Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2020r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Żelewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 września 2020r. w G.

sprawy z powództwa Ł. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. K. kwotę 25.000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 marca 2016r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. K. 4.754,22 zł (cztery tysiące siedemset pięćdziesiąt cztery złote i dwadzieścia dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 3.457,02 zł (trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt siedem złotych i dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów opinii biegłych sądowych;

5.  nakazuje ściągnąć od powoda Ł. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 708,06 zł (siedemset osiem złotych i sześć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów opinii biegłych sądowych.

Sygnatura akt: I C 508/16

UZASADNIENIE

Powód Ł. K. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. domagając się od pozwanego kwoty 30.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 1 kwietnia 2014r. przechodząc na przejściu dla pieszych na zielonym świetle został potrącony przez kierującego pojazdem, w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, stłuczenia prawego kolana, skręcenia kręgosłupa szyjnego. Powód został przewieziony na (...) Szpitala (...). W. a P. w G.. Na skutek doznanych urazów przez długi czas powód odczuwał dolegliwości bólowe, przyjmował silne leki przeciwbólowe, miał ograniczenia ruchowe, konieczne było leczenie w poradni ortopedycznej i rehabilitacja. Nie przewidując dalszych ujemnych następstw wypadku powód podjął studia psychologiczne, których nie ukończył, gdyż nie był w stanie skoncentrować się na nauce. Przez długi czas powód nie czuł się na siłach, aby prowadzić auto, bał się przechodzić przez ulicę, był drażliwy, nerwowy, schudł, miał problemy z koncentracją. U powoda rozpoznano zespół stresu pourazowego, cierpiał na bezsenność i spadek libido. Powód korzystał z prywatnych wizyt psychiatrycznych. Nadto, przestało się mu układać pożycie z partnerką. Zmiany w zachowaniu powoda dostrzegli też członkowie jego rodziny. Po powrocie do pracy powód ma duże problemy z koncentracją, co odbija się na jakości pracy. Zdaniem powoda wypłacone mu przez pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł nie zrekompensowało całości poniesionej krzywdy.

(pozew k. 2-9)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Zdaniem pozwanego zgłoszone przez powoda żądanie przekracza rozsądne granice, pozostaje w rażącej sprzeczności z realiami ekonomicznymi i okolicznościami związanymi z przedmiotowym zdarzeniem i jego skutkami. Wypłacenie powodowi żądanej kwoty oznaczałoby odejście od kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia, stając się źródłem wzbogacenia. Pozwany wskazał, że trwały uszczerbek na zdrowiu poniesiony przez powoda wynosi co najwyżej 2 %, stąd pozwany jest skłonny zakończyć sprawę ugodą i wypłacić powodowi dodatkowo kwotę 3.000 zł.

(odpowiedź na pozew k. 53-54)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2014r. w drodze do pracy przechodząc na zielonym świetle przez przejście dla pieszych powód Ł. K. został potrącony przez kierującego samochodem marki F. (...). Upadając powód uderzył głową o krawężnik, lecz nie stracił przytomności.

(dowód: przesłuchanie powoda Ł. K. płyta CD k. 68)

Karetką pogotowia ratunkowego powód został przewieziony na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...). W. a P. w G., gdzie stwierdzono stłuczenie głowy i prawego kolana i zwolniono powoda do domu. W dniu 3 kwietnia 2014r. powód ponownie zgłosił się na (...), gdzie po konsultacji neurologicznej stwierdzono stłuczenie głowy i kręgosłupa szyjnego, zalecono noszenie kołnierza szyjnego przez okres 14 dni i kontrolę w poradni ortopedycznej. Dalsze leczenie, w okresie od 15 kwietnia 2014r. do 22 lipca 2014r. powód kontynuował w (...) sp. z o.o. w G., gdzie skierowano go na zabiegi rehabilitacyjne. W okresie od 2 do 16 lipca 2014r. powód odbył serię zabiegów fizjoterapeutycznych.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powoda k. 15-22, przesłuchanie powoda Ł. K. płyta CD k. 68)

