Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 2158/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na posiedzeniu niejawnym w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Patrycja Bogacińska - Piątek

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2020 r. w Gliwicach

sprawy J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 5 listopada 2019 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) sędzia Patrycja Bogacińska - Piątek

Sygn. akt VIII U 2158/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 5 listopada 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu J. G. prawa do ponownego obliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nowo wyliczone wskaźniki – z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 2005-2014 wyniósł 228,35%, a z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 208,26% – nie były wyższe od dotychczasowego, wynoszącego 228,35%.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł o uchylenie decyzji i przeliczenie jego emerytury z uwzględnieniem kwoty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r. Wskazywał, że 2016 r. na podstawie ugody sądowej otrzymał wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r. i otrzymał od Spółki (...) S.A. w B. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 obejmujące ww. okres, natomiast organ rentowy zakwestionował przedmiotowe zaświadczenie, wydając zaskarżoną decyzję odmowną.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko. ZUS Oddział w Z. wskazał, że ubezpieczony nie przedłożył zaświadczenia o zarobkach i wynagrodzeniu za poszczególne lata w okresie od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. G. urodził się (...)

Ubezpieczony jest uprawniony do emerytury górniczej od 1 października 2014 r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z okresu od stycznia 2005 r. do grudnia 2014 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 228,35%.

W dniu 29 sierpnia 2019 r. ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ustawy emerytalno-rentowej.

Do wniosku dołączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z 10 maja 2019 r. wydane przez Spółkę (...) S.A. w B. za rok 2016, w której wskazano łączną kwotę wynagrodzenia w wysokości 9000 zł.

Pismem z 9 września 2019 r. organ rentowy wezwał ubezpieczonego do przedłożenia dodatkowych dowodów w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z rozbiciem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r. na poszczególne lata, których to wynagrodzenie dotyczy.

Pismem z 30 września 2019 r. ubezpieczony poinformował ZUS Oddział w Z., że Spółka (...) S.A. w B. nie jest w stanie dostarczyć mu takiego zaświadczenia.

Zaskarżoną decyzją z 5 listopada 2019 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przeliczenia świadczenia, ponieważ nowo wyliczone wskaźniki – z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 2005-2014 wyniósł 228,35%, a z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 208,26% – nie były wyższe od dotychczasowego, wynoszącego 228,35%.

Powyższy stan faktyczny, który był w zasadzie bezsporny, Sąd ustalił na podstawie akt organu rentowego.

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że ubezpieczony od 1 października 2014 r. jest uprawniony do emerytury górniczej obliczonej w oparciu o wynagrodzenie z okresu od stycznia 2005 r. do grudnia 2014 r., gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 228,35%.

Przedmiotem sporu jest wysokość emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony złożył bowiem 29 sierpnia 2019 r. wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ustawy o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych a zaskarżoną decyzją z 5 listopada 2019 r. ZUS Oddział w C. odmówił mu przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na tej podstawie, wskazując, że nie osiągnięto wskaźnika wyższego niż ostatnio obliczony, tj. 228,35%, ponieważ obliczony z 20 wybranych lat kalendarzowych wskaźnik osiągnął 208,26%, natomiast z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 2005-2014 wyniósł 228,35%.

Ubezpieczony domagał się przeliczenia jego emerytury w oparciu o ww. przepis z uwzględnieniem kwoty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r.

W ocenie Sądu stanowisko odwołującego jest nieuzasadnione.

Zgodnie z treścią art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Z kolei jak wynika z ust. 2 ww. przepisu warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%.

Natomiast po myśli ust. 3 art. 110 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

W ocenie Sądu Okręgowego nie ma podstaw do przyznania ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 ustawy emerytalno-rentowej, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki zawarte w tym przepisie.

Zdaniem Sądu organ rentowy w zaskarżonej decyzji dokonał prawidłowych wyliczeń w zakresie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, zgodnie z którym wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 2005-2014 wyniósł 228,35%, a z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu wyniósł 208,26%. Tym samym, żaden z nowo obliczonych wskaźników nie okazał się wyższy od dotychczasowego wynoszącego 228,53%.

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie nie było możliwości dokonania innych obliczeń niż uczynił to organ rentowy, w szczególności w sposób prezentowany przez ubezpieczonego.

Ubezpieczony wprawdzie otrzymał dodatkowe wynagrodzenie w postaci wynagrodzenia za godziny nadliczbowe za okres od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r., jednakże wynagrodzenie to zostało mu wypłacone jednorazowo w kwocie 9000 zł w 2016 r. Potwierdza to zresztą dołączone przez ubezpieczonego do wniosku o przeliczenie emerytury zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z 10 maja 2019 r. wydane przez Spółkę (...) S.A. w B..

Ponadto, jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 18 lipca 2018 r. (sygn. III UZP 3/18, OSNP 2019, nr 1, poz. 7) w myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, rozumiany według zasad określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych między innymi z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Zgodnie zaś z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem są więc otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przychód z tytułu wynagrodzenia za pracę powstaje z chwilą jego otrzymania lub pozostawienia do dyspozycji uprawnionego. Stąd też wynagrodzenie będzie dla pracownika przychodem tego roku podatkowego, w którym zostało otrzymane, choćby nawet dotyczyło ono roku poprzedniego. Finalnie, wynagrodzenie wypłacone pracownikowi przez pracodawcę z opóźnieniem, wykazywane jest w indywidualnym raporcie miesięcznym składanym za ten miesiąc, w którym zostało faktycznie wypłacone i wówczas staje się podstawą wymiaru składek. Dookreślenie reguł ustawowych zostało uregulowane w § 1 oraz § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 ze zm.). Zgodnie z pierwszym z powoływanych przepisów podstawę wymiaru emerytur i rent, ustala się od wynagrodzenia z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, z uwzględnieniem wypłaconych zamiast tego wynagrodzenia świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Z kolei druga z wymienionych regulacji stanowi, że składniki wynagrodzenia pobierane w odstępach czasu dłuższych niż miesiąc oblicza się w stosunku miesięcznym i dolicza do wynagrodzenia z tych miesięcy zatrudnienia, za które wynagrodzenie to przysługuje. Jeżeli nie można ustalić okresu, za jaki składniki wynagrodzenia zostały wypłacone, dolicza się je do wynagrodzenia za miesiąc, w którym nastąpiła ich wypłata.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że skoro ubezpieczony nie przedłożył zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z rozbiciem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych od 1 sierpnia 2013 r. do 28 lutego 2015 r. na poszczególne lata, których to wynagrodzenie dotyczy, a jedynie zaświadczenie potwierdzające jednorazową wypłatę w 2016 r., to kwotę składającą się na wynagrodzenie za godziny nadliczbowe w ww. okresie należało doliczyć do wynagrodzenia za rok, w którym nastąpiła wypłata – tj. w 2016 r., tak jak uczynił to organ rentowy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sądu uznał, że organ rentowy dokonał prawidłowych obliczeń w zaskarżonej decyzji, co skutkowało brakiem podstaw prawnych do przyznania odwołującemu prawa do ponownego przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wobec powyższego, Sąd na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Wyrok został wydany w trybie art. 148 1 § 1 k.p.c.

(-) sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek