Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 grudnia 2019 r. Z. (...) Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu A. W. (1) prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 października 2019 r. do 12 listopada 2019 r. W uzasadnieniu podał, że dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ubezpieczonego ustało od lipca 2018 r., ponieważ za okres od lipca do września 2018 r. A. W. (1) opłacił składki na to ubezpieczenie po obowiązującym terminie płatności a następnie od października 2018 r. opłacał składki w nieprawidłowej wysokości. Z. wskazał, że niezdolność do pracy A. W. (1) z powodu choroby powstała 19 sierpnia 2019 r., czyli w okresie, kiedy nie podlegał on ubezpieczeniu chorobowemu.

A. W. (1) odwołał się od powyższej decyzji wskazując, że w okresie od lipca do września 2018 r. składał miesięczne deklaracje i każdorazowo dokonywał przelewów na indywidualne konto w wysokości wskazanej w deklaracji w wymaganym prawem terminie. Domagał się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 października 2019 r. do 12 listopada 2019 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Domagał się również zasądzenia od odwołującego się kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. (1) podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 sierpnia 2004 r. W tym dniu przystąpił również do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.

Bezsporne, a nadto: dane ubezpieczenia – k. 4.

Począwszy od 2010 r. na koncie płatnika A. W. (1) zaczęły powstawać zaległości w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne. W wyniku kontroli przeprowadzonej przez Z. (...) w 2015 r. ustalono, że A. W. (1) jako płatnik nie zgłosił do ubezpieczenia społecznego wszystkich zatrudnionych przez siebie pracowników. W tej sytuacji A. W. (1) złożył korektę dokumentów i w latach 2015 i 2016 spłacił jedynie należność główną bez odsetek, co generowało dalsze zaległości na jego koncie.

Późniejsze wpłaty A. W. (1) były zaliczane przez Z. na najwcześniej wymagalne należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne. W rezultacie składki za lipiec 2018 r. opłacono w pełni w lipcu 2019 r., składki za sierpień 2018 r. zostały opłacone w lipcu i częściowo w sierpniu 2019 r., składki za wrzesień 2018 r. zostały opłacone częściowo w sierpniu i częściowo we wrześniu 2019 r., składki za październik 2018 r. również zapłacono po terminie we wrześniu, październiku i listopadzie 2019 r., składki za listopad 2018 r. zapłacono w listopadzie 2019 r., składki za grudzień 2018 r. opłacono w listopadzie i grudniu 2019 r. Zaległość za styczeń 2019 r. wyniosła 524,68 zł. Za marzec 2019 r. składki nie opłacono, podobnie za kwiecień 2019 r. W dalszym okresie składki nie były w ogóle regulowane. Na dzień 16 grudnia 2019 r. zaległości A. W. (1) z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne wyniosły 40.033,97 zł.

Dowód:

- rozliczenie należności – k. 12-25,

- zeznania świadka K. K. – k. 48-49.

W okresie od 31 października 2019 r. do 12 listopada 2019 r. A. W. (1) był niedolny do pracy na skutek choroby. Niezdolność do pracy powstała 19 sierpnia 2019 r.

Bezsporne, a nadto: wniosek o zasiłek chorobowy – k. 6-7 akt zasiłkowych Z..

