Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2020 r.

sprawy B. B. (1) c. S. I T. z domu (...)

urodzonej w dniu (...) we W.

obwinionej o czyn z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 17 czerwca 2020 roku sygn. akt II W 1170/19

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. S. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.  Zwalnia obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu II Wydział Karny wyrokiem z dnia 17 czerwca 2020 r. uznał obwinioną B. B. (2) za winna tego, że w dniu 02 września 2019 roku około godziny 18:20 we W. spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w taki sposób, że kierując pojazdem marki D. (...) o nr rej (...) jadąc wewnętrznym pasem ruchu skrzyżowania o ruchu okrężnym ulic (...)/Królewiecka/M. nie zachowała szczególnej ostrożności, oraz nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu w trakcie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu na zewnętrzny doprowadzając do kolizji z kierującym pojazdem marki K. (...) o nr rej (...), którego kierujący poruszał się zewnętrznym pasem ruchu tj. czynu z art. 86 § 1 kw I na podstawie tego przepisu wymierzył jej karę 300 (trzystu) złotych grzywny, zaś na podstawie art. 119 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 (sto) złotych I wymierzył jej opłatę w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionej zarzucając obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zapadłego orzeczenia a to

- przepisu art. 4 k.p.k. poprzez brak zbadania dowodów na korzyść obwinionej oraz art, 5 k.p.k. poprzez pominięcie dowodu z jej przesłuchania wskutek niewezwania jej na rozprawę, co uniemożliwiło obwinionej skuteczną obronę swoich praw,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wskutek oparcia wyroku wyłącznie na twierdzeniach świadka - oskarżyciela posiłkowego oraz pominięcie faktu, że wobec świadka został skierowany wniosek o ukaranie za spowodowanie przedmiotowego zdarzenia.

W związku z powyższymi zarzutami obrońca wniósł o: 1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej, ewentualnie: 2/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, 3/ zasądzenie na rzecz obwinionej kosztów obrony według norm przepisanych.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja wywiedzione przez obrońcę nie zasługuje na uwzględnienie.

P. do oceny podniesionych zarzutów należy podnieść, że przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zapadłego orzeczenia nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

W szczególności bezzasadne są podniesione w złożonym środku odwoławczym zarzuty obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.4 k.p.k., art.5 k.p.k.

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionej. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób wnikliwy i należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 k.p.k. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art.438 pkt.3 k.p.k..

Chybiony jest również, podniesiony zarzut obrazy art.4 k.p.k.. Przepis ten nie może stanowić podstawy apelacji, bowiem statuuje on jedynie tzw. dyrektywę ogólną postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 czerwca 2013 r. , sygn. akt II Aka 181/13, LEX nr 1356730). Przedmiotem uchybień, zarzucanych w skardze apelacyjnej, mogą zaś być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2002 r., sygn. akt V KKN 90/01, LEX nr 53913).

Odnosząc te uwagi do niniejszej sprawy należy zauważyć, że procedowaniu sądu w niniejszej sprawie nie można zarzucić, że nie wezwał obwinioną na rozprawę, co zdaniem obrońcy uniemożliwiło obwinionej skuteczną obronę swoich praw.

Z akt sprawy wynika, że na rozprawę w dniu 17 czerwca 2020 r. obwiniona nie stawiła się będąc prawidłowo zawiadomienia o jej terminie / k.26 / i dlatego Sąd Rejonowy na podstawie art. 71§4 kpow przeprowadził rozprawę zaocznie, uznając, ze materiał dowodowy jest wystarczający do merytorycznej oceny zasadności postawionego zarzutu.

Tym samym skorzystanie przez sąd meritii z uprawnienia wynikającego z treści art. 71§4 kopow nie może świadczyć o naruszeniu prawa do obrony wobec obwinionej.

Zauważyć należy, że wywiedziona przez apelującego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania dowodów przeciwnych do tych, które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, czyniąc je podstawą swoich ustaleń. Zasadność twierdzeń na poparcie stanowiska skarżącego należało zatem poddać badaniu przez pryzmat art.7 k.p.k..

Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd I instancji poczynił na podstawie pozyskanych dowodów trafne ustalenia faktyczne wskazując, którym konkretnie dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a także dlaczego innym wiary tej odmówił. Przeprowadzona przez Sąd meriti ocena materiału dowodowego przyjętego za podstawę wydanego wyroku jest trafna, nie wykazuje błędów natury faktycznej, uwzględnia wskazania wiedzy, reguły logicznego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego. Dokonana została przy tym po wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego i jako taka pozostaje pod pełną ochroną przepisu art. 7 k.p.k.

Autor apelacji opiera stawiany zarzut wyłącznie na polemice z ustaleniami Sądu Rejonowego. Brak jest w treści wniesionych środków odwoławczych wykazania konkretnych uchybień w procesie dochodzenia przez Sąd a quo do ustalonych faktów, które mogłyby świadczyć o naruszeniu którejś z reguł dowodzenia określonej w przepisach procedury karnej.

Podkreślić trzeba, że skuteczny zarzut obrazy art.7 k.p.k. nie może polegać wyłącznie na przedstawieniu – tak jak czyni to skarżący - dowodów wskazujących na okoliczności odmienne, aniżeli przyjęte za podstawę ustaleń sądu meriti, jeśli ustalenia stanowiące podstawę wyroku znajdują oparcie w choćby części dowodów, które sąd uznał za wiarygodne, kształtując swoje przekonanie po rozważeniu (z poszanowaniem dyrektyw płynących z art.7 k.p.k.) wszelkich istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

W tym kontekście nawet wniesienie przez policję wniosku o ukaranie wobec M. S. o czyn z art. 86§1 kw ( sygn..akt II W 1171/19 ) nie przekreśla uprawnień Sądu Rejonowego do samodzielności jurysdykcyjnej w niniejszej sprawie i czynienia własnych ustaleń faktycznych dotyczących przebiegu zdarzenia i jego prawnowykroczeniowej oceny.

Konkludując Sąd Okręgowy uznał za bezzasadne zarzuty podniesione w apelacji obrońcy a przy braku wad orzeczenia branych pod uwagę przez sąd ad quem z urzędu wyrok Sądu Rejonowego utrzymał w mocy, zasądzając od obwinionej na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. S. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym oraz zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO S. J.