Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 3 listopada 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant: Paulina Lebowska

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2020 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w K.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w S. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej z siedzibą w K. kwotę 8381,39 euro (osiem tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden euro trzydzieści dziewięć euro centów) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 31 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty oraz:

- odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 977,85 euro od dnia 31 stycznia 2020 r. do dnia 6 lutego 2020 r.;

- odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 1051,65 euro od dnia 31 stycznia 2020 r. do dnia 25 lutego 2020 r.;

II.  umarza postępowanie w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5637,50 zł (pięć tysięcy sześćset trzydzieści siedem zł pięćdziesiąt gr) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia niniejszego wyroku;

IV.  zwraca powódce kwotę 218,50 zł (dwieście osiemnaście zł pięćdziesiąt gr) tytułem połowy opłaty od pozwu, w zakresie objętym cofnięciem.

Sygn. akt XI GC 730/20

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postepowaniu zwykłym

Pozwem złożonym w dniu 31 stycznia 2020 roku powódka (...) S.A. z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S. kwoty 10.410,89 euro wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając pozew powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła z wierzycielem pierwotnym pozwanej, (...) sp. z o.o., umowę faktoringu ryczałtowego pełnego, na mocy której nabyła wierzytelności dochodzone w niniejszym postępowaniu. Pozwana została powiadomiona o globalnej cesji wierzytelności, wyraziła na nią zgodę i oświadczyła, że będzie regulować należności na rachunek bankowy powódki. Pomimo upływu terminów płatności należności dochodzonych w niniejszej sprawie, pozwana nie uregulowała płatności, a jej postawy nie zmieniło wezwanie do zapłaty z dnia 20 stycznia 2020 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 marca 2020 roku w sprawie o sygn. akt X GNc 345/20 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie uwzględnił powództwo w całości.

W złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana zarzuciła, że powódka nie wykazała, aby była wierzycielem pozwanej, bowiem z przedłożonej umowy faktoringu wynika, że została ona podpisana przez faktoranta w dniu 29 lipca 2019 roku, a przez faktora w dniu 5 sierpnia 2019 roku, zaś zawiadomienie o globalnej cesji wierzytelności było datowane na 26 lipca 2019 roku, co wskazuje, że zostało ono wysłane w oparciu o inną umowę. Ponadto, zawiadomienie zostało dokonane w oparciu o pełnomocnictwo udzielone przez wierzyciela pierwotnego, którego nie przedstawiono pozwanej, co wskazuje, że pochodziło ono wyłącznie od powódki. Pozwana wskazała także, że otrzymała od wierzyciela pierwotnego 3 wezwania do zapłaty, dotyczące faktur objętych niniejszym pozwem, co wskazuje, że wierzyciel pierwotny nadal uważa się za wierzyciela pozwanej. Powyższe sprawia, że wyjaśnienia wymaga, czy umowa faktoringu, na którą powołuje się powódka, nadal obowiązuje. Pozwana wskazała na częściową zapłatę kwot dochodzonych pozwem.

Ustosunkowując się do sprzeciwu, powódka ograniczyła żądanie pozwu, domagając się zasądzenia kwoty 8.381,39 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonymi od 31 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 977,85 euro za okres od 31 stycznia 2020 roku do 6 lutego 2020 roku oraz od kwoty1.051,65 euro za okres od 31 stycznia 2020 roku do dnia 25 lutego 2020 roku. Powódka wskazała, że cofa powództwo w pozostałym zakresie i zrzeka się roszczenia, wnosząc o umorzenie postępowania w tym zakresie. Przyczyną częściowego cofnięcia pozwu było dokonanie wpłat przez pozwaną w dniach 6 oraz 25 lutego 2020 roku.

