Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 października 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Agata Rosa

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: G. H.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 6.000 zł

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki G. H. kwotę 3.000 zł ( trzech tysięcy złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 06 października 2020 r do dnia zapłaty ,

2.  oddala powództwo w pozostałej części ,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.617 zł ( dwóch tysięcy sześciuset siedemnastu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu ,

4.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 820,23 zł ( ośmiuset dwudziestu złotych dwudziestu trzech groszy ) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 2643/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 maja 2018 r powódka G. H. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa i kosztami procesu , w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu żądania powódka wskazała , że w dniu 14 czerwca 2016 r uczestniczyła w kolizji drogowej , gdzie w tył kierowanego przez nią pojazdu najechał inny samochód osobowy . Sprawca kolizji posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń . W wyniku kolizji powódka doznała obrażeń ciała , a także silnego stresu związanego z zaistniałą sytuacją . Odpowiedzialność pozwanego jest bezsporna , a przedmiotem sporu jest należne powódce zadośćuczynienie .

W odpowiedzi na pozew (...) S.A w W. wniosło o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki zwrotu kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych . W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł , iż szkoda powódki związana ze zdarzeniem z dnia 14 czerwca 2016 r nie została zgłoszona u pozwanego , a w (...) S.A , gdzie była likwidowana z ubezpieczenia na życie , a nie z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych . Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A przyznało i wypłaciło powódce odszkodowanie w wysokości 4.720 zł z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek nieszczęśliwego wypadku . Pozwany wskazał , iż roszczenie powódki jest przedwczesne i niewymagalne , ponieważ powódka nie zgłosiła szkody u pozwanego . Z ostrożności procesowej pozwany podniósł , iż powódka w wyniku kolizji doznała jedynie urazów o charakterze przemijającym , brak jest informacji o odbyciu jakiejkolwiek rehabilitacji i kontynuowaniu leczenia . Z karty informacyjnej pobytu na (...) wynika , iż powódka doznała jedynie urazu kręgosłupa typu wiplash. Przeprowadzone badania nie wykazały kostnych zmian pourazowych . Leczenie powódki ograniczyło się do kilku wizyt lekarskich . Brak jest dokumentacji potwierdzającej fakt odbycia jakiejkolwiek rehabilitacji . W ocenie pozwanego skutki doznanych przez powódkę obrażeń pozostających w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 14 czerwca 2018 r miały charakter przemijający i nie miały wpływu na obecne funkcjonowanie i życie powódki . Powódka nie wykazała przesłanek uzasadniających przyznanie jej zadośćuczynienia . Odniesione przez nią obrażenia miały charakter lekki i przemijający . Wnosząc o oddalenie żądania w zakresie odsetek pozwany podniósł , iż pozwana nie wykazała , aby dochodzona przez nią kwota zadośćuczynienia była uzasadniona w dniu kierowania roszczenia do pozwanego .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2016 r samochód , który prowadziła powódka podczas postoju na światłach został uderzony w tył przez inne auto osobowe. Sprawca kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń .

Bezsporne .

Z samochodu powódka wyszła samodzielnie , czuła ból głowy , szyi i ramion . Zadzwoniła po męża , który zawiózł ją do szpitala na badania lekarskie . Po badaniu lekarskim i badaniach diagnostycznych zalecono dalsze leczenie u lekarza rodzinnego . Wykonane badanie RTG kręgosłupa szyjnego zmian pourazowych nie wykazało . Lekarz rodzinny zalecił powódce kołnierze ortopedyczny i wystawił zwolnienie z pracy na okres 2 tygodni . Przepisał leki przeciwbólowe. W tym czasie powódka była w trakcie przeprowadzki. Z uwagi na ból szyi i ramion nie była w stanie niczego pakować . Prosiła o pomoc koleżankę. W nocy szyja jej drętwiała , a ból nasilał się . Dziećmi opiekował się mąż , który w tym czasie zajmował się również domem . Powódka nie była w stanie nic robić . Po dwóch tygodniach była na kontroli i lekarz zalecił jej rehabilitację – serię 15 zabiegów . Były to ćwiczenia poprawiające sprawność górnego odcinka kręgosłupa szyjnego , zabiegi prądem i ultradźwięki . Powódka była również na wizycie u lekarza ortopedy , który zalecił jej kolejną serię zabiegów rehabilitacyjnych plus krioterapię. Leczenie i rehabilitację powódka zakończyła w grudniu 2016 r . W lutym 2017 r powódka z rodziną jechała na ferie w góry . W trakcie jazdy samochodem odczuwała spięcie w szyi . Nie była w stanie jeździć na nartach , z powodu bólu szyi , mdłości i bólu głowy . Do dnia dzisiejszego powódka odczuwa spięcia w szyi . Ma lęki , iż ktoś znowu wjedzie w tył prowadzonego przez nią samochodu . Codziennie rano ćwiczy , zgodnie z zaleceniami rehabilitanta .

Dowód :

-karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 9

-zaświadczenie lekarskie k. 10

-karta wizyty ambulatoryjnej k. 11-14 ,

-akta szkodowe k. 30,

-dokumentacja medyczna z (...) nr 1 S. k. 44-47 ,

-zeznania świadka D. H. k.53-54,

-przesłuchanie powódki k. 54-56.

Wskutek kolizji drogowej z dnia 14 czerwca 2016 r powódka doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „smagnięcie biczem”. Następstwem urazu był przewlekły zespół bólowy kręgosłupa i barków , który utrzymywał się do grudnia 2016 r . Przez okres dwóch tygodni po wypadku powódka odczuwała silne dolegliwości bólowe . Uniemożliwiały one wykonywanie prac związanych z podnoszeniem cięższych przedmiotów , schylaniem się . W tym czasie powódka wymagała częściowej pomocy osób trzecich – w zakupach , sprzątaniu , przygotowywaniu posiłków . Po upływie tego czasu przebyła dwukrotnie serię zabiegów fizjoterapeutycznych , które przyniosły zdecydowaną poprawę . Długotrwałym następstwem urazu kręgosłupa szyjnego był zespół bólowy kręgosłupa i ograniczenie jego ruchomości . Aktualnie stwierdza się u powódki ograniczenie ruchomości i bolesność uciskową mięśni po lewej stronie kręgosłupa . Wymienione następstwa kwalifikują się na 3% uszczerbek na zdrowiu . Obecne ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i bolesność mięśni przykręgosłupowych u powódki są następstwem urazu skrętnego z mechanizmu „smagnięcie biczem”. Przed wypadkiem z dnia 14 czerwca 2016 r powódka nie przebyła poważniejszych chorób. Nie doznała również urazów . Zgłaszane przez powódkę dolegliwości bólowe kręgosłupa nie są spowodowane trybem życia powódki ani jej warunkami fizycznymi . W związku z obecnym stanem zdrowia powódka może wykonywać podstawowe czynności dnia codziennego i funkcje społeczne . Powinna unikać prac związanych z dźwiganiem .

Poza urazem „wiplash” , który wywołał długotrwały zespół bólowy kręgosłupa szyjnego , bóle i zawroty głowy , u powódki nie stwierdzono ogniskowych objawów neurologicznych . Obecnie nie stwierdza się objawów zespołu bólowego , ani neurologicznych objawów ubytkowych , stan zdrowia powódki jest ustabilizowany , co świadczy o prawidłowym przebiegu leczenia . Następstwa urazu są wygojone . Aktualnie powódka może wykonywać wszystkie czynności dnia codziennego , realizować w sposób niezakłócony funkcje społeczne i rodzinne .

Dowód :

-opinia biegłego z dziedziny chirurgii urazowo-ortopedycznej k. 68-74 ,

-opinia biegłego z dziedziny neurologii k. 81-87,

-opinia uzupełniająca biegłego z dziedziny neurologii k. 136-137.

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy doszedł do przekonania , iż wywiedzione przez powódkę żądanie zasługuje na uwzględnienie jedynie w części .

Powódka domagała się od pozwanej spółki kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę , ból i cierpienia , jakich doznała w kolizji drogowej z dnia 14 czerwca 2016 r .

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 822 k.c. zgodnie z treścią którego przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (§4).

