Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 773/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. W. (1)

Punkt I aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

10 listopada 2018 roku około godz. 21:50 A. W. (1) udała się wraz ze swoim partnerem K. S. (1) oraz kolegą E. F. samochodem m-ki V. (...) nr rej. (...) na ul. (...) w N.. Po zaparkowaniu pojazdu na parkingu przy Hotelu (...), A. W. wraz z K. S. udali się na spacer, w samochodzie został natomiast E. F.. A. W. (1) pozostawiła w pojeździe na konsoli pomiędzy przednimi fotelami telefon komórkowy m-ki i. (...) o wartości 600 zł własności matki ww. – M. W. (2).

zeznania A. W. (1)

2-4, 57, 125-126

Zeznania E. F.

7-8, 126

Zeznania K. S. (1)

10-11, 126-127

Notatka urzędowa

1

Kserokopia paragonu fiskalnego

6

Podczas spaceru ww. spotkali grupę mężczyzn wśród których był m.in. znany im D. M., jak również W. K. i oskarżony M. W. (1). Po krótkiej rozmowie – mężczyźni ci odeszli. M. W. (1) wraz z W. K. udali się w kierunku samochodu, w którym na tylnym siedzeniu przebywał E. F.. W dalszej kolejności, oskarżony usiadł na siedzeniu kierowcy, proponując, aby się przejechali. W reakcji na powyższe, E. F. wysiadł z pojazdu, aby zawołać K. S. (1) i A. W. (1). Zanim jednakże ww. wrócili do samochodu – M. W. (1) opuścił pojazd tłumacząc, że żartuje, a następnie oddalił się wraz z W. K. w kierunku (...) w N..

zeznania A. W. (1)

2-4, 57, 125-126

Zeznania K. S. (1)

10-11, 126-127

Zeznania E. F.

7-8, 126

Wyjaśnienia M. W. (1)

45-46, 49-51, 125

Zeznania W. K.

52-53

Zeznania D. M.

55

Notatka urzędowa

1

Po powrocie do pojazdu A. W. (1) ujawniła brak telefonu komórkowego m-ki i. (...). Kiedy nie udało się jej odnaleźć aparatu – udali się do K. w N. celem złożenia zawiadomienia, podając równocześnie rysopis dwóch mężczyzn spotkanych pod hotelem P. w N., z których jeden wsiadł do samochodu V. (...) nr rej. (...). Po godzinie 22:00 telefon zalogował się do stacji (...) w C. przy ul. (...).

zeznania A. W. (1)

2--4, 57, 125-126

Zeznania E. F.

7-8, 126

Zeznania K. S. (1)

10-11, 126-127

Notatka urzędowa

1

Zeznania P. G. (1)

13-14

Wykaz połączeń

75-76

Około godz. 00.00 w trakcie patrolu funkcjonariusze policji w osobach mł. asp. K. K. (2) i asp. P. G. (1) na ulicy (...) w N. zauważyli dwóch mężczyzn odpowiadających rysopisom przedstawionym przez A. W. (1). Ww. okazali się oskarżony M. W. (1) i W. K.. Podczas podjętej interwencji M. W. (1) odrzucił telefon komórkowy m-ki S. (...) o wartości 350 zł. Wskazany telefon w nieustalonym dniu października 2018 roku w N. na Al. (...) w okolicy dworca (...) oskarżony nabył za kwotę 100 zł pomimo tego, że wiedział, że jest to rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego. Telefon został bowiem utracony w wyniku przestępstwa na szkodę J. D..

Wyjaśnienia M. W. (1)

45-46, 49-51, 125

Zeznania W. K.

52-53

Zeznania P. G. (1)

13-14

Notatka urzędowa

1

Protokół zatrzymania osoby

16

Protokół zatrzymania osoby

23

Oskarżony jest kawalerem, posiada jedno dziecko, wykształcenie gimnazjalne, bezrobotny. Nie posiada majątku. Był wielokrotnie karany - w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Karta karna

78-80

Dane osobo-poznawcze

71

Zaświadczenie o stanie majątkowym

72

1.1.2.

