Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 164/20

1.

2.WYROK

2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2020 r.

3.Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie:

4. Przewodniczący: SSA Andrzej Olszewski

5. Sędziowie: SA Piotr Brodniak

6. SA Janusz Jaromin (spr.)

7. Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Banach

8.przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Gorzowie Wlkp. Moniki Pytlińskiej

9.po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2020 r. sprawy

10.J. G. (1)

11.oskarżonej z art. 280 § 2 kk w zbiegu z art. 275 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk

12.na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

13.od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

14.z dnia 6 kwietnia 2020 r. sygn. akt II K 108/19

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. O. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza jej opłatę w kwocie 500 (pięćset) złotych za drugą instancję.

SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Olszewski SSA Janusz Jaromin

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 164/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 kwietnia 2019 r., sygn. akt II K 108/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na naruszeniu zasad związanych z prawidłową oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w wyniku sprzecznego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przyznaniem prymatu wiarygodności złożonym w postępowaniu przygotowawczym zeznaniom pokrzywdzonego R. T. (1), przy jednoczesnym braku przedstawienia uzasadnionych i przekonywujących powodów odmowy uznania za wiarygodne zeznań świadka K. B. (1) i wyjaśnień oskarżonej J. G. (1), co doprowadziło do błędnego uznania, że oskarżona popełniła zarzucane jej w akcie oskarżenia czyny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że uwzględniając hierarchię uchybień wynikających z treść art. 438 k.p.k. niezasadnym było jednoczesne podniesienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz wadliwej oceny dowodów (obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.). Pierwsze z owych zarzutów podnieść można bowiem jedynie wówczas, gdy pomimo prawidłowego dopuszczenia, prawidłowego przeprowadzenia i prawidłowej oceny dowodów, poczynione zostaną błędne ustalenia faktyczne. W tej zatem sytuacji, zamiast podnosić zarzut błędnego ustalenia przez Sąd I instancji popełnienia przez J. G. (2) zarzucanego jej w akcie oskarżenia czynu i jednocześnie wadliwą ocenę dowodów, które wskazywały na niewinność oskarżonej, obrońca winna podnieść zarzut wadliwej oceny dowodów, albowiem to owo uchybienie jako pierwsze było ewentualną przyczyną przyjęcia przez Sąd Okręgowy winy i sprawstwa oskarżonej w zakresie zarzucanego jej czynu.

Przechodząc do oceny podniesionego zarzutu i przytoczonych na jego poparcie argumentów, przede wszystkim należy zaznaczyć, że uprawnionym było działanie Sądu I instancji polegające na odstąpieniu od bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego R. T. (1) wobec pojawiających się ku temu niezależnych od sądu przeszkód i poprzestanie na odczytaniu na rozprawie głównej złożonych przez niego zeznań w postepowaniu przygotowawczym. Uzyskane w taki sposób od niego informacje na temat przebiegu inkryminowanego zdarzenia stanowią bowiem wystarczający materiał dowodowy mogący zostać poddany ocenie sądu orzekającego.

Nie sposób się zaś było zgodzić z zarzutem wadliwej oceny zeznań pokrzywdzonego dokonanej przez Sąd I instancji. Zarzut ów bowiem oparty został w zasadzie jedynie na kwestii występowania pewnych niespójności w relacji R. T. (1). Autorka apelacji kwestionując wiarygodność i spójność wypowiedzi wskazanego, odniosła się do wyrywkowych fragmentów treści jego wypowiedzi. Dokładna zaś analiza zeznań pokrzywdzonego w pełni uprawniała Sąd I instancji do uznania ich za wiarygodne. Pokrzywdzony wprawdzie w trakcie przesłuchania nie ujawnił, że w dzień zdarzenia również spożywał alkohol z J. G. (1) i K. B. (2). W jego wypowiedzi pojawiło się również kilka wskazań, których prawdziwość stoi w sprzeczności z wymową innych zgromadzonych w sprawie dowodów. Niemniej jednak są to błędy wytłumaczalne i pozostające bez większej konsekwencji dla całościowej oceny składanych rzez niego zeznań. W swojej zasadniczej części spójnie, konsekwentnie i logicznie opisywał on przebieg wydarzeń. Co więcej, jego relacja co do zasady znalazła potwierdzenie w innych zebranych w sprawie dowodach. Sama zatem ocena zeznań pokrzywdzonego, której obrońca oskarżonej nie dokonała jednak w pełni, uprawniała Sąd I instancji do dania im wiary i oparcia na nich rozstrzygnięcia w sprawie.

Wiarygodności R. T. (1) nie podważa fakt, że w trakcie zdarzenia był on nietrzeźwy. Jego relacja nie wskazuje bowiem by stan taki miał wpływ na zdolność postrzegania i zapamiętania przebiegu zdarzenia. Jak wskazano powyżej, jest ona spójna i konsekwentna co do istotnym elementów zajścia, co zasadnie przyjmuje Sąd Okręgowy.

Nie budzi także żadnych zastrzeżeń dokonana przez Sąd I instancji ocena wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadka K. B. (1). Sąd Okręgowy całkowicie trafnie dokonał weryfikacji ich wiarygodności poprzez zestawienie z innymi dowodami, w tym zeznaniami pokrzywdzonego, innych występujących w sprawie świadków, czy nawet relacjami samych wskazanych. Ocena ich wypowiedzi jest całkowicie zgodna z regułami wskazanymi w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., co przedstawiono na str. 10-13 pisemnego uzasadnienia. Sąd Apelacyjny w pełni podziela zaprezentowaną tam analizę dowodów. Prezentując odmienne stanowisko w tej kwestii i nakazując przyjęcie wersji podawanej przez wskazanych, obrońca oparła się w zasadzie na omówionej wyżej niespójności w relacji pokrzywdzonego i występujących u niego trudności w rekonstrukcji inkryminowanego zdarzania. Jednocześnie akcentując wersję wydarzeń wynikającą z wypowiedzi K. B. (1) zignorowała zupełnie nie tylko wskazane wyżej okoliczności, ale zasadnie podnoszone przez Sąd I instancji realia związane ze skazaniem świadka w sprawie II K 155/19 wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp., relacje uczuciowe łączące go z oskarżoną, a przede wszystkim niespójną i niekorespondującą z zebranym materiałem dowodowym (w tym wyjaśnieniami oskarżonej) treścią zeznań, które złożył. Co istotne, z jego wypowiedzi wynika, że był on w stanie zapamiętać przebieg zdarzeń jaki miał miejsce w dniu 31 stycznia 2019 r., a więc jego zeznania należało uznać za próbę ochrony J. G. (1) i umniejszenia jej roli w przestępstwie. W kontekście twierdzeń zawartych w apelacji, uznać za prawidłową należało też ocenę wyjaśnień oskarżonej dokonaną przez Sąd I instancji jako niewiarygodnych, będących realizacją przyjętej przez nią linii obrońcy mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności za zarzucane przestępstwo wbrew faktom i wnioskom płynącym z doświadczenia życiowego. Wskazywane przez nią okoliczności nie podważają bowiem poczynionych ustaleń i nie wytrzymują konfrontacji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, o czym mowa poniżej.

Wniosek

Uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i uznanie oskarżonej za niewinną lub uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia podniesionego w apelacji zarzutu obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz braku wystąpienia uchybień, które sąd winien uwzględnić z urzędu, brak było podstaw do uwzględnienia podstawowych wniosków o uchylenie zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonej za niewinną, jak i wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu, że oskarżona popełniła zarzucane jej w akcie oskarżenia czyny, co w konsekwencji dorowadziło do wydania wyroku skazującego w przedmiotowej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do uznania, że oskarżona popełniła zarzucane jej w akcie oskarżenia przestępstwo.

