Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2020 roku

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2020 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

Utrzymuje w mocy w całości wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 3 lutego 2020 roku w sprawie I C 45/20.

SSO Cezary Olszewski

Sygn. akt I C 45/20

UZASADNIENIE

Powód G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. wystąpił z pozwem, w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przeciwko pozwanemu M. W. domagając się zapłaty kwoty 100.042,54 zł.

Wskazując motywy zainicjowania powództwa podkreślał, iż strony łączyła umowa kredytu nr (...) z dnia 21 lutego 20018 roku, mocą której kredytodawca udzielił na rzecz kredytobiorcy kredytu w wysokości 102.550,96 zł, którego przeznaczeniem miały być potrzeby konsumpcyjne, pokrycie prowizji bankowej za udzielenie kredytu oraz uregulowanie składki ubezpieczeniowej ubezpieczenia na wypadek śmierci. Wskazana w umowie całkowita kwota kredytu opiewała na 80 000 zł i nie obejmowała kosztów kredytu.

W następstwie braku terminowej spłaty zobowiązania powód wzywał pozwanego do dobrowolnej spłaty zaległości, informując o możliwości restrukturyzacji zadłużenia w myśl art. 75 c Prawa Bankowego. Pismem z dnia 16 sierpnia 2019 roku powód podjął próbę polubownego rozwiązania sporu wzywając pozwanego do zapłaty zaległej kwoty. Wobec braku regulacji zaległości finansowej, dnia 25 października 2019 roku strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych stwierdzający zadłużenie pozwanego, na które złożyły się: kwota kapitału 94.105,05 zł, kwota 3214,69 zł tytułem odsetek karnych za opóźnienie od dnia 15 lutego 2019 roku do dnia 25 października 2019 roku oraz kwota 2722,80 zł z tytułu odsetek umownych za okres korzystania z kapitału od dnia 15 lutego 2019 roku do 31 lipca 2019 roku.

Postanowieniem z dnia 03 grudnia 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2112180/19 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydziale Cywilnym przekazał niniejszą sprawę do tut. Sądu Okręgowego na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c., stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w myśl regulacji z art. 499 pkt 2 k.p.c.

Ze względu na uzupełnienie przez powoda braków formalnych oraz fiskalnych wniesionego w dniu 16 grudnia 2019 roku pozwu, wyrokiem zaocznym z dnia 03 lutego 2020 roku uwzględniono roszczenie powoda w całości, zasądzając od pozwanego M. W. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 100.042,54 zł w tym: a) kwotę 94105,05 zł z odsetkami ustawowymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26 października 2019 roku do dnia zapłaty; b) kwotę 3.214,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 października 2019 roku do dnia zapłaty oraz c) kwotę 2722,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Orzekając w przedmiocie kosztów zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.420 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5417 zł, stanowiącą koszty zastępstwa procesowego. W pkt. III wyrokowi nadano zaś rygor natychmiastowej wykonalności.

Sprzeciw od powyższego wyroku, w przewidzianym ustawą terminie, złożył pozwany M. W. – zaskarżając go w całości. W ramach złożonego środka zaskarżenia żądał: uchylenia nakazu w całości ewentualnie zmiany wyroku i oddalenia powództwa w całości. Ponadto domagał się zasądzenia od powoda kosztów procesu.

Pozwany wskazując na bezzasadność powództwa podkreślał, iż powód dokonał wypowiedzenia w sposób wadliwy, gdyż dokument stanowiący wypowiedzenie umowy kredytu nr (...) z dnia 06 czerwca 2019 roku nie zawierał, wbrew regulacji przewidzianej w art. 75c Prawa Bankowego, informacji o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Zdaniem pozwanego strona powodowa nie udowodniła roszczenia co do zasady i co do wysokości gdyż nie zdołała wykazać, iż roszczenie o zwrot należności z tytułu umowy kredytu, zaktualizowało się wraz z chwilą jego wypowiedzenia. Sposób zatytułowania pisma wystosowanego przez powoda w dniu 06 czerwca 2019 roku wskazywał na jego warunkowy charakter. Przewidywało ono możliwość wypowiedzenia umowy pod warunkiem niezapłacenia zaległości oraz nieuregulowania zaległości w całości lub w części.

W opinii pozwanego z treści przedmiotowego pisma nie sposób było również wywnioskować początkowej daty biegu 30 dniowego terminu wypowiedzenia, jak również kwoty kredytu i odsetek wymagalnych z upływem terminu wypowiedzenia, co czyniło owe wypowiedzenie nieskutecznym.

Pozwany oświadczył, że koszty ubezpieczenia kredytu jak również prowizji za jego udzielenie zostały określone w nadmiernej wysokości. Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt. 3 umowy wysokość prowizji powoda wynosiła 10.244,85 zł, opłata z tytułu zwrotu ubezpieczenia na życie odpowiadała kwocie 12.306,11 zł, zaś łączna kwota kosztów kredytu została ustalona na poziomie 63.009,30 zł, co przy kwocie kredytu ustalonej na 143.009,30 zł stanowiło zdaniem pozwanego naruszenie obowiązujących norm prawa oraz zasad współżycia społecznego.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 21 lutego 2018 roku M. W. zawarł z kredytodawcą (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę gotówkowego kredytu konsumpcyjnego nr (...). W ramach przedmiotowej umowy w § 1 ust. 1 strony ustaliły, iż kredytodawca udziela kredytobiorcy na okres 96 miesięcy kredytu w kwocie 102550,96 zł na sfinansowanie: a) potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy, b) prowizji bankowej za udzielenie kredytu oraz c) składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji w wyniku NW. W § 1 ust. 2 wskazano, że całkowita kwota kredytu będzie odpowiadać kwocie 80 000 zł i nie obejmuje swoim zakresem kredytowych kosztów kredytu. W ramach zawartej umowy kredytu, kredytobiorca zobowiązał się do poniesienia kosztów w postaci: a) prowizji bankowej za udzielenie kredytu w wysokości 10.244,85 zł, b) składki ubezpieczeniowej na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo Hospitalizacji. W następstwie powyższego koszty Indywidualnego Programu Ochrony do Kredytu określono na 12.306,11 zł. Ponadto w ramach zobowiązania przewidzianego w § 1 ust 3 lit c) kredytobiorca zobligował się do odsetek od kapitału kredytu w kwocie 40.458,34 zł. W § 2 ust. 2 wskazano, że całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę w dniu zawarcia umowy opiewała na 143.009,30 zł.

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy (21 lutego 2018 roku) wynosiła 17,5%, przy czym w § 2 ust. 3 podany został sposób jej wyliczenia. Plan spłaty kwoty kredytu został ustalony w § 3 wskazującym, iż kredytobiorca dokonuje spłaty kredytu w równych ratach wynoszących 1491,24 zł płatnych do 15 dnia każdego miesiąca z zastrzeżeniem, że wysokość raty, będącej ratą wyrównawczą nie może przekroczyć kwoty 1341,50 zł. Jako datę płatności pierwszej raty strony ustaliły 15 marca 2018 roku.

Kredytodawca pozostawał również uprawniony do wypowiedzenia umowy (z 30 dniowym okresem wypowiedzenia) w przypadku: a) opóźnienia kredytobiorcy w zapłacie pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat (pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez Bank do zapłaty zaległości w terminie 14 dni od wezwania i braku zapłaty zaległości w wyznaczonym terminie), b) niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, c) wprowadzenia banku w błąd co do tożsamości kredytobiorcy poprzez podanie nieprawidłowych danych osobowych, d) wprowadzenia banku w błąd poprzez złożenie dokumentów lub przedstawienie informacji, które okazały się niezgodne ze stanem rzeczywistym, e) niewykonania przez kredytobiorcę żądania ustanowienia zabezpieczenia kredytu w postaci poręczenia cywilnego osób trzecich lub wskazania Banku jako uprawnionego do otrzymania świadczenia z tytułu zgonu na podstawie ubezpieczenia na wypadek zgonu na skutek zakończenia ochrony ubezpieczeniowej świadczonej na rzecz kredytobiorcy w ramach umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo Hospitalizacji w wyniku NW – w okresie pierwszych 12 miesięcy trwania umowy oraz f) utraty zdolności kredytowej przez kredytobiorcę (dowód: umowa kredytu konsumpcyjnego nr (...) z dnia 21 lutego 2018 roku k. 25-28).

Z uwagi na brak terminowej spłaty rat kredytu, a w konsekwencji powstanie zaległości spłacie, wezwaniem z dnia 02 maja 2019 roku (oznaczonym jako monit) kredytodawca - G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. wezwał kredytobiorcę M. W. do uregulowania zaległości w kwocie 2814,26 zł - w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. W treści przedmiotowego wezwania zawarto również informację o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

Przedmiotowe wezwanie kredytobiorca odebrał w dniu 24 maja 2019 roku. Pomimo wezwania M. W. nie uregulował zaległej kwoty rat kredytu i nie wystąpił z wnioskiem o jego restrukturyzację. W następstwie braku spłaty zaległości przez kredytobiorcę, pismem z dnia 06 czerwca 2019 roku kredytodawca wypowiedział M. W. umowę kredytu numer (...) z dnia 21 lutego 2018 roku z zachowaniem przewidzianego umową (...) dniowego okresu wypowiedzenia, liczonego od dnia doręczenia wypowiedzenia. Chcąc uniknąć postępowania przed sądem, w związku z wypowiedzeniem umowy kredytu, ostatecznym wezwaniem datowanym na 16 sierpnia 2019 roku, G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. zobowiązał M. W. do zapłaty kwoty: 94.105,05 zł – tytułem należności kapitałowej, 2722,80 zł – tytułem odsetek umownych oraz 689,55 zł – tytułem podwyższonych odsetek za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej – w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania – pod rygorem wystąpienia na drogę sądową. Dnia 25 października 2019 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. sporządził wyciąg z ksiąg bankowych dokumentujący zadłużenie kredytobiorcy względem kredytodawcy (dowód: wezwanie do zapłaty k. 29-31, oświadczenie o wypowiedzeniu k. 32-33, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 34, wyciąg z ksiąg bankowych k. 17, formularz informacyjny umowy kredytu nr (...) k. 93-94 verte, wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia. K. 95-96 v.).

Mając na uwadze brak reakcji ze strony M. W. dnia 31 październik 2019 r. G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. wystąpił z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko kredytobiorcy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

Podstawa prawna roszczenia powoda w przedmiotowej sprawie wynikała z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe (tj. z dnia 22 listopada 2019 r. Dz.U. z 2019 r. poz. 2357, dalej jako PrBank). W myśl przedmiotowej regulacji przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż łącząca strony umowa kredytu konsumpcyjnego nr (...) z dnia 21 lutego 2018 roku, spełniała w swojej treści wszystkie niezbędne wymogi jakie ustawodawca przewidział dla tego rodzaju zobowiązania (art. 69 ust. 2) gdyż: została zawarta na piśmie i wyraźnie określała: strony umowy (kredytodawcę i kredytobiorcę), kwotę i walutę kredytu 9102.550,96 zł przy całkowitej kwocie do zapłaty wynoszącej 143.009,30 zł) cel na który kredyt został udzielony (kredyt konsumpcyjny) zasady i termin spłaty kredytu (kredyt udzielono na 96 miesięcy i miał być spłacany w ratach po 1491,24 zł płatnych do 15 każdego miesiąca) wysokość oprocentowania i warunki jego zmiany (kredyt oprocentowano według zmiennej stopy procentowej, która w dacie zawierania umowy wynosiła 8,79% w skali roku, zaś warunki zmiany oprocentowania szczegółowo określono w § 5 umowy), sposób zabezpieczenia spłaty kredytu (wskazanie w § 4 umowy - Banku jako uprawnionego do otrzymania odszkodowania z tytułu zgonu kredytobiorcy, do wysokości salda kredytu na dzień wypłaty świadczenia), zakres uprawnień banku związany z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu (utworzenie rachunku kredytu, na którym były gromadzone środki z wpłat kredytodawcy, kontrola terminowości i wysokości wpłat), terminy i sposób pozostawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych (przelew kwoty 80.000zł na rachunek bankowy kredytobiorcy oraz kwot 10244,85 zł i 12306,11 zł tytułem opłaty prowizji banku i składek ubezpieczenia na życie) wysokość prowizji oraz warunki dokonania zmian i rozwiązania umowy (§ 1 ust. 3 a) i § 9 ust 1 a)-f)). Jedynie marginalnie podkreślić należy, iż charakter łączącej strony umowy – jako umowy kredytu nie był w trakcie postępowania kwestionowany.

W następstwie powyższych okoliczności Sąd nie miał wątpliwości, iż pozwany M. W. w sposób ważny i skuteczny zaciągnął wobec powoda G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. kredyt, którego przeznaczeniem, zgodnie z treścią umowy i jej nazwą, miał być cel konsumpcyjny.

Na kanwie przedmiotowej sprawy, wbrew twierdzeniom pozwanego, w ocenie Sądu strona powodowa uprawdopodobniła okoliczność skutecznego wypowiedzenia pozwanemu umowy kredytu nr (...). Wezwaniem do zapłaty datowanym na 02 maj 2019 roku, odebranym w dniu 24 maja 2019 roku, powód G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. wezwał pozwanego M. W. do zapłaty wynikającego z umowy, niespłaconego i wymagalnego zadłużenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia odebrania wezwania. Wskazał przy tym w przedmiotowym wezwaniu, na możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia – w terminie 14 dni od doręczenia wezwania. Bezpośrednią konsekwencją braku oczekiwanej reakcji ze strony pozwanego (kredytobiorcy) było wypowiedzenie umowy – pismem z dnia 06 czerwca 2019 roku, które pozwany odebrał 27 czerwca 2019 roku. Zauważyć również w tym miejscu należy, że wystosowane do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 02 maja 2019 roku spełniało wymogi wynikające z art. 75 c PrBank. Obligując pozwanego do zapłaty zaległego zobowiązania powodowy Bank zakreślił pozwanemu przewidziany ustawą 14 dniowy termin na zapłatę zadłużenia, lub wystosowanie ewentualnego wniosku o jego restrukturyzację.

Rozpoznając sprawę Sąd nie podzielił zatem w rzeczonej kwestii forsowanego przez pozwanego stanowiska, który twierdził, iż w wypowiedzeniu umowy z dnia 06 czerwca 2019 roku nie zawarto informacji o możliwej restrukturyzacji zadłużenia.

Istotnie jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu. Najpierw powinien doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2 Prawa bankowego oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych) a dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej (vide. wyrok SA w Białymstoku z dnia 08 maja 2019 roku, sygn. akt I ACa 833/18, legalis). Mimo zastrzeżeń pozwanego podkreślenia wymaga fakt, iż pismo z dnia 06 czerwca 2019 roku stanowiło wypowiedzenie umowy kredytu i jako takie nie musiało w swojej treści zawierać informacji o restrukturyzacji zadłużenia. Przedmiotową informację, o dopuszczalności restrukturyzacji, pozwany otrzymał bowiem wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 02 maja 2019 roku. Doręczając pozwanemu sporządzone w dniu 02 maja 2019 roku wezwanie do zapłaty G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Przyjmując zatem, iż powód wywiązał się z obowiązku nałożonego przez art. 75 c ust. 2 PrBank to w interesie pozwanego leżało wystąpienie z wnioskiem o restrukturyzację, z której to możliwości w niniejszej sprawie nie skorzystał.

W zaistniałych okolicznościach dokonane przez powoda wypowiedzenie umowy kredytu należało uznać za prawidłowe i skuteczne, gdyż stanowiło efekt uprzedniego wezwania do zapłaty i pouczenia o możliwości restrukturyzacji.

Kolejno rozważyć należało zarzut nieudowodnienia samego roszczenia oraz jego wysokości.

W ocenie Sądu również twierdzenia pozwanego w tym zakresie należało uznać za chybione. Celem wykazania zasadności roszczenia oraz jego wysokości powód przedłożył odpis zawartej przez strony umowy kredytu konsumpcyjnego z dnia 21 lutego 2018 roku nr. (...), wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 25 października 2019 roku oraz raport przedstawiający zestawienie należności i spłat kredytu pozwanego za okres od 21 lutego 2018 roku do 15 lipca 2019 roku. Co istotne, w aktualnie obowiązującym porządku prawnym wyciąg z ksiąg bankowych oraz same księgi bankowe mają jedynie moc dowodową dokumentów prywatnych. Jednocześnie tego rodzaju dokumenty zawierają złożone w szczególnej formie oświadczenia wiedzy, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych banku. O ile samodzielnie wyciąg nie jest wystarczający do udowodnienia zobowiązania kredytobiorcy względem kredytodawcy, to w kooperacji z łączącą strony umową kredytu, może być rzetelnym dowodem dokonania określonej czynności prawnej oraz jej treści (vide. wyr SA w K. z dnia 10 stycznia 2019 roku, legalis).

W niniejszej sprawie celem wykazania i udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia powód G. (...) bank S.A. z siedzibą w W. przedstawił oprócz samej umowy również raport obrazujący historię spłat zaciągniętego zobowiązania oraz przedłożył w/w wyciąg z ksiąg bankowych. Ponadto, jak już wyżej wskazano, powód dokonał wypowiedzenia umowy w sposób prawidłowy i skuteczny czego wynikiem było postawienie zaległego zobowiązania w stan wymagalności.

Oponując twierdzeniom strony powodowej pozwany był zatem w obowiązku przedstawić kontrdowód na poparcie formułowanych twierdzeń. To bowiem na stronach procesu, w myśl zasady kontradyktoryjności, spoczywa pierwotny obowiązek wykazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zd. 1 k.p.c.). Wobec tego, po przedłożeniu przez powoda dowodów na poparcie zasadności dochodzonego roszczenia, to pozwany przez swoją aktywność procesową winien był obalić wiarygodność dowodów powoda i przedstawić własne, któremu to ciężarowi, zdaniem sądu, nie sprostał.

Przechodząc zaś do ostatniego z kreowanych zarzutów, tj.: ustalenia prowizji i kosztów ubezpieczenia na rażąco wysokim poziomie zaznaczyć należało, że Sąd nie podzielił zapatrywań pozwanego również w tymże zakresie. Maksymalna wysokość pozadosetkowych kosztów kredytu została uregulowana w art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 roku (tj. z dnia 16 maja 2019 r. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083, dalej jako u.o.k.k.).

Celem ustalenia zakresu dopuszczalnej w realiach sprawy kwoty maksymalnych, pozaodsetkowych kosztów kredytu należy posłużyć się przewidzianymi w ustawie definicjami. Jak stanowi zatem art. 5 pkt. 7 u.o.k.k ustawy całkowitą kwotę kredytu stanowi maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Równocześnie przewidziane w tejże ustawie pojęcie pozaodsetkowych kosztów kredytu – art. 5 pkt 6a – należy tłumaczyć jako wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki. Na kanwie regulacji z art. 36a ust.1 u.o.k.k górną, graniczną wysokość dopuszczalnych w danym stosunku umownym, pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczamy, dodając 25% całkowitej kwoty kredytu oraz 30% całkowitej kwoty kredytu obliczonej stosownie do długości okresu spłaty, przy czym wymieniona wartość 30% obowiązuje dla okresu jednego roku. W konsekwencji pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą w skali 6 miesięcy przekroczyć 40% całkowitej kwoty kredytu (25% + 15%), w skali roku 55% (25% + 30%) a w skali 2 lat 85% (25% + 60%), a w każdym wypadku 100% całkowitej kwoty kredytu, stosownie do art. 36a ust. 2 cyt. ustawy. Gdy zaś w konkretnym przypadku przewidziane w umowie pozaodsetkowe koszty kredytu przekroczą powyższe wartości maksymalne konsument zobligowany jest jedynie do uiszczenia kwoty odpowiadającej rzeczonym wartościom maksymalnym (art. 36a ust. 3 cyt. ustawy).

Uwzględniając zatem wysokość całkowitej kwoty kredytu ustalonej umową z dnia 21 lutego 2018 roku nr (...) na 80 000 zł i okres kredytowania wynoszący 96 miesięcy, skonstatować należało, iż wyłącznie zapisy umowne w następstwie których pozaodsetkowe koszty kredytu przewyższałyby kwotę ustaloną na podstawie powołanego wzorca, należałoby uznać za abuzywne, a zatem naruszające szeroko rozumiany interes pozwanego - konsumenta tj.: słabszej strony umowy.

W przedmiotowej sprawie koszty pozaodsetkowe kredytu nie uchybiły jednakże regulacji ustanowionej w art. 36a ustawy, a zatem zrzuty pozwanego odnoszące się do przedmiotowej kwestii były bezzasadne.

Z powyższych względów, działając na zasadzie art. 347 k.p.c., postanowiono jak w sentencji.

SSO Cezary Olszewski