W wyniku wypadku z dnia 1 kwietnia 2014r. powód doznał urazu stłuczenia głowy, skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia uda i kolana prawego. Skutkiem zdarzenia było leczenie zachowawcze kręgosłupa szyjnego i kolana prawego trwające do dnia 22 lipca 2014r., a także sporadyczne, głównie powysiłkowe dolegliwości ze strony kolana prawego i uczucie sztywności okolicy kręgosłupa szyjnego. Powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 9 %. Rokowanie co do stanu zdrowia powoda jest niekorzystne. Jednak z uwagi na brak znacznych uszkodzeń anatomicznych i wyraźne wzmożenie napięcia mięśniowego bez dolegliwości bólowych, pożądane jest podjęcie rehabilitacji po uprzedniej konsultacji neurologicznej.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu (...) k. 245-253)

W chwili wypadku powód był zatrudniony w firmie (...). Po wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 1 kwietnia 2014r. do 24 lipca 2014r. Do pracy powód wrócił na dotychczasowych zasadach.

(dowód: zaświadczenie pracodawcy k. 14, zeznania świadka J. B. płyta CD k. 68)

Po wypadku powód nosił kołnierz ortopedyczny, a przez okres dwóch miesięcy przyjmował leki przeciwbólowe.

(dowód: zeznania świadka T. M. płyta CD k. 68, przesłuchanie powoda Ł. K. płyta CD k. 68)

Po wypadku powód stał się wyobcowany, nerwowy, drażliwy, miał problemy ze snem, apetytem, schudł 10 kg. W pracy był rozkojarzony, miał problemy z koncentracją. Powód ograniczył spotkania towarzyskie, zaprzestał aktywności fizycznej, w tym jazdy na rowerze. Nadto, powód miał lęki przed prowadzeniem samochodu oraz przechodzeniem przez przejście dla pieszych. Powód unikał podejmowania współżycia seksualnego, miał problemy z erekcją, co spowodowało, że jego partnerka wyprowadziła się do matki. Wróciła do niego, gdy powód podjął leczenie u seksuologa.

(dowód: zeznania świadka T. M. płyta CD k. 68, zeznania świadka J. B. płyta CD k. 68, zeznania świadka D. K. płyta CD k. 68, przesłuchanie powoda Ł. K. płyta CD k. 68)

W dniu 19 grudnia 2014r. powód zgłosił się do (...) w G.. Lekarz psychiatra zalecił powodowi farmakoterapię.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powoda k. 23-31, 71zeznania świadka J. B. płyta CD k. 68, przesłuchanie powoda Ł. K. płyta CD k. 68)

Wypadek z dnia 1 kwietnia 2014r. jako zdarzenie potencjalnie traumatyzujące miał wpływ na stan psychiczny powoda. Na skutek tego zdarzenia rozwinął się u powoda zespół stresu pourazowego (...), pełnoobjawowy z zakresu ponownego przeżywania zdarzenia urazowego unikania i nasilonego pobudzenia emocjonalnego. Do dnia dzisiejszego powód doświadcza objawów o charakterze pourazowym, nerwicowym, depresyjnym, które są wysoce nasilone, zaburzają zdolność prawidłowego funkcjonowania, w tym społecznego i funkcjonowania w związku. U powoda występują zaburzenia seksualne o podłożu psychogennym na tle nerwicowym w postaci zaniku potrzeb seksualnych, anhedonii i zaburzeń erekcji, wywołane i ujawnione w przebiegu (...). Indywidualna odporność psychiczna powoda przed wypadkiem była obniżona, zaś podatność na wystąpienie zaburzeń pourazowych podwyższona (predyspozycje temperamentne, osobowościowe, czynniki środowiskowe i rodzinne). Wypadek nie tylko wywołał, ale także częściowo ujawnił już istniejące wcześniej predyspozycje do wystąpienia zaburzeń życia psychicznego. Zaburzenia osobowości mają źródło zarówno w pierwotnych predyspozycjach powoda jak i są następstwem chronicznej postaci zespołu stresu pourazowego. Ze względu na istnienie korzystnych czynników ochronnych (młody wiek, zachowana krytyczność wobec nieracjonalności i niefunkcjonalności swoich zachowań i sposobu myślenia), ww. zaburzenia mogą potencjalnie ulec poprawie i/lub wyleczeniu. Wskazane jest jednak kontynuowanie leczenia psychiatrycznego i podjęcie leczenia psychoterapeutycznego.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu psychologii, seksuologii i psychotraumatologii J. P. k. 79-95 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 111-114)

Sprawca wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W.. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał i wypłacił powodowi zadośćuczynienie za krzywdę w wysokości 3.000 zł.

(okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodów z zeznań świadków T. M., J. B., D. K., dowodu z przesłuchania powoda oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego. Zważyć bowiem należy, iż dokumentacja medyczna leczenia powoda nie była kwestionowana, a nadto została sporządzona poza niniejszym postępowaniem i nie dla jego celów. Żadna ze stron nie kwestionowała też autentyczności pozostałych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym zaświadczenia pracodawcy powoda. W ramach swobodnej oceny dowodów Sąd uznał, że ww. dokumenty przedstawiają rzeczywisty przebieg leczenia powoda po wypadku z dnia 1 kwietnia 2014r., a także innych skutków tego zdarzenia.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadków T. M., J. B. i D. K. oraz powoda co do następstw wypadku z dnia 1 kwietnia 2014r. dla stanu zdrowia powoda. Zdaniem Sądu zeznania wymienionych osób były szczere, spójne, zbieżne ze sobą. Nadto, zeznania te korelują z treścią złożonej dokumentacji medycznej oraz opiniami wydanymi przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii oraz psychologii. Sąd nie dopatrzył się w tych zeznaniach żadnych znamion agrawacji.

Za wiarygodny dowód na okoliczność następstw wypadku dla stanu zdrowia powoda Sąd uznał też dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłego M. M. w sposób rzetelny, profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów, stanowiąc w pełni przydatny dowód do rozstrzygnięcia sprawy. Przedstawione w opinii wnioski dotyczące stanu zdrowia powoda, przebiegu leczenia, następstw wypadku oraz rokowań na przyszłość są jednoznaczne i stanowcze, poparte wszechstronną analizą przedstawionej przez powoda dokumentacji medycznej oraz badaniem poszkodowanego, a także nie budzą żadnych wątpliwości w świetle wiedzy powszechnej czy też zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Natomiast, nieprzydatna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy była opinia przedstawiona przez biegłego W. Ż.. Zważyć bowiem należy, że zarówno w opinii podstawowej jak i opinii uzupełniającej biegły nie wskazał zakresu ruchów odcinka szyjnego kręgosłupa, jaki stwierdził u poszkodowanego w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej tj. w zakresie zgięcia – wyprostu, zgięcia w prawo i lewo oraz rotacji. Brak opisu ewentualnych ograniczeń ruchomości kręgosłupa jest o tyle istotny, że biegły ustalił w opinii trwały uszczerbek na zdrowiu w oparciu pkt 89a Tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, który za podstawę przyznania uszczerbku przyjmuje określony, wyrażony procentowo zakres ograniczenia ruchomości. Stąd nie sposób w ogóle zweryfikować wniosków biegłego w zakresie przyjętego uszczerbku. W opinii uzupełniającej biegły wskazał natomiast, że podstawą ustalenia uszczerbku może być także pkt 55 Tabeli, jednak należy zauważyć, że ten pkt Tabeli dotyczy uszkodzenia tkanek miękkich szyi z ograniczeniem ruchomości szyi, podczas gdy uprzednio wskazany pkt 89a dotyczy uszkodzenia kręgosłupa szyjnego. Zdaniem Sądu nieprawidłowe jest dowolne przyjmowanie wysokości uszczerbku w oparciu o tak różne i częściowe rozbieżne kryteria bez jednoznacznego określenia, czy w przypadku powoda doszło do uszkodzenia tkanek miękkich szyi czy uszkodzenia kręgosłupa szyjnego. Sąd nie może w tym zakresie podejmować samodzielnych ustaleń, albowiem – w odróżnieniu od biegłego ortopedy – nie posiada w tym względzie wiadomości specjalnych.

Natomiast, za w pełni wiarygodny i przydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd uznał dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu psychologii J. P.. Zdaniem Sądu przedstawiona przez biegłą opinia została sporządzona w sposób rzetelny, fachowy na podstawie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, wywiadu od powoda i co istotne w oparciu o wyniki testów psychologicznych. Przedmiotowa opinia jest jasna, logiczna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, a wnioski do jakich doszła biegła zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Nadto, w opinii uzupełniającej biegła w sposób rzeczowy, przekonujący i logiczny odniosła się do wszystkich zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną i tym samym obroniła swoją opinię.

Podstawę prawną powództwa o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania stanowiły przepisy art. 805 kc, art. 822 kc, art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc. Przepis art. 805 kc stanowi legalną definicję umowy ubezpieczenia. Wedle natomiast przepisu art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 § 2 kc jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 § 4 kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. W myśl art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń nie była kwestionowana, a spór pomiędzy stronami dotyczył wyłącznie rozmiaru poniesionej przez powoda szkody niemajątkowej, a w konsekwencji wysokości należnego mu zadośćuczynienia za krzywdę. Dokonując ustaleń w przedmiocie rozmiaru krzywdy pamiętać należy, iż nie jest możliwe ścisłe określenie rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia, zaś każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy (por.: wyrok SN z dnia 3 czerwca 2011r., III CSK 279/10, L.). Bez wątpienia wprowadzenie do przepisu art. 445 § 1 kc klauzuli generalnej "odpowiedniej sumy" pozostawia sądowi orzekającemu margines uznaniowości, co do wysokości zasądzanej kwoty. Jest on dodatkowo wzmocniony fakultatywnym charakterem tego przyznania ("może"), co wskazuje na konstrukcję należnego zadośćuczynienia dopiero po przekroczeniu pewnego poziomu krzywdy (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 1974r., II CR 763/73, OSPiKA 1975, nr 7-8, poz. 171). Pomimo niemożności ścisłego ustalenia wysokości uszczerbku należy jednak opierać rozstrzygnięcie na kryteriach zobiektywizowanych, a nie kierować się wyłącznie subiektywnymi odczuciami poszkodowanego. Sąd miał na uwadze, iż wobec niewymierności szkody niemajątkowej określając wysokość "odpowiedniej sumy", sąd powinien niewątpliwie kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004r., II CK 131/03). Ponadto należy mieć na względzie, iż chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (por.: wyrok SN z dnia 3 lutego 2000r., CKN 969/98, LEX nr 50824).

Kierując się powyższymi kryteriami, na podstawie całokształtu zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powoda o zadośćuczynienie zasługuje na uwzględnienie co do kwoty 25.000 zł, co wraz z wypłaconą już w toku postępowania likwidacyjnego kwotą 3.000 zł daje łącznie kwotę 28.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę. Ustalając rozmiar poniesionej przez powoda krzywdy Sąd miał przede wszystkim na względzie uszczerbek na zdrowiu, jakiego powód doznał wskutek przedmiotowego wypadku. Swoje ustalenia faktyczne w tym zakresie Sąd oparł na dokumentacji medycznej przedstawionej przez poszkodowanego, a także na opinii biegłego sądowego z zakresu (...). W oparciu o wymienione powyżej dowody Sąd ustalił, że wskutek czynu niedozwolonego dokonanego przez ubezpieczonego powód doznał obrażeń, których skutki mają trwały charakter. Jak wynika z opinii biegłego z dziedziny ortopedii powód odniósł obrażenia ciała w postaci: stłuczenia głowy, skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia uda i kolana prawego. Aktualnie utrzymującymi się skutkami zdarzenia są, jak wskazał biegły, sporadyczne, głównie powysiłkowe dolegliwości ze strony kolana prawego i uczucie sztywności okolicy kręgosłupa szyjnego. W ocenie biegłego ortopedy obrażenia w obrębie układu narządu ruchu spowodowały u powoda trwały uszczerbek zdrowia w łącznej wysokości 9 %, w tym 5 % w zakresie kręgosłupa szyjnego, co jest związane z ograniczeniami ruchomości i okresowymi dolegliwościami nieznacznie pogarszającymi jakość życia powoda, a także 4 % w zakresie prawego kolana, co wynika z nieznacznej niestabilności oraz okresowych dolegliwości nieznacznie pogarszających jakość życia. Powyższe obrażenia wymagały podjęcia specjalistycznego leczenia. Bezpośrednio po wydatku powód został zaopatrzony na (...), następnie w okresie od 15 kwietnia do 22 lipca 2014r. kontynuował leczenie w (...) sp. z o.o. w G., gdzie skierowano go na zabiegi rehabilitacyjne. W okresie od 2 do 16 lipca 2014r. powód odbył serię zabiegów fizjoterapeutycznych. Z opinii biegłego wynika jednoznacznie, że ww. leczenie i rehabilitacja pozostawały w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem. Zdaniem biegłego rokowanie co do stanu zdrowia powoda jest niekorzystne i z uwagi na brak znacznych uszkodzeń anatomicznych, wyraźne wzmożenie napięcia mięśniowego bez dolegliwości bólowych pożądane jest podjęcie rehabilitacji po uprzedniej konsultacji neurologicznej.

Sąd ustalił również, że wypadek miał poważne konsekwencje w zakresie stanu psychicznego i emocjonalnego powoda. Z zeznań świadków wynika bowiem, że po wypadku powód stał się nerwowy, drażliwy, miał problemy ze snem i apetytem, co spowodowało utratę wagi. Po powrocie do pracy ze zwolnienia lekarskiego powód był rozkojarzony, miał problemy z koncentracją. Nadto, powód stał się wyalienowany, ograniczył spotkania towarzyskie, zaprzestał aktywności fizycznej, w szczególności jazdy na rowerze. Miewał także lęki przed prowadzeniem samochodu oraz przechodzeniem przez przejście dla pieszych. Z uwagi na powyższe, z dniem 19 grudnia 2014r. powód podjął leczenie psychiatryczne. Z zeznań partnerki powoda wynikało natomiast, że powód miał problemy natury seksualnej, co wymagało podjęcia terapii u seksuologa. Zeznania świadków korelują z treścią opinii przedstawionej przez biegłą z zakresu psychologii i seksuologii J. P.. Biegła wskazała bowiem, że wypadek z dnia 1 kwietnia 2014r. jako zdarzenie potencjalnie traumatyzujące miał wpływ na stan psychiczny powoda. Zdaniem biegłej, na skutek tego zdarzenia rozwinął się u powoda zespół stresu pourazowego (...), pełnoobjawowy z zakresu ponownego przeżywania zdarzenia urazowego unikania i nasilonego pobudzenia emocjonalnego. Do dnia dzisiejszego powód doświadcza objawów o charakterze pourazowym, nerwicowym, depresyjnym, które są wysoce nasilone, zaburzają zdolność prawidłowego funkcjonowania, w tym społecznego i funkcjonowania w związku. Biegła wskazała, że u powoda występują zaburzenia seksualne o podłożu psychogennym na tle nerwicowym w postaci zaniku potrzeb seksualnych, anhedonii i zaburzeń erekcji, wywołane i ujawnione w przebiegu (...). Jednocześnie biegła zwróciła uwagę, że indywidualna odporność psychiczna powoda była obniżona już przed wypadkiem, zaś podatność na wystąpienie zaburzeń pourazowych była podwyższona. Powód miał – wedle biegłej – predyspozycje temperamentne, osobowościowe, czynniki środowiskowe i rodzinne do tego typu zaburzeń. Uwzględniając powyższe biegła stwierdziła, że wypadek nie tylko wywołał, ale także częściowo ujawnił już istniejące wcześniej predyspozycje do wystąpienia zaburzeń życia psychicznego. Zdaniem biegłej w przyszłości możliwa jest poprawa stanu powoda, albowiem ze względu na istnienie korzystnych czynników ochronnych (młody wiek, zachowana krytyczność wobec nieracjonalności i niefunkcjonalności swoich zachowań i sposobu myślenia), ww. zaburzenia mogą potencjalnie ulec poprawie i/lub wyleczeniu. Wskazane jest jednak kontynuowanie leczenia psychiatrycznego i podjęcie leczenia psychoterapeutycznego. Powyższe wnioski zostały częściowo zakwestionowane przez pozwanego, który podniósł, że przyczyną (...), które niewątpliwie wystąpiło u powoda po wypadku, była w głównej mierze indywidualna zaburzona osobowość poszkodowanego. Nadto, pozwany wskazał, że po upływie 2 lat od wypadku nie można stwierdzić, że u powoda nadal występuje (...). W ocenie ubezpieczyciela obecną diagnozą mogą być tylko zaburzenia osobowości o typie unikającej, które nie mają żadnego związku z wypadkiem. Zaburzenia te – wedle pozwanego – wyjaśniają dlaczego powód zareagował na zdarzenie w tak silny, nieadaptacyjny sposób, który wywołał tak olbrzymie cierpienia psychiczne. Odnosząc się do zarzutów pozwanego biegła J. P. wyjaśniła, że istotnie przed wypadkiem u powoda można było stwierdzić cechy, nawyki czy skłonności, które dawały możliwość przewidzenia potencjalnej zwiększonej podatności na zaburzenia życia psychicznego, niemniej nie wyczerpywały one diagnozy zaburzeń osobowości, na co wskazuje ogólne prawidłowe przystosowanie powoda do codziennej aktywności, nieprzerwana edukacja, dobre wyniki w nauce, stabilne zatrudnienie, satysfakcjonujące relacje towarzyskie, zbudowanie trwałego związku itd. Posiłkując się literaturą specjalistyczną, biegła wyjaśniła, że wypadek z dnia 1 kwietnia 2014r. mógł potencjalnie spowodować u powoda objawy zespołu pourazowego, na co wskazują aktualne kryteria diagnostyczne, a także okoliczności i przebieg wypadku. Nadto, jak zauważyła biegła, podobną diagnozę postawił lekarz psychiatra. Biegła potwierdziła, że z uwagi na upływ dwóch lat formalnie nie można u powoda postawić rozpoznania (...), lecz jednocześnie należy zauważyć, że w ciągu tego okresu objawy całkowicie nie ustąpiły, stan choroby nie minął, lecz ewoluował prezentując obecnie objawy wskazujące na zaburzenia osobowości. Biegła przyznała przy tym, że aktualny stan osobowości powoda w istotnym stopniu jest zależny od jego wcześniejszych uwarunkowań, niemniej diagnoza zaburzeń osobowości jest ewolucją rozpoznania (...), a czynnikiem wyzwalającym niekorzystne zmiany w kształtowaniu osobowości powoda miało przedmiotowy wypadek. Stąd, zdaniem biegłej, należy przyjąć, że zaburzenia osobowości mają źródło zarówno w pierwotnych predyspozycjach powoda jak i są następstwem chronicznej postaci zespołu stresu pourazowego. Pomimo niekorzystnych predyspozycji powoda i jego skłonności do wygórowanego reagowania na stres należy jednocześnie stwierdzić, że wypadek był zdarzeniem potencjalnie traumatyzującym i mogło wywołać objawy (...). Zdaniem Sądu wyjaśnienia biegłej są wystarczające do uznania, że wypadek z dnia 1 kwietnia 2014r. był główną przyczyną cierpień psychicznych powoda. Jednak, należało mieć przy tym na względzie, że do rozwoju niekorzystnych skutków przyczyniły się cechy osobowościowe powoda, co należało uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, albowiem pozwany nie może ponosić odpowiedzialności za skutki niebędące następstwem zachowania ubezpieczonego. Zgodnie z art. 361 § 1 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Jak wskazuje się w judykaturze ustalenie związku przyczynowego na gruncie art. 361 § 1 kc wymaga zbadania, czy dane następstwo (skutek) pojawiłoby się w nieobecności zdarzenia wskazanego jako przyczyna oraz czy badany skutek szkodowy jest normalnym następstwem przyczyny. Jeśli okaże się, że gdyby czynnik, wskazany jako przyczyna szkody, nie wystąpił i szkoda nie powstałaby, to jest to równoznaczne z istnieniem obiektywnego związku między badanymi elementami. Z kolei kryterium normalności wymaga przyjęcia miary obiektywnej, wiążącej odpowiedzialność z takimi następstwami, które według doświadczenia życiowego i wiedzy w danej sferze zjawisk zazwyczaj i najczęściej wynikają z określonej przyczyny. W przypadku wielu przyczyn współdziałanie z przyczyną badaną pozostałych czynników kauzalnych, mające charakter normalny, nie może być podstawą uwolnienia się od odpowiedzialności osoby, której jest przypisana owa przyczyna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2017r., V CSK 573/16, L.). W rozpatrywanym przypadku niewątpliwie predyspozycje powoda zwielokrotniły odczucie krzywdy, jednak w świetle wyjaśnień biegłej nie budzi wątpliwości, że wypadek z dnia 1 kwietnia 2014r. miał także potencjalnie traumatyzujący charakter.