M. W. (1)

punkt II aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

11 listopada 2018 r., około godz. 00.00 w trakcie patrolu funkcjonariusze policji w osobach mł. asp. K. K. (2) i asp. P. G. (1) na ulicy (...) w N. zatrzymali oskarżonego M. W. (1). Podczas podjętej interwencji M. W. (1) odrzucił telefon komórkowy m-ki S. (...) o wartości 350 zł. Wskazany telefon w nieustalonym dniu października 2018 roku w N. na Al. (...) w okolicy dworca (...) oskarżony nabył za kwotę 100 zł pomimo tego, że wiedział, że jest to rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego. Telefon został bowiem utracony w wyniku przestępstwa na szkodę J. D..

Wyjaśnienia M. W. (1)

45-46, 49-51, 125

Zeznania W. K.

52-53

Zeznania P. G. (1)

13-14

Notatka urzędowa

1, 79

Protokół zatrzymania osoby

16

Protokół zatrzymania osoby

23

Oskarżony jest kawalerem, posiada jedno dziecko, wykształcenie gimnazjalne, bezrobotny. Nie posiada majątku. Był wielokrotnie karany - w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Karta karna

78-80

Dane osobo-poznawcze

71

Zaświadczenie o stanie majątkowym

72

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. W. (1)

punkt I aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Zabór przez oskarżonego w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego m-ki i. (...) o wartości 600 zł na szkodę M. W. (2).

brak

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Wyjaśnienia M. W. (1)

Na podstawie analizy całokształtu materiału dowodowego oraz w oparciu o bezpośredni kontakt z osobowymi źródłami dowodowymi Sąd doszedł do przekonania, iż za w pełni wiarygodne i stanowiące podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych uznać należy wyjaśnienia nie przyznającego się do winy oskarżonego odnośnie pierwszego zarzutu. Nie znalazł Sąd również, co do zasady, elementów mogących podważyć prawdziwość jego wyjaśnień, poczytując je w konsekwencji za logiczne, wewnętrznie spójne i szczere. Należy bowiem podkreślić, że poza faktem, że oskarżony M. W. (1) usiadł na chwilę w samochodzie, w którym znajdował się telefon komórkowy własności M. W. (2) – Sąd nie znalazł żadnych innych dowodów na poparcie tezy zgodnie z którą, to oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia wskazany aparat. Wszelkie podjęte w toku postępowania przygotowawczego czynności nie potwierdziły powyższego. Czynności przeszukania nie doprowadziły do ujawnienia przedmiotowego telefonu. Z wykazu połączeń przychodzących i wychodzących wraz z logowaniem na stacjach bazowych (...) dla numeru (...) w okresie od dnia 10.11.2018 r. do dnia 23.11.2018 r. wynika, że w dniu 10.11.2018 r. po godz. 22:00 (po rzekomym dokonaniu kradzieży) telefon zalogował się na stacji (...) w C. przy ul. (...). Natomiast z wyjaśnień oskarżonego, potwierdzonych zeznaniami W. K. wynika, że we wskazanym czasie oskarżony nie przebywał w okolicach C..

zeznania A. W. (1)

Pomimo zaangażowania w niniejszą sprawę (to analizowany świadek złożyła zawiadomienie o możliwości popełniania przestępstwa) starała się złożyć rzetelną relację. W sposób nie budzący wątpliwości opisała przebieg zdarzenia, podczas którego oskarżony pomimo tego, że był dla niej i jej kolegów osobą obcą - miał wsiąść do samochodu, którym przyjechali na parking. Co istotne, zeznania we wskazanym zakresie pozostają koherentne ze znajdującymi się w aktach sprawy osobowymi źródłami dowodowymi, w tym z wyjaśnieniami samego M. W. (1). O wiarygodności zeznań świadka świadczy fakt, że szczerze przyznała, że nikt z przebywających z nią osób nie był bezpośrednim świadkiem zachowania oskarżonego polegającego na kradzieży telefonu. Podejrzenie zaś w stosunku do M. W. (1) oparła na fakcie jego wejścia do pojazdu w którym znajdował się przedmiotowy telefon.