W pierwszej zatem kolejności odwołać się należało do przedstawionych już wyżej wywodów dotyczących nieścisłości w relacjach pokrzywdzonego oraz wiarygodności zeznań złożonych przez świadka K. B. (1). Skoro, jak wcześniej stwierdzono, zasadnie Sąd I instancji ustalił, że oskarżona będąc w posiadaniu informacji odnośnie obecnej sytuacji finansowej R. T. (1), a co najmniej słysząc skierowane w jego stronę przez K. B. (1) żądanie wydania pieniędzy doprowadziła go do stanu bezbronności, a następnie dokonała przeszukania jego odzieży w celu odnalezienia wartościowych przedmiotów, ściągnęła buty i skarpety oraz zabrała te rzeczy w celu przywłaszczenia, to prawidłowo uznał ten element jako wskazujący na zamiar zaboru należącego do pokrzywdzonego mienia. Kiedy bowiem ktoś będąc świadkiem kierowania w stronę innej osoby żądania wydania mienia ruchomego i stosowania w tym celu przemocy również podejmuje się czynności mające na celu wydobycie posiadanego przez pokrzywdzonego majątku oraz uderzając go tłuczkiem do mięsa, to w ten sposób jednoznacznie wskazuje, że dąży do zaboru tego mienia i skutek ten obejmuje swoją świadomością.

Jednocześnie stwierdzić należy, że suma wymienionych w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia dowodów w postaci: znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, protokołów oględzin jego osoby, zeznań ratowników medycznych, jak również świadków M. K. (poprzednio: T.) i E. T. w pełni uprawniała Sąd I instancji do ustalenia, że przyczyną widocznych na ciele R. T. (1) urazów było pobicie, którego ofiarą miał paść pokrzywdzony kilka dni wcześniej. I tak, za zbyteczne uznając przytoczenie szczegółowej treści każdego ze wskazanych powyżej dowodów wystarczy jedynie zaznaczyć, że biegły z dziedziny medycyny sądowej na okoliczność rodzaju i charakteru obrażeń powstałych u pokrzywdzonego oraz mechanizmu ich powstania podał, że w krytycznej chwili R. T. (1) doznał powierzchownych obrażeń ciała w postaci sińców i otarć naskórka, zaś nic nie sprzeciwia się temu, by obrażenia te powstały w czasie i w sposób podany przez pokrzywdzonego (k. 229-230). Stwierdzenie to koresponduje z kolei z wypowiedziami M. K. i E. T., które zgodnie zeznały, że pokrzywdzony pojawił się w sklepie ze świeżymi, otwartymi ranami. Obrażenia powstałe na pięć dni wcześniej, a więc w pewnym stopniu zaleczone poprzez naturalne procesy fizjologiczne, jak trafnie zauważył Sąd Okręgowy, nie mogłyby być przyczyną tak intensywnego krwawienia, jak opisują to świadkowie. Ostatecznie zatem, wszystkie okoliczności w pełni uprawniały Sąd I instancji do ustalenia, że stwierdzone u R. T. (1) urazy powstały wyłącznie w wyniku działania K. B. (1) i - co najistotniejsze z punktu widzenia niniejszej sprawy - J. G. (1).

