Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 300/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. K.

W dniu 15 października 2012 roku w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w ten sposób, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą Firma (...) z siedzibą w P. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. umowę pożyczki na kwotę 500.000 zł, wprowadzając osoby działające w imieniu (...) Sp. z o.o. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w. zw. z art. 294 §1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W. K. od 1999 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. przy ul. (...). Przedmiotem działalności była przede wszystkim realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. W ramach prowadzonej działalności realizował inwestycje budowlane, które finansował w części ze środków własnych, jak również udzielanych mu przez dostawców kredytów kupieckich.

W. K. jest właścicielem nieruchomości lokalowej położonej w P. przy ul. (...) w P. zapisanej w księdze wieczystej (...). W dniu 15 września 2009r., na podstawie umowy nr (...) (...) Bank S.A. z siedzibą w W. udzielił W. K. kredytu hipotecznego w kwocie 519.750 zł na zakup przedmiotowej nieruchomości. W związku z brakiem terminowych wpłat rat kredytu w dniu 11 grudnia 2015r. bank wypowiedział przedmiotową umowę. Wyrokiem z dnia 10 października 2016r. Sąd Okręgowy w Poznaniu, I Wydział Cywilny, zasądził od W. K. na rzecz (...) Bank S.A. kwotę 569.195,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Na dzień 07 czerwca 2019r. zadłużenie wynosiło 418.325.78 zł (233.728,59 zł tytułem kapitału, 14.286,10 zł tytułem odsetek umownych oraz kwota 170.311,09 tytułem odsetek karnych).

zeznania świadka M. M.

k. 3965v

Od lutego 2011r. w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą W. K. miał zaległości z tytułu ubezpieczeń społecznych. W dniu 15 kwietnia 2014r., w związku z nieopłaceniem składek na ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od lutego 2011r. do stycznia 2014 r. Dyrektor ZUS I Oddział w P. wydał tytuły wykonawcze nr (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...). Następnie w dniu 28.08.2014 r. wydane zostały tytuły wykonawcze nr (...), (...) oraz (...) za okres od lutego do maja 2014 r.

tytuły wykonawcze

k. 798-810, 825-880

zawiadomienie o zajęciu

k. 789, 792, 795, 815-816, 820-823

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej W. K. współpracował m. in. z PHU (...) B. B. (2), (...) spółka jawna z siedzibą w O., w której w ramach kredytu kupieckiego dokonywał zakupu materiałów budowlanych. W związku z narastającym zadłużeniem i niemożnością spłaty zobowiązań, aktem notarialnym (...)z dnia 25 stycznia 2011r. W. K. ustanowił na prawie własności nieruchomości tj. lokalu mieszkalnego położonego w P., przy ul. (...), którego był właścicielem na rzecz PHU (...) B. B. (2), (...) spółka jawna z siedzibą w O. hipotekę umowną zwykłą w kwocie 441.244,54 zł dla zabezpieczenia spłaty wierzytelności Spółki z tytułu niezapłaconych faktur od dnia 30 lipca 2010r. do dnia 23 grudnia 2010r. oraz hipotekę umowną kaucyjną do sumy najwyższej 300.000 zł dla zabezpieczenia spłaty przyszłych wierzytelności.

akt notarialny z dn. 25.01.2011r.

k. 158-163

W. K. działający jako Firma (...) pod koniec 2011 roku podjął działania zmierzające do pozyskania nowego zlecenia od (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A., którego przedmiotem miała być budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego na nieruchomości w P. przy ul. (...). Z uwagi na zobowiązania finansowe powstałe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w dniu 13 stycznia 2012r. założył nowy podmiot gospodarczy S. Sp. z o. o z siedzibą w P. przy ul. (...), której przedmiot działalności był tożsamy z działalnością prowadzoną w ramach Firmy (...). W. K. objął 100 % udziałów Spółki, pełnił również funkcję Prezesa Zarządu.

odpis KRS

k. 595, 596-606

dokumenty rejestrowe

k. 1215-1219, 1220

akt notarialny

k. 1343-1354

W dniu 08 lutego 2012r. (...) Sp. z o.o. zawarła z (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. umowę o generalne wykonawstwo, której przedmiotem było zrealizowanie inwestycji polegającej na wybudowaniu obiektu budowlanego - budynku mieszkalnego wielorodzinnego na nieruchomości w P. przy ul. (...). Strony ustaliły termin rozpoczęcia robót na dzień 14 lutego 2012r. i zakończenia robót na dzień 12 lutego 2013r. oraz wynagrodzenie z tytułu wykonania umowy dla (...) sp. z o.o. w wysokości 6.766.669.44 zł netto. (...) Sp. z o.o. występując formalnie jako generalny wykonawca nie posiadała majątku, środków finansowych, zasobów materiałowych i pracowników, w związku z czym podpisana została umowa na mocy której podwykonawcą (...) Sp. z o.o. była Firma (...), która fakturowała wykonane prace na rzecz (...) Sp. z o.o., a następnie (...) Sp. z o.o. jako generalny wykonawca na koniec każdego miesiąca, w oparciu o zaakceptowane przez strony protokoły częściowego zakończenia robót wystawiała faktury częściowe na rzecz (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A.

umowa o generalne wykonawstwo

k. 674-696

zeznania P. Ł.

k. 713-714, 4141v-4143v

W dniu 04 kwietnia 2011r. W. K. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej – Firma (...) zawarł z (...) Sp. z o. o. umowę najmu deskowań systemowych wraz z osprzętem, które były wykorzystywane w związku z prowadzonymi przez niego inwestycjami budowlanymi. Najem rusztowań przez Firmę (...) miał miejsce również w okresie realizowania przez (...) Sp. z o.o. inwestycji dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. Z uwagi na niewywiązywanie się z płatności, w dniu 27 sierpnia 2013r. Sąd Okręgowy w Krakowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla, sygn. IX GNX 985/13, którym zobowiązał W. K. do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 132.866,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wągrowcu P. L. postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne.

umowa najmu

k. 3845-3859

nakaz zapłaty

k. 3885

Pomimo zobowiązań wynikających z umowy (...) Sp. z o. o. z uwagi na narastające problemy z utrzymaniem płynności finansowej nie realizowała robót zgodnie z harmonogramem wynikającym z umowy, a roboty wykonane miały mniejszy zakres niż wynikało to z umowy. To spowodowało, że wpływy środków w oparciu o faktury częściowe były mniejsze niż pierwotnie zakładane, dodatkowo zostały naliczone kary umowne za nieterminową realizację umowy.

W maju 2012r. w celu pozyskania środków na kontynuowanie inwestycji W. K. zwrócił się do swojego kuzyna P. J., który wraz z bratem D. J. byli akcjonariuszami (...) S.A. z prośbą o udzielenie pożyczki w kwocie 100.000 zł na okres jednego miesiąca. (...) S.A. udzieliła W. K. wsparcia finansowego, a pożyczka została zwrócona w umówionym terminie.

W. K. przez kolejne miesiące realizował inwestycję dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. przy czym nadal występowały opóźnienia w realizacji robót, które wynikały z braku środków pieniężnych na finansowanie kolejnych etapów budowy.

W. K. mając zadłużenie z tytułu ubezpieczeń społecznych, zaległości podatkowe, jak również zobowiązania wobec podwykonawców i dostawców nie mógł starać się o uzyskanie kredytu bankowego, z którego środki mógłby przeznaczyć na dalszą realizację inwestycji dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. W związku z tym zwrócił się ponownie do P. i D. J. o udzielenie krótkoterminowej pożyczki w kwocie 500.000 zł, z której jak poinformował kuzyna środki finansowe miały zostać przeznaczone na finansowanie prowadzonej w tym czasie inwestycji budowlanej. W. K. nie poinformował P. i D. J. o swoich problemach finansowych, w tym zaległościach podatkowych i wobec ZUS, przeterminowanych zobowiązaniach z tytułu kredytu hipotecznego wobec (...) Bank S.A., wobec PHU (...) B. B. (2), (...) spółka jawna z siedzibą w O., (...) sp. z o.o., jednocześnie zapewniał ich o swojej dobrej sytuacji finansowej i możliwości spłaty pożyczki w ustalonym terminie wskazując, że środki na zwrot należności uzyska w ramach zapłaty za częściowe wykonanie prac na prowadzonej w tym czasie inwestycji. W. K. nie poinformował również P. i D. J., że inwestycja dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. realizowana jest przez (...) Sp. z o. o., a nie Firmę (...). P. i D. J. wiedzieli również, że W. K. jest właścicielem luksusowego mieszkania położonego w P. przy ul. (...), porusza się samochodem marki (...), ubiera się w markową odzież, wyjeżdża wraz z rodziną na zagraniczne wakacje, co łącznie utwierdzało ich w przekonaniu o jego dobrej sytuacji majątkowej i stabilnej sytuacji finansowej prowadzonej przez niego firmy. Fakt, że W. K. był członkiem bliskiej rodziny P. i D. J., jak również z uwagi na przeświadczenie o realnej możliwości spłaty przez W. K. pożyczki P. i D. J. podjęli decyzję o udzieleniu przez (...) S.A. pożyczki.

W dniu 15 października 2012 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, W. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. z. siedzibą w S. umowę pożyczki na kwotę 500.000 zł, która zgodnie z umowa miała zostać przeznaczona na cele związane z prowadzoną działalnością. Oprocentowanie pożyczki zostało ustalone na 2% w stosunku miesięcznym tj. na kwotę 14.891,80 zł, termin zwrotu pożyczki strony ustaliły na dzień 30 listopada 2012r. Zabezpieczenie roszczeń pożyczkodawcy stanowił weksel własny in blanco wystawiony przez W. K. wraz z deklaracją wekslową.

W. K. nie posiadając środków pieniężnych na spłatę pożyczki w umówionym terminie zwrócił się do P. i D. J. o aneksowanie umowy pożyczki i przedłużenie terminu spłaty o kolejny miesiąc. Jednocześnie brak środków finansowych tłumaczył niepodpisaniem przez inwestora protokołów częściowego odbioru robót, co uniemożliwiło wystawienie faktury częściowej i finalnie uzyskanie płatności w planowanym terminie. W dniu 23 listopada 2012r. strony zawarły aneks do umowy pożyczki z dnia 15 października 2012r., na mocy którego termin spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami i prowizją w wysokości 10.000 zł ustaliły na dzień 31 grudnia 2012r. W kolejnych miesiącach W. K. nadal nie dokonywał spłaty pożyczki tłumacząc to cały czas trudnościami w odbiorze prac przez inwestora i związanym z tym brakiem zapłaty za wykonane prace. P. i D. J. nadal wierzyli w zapewnienia W. K., co do zamiaru spłaty pożyczki, jak również powodu niewywiązania się przez niego ze zobowiązania. Dodatkowo W. K. przedstawił P. J. zakres prowadzonej inwestycji, zabrał go na teren budowy, przedstawiał protokoły wskazujące usterki, których usunięcie gwarantować miało zapłatę za wykonane prace. W związku z tym przez kolejne miesiące strony podpisywały aneksy do umowy pożyczki, którymi przedłużały termin spłaty kapitału pożyczki o kolejny miesiąc, która to kwota każdorazowo powiększona była o odsetki w wysokości 10.000 zł, które W. K. miał płacić na bieżąco. Jednocześnie celem zabezpieczenia spłaty pożyczki P. J. zaproponował W. K. cesję wierzytelności przysługującej mu w stosunku do (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. Wtedy też W. K. udostępnił P. J. umowę o generalne wykonawstwo, z której ten dowiedział się, że inwestycja dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. prowadzona jest przez (...) Sp. z o. o., a nie przez Firmę (...), co uniemożliwiało cesję wierzytelności na rzecz (...) S.A. Wtedy też W. K. zapewnił P. i D. J., że jest jedynym udziałowcem i Prezesem Zarządu (...) Sp. z o. o., w związku z czym spłata pożyczki nastąpi ze środków pieniężnych uzyskanych przez Spółkę.

umowa pożyczki z dn. 15.10.2012r.

k. 30-33

aneksy do umowy pożyczki

k. 226-235

zeznania świadka P. J.

k. 83-87, 342-345, 489-490, 4169-4172, 4184v-4185v

zeznania świadka D. J.

k. 716-717, 4137v-4141

wyjaśnienia W. K.

k. 4179-4184

Od dnia 7 grudnia 2012r. W. K. zawarł szereg umów o wypożyczenie sprzętu budowlanego i rusztowań ze spółką (...) S.A. z/s w S.. W toku współpracy nie wywiązał się jednak z zobowiązań o łącznej wartości 36.102,02 zł. W konsekwencji, w dniu 2 lipca 2013r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. XI GNc 1719/13 nakazując W. K. zapłatę na rzecz (...) S.A. z/s w S. kwoty 44.110,15 zł wraz z odsetkami. W dniu 06 listopada 2013r. do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań - Stare Miasto w P. E. G. wpłynął wniosek wierzyciela o wszczęcie egzekucji.

wniosek egzekucyjny

k. 1017-1018

zawiadomienie o wszczęciu egzekucji

k. 1019

dokumentacja

k. 3736-3815

zeznania świadka P. W.

k. 3823, 4145-4145v

zeznania świadka A. G.

k. 3712-3713, 4144

Od około kwietnia 2013r. (...) Sp. z o. o. zaprzestała faktycznie wykonywania prac w ramach umowy z (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. To spowodowało, że (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. wypowiedziała generalnemu wykonawcy umowę z dnia 08 lutego 2012r. o generalne wykonawstwo i budowę zakończyła we własnym zakresie.

