,00 złotych oraz kwoty 15.000,00 złotych na rzecz Fundacji (...), na cele charytatywne.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że powód był zatrudniony u pozwanego od 8 października 2012 roku do dnia 21 maja 2013 roku na podstawie kolejnych umów o dzieło. Podkreślił, że powód sam złożył wniosek w dniu 18 września 2012 roku, który został zaopiniowany przez poszczególne służby, jak również, że przed podpisaniem umowy o dzieło powód został należycie pouczony o warunkach umowy i je zaaprobował. Zaznaczył nadto, że przed przystąpieniem do wykonywania pracy, w dniu 3 października 2012 roku, powód przebył badania lekarskie i uzyskał stosowne zaświadczenie lekarskie wydane przez lekarza medycyny pracy. W zaświadczeniu tym lekarz medycyny pracy zaświadczył posiadanie przez powoda odpowiedniego stanu zdrowia potrzebnego do wykonywania pracy na stanowisku stolarz – tapicer, transport ręczny oraz wykonywanie pracy na wysokości do 3 m i obsługa maszyn w ruchu. Pozwany wskazał także, iż powód w dniu 8 października 2012 roku przeszedł szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, został zapoznany z zagrożeniem i ryzykiem zawodowym oraz przebył stosowne szkolenie w zakresie problematyki przeciwpożarowej, co potwierdził własnoręcznym podpisem. Jednocześnie pozwany przyznał, że w dniu 14 lutego 2013 roku, o godzinie 12 – tej, podczas pracy powoda na maszynie – pilarce poprzecznej, doszło do nieoczekiwanego odpadnięcia sęka deski, co spowodowało następnie szarpnięcie deski przytrzymywanej dłonią prawej ręki i przesunięcia dłoni w kierunku wirującej piły. W konsekwencji końcówka palca II prawej ręki została poszarpana. Kość palca nie została uszkodzona. Pozwany podkreślił, że powód podczas pracy na pilarce, nie używał rękawic roboczych. Powód został zaopatrzony przez lekarza Zakładu (...) w C., a w dniu 19 lutego 2013 roku skierowany do poradni chirurgicznej.

Pozwany zaznaczył, że nic nie wie o wypadku, którego efektem jest utrata wzroku przez powoda.

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 roku, wydanym w sprawie V P (...), Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu Sądowi Pracy w Człuchowie.

Na rozprawie w dniu 27 października 2014 roku powód oświadczył, że nie wnosi o ustalenie, iż strony łączył stosunek pracy i podtrzymał roszczenie w pozostałym zakresie.

Postanowieniem z dnia 27 października 2014 roku, wydanym w sprawie IV P(...), Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy, przekazał sprawę według właściwości do Wydziału I Cywilnego Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód – J. N. (1) podczas odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w C., w dniu 18 września 2012 roku złożył wniosek o zatrudnienie na podstawie umowy o dzieło w spółce (...) sp. z o.o. z uwagi na zadłużenie alimentacyjne.

bezsporne, nadto porównaj kserokopia wniosku k. 26 – 28.

W dniu 3 października 2012 roku powód przeszedł badania lekarskie, podczas których nie stwierdzono u niego przeciwskazań zdrowotnych do podjęcia i wykonywania pracy na stanowisku stolarz – tapicer – transport ręczny, praca na wysokości do 3m i obsługa maszyn w ruchu.

W dniu 8 października 2012 roku powód zawarł umowę z (...) sp. z o.o. spółka komandytowo akcyjna z siedzibą w P. umowę o dzieło, na podstawie której na stanowisku stolarz – tapicer zobowiązał się on realizować dzieło polegające na wykonaniu elementów z płyty wiórowej do mebli tapicerowanych. Kolejne umowy o dzieło z (...) sp. z o.o. spółka komandytowo akcyjna z siedzibą w P. powód zawarł również w dniu 22 października 2012 roku, 22 listopada 2012 roku, 19 marca 2013 roku .

W dniu 20 kwietnia 2013 roku powód zawarł umowę o dzieło z (...) sp. z o.o. sp. komandytowo akcyjna z siedzibą w P., następcą prawnym (...) sp. z o.o. spółka komandytowo akcyjna z siedzibą w P..

bezsporne, nadto porównaj kserokopia zaświadczenie lekarskie k. 29, karta szkolenia z dnia 8 października 2012 roku k. 30 – 30v, umowa o dzieło k. 31- 33, k. 3636 – 38, k. 41 – 43, k. 48 – 50, k. 53 – 55.

Przed przystąpieniem do świadczenia pracy powód odbył instruktaż ogólny i stanowiskowy z zakresu BHP oraz ochrony przeciwpożarowej, który został przeprowadzony przez specjalistę ds. BHP L. R.. Fakt odbycia szkolenia powód potwierdził własnoręcznym podpisem.

bezsporne, nadto porównaj kserokopia zaświadczenie lekarskie k. 29, karta szkolenia z dnia 8 października 2012 roku k. 30 – 30v, umowa o dzieło k. 31- 33, k. 3636 – 38, k. 41 – 43, k. 48 – 50, k. 53 – 55.

Uchwałą Zgromadzenia Wspólników (...) spółka z o.o. z dnia 24 września 2012r. doszło do przekształcenia pozwanego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę (...) z siedzibą w P.. Spółka powstała w wyniku połączenia (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o.

Pozwany (...) sp. z o.o. spółka komandytowo – akcyjna z siedziba w P. jest następcą prawnym (...) sp. z o.o.

bezsporne, nadto dowód: KRS k. 87 – 94, 196 – 203.

W dniu 14 lutego 2013 roku, w godzinach południowych, podczas świadczenia przez powoda pracy przy pilarce poprzecznej, doszło do odpadnięcia sęku z deski, co spowodowało szarpnięcie deski przytrzymywanej przez niego dłonią prawej ręki, a następnie przesunięcie się dłoni w kierunku wirującej piły. Powód doznał urazu końcówki palca II prawej ręki, a mianowicie poszarpania koniuszka palca, ale bez uszczerbku kości.

Powód został doprowadzony do ambulatorium, gdzie opatrzono go, a następnie w dniu 19 lutego 2012 roku powód został skierowany do poradni chirurgicznej.

Powód podczas wykonywania pracy przy pilarce nie używał rękawic roboczych.

przyznane, nadto dowód: książka zdrowia osadzonego k. 111 (k.23), porównaj kserokopia wyjaśnienia poszkodowanego k. 68 - 68v, notatka służbowa k. 69, wniosek informacyjny k. 70.

W dniu 21 maja 2013 roku powód ubył z Zakładu Karnego w C..

Od dnia 4 sierpnia 2015 roku powód przebywa na wolności.

bezsporne, porównaj kserokopia wniosku z dnia 19 września 2012 roku k. 36.

W maju 2013 roku u powoda stwierdzono zaczerwienienie oka lewego, a następnie w dniu 17 lipca 2013 roku zdiagnozowano gradówkę powieki górnej oka lewego. W sierpniu powód był konsultowany okulistycznie z uwagi na utrzymujący się obrzęk powieki górnej lewej i stanu zapalnego, utrzymującego się od maja 2013 roku.

U powoda nie stwierdzono zmian w narządzie wzroku, miał on prawidłową ostrość wzroku i nie wymagał leczenia.

dowód: książka zdrowia osadzonego k. k. 111 (k. 31), opinia biegłej sądowej z zakresu okulistyki k. 128 – 130, k. 216, 223.

Sad zważył co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód – J. N. (1) w dniu 14 lutego 2013 roku związany był umową o dzieło z poprzednikiem prawnym pozwanego - (...) sp. z o.o. spółka komandytowo akcyjna z siedzibą w P. i świadczył pracę na stanowisku stolarz – tapicer, jak również, że odbył on szkolenie w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej.

Niewątpliwym jest również, że powód w dniu 14 lutego 2013 roku pracował przy pilarce i doznał urazu końcówki palca II prawej ręki, a mianowicie poszarpania koniuszka palca, ale bez uszczerbku kości oraz, że podczas pracy nie używał rękawic ochronnych.

Kwestią sporną było natomiast ustalenie czy podczas tego zdarzenia w dniu 14 lutego 2013 roku powód doznał również uszkodzenia lewego oka, a nadto czy pozwany przestrzegał przepisów BHP. Wyjaśnienie tych okoliczności miało bowiem zasadnicze znaczenie dla odpowiedzialności strony pozwanej i zasadności roszczeń dochodzonych przez powoda w toku niniejszego procesu.

Wprawdzie powód jako podstawę swojego roszczenia wskazał art. 415 kc, jednakże Sąd nie jest związany podstawą materialną żądania.

Przede wszystkim należy podkreślić, że powód w dniu 14 lutego 2013 roku świadczył pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej – umowy o dzieło w zakładzie wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody.

W takiej sytuacji ewentualna odpowiedzialność pozwanego za powstałą szkodę powinna być rozważana pod kątem przesłanek wynikających z treści art. 435 kpc.

Zgodnie bowiem z treścią art. 435 § 1 kc prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Z powyższego wynika zatem, że przesłankami odpowiedzialności, które podlegają udowodnieniu przez poszkodowanego, zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru uregulowaną w art. 6 kc, są ruch przedsiębiorstwa, szkoda oraz związek przyczynowy między ruchem a szkodą.

