Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 stycznia 2017 r. powód Z. M. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 76.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty w tym:

a)  kwoty 66.000 zł tytułem zadośćuczynienia

b)  kwoty 10.000 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia i pomocy osób trzecich.

Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód wskazał, że swoje roszczenia wywodzi z faktu zdarzenia do którego doszło w dniu 1 kwietnia 2016 r. w P. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...). Wówczas kierujący pojazdem ciężarowym M. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu, czym doprowadził do jego potrącenia. W wyniku tego zdarzenia powód doznał poważnych obrażeń ciała.

(pozew k. 2-5)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że brak jakichkolwiek dowodów jak doszło do zdarzenia z dnia 1 kwietnia 2016 r., kto brał w nim udział oraz, że sprawca zdarzenia posiadał w chwili zdarzenia ubezpieczenie OC u pozwanego. W ocenie pozwanego stronie pozwanej brak jest w związku z tym legitymacji biernej, bowiem powód nie wykazał, iż pojazd który miał spowodować wypadek z jego udziałem był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Nadto pozwany podniósł, że wyłączną winę za zaistniałe zdarzenie ponosi powód, bowiem okoliczności zdarzenia z dnia 1 kwietnia 2016 r. wskazują, iż stan zagrożenia na drodze, a w konsekwencji wypadek spowodował pieszy. Sam poszkodowany, będąc w stanie nietrzeźwości – 291 mg/dl alkoholu we krwi, wtargnął na jezdnię, nie zachowując przy tym środków ostrożności. Wyłączną przyczyną wypadku, w opinii pozwanego, było to, że powód-pieszy wchodząc na jezdnię nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności podczas przekraczania jezdni. Nadto pozwany zakwestionował, aby powód w wyniku wypadku doznał odmy opłucnej. Ponadto pozwany podniósł, że powód nie kontynuuje leczenia, bowiem nie załączył do pozwu dokumentacji świadczącej o tym fakcie. W ocenie pozwanego żądana przez powoda kwota zadośćuczynienia jest kwotą wygórowaną, tym bardziej, iż to powód swoim zachowaniem doprowadził do zdarzenia, a co najmniej w stopniu znacznym przyczynił się do jego zaistnienia. W ocenie powoda, z załączonej do pozwu dokumentacji medycznej nie wynikała i nie wynika konieczność korzystania przez powoda z opieki osób trzecich, oraz fakt, iż powód musiał ponieść jakiekolwiek koszty leczenia. Tym bardziej jest to wątpliwe, gdyż powód nie wykazał kto miał się nim opiekować w okresie powypadkowym oraz w jakim zakresie. Roszczenie o zwrot kosztów opieki sprawowanej przez osobę trzecią nie zostało w żaden sposób wykazane i winno zostać oddalone, podobnie jak roszczenie o zwrot kosztów leczenia.

(odpowiedź na pozew k. 78-80)

Pismem z dnia 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu do Sądu) interwencję uboczną po stronie pozwanej w niniejsze sprawie zgłosił B. S..

(zgłoszenie interwencji ubocznej k. 347)

Pismem z dnia 19 lutego 2019 r. pełnomocnik interwenienta ubocznego wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 1.000 zł i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm obowiązujących.

(pismo k. 384-385)

Pismem złożonym na rozprawie w dniu 27 listopada 2019 r. powód rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zapłaty następujących kwot:

a)  76.350 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty

b)  5.477,409 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty

c)  150,72 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

d)  tytułem renty płatnej miesięcznie do 10 dnia danego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności:

1)  kwoty 990,00 zł za okres od września do grudnia 2016 r.

2)  kwoty 1.674,00 zł za okres od stycznia 2017 r. do marca 2018 r.

3)  kwoty 1.800,00 zł od kwietnia 2018 r. i na przyszłość

(pismo rozszerzające powództwo k. 422-425)

Pismem złożonym na rozprawie dnia 8 lipca 2020 r. powód cofnął powództwo w zakresie żądania renty:

a)  co do kwoty 600 zł miesięcznie za okres od stycznia 2020 r. na przyszłość

b)  co do kwoty 21.934 zł za okres od listopada 2016 r. do grudnia 2019 r.

Jednocześnie powód poparł powództwo w pozostałym zakresie, jak w pkt. 1, 2 i 3 pisma z dn. 26 listopada 2019 r., w pkt. 4 w następującym zakresie:

a)  co do kwoty 990 zł miesięcznie za okres wrzesień i październik 2016 r. oraz 660 zł miesięcznie za listopad i grudzień 2016 r.;

b)  co do kwoty 1.116 zł miesięcznie za okres od stycznia 2017 r. do marca 2018 r.

c)  co do kwoty 1.200 zł miesięcznie za okres od kwietnia 2018 r. na przyszłość.

(pismo k. 445)

Na rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wyrokowanie pełnomocnik powoda poparł powództwo oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik interwenienta ubocznego wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(głosy stron: protokół rozprawy z 8.07.2020 r. czas nagrania: 00:12:24-00:31:08 k. 449)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2016 r. powód uległ wypadkowi na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) w P.. B. S. kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) skręcając w lewo doprowadził do potrącenia Z. M.. Powód przed wypadkiem wypił jedno piwo. Po wypadku powód został przewieziony do (...) Centrum Medycznego Sp. z o.o. na oddział chirurgii Urazowo-Ortopedycznej w stanie ogólnym i miejscowym dość ciężki. Powód w szpitalu przebywał do 2 maja 2016 r. Powód był konsultowany i leczony chirurgicznie, urologicznie i psychiatrycznie. Leczony również operacyjnie (3 zabiegi) repozycja otwarta i fiksacja za pomocą metalu. Przebieg pooperacyjny bez istotnych powikłań. Rany pooperacyjne wygojone. Wypisany do domu w stanie ogólnym i miejscowym dobrym.