Jednocześnie w dniu 29 listopada 2013r. (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. i W. K. działający w imieniu (...) Sp. z o. o. podpisali dokument, na mocy którego (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. obciążyła (...) Sp. z o. o. karą umowną w kwocie 616.259,61 zł z tytułu opóźnienia w wykonaniu umowy o generalne wykonawstwo z dnia 08 lutego 2012r. Jednocześnie potrącona została przysługująca (...) Sp. z o. o. wierzytelność o zwrot kaucji w wysokości 350.000 zł i finalnie (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. wystawiła notę obciążeniową w kwocie 266.259,61 zł.

pismo z dn. 29.11.2013r.

k. 1266-1267

nota obciążeniowa

k. 1268

W. K. zawierając kolejne aneksy do umowy pożyczki z dnia 15 października 2012r. nie informował P. i D. J. o narastających problemach finansowych i coraz większym zadłużeniu wobec szeregu wierzycieli, jednocześnie cały czas zapewniał, że po rozliczeniu wykonanych dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. robót będzie miął środki finansowe na spłatę zobowiązania wobec (...) S.A.

W drugiej połowie 2013r. W. K. zaprzestał spłacania na rzecz (...) S.A. odsetek od kapitału, wynikających z zapisów kolejnych aneksów do umowy pożyczki. D. i P. J. chcąc umożliwić W. K. spłatę zobowiązań wobec (...) S.A. zaproponowali mu realizację inwestycji budowlanej dla (...) S.A., której przedmiotem miała być budowa budynku jednorodzinnego dla D. J., na co ten wyraził zgodę. Wtedy też W. K. przedłożył umowę o roboty budowlane, w której jako wykonawca wskazana została (...) sp. z o.o., a nie Firma (...). Jednocześnie W. K. zapewnił, że w pełni kontroluje Spółkę (...), która została założona przez jego konkubinę z uwagi na problemy (...) Sp. z o. o. związane z inwestycją prowadzoną dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. W związku z zapewnieniami (...) S.A. podpisała z (...) sp. z o.o. umowę, której realizacja rozpoczęła się wiosną 2014r. Wtedy też W. K. ponownie podjął spłatę na rzecz (...) S.A. odsetek od umowy pożyczki, zgodnie z podpisanymi aneksami. Na przełomie lipca i sierpnia 2014r. pojawiły się problemy w realizacji umowy przez (...) sp. z o.o., która nie dostarczyła stolarki okiennej, a co finalnie skutkowało rozwiązaniem przez (...) S.A. umowy z (...) sp. z o.o. i skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego.

W związku z zaistniałą sytuacją (...) S.A. w dniu 29 sierpnia 2014r. zawarła z W. K. ostatni aneks do umowy pożyczki oznaczając termin spłaty do dnia 30 września 2014r. Pomimo upływu terminu płatności W. K. nie dokonał spłaty zadłużenia, a przedstawione przez (...) S.A. warunki ugody obejmującej wszystkie zobowiązania (...) sp. z o.o. nie zostały przez niego zaakceptowane.

1.1.2.

W. K.

W dniu 02 grudnia 2013 roku w P., w sytuacji grożącej mu niewypłacalności, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, ustanowił hipotekę łączną umowną do kwoty 200.000 zł na lokalu nr (...), stanowiącym odrębną nieruchomość, objętym księgą wieczystą KW nr (...) oraz udziale wynoszącym 1/10 części we własności nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (...), prowadzonymi przez Sąd Rejonowy Poznań -Stare Miasto w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych, zabezpieczając wierzytelność spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. w wysokości 101.723,05 zł, czym działał na szkodę pozostałych wierzycieli, tj. (...) Sp. z. o.o. z siedzibą w S., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., (...) Bank S.A. oraz (...) S.A. z siedzibą w S. czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 302 §1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma (...) oskarżony współpracował z (...) Sp. z o. o. Sp. k., gdzie zaopatrywał się w materiały instalacyjne. W związku z zaległościami w płatnościach w dniu 10 października 2013r. Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie sygn. IX GNc 1252/13 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zobowiązując W. K. do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o. o. Sp. k. kwoty 87.733,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Aktem notarialnym Rep. A nr (...) z dnia 02 grudnia 2013r. W. K. tytułem zabezpieczenia roszczeń wynikających z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie sygn. IX GNc 1252/13 oraz roszczeń z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego, pomimo niewywiązania się ze zobowiązań wobec innych wierzycieli, w tym (...) Bank S.A, (...) S.A. z/s w S., (...) sp. z o. o., (...) S.A., ustanowił na nieruchomości lokalowej położonej w P. przy ul. (...) zapisanej w księdze wieczystej (...) stanowiącej jego własność oraz na udziale wynoszącym 1/10 części we własności nieruchomości objętej księgą wieczystą (...), na rzecz (...) Sp. z o. o. Sp. k. hipotekę łączną umowną do kwoty 200.000 zł.

wydruk KW

k. 1099-1114

akt notarialny Rep. A nr (...)

k. 2200-2208

1.1.3.

W. K.

M. K.

S. K.

W. K.

W okresie od dnia 20 lutego 2014 roku do dnia 09 marca 2015 roku w P. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w sytuacji grożącej mu niewypłacalności, a także w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu, nadto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli tj. (...) Sp. z. o.o. z siedzibą w S., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., (...) Bank S.A. oraz (...) S.A. z siedzibą w S., (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P., uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli w ten sposób, że po stworzeniu w dniu 20 lutego 2014 roku przez S. K. i M. K. w oparciu o przepisy prawa handlowego nowej jednostki gospodarczej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. o tożsamym przedmiocie działalności do dotychczas prowadzonej przez W. K. jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą Firma (...) z siedzibą w P., w dniu 06 marca 2015 roku zbył na jej rzecz składniki swojego majątku w postaci sprzętu biurowego oraz samochodu osobowego marki N. (...) o nr rejestracyjnym (...), a nadto pozornie obciążył składniki swojego majątku w ten sposób, że w dniu 09 marca 2015 roku zawarł z R. D. pozorną umowę pożyczki wraz z przewłaszczeniem na zabezpieczenie rzeczy wymienionych w załączniku nr 1 wskazanej umowy o łącznej wartości 45.086.86 zł czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 300 § 1 i 2 k.k. i art. 301 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 14.11.2018r.

M. K., S. K.

W okresie od dnia 20 lutego 2014 roku do dnia 06 marca 2015 roku w P. w sytuacji grożącej W. K. niewypłacalności, a także w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu, wiedząc że W. K. jest dłużnikiem kilku wierzycieli tj. (...) Sp. z. o.o. z siedzibą w S., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C., (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., (...) Bank S.A. oraz (...) S.A. z siedzibą w S., (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P., udzieliła pomocy W. K. w uszczupleniu zaspokojenia jego wierzycieli w ten sposób, że w dniu 20 lutego 2014 roku z S. K. (odpowiednio z M. K.) stworzyła w oparciu o przepisy prawa handlowego nową jednostkę gospodarczą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. o tożsamym przedmiocie działalności do dotychczas prowadzonej przez W. K. jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą Firma (...) z siedzibą w P., a następnie w dniu 06 marca 2015 roku działając w imieniu (...) Sp. z o.o. nabyła na jej rzecz składniki majątku W. K. w postaci sprzętu biurowego oraz samochodu osobowego marki N. (...) o nr rejestracyjnym (...) tj. czynu z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 300 § 1 i 2 k.k. i art. 301 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W związku z coraz większymi trudnościami finansowymi i licznymi zobowiązaniami W. K. wobec wierzycieli związanymi z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w ramach Firmy (...), jak również (...) Sp. z o. o., której funkcjonowanie oparte było na działalności W. K. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podjął on działania zmierzające do utworzenia nowego podmiotu gospodarczego, w ramach którego mógłby kontynuować dotychczasową działalność. W. K. postanowił założyć kolejną spółkę kapitałową, której większościowym udziałowcem miała zostać jego konkubina S. K., która w pełni zorientowana była co do jego sytuacji finansowej i zgodziła się na założenie nowego podmiotu, w ramach którego W. K. mógłby nadal prowadzić działalność gospodarczą . Jednocześnie, z uwagi na fakt, że przebywała ona w tym czasie na urlopie macierzyńskim i miała wypłacany zasiłek macierzyński, który by jej nie przysługiwał w przypadku bycia jedynym udziałowcem Spółki w porozumieniu z W. K. poprosiła M. K. – siostrę W. K. by została wspólnikiem spółki, którą zamierzała założyć. M. K. została poinformowana o powodach takiego działania i chcąc pomóc bratu wyraziła zgodę na powyższe. Aktem notarialnym Rep. A nr (...) z dnia 11 lutego 2014r., S. K. i M. K. zawiązały spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą (...) sp. z o.o. z siedziba w P. przy ul. (...) tj. w miejscu zamieszkania W. K.. S. K. objęła 99 udziałów, a M. K. 1 udział. Prezesem Zarządu został P. A. – konkubent matki W. K.. W dniu 20 lutego 2014r. Spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Przedmiot działalności spółki był tożsamy z przedmiotem działalności wykonywanej przez W. K. w ramach Firmy (...), a następnie (...) Sp. z o. o., a podmiot ten współpracował z tymi samymi podmiotami co wcześniej W. K.. W dniu 09 marca 2014r. Zarząd w osobie P. A. powołał W. K. jako prokurenta samoistnego (...) sp. z o.o., przy czym od momentu założenia Spółki wszystkie działania i decyzje podejmował W. K..

W okresie od listopada 2014r. do grudnia 2015r. W. K. z rachunku bankowego (...) Sp. z o.o. dokonał łącznie wypłat na kwotę 1.062.303 zł.

Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (...) Sp. z o.o. z dnia 14 października 2016r. odwołano P. A. ze stanowiska członka Zarządu (...) Sp. z o.o. i jako członka Zarządu powołano W. K..

W dniu 17 października 2016 r. M. K. sprzedała prawo własności jednego udziału w spółce (...) Sp. z o.o. H. K. (1) – matce S. K..

W dniu 30 grudnia 2016 r. W. K. zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej w ramach Firmy (...).

akt notarialny

k. 1951-1968

wyjaśnienia W. K.

k. 4179-4184

wyjaśnienia S. K.

k. 4177-4179

wyjaśnienia M. K.

k. 4176v-4177

W dniu 30 maja 2014 r. W. K., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma (...) sprzedał fakturowo spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. sprzęt biurowy tj. komputer marki (...)nr seryjny (...), klawiaturę i mysz marki (...), tablet marki (...)nr seryjny (...), drukarkę marki E. model (...), laptopa marki S. nr seryjny (...), laminator marki (...), biurko narożne, dwa krzesła obrotowe, dwa kontenery i zestaw regałów naściennych za łączną kwotę 7.626 zł. (...) Sp. z o. o. nie dokonała płatności na rzecz Firmy (...) za zakupiony sprzęt.

faktura VAT (...)

k. 95

protokół przekazania rzeczy

k. 541

W dniu 11 września 2014r. z wniosku (...) Sp. z o. o. Sp. k. zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, w sprawie KM 3235/14 w oparciu o nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w dniu 10 października 2013r. w sprawie sygn. IX GNc 1252/13.

wniosek egzekucyjny

k. 939-941

zawiadomienie o wszczęciu egzekucji

k. 954

W dniu 17 listopada 2014r. wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne o sygn. akt Km 5105/14 z wniosku Towarzystwa (...) S.A. przeciwko W. K. – Firma (...), na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 30 lipca 2014r., sygn. akt IX GNc 7988/14.

wniosek egzekucyjny

k. 883-884

zawiadomienie o wszczęciu egzekucji

k. 885

W dniu 16 marca 2012r. W. K., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma (...) zawarł z (...) Bank S.A. umowę kredytu na zakup samochodu ciężarowego marki P. (...) nr nadwozia (...) na kwotę 43.762,10 zł.