Przesłanka "ruchu przedsiębiorstwa" odnosi się do funkcjonowania przedsiębiorstwa jako całości, a nie do ruchu jego poszczególnych elementów (urządzeń). Dlatego też nie jest konieczne, by szkodę spowodowało urządzenie wprawiane w ruch siłami przyrody. Wystarczy, by istniał adekwatny związek przyczynowy między funkcjonowaniem przedsiębiorstwa (zakładu) jako całości a powstałą szkodą. Przy czym kompensacji, na podstawie cytowanego przepisu, podlegają szkody zarówno na osobie jak i na mieniu.

Dla ustalenia odpowiedzialności poszkodowany musi również wykazać związek przyczynowy między ruchem przedsiębiorstwa, a powstała szkodą. Podkreślić przy tym należy, że szkoda występuje wtedy, gdy nastąpiła w wyniku zdarzenia funkcjonalnie powiązanego z działalnością przedsiębiorstwa, choćby nie było bezpośredniej zależności między użyciem sił przyrody a szkodą (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1963 roku, II CR 116/63, OSP 1965, Nr 5, poz. 94). Przy czym ruch przedsiębiorstwa musi mieć charakter conditio sine qua non dla wystąpienia szkody (por. T. Dybowski, [w:] System, t. III, cz. 1, s. 270; M. Safjan, [w:] Pietrzykowski, Komentarz 2011, art. 435, Nb 14).

Istotnym jest nadto, że odpowiedzialność na podstawie art. 435 kc jest odpowiedzialnością na zasadzie ryzyka, a zatem nie ma ona charakteru absolutnego. Oznacza to, że prowadzący przedsiębiorstwo może zwolnić się od ponoszenia odpowiedzialności za szkodę, jeżeli wykaże, że nastąpiła ona na skutek okoliczności egzoneracyjnych, a mianowicie wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego, wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą prowadzący nie ponosi odpowiedzialności.

Ciężar udowodnienia tych okoliczności egzoneracyjnych spoczywa na osobie, która dąży do wyłączenia swojej odpowiedzialności, zgodnie z treścią art. 6 kc. Nie musi ona jednak oczywiście ich wykazywać, jeżeli poszkodowany nie udowodnił przesłanek odpowiedzialności.

Z powyższego wynika zatem, że kwestia uprawnienia powoda do skutecznego domagania się przedmiotowego zadośćuczynienia i odszkodowania uzależniona była od ustalenia w pierwszej kolejności, czy pozwany, jako prowadzący przedsiębiorstwo wprawiane w ruch siłami przyrody ponosi w jakimkolwiek stopniu odpowiedzialność za ten wypadek, czy też nastąpiła którakolwiek z przesłanek egzoneracyjnych.

W ocenie Sądu, roszczenie strony powodowej – J. N. (1) nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem powód nie wykazał aby podczas pracy przy pilarce poprzecznej w dniu 14 lutego 2013 roku poniósł szkodę w postaci urazu lewego oka na skutek uderzenia sękiem.

Zaoferowany w sprawie materiał dowody potwierdza jedynie, że w dniu 14 lutego 2013 roku powód doznał wyłącznie urazu końcówki palca II prawej ręki, a mianowicie poszarpania koniuszka palca, ale bez uszczerbku kości podczas pracy przy pilarce. Przy czym przyczyną tego uszkodzenia było przede wszystkim niewłaściwe postępowanie samego powoda, który nie używał rękawic roboczych podczas pracy przy pilarce. Okoliczności te nie były kwestionowane przez powoda, a zatem należy uznać je za przyznane w myśl art. 230 kpc.

Podkreślić należy również, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wpisów w książeczce zdrowia osadzonego, nie wynika aby powód w dniu 14 lutego 2013 roku zgłaszał jakikolwiek uraz czy też dolegliwości lewego oka. Co więcej pierwsze wpisy dotyczące problemów z lewym okiem, pojawiły się dopiero w maju 2013 roku i dotyczyły one wyłącznie powieki lewej górnej. Istotnym jest nadto, że ostatecznie w sierpniu 2013 roku schorzenie to zdiagnozowano jako gradówkę. Wynika to także z opinii biegłej sądowej z zakresu okulistyki H. S. (1), która na podstawie dokumentacji medycznej nie stwierdziła żadnych urazów mechanicznych oka lewego. Podkreśliła, że w narządzie wzroku powoda nie stwierdzono podczas badania okulistycznego w dniu 10 czerwca 2013 roku, żadnych zmian czy też dolegliwości, a co więcej powód miał prawidłową ostrość wzroku i nie wymagał leczenia. Zaznaczyła również, że proces zapalny powoduje dyskomfort i okresowe trudności w patrzeniu ze względu na obrzęk, nie powodując jednocześnie zmian w gałce ocznej i utraty widzenia (dowód: opinia biegłej sądowej H. S. k. 128 – 130).