Mając zatem na względzie ogół przedstawionych powyżej skutków wypadku, w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, wpływ skutków zdarzenia na życie osobiste, a także wiek poszkodowanego – na podstawie art. 805 kc, art. 822 kc oraz art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc – Sąd uwzględnił powództwo w części i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 25.000 zł. Nie ulega przy tym wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., III CKN 427/00, L.). Z uwagi na wzrost zamożności społeczeństwa (co przejawia się choćby stałym wzrostem przeciętnego wynagrodzenia za pracę), a jednocześnie ze względu na spadek siły nabywczej pieniądza, zasądzanie niskich kwot z tytułu zadośćuczynienia nie będzie spełniało kompensacyjnej funkcji tego świadczenia. Ponadto należy pamiętać, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym, a zasądzanie niskich kwot tytułem zadośćuczynienia w przypadkach ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia prowadzi do niepożądanej jego deprecjacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 stycznia 2019r., I ACa 705/18, L.). W rozpatrywanym przypadku, nawet przy uwzględnieniu wypłaconych wcześniej poszkodowanemu świadczeń, wysokość zadośćuczynienia została – zdaniem Sądu – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiednio do rozmiaru poniesionej szkody niemajątkowej. Oddalając częściowo roszczenie w zakresie zadośćuczynienia Sąd miał na względzie, że w wyniku wypadku z dnia 1 kwietnia 2014r. powód nie odniósł poważnych obrażeń, wymagających hospitalizacji czy przeprowadzenia jakiekolwiek zabiegu operacyjnego. Nadto, część stwierdzonych obrażeń (stłuczenie głowy i uda) w ogóle nie spowodowało uszczerbku i wiązało się jedynie z okresowymi, przejściowymi dolegliwościami. Sąd również wziął pod uwagę, że wyolbrzymiona reakcja powoda na wypadek, skutkująca znacznymi cierpieniami psychicznymi, częściowo ma swoje źródło w osobowościowych predyspozycjach powoda. W tym sensie traumatyczne przeżycia związane z wypadkiem nałożyły się na potencjalnie zwiększoną podatność powoda na zaburzenia życia psychicznego. Stąd nie można pozwanego obarczać całością wynikających z tego skutków.