Zeznania W. K.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań W. K. bowiem jego zeznania są rzeczowe, logiczne i tworzą spójną całość, nadto korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego M. W. (1). Powyższe zeznania niewątpliwie miały charakter rzeczowej relacji z zapamiętanych przez niego okoliczności dotyczących spędzonego czasu z oskarżonym w dniu inkryminowanego zdarzenia. Należy również podkreślić, że świadek ten stał obok samochodu, do którego wsiadł M. W. – niemniej jednak stanowczo zaprzeczył, aby widział, że oskarżony zabiera z niego telefon komórkowy. Zeznania świadka były nadto przydatne w celu zweryfikowania kwestii czy po godz. 22:00 oskarżony mógł być w C. w okolicy ul. (...), gdzie logował się telefon należący do pokrzywdzonej M. W. (2).

Zeznania E. F.

Nie budzą zastrzeżeń Sądu. To wymieniony świadek pozostał w pojeździe do którego wsiadł oskarżony M. W. (1). W sposób spójny, rzeczowy i zbieżny z zeznaniami K. S. (1) i A. W. (1) opisał okoliczności zdarzenia, niemniej jednak przyznał, że nie zaobserwował, aby to właśnie oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy użytkowany przez A. W. (1). Zeznania znajdują swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w przedmiotowej sprawie. Zostały ograniczone jedynie do faktów, których był bezpośrednim świadkiem i pozbawione jakichkolwiek ocen czy domniemań.

Zeznania K. S. (1)

Zeznania stały się podstawą poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych bowiem były spójne, logiczne a także korelowały z pozostałym materiałem dowodowym. Niemniej jednak, odnośnie popełnienia przez M. W. (1) zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia czynu – zeznania K. S. (1) nie mogły stanowić podstawy wydania wyroku skazującego. Podobnie bowiem jak w przypadku E. F. – świadek ten nie był bezpośrednim świadkiem kradzieży telefonu komórkowego przez oskarżonego.

Zeznania P. G. (1)

Polegające na prawdzie. To świadek - funkcjonariusz Policji, w dniu 10 listopada 2018 r. pełnił służbę patrolową podczas której dokonał zatrzymania oskarżonego M. W. (1). Świadek działał w ramach rutynowych zadań, emocjonalnie nie zaangażowany w sprawę, jest zatem świadkiem obiektywnym, nie mającym żadnego interesu w przedstawianiu faktów w sposób odmienny niż miały one w rzeczywistości przebieg.

Zeznania D. M.

W pełni wiarygodne. Wersja przedstawiona przez świadka znajduje potwierdzenie w pozostałych zeznaniach w sprawie. Odnośnie natomiast meritum sprawy tj. kwestii zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego przez oskarżonego nie posiadał żadnej wiedzy.

Dane osobo-poznawcze

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

Karta karna

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

Kserokopia paragonu fiskalnego

Kopia dokumentu prywatnego, którego wartość dowodowa nie budziła wątpliwości Sądu.

Notatka urzędowa

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana. Treść koresponduje z zeznaniami świadków i wyjaśnieniami oskarżonego.

Zaświadczenie o stanie majątkowym

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

Protokół zatrzymania osoby

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

Wykaz połączeń

Dokument prywatny zawierający dane gromadzone przez operatora sieci komórkowej. Niepodatny na manipulacje.

1.1.2

Wyjaśnienia M. W. (1)

Odnośnie drugiego zarzutu – Sąd obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnienia przyznającego się do jego popełnienia M. W. (1). Mając powyższe na uwadze, dowód z jego wyjaśnień we wskazanym zakresie stanowił zasadniczą podstawę do przyjęcia winy oskarżonego, tym bardziej, że są one zbieżne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Zeznania P. G. (1)

Polegające na prawdzie. To świadek - funkcjonariusz Policji, w dniu 10 listopada 2018 r. pełnił służbę patrolową podczas której dokonał zatrzymania oskarżonego M. W. (1). Świadek działał w ramach rutynowych zadań, emocjonalnie nie zaangażowany w sprawę, jest zatem świadkiem obiektywnym, nie mającym żadnego interesu w przedstawianiu faktów w sposób odmienny niż miały one w rzeczywistości przebieg.

Zeznania W. K.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań W. K. bowiem jego zeznania są rzeczowe, logiczne i tworzą spójną całość, nadto korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego M. W. (1). Powyższe zeznania niewątpliwie miały charakter rzeczowej relacji z zapamiętanych przez niego okoliczności dotyczących spędzonego czasu z oskarżonym w dniu inkryminowanego zdarzenia. Należy również podkreślić, że świadek ten stał obok samochodu, do którego wsiadł M. W. – niemniej jednak stanowczo zaprzeczył, aby widział, że oskarżony zabiera z niego telefon komórkowy. Zeznania świadka były nadto przydatne w celu zweryfikowania kwestii czy po godz. 22:00 oskarżony mógł być w C. w okolicy ul. (...), gdzie logował się telefon należący do pokrzywdzonej M. W. (2).

Notatka urzędowa

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana. Koresponduje z zeznaniami świadków.

Karta karna

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

Dane osobo-poznawcze

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

Zaświadczenie o stanie majątkowym

Dokument urzędowy, którego prawdziwość i treść nie była kwestionowana.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

Zeznania G. W.

Nie miała istotnych informacji dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zeznania J. M.

Nie miała istotnych informacji dla rozstrzygnięcia sprawy.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Dobrem chronionym przez przepis 291 k.k. jest "ogólnie rzecz biorąc, porządek prawny chroniony wszakże w różnych zakresach, zależnie od formy paserstwa" (zob. W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 658). W przypadku paserstwa polegającego na nabywaniu lub pomaganiu do zbycia albo przyjmowaniu rzeczy pochodzących z przestępstw przeciwko mieniu, przedmiotem ochrony jest własność, posiadanie lub inne prawa rzeczowe lub obligacyjne do rzeczy oraz reguły legalnego obrotu prawnego.

Dla popełnienia paserstwa we wszystkich jego formach konieczna jest świadomość sprawcy, że rzecz będąca przedmiotem jego działania została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, albo świadomość możliwości pochodzenia tej rzeczy z czynu zabronionego. Dla wypełnienia znamion strony podmiotowej przestępstwa określonego w art. 291 k.k. nie jest konieczna natomiast świadomość sprawcy dotycząca okoliczności związanych z popełnieniem czynu zabronionego, z którego pochodzi rzecz stanowiąca przedmiot jego działania. W szczególności nie jest konieczne, aby paser miał świadomość, za pomocą jakiego konkretnie czynu zabronionego rzecz została uzyskana, ani też świadomość okoliczności, czasu i miejsca popełnienia tego czynu zabronionego. Wystarczy zatem obiektywne stwierdzenie przestępczego pochodzenia rzeczy oraz ustalenie umyślności działania sprawcy, opartej na świadomości takiego pochodzenia tej rzeczy (por. wyrok SA w Poznaniu z 23 kwietnia 1996 r., II Aka 46/96, OSA 1997, z. 5, poz. 19 oraz glosę do tego orzeczenia J. Satki: Palestra 1997, z. 7-8, s. 216 i n.). W sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania niewątpliwie oskarżony miał świadomość nielegalnego pochodzenia telefonu komórkowego – w swoich wyjaśnieniach przyznał bowiem: „ja wiedziałem, że za te pieniądze to za tanio i na pewno jest z kradzieży, ale potrzebowałem telefonu i go kupiłem” (k. 46).

Zatem, należy przyjąć, że oskarżony zrealizował znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. Jego czyn był zawiniony, a społeczna szkodliwość oczywiście wyższa niż znikoma.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

IV

M. W. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Na wstępie rozważań Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego są zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności. Zgodnie z obowiązującymi zasadami procedury karnej - to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest wykazać winę oskarżonego. Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami - bezpośrednimi lub pośrednimi. Te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygnatura akt II Akr 120/95, opubl. Prokuratura i Prawo 1996/7-8/20).