Odnosząc się do argumentacji pozwanej powódka stwierdziła, że pozwana nie zakwestionowała otrzymania zawiadomienia o globalnej cesji wierzytelności. Data zawiadomienia o cesji wierzytelności wynika z wygenerowania dokumentu w systemie powódki, a nie z daty zawarcia umowy. Umowa została podpisana przez faktoranta w dniu 29 lipca 2019 roku, a następnie przesłana faktorowi drogą mailową. Zgodnie z § 9 pkt 5 umowy, przelew wierzytelności stawał się skuteczny z chwilą podpisania umowy przez klienta. Ponadto, pozwana otrzymała zawiadomienie o globalnej cesji wierzytelności w dniu 31 lipca 2019 roku, a 2 sierpnia dokonała jego podpisania. W chwili zaakceptowania zawiadomienia przez pozwaną umowa została już zawarta. Powódka wskazała także na niekonsekwencję pozwanej, wynikającą z dokonania przez nią wpłat w dniach 6 oraz 25 lutego 2020 roku. W zakresie umocowania powódki wskazała, że zgodnie z § 1 pkt 10 umowy została umocowana do składania oświadczeń w imieniu wierzyciela pierwotnego wobec odbiorców oświadczeń objętych umową. Otrzymanie przez pozwaną wezwań do zapłaty od wierzyciela pierwotnego nie ma wpływu na postępowanie, bowiem zgodnie z umową faktoringu, nabycie wierzytelności od wierzyciela pierwotnego następowało z chwilą ich powstania, a nadto z treści zawiadomienia o cesji wynika, że odwołanie cesji mogło nastąpić wyłącznie za pisemną zgoda powódki, której pozwana nigdy nie otrzymała. Skoro pozwana miała wątpliwości co do tego, kto jest jej wierzycielem, powinna złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego zgodnie z art. 476 k.c., czego nie uczyniła. W okresie od 23 sierpnia 2019 roku do 25 lutego 2020 roku pozwana dokonała szeregu wpłat na konto pozwanej, tytułem z wierzytelności nabytych od (...), nie podnosząc w tym okresie żadnych zarzutów i nie kwestionując przedmiotowych świadczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2019 roku (...) S.A. z siedzibą w K., zwana dalej faktorem, zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. umowę faktoringu ryczałtowego pełnego o nr (...).

Zgodnie z § 1 umowy:

​  Przedmiotem niniejszej umowy jest świadczenie przez (...) na rzecz klienta usług faktoringowych oraz innych usług związanych z finansowaniem i obsługa wierzytelności, w tym w szczególności udzielanie zaliczek i prowadzenie windykacji należności, na zasadach określonych w niniejszej umowie faktoringu ryczałtowego oraz ogólnych warunkach umowy faktoringu ryczałtowego ( (...)) w zamian za wynagrodzenie faktora.

​  Na podstawie umowy klient przenosi na faktora a faktor nabywa wierzytelności.

​  Nabycie wierzytelności następuje w zakresie i na zasadach określonych w umowie oraz (...).

​  Na podstawie umowy klient przenosi na faktora wierzytelności finansowane oraz wierzytelności niefinansowane przysługujące klientowi wobec odbiorców, których lista oraz parametry szczegółowo zostały określone w załączniku nr 1 do umowy.

Zgodnie z § 8 ust. 1.5. umowy skutek rozporządzający, tj. nabycie przez faktora wierzytelności przyszłych następować będzie każdorazowo w dacie powstania danej wierzytelności tj. w chwili spełnienia przez klienta świadczenia niepieniężnego lub w chwili wystawienia przez klienta faktury VAT, w zależności od tego, które z tych zdarzeń nastąpi wcześniej. Niewykonanie lub nienależyte wykonanie przez klienta obowiązków przewidzianych w ust. 2 nie będzie mieć wpływu na skuteczność cesji wierzytelności.

Zgodnie z § 9 ust. 4, strony zgodnie postanawiają, iż przelew wierzytelności na podstawie umowy jest skuteczny z chwilą podpisania umowy przez klienta. W myśl ust. 5 umowa wchodzi w życie z dniem podpisania jej przez klienta i faktora z mocą wsteczną, licząc od dnia podpisania przez klienta.

Zgodnie z § 10:

Klient niniejszym udziela faktorowi pełnomocnictwa do:

1.1.  składania w jego imieniu wobec odbiorców objętych umową pisemnych oświadczeń, których przedmiotem jest zawiadomienie odbiorców o przelewie wierzytelności na podstawie umowy, w tym w szczególności zawiadomień o globalnej cesji wierzytelności oraz do podejmowania jakichkolwiek innych działań i składania jakichkolwiek innych oświadczeń woli lub wiedzy, których celem jest skuteczne zawiadomienie odbiorców o cesji.

1.2.  Podejmowania w imieniu klienta czynności zmierzających do uzyskania od odbiorców zgód na dokonanie przelewu na faktora wierzytelności przysługujących w stosunku do odbiorców, w związku ze świadczeniem przez faktora na rzecz klienta usług faktoringowych.

1.3.  Pełnomocnictwo niniejsze jest nieodwołalne i wygasa z chwilą rozwiązania umowy. Klient upoważnia jednocześnie faktora do udzielenia dalszych pełnomocnictw z zakresem umocowania tożsamym z zakresem niniejszego pełnomocnictwa.

Zgodnie z załącznikiem nr 1 do umowy, obejmowała ona m.in. wierzytelności przysługujące klientowi względem (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S..

Umowa została podpisana przez przedstawiciela (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. w dniu 29 lipca 2019 roku, a przez przedstawiciela faktora w dniu 5 sierpnia 2019 roku.

Dowód:

-umowa, k. 198.