Sąd dał wiarę tej opinii, mimo że została ona sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji medycznej powoda, bez jego bezpośredniego badania, albowiem jest ona spójna, logiczna i zgodna z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Ponadto biegła sądowa oświadczyła, że skoro nie pojawiło się żadne nowe schorzenie oka, to bezpośrednie badanie wzroku powoda nie będzie miało wpływu na sporządzoną opinię (dowód: oświadczenia k. 216 i 223).

Niewątpliwym natomiast jest, że powód w toku niniejszego procesu, nie zgłaszał żadnych innych dolegliwości narządu wzroku w zakresie lewego oka.

W ocenie Sądu, zeznania świadka K. M. nie miały natomiast istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek ten zeznał bowiem, że pracował z powodem w okresie od dnia 8 do 26 października 2013 roku, jak również, że wszelkie informacje na temat przebiegu zdarzenia jakie miało miejsce w dniu 14 lutego 2013 roku i odniesionego przez powoda urazu w postaci uszkodzenia lewego oka, posiadał wyłącznie z relacji samego powoda (dowód: zeznania świadka K. M. 00:03:40, 00:06:25 k. 260v). Z zeznań tego świadka nie wynika również aby pozwany nie przestrzegał przepisów BHP, jak również aby znęcał się nad powodem (dowód: zeznania świadka K. M. 00:09:56, 00:11:33 k. 260v).

Wobec powyższego, skoro powód J. N. (1) nie wykazał w toku niniejszego procesu aby w dniu 14 lutego 2013 roku, oprócz uszkodzenia palca, doznał również szkody w postaci urazu lewego oka, to tym samym brak było podstaw do badania dalszych przesłanek, od których zaistnienia uzależniona jest odpowiedzialność pozwanego, a tym bardziej okoliczności egzoneracyjnych.

Dlatego też Sąd oddalił roszczenie pozwanego w całości, o czym orzekł w punkcie 1 sentencji.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 130 3 § 2 kpc, który stanowi, że jeżeli obowiązek uiszczenia lub uzupełnienia opłaty powstał na skutek rozszerzenia lub innej zmiany żądania, z innych przyczyn niż wymienione w § 1, albo po wysłaniu odpisu pisma innym stronom, a w braku takich stron - po wysłaniu zawiadomienia o terminie posiedzenia, przewodniczący wzywa zobowiązanego do uiszczenia należnej opłaty w terminie tygodnia, a jeżeli mieszka on lub ma siedzibę za granicą i nie ma w kraju przedstawiciela - w terminie nie krótszym od miesiąca. W razie bezskutecznego upływu terminu sąd prowadzi sprawę bez wstrzymywania biegu postępowania, a o obowiązku uiszczenia opłaty orzeka w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu.

W przedmiotowej sprawie powód – J. N. (2) pierwotnie wniósł pozew do Sądu Rejonowego w Słupsku Wydziału Pracy albowiem wnosił on również o ustalenie, że strony łączyła umowa o pracę, a nie umowa o dzieło. Postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 roku, wydanym w sprawie V P 286/13, Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu Sądowi Pracy w Człuchowie. Następnie postanowieniem z dnia 27 października 2014 roku, wydanym w sprawie IV P 97/14, Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy, przekazał sprawę według właściwości do Wydziału I Cywilnego Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Z powyższego wynika zatem, że obowiązek uiszczenia opłaty od pozwu powstał po przekazaniu sprawy do Wydziału Cywilnego tutejszego Sądu

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe i wynosi ona 5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100 000 złotych.

Skoro powód wnosił o zasądzenie od pozwanego kwoty 75.000,00 złotych i jednocześnie jest stroną przegrywającą proces, to zgodnie z treścią art. 98 § 1 kpc, zasadnym było nakazać pobrać od niego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 3.250,00 złotych tytułem opłaty stosunkowej od pozwu.

W przedmiotowej sprawie powód reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika ustanowionego z urzędu - w osobie radcy prawnego M. P.. Koszty zawodowego pełnomocnika nie zostały opłacone.

Zgodnie z treścią art. 22 3 ust. 1 ustawy o radcach prawnych z dnia 6 lipca 1982 roku (Dz.U. Nr 19, poz. 145) koszty pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ponosi Skarb Państwa.

Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu ustalono w oparciu o § 6 pkt 6 oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 roku (tj. Dz.U. z 2013r. poz. 490), w wersji obowiązującej w chwili rozpoznania sprawy.

Dlatego też Sąd Rejonowy w Człuchowie postanowieniem z dnia 16 listopada 2016 roku, którym uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 9 listopada 2016 roku zawarte w punkcie 3 wyroku z dnia 9 listopada 2016 roku, przyznał ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie wynagrodzenie w wysokości 4.428,00 zł (słownie: cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych), która obejmuje stawkę minimalną w wysokości 3.600,00 złotych powiększoną o podatek od towarów i usług z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt 2 i 3 sentencji.