Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 27 października 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant: Paulina Lebowska

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2020 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki komandytowej z siedzibą w S.

przeciwko (...) (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 4674 zł (cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt cztery zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 425 zł (czterysta dwadzieścia pięć zł ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Dariusz Plewczyński

XI GC 146/20

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 25 czerwca 2019 roku powódka, (...) sp. k. z siedzibą w S., wniosła o zasądzenie od pozwanej, (...) (...) S.A. z siedzibą w W., kwoty 11.070 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 28 września 2018 roku doszło do szkody komunikacyjnej. Sprawca szkody zawarł z pozwanym (...) umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, jednakże w toku postępowania likwidacyjnego przyznała odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres 15 dni, podczas gdy w ocenie powódki okres ten wynosił 63 dni. Dochodzona kwota stanowi różnicę pomiędzy kosztem najmu pojazdu zastępczego, wynikającym z faktury VAT nr (...), a kwotą wypłaconą z tego tytułu przez pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego. Powódka nabyła wierzytelność w zakresie prawa do żądania odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego na podstawie umowy cesji z dnia 10 października 2018 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 listopada 2019 roku w sprawie o sygn. akt (...) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady, ani dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego, ograniczając się do podważania uzasadnionego okresu najmu pojazdu, wskazując, że wynosi on 15 dni.

W toku procesu strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 września 2018 roku doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki O. (...), którego właścicielem był P. J. (1). W czasie zdarzenia sprawcę kolizji łączyła z (...) (...) z siedzibą w W. umowa obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Bezsporne nadto dowód:

-zeznania P. J. (1), k. 71, 80.

- dokumenty z akt szkody k.67

Jeszcze na miejscu zdarzenia, po około 30 minutach od kolizji, do P. J. (1) zgłosił się przedstawiciel (...) sp. k. z siedzibą w S., D. D., który zaoferował pomoc w likwidacji szkody, poczynając od holowania pojazdu, przez jego naprawę oraz zapewnienie pojazdu zastępczego, które to czynności miały być rozliczone bezgotówkowo. Po zorganizowaniu transportu uszkodzonego pojazdu P. J. (1) udał się do siedziby (...) sp. k. z siedzibą w S., gdzie zawarł ze spółką umowy najmu pojazdu zastępczego i o naprawę pojazdu oraz udzielił pełnomocnictwa do reprezentowania przed ubezpieczycielem. P. J. (1) odebrał pojazd zastępczy tego samego dnia.

Dowód:

-umowa najmu, k. 15-16,

-pełnomocnictwo, k. 67,

-zeznania P. J. (1), k. 71, 80.

Szkoda została zgłoszona (...) w dniu 5 października 2018 roku drogą mailową.

Dowód:

-zgłoszenie szkody, k. 67.

W dniu 10 października 2018 roku P. J. (1) zawarł z (...) z siedzibą w S. umowę cesji wierzytelności przysługującej mu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 28 września 2018 roku.

Dowód:

-umowa cesji, k. 26.

W dniu 11 października 2018 roku (...) (...) S.A. z siedzibą w W. sporządziła kalkulację naprawy. W dniu 12 października 2018 roku (...) sp. z o.o. powiadomiła (...) o konieczności przeprowadzenia dodatkowych oględzin w związku z ujawnieniem kolejnych uszkodzeń w pojeździe.

W dniu 29 października 2018 roku (...) sp. z o.o. powiadomiła (...) o konieczności przeprowadzenia kolejnych dodatkowych oględzin w związku z ujawnieniem kolejnych uszkodzeń w pojeździe. Oględziny wyznaczone na dzień 31 października 2018r nie doszły do skutku, gdyż auto nie było przygotowane. W dniu 7 listopada 2018r sporządzono dokumentacje zdjęciową. W dniu 9 listopada 2018 roku sporządzono końcowy kosztorys naprawy, który został zaakceptowany w dniu 13 listopada 2018 roku.

W dniach 15 i 22 listopada 2018 roku uzyskano części zamienne, niezębne do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu.

Dowód:

- dokumenty z akt szkody k. 67.

-kosztorys, k. 24-25,

-faktury VAT, k. 19, 20,

- korespondencja elektroniczna k. 21-23, 122

-wydruk k.52

W dniu 29 listopada 2018 roku P. J. (1) zdał samochód zastępczy po zakończonej naprawie. Wynajmował pojazd przez 63 dni. Należność z tego tytułu wyniosła 15.498 zł.

Dowód:

-faktura VAT, k. 18,

-zeznania P. J. (2), k. 71, 80.

Decyzją z dnia 17 stycznia 2019 roku (...).(...) S.A. z siedzibą w W. przyznała (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. kwotę 3690 zł tytułem odszkodowania za wynajem pojazdu mechanicznego, uznając za uzasadnioną dobową stawkę najmu oraz 15 dni okresu wynajmu.

Dowód:

-decyzja, k. 14.

Uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 34 dni, na które składały się: 8 dni od zgłoszenia szkody do otrzymania kosztorysu (5-12.10.2018 roku), 3 dni od zgłoszenia do wyznaczenia wykonania oględzin dodatkowych (29-31.10.2018), 2 dni czynności związane z oględzinami (7-8.11.2018), 5 dni uzgadniania końcowego kosztorysu naprawy (9-13.11.2018 roku), 8 dni na zamówienie i dostawę części (14-21.11.2018), 4 dni technologicznego czasu naprawy, po 1 dniu czasu pomocniczego i zdawczo-odbiorczego. oraz 2 dni wolne od pracy w okresie naprawy pojazdu.

Dowód:

-opinia biegłego, wraz z ustną opinią uzupełniającą, k. 95-105, 128-129, 133.

- dokumenty z akt szkody k. 67.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporna jest osoba poszkodowanego i zawarcie z nim przez powoda umowy najmu pojazdu zastępczego. Niezbędność wynajęcia pojazdu zastępczego potwierdził świadek P. J. (1) w oświadczeniu i zeznaniach.

W zamian za udostępnienie pojazdu powód nabył względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Taka forma rozliczenia wynika z treści umowy cesji jak również z wyjaśnień poszkodowanego. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powód dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych z tytułu najmu pojazdu, jest wiele trudno więc mówić o jakiejś pozorności. Powód zapewnił poszkodowanemu spokojne korzystanie z pojazdu zastępczego przez cały okres najmu, a więc wykonał swoje obowiązki jako wynajmującego.

Świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów. Fakt nabycia wierzytelności przez powoda wynika z przedstawionej umowy cesji i nie był kwestionowany na etapie postępowania likwidacyjnego ani w toku procesu.

Pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 3690 brutto za 15 dni najmu przy stawce 246zł brutto.

W pozwie powód domaga się dopłaty odszkodowania z tytułu najmu wskazując na tożsamą stawkę i okres 63 dni i stawkę 130zł netto + vat. Spór sprowadza się więc nie do zasady ale wysokości szkody i to tylko co do jednego jej elementu - okresu najmu.

W dotychczasowych judykatach podkreślano wielokrotnie, że uznanie wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego za element szkody musi być oceniane indywidualnie w realiach każdej konkretnej sprawy. Przy ustaleniu wysokości odszkodowania z tego tytułu stosować należy metodę dyferencyjną, zgodnie z którą za szkodę poczytać należy różnicę między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia sprawczego a hipotetycznym stanem jaki istniałby, gdyby do zdarzenia tego nie doszło. Poszkodowany, którego pojazd uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, nie uzyskuje roszczenia o zapewnienie mu pojazdu zastępczego. Zatem nie jest uzasadnione poszukiwanie abstrakcyjnych sposobów „wycenienia” wartości szkody polegającej na niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu. Ustalenie odszkodowania w omawianym zakresie wymaga przede wszystkim udowodnienia przez poszkodowanego wysokości szkody.

Jednocześnie w myśl art. 361 §1 k.c. jedynie w sytuacji gdy koszty poniesione na najem pojazdu „zastępczego” będą kwalifikowały się jako normalne (zwykłe) następstwa zdarzenia sprawczego, uznać je można będzie za składnik (element) szkody w przedstawionym wyżej rozumieniu.

Samochód zastępczy nie jest elementem obligatoryjnie przysługującym każdemu poszkodowanemu. Jego udostępnienie ma wyrównać ubytek w postaci niemożności korzystania z pojazdu własnego, czyli służyć zaspokajaniu potrzeb poszkodowanego, które wcześniej realizowane były z udziałem pojazdu własnego. Oczywiście ma on prawo do swobodnego wyboru wypożyczalni oraz ustalenia dowolnych warunków najmu, ale działania tego typu nie mogą zwiększać szkody i rodzić negatywnych konsekwencji dla ubezpieczyciela sprawcy. Po szkodzie sytuacja poszkodowanego powinna być taka sama jak przed szkodą, nie powinna więc ulec pogorszeniu ani polepszeniu. Za przywrócenie takiego stanu odpowiedzialna jest pozwana.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez stronę powodową polegającego na kumulowaniu się podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powodom względem pozwanej nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W niniejszej sprawie taka opinia została sporządzona i jest ona przydatna do dokonania ustaleń.

W ocenie Sądu niezbędny czas na naprawę pojazdu w ramach likwidacji szkody to 34 dni.

Sąd podziela stanowisko biegłego, że niezasadny jest okres 28.09-4.10.2018r to jest poprzedzający zgłoszenie szkody. Obowiązek zgłoszenia szkody, czy też opóźnienie tej czynności, obciąża poszkodowanego, a w konsekwencji także powoda. Zgłoszenie szkody inicjuje kolejne czynności w ramach jej likwidacji. Opóźnienie na tym etapie stanowi opóźnienie całej likwidacji szkody. Jeżeli poszkodowany był w stanie zorganizować sobie pojazd zastępczy u powoda (co wymagało nie tylko czynności formalnych ale także faktycznego podstawienia pojazdu), to tym bardziej miał możliwość zgłoszenia szkody, zwłaszcza, że obecnie jest to stosunkowo proste i wygodne (telefonicznie, mailem) oraz krótkotrwałe (telefonicznie kilkanaście minut, mailem jeszcze szybciej). Strona powodowa nie wskazuje na żadne okoliczności, które uniemożliwiły wcześniejsze zgłoszenie szkody. W tym miejscu odnotować też należy, że poszkodowany udzielił stronie powodowej pełnomocnictwa do reprezentacji przed ubezpieczycielem, zaniechanie w tym zakresie obciąża więc bezpośrednio także powoda. Część wskazanego okresu została pominięta przez powoda już w pozwie. W ocenie Sądu cały ten okres nie powinien być uwzględniony.

Sąd uwzględnił, podobnie jak biegły (k.102) okres 5-12.10.2018r ( 8 dni), w tym okresie przeprowadzane były czynności niezbędne do likwidacji szkody.

Niezasadny był okres 13-28.10.2018r. W tym okresie nie były wykonywane żadne istotne czynności na co wskazał biegły. Po doręczeniu opinii biegłego strona powodowa również takich czynności nie wskazała. Nie wynikają one także z akt szkody.

Zasadny jest (k.102) okres 29-31.10.2018r ( 3 dni) jest to czas od zgłoszenia wykonania oględzin dodatkowych do wyznaczonego terminu ich wykonania. Zaznaczyć należy, że jak wynika z niekwestionowanego zapisu (k.52), warsztat nie był gotowy do okazania pojazdu w dniu 31 października 2018r. Pamiętać przy tym należy, że to sama strona powodowa przeprowadzała naprawę. Wszelkie opóźnienia na tym etapie obciążają ją więc bezpośrednio. Konkretna data oględzin dodatkowych nie jest wskazana w aktach szkody. Na zdjęciach widać datę 7 listopada 2018r, a 8 listopada 2018r wysłano mail do strony powodowej. Te 2 dni Sąd również uznał za uzasadnione, podobnie jak wskazany przez biegłego (k.102) okres 9-13.11.2018 (5 dni).

Niezbędne czynności to także zamawianie części w okresie 14-21.11.2018r. Po dostarczeniu dodatkowych dokumentów przez stronę powodową biegły na rozprawie uwzględnił ten czas, omyłkowo przyjmując tylko 7 zamiast 8 dni. Te 8 dni jest więc również czasem uzasadnionym. Naprawa powinna się rozpocząć w dniu kolejnym tj. 22 listopada 2018r w czwartek. Zgodnie z opinią biegłego technologiczny czas naprawy to 4 dni+ 1 dzień na dosuszanie szpachli lakierów i 1 dzień na czas zdawczo odbiorczy (k.101; czas na zamówienie części uwzględniono już wcześniej). Łącznie 6 dni roboczych, Biorąc pod uwagę rozpoczęcie prac w czwartek powinny się one zakończyć 29 listopada 2018r. W tym okresie przypadają 2 dni wolne (24 i 25 listopada), które również należy uwzględnić.

Na koniec odnotować też należy, że działania poszkodowanego i powoda w ramach likwidacji szkody należy oceniać również z perspektywy jej minimalizacji. W niniejszej sprawie uszkodzony pojazd był stosunkowo wiekowy i o niewielkiej wartości. Koszty jego naprawy i wynajmu pojazdu zastępczego ponad 2,5 krotnie przekraczają jego cenę zakupu Gdyby poszkodowany miał osobiście ponosić koszty najmu to niewątpliwe wnikliwiej oceniałaby przebieg naprawy. Nie ma podstaw do innej oceny z tej tylko przyczyny, że finalnym płatnikiem jest zakład ubezpieczeń.

Reasumując zasadne odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego to (...) brutto (34 dni x 246). Dotychczas wypłacono 3690zł zasądzeniu podlega więc dalsza kwota 4674zł.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami rozliczenia należy dokonać w kwocie brutto, pozwana tak też wyliczała szkodę.

Odsetki przyznano zgodnie z żądaniem na podstawie 817 k.c.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z opinii biegłego i zeznania świadka oraz reprezentanta powoda. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadka P. J. (1) Sąd uznał za wiarygodne. Wyjaśnienia P. H. z uwagi na poziom ogólności nie wniosły istotnych elementów do sprawy.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. Biegły uwzględniając zgromadzony w aktach materiał sporządził prawidłowo opinię, która była przydatna przy wyrokowaniu.

W ocenie Sądu niezasadny był wniosek powódki o wyłączenie biegłego.

Sąd nie podziela stanowiska powoda, co do braku bezstronności biegłego. Biegły M. M. jest długoletnim biegłym sądowym. W swoich opiniach jest niezależny i nie kieruje się odczuciami ale okolicznościami sprawy, które szczegółowo analizuje. Drobiazgowo wskazuje poszczególne daty oraz ich źródła, a także zdarzenia, które nie są udokumentowane. Przykładem jest choćby niniejsza sprawa. W sytuacji gdy dochodzą nowe okoliczności (tak jak potwierdzenia zamówień części w tej sprawie) zmienia swoją opinię i bynajmniej nie zwraca uwagi na to, że jest to w interesie strony powodowej, co do której rzekomo nie jest bezstronny. Swoją neutralność biegły potwierdził zresztą wprost w oświadczeniu k.116-117. Przytaczane przez powoda uwagi z innych spraw nie mogą mieć w ocenie Sądu decydującego znaczenia i być podstawą wyłączenia. Nie wpływają też na ocenę opinii biegłego w niniejszej sprawie. Sądowi wiadomym jest, że w ramach spraw ubezpieczeniowych opinie biegłych różnią się między sobą. Strony będące nabywcami wierzytelnościami, chciałyby aby opinię wydawali biegli stosujący metodologię dla nich korzystną, stąd zapewne tak obszerny, choć nie uzasadniony, wniosek o niepowoływanie biegłych zawarty w pozwie. Niezależnie od tego wskazać należy, że z załączonych przez powódkę protokołów nie wynika, aby nastawienie biegłego do działalności powódki było negatywne. Wskazywał on jedynie na fakt, że w interesie powódki, która nabywa wierzytelność, faktycznie kieruje procesem naprawy, reprezentuje poszkodowanego przed ubezpieczycielem a jednocześnie wynajmuje pojazd zastępczy poszkodowanemu, leży wydłużenie okresu najmu. Powódka nie wykazała, aby w którymkolwiek z przywoływanych postępowań, cytowane przez nią refleksje biegłego miały wpływ na treść wydawanych przez niego opinii. W ocenie Sądu nie sposób pomijać, że to powódka organizuje proces naprawy i najmu oraz reprezentuje poszkodowanego przed ubezpieczycielem. Działalność taka jest dozwolona, a nawet pożądana na rynku, tym niemniej okoliczności te należy uwzględniać w toku postępowania. Inna jest bowiem sytuacja gdy naprawę wykonuje (...) (które ma choćby swoje terminy przyjęcia pojazdu i dysponuje częściami w magazynie), inna gdy zwykły niezależny od wynajmującego pojazd zastępczy warsztat, inna gdy przysłowiowy szwagier, a inna gdy podmiot, który jednocześnie wynajmuje pojazd zastępczy i z góry wiadomo, że zaistnieje cesja i dochodził będzie nabytej wierzytelności od ubezpieczyciela. Powód kumuluje tak liczne role, że nie sposób tego ignorować ani na etapie opinii, ani na etapie orzekania. Pojawiła się też sugestia, że biegły nie czyni analogicznych uwag do zakładów ubezpieczeń. Odnotować należy, że występują one w pojedynczej roli tj. z góry wiadomo, że to one będą płatnikami odszkodowań. Biegły M. M. bez skrupułów przypisuje też im odpowiedzialność za zwlekanie z podjęciem czynności np. oględzin, akceptacją protokołu itp. Trudno więc przyjąć uprzedzenie biegłego do firm dochodzących odszkodowań. W ocenie Sądu istotniejszym jest wskazywanie konkretnych rozbieżności merytorycznych w opinii, gdyż każdy ma prawo do niezamierzonego błędu bądź odmiennej oceny, niż personalne ataki na biegłego oraz próba jego wyeliminowania z procesów z udziałem strony.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powódka wygrała w 42% i poniosła następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 554zł, połowę kosztów biegłego 452,64zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 3600zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

Pozwana powinna zwrócić 42% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 1935zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składają się koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowa kosztów opinii biegłego 452,64zł i koszt zastępstwa procesowego w kwocie 3600zł, który określono na podstawie §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Pozwana wygrała w 58%. Powódka powinna jej więc zwrócić kwotę 2360zł.

Po odjęciu od kwoty 2360zł. kwoty 1935zł otrzymujemy kwotę 425zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić powódka.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona stronom po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3, (...)