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Stan faktyczny sprawy ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów przedłożone przez strony, w szczególności zawarte w aktach zasiłkowych Z.. Za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych Sąd uznał rozliczenie należności sporządzone przez Z. dla płatnika A. W. (1) na dzień 16 grudnia 2019 r. (k. 12-25). Dokumenty przedstawione przez organ rentowy nie były kwestionowane pod względem prawdziwości i rzetelności ich sporządzenia przez żadną ze stron. Prawidłowość dokonania rozliczenia znalazła potwierdzenie w dowodzie z zeznań świadka K. K. (k. 48-49), która wyjaśniła, w jaki sposób powstały należności na koncie płatnika A. W. (1) przekraczające kwotę 40.000 zł. Z dowodów tych jednoznacznie wynika, że zaległości w opłacaniu składek przez odwołującego się powstały w roku 2010 na skutek nieopłacania składek na ubezpieczenia społeczne za wszystkich pracowników płatnika i nie zostały w pełni uregulowane, pomimo wpłat dokonywanych w latach 2015 i 2016. Materiał dowodowy wskazuje, że choć odwołujący się uregulował należności jedynie częściowo (nie spłacił odsetek od zaległych składek), późniejsze wpłaty dokonywane przez A. W. (2) były przez organ rentowy zaliczane na poczet najwcześniej wymagalnych zobowiązań. W rezultacie dokumentowane przez odwołującego się wpłaty (k. 5v, 6v, 7v i 8v), choć zgodne z deklaracjami (k. 5, 6, 7 i 8), nie mają znaczenia dla oceny ciągłości ubezpieczenia chorobowego A. W. (1). Z pewnością zaś – jako dotyczące okresu od lipca do października 2018 r. – nie przekładają się na ocenę podlegania przez odwołującego się ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od dnia 19 sierpnia 2019 r., kiedy to powstała niezdolność do pracy odwołującego się, a której cześć stanowi niezdolność do pracy w okresie objętym zaskarżoną decyzją.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. - Dz. U. z 2019 r., poz. 645), zwanej dalej „ustawą zasiłkową”, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Organ rentowy podnosił, że A. W. (1) nie podlegał ubezpieczeniu chorobowemu co najmniej od lipca 2018 r., gdyż począwszy od tego miesiąca opłacał składki po ustawowym terminie a od października 2018 r. posiadał zaległości w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu unormowane są w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. - Dz. U. z 2016 r., poz. 963), zwanej dalej „ustawą systemową”. Zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy ubezpieczeniu chorobowemu podlegają obowiązkowo ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12 tej ustawy, tj. pracownicy z wyłączeniem prokuratorów, członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osoby odbywające służbę zastępczą. W myśl natomiast art. 11 ust. 2 ustawy systemowej dobrowolnie, na swój wniosek, ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10, a zatem osoby wykonujące pracę nakładczą, zleceniobiorcy, osoby prowadzące działalność pozarolniczą i z nimi współpracujące, osoby wykonujące odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w okresie odbywania kary pozbawienia wolności czy tymczasowego aresztowania i duchowni.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje w przypadku niektórych grup ubezpieczonych, w tym osób prowadzących działalność pozarolniczą, od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono w terminie składki należnej na to ubezpieczenie.

Omówiony wyżej materiał dowodowy wskazuje na fakt, że A. W. (1) do momentu postania niezdolności do pracy w dniu 19 sierpnia 2019 r. nie tylko opłacał składki na ubezpieczenie społeczne z opóźnieniem ale również począwszy od marca 2019 r. zaprzestał ich bieżącego opłacania, co powoduje wyłączenie go z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z mocy prawa. Jednocześnie, żaden dowód nie wskazuje na późniejsze ponowne przystąpienie do tego ubezpieczenia, co pozwala uznać, że na moment powstania niezdolności do pracy w dniu 19 sierpnia 2019 r. A. W. (1) nie podlegał ubezpieczeniu chorobowemu. W myśl art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej wyklucza to jego prawo do zasiłku chorobowego w całym okresie niezdolności do pracy, w tym w okresie spornym od 31 października do 12 listopada 2019 r.

W związku z powyższym Sąd uznał zaskarżoną decyzję za prawidłową i, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie A. W. (1).

Orzeczenie o kosztach procesu zawarte w punkcie drugim wyroku wydano w oparciu o art. 98 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na wniosek Z. Sąd zasądził od odwołującego się na rzecz organu rentowego jako strony wygrywającej sprawę koszty celowej obrony jego praw przez zawodowego pełnomocnika w osobie racy prawnego. Stawkę tych kosztów Sąd ustalił w oparciu o treść § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Wyniosła ona 180 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)