Następnie powód w dniach 31.08.2016-21.09.2016 r. przebywał w oddziale rehabilitacyjnym (...) Centrum Medycznego Sp. z o.o. w P.. W dniu przyjęcia stwierdzono u powoda ograniczenie ruchomości lewego stawu biodrowego, kolanowego i obu stawów skokowych. Powód chodził z asekuracją dwóch kul łokciowych. Po zastosowanym leczeniu usprawniającym uzyskano ustąpienie dolegliwości bólowych stawów skokowych, zmniejszenie bólu lewego stawu kolanowego, poprawę ruchomości stawów kolanowych oraz poprawę sprawności i wydolności chodu. W dniu wypisu zalecono dalszą opiekę w poradni POZ, kontynuację wyuczonych ćwiczeń, higieniczny i oszczędny tryb życia.

(okoliczność bezsporna a nadto wyrok w sprawie II K 899/16 k. 284-286, dokumentacja medyczna k. 19-66, 98-249, informacyjne wysłuchanie powoda protokół rozprawy z 10.05.2017 r. czas nagrania: 00:17:54-00:21:10 k. 266)

Powód poniósł koszty zakupu leków i materiałów opatrunkowych w kwocie 433,57 zł.

(faktury i rachunki k. 67-73, 274-279)

Od 1 listopada 2015 r. na stałe powód ma przyznany zasiłek stały dla osoby w rodzinie w wysokości 209,98 zł . Zasiłek ten wypłaca powodowi MOPS w P.. Żona powoda ma przyznany zasiłek stały dla osoby w rodzinie w kwocie 419,96 zł, miała również przyznany zasiłek okresowy z powodu długotrwałej choroby od 1.10.2016 r. do 31.12.2016 r. w wysokości 108,59 zł.

(zaświadczenie k. 13, 14)

Powód pismem z dnia 24 października 2016 r., nadanym 25 października 2016 r. zgłosił pozwanemu szkodę, zgłoszenie szkody zostało zarejestrowane przez pozwanego w dniu 3 listopada 2016 r.

(zgłoszenie szkody k. 74-75, zarejestrowanie szkody przez pozwanego k. 454-455)

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 18 maja 2017 r. B. S. został uznany winnym za to, że w dniu 1 kwietnia 2016 roku na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) w P. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności wykonując manewr skrętu w lewo nienależycie obserwował drogę przed swym samochodem doprowadzając do potrącenia Z. M., czym nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otwartego złamania kości piszczelowej i strzałkowej prawej, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej lewej i wieloodłamowego złamania kości końca dalszego kości udowej lewej, co wymagało zabiegów operacyjnych, w przebiegu hospitalizacji doszło do zapalenia napletka i stulejki pozapalnej, powyższe obrażenia nie stanowią ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i powodują naruszenie czynności narządu ruchu i związany z tym rozstrój zdrowia trwający dłużej niż siedem dni, po czym nie udzielając pomocy osobie rannej zbiegł z miejsca zdarzenia drogowego, czym wypełnił dyspozycję art. 177 §1 k.k. w zw. z art. 178 §1 k.k. i za to na podstawie art. 177 §1 k.k. w zw. z art. 178 §1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 §1 k.k., art. 70 §1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres 3 lat próby. Na podstawie art. 71 §1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wymiarze 120 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Na podstawie art. 42 §2 k.k., art. 43 §3 k.k. orzekł Sąd wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, zobowiązując oskarżonego do zwrotu prawa jazdy. Na podstawie art. 47 §3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Z. M. nawiązkę w wysokości 10.000 złotych.

(wyrok w sprawie II K 899/16 k. 284-286)

W zaistniałej sytuacji drogowej polegającej na przekraczaniu przez powoda jezdni ulicy (...) w obrębie skrzyżowania z ulicą (...), przy nie występowaniu oznakowanego przejścia dla pieszych na jezdni ulicy (...), pieszy miał pierwszeństwo przed (...), którego kierujący wykonywał manewr skrętu w lewo z ulicy (...) w ulicę (...). Opis monitoringu zawierającego zapis przebiegu przedmiotowego zdarzenia wskazuje, że pieszy Z. M. wcześniej wkroczył na jezdnię ul. (...), zanim kierujący samochodem ciężarowym rozpoczął manewr skrętu na skrzyżowaniu. Wobec powyższego brak jest przesłanek do zarzucenia pieszemu niewłaściwego zachowania w ruchu drogowym, zachowanie powoda pozostawało bez związku przyczynowego z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Kierujący (...), mając w polu widzenia poruszającego się na drodze pieszego Z. M., miał możliwość uniknięcia potrącenia tego pieszego poprzez opóźnienie manewru skrętu na skrzyżowaniu, bez konieczności wykonywania gwałtownych manewrów obronnych. Nie ustąpienie pierwszeństwa pieszemu przez kierującego samochodem ciężarowym stanowiło o bezpośrednim przyczynieniu tego kierującego do wypadku (było główną i jedyną przyczyną zaistnienia wypadku).

Wobec pieszego wkraczającego na jezdnie stawia się wymóg, aby upewnił się, czy jezdnią drogi na którą wkracza nie poruszają się w bliskiej odległości pojazdy samochodowe. Pieszemu nie stawia się wymogu, aby dodatkowo przed wkroczeniem na jezdnię obserwował ruch pojazdów na drodze poprzecznej. Pieszy poruszający się już na jezdni wobec faktu wjeżdżania na tą jezdnię samochodu z drogi poprzecznej ma odgraniczone możliwości reakcji obronnej z uwagi na to, iż nie jest w stanie przewidzieć toru ruchu tego samochodu. Stan nietrzeźwości pieszego mógł stanowić o utrudnieniu zagrożenia wynikającego ze zbliżającego się w jego kierunku pojazdu.

Zgromadzony materiał dowodowy, w tym opis zapisu z monitoringu nie daje przesłanek do wnioskowania, że kierujący (...) przed manewrem skrętu w lewo zatrzymał się pojazdem, jest wprost przeciwnie, zapis monitoringu wskazuje na ciągły ruch samochodu ciężarowego bez zatrzymania.

(opinia pisemna biegłego z zakresu ruchu drogowego k. 368-377, pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ruchu drogowego k. 398-400)

Przed wypadkiem powód był sprawny, poruszał się bez wózka. Po wypadku porusz się na wózku. Teraz już tylko na wózku, o kulach nie daje rady. Mieszka ze schorowaną żoną, która nie ma emerytury. Z opieki społecznej powód dostaje tylko 215 zł na leki, a żona powoda nic nie dostaje z opieki, powodowi i żonie pomagają dzieci, gotują im obiady. Powód nie mam wody w mieszkaniu a toaletę ma na podwórku. Dzieci przywożą wodę z hydrantów, przepierkę robią. Ogrzewanie powód ma piecowe na węgiel i drzewo. Zakupy i sprzątanie też robią powodowi i żonie dzieci. Przed wypadkiem powód i żona mieszkali też z synem i on wodę przynosił. Teraz dzieci przychodzą do nich codziennie. Przed wypadkiem powód chodził samodzielnie, odwiedzał córkę, mógł nosić lżejsze rzeczy, teraz nie może.

W związku z następstwami wypadku, powód co 3 miesiące chodzi na rehabilitację.

(przesłuchanie powoda protokół rozprawy z 27.11.2019 r. czas nagrania: 00:07:58-00:24:26 k. 432)

Przed wypadkiem powód chorował na płuca, na nadciśnienie, na serce. Początkowo powód był leczony na zapalenie oskrzeli, ostatecznie zdiagnozowano u niego chorobę płuc. Po wypadku powód leczy się u lekarza ortopedy, internisty i pulmonologa. Odbywa wizyty w ramach NFZ. W związku z wypadkiem powód bierze leki przeciwbólowe, na które wydaje miesięcznie ok. 30 zł. Od wypadku powód gorzej chodzi, ma bóle nóg. Po wypadku powód miał rehabilitację 3 tygodnie w szpitalu. Po wypisaniu powoda ze szpitala powód leżał, opiekowała się nim żona. Powód leżał po wyjściu ze szpitala w domu jeszcze 3-4 miesiące, a następne 203 miesiące chodzi przy pomocy balkonika. Korzystał również z wózka inwalidzkiego. Jak przestał używać balkonika, to chodził o dwóch kulach, cały czas chodzi o kulach. Na nogach powód ma blizny, ma też bóle głowy i problemy z pamięcią. Jest rozdrażniony i smutny. Przed wypadkiem powód nie miał zaników pamięci. Od wypadku stan powoda nie poprawia się.

(zeznana świadka J. M. protokół rozprawy z 10.05.2017 r. czas nagrania: 00:02:05-00:17:54 k. 265-266, przesłuchanie powoda protokół rozprawy z 27.11.2019 r. czas nagrania: 00:07:58-00:24:26 k. 432)

Uszczerbek na zdrowiu powoda po wypadku w dniu 1 kwietnia 2016 r. w zakresie narządów ruchu jest stały i obecnie wynosi łącznie 30%: złamanie krętarza większego prawej kości udowej (według poz. 145a), złamanie w okolicy lewego stawu kolanowego 12% (według poz. 155a-10%, według poz. 156-2%), złamania w obrębie prawej goleni 15% (według poz. 158a-10%, według poz. 155a-5%) oraz za owrzodzenie na lewej pięcie 2% (według poz. 169). Nie można oddzielać faktu zaistnienia u powoda owrzodzenia na lewej pięcie od przedmiotowego wypadku. U powoda doszło bowiem do powstania owrzodzenia i zmian bliznowatych w okolicy prawej pięty na skutek wypadku komunikacyjnego z 1.04.2016 r. i związanej z tym konieczności trzech miesięcy pozostawania w łóżku. Owrzodzenie sączące płynną treścią w okolicy pięty zawsze upośledza czynność kończyny. Można przyjąć, że u powoda ze względu na doznane obrażenia narządów ruchu występowała potrzeba szerokiej pomocy osób trzecich przez okres około 2 miesięcy po zdarzeniu. Można przyjąć, że w tym okresie pomoc powodowi ze strony osób trzecich była potrzebna przeciętnie w ciągu około sześciu godzin dziennie. Można przyjąć, że u powoda później występowała potrzeba częściowej pomocy osób trzecich przez dalszy okres ok. 3 miesięcy. W tym okresie czasu powodowi pomoc ta była potrzebna przeciętnie w ciągu około dwóch godzin dziennie. Można przyjąć, że obecnie powodowi może być potrzebna pomoc osób trzecich w ciągu mniej niż jednej godziny dziennie. Nie można jednak wykluczyć, że powód wymaga od otoczenia pomocy osób trzecich w zakresie trzech godzin dziennie i taką pomoc rzeczywiście otrzymuje. Zdaniem biegłego pomoc w takim zakresie nie jest jednak konieczna.

Wszelkie zastosowane u powoda ćwiczenia i zabiegi usprawniające z zakresu fizjoterapii były uzasadnione. Podstawowe pakiety ćwiczeń i zabiegów w poradni rehabilitacyjnej są zwykle dostępne na zasadach refundacji przez NFZ.

Koszty leczenia powoda w poszczególnych miesiącach są trudne jednoznacznie do określenia. Można przyjąć w uproszczeniu, że w okresie systematycznego przyjmowania leków przeciwbólowych w ciągu pierwszych dwóch miesięcy ich koszt mógł zamknąć się w kwocie ok. 40,00 zł miesięcznie. Później ich koszt mógł stopniowo ograniczyć się do kwoty 10,00 zł miesięcznie i trwał przez dalsze cztery miesiące. Powód miał także zlecone leki przeciwzakrzepowe w postaci 30 amp. C. 0,4 podskórnie. Koszt tych leków to ok. 30,72 zł.

Rokowania na przyszłość powoda można określić jako umiarkowanie dobre. Powód odzyskał znaczny zakres ruchomości stawów kończyn dolnych. Stan narządów ruchu powoda jest już, najprawdopodobniej, utrwalony. Nie można wykluczyć pojawienia się w przyszłości zmian zwyrodnieniowych okolicy lewego stawu kolanowego.

Powód jeszcze przed wypadkiem miał rozpoznane poważne schorzenie układu oddechowego (...). Jest prawdopodobne, że w wyniku wypadku doszło do jego pogorszenia. Po zdarzeniu rozpoznano u powoda odmę opłucnową lewostronną 22 mm.

(opinia biegłego ortopedy k. 290-293, pisemna opinia uzupełniająca biegłego ortopedy k. 318-320, pisemna opinia uzupełniająca biegłego ortopedy k. 407-409)

Zmiany pourazowe o charakterze niewielkiej odmy opłucnowej lewostronnej oraz płyn w obu jamach opłucnowych nie wymagały leczenia zabiegowego, a jedynie postępowania objawowego. Powyższe zmiany ustąpiły całkowicie w okresie 30 dni, kiedy powód przebywał w Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej. Ich przebieg kliniczny był łagodny, towarzyszyła im zachowana wydolność oddechowa u powoda, a ponadto nie powodowały one subiektywnych dolegliwości, zwłaszcza duszności. Zmiany te nie powodowały stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu u powoda. Z przyczyn pulmonologicznych powód nie był niezdolny do pracy po zakończeniu leczenia szpitalnego ortopedycznego w dniu 2.05.2016 r. Rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, w związku z pulmonologicznymi następstwami wypadku, był u powoda niewielkiego stopnia. Pulmonologiczne następstwa wypadku z dnia 1.04.2016 r. nie powodowały u powoda konieczności pomocy osób trzecich. Leczenie pulmonologicznych następstw wypadku było prowadzone u powoda w warunkach szpitalnych w oddziale o profilu ortopedycznym w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Powód nie poniósł z tego tytułu dodatkowych kosztów leczenia. Przewlekła obturacyjna choroba płuc, która występuje u powoda nadal, nie ma związku z przedmiotowym wypadkiem z kwietnia 2016 r., lecz jest następstwem wieloletniego nałogu palenia tytoniu. O ile skutki urazu klatki piersiowej zostały u powoda całkowicie wyleczone, to przewlekła obturacyjna choroba płuc jako wynik palenia papierosów, nie rokuje u powoda wyleczenia, przy czym stanowi wskazanie do stałej opieki pulmonologicznej oraz przyjmowania leków usprawniających wentylację płuc.

(opinia biegłego pulmonologa k. 308-312)

U powoda stwierdza się pooperacyjną bliznę lewego uda – stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych uda oceniono na 1% według poz. 149. Uszczerbek ustalono poniżej dolnej granicy dla punktu 149, ponieważ uszkodzenie tkanek miękkich uda dotyczy tylko skóry i nie powoduje zaburzeń czynnościowych, a jedynie niewielki defekt estetyczny, który został wzięty pod uwagę przy ocenie uszczerbku na zdrowiu. Stwierdza się również pooperacyjne blizny prawego i lewego podudzia. Stały uszczerbek na zdrowiu będący wynikiem istniejących zniekształceń bliznowatych podudzia oceniono na 3% (2% P i 1% L) według poz. 160. Uszczerbek oceniono poniżej dolnej granicy dla punktu 160, ponieważ blizny nie powodują zaburzeń czynnościowych a jedynie umiarkowany defekt estetyczny, który został wzięty pod uwagę przy ocenie uszczerbku. Ocena wysokości uszczerbku na zdrowiu dokonana została pomocniczo przez analogię do punktu 19A załącznika, jako jedynego zapisu Rozporządzenia mówiącego literalnie o oszpeceniu spowodowanym bliznami w obrębie twarzy. Ponieważ kończyna dolna nie jest tak mocno eksponowaną częścią ciała jak twarz, dlatego orzeczony uszczerbek w tych lokalizacjach jest odpowiednio niższy, niż wynika to z punktu 19A. Opisane u powoda blizny nie były i nie są przyczyną zgłaszanych dolegliwości. Z tego powodu powód nie wymagał i nie wymaga pomocy osób trzecich. Powód nie stosował żadnych preparatów w celu pielęgnacji i leczenia blizn pourazowych i pooperacyjnych. Obecnie blizny są dojrzałe nie wymagają leczenia ani pielęgnacji.

Opisane blizny powodują trwałe, łącznie umiarkowanego stopnia oszpecenie powoda. Nie powodują zaburzeń czynnościowych. Nie jest możliwe całkowite usunięcie istniejących blizn ani w drodze operacji plastycznej ani poprzez leczenie zachowawcze. Ze względu na linijny charakter i wielomiejscowe położenie blizn możliwości korekty chirurgicznej, której celem było zmniejszenie rozmiarów blizn praktycznie nie istnieją. Blizny są dojrzałe, blade, dlatego zabiegi fizykalne i leczenie farmakologiczne nie wpłyną istotnie na poprawę ich wyglądu.

(opinia biegłego chirurga plastycznego k. 333-335)

Decyzją z dnia 22 września 2017 r. pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 41.300 złotych, przy czym w związku z przyznaniem przez SR w Pabianicach w sprawie II K 899/16 na rzecz poszkodowanego kwoty 10.000 zł tytułem nawiązki, do dopłaty pozostała kwota 31.300 zł. Ponadto pozwany uznał zasadność roszczeń w zakresie opieki osób trzecich, przyznając z tego tytułu odszkodowanie w wysokości 2.905,20 zł. Jednak przyznaną kwotę odszkodowania powód pomniejszył o ustalony stopień przyczynienia, tj. 50% i przekazał do wypłaty powodowi kwotę 17.102,60 zł.

(decyzja k. 329-330)

Z dniem 5 lipca 2019 r. pozwany zmienił firmę z (...) S.A. na (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W..

(okoliczność bezsporna)

Orzeczeniem z dnia 15 marca 2017 r. powód został zaliczony do stopnia niepełnosprawności umiarkowanego. Orzeczenie zostało wydane do 31 marca 2019 r. Zgodnie z orzeczeniem powód wymagał korzystania z systemu środowiskowego wsparcia samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. U powoda występowały znaczne problemy w samodzielnym poruszaniu się, co dało podstawy do przyznania karty parkingowej.

Orzeczeniem z dnia 10 kwietnia 2019 r. powód został zaliczony do stopnia niepełnosprawności znacznego a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 11.02.2019 r. Zgodnie z orzeczeniem powód wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. U powoda występują znaczne problemy w samodzielnym poruszaniu się, co daje podstawy do przyznania karty parkingowej.

(orzeczenie k. k. 272, 426)

Decyzją z dnia 16 grudnia 2019 r. pozwany uznał zasadność wniesionych roszczeń i przyznał na rzecz poszkodowanego Z. M. świadczenie rentowe tytułem zwiększonych potrzeb w wysokości 600 zł miesięcznie, poczynając od stycznia 2020 r. Nadto pozwany dokonał wypłaty skapitalizowanej renty za okres listopad 2016-grudzień 2019 w łącznej wysokości 21.934,00 zł.

(decyzja k. 446)

Stawka pełnej odpłatności za godzinę usług opiekuńczych w dni powszednie na terenie miasta Ł. od lipca 2013 r. wynosiła 11 zł, w soboty, niedziele i święta stawka pełnej odpłatności za godzinę usług opiekuńczych wynosiła 22,00 zł. Z kolei od 1 stycznia 2018 r. do 31 marca 2018 r. stawka pełnej odpłatności za godzinę usług opiekuńczych w dni powszednie wynosiła 18,60 zł, a od 1 kwietnia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. 20 zł. W soboty, niedziele i święta stawka pełnej odpłatności za godzinę usług opiekuńczych wynosiła w tym czasie 22,00 zł.

(pisma k 428, 429, 430)

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie: dokumentów złożonych do akt sprawy, opinii biegłych oraz zeznań świadka i przesłuchania powoda. Złożone do akt sprawy dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez żadną ze stron i wobec braku jakichkolwiek zastrzeżeń co do ich kompletności i autentyczności, Sąd uznał je za w pełni miarodajne dla potrzeb ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania świadka są wiarygodne, spójne, konsekwentne, pozostają w korelacji do opinii biegły wydanych w niniejszej sprawie zwłaszcza biegłych z dziedziny ortopedii, chirurgii plastycznej i pulmonologii.

Sąd pominął dowód z zestawienia udzielonych świadczeń powodowi Z. M., jako nieistotny dla rozstrzygniecie niniejszej sprawy.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się również na wydanych w sprawie pisemnych opiniach biegłych - uznając je za podstawę do dokonania ustaleń w przedmiotowej sprawie. Mimo że dowód z opinii biegłego, tak jak każdy inny, podlega ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., to jednakże sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych. W konsekwencji odwołanie się przez sąd dokonujący oceny dowodu z opinii biegłego, do takich kryteriów jak: zgodności opinii z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii, sposobu motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także poziomu wiedzy biegłego, stanowi wystarczające i należyte odniesienie się do wiarygodności dowodu z opinii biegłego sądowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 7 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64; z 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00, niepubl. czy z 7 kwietnia 2005 roku, II CK 572/04, niepubl.).

Wydane w sprawie opinie biegłych z zakresu: ortopedii, pulmonologii i chirurgii plastycznej, biegłego w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego są spójne, logiczne, uwzględniają wszystkie okoliczności sprawy. Wszystkie opinie w sposób kompleksowy ustosunkowywały się do zakreślonej tezy dowodowej. Tok rozumowania przedstawiony przez biegłych należy uznać za skrupulatny i logiczny, zaś wnioski za przekonujące i zrozumiałe. Sąd w rezultacie podzielił wnioski wszystkich opinii i uczynił je podstawą swych ustaleń.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest w znacznej części zasadne.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawarta z posiadaczem pojazdu kierowanym przez B. S., jako sprawcę wypadku z 1 kwietnia 2016 toku oraz przepis art. 822 § 1 k.c. – w brzmieniu obowiązującym w dacie wypadku - zgodnie z którym przez rzez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, gdyż jej powstanie i rozmiar zależą od istnienia okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności. Istnienie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub osoby kierującej pojazdem determinuje odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z dyspozycją art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. 2013, poz. 392 ze zm., przywoływaną w dalszej części uzasadnienia jako: u.u.o.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 u.u.o.).

Stosownie do art. 822 § 4 k.c. w zw. z art. 19 ust. 1 u.u.o., uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem leży okoliczność, że do wyrządzenia szkody powodowi doszło w wyniku umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez B. S..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 18 maja 2017 r. B. S. został uznany winnym za to, że w dniu 1 kwietnia 2016 roku na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) w P. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności wykonując manewr skrętu w lewo nienależycie obserwował drogę przed swym samochodem doprowadzając do potrącenia Z. M., czym nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otwartego złamania kości piszczelowej i strzałkowej prawej, złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej lewej i wieloodłamowego złamania kości końca dalszego kości udowej lewej, co wymagało zabiegów operacyjnych, w przebiegu hospitalizacji doszło do zapalenia napletka i stulejki pozapalnej, powyższe obrażenia nie stanowią ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i powodują naruszenie czynności narządu ruchu i związany z tym rozstrój zdrowia trwający dłużej niż siedem dni, po czym nie udzielając pomocy osobie rannej zbiegł z miejsca zdarzenia drogowego, czym wypełnił dyspozycję art. 177 §1 k.k. w zw. z art. 178 §1 k.k. i za to na podstawie art. 177 §1 k.k. w zw. z art. 178 §1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 §1 k.k., art. 70 §1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres 3 lat próby. Na podstawie art. 71 §1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wymiarze 120 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Na podstawie art. 42 §2 k.k., art. 43 §3 k.k. orzekł Sąd wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, zobowiązując oskarżonego do zwrotu prawa jazdy. Na podstawie art. 47 §3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Z. M. nawiązkę w wysokości 10.000 złotych.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z art. 11 k.p.c. sąd cywilny jest związany jedynie prawomocnymi wyrokami karnymi skazującymi, a więc okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, czyli osobą sprawcy, przedmiotem przestępstwa oraz czynem przypisanym oskarżonemu – które znajdują się w sentencji wyroku. Oznacza to, że sąd – rozpoznając sprawę cywilną – musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym (wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1977 r., IV PR 63/77). W zakresie przyczyn wypadku z 1 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy oparł się na prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 18 maja 2017 r. Nie może być zatem wątpliwości ani co do tego, że oskarżony wypełnił wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu wymienione w konkretnym przepisie, zawierającym opis danego przestępstwa, a nadto, iż spełnione zostały warunki odpowiedzialności konieczne do uznania kogoś za sprawcę przestępstwa ujęte w części ogólnej kodeksu karnego, np. że sprawca nie działał w warunkach kontratypu. Wskazać też wypada, że prawomocny wyrok sądu karnego ma charakter dokumentu urzędowego w rozumieniu przepisu art. 244 § 1 k.p.c. i jako taki korzysta z domniemania prawdziwości na podstawie art. 252 k.p.c.