Ażeby wykazać niewiarygodność wersji oskarżonego, należy w trakcie postępowania karnego zgromadzić i przedstawić takie dowody, które w sposób jednoznaczny, pozwalający na kategoryczne przyjęcie, wykażą – że przedstawiona przez oskarżonego wersja nie zasługuje na wiarę. W ocenie Sądu, przedstawiona przez M. W. (1) wersja wydarzeń, nie jest, w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody, podważalna. Żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów – na czele z dowodem z zeznań świadka A. W. (1), w sposób kategoryczny i wyczerpujący nie podważa złożonych przez oskarżonego wyjaśnień. Naczelną zasadą procesu karnego, określoną w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz w Kodeksie Postępowania Karnego jest zasada domniemania niewinności, zgodnie z którą, oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania w ocenie Sądu oskarżyciel nie dostarczył materiału dowodowego świadczącego o sprawstwie oskarżonego, ten zaś który dostarczył z przyczyn omawianych powyżej jest niewystarczający. Okoliczność, że oskarżony wsiadł do samochodu, w którym znajdował się telefon komórkowy użytkowany przez A. W. (1) nie dowodzi jeszcze, że brał on udział w popełnieniu przestępstwa zarzucanego mu w akcie oskarżenia. Przekonanie o powyższym A. W. (1) nie jest w tym wypadku wystarczającym dowodem.

W aspekcie powyższego, nie ulega wątpliwości, że analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż brak jest jakichkolwiek obiektywnych dowodów na to, że oskarżony M. W. (1) podjął działania wypełniające znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 278 § 1 k.k. Nie można wysnuć prostej konkluzji że skoro z samochodu zniknął pozostawiony tam telefon, to został on zabrany przez oskarżanego. Przecież, co jest faktem bezsprzecznym, nie znaleziono przedmiotowego urządzenia u oskarżonego. Co więcej, oskarżonego nie ujęto „na gorącym uczynku”. Nie sposób również podważyć wersji przedstawionej przez oskarżonego – i stwierdzić że jest ona niewiarygodna, a – co za tym idzie – w pełni dać wiarę świadkowi A. W. (1), która jedynie podejrzewa, że to oskarżony mógł dokonać kradzieży używanego przez nią telefonu komórkowego. Istotnym dowodem w sprawie okazał się wykaz połączeń przychodzących i wychodzących wraz z logowaniem na stacjach bazowych (...) dla numeru (...) w okresie od dnia 10.11.2018 r. do dnia 23.11.2018 r. Otóż, wynika z niego, że w dniu 10.11.2018 r. po godz. 22:00 (po dokonaniu kradzieży) telefon zalogował się na stacji (...) w C. przy ul. (...). Natomiast z zeznań słuchanych w sprawie świadków wynika, że we wskazanym czasie oskarżony nie przebywał w okolicach C.. Do momentu bowiem zatrzymania go przez funkcjonariuszy policji był on w okolicy (...) i ul. (...) w N.. Nie ujawniono w trakcie procesu żadnej osoby, która widziałaby zdarzenie. W tym miejscu należy podkreślić, że nawet siedzący w aucie, z którego oskarżony miał dokonać kradzieży telefonu – E. F. nie potwierdził zaboru telefonu przez oskarżonego, wskazując, że nie widział, aby M. W. (1) zabrał z pojazdu wskazany aparat. W postępowaniu karnym obowiązuje swobodna ocena dowodów, swoboda ich oceny jednak nie oznacza dowolności oceny. Wobec braku legalnej teorii dowodowej, nie są wykluczone orzeczenia sądowe, powstałe w oparciu o zeznania jednego świadka – pokrzywdzonego, którym przeciwstawione są wyjaśnienia oskarżonego. Jednakże w takiej sytuacji zeznania A. W. (1) nie mogą stanowić podstawy wyroku skazującego, albowiem pomimo złożonego zawiadomienia przyznała ona – jak już była o tym mowa powyższej – że sprawstwo M. W. (1) jest jedynie jej przypuszczeniem opierającym się na fakcie, że oskarżony wsiadł na chwilę do samochodu, gdzie ów telefon się znajdował. Zatem, przedmiotowe oskarżenia opierały się na określonych faktach i poszlakach, które w żadnej mierze nie tworzą logicznego ciągu zdarzeń przekonującego, iż oskarżony M. W. (1) jest winny zarzucanego mu czynu.