Za równie chybioną uznać należy także tę zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, w której apelująca kwestionuje zasadność uznania tłuczka, którym posługiwała się oskarżona, za inny podobnie niebezpieczny przedmiot, w rozumieniu przepisu art. 280 § 2 k.k. Argumentacja obrońcy ogranicza się w zasadzie do przywołania orzeczenia jednego z sądów apelacyjnych i wyrażenia wątpliwości co do tego, czy wspomniany tłuczek rzeczywiście może stanowić "inny podobnie niebezpieczny przedmiot". Zaprezentowane stanowisko odrywa się całkowicie od kwalifikacji prawnej z art. 280 § 2 k.k. oraz opisu czynu przypisanego podejrzanej. Zdawkowość zarzutu odwoławczego pozwala ograniczyć się do stwierdzenia, że o niebezpiecznym charakterze przedmiotu decydują jego stałe właściwości. Już z opisu czynu przypisanego oskarżonej wynika, że tłuczki, którymi posługiwali się K. B. (1) i J. G. (3) byłby wykonanymi z drewna narzędziami, przy czym jeden z nich zakończony był metalową końcówką, których normalnym przeznaczeniem jest rozbijanie mięsa. W świetle tych cech nie może budzić wątpliwości fakt, że zwykłe użycie tych przedmiotów mogło pociągać za sobą niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia pokrzywdzonego, porównywalne z użyciem noża, czy innego przedmiotu służącego do rąbania, co przesądza prawidłowość przyjętej kwalifikacji prawnej. Odnośnie braku śladów linii papilarnych na tłuczku z metalowym zakończeniem stwierdzić należy, że nie zawsze jest to równoznaczne z tym, że sprawca nie miał kontaktu z danym przedmiotem, lecz że ślady zostały zatarte przypadkowo lub celowo. W niniejszym jednak przypadku, opinie biegłych z dziedziny biologii (k. 406-409) pozwoliły ustalić, że w chwili dokonywania rozboju na osobie R. T. (1) drewnianym tłuczkiem posługiwała się J. G. (1) (na trzonku zabezpieczono próbkę, z której mieszkanka pochodzi od oskarżonej i dwóch przypadkowych osób; nie ujawniono DNA K. B. (1) w tej próbce, zaś tłuczkiem z zakończeniem metalowym posługiwał się K. B. (1) (w pobranej próbce nie ujawniono DNA oskarżonej). Okoliczności powyższe były jednak brane pod uwagę przez Sąd Okręgowy i stanowiły podstawę odmowy wiarygodności zeznań pokrzywdzonego w zakresie w jakim wskazywał on, że oskarżona wymierzając mu uderzenia posługiwała się kolejno tłuczkiem z metalową końcówką oraz tłuczkiem drewnianym. Ustalenia te nie mogły jednak skutkować rozstrzygnięciem Sądu odwoławczego w postulowanym przez obrońcę kierunku. Podkreślić przy tym należy, że z istoty współsprawstwa (a oskarżonej ze wskazanych powyżej względów przypisano popełnienie zarzucanego przestępstwa wspólnie i w porozumieniu z K. B. (3)) wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego współsprawcy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2005 r., III KK 249/04, OSNKW 7-8/2005, poz. 63). O przyjęciu współsprawstwa tych współdziałających, którzy osobiście nie realizowali znamion czynu zabronionego, decyduje również ustalenie, że realizowali oni przestępcze przedsięwzięcie z wolą sprawczą ( cum animo auctoris).

Wniosek

Uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i uznanie oskarżonej za niewinną lub uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez J. G. (1) w dniu 31 stycznia 2019 r., a zatem nietrafność sformułowanego zarzutu nie mogła powodować żadnego z postulowanych we wnioskach odwoławczych rozstrzygnięć Sądu Apelacyjnego.

3.3.

Rażącą niewspółmierność - surowość orzeczonej wobec oskarżonej kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywny 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10,00 zł (dziesięć) każda, w sytuacji gdy okoliczności sprawy przemawiają za orzeczeniem kary dalece łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności kary. W celu skutecznego podniesienia takiego zarzutu należy bowiem wykazać, że pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć przy prawidłowym uwzględnieniu przesłanek określonych w art. 53 k.k. zachodziłaby rozbieżność i to o charakterze zasadniczym, rażącym. Taka zaś sytuacja, wbrew wywodom apelacji obrońcy, nie miała miejsca w przypadku oskarżonej.