W ocenie Sądu, w świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w n/n sprawie w szczególności opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych poszkodowanemu powodowi nie można postawić zarzutu obiektywnie nieprawidłowego postępowania w zakresie powstania szkody, a tym samym przyczynienia się do powstania szkody w postaci uszczerbku na zdrowiu powoda. Opinia biegłego nie pozostawiała w tym zakresie żadnych wątpliwości, że brak jest przesłanek do zarzucenia pieszemu niewłaściwego zachowania w ruchu drogowym, zachowanie powoda pozostawało bez związku przyczynowego z zaistniałym wypadkiem drogowym.

Stosownie do art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 k.c. ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jest to odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, gdzie dla jej przyjęcia wystarcza, aby osoba poszkodowana wykazała zaistnienie szkody, zdarzenie wywołujące tę szkodę oraz związek przyczynowy między tym zdarzeniem a szkodą. Uzasadnieniem zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim (choć nie wyłącznie) szczególne lub wzmożone niebezpieczeństwo, jakie wiąże się z użyciem sił przyrody do poruszania się mechanicznym środkiem komunikacji. Według art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody odpowiada tak, jak prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody i ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ten ruch, chyba że zaistniała jedna z trzech okoliczności egzoneracyjnych, jakimi są: siła wyższa, wyłączna wina poszkodowanego i wyłączna wina osoby trzeciej.

W rozpoznawanej sprawie zarówno legitymacja bierna, jak i zasada odpowiedzialności strony pozwanej mimo, że początkowo była kwestionowana, to po zakończeniu sprawy karnej nie była już kwestionowana. Pozwany ponosi w stosunku do powódki odpowiedzialność za szkody wyrządzone w wyniku wypadku z 1 kwietnia 2016 roku, co przyznał uznając częściowo jej roszczenia, jednak nie dokonując ostatecznie wypłaty świadczeń z tego tytułu w pełnej wysokości.

Podstawę prawną żądań strony powodowej odnośnie zasądzenia zadośćuczynienia stanowi art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie ma za zadanie zrekompensowanie krzywdy doznanej przez osobę poszkodowaną czynem niedozwolonym, na którą składają się cierpienia fizyczne, zwłaszcza w formie bólu oraz cierpienia psychiczne rozumiane jako ujemne przeżycia w związku z cierpieniami fizycznymi będącymi następstwem uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia. Ten rodzaj naprawienia szkody ma na celu złagodzenie tych cierpień. Regulacja kodeksowa nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Ma ono przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta jednak nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Do okoliczności mających wpływ na rozmiar szkody orzecznictwo zalicza: czas trwania doznanych przez poszkodowanego cierpień, długotrwałość procesu leczenia, bolesność oraz uciążliwość zabiegów medycznych, w tym zwłaszcza operacji, występujące poczucie nieprzydatności na skutek zmienionej sytuacji po wypadku oraz wiek poszkodowanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 26 czerwca 2015 roku, I ACa 847/14, niepubl. i powołane tam orzecznictwo). Nie można również abstrahować od oceny skutków czynu niedozwolonego i prognoz dotyczących powrotu poszkodowanego do zdrowia.

Mając na uwadze powyższe oraz materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd uznał, że adekwatną sumą zadośćuczynienia dla Z. M. będzie kwota 100.000 zł. Uwzględniając wypłaconą już w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego kwotę 15.650 zł, Sąd zasądził dodatkowo kwotę 76.350 zł na rzecz powoda. Sąd miał na uwadze, że oprócz znacznych cierpień fizycznych, wypadek komunikacyjny spowodował uzależnienie powoda od osób trzecich i wpłynął znacznie na ograniczenie jego samodzielności. Można przyjąć, że obecnie powodowi może być potrzebna pomoc osób trzecich w ciągu mniej niż jednej godziny dziennie. Nie można jednak wykluczyć, że powód wymaga od otoczenia pomocy osób trzecich w zakresie trzech godzin dziennie i taką pomoc rzeczywiście otrzymuje. Rokowania na przyszłość powoda można określić jako umiarkowanie dobre. Powód odzyskał znaczny zakres ruchomości stawów kończyn dolnych. Stan narządów ruchu powoda jest już, najprawdopodobniej, utrwalony. Nie można wykluczyć pojawienia się w przyszłości zmian zwyrodnieniowych okolicy lewego stawu kolanowego. Wszystkie te czynniki sprawiły, że w ocenie Sądu zadośćuczynienie przyznane powodowi w postępowaniu likwidacyjnym zostało określone przez pozwanego w kwocie nieadekwatnej do poziomu cierpień strony powodowej oraz negatywnych następstw wypadku komunikacyjnego w dalszym funkcjonowaniu społecznym powoda. Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powoda o dalsze zadośćuczynienie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W zakresie żądania zasądzenia odsetek Sąd zważył, iż termin spełnienia świadczenia przez dłużnika, którym jest zakład ubezpieczeń, w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oznaczony jest przez przepis art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (Dz.U. 2003/124/1152 ze zm.), zgodnie z którymi zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jedynie w przypadku gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (…).Powód zawiadomił pozwanego o szkodzie i wezwał do zapłaty odszkodowania oraz zadośćuczynienia pismem przesłanym pozwanemu 24 października 2016 r., jednak do pozwanego zgłoszenie szkody wpłynęło 3 listopada 2016 r., dlatego też jako datę początkową od której Sąd liczył upływ 30-dniowego terminu, Sąd przyjął datę 3.11.2016 r., czyli datę wpływu zgłoszenia szkody wynikającą z akt szkodowych. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki ustawowe od 4 grudnia 2016 r. tj. dnia doręczenia pozwanemu zgłoszenia szkody, do dnia zapłaty. (punkt 1a wyroku)

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać należy, że w związku z uszczerbkiem na zdrowiu, jakiego doznał powód w wypadku z 1 kwietnia 2016 roku, poniósł on koszty związane z leczeniem i opieką osób trzecich po wypadku.

W ramach roszczenia odszkodowawczego uwzględnieniu podlegały koszty leczenia, należy zauważyć, że powód korzysta z rehabilitacji w ramach NFZ, wobec czego na koszty leczenia złożyły się tylko koszty leków. Powód ostatecznie zażądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 150,72 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2016 r. do dnia zapłaty, które to żądanie Sąd uznał za uzasadnione w zasadzie w całości. W zakresie żądania zasądzenia odsetek Sąd zważył, iż termin spełnienia świadczenia przez dłużnika, którym jest zakład ubezpieczeń, w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, oznaczony jest przez przepis art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (Dz.U. 2003/124/1152 ze zm.), zgodnie z którymi zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Jedynie w przypadku gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (…).Powód zawiadomił pozwanego o szkodzie i wezwał do zapłaty odszkodowania oraz zadośćuczynienia pismem przesłanym pozwanemu 24 października 2016 r., jednak do pozwanego zgłoszenie szkody wpłynęło 3 listopada 2016 r., dlatego też jako datę początkową od której Sąd liczył upływ 30-dniowego terminu, Sąd przyjął datę 3.11.2016 r., czyli datę wpływu zgłoszenia szkody wynikającą z akt szkodowych. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki ustawowe od 4 grudnia 2016 r. tj. dnia doręczenia pozwanemu zgłoszenia szkody, do dnia zapłaty.

Powód ostatecznie zażądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 5.477,409 zł tytułem zwrotu kosztów opieki ze strony osób trzecich po wypadku. Żądanie to Sąd uznał za uzasadnione praktycznie w całości, bowiem zasądził kwotę 5.036 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty tytułem dopłaty do skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby za okres od kwietnia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2019 r.

Sąd przyjął, że stawką odpowiednią do ustalenia należnego powodowi zwrotu kosztów opieki osób trzecich jest kwota 11 złotych za 1 godzinę opieki przez cały okres do 31 grudnia 2017 r. Z kolei od 1 stycznia 2018 r. do 31 marca 2018 r. stawka pełnej odpłatności za godzinę usług opiekuńczych w dni powszednie wynosiła 18,60 zł, a od 1 kwietnia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. 20 zł, uznając, że nie są to składki wygórowane, ale są adekwatne. Sąd skorzystał z możliwości przewidzianej w art. 322 k.p.c. i ustalił jej wysokość według swojej oceny, po rozważeniu wszystkich okoliczności niniejszej sprawy. Ustalając wysokość stawki za 1 godzinę opieki, Sąd posiłkował się ogólnie dostępnymi stawkami usług opiekuńczych (m.in. zgodnie z pismem z (...) w Ł. k. 366). Stawki 11 złotych za godzinę a następnie od 2018 r. 18,60 zł za godzinę a następnie od kwietnia 2018 r. 20 zł za godzinę opieki w ocenie Sądu są niewygórowane, przeciętne w okresie, w którym powód potrzebował opieki i odpowiada stawkom, które są przyjęte w orzecznictwie. Bezpośrednio po wypadku w okresie od do końca maja 2016 r. powód wymagał 6 godzin opieki dziennie, następnie przez kolejne 3 miesiące w godziny opieki dziennie i nadal powód wymaga jedną godzinę opieki dziennie. Koszt opieki nad powodem we wskazanym okresie wyniosły więc 28.423 zł. Należy podkreślić, że kolejnymi decyzjami pozwany przyznał i wypłacił powodowi odpowiednio 1.452,60 zł oraz 21.934 zł tytułem kosztów opieki, tym samym Sąd zasądził różnicę między należną skapitalizowaną rentą na zwiększone potrzeby za okres od kwietnia 2016 r. do 31 grudnia 2020 r. w kwocie 5.036,40 zł. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., 455 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c., Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty. (punkt 1b wyroku)

W związku z przedstawieniem przez powoda licznych faktur, których mimo, że suma przekracza żądanie pozwu, nie sposób w sposób precyzyjny odnieść do kolejnych pism z rozszerzeniami powództwa, Sąd na podstawie art. 322 k.p.c. zasądził łączną kwotę odszkodowania na rzecz powoda od pozwanego w wysokości 63.057,87 zł, uwzględniając stopień przyczynienia się powoda do zaistnienia szkody. Należy podkreślić, że przepisy regulujące zakres odpowiedzialności odszkodowawczej nie przewidują możliwości ryczałtowego obliczenia odszkodowania. Wartość świadczenia odszkodowawczego musi odpowiadać rzeczywiście poniesionej stracie, bądź też utraconej korzyści. Ewentualnie, stosownie do treści art. 322 k.p.c., możliwe jest odstąpienie od wymogu ścisłego określenia sumy odszkodowania, jeżeli udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione. Wówczas to sąd zasądza odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30.06.2016 r. I ACa 12/16)

Stosownie do treści art. 444 § 2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie. Przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego (tak SN w wyroku z dnia 11 marca 1976 roku IV CR 50/76 OSNCP 1977 zeszyt 1, poz. 11).