Podsumowując, na mocy art. 805 kc, art. 822 kc, art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 25.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę. Nadto, zgodnie z art. 481 kc, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od wniesienia pozwu tj. dnia 18 marca 2016r. do dnia zapłaty albowiem roszczenie było już wcześniej zgłaszane pozwanemu, toczyło się postępowanie likwidacyjne i bez wątpienia w dacie wniesienia pozwu roszczenie było już wymagalne.

W pozostałym zakresie, na mocy powołanych powyżej przepisów a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powód wygrał niniejszy spór w 83 %, zaś pozwany w 17 %. Na poniesione przez powoda koszty składały się: opłata sądowa od pozwu (1.500 zł), zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego (500 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (4.817 zł – pozew wniesiony w marcu 2016r.), łącznie zatem kwota 6. 817 zł, z czego należy mu się zwrot kwoty 5.658,11 zł. Natomiast koszty strony pozwanej stanowiły zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego (500 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (4.817 zł), przy czym pozwanemu należy się od przeciwnika kwota 903,89 zł. Po wzajemnym skompensowaniu należności należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.754,22 zł.

Na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd rozliczył koszty wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa tytułem wynagrodzenia biegłych. Łączny koszt opinii wynosił 5.165,08 zł, przy czym z zaliczek wpłaconych przez strony został pokryty do kwoty 1.000 zł, a zatem do rozliczenia pozostaje kwota 4.165,08 zł. Zgodnie ze stosunkiem w jakim strony przegrały niniejszy spór pozwany powinien z tego uiścić kwotę 3.457,02 zł, a powód kwotę 708,06 zł.