Apelująca podstaw do innego ukształtowania kary pozbawienia wolności upatrywała w dużej mierze w fakcie, iż pokrzywdzony w wyniku inkryminowanego zdarzenia podniósł stosunkowo niewielkie obrażenia fizyczne. Rzeczy jednak w tym, że Sąd Okręgowy dostrzegając tą okoliczność zasadnie jej jednak nie przeceniał i w efekcie wymierzył karę adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oskarżonej oraz celów kary, jakie ta ma spełnić w zakresie prewencji indywidualnej i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. J. G. (1) dopuściła się bowiem zamachu na jedno z najbardziej chronionych dóbr, jakim jest zdrowie człowieka. Jednocześnie kierowała się błahym powodem, a mianowicie chęcią pozyskania mienia o relatywnie niskiej wartości. Sposób jej działania charakteryzował się brutalnością, a stopień agresji oraz wybór narzędzia zasadnie doprowadziły Sąd I instancji do wniosku, że działanie pokrzywdzonej naraziło R. T. (1) na ryzyko odniesienia znacznie większego uszczerbku na zdrowiu niż ostatecznie stało się jego udziałem. Zresztą okoliczność tą trafnie podkreślił Sąd Okręgowy wskazując, iż: "mienie odebrane pokrzywdzonemu stanowiło w zasadzie cały jego majątek, jaki posiadał. Nadto oskarżona doskonale zdawała zdawała sobie sprawę, że R. T. po wyrzuceniu go z baraku zimą późno wieczorem, nie będzie miał jako bezdomny gdzie spędzić noc, zwłaszcza, że odebrała mu razem z K. B. pieniądze i karę bankomatową, a nawet buty i skarpetki". Wbrew oczekiwaniom obrońcy, realne zagrożenie jakie dla pokrzywdzonego niosło za sobą zachowanie oskarżonej nie może pozostawać bez wpływu na wymiar kar. Stanowi ono bowiem na równi z rzeczywiście poniesionym przez wskazanego obrażeniami następstwo popełnionego przez J. G. (1) przestępstwa. Jednocześnie nie sposób pominąć, że oskarżona przypisanego jej czynu dopuściła się pod wpływem alkoholu, a po jego popełnieniu nie przejawiała jakiejkolwiek skruchy.

Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, że oskarżona, czego apelująca zresztą nie kwestionuje, była wcześniej trzykrotnie karana sądownie oraz już wcześniej stosowano wobec niej kary, zarówno o wolnościowym, jak i izolacyjnym charakterze. Okoliczności te, zupełnie odmienne interpretowane przez obrońcę, w sposób oczywisty wskazują na znaczny stopień zdemoralizowania J. G. (1), lekceważenie przez nią porządku prawnego oraz nieskuteczność dotychczas orzekanych kar, a zatem i konieczność orzeczenia obecnie kary w takim rozmiarze, by wreszcie zniechęciła oskarżoną do wchodzenia w konflikty z prawem oraz by dawała szanse na podjęcie odpowiednio długich i skutecznych działań resocjalizacyjnych. W tym kontekście, nie sposób również pominąć sposobu życia oskarżonej przed dokonaniem przestępstwa. Z akt sprawy wyłania się bowiem obraz wskazanej jako osoby nadużywającej alkoholu i pod jego wpływem agresywnej, napastliwej i bezwzględnej. Podnoszone w środku odwoławczym właściwości i warunki osobiste oskarżonej, w tym jej dojrzałość i chęć prowadzenia społecznie oczekiwanego trybu życia, jako nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, nie mogły skutkować dalszym złagodzeniem wymierzonej kary.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku co do wysokości orzeczonej przez Sąd pierwszej instancji kary we względniejszym dla oskarżonej wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności kary (a wcześniej zarzutów wadliwej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych) brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o wymierzenie łagodniejszej kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 kwietnia 2019 r., sygn. akt II K 108/19, w którym uznano J. G. (1) za winną popełnienia zarzuconego jej przestępstwa oraz wymierzono oskarżonej karę 4 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych każda.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezpodstawność i niezasadność zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, wadliwej oceny dowodów i rażącej niewspółmierności kary zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej. Nie ujawniono także okoliczności podlegających uwzględnieniu przez sąd z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Koszty nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym zostały ustalone na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

III

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., zaś opłatę ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Olszewski SSA Janusz Jaromin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie w wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 kwietnia 2019 r., sygn. akt II K 108/19 J. G. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej przestępstwa oraz wymierzenie oskarżonej karę 4 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych każda.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana