Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Ewelina Puchalska

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2020 roku w Wieluniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej K. S. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. kwoty:

a)  2 360,25 zł (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt złotych dwadzieścia pięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

b)  947 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  nie obciąża pozwanej K. S. nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Sygn. akt I C 731/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w W. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanej K. S. kwoty 2 360, 25 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.

Od wydanego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła pozwana, który zaskarżyła nakaz w całości, kwestionując istnienie roszczenia zarówno co do zasady, jak
i wysokości, podnosząc zarzut braku legitymacji procesowej powoda.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Pozwaną K. S. oraz poprzednika prawnego powoda (...) Sp. z o.o. w W. łączyła zawarta w dniu 05 grudnia 2018 r. umowa pożyczki nr (...) na kwotę 2 375 zł, która powiększona o odsetki w kwocie 19,52 zł oraz prowizję w kwocie 641,25 zł, miała zostać zwrócona do dnia 04 stycznia 2019 r. Integralną częścią tej umowy była umowa pożyczki ramowej nr (...)
z dnia 05 grudnia 2018 r. zawarta przez te same strony, określająca warunki na jakich strony mogą zawierać umowy pożyczki oraz regulamin udzielania pożyczek. Zawarcie umowy pożyczki poprzedzało wypełnienie przez pozwaną formularza rejestracyjnego na stronie internetowej pożyczkodawcy. Zgodnie z postanowieniami umowy
w przypadku nieterminowej spłaty pożyczkodawca mógł naliczać odsetki za czas opóźnienia w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹ k.c. W dniu 05 grudnia 2018 r. pozwana otrzymała na wskazany przez siebie rachunek bankowy kwotę 2 375 zł. Nie wykonała jednak należycie umowy w terminie i nie zwrócił całości ustalonej kwoty. (dowód: umowa pożyczki k. 27 wraz z formularzem rejestracyjnym k. 28-30, regulamin k. 31-32, umowa ramowa pożyczki wraz z załącznikiem k. 17-26, potwierdzenie rejestracji k. 34, przelewu pożyczki k. 35)

W dniu 03 grudnia 2018 r. (...) Sp. z o.o. w W. zbył
w drodze cesji na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w W. wierzytelność przysługującą mu względem pozwanej z tytułu zawartej umowy pożyczki. Następnie nowy nabywca zawiadomił pozwaną o cesji i wezwał do zapłaty zadłużenia. (dowód: umowa cesji k. 15-16, zawiadomienie k. 33)

Ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd dokonał na podstawie twierdzeń powoda i przedstawionych przez niego dowodów uznając je za wiarygodne oraz logiczne.

Niezasadne są twierdzenia pozwanej o braku podpisów na formularzach umów
w sytuacji, gdy zostały one zawarte za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, w formie elektronicznej. Zgodnie bowiem z treścią art. 61 § 2 k.c. oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie
z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią.

Oświadczenie woli przesłane za pomocą środków komunikacji elektronicznej uważa się za złożone z chwilą, gdy wiadomość zostanie zapisana na serwerze adresata w sposób umożliwiający mu zapoznanie się z jej treścią (wejścia do systemu informatycznego prowadzonego i kontrolowanego przez odbiorcę oraz zarejestrowania na nim odpowiednich danych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10.12.2003 r., V CZ 127/03, OSNC 2005, Nr 1, poz. 12). Nie jest konieczne, aby wiadomość została zapisana na komputerze adresata. Istotne jest natomiast, kiedy adresat mógł się z nią zapoznać.

Jak wynika z okoliczności sprawy pozwana zaakceptowała warunki umowy, których treść udostępniona elektronicznie przeniesiona została następnie na nośnik
w postaci dokumentów w formie pisemnej przedstawionych przez powoda. Treść tych dokumentów jest czytelna i zrozumiała.

Za wiarygodne uznać należy dokument dotyczący przelewu na rachunek pozwanej kwoty pożyczki, zawierający dane osobowe pozwanej, podobnie jak dokument potwierdzający rejestrację pozwanej na serwisie pożyczkowym. Tym danym pozwana nie zaprzecza, podobnie nie udowadnia, że wskazanej w przelewie kwoty pożyczki nie otrzymała.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Z ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych wynika, że powód jako nabywca wierzytelności posiada legitymację procesową czynną do dochodzenia roszczenia z tytułu umowy pożyczki z dnia 05 grudnia 2018 r. zawartej przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda (art. 509 k.c.). Powód udowodnił bowiem przejście roszczenia objętego pozwem na swoją rzecz dokumentami, których wiarygodność nie budzi wątpliwości.

Pozwanej w niniejszej sprawie, stosownie do treści art. 513 § 1 k.c., przysługują wobec powoda, jako przeciwko nabywcy wierzytelności, wszelkie zarzuty, które miała przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zarzuty dłużnika ze stosunku prawnego, z którego wynika cedowana wierzytelność mogą zatem dotyczyć istnienia, skuteczności i zakresu nabytej przez cesjonariusza wierzytelności.

Pozwana zaprzeczyła istnieniu roszczenia objętego pozwem, jednakże nie wykazała, że takiej pożyczki nie otrzymała, albo że ją spłaciła. Powód tymczasem
w sposób czytelny przedstawił wysokość zadłużenia, wskazując poszczególne kwoty składające się na całość należności. Dodać przy tym należy, iż skuteczność doręczenia pozwanemu zawiadomienia o przelewie nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, gdyż pozwana nie wykazała, że całość pożyczki spłaciła poprzednikowi powoda. Nawet jeśli zawiadomienie o przelewie nie dotarło do pozwanej, to otrzymała je wraz
z odpisem pozwu w niniejszej sprawie, a zatem przelew wobec pozwanej uznać należy za skuteczny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 lipca 2017 r., VI ACa 534/16, Legalis nr 1714631).

Z ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych wynika zatem, że pozwana
i poprzednik prawny powoda zawarli umowę pożyczki i pozwana otrzymała kwotę 2 375 zł, którą zobowiązała się zwrócić w ustalonym terminie wraz z prowizją
i odsetkami.

W niniejszej sprawie pożyczkodawcą był podmiot profesjonalnie zajmujący się udzielaniem pożyczek pieniężnych, którego działalność opiera się na osiąganiu zysku z udzielania konsumentom pożyczek odpłatnych. W odniesieniu do tego rodzaju umów pożyczek zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083 ze zm.).

Za nieuzasadniony uznać należało zarzut pozwanej naruszenia art. 36a ustawy
o kredycie konsumenckim, dotyczący zbyt wygórowanych pozaodsetkowych kosztów pożyczki, gdyż prowizja nie przekracza górnej granicy określonej tym przepisem.

Podobnie dodatkowe koszty obok należności głównej tj. odsetki umowne mają swoją podstawę w zawartej przez strony umowie. Wysokość tych odsetek nie przekracza wysokości odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2 ¹ k.c., zaś termin ich wymagalności wynika z umowy.

Sąd nie podziela argumentacji pozwanej naruszenia przez powoda art. 385 ¹ § 3 k.c. i wprowadzenia do umowy niedozwolonych klauzul umownych.

Przepis ten wprowadza dla konsumenta domniemanie, w myśl którego nie są indywidualnie uzgodnione te postanowienia, które zostały przejęte z wzorca zaproponowanego przez kontrahenta. Chodzi tu niewątpliwie o same postanowienia wzorca, ale także i te, które uprzednio zawarte w nim włączone zostały do treści umowy. W niniejszej sprawie trudno uznać, że pożyczkodawca zawierając umowę
z pozwaną posługiwał się wzorcem, z którym pozwana nie mogła się zapoznać. Warunki zawarcia umowy są bowiem czytelne i zrozumiałe. Pozwana, jak wynika
z treści umowy miała możliwość zapoznania się z jej treścią. Miała też możliwość odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od jej zawarcia.

W kwestii zaś ekwiwalentności świadczeń w zakresie wysokości prowizji za udzielenie pożyczki pamiętać należy, że przepis art. 385 ¹§ 1 k.c. stanowi o rażącym naruszeniu interesów konsumenta (niedozwolone postanowienia umowne). Zdaniem Sądu skoro ustalona w umowie prowizja nie narusza art. 36a cytowanej wyżej ustawy,
a odsetki umowne zgodne są z art. 359 § 2 ¹ k.c. i brak jest innych dodatkowych kosztów pożyczki, nie można uznać jak twierdzi pozwany, że umowa narusza art. 385 ¹§ 1 k.c.

Podobnie wysokość żądanych odsetek wynikających z niezachowania terminu spłaty wynika z umowy i jest zgodna z przepisami k.c. - art. 481 § 1, § 2 i § 2 ¹ k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd uwzględnił powództwo w całości, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 360,25 zł. Żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie ma umocowanie w treści art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c.

O kosztach procesu należnych powodowi orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i 3 k.p.c., zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy obciążono pozwaną kosztami procesu, obejmującymi 30 zł opłaty od pozwu oraz 917 zł kosztów zastępstwa prawnego.