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis art. 444 § 1 kc stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast przepis 445 § 1 kc stanowi, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W niniejszej sprawie bezspornym było to, że sprawca kolizji z dnia 14czerwca 2016 r posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Przedmiot sporu stanowiła okoliczność , czy powódce , w związku z odniesionymi w wypadku obrażeniami , przysługuje zadośćuczynienie i ewentualnie , w jakiej wysokości . Pozwany zakład ubezpieczeń podnosił przedwczesność roszczeń uzasadniając to tym , iż powódka nie zgłosiła mu szkody z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej , a szkodę zgłosiła z własnego ubezpieczenia do (...) S.A , który wypłacił jej odszkodowanie w kwocie 4.720 zł z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek nieszczęśliwego wypadku .

Przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Szkoda na osobie obejmuje bowiem uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia oraz naruszenia innych dóbr osobistych, które mogą przybrać postać szkody majątkowej jak i niemajątkowej tzn. krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne - ból i inne dolegliwości, cierpienie psychiczne, ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia. Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i mogące powstać w przyszłości, ma więc charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Dla ustalenia, że doznana krzywda jest następstwem zdarzeń, o których stanowi art. 445 k.c., i przypisania podmiotowi odpowiedzialności, istotne jest także powszechne zastosowanie oznaczonej art. 361 § 1 k.c. koncepcji związku przyczynowego. Określone tą konstrukcją reguły kauzalności obowiązują więc niezależnie od zdarzeń, z którymi system prawny wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą. Dotyczy to zarówno odpowiedzialności za szkodę majątkową, jak i niemajątkową. Krzywda powinna być normalnym następstwem czynu sprawcy (por. wyrok SN z 7 lutego 2006 r., I PK 272/05, LEX nr 281244). Trzeba jednocześnie zauważyć, że także w przypadku kompensaty krzywdy adekwatny związek przyczynowy stanowi nie tylko przesłankę odpowiedzialności, ale wyznacza zakres naprawienia uszczerbku. Przy dokonywaniu oceny normalności nie jest konieczne ustalenie, że każdorazowemu zaistnieniu danej przyczyny towarzyszy krzywda (por. wyrok SN z 28 lutego 2006 r., III CSK 135/05, LEX nr 201033). Nie jest też konieczne stwierdzenie, że jest to skutek typowy, zazwyczaj występujący. Wystarczy stwierdzenie, że zwiększa się prawdopodobieństwo jego wystąpienia. Zwiększenie prawdopodobieństwa określa się, porównując możliwość wystąpienia danego skutku w dwóch sytuacjach: gdy dana przyczyna zaistnieje i gdy jej zabraknie (por. Gawlik Zdzisław, Janiak Andrzej, Kidyba Andrzej, Kozieł Grzegorz, Olejniczak Adam, Pyrzyńska Agnieszka, Sokołowski Tomasz, Komentarz do art.445 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), [w:] A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX, 2010).

Jak ustalono w niniejszej sprawie, w wyniku wypadku z dnia 14 czerwca 2016 r powódka doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „smagnięcie biczem”. Następstwem urazu był przewlekły zespół bólowy kręgosłupa i barków , który utrzymywał się do grudnia 2016 r . Przez okres dwóch tygodni po wypadku powódka odczuwała silne dolegliwości bólowe . Uniemożliwiały one wykonywanie prac związanych z podnoszeniem cięższych przedmiotów , schylaniem się . W tym czasie powódka wymagała częściowej pomocy osób trzecich – w zakupach , sprzątaniu , przygotowywaniu posiłków . Po upływie tego czasu przebyła dwukrotnie serię zabiegów fizjoterapeutycznych , które przyniosły zdecydowaną poprawę . Długotrwałym następstwem urazu kręgosłupa szyjnego był zespół bólowy kręgosłupa i ograniczenie jego ruchomości . Aktualnie stwierdza się u powódki ograniczenie ruchomości i bolesność uciskową mięśni po lewej stronie kręgosłupa . Wymienione następstwa kwalifikują się na 3% uszczerbek na zdrowiu . Obecne ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i bolesność mięśni przykręgosłupowych u powódki są następstwem urazu skrętnego z mechanizmu „smagnięcie biczem”. Przed wypadkiem z dnia 14 czerwca 2016 r powódka nie przebyła poważniejszych chorób. Nie doznała również urazów . Zgłaszane przez powódkę dolegliwości bólowe kręgosłupa nie są spowodowane trybem życia powódki ani jej warunkami fizycznymi . W związku z obecnym stanem zdrowia powódka może wykonywać podstawowe czynności dnia codziennego i funkcje społeczne . Powinna unikać prac związanych z dźwiganiem .

Poza urazem „wiplash” , który wywołał długotrwały zespół bólowy kręgosłupa szyjnego , bóle i zawroty głowy , u powódki nie stwierdzono ogniskowych objawów neurologicznych . Obecnie nie stwierdza się objawów zespołu bólowego , ani neurologicznych objawów ubytkowych , stan zdrowia powódki jest ustabilizowany , co świadczy o prawidłowym przebiegu leczenia . Następstwa urazu są wygojone . Aktualnie powódka może wykonywać wszystkie czynności dnia codziennego , realizować w sposób niezakłócony funkcje społeczne i rodzinne .

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, ponieważ wypracowała je judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa ( wyrok SN z dnia 3 maja 1972 r., I CR 106/72, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 4). Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach ( tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 469).

Jak wskazał SN w wyroku Izby Cywilnej z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/2005, LexPolonica nr 402258, Biuletyn Sądu Najwyższego 2006/6, OSNC 2006/10 poz. 175 „Uwzględnianie stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać jego kompensacyjnej funkcji”. Zasadniczą przesłanką przy określaniu jego wysokości jest stopień natężenia krzywdy, tj. cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych ( uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r. III CZP 37/73, OSNCP 1974/9 poz. 145). Decydujące znaczenie mają rzutujące na rozmiar krzywdy okoliczności uwzględnione przez sądy orzekające, takie jak rodzaj, charakter, długotrwałość i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, stopień i trwałość kalectwa. Z kolei w wyroku Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 lutego 2006 r., IV CK 384/2005, LexPolonica nr 1354994 wskazano, że ocena kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia musi odnosić się do okoliczności konkretnej sprawy. Porównywanie wysokości zasądzonego w różnych sprawach zadośćuczynienia, nie może prowadzić do prawidłowego rozstrzygnięcia. Zawsze bowiem można wskazać przykład sprawy, w której zasądzono tytułem zadośćuczynienia kwotę wyższą lub niższą. Nie da się przy tym w sposób wymierny ocenić, czy doznana przez poszkodowanego krzywda jest większa czy mniejsza niż krzywda doznana przez innego poszkodowanego, na rzecz którego w innej sprawie zasądzono inną kwotę .

Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie doznanych i odczuwanych cierpień, winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Charakter kompensacyjny szkody niemajątkowej - krzywdy musi wyrażać się w odczuwalnej ekonomicznie wartości, przy czym owa odczuwalna ekonomicznie wartość ma być utrzymana w rozsądnych granicach wyznaczonych przez aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa.

Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 k.c.) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 czerwca 1999 r. I UKN 681/98, LexPolonica nr 346071, OSNAPiUS 2000/16 poz. 626).

Uwzględniając powyższe poglądy doktryny i orzecznictwa w zakresie kryteriów, jakie decydują w konkretnej sprawie o przyjęciu określonej kwoty jako adekwatnej i odpowiedniej tytułem zadośćuczynienia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., Sąd nie podzielił argumentów strony pozwanej, mających przemawiać za oddaleniem powództwa. Powódka określiła swoje żądanie w zakresie zadośćuczynienia na łączną kwotę 6.000 zł i przyznała , iż z tytułu wypadku z dnia 14 czerwca 2016 r otrzymała już odszkodowanie z prywatnego ubezpieczenia w (...)S.A w kwocie 4.720 zł .

Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej nie sposób zgodzić się , iż wywiedzione powództwo jest przedwczesne. Żaden z przepisów nie zabrania bowiem zgłoszenia roszczeń w pozwie , a po jego doręczeniu nic nie stało na przeszkodzie , aby pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne . Tym samym Sąd doszedł do wniosku , iż roszczenie powódki jest usprawiedliwione co do samej zasady .

Przy określeniu rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę w wypadku z dnia 14 czerwca 2016 r Sąd miał na uwadze charakter odniesionych przez nią obrażeń oraz stopień i długotrwałość dolegliwości z nimi związanych . Sąd miał również na uwadze okoliczność , w jaki sposób sporny wypadek wpłynął na dotychczasowy sposób życia powódki oraz jego jakość . W szczególności Sąd wziął pod uwagę fakt , iż w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku powódka nie była hospitalizowana i nie przeszła żadnych zabiegów chirurgicznych . Charakter urazów pozwalał na leczenie w warunkach domowych .Wymagał oszczędzającego trybu życia w tym czasie i przyjmowania środków przeciwbólowych . Powódka przez okres dwóch tygodni przebywała na zwolnieniu lekarskim . Konsekwencją wypadku był uraz tzw. przesuwającego kręgosłupa „whiplas” , który wywołał zespół bólowy kręgosłupa szyjnego , bóle i zawroty głowy . Następstwem urazu był utrzymujący się przez okres kilku miesięcy zespół bólowo-korzeniowy kręgosłupa szyjnego i bóle głowy , przy czym dolegliwości o większym nasileniu mogły utrzymywać się przez okres około 2-3 tygodni , a o mniejszym nasileniu przez okres kilku miesięcy . Bezpośrednio po zdarzeniu prze okres kilku dni powódka wymagała pomocy osób trzecich przy niektórych czynnościach dnia codziennego takich jak : sprzątanie , gotowanie , podnoszenie cięższych przedmiotów . Przez ten okres domem i dziećmi zajmował się mąż . Długotrwałym następstwem urazu kręgosłupa szyjnego był zespół bólowy kręgosłupa i ograniczenie jego ruchomości . Aktualnie stwierdza się u powódki ograniczenie ruchomości i bolesność uciskową mięśni po lewej stronie kręgosłupa . Wymienione następstwa kwalifikują się na 3% uszczerbek na zdrowiu . Obecne ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i bolesność mięśni przykręgosłupowych u powódki są następstwem urazu skrętnego z mechanizmu „smagnięcie biczem”. Przed wypadkiem z dnia 14 czerwca 2016 r powódka nie przebyła poważniejszych chorób. Nie doznała również urazów . Zgłaszane przez powódkę dolegliwości bólowe kręgosłupa nie są spowodowane trybem życia powódki ani jej warunkami fizycznymi . W związku z obecnym stanem zdrowia powódka może wykonywać podstawowe czynności dnia codziennego i funkcje społeczne . Powinna unikać prac związanych z dźwiganiem .

Poza urazem „wiplash” , który wywołał długotrwały zespół bólowy kręgosłupa szyjnego , bóle i zawroty głowy , u powódki nie stwierdzono ogniskowych objawów neurologicznych . Obecnie nie stwierdza się objawów zespołu bólowego , ani neurologicznych objawów ubytkowych , stan zdrowia powódki jest ustabilizowany , co świadczy o prawidłowym przebiegu leczenia . Następstwa urazu są wygojone . Aktualnie powódka może wykonywać wszystkie czynności dnia codziennego , realizować w sposób niezakłócony funkcje społeczne i rodzinne .

Podzielając w całości opinie sporządzone przez biegłych z dziedziny ortopedii i neurologii oraz mając na uwadze fakt , iż z tytułu obrażeń doznanych w wypadku powódka otrzymała już odszkodowanie w kwocie 4.720 zł , Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że w pełni adekwatnym do charakteru doznanych przez nią w wyniku spornego wypadku obrażeń, dolegliwości i niedogodności w codziennym życiu po wypadku, rekonwalescencji po wypadku, a w konsekwencji doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych będzie przyznanie zadośćuczynienia w wysokości 3.000 zł .

Analizując powyższe okoliczności Sąd brał pod uwagę to, że mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilnaz dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/2005, LexPolonica nr 1526282). Przy wyznaczaniu odpowiedniego zadośćuczynienia, sąd może posłużyć się procentowym uszczerbkiem na zdrowiu. Co do zasady jednak zadośćuczynienie nie może być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 10 maja 2005 r., I PK 47/2005, LexPolonica nr 1179165, Gazeta Prawna 2007/31 str. A4). Nie można wszak taryfikować zadośćuczynienia za krzywdę według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości i w razie uszczerbku na zdrowiu zadośćuczynienie pieniężne powinno być odpowiednio duże ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 18 listopada 1998 r., II CKN 353/98, LexPolonica nr 353892). Stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako jedyna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Nie można przecież pomijać czasokresu odczuwania dolegliwości fizycznych, bólu bezpośrednio wywołanego urazem, jak i procesem leczenia oraz rehabilitacji, problemów związanych z ograniczeniami ruchowymi i codziennym funkcjonowaniem po wypadku, koniecznością zażywania leków przeciwbólowych .

Przy uwzględnieniu powyższej argumentacji Sąd orzekający stanął na stanowisku, że kwota 3.000 zł mieści się w rozsądnych granicach i nie można jej w żadnym wypadku uznać za wygórowaną. Powołanie się przez Sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. Zdaniem Sądu orzekającego kwota ta spełnia funkcję kompensacyjną zadośćuczynienia w niniejszej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznając żądanie powódki za usprawiedliwione co do samej zasady , w punkcie 1.sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powódki kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia , a w punkcie 2 sentencji oddalił bezzasadne roszczenie powyżej tej kwoty .

Odnośnie odsetek w zakresie zasądzonego zadośćuczynienia, powództwo uwzględniono w całości opierając się o treść przepisów art. 481par.1 kc i art. 455 kc .

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na złożonych dokumentach oraz aktach szkody, których treść i autentyczność nie były przez strony kwestionowane. Sąd oparł się na zeznaniach powódki oraz świadka, którym dał wiarę w całości , albowiem były rzetelne , konsekwentne i odpowiadały treścią wnioskom biegłych sporządzających opinie w sprawie. Wreszcie Sąd oparł się na dowodzie z pisemnych opinii biegłych z dziedziny neurologii i ortopedii , które uznał za w pełni wiarygodne, albowiem sporządzone zostały zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przedstawiony w nich tok rozumowania w sposób logiczny i jasny prowadzi do sformułowanych wniosków. Sposób dokonywania analizy jest zasadnie motywowany, a ostateczne, końcowe stanowiska biegłych wyrażone w sposób stanowczy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do ich podważenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.05.2005 r., V CK 659/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00).

Na rozprawie w dniu 22 września 2020 r Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny radiologii oraz kolejnej opinii uzupełniającej biegłego z dziedziny neurologii uznając , iż wnioski te w świetle przeprowadzonych opinii biegłych z dziedziny neurologii i ortopedii są bezzasadne , a dowód zbędny dla rozstrzygnięcia . W świetle sporządzonych opinii przez biegłych z dziedziny ortopedii i neurologii nie budzą wątpliwości : charakter i rozmiar odniesionych przez powódkę obrażeń oraz ich konsekwencji dla jej aktualnego stanu zdrowia.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki całość poniesionych przez nią kosztów procesu w łącznej kwocie 2.617 zł w oparciu o dyspozycję przepisu art. 100 kpc. Na zasądzone od pozwanej koszty składają się : wpis od pozwu - 300 zł , opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł , wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego powódki w osobie radcy prawnego adekwatne do wartości przedmiotu sporu – 1.800 zł oraz zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłego -500 zł .

W punkcie IV wyroku orzeczono w przedmiocie nieuiszczonych kosztów sądowych na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., nakazując pobranie od pozwanego towarzystwa ubezpieczeń na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwoty 820,23 zł tytułem wypłaconego tymczasowo ze Skarbu Państwa wynagrodzenia biegłych wobec braku wystarczającej zaliczki na ten cel ( zaliczka uiszczona przez powódkę wynosiła 500 zł , a łączne wynagrodzenia biegłych 1.312,87 zł ) oraz kwoty 7,36 zł tymczasowo wydatkowanej ze środków Skarbu Państwa na koszty sporządzenia ksero dokumentacji medycznej powódki nadesłanej przez (...) nr 1 w S. .

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.

Sędzia Sądu Rejonowego Agnieszka Kuryłas