Należy dodać, że Sąd z urzędu zwrócił się do operatorów sieci komórkowych o podanie danych logowania się telefonu oskarżonego (którego dane znajdują się w aktach sprawy) w dniu zdarzenia, czego zaniechano w postępowaniu przygotowawczym. Dowód ten okazał się niemożliwy do przeprowadzenia z uwagi na roczny okres przechowywania tych danych, po upływie którego zostają one niszczone. W pozostałym zakresie, w toku postępowania przed Sądem, nie powzięto żadnych innych informacji, które uzasadniałyby przeprowadzenie dowodów z urzędu stosownie do treści art. 167 k.p.k.

Reasumując, jeżeli na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się bez obawy pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo. (Por. Wyrok SN z dnia 4 grudnia 1992 roku, WR 369/90, OSP 102/1992, poz.12).

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W. (1)

I

I

Czyn przypisany M. W. (1) jest zawiniony. Nie dał on bowiem posłuchu normie prawnej wyrażonej w art. 291 § 1 k.k., jego decyzja była świadoma i swobodna. Jest on osobą dorosłą, w pełni poczytalną, w chwili popełnienia przez niego zarzucanego mu przestępstwa miał możliwość rozpoznania bezprawności swojego czynu. Nie zachodziły przy tym żadne okoliczności, które pozwalałyby na przyjęcie, że działał oni w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która mogłaby usprawiedliwić złamanie przez niego norm prawnych. Miał on możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, mając na uwadze poziom rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego, stan wiedzy i doświadczenia. Z tych również względów Sąd wysoko ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności mając na uwadze wszystkie dyrektywy wymiaru kary i wziął pod uwagę wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające ujawnione w toku przewodu sądowego. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę fakt, że działania oskarżonego były ukierunkowane na osiągniecie korzyści majątkowej, a co za tym idzie działał z niskich pobudek, jak również fakt, że oskarżony był już wcześniej karany. Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę przyznanie się do winy M. W. (1).

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia winy oskarżonego oraz realizuje zapobiegawcze i wychowawcze cele kary, a także jest karą sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Orzeczona kara spełnia w ocenie Sądu również cel ogólno – prewencyjny stanowiąc ostrzeżenie dla potencjalnych sprawców przed powielaniem tego typu zachowań, jak i w zakresie społecznego oddziaływania kary. Mając na uwadze, że M. W. (1) był już wielokrotnie karany (k. 129-13) Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy co do wskazanego oskarżonego, jak też podstaw do uznania, że oskarżony pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego. Oskarżony ponownie popełniając przestępstwo okazał się być osobą zdemoralizowaną, uporczywą i nieprzystosowaną społecznie. Dlatego Sąd, wymierzając M. W. karę za przypisane mu przestępstwo kierował się przede wszystkim celami zapobiegawczymi kary, w szczególności chęcią uchronienia społeczeństwa przed kolejnymi przestępczymi zachowaniami oskarżonego.

W ocenie Sądu, wymierzona kara spełnia również oczekiwania społeczeństwa, dla którego przebywając na wolności oskarżony M. W. (1) stanowi realne zagrożenie. Czasowa izolacja winna uświadomić oskarżonemu naganność jego działania oraz, stanowiąc realną dolegliwość, wpłynąć wychowawczo na niego, zapobiegając przed podejmowaniem tego typu zachowań w przyszłości. Nie można bowiem zapominać, iż celem wykonywania kary pozbawienia wolności jest właśnie "wzbudzanie w skazanym woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego i tym samym powstrzymania się od powrotu do przestępstwa".

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W. (1)

II

I

Na mocy art. 63 § 2 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 11 listopada 2018 r. godzina 00:05 do dnia 11 listopada 2018 r. godz. 15:40 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Zgodnie art. 624 k.p.k. zwolniono oskarżonego z kosztów z uwagi na brak dochodów i majątku. W zakresie, w którym oskarżonego uniewinniono kosztami obciążono Skarb Państwa stosownie do treści art. 632 k.p.k.

Podpis