Następnie w dniu 04 listopada 2013r. przedmiotowy pojazd został przez niego sprzedany R. D. za kwotę 61.500,15 zł brutto, z czego kwota 15.000 zł została wpłacona przez R. D. na rzecz Banku, a kwota 46.500,15 zł zapłacona została W. K. gotówką.

umowa kredytowa

k. 125

faktura VAT (...)

k. 131

dowód wpłaty

k. 133

W dniu 31 października 2012r. W. K. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma (...) zawarł z (...) S.A. umowę kredytu na zakup samochodu N. (...), nr nadwozia (...) na kwotę 85.679,99 zł dokonując dodatkowo wpłaty własnej w kwocie 27.200 zł. Płatność pierwszej raty w wysokości 30.839,09 zł została ustalona na dzień 30 czerwca 2013r., drugiej w kwocie 30.079,39 zł na dzień 28 lutego 2014r. i trzeciej w wysokości 29.319,69 zł na dzień 30 października 2014r. W. K. nie dokonał płatności pierwszej raty w ustalonym terminie w związku z czym w dniu 09 lipca 2013r. (...) S.A. wystawił wezwanie do zapłaty na łączną kwotę 30.874,48. W dniu 03 marca 2014r. celem zabezpieczenia wierzytelności banku z tytułu umowy kredytowej strony zawarły umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie, na mocy której W. K. przeniósł na rzecz (...) S.A. udział w wysokości 49% w prawie własności samochodu N. (...) oraz udział w wysokości 51 % pod warunkiem zawieszającym. W dniu 02 marca 2015r. W. K., w ramach Firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. oraz (...) S.A. zawarli umowę przejęcia długu na mocy, której (...) Sp. z o.o. przejęła dług wynikający z umowy kredytu na zakup samochodu N. (...), nr nadwozia (...), wysokość długu na dzień przejęcia wynosiła 57.727,91 zł, na co (...) S.A. wyraził zgodę pod warunkiem przeniesienia przez W. K. bezwarunkowo i nieodwołalnie na rzecz (...) Sp. z o.o. własności pojazdu, nieobciążonego jakimikolwiek prawami osób trzecich z wyjątkiem praw Banku. W dniu 6 marca 2015r. W. K., w ramach Firmy (...) sprzedał na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. samochód osobowy marki N. (...), nr nadwozia (...) o numerze rejestracyjnym (...) za kwotę 58.179 zł brutto. Jednocześnie, aneksem do umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie udziału w prawie własności samochodu z dnia 4 marca 2015r. stroną przewłaszczającą pojazdu stał się (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P..

umowa kredytu

k. 2387-2390

harmonogram spłat

k. 2391

wezwanie do zapłaty

k. 2401

umowa przejęcia długu

k. 141-143

umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie

k. 1655-1658

aneks do umowy przewłaszczenia

k. 135-136

W dniu 9 marca 2015r. W. K. zawarł pozorną umowę pożyczki z R. D. na kwotę 45.000 zł. W celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu zwrotu pożyczki W. K. przeniósł na R. D. własność rzeczy ruchomych stanowiących wyposażenie mieszkania przy ul. (...) w P. w postaci: zabudowy kuchennej, wyposażenia kuchni: zmywarki, piekarnika, okapu, płyty indukcyjnej, lodówki, sofy model A., stołu jadalnianego, komody pod telewizor, krzeseł z obiciem nubukowym, grzejników firmy (...), grzejników łazienkowych szt. 2, drzwi P. i drzwi przesuwnych K. (...), szafy i łóżka sypialnianego, umywalki, miski wiszącej S. V., drzwi prysznicowych K. N., umywalki i miski wiszącej D. (...), odkurzacza centralnego, baterii umywalkowej T. z panelem prysznicowym, zestawu kina domowego H. K. (2). Strony wskazały cenę zakupu przedmiotowych ruchomości na kwotę 100.193 zł oraz wycenę na dzień zawarcia umowy pożyczki na kwotę 45.086,86 zł. Jednocześnie strony ustaliły, że W. K. zatrzyma przedmiot przewłaszczenia w swoim posiadaniu w charakterze biorącego w użyczenie. W dniu 20 grudnia 2015r. W. K. i R. D. podpisali aneks do umowy z dnia 09 marca 2015r. określając termin spłaty pożyczki na dzień 31 grudnia 2016r.

umowa pożyczki z dn. 09.03.2015r., z aneksem

k. 37-40

aneks do umowy pożyczki

k. 745

zeznania świadka R. D.

k. 731-733, k. 4172v-4173v

Wyrokiem zaocznym Sądu Okręgowego w Poznaniu, IX Wydział Gospodarczy z dnia 14 kwietnia 2015r., sygn. akt IX GC 1364/14 zasądzono od W. K. na rzecz (...) S.A kwotę 558.082,19 zł wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności wysokości kredytu lombardowego NBP od dnia 24 listopada 201r., do dnia zapłaty. Wyrokowi został nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

Z uwagi na nie zwrócenie (...) S.A. należności, na podstawie wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Poznaniu, IX Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt IX GC 1364/14 w dniu 04 lutego 2016r. na wniosek wierzyciela wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Km 32/16.

W dniu 15 lutego 2016r. w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań - Stare Miasto Ł. T., dokonano zajęcia ruchomości, m. in. zestawu kina domowego H. K. (2), telewizora marki S. (...), piekarnika E., chłodziarko-zamrażarki W. oraz zmywarki B. (...), będących przedmiotem przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności z tytułu zwrotu umowy pożyczki zawartej w dniu 09 marca 2015r. przez W. K. z R. D..

W dniu 26 lutego 2016r. R. D., działając przez pełnomocnika wezwał (...) S.A. do zwolnienia spod egzekucji ruchomości zajętych w toku postępowania egzekucyjnego, a stanowiących przedmiot przewłaszczenia. Postanowieniem z dnia 15 marca 2016r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Poznań - Stare Miasto Ł. T., z uwagi na wniosek wierzyciela umorzył egzekucję, co do ruchomości stanowiących przedmiot przewłaszczenia na zabezpieczenie, a przedmiotowe ruchomości zostały zwrócone R. D..

k. 41

wniosek o wszczęcie egzekucji

k. 494-495

zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego

k. 500-501

protokół zajęcia ruchomości

k. 44-47

wezwanie do zwolnienia spod egzekucji

k. 48-49

postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z protokołami zdawczo – odbiorczymi

k. 54, 55-57

W dniu 29 kwietnia 2015r. W. K. i S. K. zawarli przed Sądem Rejonowy Poznań Stare Miasto w P., Wydział IV Rodzinny i Nieletnich w sprawie IV RCo 13/15 ugodę na mocy której W. K. zobowiązał się płacić na rzecz małoletnich synów rentę alimentacyjną w łącznej kwocie 7.000 zł miesięcznie począwszy od 15 lutego 2015r., płatną z góry do 15 każdego miesiąca do rąk matki małoletnich S. K. wraz z ustawowi odsetkami w razie opóźnienia płatności którejkolwiek z rat. Zaległość alimentacyjną za okres od 15 lutego 2015r. do 30 kwietnia 2015r. strony ustaliły na kwotę 17.500 zł, którą W. K. zobowiązał się zapłacić do rąk matki małoletnich w trzech ratach do dnia 15 czerwca 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat.

protokół posiedzenia z dn. 29.04.2015r.

k. 774-776

W zeznaniach rocznych PIT-36L z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej W. K. w roku 2012 wykazał dochód w wysokości 184.366,19 zł (kwota do opodatkowania), w roku 2013 w wysokości 44.845,48 zł, w roku 2014 wykazał stratę w wysokości 28.015,58 zł, w roku 2015 dochód w wysokości 1.260.25 zł, a w roku 2016 stratę w wysokości 925,96 zł.

zeznania PIT-36L

k. 750-759

W. K. ma 45 lat, ma wykształcenie średnie, w zawodzie technik rolnik, obecnie pełni funkcję członka Zarządu (...) sp. z o.o. z oficjalnym wynagrodzeniem 1.600 zł netto miesięcznie. Oskarżony jest rozwodnikiem, żyje w konkubinacie z S. K., ze związku posiada dwoje małoletnich dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu, nie posiada majątku.

W. K. był karany wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 24.09.2018r., sygn. VIII K 277/18 za przestępstwo z art. 284 §2 k.k. na karę 120 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda.

k. 4016-4017

karta karna

k. 4043, 4163

S. K. ma 39 lat, ma wykształcenie wyższe chemiczne, w (...) sp. z o.o. zatrudniona jest na stanowisku konsultanta w wymiarze ½ etatu, z wynagrodzeniem 800 zł netto miesięcznie. Oskarżona jest panną, żyje w konkubinacie z W. K., ze związku ma dwoje małoletnich dzieci, które pozostają na jej utrzymaniu. Oskarżona jest właścicielką domu jednorodzinnego położonego w K. o powierzchni 170m2 położonego na działce o powierzchni 1.600m2, udziału ¼ w gruncie rolnym położonym w O. W.. oraz samochodu osobowego marki A. (...).

S. K. nie była dotychczas karana za przestępstwa.

karta karna

k. 3959, 4157

M. K. ma 36 lat, ma wykształcenie wyższe ekonomiczne, zatrudniona jest jako doradca w P., osiąga dochód w wysokości 2.5000 zł netto miesięcznie, jest panną, nie ma nikogo na utrzymaniu, jest właścicielką mieszkania o wartości około 170.000 zł.

M. K. nie była dotychczas karana za przestępstwa.

karta karna

k. 3960, 4156

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

zeznania świadka M. M.

Zeznania w pełni wiarygodne, znajdujące potwierdzenie w dokumentach, jak również wyjaśnieniach oskarżonego i jako takie uznane za bezsporne.

zeznania świadka P. Ł.

Zeznania w pełni wiarygodne, znajdujące potwierdzenie w dokumentach, częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego W. K. i jako takie stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania świadka A. G.

Zeznania w pełni wiarygodne, znajdujące potwierdzenie w dokumentach, częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego W. K. i jako takie stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania świadka P. W.

Zeznania w pełni wiarygodne, znajdujące potwierdzenie w dokumentach, częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego W. K. i jako takie stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania świadka P. J.

Zeznania w pełni wiarygodne, znajdujące potwierdzenie w zeznaniach D. J., w znacznej mierze również w wyjaśnieniach oskarżonego W. K., a nadto w zgromadzonych w sprawie dokumentach, co łącznie tworzyło spójną i logiczną całość i stanowiło rzeczowy materiał w oparciu o który Sąd poczynił ustalenia faktyczne.

zeznania świadka D. J.

Zeznania w pełni wiarygodne, znajdujące potwierdzenie w zeznaniach D. J., w znacznej mierze również w wyjaśnieniach oskarżonego W. K., a nadto w zgromadzonych w sprawie dokumentach, co łącznie tworzyło spójną i logiczną całość i stanowiło rzeczowy materiał w oparciu o który Sąd poczynił ustalenia faktyczne.

wyjaśnienia oskarżonego W. K.

Wyjaśnienia wiarygodne w części, w jakiej znalazły odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym i ustalonym w oparciu o niego stanie faktycznym.

wyjaśnienia oskarżonej S. K.

Wyjaśnienia wiarygodne w części, w jakiej znalazły odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym i ustalonym w oparciu o niego stanie faktycznym.

1.1.2.

wyjaśnienia oskarżonego W. K.

Wyjaśnienia wiarygodne w części, w jakiej znalazły odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym i ustalonym w oparciu o niego stanie faktycznym.

1.1.3.

wyjaśnienia oskarżonej M. K.

Wyjaśnienia wiarygodne w części, w jakiej oskarżona potwierdziła fakt powołania z S. K. spółki (...) Sp. z o.o., opisała okoliczności, w jakich została wspólnikiem spółki, w szczególności, że działanie to miało na celu pomoc bratu, jak również okoliczności, w jakich przestała być wspólnikiem. W tej części wyjaśnienia oskarżonej znalazły odzwierciedlenie w dokumentach, nadto korespondowały z wyjaśnieniami S. K. i W. K. i w związku z tym Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich prawdziwości.

1.1.1.

1.1.2

1.1.3

dokumenty

W całości na wiarę zasługiwały dowody z dokumentów urzędowych, które zostały sporządzone w prawem przepisanej formie, przez odpowiednie organy i w zakresie ich właściwości. Autentyczność i prawdziwość pozostałych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, zatem i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

wyjaśnienia oskarżonego W. K.

Wyjaśnienia niewiarygodne w części, w jakiej oskarżony wskazał, że informował P. J., że generalnym wykonawcą inwestycji dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. jest (...) Sp. z o. o., a nie Firma (...). Powyższej okoliczności konsekwentnie zaprzeczył P. J., co więcej wskazał, że powyższą informację powziął dopiero w momencie, gdy z uwagi na niespłacenie pożyczki w kolejnych ustalanych terminach chciał uzyskać cesję wierzytelności przysługującą W. K. wobec (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. i W. K. udostępnił mu umowę o generalne wykonawstwo, w której stroną była (...) Sp. z o. o. Co więcej, P. J. wskazał, że w przypadku gdyby został poinformowany przez W. K., że inwestycja na prowadzenie, której ma udzielić oskarżonemu jako osobie fizycznej pożyczki jest realizowana przez inny podmiot to domagałby się, by stroną umowy była zarówno Firma (...), jak i (...) Sp. z o. o. Powyższe stanowisko jest jak najbardziej racjonalne z punktu widzenia zabezpieczenia interesów wierzyciela i dobitnie wskazuje, że P. J. wbrew twierdzeniom oskarżonego nie mógł zostać poinformowany o powyższym fakcie. Nie sposób, bowiem przyjąć, że P. J. mając świadomość, że spłata pożyczki nastąpi ze środków otrzymanych przez W. K. od inwestora z tytułu prac wykonanych przez (...) Sp. z o.o. godził się jednocześnie na to, by wierzytelność z tytułu prac częściowych wynikających z umowy o generalne wykonawstwo przysługiwała osobie prawnej, będącej odrębnym podmiotem gospodarczym.

Jako niewiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał, że powodem niewywiązania się w terminie wobec (...) S.A. z terminowej spłaty pożyczki było m. in. nierozliczanie się bieżące przez inwestora z prac dodatkowych, potrącanie z faktur częściowych 10 % wartości netto tytułem kaucji gwarancyjnej, a także twierdzenia, że wywiązał się ze wszystkich zobowiązań wynikających z umowy o generalne wykonawstwo i zakończył budowę na początku 2013r. Po pierwsze wskazać należy, że prace dodatkowe, z których inwestor miał się nie rozliczać na bieżąco - jak wskazał oskarżony - zostały wykonane w pierwszych tygodniach inwestycji tj. w marcu/kwietniu 2012r., a zatem kilka miesięcy przed zawarciem umowy pożyczki z (...) S.A. Jednocześnie potrącanie kwot z wystawionych faktur na poczet kaucji gwarancyjnej stanowiło jedno z postanowień umowy o generalne wykonawstwo, a zatem od samego początku oskarżony wiedział jaką faktycznie kwotą będzie dysponował. Okoliczności te nie miały zatem żadnego wpływu na możliwość terminowego wywiązania się przez oskarżonego z umowy pożyczki, albowiem jakkolwiek mogły wpływać na sytuację finansową oskarżonego to, nie uległa ona pogorszeniu na skutek wskazywanych przez niego okoliczności po zawarciu umowy z (...) S.A.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń oskarżonego dotyczących terminowego zakończenia prac wskazać należy, że w dniu 29 listopada 2013r. (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. i W. K. działający w imieniu (...) Sp. z o. o. podpisali dokument, na mocy którego (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. obciążyła (...) Sp. z o. o. karą umowną w kwocie 616.259,61 zł z tytułu opóźnienia w wykonaniu umowy o generalne wykonawstwo z dnia 08 lutego 2012r., co samo w sobie przeczy złożonym przez niego wyjaśnieniom. Zdaniem Sądu prezentowana przez oskarżonego narracja stanowiła przejaw przyjętej linii obrony, której celem było wskazanie szeregu okoliczności, które obiektywnie uniemożliwiły mu wywiązanie się z zaciągniętego zobowiązania, co w rezultacie miało na celu uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej.

1.1.2.

wyjaśnienia oskarżonego W. K.

Wyjaśnienia niewiarygodne w części, w jakiej oskarżony wskazał, że ustanowienie hipoteki łącznej umownej na rzecz (...) Sp. z o. o. Sp. k. spowodowane było wyłącznie chęcią zabezpieczenia udzielonego mu kredytu kupieckiego. Przeczą temu wprost zapisy aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 02 grudnia 2013r., z których wynika że hipoteka ustanowiona została tytułem zabezpieczenia roszczeń wynikających z nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie sygn. IX GNc 1252/13, a dodatkowo z roszczeń z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego, a co za tym idzie wbrew twierdzeniom oskarżonego wątpliwe jest by była to standardowa, praktykowana przez niego procedura zabezpieczenia wierzycieli. Nieustanowienie przez W. K. na rzecz (...) Sp. z o. o. Sp. k. hipoteki oznaczało z pewnością nie tylko nieudzielenie zwiększonego kredytu kupieckiego, lecz również możliwość wdrożenia postępowania egzekucyjnego na podstawie uzyskanego przez wierzyciela tytułu egzekucyjnego.

1.1.3.

wyjaśnienia oskarżonej M. K.

Wyjaśnienia niewiarygodne w części, w jakiej oskarżona wskazała, że powołując razem z (...) Sp. z o.o. nie wiedziała o problemach finansowych W. K., zadłużeniu wobec wierzycieli, toczących się postępowaniach egzekucyjnych, jak również, że nie interesowała się powodem, dla którego brat nie może zostać wspólnikiem Spółki. Wyjaśnienia te - w odniesieniu do ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie - pozostają w sprzeczności z zasadami racjonalnego myślenia i doświadczenia życiowego, przy czym kwestia ta zostanie szczegółowo omówiona w dalszej części rozważań.

wyjaśnienia oskarżonej S. K.

Wyjaśnienia niewiarygodne w części, w jakiej oskarżona wskazała, że prosząc M. K. o to by została wspólnikiem (...) Sp. z o.o. nie informowała jej o faktycznych powodach utworzenia spółki, jak również o problemach finansowych W. K., zadłużeniu wobec wierzycieli i toczących się postępowaniach egzekucyjnych. Podobnie, jak w przypadku M. K. wyjaśnienia te Sąd uznał za sprzeczne z zasadami racjonalnego myślenia i doświadczenia życiowego, a Sąd do tej kwestii odniesie się w dalszej części rozważań.

Wyjaśnienia niewiarygodne również w części, w jakiej oskarżona wskazywała powody przeniesienia przez W. K. na rzecz (...) Sp. z o. o. składników swojego majątku w postaci sprzętu biurowego, a także samochodu N. (...), do czego Sąd odniesie się również w dalszej części rozważań.

zeznania świadka R. D.

Zeznania całkowicie niewiarygodne, albowiem w odniesieniu do ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie - pozostają w sprzeczności z zasadami racjonalnego myślenia i doświadczenia życiowego.

W świetle uzyskanych dokumentów nie może budzić wątpliwości, że W. K. i R. D. podpisali umowę pożyczki, która została zabezpieczona poprzez przewłaszczenie na rzecz R. D. własności ruchomości stanowiących wyposażeniem mieszkania oskarżonego. Samo sporządzenie dokumentu w realiach niniejszej sprawy nie może świadczyć zdaniem Sądu, że do zawarcia umowy pożyczki faktycznie doszło. Po pierwsze wskazać należy, że przekazanie środków pieniężnych nastąpiło gotówką, po drugie zgodnie z twierdzeniami R. D. kwota ta stanowiła część jego oszczędności, przy czym nie przechowywał ich na rachunku bankowym tylko w gotówce w miejscu zamieszkania, wreszcie po trzecie pieniądze zostały przez niego przekazane W. K. w bliżej nieokreślonych okolicznościach, prawdopodobnie na ulicy. Okoliczności te w żaden sposób nawet nie uprawdopodabniają faktu przekazania przez R. D. W. K. środków pieniężnych, a wręcz przeciwnie w świetle zasad doświadczenia życiowego poddają go w uzasadnioną wątpliwość.

W świetle zeznań R. D. nie może budzić wątpliwości, że udzielając W. K. pożyczki wiedział o jego bardzo trudnej sytuacji finansowej, a co za tym idzie musiał liczyć się z możliwością niezwrócenia jej nie tylko w ustalonym terminie, ale w ogóle. Biorąc pod uwagę wysokość kwoty, jaką R. D. miał przekazać W. K. zdziwienie budzi dlaczego tak małą wagę przywiązywał do zabezpieczenia umowy pożyczki, a finalnie zgodził się by przedmiot zabezpieczenia stanowiły ruchomości stanowiące wyposażenie mieszkania oskarżonego, a zatem ruchomości z których skuteczność ewentualnej egzekucji była mało prawdopodobna. R. D. wskazywał co prawda, że motywem jego działania była przede wszystkim pomoc koledze, jednakże twierdzenia takie biorąc pod uwagę wysokość rzekomej pożyczki, która miała stanowić znaczną część jego oszczędności przy jednoczesnej świadomości faktycznej niemożności jej spłaty przez W. K. w jakimkolwiek realnym terminie wydają się nieracjonalne. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że R. D., co wprost przyznał nie wiedział, że ruchomości będące przedmiotem przewłaszczenia zostały zajęte w toku egzekucji komorniczej, jak również zaprzeczył by kiedykolwiek korzystał z usług kancelarii prawnej, która faktycznie w jego imieniu wezwała (...) S.A. do zwolnienia ruchomości spod egzekucji. Powyższe, zdaniem Sądu oznacza, że W. K. nie poinformował R. D. o toczącym się postępowaniu egzekucyjnym, jak również czynnościach zmierzających do zwolnienia ruchomości spod egzekucji. Oczywistym jest przy tym, że R. D. musiał formalnie udzielić pełnomocnictwa pełnomocnikowi, który działał w jego imieniu, przy czym w sytuacji gdyby faktycznie podjął kroki w celu zabezpieczenia swoich praw wiedziałby o tychże czynnościach. Powyższe prowadzi, zatem do uzasadnionego wniosku, że zawarcie umowy przewłaszczenie na zabezpieczenia miało realnie zabezpieczyć interesy W. K. i spowodować usunięcie stanowiących jego własność składników majątkowych spod egzekucji, przy czym czynnością prawną uzasadniającą zawarcie umowy przewłaszczenia było zawarcie umowy pożyczki, która w realiach niniejszej sprawy została zawarta dla pozoru. O pozorności umowy pożyczki, zdaniem Sądu świadczy również fakt, że R. D. nie zgłosił faktu zawarcia umowy pożyczki do urzędu skarbowego, nie uiścił podatku od czynności cywilnoprawnych, a pożyczka ta do chwili obecnej nie została przez W. K. zwrócona, przy czym strony miału uzgodnić, że zostanie ona przez oskarżonego „odpracowana”, co jednakże nie znalazło odzwierciedlenia w dokumentach.

Na koniec wskazać należy, że podpisanie umowy pożyczki niejako wpisuje się w serię działań podjętych przez W. K., kiedy to w dniu 06 marca 2015r. zbył na rzecz (...) Sp. z o. o. samochód marki N. (...), w dniu 09 marca 2015r. podpisał z R. D. umowę pożyczki, a w dniu 29 kwietnia 2015r. zawarł z S. K. ugodę na mocy, której zobowiązał się do płacenia renty alimentacyjnej na małoletnie dzieci w kwocie 7.000 zł, która to kwota w żaden sposób nie odpowiadała jego ówczesnej sytuacji majątkowej i możliwościom zarobkowym, a działanie takie miało na celu wykreowanie zobowiązania, którego zaspokojenie w drodze egzekucji nastąpiłoby z pierwszeństwem przez wierzycielami.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

W. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo z art. 286 §1 k.k. jest przestępstwem powszechnym. Zachowanie sprawcy polega na wprowadzeniu w błąd innej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym z jednej strony jest ono nakierowane na osobę, która dokonuje niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, z drugiej zaś strony na mienie, które sprawca uzyskuje w wyniku rozporządzenia.

Z powyższego wynika, że przestępstwo opisane w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem, przy czym nie jest koniecznym osiągnięcie przez sprawcę korzyści majątkowej z niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Wprowadzenie w błąd należy rozumieć natomiast jako zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby, przy czym przed podjęciem działania przez sprawcę, pokrzywdzony nie ma błędnego wyobrażenia o rzeczywistości. Nieprawidłowe odzwierciedlenie rzeczywistości w świadomości rozporządzającego mieniem ma być, więc rezultatem postępowania sprawcy. Ujęcie takie, zgodne jest z interpretacją Sądu Najwyższego (OSNPG 1987, z. 7, poz. 80). Ustawa nie zawiera przy tym jakichkolwiek ograniczeń, co do sposobów w wyniku zastosowania, których następuje wprowadzenie w błąd, jednocześnie nie jest wymagane, by sprawca podejmował szczególne czynności polegające na działaniu podstępnym, istotnym jest bowiem tylko to, by sposób ten miał wywołać w konkretnym podmiocie wyobrażenia o stanie rzeczy, który nie odpowiada prawdzie.

Od strony podmiotowej przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym kierunkowym, ponieważ przepis wymaga, by sprawca działał „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. wykazać zatem należy, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion.

W ocenie Sądu W. K. wprowadził w błąd osoby działające w imieniu (...) Sp. z o.o. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy pożyczki poprzez zaniechanie poinformowania ich o swojej faktycznej sytuacji majątkowej i kłopotach finansowych istniejących w chwili zawierania umowy.

Faktem jest, iż strona umowy pożyczki nie ma obowiązku ujawnienia sytuacji materialnej swojej firmy, niemniej jednak tylko wówczas nie będzie to miało charakteru wprowadzenia w błąd w rozumieniu przepisu art. 286 § 1 k.k., gdy podmiot taki przy zachowaniu reguł uczciwego obrotu gospodarczego, którym druga ze stron umowy ma prawo ufać, będzie miał faktyczną możliwość realizacji przyjętego na siebie umownie zobowiązania w dacie jego powstania, bez świadomego powodowania szkody w majątku swego wierzyciela. W przeciwnym razie tworzenie fikcji poprzez zatajanie faktycznej sytuacji finansowej firmy, jest kreowaniem mylnego wyobrażenia o możliwościach spłaty zadłużenia w umówionym terminie, prowadzące w rezultacie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jako takie stanowi przestępstwo oszustwa.

W. K. w chwili zawierania umowy pożyczki zdaniem Sądu nie miał realnych możliwości jej spłaty we wskazanym w umowie terminie tj. do dnia 30 listopada 2012r.

O powyższym świadczą już same wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał, że w związku z realizacją inwestycji dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. miał problemy z utrzymaniem płynności finansowej i nie posiadał wystarczających środków na jej realizację. Z ustalonego stanu faktycznego wynika również, że oskarżony posiadał zadłużenie z tytułu nieopłacania składek ZUS, zaległości podatkowe, zadłużenie wobec (...) Bank S.A. z tytułu umowy kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości lokalowej położonej w P. przy ul. (...) w P., zadłużenie wobec PHU (...) B. B. (2), (...) spółka jawna z siedzibą w O., wobec (...) Sp. z o. o., wobec (...) Bank S.A. z tytułu umowy kredytu na zakup samochodu ciężarowego marki P. (...) i nie miał środków finansowych na pokrycie tych zobowiązań. Znamienne jest również, że W. K. – co przyznał w złożonych wyjaśnieniach – starał się pozyskać pozabankowe źródło finansowania mając świadomość, że zaległości podatkowe i z tytułu ubezpieczeń społecznych uniemożliwią mu uzyskanie kredytu bankowego. Dalej W. K. wskazał, że zawarcie umowy pożyczki miało na celu pozyskanie środków na kontynuowanie inwestycji dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A., a uzyskanie środków finansowych na spłatę pożyczki uzależnione było od dokonania płatności częściowej przez inwestora. Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika również, że w tamtym okresie oskarżony nie realizował prac zgodnie z harmonogramem wynikającym z umowy o generalne wykonawstwo, zakres oddawanych prac był mniejszy niż przewidywały zapisy umowy, występowały opóźnienia, a co za tym idzie oskarżony musiał wiedzieć, że nie otrzyma od inwestora w terminie przewidzianym umową pożyczki wynagrodzenia za częściowe wykonanie prac w wysokości umożliwiającej jej spłatę. Przyjmując, bowiem w oparciu o wyjaśnienia W. K., że od momentu podpisania protokołu częściowego odbioru robót, który stanowił podstawę do wystawienia przez oskarżonego faktury wobec inwestora, do momentu dokonania płatności upływał okres około dwóch miesięcy (opóźnienia wynikające z procedury bankowej stanowiącej podstawę wypłaty transz kredytu, z którego inwestor finansował inwestycję). Biorąc, zatem pod uwagę powyższą okoliczność przyjąć należy, że W. K. nie miał realnej możliwości zwrotu pożyczki w ustalonym przez strony terminie. Zakładając natomiast hipotetycznie, że procedura związana z płatnością za roboty częściowe została wdrożona przed podpisaniem umowy pożyczki, a co za tym idzie W. K. oczekiwał, że otrzyma zapłatę przez upływem terminu zwrotu pożyczki prowadzi do wniosku, że mógł on wywiązać się z zaciągniętego zobowiązania, czego jednakże nie uczynił. Co istotne, również w kolejnych miesiącach, pomimo kontynuowania inwestycji i uzyskiwania płatności częściowych oskarżony nie zwrócił jakiejkolwiek kwoty na poczet kapitału, a spłacał jedynie częściowo odsetki, co było warunkiem aneksowania umowy pożyczki, a co gwarantowało mu niewkroczenie przez wierzyciela na drogę postępowania sądowego.

W. K. nie przedstawił P. i D. J. rzetelnych informacji, co do swojej sytuacji finansowej, posiadanego zadłużenia w stosunku do wielu podmiotów, jak również zataił fakt, że inwestycję dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A. prowadzi w ramach (...) Sp. z o.o., a nie Firmy (...), która to informacja była istotna z punktu widzenia możliwości zaspokojenia się przez pożyczkodawcę, w sytuacji gdy pożyczkobiorcą była osoba fizyczna, a środki finansowe na spłatę pożyczki miały pochodzić od osoby prawnej.

Przekonanie osób działających w imieniu pokrzywdzonej Spółki o stabilnej sytuacji finansowej W. K., jego zamożności, prężnie działającej firmie realizującej duże projekty budowlane i dodatkowo zapewniania oskarżonego o realnej możliwości zwrotu środków pieniężnych w umówionym terminie i brak informacji o faktycznej sytuacji majątkowej i finansowej W. K. spowodowało, że (...) S.A. w dniu 15 października 2012r. zawarła z W. K. umowę pożyczki na kwotę 500.000 zł. Podkreślić należy przy tym, że oskarżony już w maju 2012r. pożyczył od (...) S.A. kwotę 100.000 zł, którą wraz z odsetkami spłacił w umówionym terminie, tytułem wcześniej zawartej umowy pożyczki, co jedynie mogło dodatkowo przekonać przedstawicieli pokrzywdzonej Spółki, co do wiarygodności W. K. jako rzetelnego kontrahenta i wiarygodności jego zapewnień. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że oskarżony jest kuzynem P. i D. J., w okresie objętym zarzutem pozostawał z nimi w dobrych relacjach towarzysko – rodzinnych, jak i biznesowych, co dodatkowo wzmacniało zaufanie do jego osoby.

Dla przypisania W. K. wypełnienia znamion przestępstwa oszustwa poza koniecznością wykazania, że dopuścił się on wprowadzenia w błąd osób działających w imieniu (...) Sp. z o.o., co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy, którego skutkiem było doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia przez nią własnym mieniem konieczne jest również wykazanie, że oskarżony miał zamiar wypełnienia powyższych znamion.

Za powyższym przemawia zdaniem Sądu fakt, że zła sytuacja finansowa oskarżonego nie była spowodowana wystąpieniem obiektywnych niekorzystnych okoliczności wpływających na jego kondycję finansową, które nie istniały i nie można ich było przewidzieć w chwili zawierania umowy pożyczki. Wręcz przeciwnie, powodem zawarcia umowy pożyczki była chęć pozyskania środków pieniężnych w celu utrzymania płynności finansowej i kontynuowania realizacji inwestycji dla (...) Sp. z o.o. (...) S.K.A., przy pełnej świadomości istniejących problemów finansowych, przeterminowanych zobowiązań i opóźnień. Jednocześnie wskazać należy, że Sąd ma pełną świadomość realiów prowadzenia działalności gospodarczej w branży budowlanej i związanych z tym obciążeń finansowych leżących po stronie generalnego wykonawcy, które z kolei wpływają wprost na sytuację finansową jego przedsiębiorstwa i wielokrotnie prowadzą do trudności z utrzymaniem płynności finansowej. W tym aspekcie, działanie W. K., który w sytuacji braku środków finansowych na prowadzenie inwestycji próbował pozyskać zewnętrzne finansowanie wydaje się, co do zasady racjonalne z gospodarczego punktu widzenia. Pamiętać jednakże należy, że pozyskanie w takiej sytuacji od innego podmiotu finansowania winno odbywać się przy pełnej transparentności tj. po uprzednim poinformowaniu pożyczkodawcy o faktycznej sytuacji finansowej pożyczkobiorcy i realnej możliwości zwrotu pożyczki. Udzielenie, bowiem w takiej sytuacji pożyczki przez pożyczkodawcę stanowi jego ryzyko osobiste lub gospodarcze, jednocześnie wyłącza odpowiedzialność karną pożyczkobiorcy. W. K. nie poinformował jednak P. i D. J. o faktycznej sytuacji finansowej prowadzonej przez siebie firmy, niezapłaconych zobowiązaniach, jak również możliwości niezwrócenia pożyczki w umówionym terminie wiedząc, że w takiej sytuacji nie zdecydują się oni na zawarcie z nim w imieniu Spółki umowy pożyczki. Zatem właśnie zatajenie przed osobami działającymi w imieniu (...) S.A. powyższych faktów pozwoliło na wykreowanie u nich myślnego wyobrażenia, co do zamiaru i możliwości zwrotu przez W. K. w ustalonym terminie pożyczki i finalnie skutkowało zawarciem umowy i uzyskaniem przez oskarżonego środków pieniężnych, które stanowiły dla niego korzyść majątkową. W realiach niniejszej sprawy, oczywistym jest bowiem, że w momencie pełnej świadomości po stronie P. i D. J., co do faktycznej sytuacji majątkowej i finansowej W. K. nigdy nie zdecydowaliby się oni na zawarcie w imieniu (...) S.A. umowy pożyczki, a co wprost wynika z ich zeznań.

Tym samym należało uznać, że W. K. swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa oszustwa.

Sąd uznał, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Zgodnie, bowiem z treścią art. 115 §5 k.k. mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł, przy czym niekorzystne rozporządzenie mieniem przez (...) S.A. wynosiło 500.000 zł.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2

W. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 302 §1 k.k. przewiduje odpowiedzialność tego kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłaca lub zabezpiecza tylko niektórych, czym działa na szkodę pozostałych.

Nie może przy tym budzić wątpliwości, że przestępstwo określone w art. 302 §1 k.k. należy do kategorii indywidualnych. Wprawdzie ustawa nie posługuje się wprost nazwą „dłużnik” na określenie podmiotu czynu zabronionego, ale skoro do istoty tego przestępstwa należy niezaspokojenie „wszystkich wierzycieli”, to jego sprawcą może być jedynie dłużnik.

Wskazane w art. 302 §1 k.k. zachowanie stanowi czyn zabroniony, jeżeli zostanie podjęte w sytuacji grożącej dłużnikowi upadłości lub niewypłacalności. W tym aspekcie zasadne jest przytoczenie uzasadnienia wyroku wydanego przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu z dn. 07.02.2013r., II AKa 291/12, Legalis 731044, w którym wskazano, że „znamię „w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości” obejmuje wszelkie sytuacje, w których istnieje obiektywnie konkretne, realne niebezpieczeństwo nadejścia upadłości lub niewypłacalności dłużnika, niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć. Realizacja owego znamienia nie musi się łączyć z nieuchronnością nadejścia któregoś z rzeczonych zdarzeń ani bardzo wysokim prawdopodobieństwem tegoż. Wystarczy, jeśli istnieje znaczące prawdopodobieństwo zaistnienia upadłości lub niewypłacalności, przy czym upadłość lub niewypłacalność niekoniecznie muszą grozić rychłym nadejściem (patrz Andrzej Zoll i inni: „Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k.”, Zakamycze 2006, Wydanie II, teza 90 do art. 300). Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28.02.2003r. Prawo upadłościowe upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Niewypłacalność natomiast to sytuacja, w której dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące (art. 11 ust. 1 i 1a p.u). Nie jest przy tym konieczne, aby upadłość lub niewypłacalność rzeczywiście nastąpiły. Wystarczy, jeżeli powstanie stan zagrożenia nimi tj. istnieje wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia niewypłacalności lub upadłości, przy czym niekoniecznie stany te muszą wystąpić w bliskiej przyszłości.

Z ustaleń stanu faktycznego wynika, że W. K. w dniu 02 grudnia 2013r. posiadał wymagalne, przeterminowane zobowiązania pieniężne wobec:

(...) Bank S.A. z siedzibą w W.

- (...) S.A.

- (...) Sp. z o. o.

- (...) S.A.

- (...) Sp. z o. o. Sp. k.

(...) Sp. z o. o., (...) S.A. i (...) Sp. z o. o. Sp. k. posiadały tytuły wykonawcze wystawione wobec Firmy (...).

Fakt niewykonywania przez W. K. wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec wierzycieli w dłuższym okresie czasu wskazuje, że faktycznie znajdował się on w stanie grożącej mu niewypłacalności i nie mógł zaspokoić wszystkich swoich wierzycieli i faktycznie tego nie czynił.

Jednocześnie w dniu w dniu 02 grudnia 2013r. oskarżony ustanowił hipotekę łączną umowną do kwoty 200.000 zł na lokalu nr (...), stanowiącym odrębną nieruchomość, objętym księgą wieczystą KW nr (...) oraz udziale wynoszącym 1/10 części we własności nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (...), prowadzonymi przez Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w Poznaniu V Wydział Ksiąg Wieczystych, zabezpieczając wierzytelność spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Poznaniu w wysokości 101.723,05 zł wynikającą z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w dniu 10 października 2013r., sygn. IX GNc 1252/13.

Fakt zabezpieczenia wierzytelności jednego wierzyciela hipoteką, co zgodnie z art. 1025 §1 k.p.c., w przypadku prowadzenia egzekucji uprawniałoby wierzyciela hipotecznego do zaspokojenia przed innymi wierzycielami, było działaniem na szkodę pozostałych wierzycieli.

Jednocześnie Sąd przyjął, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem ewentualnym, albowiem mając pełną świadomość stanu grożącej mu niewypłacalności i niemożność zaspokojenia wszystkich wierzycieli, ustanowił na rzecz jednego z nich zabezpieczenie wierzytelności, godząc się jednocześnie na to, że działalnie takie może wywołać stan, w którym zaspokojenie przez pozostałych wierzycieli będzie utrudnione lub niemożliwe.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

3

W. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 300 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność tego, kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku. Art. 300 §2 kk penalizuje zachowanie osoby, która w celu udaremnienia m. in. wykonania orzeczenia sądu usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, przez co udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela.

Nie może przy tym budzić wątpliwości, że przestępstwa określone w art. 300 §1 i 2 k.k. należą do kategorii indywidualnych, a ich sprawcą może być jedynie dłużnik, albowiem do ich istoty należy działanie na szkodę „swojego wierzyciela”.

Czynność sprawcza przestępstwa z art. 300 §1 i 2 k.k. polega na uszczuplaniu lub udaremnianiu zaspokojenia wierzycieli poprzez wskazane w tym przepisie czynności czasownikowe. Udaremnienie zaspokojenia wierzyciela to spowodowanie takiej sytuacji, w której takie zaspokojenie jest całkowicie niemożliwe (J. Majewski (w:) Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 3, s. 706). Z kolei uszczuplenie jest spowodowaniem uszczerbku w majątku dłużnika powodującym uniemożliwienie zaspokojenia wierzyciela w jakiejkolwiek części (vide: wyrok SN z dn. 03.07.2007r., II KK 336/06, LEX nr 299185).

Wskazane w art. 300 §1 k.k. zachowania stanowią czyn zabroniony, jeżeli zostaną podjęte w sytuacji grożącej dłużnikowi upadłości lub niewypłacalności, przy czym znamię to zostało szczegółowo omówione w rozważaniach prawnych odnoszących się do przestępstwa z art. 302§ 1 k.k.

Warunkiem poniesienia odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. jest działanie dłużnika w celu udaremnienia m. in. wykonania orzeczenia sądu tj. uniemożliwienie jego egzekucji w trybie i czasie przewidzianym przez właściwe akty prawne, w szczególności przepisy Kodeksu postępowania cywilnego.

Art. 301 §1 k.k. przewiduje natomiast odpowiedzialność, tego kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli udaremnia lub ogranicza zaspokojenie ich należności przez to, że tworzy w oparciu o przepisy prawa nową jednostkę gospodarczą i przenosi na nią składniki swojego majątku.

Przenoszenie składników majątku winno być rozumiane szeroko – jako każde dopuszczalne i zgodne z prawem przesunięcie majątkowe na nowoutworzony lub tworzący się podmiot i może wiązać się z tworzeniem spółek osobowych i kapitałowych.

Omawiane przestępstwa mają charakter materialny, gdyż warunkiem ich dokonania jest spowodowanie skutku w postaci udaremnienia (tj. uniemożliwienia) lub uszczuplenia zaspokojenia uprawnionych roszczeń wierzyciela.

Z ustaleń stanu faktycznego wynika, że W. K. w okresie od dnia 20 lutego 2014 roku do dnia 09 marca 2015 roku posiadał wymagalne, przeterminowane zobowiązania pieniężne wobec:

(...) Bank S.A.

- (...) S.A.

- (...) Sp. z o. o.

- (...) S.A.

- (...) Sp. z o. o. Sp. k.

Fakt niewykonywania przez W. K. wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec wierzycieli w dłuższym okresie czasu wskazuje, że faktycznie znajdował się on w stanie grożącej mu niewypłacalności

Nadto wydane zostały następujące orzeczenia:

- w dniu 27 sierpnia 2013r. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydany przez Sąd Okręgowy w Krakowie, sygn. IX GNX 985/13, na mocy którego W. K. został zobowiązany do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 132.866,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami,

- w dniu 2 lipca 2013 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym wydany przez Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy, sygn. XI GNc 1719/13 na mocy którego W. K. został zobowiązany do zapłaty na rzecz (...) S.A. z/s w S. kwoty 44.110,15 zł wraz z odsetkami,

- w dniu 10 października 2013r. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Poznaniu, sygn. IX GNc 1252/13 na mocy którego W. K. został zobowiązany do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o. o. Sp. k. kwoty 87.733,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Jednocześnie w związku z coraz większymi trudnościami finansowymi i licznymi zobowiązaniami W. K. wobec wierzycieli związanymi z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w ramach Firmy (...), jak również (...) Sp. z o. o., podjął on działania zmierzające do utworzenia nowego podmiotu gospodarczego, w ramach którego mógłby kontynuować dotychczasową działalność, w wyniku czego w dniu 11 lutego 2014r., S. K. i M. K. zawiązały spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą (...) sp. z o.o.

Następnie w dniu 30 maja 2014r. W. K., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma (...) sprzedał spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. sprzęt biurowy, wyzbywając się w ten sposób majątku, który mógłby stanowić przedmiot egzekucji w ramach prowadzonych przez wierzycieli postępowań egzekucyjnych.

Kolejno w dniu 6 marca 2015r. W. K., w ramach Firmy (...) sprzedał na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. samochód osobowy marki N. (...), nr nadwozia (...) o numerze rejestracyjnym (...) za kwotę 58.179 zł brutto.

W tym miejscu wskazać należy, że w dniu 03 marca 2014r. celem zabezpieczenia wierzytelności banku z tytułu umowy kredytowej zawarta została umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie, na mocy której W. K. przeniósł na rzecz (...) S.A. udział w wysokości 49% w prawie własności samochodu N. (...) oraz udział w wysokości 51 % pod warunkiem zawieszającym. Jednocześnie sprzedaż samochodu na rzecz (...) Sp. z o.o. poprzedzona została zawarciem umowy przejęcia długu na mocy, której (...) Sp. z o.o. przejęła dług wynikający z umowy kredytu przy czym warunkiem wyrażenia zgody przez bank było przeniesienie przez W. K. bezwarunkowo i nieodwołalnie na rzecz (...) Sp. z o.o. własności pojazdu, nieobciążonego jakimikolwiek prawami osób trzecich z wyjątkiem praw Banku. Jednocześnie, aneksem do umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie udziału w prawie własności samochodu z dnia 4 marca 2015r. stroną przewłaszczającą pojazdu stał się (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P..

Zatem, przeniesienie własności pojazdu na rzecz (...) Sp. z o.o., w związku z umową przejęcia długu skutkowało przewłaszczeniem na rzecz banku całego samochodu N. (...), co wyłączało całkowicie możliwość zaspokojenia się przez wierzycieli z tego składnika majątku, który stanowił własność (...) S.A. Działanie takie uszczupliło możliwość zaspokojenia pozostałych wierzycieli, albowiem do czasu zawarcia przedmiotowej umowy przewłaszczenie na zabezpieczenie obejmowało jedynie udział w prawie własności pojazdu, a zatem z pozostałej części była potencjalna możliwość prowadzenia egzekucji.

Kolejno, w dniu w dniu 9 marca 2015r. W. K. zawarł pozorną umowę pożyczki z R. D. na kwotę 45.000 zł, przy czym do kwestii pozorności zawartej umowy Sąd odniósł się w części dotyczącej oceny osobowego materiału dowodowego, a przedstawiona tam argumentacja pozostaje aktualna. W celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu zwrotu pożyczki W. K. przeniósł na R. D. własność rzeczy ruchomych stanowiących wyposażenie mieszkania przy ul. (...) w P., uniemożliwiając tym samym zaspokojenie się przez wierzycieli z tych składników majątku.

Działania oskarżonego wywołały skutek w postaci uszczuplenia zaspokojenia uprawnionych roszczeń wierzycieli. Czynność rozporządzająca majątkiem miała, bowiem realny wpływ na zaspokojenie wierzyciela i wyłączyła możliwość zaspokojenia poprzez niemożność skierowania egzekucji do powyższych składników majątku. Wartość zbytych i obciążonych przez oskarżonego składników majątku była niższa niż wymagalne wierzytelności, a zatem zbycie i obciążenie omawianych składników majątku wypełniło znamię w postaci uszczuplenia zaspokojenia.

Zdaniem Sądu pomiędzy zachowaniem oskarżonego, a uszczupleniem zaspokojenia uprawnionych roszczeń wierzycieli istnieje więź pozwalająca na obiektywne przypisanie W. K. powyższego skutku, co warunkuje jego odpowiedzialność karną.

Jednocześnie w odniesieniu do wierzycieli (...) Bank S.A. i (...) S.A. działanie W. K. od strony przedmiotowej wyczerpywało znamiona występku z art. 300 §1 k.k. – albowiem w chwili dokonania czynności rozporządzających podmioty te nie dysponowały orzeczeniem sądu, a zatem działania oskarżonego nie mogły zostać podjęte w celu udaremnienia wykonania orzeczenia (wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Poznaniu, IX Wydział Gospodarczy z dnia 14.04.2015r., sygn. akt IX GC 1364/14 zasądzający należność na rzecz (...) S.A. i wyrok z dnia 10.10.2016r. Sąd Okręgowy w Poznaniu zasądzający należność na rzecz (...) Bank S.A.). Natomiast w odniesieniu do wierzycieli (...) Sp. z o. o., (...) S.A. i (...) Sp. z o. o. Sp. k. działania oskarżonego podjęte zostały w celu uniemożliwienia wykonania orzeczenia sądu – art. 300 §2 k.k.

Nadto, w świetle poczynionych ustaleń faktycznych Sąd uznał, że działanie W. K. polegające na utworzeniu spółki prawa handlowego - (...) Sp. z o.o., a następnie przeniesienie na nią własności składników swojego majątku, a także zawarcie pozornej umowy pożyczki z R. D. z przewłaszczeniem na rzecz pożyczkodawcy własności ruchomości stanowiących przedmiot zabezpieczenia podjęte zostało w celu wyłączenia ich spod ewentualnej egzekucji, a oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Pierwsze działania oskarżony podjął w dniu 30 maja 2014 r., a kolejne odpowiednio w dniu 6 marca 2015r. i 9 marca 2015r., a powyższe transakcje należy wiązać bezpośrednio z niemożnością zaspokajania swoich zobowiązań i realną możliwością wdrażania postępowań egzekucyjnych przez wierzycieli.

W. K. i S. K. w złożonych wyjaśnieniach wskazywali, co prawda, iż zbycie składników majątku nie miało na celu uniemożliwienia pokrzywdzonym zaspokojenia swoich roszczeń, lecz było spowodowane chęcią pozyskania środków pieniężnych na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej i „wyjście na prostą”, czemu jednakże nie można dać wiary. Podkreślić należy, bowiem że wbrew twierdzeniom oskarżonych przeniesienie własności sprzętów biurowych na rzecz (...) Sp. z o.o. nie było konieczne dla umożliwienia korzystania z nich w ramach działalności Spółki (możliwość zawarcia np. umowy użyczenia), co więcej zaniżona wartość powyższych składników majątku, a także brak zapłaty wskazują, że czynność ta miała na celu jedynie fakturowe wyzbycie się składników majątku stanowiących własność W. K.. Również sprzedaż samochodu N. (...), w sytuacji, gdy W. K. faktycznie posiadał pełną kontrolę nad działalnością (...) Sp. z o.o. i dysponował swobodnie środkami pieniężnymi wypracowanymi w ramach tego podmiotu (w okresie od listopada 2014r. do grudnia 2015r. z rachunku bankowego (...) Sp. z o.o. wypłacił łącznie kwotę 1.062.303 zł) nie uzasadniały takiego rozporządzenia, albowiem pozwalały mu na pokrycie zobowiązań wynikających z umowy kredytu. Pamiętać należy również, że z tytułu sprzedaży pojazdu W. K. formalnie powinien otrzymać z (...) Sp. z o.o. kwotę 58.179 zł brutto, którą co najmniej w kwocie netto mógł przeznaczyć na spłatę zaległości wobec wierzycieli, czego jednakże nie uczynił. Jednocześnie w świetle zasad racjonalnego myślenia i doświadczenia życiowego oczywistym jest, iż w przypadku transakcji pomiędzy dwoma podmiotami gospodarczymi, uwzględniając dodatkowo jej wysokość, płatność winna nastąpić przelewem na rachunek bankowy przedsiębiorstwa. Brak płatności przelewem, pozwala zdaniem Sądu przyjąć, że płatność taka nigdy nie nastąpiła, a co po raz kolejny niewątpliwie wskazuje na działania mające na celu usunięcie składników majątku spod egzekucji i uniemożliwienie zaspokojenia się przez wierzycieli. Również przewłaszczenie ruchomości stanowiących wyposażenie mieszkania stanowiącego własność oskarżonego w związku z zawarciem pozornej umowy pożyczki zmierzało wprost do wyjęcia tychże składników majątku oskarżonego spod egzekucji. Jednocześnie, nawet przy hipotetycznym założeniu, że R. D. pożyczył W. K. pieniądze, to biorąc pod uwagę ich długoletnią znajomość, a także stosunek R. D. do tej umowy (świadomość złej sytuacji finansowej oskarżonego i jednoczesne niedomaganie się udzielenia zabezpieczenia, a następnie zwrotu pożyczki, ustanowienie zabezpieczenia w postaci przewłaszczenia przedmiotów stanowiących wyposażenie mieszkania oskarżonego, które nadal pozostawały w jego użytkowaniu) ustanowienie zabezpieczenia w postaci przeniesienia własności składników majątkowych W. K. nie było konieczne, albowiem w świetle stanowiska R. D. udzielenie pożyczki nastąpiłoby bez względu na ustanowienie zabezpieczenia.

O tym, że działanie W. K. skierowane było na uniemożliwienie prowadzenia skutecznej egzekucji przez wierzycieli świadczy zdaniem Sądu również fakt zawarcia przez W. K. i S. K., że w dniu 29 kwietnia 2015r. ugody na mocy której W. K. zobowiązał się płacić na rzecz małoletnich synów rentę alimentacyjną w łącznej kwocie 7.000 zł miesięcznie począwszy od 15 lutego 2015r. Wysokość alimentów, jak również fakt, że ugoda została zawarta przez osoby pozostające w konkubinacie, razem mieszkające i wspólnie wychowujące dzieci wpisuje się wprost w serię działań podjętych przez W. K. i S. K., których celem było doprowadzenie do bezskuteczności egzekucji wszczynanych przez wierzycieli.

Zatem utworzenie nowej jednostki organizacyjnej w warunkach grożącej dłużnikowi niewypłacalności, a następnie przeniesienie na nią składników swojego majątku, dodatkowo w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu, dla oddania pełnej zawartości kryminalnej czynu sprawcy uzasadniało przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji z art. 300 § 1 i 2 k.k. i art. 301 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego stanowiło w istocie jeden czyn zabroniony - czyn ciągły opisany w art. 12 k.k. W. K. realizował z góry powzięty zamiar, którego istotą było uniemożliwienie wierzycielom prowadzenia skutecznej egzekucji ze składników swojego majątku, których własność poprzez zawieranie umów sprzedaży lub umów przewłaszczenia na zabezpieczenie przenosił na inne podmioty ściśle z nim powiązane (S. K. – konkubina, Z. D. – kolega). Każdorazowo oskarżony działał w podobny sposób tzn. pomimo grożącej mu niewypłacalności, pomimo wydanych orzeczeń sądowych zbywał i obciążał składniki swojego majątku, przy czym każdorazowo kierował się tożsamymi pobudkami). Z całą pewnością został też spełniony drugi z warunków koniecznych dla uznania zachowań oskarżonego za czyn ciągły, a mianowicie odstępy czasu dzielące zachowania, które można niewątpliwie określić jako krótkie.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

6, 7

M. K.

S. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

S. K. i M. K. zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. i art. 301 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 kk polegającego, na tym że działając wspólnie i w porozumieniu z W. K., a także w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądowego, wiedząc, że W. K. jest dłużnikiem kilku wierzycieli, udaremniły zaspokojenie ich należności oraz wykonanie przyszłego orzeczenia sądowego, w ten sposób, że stworzyły nową jednostkę gospodarczą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., a następnie reprezentując w.w. spółkę nabyły na jej rzecz składniki zbyte z majątku W. K. w postaci sprzętu biurowego oraz samochodu osobowego marki N. (...) o nr rejestracyjnym (...), ukrywając je przed wierzycielami.

W odniesieniu do stawianego oskarżonym zarzutu w pełni aktualne pozostają rozważania prawne odnoszące się do czynu przypisanego oskarżonemu W. K. w pkt. 3 wyroku.

W tym miejscu wskazać należy raz jeszcze, że przestępstwa określone w art. 300 §1 i 2 k.k. oraz 301 §1 k.k. należą do kategorii indywidualnych, a zatem ich sprawcą może być jedynie dłużnik. S. K. i M. K. nie były dłużnikami (...) S.A., (...) Sp. z o.o., (...) Bank S.A., (...) S.A. i (...) Sp. z o. o., a zatem ich odpowiedzialność karna oparta być mogła jedynie na świadomości współdziałania z podmiotem przestępstwa indywidualnego. Jednocześnie wskazać należy, że okoliczność, że współsprawca lub osoba (pomocnik) ułatwiająca popełnienie przestępstwa indywidualnego wie o tym, że sprawca ma właściwości szczególne, nie może być oparta na domniemaniu, lecz należy ją ustalić w sposób nie budzący wątpliwości, gdyż ma ona istotne znaczenie dla oceny prawnej czynu tej osoby. (vide: wyrok SN z dn.02.02.1989r., II KR 285/88, OSNKW 1989, Nr 5–6, poz. 41).

W realiach niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości, że S. K. miała pełną świadomość, że W. K. jest dłużnikiem wielu wierzycieli, wobec jego osoby wydane zostały orzeczenia sądowe, mogące stanowić podstawę prowadzenia postępowań egzekucyjnych, co więcej została głównym udziałowcem (...) Sp. z o.o. i w pełni zdawała sobie sprawę, w jakim celu utworzony zostaje ten podmiot gospodarczy, a co wprost wynika z jej wyjaśnień.

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych stwierdzić należy, że bezpośrednim powodem tego, że M. K. została wspólnikiem (...) Sp. z o. o. było umożliwienie pobierania S. K. zasiłku macierzyńskiego, co byłoby niemożliwe w przypadku objęcia przez S. K. 100% udziałów w Spółce. Jednocześnie w świetle zasad logicznego myślenia i doświadczenia życiowego trudno uznać za wiarygodne twierdzenia M. K., że nie miała żadnej wiedzy odnośnie sytuacji majątkowej i finansowej W. K., jego zobowiązań finansowych wobec wierzycieli, a dalej odnośnie przesunięć majątkowych składników jego majątku osobistego do Spółki, której była wspólnikiem. Faktem jest, że S. K. wprost przyznała, że zarówno ona, jak i W. K. nie przekazywali M. K. powyższych informacji, jednakże twierdzenia te nie zasługują na przymiot wiarygodności. Pamiętać należy, bowiem że M. K. jest siostrą W. K., a zatem już sam fakt bliskich więzów rodzinnych, w sytuacji gdy strony pozostają ze sobą w dobrych relacjach nakazuje przyjąć, że są one zorientowane, co do swojej sytuacji finansowej i materialnej. Co istotne obsadzanie członków najbliższej, jak i dalszej rodziny w organach spółki (...) Sp. z o. o. tworzonej faktycznie przez W. K. stanowiło niejako zasadę, a M. K. miała tego pełną świadomość (konkubina S. K. - większościowy udziałowiec, konkubent matki W. K. P. A. - Prezes Zarządu, matka S. K. H. K. (1) nabywca udziału w spółce od M. K.). Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że M. K. ma wykształcenie wyższe ekonomiczne, co pozwala przyjąć, że w sposób ponad przeciętny orientuje się w realiach gospodarczych. Nie sposób, zatem przyjąć, że zakładając wspólnie z S. K. spółkę kapitałową, w sytuacji gdzie zarówno ona jak i S. K. nie posiadały kwalifikacji do prowadzenia w jej ramach działalności gospodarczej, jak również działalności takiej nie zamierzały prowadzić, co więcej gdzie oczywistym było, że spółka zostaje powołana wyłącznie w celu prowadzenia działalności przez W. K. (został ustanowiony prokurentem samoistnym) nie miała świadomości dlaczego spółka taka ma zostać faktycznie powołana. W sytuacji, gdyby W. K. nie miał problemów finansowych, nie posiadał szeregu zobowiązań wobec wierzycieli, co do których miał świadomość możliwości wdrożenia postępowań egzekucyjnych sam zostałby udziałowcem spółki, a nie prosił o to siostry, która wiedziała, że jej rola ograniczać się będzie do roli tzw. „słupa”. Zatem, nie sposób przyjąć, że M. K. jako wykształcona kierunkowo osoba zgodziła się na utworzenie razem z S. K. spółki kapitałowej bez uprzedniego dowiedzenia się czemu działanie takie ma służyć. Jednocześnie wyjaśnienia M. K. wprost wskazują, że motywacją jej działania była chęć pomocy bratu, przy czym wbrew twierdzeniom oskarżonej nie przebiegała ona w pełnej nieświadomości, co argumentowano powyżej. W tym aspekcie wyjaśnienia M. K. pozostawały niewiarygodne, a ich celem było uniknięcie przez oskarżoną odpowiedzialności karnej. Podobnie należało ocenić wyjaśnienia S. K., które miały potwierdzić wersję zdarzeń prezentowaną przez M. K., która niewątpliwie została uwikłana zarówno przez oskarżoną, jak i W. K. w sytuację, która spowodowała pociągnięcie jej do odpowiedzialności karnej.

Jednocześnie Sąd przyjął, że działanie oskarżonych nie przybrało formy współsprawstwa, a w swej istocie stanowiło pomocnictwo w popełnieniu przestępstwa przez W. K..

Pomocnictwo polega na każdej czynności, która faktycznie ułatwia innej osobie popełnienie czynu zabronionego. Przepis art. 18 § 3 k.k. wymaga, by pomocnik działał w zamiarze, aby inna osoba popełniła czyn zabroniony. Pomocnik ma mieć świadomość, iż osoba, której pomaga, ma popełnić przestępstwo i, że poprzez swoje działanie udziela pomocy tej osobie w popełnieniu czynu zabronionego.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że zarówno S. K., jak i M. K. wiedząc o złej sytuacji finansowej W. K., zobowiązaniach wobec wierzycieli wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - a zatem grożącej mu niewypłacalności zdecydowały się na założenie spółki kapitałowej, w ramach której W. K. mógłby dalej w sposób nieskrępowany i wolny od ewentualnych postępowań egzekucyjnych kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej, a także miał możliwość dokonania przesunięć majątkowych pozwalających mu na wyjęcie spod egzekucji składników swojego majątku zagrożonych zajęciem w przypadku wszczęcia wobec niego egzekucji przez wierzycieli. Taka motywacja wynika wprost ze złożonych przez oskarżone wyjaśnień, jak również - w świetle ustalonego stanu faktycznego - zgodna jest z zasadami doświadczenia życiowego.

Jednocześnie Sąd przyjął, że oskarżona S. K. działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim, albowiem miała pełną świadomość, że swoim działaniem ułatwia W. K. popełnienie czynu zabronionego i chciała umożliwić mu jego popełnienie. Co do oskarżonej M. K. Sąd przyjął, że działała ona umyślnie z zamiarem ewentualnym, albowiem miała świadomość, że swoim działaniem ułatwia W. K. popełnienie czynu zabronionego i na to się godziła.

☒

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

6

M. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Zgodnie z art. 66 § 1 i 2 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli:

a) wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu nie są znaczne;

Nie można uznać, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej był znikomy. Biorąc, bowiem pod uwagę zasadność penalizacji nieuczciwych zachowań dłużników, której celem jest z jednej strony ochrona pewności obrotu gospodarczego, a z drugiej indywidualnego interesu wierzycieli, byłoby to jawnym nadużyciem definicji.

Działanie oskarżonej godziło w dobro ogólne jakim jest bezpieczeństwo obrotu gospodarczego, a z drugiej dobro indywidualne tj. interes wierzycieli. Jakkolwiek ochrona tych dóbr jest pożądana i istotna z punktu widzenia zapewnienia bezpiecznego i pewnego funkcjonowania podmiotów gospodarczych, to jednakże biorąc pod uwagę wysokość sankcji karnej uznać należało, że nie jest ona priorytetem ustawodawcy.

Działanie oskarżonej polegające na założeniu (...) Sp. z o.o. i nabyciu przez ten podmiot składników majątku od W. K. jakkolwiek uszczupliło możliwość zaspokojenia się z tego majątku przez wierzycieli, to biorąc pod uwagę jego wartość zakres tego uszczuplenia w odniesieniu do wysokości wszystkich wierzytelności, w tym wierzytelności (...) Sp. z o. o. był nieznaczny.

Oceniając sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez oskarżoną obowiązków oraz jej motywację, jak również postać zamiaru trudno wskazać na jakąkolwiek okoliczność w tej kategorii przesłanek oceny stopnia społecznej szkodliwości, która przemawiałaby na jej niekorzyść. M. K. została mniejszościowym wspólnikiem (...) Sp. z o.o. na wyraźną prośbę W. K. i S. K., a motywem jej działania była przede wszystkim chęć pomocy najbliższym. Oskarżona, jakkolwiek jako wspólnik ponosi odpowiedzialność za jej działalność (w tym miejscu Sąd odwołuje się do argumentacji przedstawionej powyżej) to pamiętać należy, że nigdy nie zajmowała się ona faktycznie sprawami Spółki, nie podejmowała decyzji związanych z jej funkcjonowaniem, nie osiągała z tego tytułu żadnych korzyści finansowych, dodatkowo występku tego dopuściła się w ramach pomocnictwa, a nadto umyślnie z zamiarem ewentualnym, co przesądza także o niewystąpieniu ujemnie ocenianego zamiaru sprawcy.

Ujmując całą zaistniałą sytuację jako całość i jednocześnie biorąc pod uwagę wszystkie w/w okoliczności, Sąd uznał, że czyn oskarżonej był społecznie szkodliwy, ale w stopniu niezbyt wysokim.

Niezależnie od stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd był zobowiązany do ustalenia stopnia zawinienia.

M. K. przypisanego jej występku dopuściła się umyślnie z zamiarem ewentualnym, a więc jej nastawienie psychiczne do czynu powoduje, że stopień zawinienia oskarżonej ocenić należy łagodniej aniżeli w przypadku zamiaru bezpośredniego. Oczywiście od osoby będącej wspólnikiem spółki kapitałowej należy oczekiwać prawidłowości podejmowanych działań, których celem jest m. in. zapewnienie pewności i uczciwości obrotu gospodarczego, jednakże nie można abstrahować od nastawienia psychicznego oskarżonej do popełnionego czynu i jej motywacji.

b) okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości;

Zakres „okoliczności popełnienia czynu” nie jest szeroki. Okoliczności popełnienia czynu nie mogą budzić wątpliwości w tym sensie, że muszą pozwalać na ustalenie sprawstwa oskarżonego. Nie jest przy tym warunkiem zaistnienia takiego stanu rzeczy przyznanie się oskarżonego do winy, a Sąd sam musi zbadać okoliczności sprawy i ustalić, czy sprawstwo oskarżonego budzi w ich świetle wątpliwości czy też takich wątpliwości brak.

W niniejszej sprawie pomimo poddawania w wątpliwość przez oskarżoną jej zawinienia Sąd ustalił w oparciu o kompleksowo przeprowadzone postępowanie dowodowe, że jej sprawstwo i wina zostały wykazane.

c) postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości, warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa;

M. K. jest osobą niekaraną, nie wchodzącą w konflikty z porządkiem społecznym i prawnym, a rozpatrywany przypadek stanowi wyjątek w jej życiu. Postawa życiowa oskarżonej pozwala na jednoznaczne sformułowanie tzw. pozytywnej prognozy kryminologicznej i przyjęcie, że toczący się proces karny, a nade wszystko skutki swojego działania są wystarczającym dla niej ostrzeżeniem i nie ma żadnej potrzeby prawnokarnego oddziaływania ze strony państwa.

d) przestępstwo nie jest zagrożone karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Przestępstwo z art. 301 §1 k.k. zagrożone jest karą do 5 lat pozbawienia wolności, a zatem z formalnego punktu widzenia ustawowe zagrożenie karą przypisanego oskarżonej występku nie stoi na przeszkodzie decyzji o warunkowym umorzeniu postępowania.

Umarzając warunkowo postępowanie Sąd wyznaczył dwuletni okres próby, który jest wystarczający dla sprawdzenia pozytywnej prognozy kryminologicznej zakładanej przez Sąd w stosunku do oskarżonej.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. K.

1

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 300 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł.

okoliczności łagodzące:

- pomimo nieprzyznawania się do winy złożenie wyjaśnień, które przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie

okoliczności obciążające:

- świadome nadużycie i wykorzystanie zaufania osób będących członkami rodziny, które z racji łączących je z oskarżonym bliskich relacji miały prawo oczekiwać uczciwego działania,

- uprzednia karalność

- postać zamiaru – oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim.

Sąd wymierzył oskarżonemu obok kary pozbawienia wolności także karę grzywny. Ustalona ilość stawek dziennych w ocenie Sądu jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej ich szkodliwości – wyrażająca się w przywołanych wyżej okolicznościach łagodzących i obciążających, nadto pozwoli oskarżonemu w sferze materialnej odczuć naganność swoich zachowań.

Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd wziął pod uwagę, że W. K. jest zdrowy, zdolny do pracy zarobkowej, a zatem tak ukształtowana stawka dzienna grzywny pozostaje w odpowiedniej relacji do stosunków majątkowych, dochodów oskarżonego i jego możliwości zarobkowych.

W. K.

2

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

okoliczności łagodzące:

- pomimo nieprzyznawania się do winy złożenie wyjaśnień, które przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie

okoliczności obciążające:

- uprzednia karalność

W. K.

3

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

okoliczności łagodzące:

- pomimo nieprzyznawania się do winy złożenie wyjaśnień, które przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie

okoliczności obciążające:

- postać zamiaru – oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim,

- swoim zachowaniem wyczerpał znamiona określone w trzech przepisach karnych; wprawdzie koncepcja kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy zakłada, że karę wymierza się na podstawie jednego najsurowszego przepisu, jednakże wyczerpanie przez każdy czyn także znamion określonych w innym przepisie, powinna stanowić okoliczność obciążającą przy wymiarze kary,

- działanie w warunkach czynu ciągłego,

- uprzednia karalność

W. K.

4

kara łączna

Wymierzając karę łączną, Sąd zastosował zasadę asperacji mając na uwadze ilość popełnionych przez oskarżonego przestępstw, popełnionych częściowo przeciwko różnym dobrom chronionym prawnie, działanie na szkodę wielu pokrzywdzonych (co przemawiało za częściową kumulacją), a także bliski związek czasowy i miejscowy (co przemawiało za częściową absorpcją).

Zdaniem Sądu tak ukształtowany wymiar kary będzie dla oskarżonego bodźcem do przemyślenia swego postępowania i uświadomi mu jego naganność. Z drugiej zaś strony orzeczona kara spełni swoje cele tak zapobiegawcze, jak i wychowawcze oraz spowoduje, że oskarżony nie będzie miał poczucia bezkarności.

W. K.

5

warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie wystąpiły przesłanki do zastosowania wobec W. K. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Oskarżonego nie sposób zasadnie zaliczyć do sprawców niepoprawnych, w przypadku których tylko bezwzględna i najsurowsza rodzajowo kara może wdrożyć go do przestrzegania norm porządku prawnego. Sąd stanął na stanowisku, iż należy dać oskarżonemu szansę na naprawienie swoich błędów, mając również nadzieję, że wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie dla niego wystarczającą przestrogą przed ponownym wchodzeniem w konflikt z prawem. Określając przy tym czteroletni okres próby, Sąd doszedł do przekonania, że jest on konieczny dla osiągnięcia względem oskarżonego celów kary, jednocześnie pozwoli na ewentualną odpowiednią reakcję wymiaru sprawiedliwości w przypadku kolejnego naruszenia porządku prawnego lub nierealizowania nałożonych na oskarżonego przez Sąd obowiązków.

Orzekając o warunkowym zawieszeniu wobec W. K. kary pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze również interes pokrzywdzonego, który w realiach niniejszej sprawy jawi się przede wszystkim w realizacji przez oskarżonego zobowiązań wobec pokrzywdzonej Spółki (...) Sp. z o. o. W. K. faktycznie prowadzi działalność gospodarczą w ramach (...) Sp. z o. o., z której uzyskuje stały dochód, a zatem pozostając na wolności i mając jednocześnie świadomość konsekwencji wynikających z niewykonania zobowiązań wobec pokrzywdzonego, z pewnością będzie czynił wszelkie starania w celu ich realizacji, co w przypadku izolacji penitencjarnej oskarżonego mogłoby być w znacznym stopniu utrudnione lub nawet niemożliwe.

Jednocześnie wskazać należy, że orzekając o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, w myśl art. 4 §1 k.k., Sąd zastosował ustawę obowiązującą w chwili popełnienia czynu jako względniejszą dla sprawcy, albowiem obowiązujące obecnie regulacje pozwalają na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary tylko w zakresie kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej roku (poprzednio 2 lata).

S. K.

7

Sąd wymierzył oskarżonej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

okoliczności łagodzące:

- dotychczasowa postawa życiowa oskarżonej, która nie była dotychczas karana za przestępstwa, co biorąc pod uwagę jej wiek wskazuje na wdrożenie do przestrzegania porządku prawnego

- pomimo nieprzyznawania się do winy złożenie wyjaśnień, które przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie

okoliczności obciążające:

- postać zamiaru – oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim,

- swoim zachowaniem wyczerpała znamiona określone w trzech przepisach karnych; wprawdzie koncepcja kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy zakłada, że karę wymierza się na podstawie jednego najsurowszego przepisu, jednakże wyczerpanie przez każdy czyn także znamion określonych w innym przepisie, powinna stanowić okoliczność obciążającą przy wymiarze kary

S. K.

8

warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności

Sąd uznał, że w niniejszej sprawie wystąpiły przesłanki do zastosowania wobec S. K. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Oskarżonej nie sposób zasadnie zaliczyć do sprawców niepoprawnych, w przypadku których tylko bezwzględna i najsurowsza rodzajowo kara może wdrożyć ją do przestrzegania norm porządku prawnego. Oskarżona nie była dotychczas karana, co wskazuje na incydentalny charakter popełnionego przez nią czynu. Sąd stanął na stanowisku, iż należy dać oskarżonej szansę na naprawienie swoich błędów, mając również nadzieję, że wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie dla niej wystarczającą przestrogą przed ponownym wchodzeniem w konflikt z prawem. Określając przy tym dwuletni okres próby, Sąd doszedł do przekonania, że jest on wystarczający dla osiągnięcia względem oskarżonej celów kary, jednocześnie pozwoli na ewentualną odpowiednią reakcję wymiaru sprawiedliwości w przypadku kolejnego naruszenia porządku prawnego.

Jednocześnie wskazać należy, że orzekając o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności w myśl art. 4 §1 k.k., Sąd zastosował ustawę obowiązującą w chwili popełnienia czynu. Względność ustaw w rozumieniu art. 4 § 1 kk powinna być bowiem oceniana poprzez całościowe porównanie konkurujących ze sobą porządków prawnych, a Sąd orzekający nie jest uprawniony do wybierania poszczególnych elementów różnych regulacji korzystniejszych dla oskarżonego. Jeżeli, zatem Sąd wybierze - jako względniejszy dla skazanego - jeden reżim prawny, to powinien konsekwentnie zastosować jego regulacje w całości do wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku. W niniejszej sprawie, Sąd uznał jako względniejszą dla sprawcy ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów, o czym niżej.

S. K.

9

Sąd zawieszając warunkowo wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzył oskarżonej karę grzywny. Ustalona ilość stawek dziennych w ocenie Sądu jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej i społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu – wyrażająca się w przywołanych wyżej okolicznościach łagodzących i obciążających, nadto pozwoli oskarżonej w sferze materialnej odczuć naganność swoich zachowań.

Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd wziął pod uwagę, że S. K. jest zdrowa, zdolna do pracy zarobkowej, pracuje, a zatem tak ukształtowana stawka dzienna grzywny pozostaje w odpowiedniej relacji do stosunków majątkowych, dochodów oskarżonej i jej możliwości zarobkowych.

Jednocześnie wskazać należy, że wymierzając karę grzywny, w myśl art. 4 §1 k.k., Sąd zastosował ustawę obowiązującą w chwili popełnienia czynu jako względniejszą dla sprawcy, albowiem obowiązujące obecnie regulacje pozwalają na wymierzenie kary grzywny do 540 stawek dziennych, natomiast w chwili popełnienia czynu ustawa przewidywała maksymalny wymiar kary grzywny do 270 stawek dziennych.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W związku z popełnieniem przez oskarżonego W. K. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Prokurator wniósł o orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na okres 3 lat.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o orzeczenie wobec oskarżonego W. K. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i funkcji w organach spółek na okres 3 lat.

Zgodnie z art. 41 § 1 k.k. sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

W ocenie Sądu wniosek co do orzeczenia tego środka karnego w świetle okoliczności sprawy nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wskazać należy bowiem, że orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związane jest zawsze z charakterem przypisanego czynu. Orzekając ten środek karny należy zatem zawsze wskazać przedmiotowy zakres tego zakazu (vide: wyrok SN z dn. 24.04.2007r., sygn. akt IV KK 114/07). Stosowanie zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej musi zawierać doprecyzowanie, o jaką konkretną działalność gospodarczą chodzi w danym wypadku i jakiej konkretnie działalności zakazuje rozstrzygnięcie skazujące oskarżonego. Tylko takiej działalności gospodarczej można zakazać, w związku z której prowadzeniem popełniono przestępstwo, i tylko wtedy, gdy dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Zakaz wskazany w art. 41 § 2 k.k. nie może więc oznaczać całkowitego wyłączenia aktywności gospodarczej osoby, wobec której jest on orzekany (vide: wyrok SA w Poznaniu z dn. 15.03.2015r., II AKa 150/14, LEX nr 2419575).

Pomimo uznania sprawstwa W. K. co do wszystkich czynów, wskazać należy że jakkolwiek zostały one popełnione w związku z prowadzoną przez oskarżonego działalnością gospodarczą to przy ich popełnieniu oskarżony nie nadużył stanowiska, ani wykonywanego zawodu.

W. K. prowadził bowiem działalność gospodarczą związaną
z budownictwem, natomiast przenosząc na rzecz (...) Sp. z o. o. składniki swojego majątku działał jako dłużnik i nie wykorzystał w tym celu zajmowanej w Spółce funkcji prokurenta. Biorąc, zatem pod uwagę, że z woli ustawodawcy zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej czy zajmowania określonego stanowiska zawsze jest związany ściśle z charakterem przypisanego czynu, tj. z konkretną działalnością gospodarczą, w związku z którą popełnione zostało przestępstwo, a nie
z osobistymi cechami sprawcy i np. generalnym brakiem umiejętności czy też predyspozycji do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej (analogicznie np. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24.04.2007r., IV KK 114/07 ) brak było podstaw do orzeczenia wobec W. K. zarówno zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, jak i pełnienia funkcji w organach spółek prawa handlowego.

Dodatkowo wskazać należy, że zakres wnioskowanych przez Prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zakazów w realiach niniejszej sprawy wykraczał znacznie poza granice jego odpowiedzialności karnej w odniesieniu do czynów za które został skazany i faktycznie oznaczałby uniemożliwienie oskarżonemu prowadzenia jakiejkolwiek aktywności gospodarczej.

To spowodowałoby jednocześnie, że miałby on ograniczone w znacznym stopniu możliwości zarobkowe, co zdaniem Sądu w sposób realny utrudniłoby, a nawet uniemożliwiłoby mu zaspokojenie wierzycieli, w tym (...) S.A..

Sąd, uznając zgodnie z art. 4 §1 k.k. jako względniejszą ustawę obowiązującą w chwili popełnienia przypisanych oskarżonym W. K. i S. K. czynów, nie orzekł na podstawie art. 72 § 1 k.k. żadnych obowiązków probacyjnych. Art. 72 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w chwili popełnienia przypisanych oskarżonym czynów - inaczej niż obecnie - przewidywał fakultatywną możliwość orzeczenia tychże środków, przy czym w stosunku do oskarżonych, zdaniem Sądu konieczność taka nie zachodziła.

W niniejszej sprawie, w związku z warunkowym umorzeniem postępowania wobec oskarżonej M. K. nie wystąpiły przesłanki do obligatoryjnego orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, który to obowiązek nakłada na Sąd ustawodawca w art. 67 §3 k.k.

Zgodnie bowiem z treścią art. 67 § 3 k.k. w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego, sąd obowiązany jest do nałożenia na sprawcę obowiązku naprawienia szkody wyłącznie wówczas, gdy powstanie szkody w zakresie dóbr pokrzywdzonego jest następstwem popełnionego przez niego przestępstwa.

Dla ewentualnego zatem nałożenia przez sąd obowiązku naprawienia szkody należało poczynić jednoznaczne ustalenia, że:

a) szkoda w rzeczywistości nastąpiła

b) pokrzywdzony poniósł ją bezpośrednio z przestępstwa.

(vide: wyrok SN z dn. 16.05.2002r., III KK 189/02, LEX nr 53327, Prok.i Pr.-wkł. 2002/12/5)

Działanie oskarżonej polegające na pomocnictwie W. K. w uszczupleniu zaspokojenia jego wierzycieli nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wyrządzeniem szkody w majątku wierzycieli, w tym (...) Sp. z .o.o. Szkoda w majątku (...) Sp. z o. o. wyrządzona została na skutek niewywiązania się przez W. K. z umowy pożyczki, natomiast działanie oskarżonej wywołało skutek w postaci uszczuplenia zaspokojenia się wierzycieli w związku z pierwotnym zdarzeniem skutkującym powstaniem wierzytelności.

Brak było również podstaw do orzeczenia wobec oskarżonej nawiązki. Zgodnie z regulacją art. 67 § 3 k.k. zasądzenie nawiązki jest możliwe zamiast obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, czyli w wypadkach gdy są podstawy do orzeczenia tych dwóch środków, w szczególności wykazano w postępowaniu istnienie spowodowanej przestępstwem szkody bądź krzywdy wymagającej naprawienia w całości lub w części. (vide: wyrok SN z dn. 30.11.2018r., III KK 508/17, Legalis nr 1851591).

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

10

Uznając, że przeprowadzone postępowanie okazało się pełni zasadne, Sąd zasądził od oskarżonego W. K., koszty sądowe w wysokości 2/3 części tj. kwotę 163,34 zł i od oskarżonych M. K. i S. K. koszty sądowe w wysokości po 1/6 części tj. kwotę po 63,33 zł i wymierzył:

- oskarżonemu W. K. opłatę w kwocie 1.500 zł,

- oskarżonej M. K. opłatę w kwocie 100 zł,

- oskarżonej S. K. opłatę w kwocie 320 zł.

7.  Podpis

Poznań, dnia 02 listopada 2020r.

sędzia Izabela Dehmel