W chwili obecnej, jak wynika z opinii biegłego ortopedy, powód wymaga opieki ze strony osób trzecich w ciągu jednej godziny dziennie, dlatego też dlatego też Sąd zasądził kwotę po 600 złotych miesięcznie począwszy od stycznia 2020 r. i na przyszłość, płatną z góry do dnia 10. Każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, tytułem renty na zwiększone potrzeby. (punkt 1c wyroku)

Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż o wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Zgodnie natomiast z treścią art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Sąd rozstrzygając o żądaniu pozwu w ogóle nie wziął pod uwagę cofnięcia przez powoda pozwu w zakresie określonym pismem z dnia 8 lipca 2020 r., bowiem cofnięcie te zostało przez powoda dokonane bez zrzeczenia się roszczenia, a tym samym należy uznać, że było ono nieskuteczne.

Z dochodzonej pozwem kwoty 127.627 zł, powództwo uwzględniono do kwoty 88.737,12 zł. A zatem Sąd uwzględnił powództwo w 69%, tym samym pozwany winien zwrócić powodowi koszty, jakie poniósł on w toku niniejszego postępowania do dochodzenia swych praw w 69%. Uwzględniając zaś, iż koszty rzeczywiście wydatkowane przez powoda stanowiły kwotę 5.417 zł, to Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej kwotę 3.770 zł. (punkt 1d wyroku)

W pozostały zakresie Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne. Powód przegrał proces w 31 % winien ponieść koszty w zakresie, w jakim przegrał. Stosownie jednak do przepisu art. 113 ust. 4 w/w ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 102 k.p.c., nie obciążono powoda obowiązkiem zwrotu w/w nieuiszczonych kosztów sądowych. Sytuacja osobista powoda oraz nakładające się na nią skutki wypadku z jakimi boryka się od 2016 r., pozwala na przyjęcie, iż sytuacja ta ma charakter szczególnie uzasadnionej w rozumieniu art. 102 k.p.c. oraz art. 113 ust. 4 w/w ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku. W konsekwencji odstąpiono od zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu i nie obciążono strony powodowej obowiązkiem zwrotu nie uiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa oraz obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanemu. (punkt 2 wyroku)

Zgodnie z §3 obowiązującego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu /Dz.U. z 2015 r poz.1801/ wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zawiera oświadczenie, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Przepis ten statuuje podstawową zasadę zawartości wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, w myśl której warunkiem sine qua non ich przyznania jest złożenie oświadczenia, że nie zostały one pokryte w całości lub części. Brak stosownego oświadczenia stanowi nieusuwalny brak wniosku, skutkujący odmową przyznania wynagrodzenia. Aktualność zachowały poglądy judykatury i doktryny prezentowane w tym przedmiocie pod rządami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Sformułowanie § 3 komentowanego rozporządzenia nie pozostawia więc wątpliwości, że oświadczenie, iż opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, powinno być wyraźnie sformułowanie we wniosku adwokata o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej stronie postępowania z urzędu (por. postanowienie SN z dnia 23 lutego 2012 r., V CZ 133/11, LEX nr 1215161). Brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia (postanowienie SN z dnia 9 września 2011 r., (...) 27/11, LEX nr 1106755). Oświadczenie jest obligatoryjnym elementem wniosku, a jego niezłożenie stanowi brak, który nie podlega uzupełnieniu (postanowienie WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2008 r., (...) SA/Wa 613/08, LEX nr 964295). Należy przy tym dodać, że w ocenie Sądu nietrafne jest niekiedy prezentowane rozumowanie, iż samo sformułowanie wniosku „o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej" jest już jednoznaczne ze złożeniem stosownego oświadczenia, skoro w samym wniosku użyto sformułowania „nieopłaconej". Taka treść wniosku odpowiada bowiem jedynie ustawowej nomenklaturze w tym przedmiocie, na gruncie zaś komentowanego §3 rozporządzenia nie powinno budzić wątpliwości, że konieczne jest wyraźne oświadczenie, iż opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, a oświadczenie to zawarte ma być właśnie we wniosku „o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej". Jak trafnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w O. w postanowieniu z dnia 2 sierpnia 2016 r., (...) SA/Op 298/16 (LEX nr 2087015): „złożenie wskazanego oświadczenia, stanowi konieczną przesłankę warunkującą przyznanie pełnomocnikowi wyznaczonemu z urzędu stosownego wynagrodzenia. Przedmiotowe oświadczenie stanowi bowiem podstawę do ustalenia, że opłaty za czynności adwokackie nie zostały zapłacone w całości lub w części. Pozwala tym samym określić zakres, w jakim wynagrodzenie za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy powinno zostać pokryte przez Skarb Państwa. Faktu, że opłaty za czynności adwokackie nie zostały zapłacone w całości lub w części nie można wywodzić z treści żądania zawartego we wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Jego treść nie zastępuje bowiem treści oświadczenia, o którym mowa w §3 rozporządzenia, i nie może być też z treścią tego oświadczenia utożsamiana. Wskazać jednocześnie należy, iż brak przedmiotowego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia jego braków". W niniejszej sprawie pełnomocnik z urzędu ustanowiony dla interwenienta ubocznego mimo złożenia w piśmie z dnia 19.02.2019 r. wniosku o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm obowiązujących (k. 384-385) nie złożył oświadczenia, że ,,koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu nie zostały opłaconej w całości, ani w części’’. Z tych przyczyn Sąd oddalił wniosek pełnomocnika interwenienta ubocznego o przyznanie mu wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu. (punkt 3 wyroku)

Nieuiszczone koszty sądowe poniesione przez Skarb Państwa wyniosły 10.046,13 złotych i złożyły się na nie koszty wynagrodzenia biegłych oraz koszty częściowo niezapłaconej opłaty sądowej. Stosownie do przepisu art. 113 ust. 1 i 2 w/w ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 100 k.p.c., kosztami od uwzględnionej części powództwa obciążono pozwanego w kwocie 6.930 zł.

Kwotę 656 zł zwrócono pozwanemu tytułem nadpłaconej zaliczki na koszty opinii biegłych zgodnie z art. art. 84 ust. 1 u.k.s.c. (punkty 4 i 5 wyroku)