W dniu 30 lipca 2019 roku (...) S.A. z siedzibą w K. skierowała do (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w S. zawiadomienie o globalnej cesji wierzytelności, datowane na dzień 26 lipca 2019 roku. Zostało ono podpisane przez M. M., upoważnioną m.in. do dokonywania wszelkich czynności i składania wszelkich oświadczeń woli i wiedzy niezbędnych do zawiadamiania dłużników o cesji globalnej wierzytelności. W treści zawiadomienia wskazano m.in., że skutek rozporządzający cesji wierzytelności przyszłych następować będzie każdorazowo w dacie powstania danej wierzytelności, bez potrzeby składania dodatkowych oświadczeń oraz że odwołanie cesji może nastąpić wyłącznie za zgodą P. Faktoring wyrażoną na piśmie. Zawiadomienie zawierało wymienienie rachunków bankowych, na które należało dokonywać wpłat.

Na dokumencie zamieszczono także oświadczenie odbiorcy zawiadomienia o tym, że został zawiadomiony o cesji wierzytelności, wyraża na nią zgodę i będzie regulować wierzytelności przysługujące pierwotnie klientowi także w przyszłości, bez dokonywania potrąceń, aż do otrzymania zawiadomienia o odwołaniu cesji. Oświadczenie zostało podpisane w dniu 2 sierpnia 2018 roku przez S. F., jedynego wspólnika odbiorcy, upoważnionego do jego reprezentowania.

Dowód:

-wydruk z KRS, k. 18-20, 21,

-zawiadomienie, k. 22,

-wyciąg z książki nadawczej, k. 194,

-wydruk z systemu śledzenia przesyłek, k. 195-196,

-pełnomocnictwo, k. 197.

W okresie od 31 sierpnia do 31 października 2019 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. wystawiła z tytułu usług transportowych świadczonych na rzecz (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w (...) faktury VAT, w tym m.in. faktury o nr (...), na łączną kwotę 10.179,48 euro. Termin płatności należności wynikającej z ostatniej z wystawionych faktur upływał w dniu 18 listopada 2019 roku.

Niesporne, a nadto dowód : faktury VAT z dokumentami przewozowymi, k. 23, -151

W dniu 20 stycznia 2020 roku (...) S.A. wezwała (...) sp. z o.o. sp.k. do zapłaty kwoty 10.532,40 euro do dnia 27 stycznia 2020 roku.

Dowód:

-wezwanie do zapłaty, k. 148,

-wyciąg z książki nadawczej, k. 149.

Po otrzymaniu zawiadomienia o cesji wierzytelności (...) sp. z o.o. sp.k. płaciła należności wynikające z usług świadczonych przez (...) sp. z o.o na rzecz (...) S.A.

W dniu 12 maja 2020 roku (...) sp. z o.o. skierowała do (...) sp. z o.o. wezwania do zapłaty kwot wynikających z faktur VAT o nr (...) oraz noty księgowe o obciążeniu (...) sp. z o.o. rekompensatami za koszty dochodzenia należności zgodnie z art. 10 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

W dniu 6 lutego 2020 roku (...) sp. z o.o. sp.k. zapłaciła (...) S.A. kwotę 977,85 euro tytułem faktur VAT o nr (...), a w dniu 25 lutego 2020 roku kwotę 1051,65 euro tytułem faktur VAT o nr (...), które były objęte wezwaniem do zapłaty z dnia 20 stycznia 2020 roku.

Dowód:

-potwierdzenia transakcji, k. 162,163,192, 193.

- wezwania i noty k.164-169

-zeznania B. B., k. 223, 224.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione w zakresie nieobjętym cofnięciem .

Powódka wywodziła swoje roszczenie z umowy faktoringu, zawartej z wierzycielem pierwotnym pozwanej. Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, zawartą w ramach swobody umów, co oznacza, że przepisy prawa cywilnego nie zawierają szczegółowych regulacji dotyczących tego stosunku prawnego. Tym niemniej, jej skutki pomiędzy faktorem, a dłużnikiem są takie, jak w przypadku umowy cesji wierzytelności (takim też terminem posługiwała się powódka przy zawieraniu umowy oraz w stosunku do pozwanej). Stąd też, za podstawę przejścia uprawnień należało przyjąć art. 509 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z tym przepisem, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W niniejszej sprawie pierwotne istnienie wierzytelności (...) sp. z o.o. przysługujących wobec pozwanej, a wynikających z określonych w pozwie umów przewozu nie było sporne. Pozwana nie składała zastrzeżeń ani co do wskazywanych kwot ani co do roszczeń ubocznych z nimi związanych. Okoliczności te wynikają także z załączonych do pozwu dokumentów. Część dochodzonych kwot została zapłacona w toku procesu, czego efektem było umorzenie postępowania w tym zakresie na podstawie art. 355 k.p.c.

Spór dotyczy legitymacji czynnej powódki tj. tego czy doszło do nabycia wierzytelności.

Pozwana podniosła, że z uwagi na datę sporządzenia zawiadomienia o cesji wierzytelności istnieją wątpliwości, czy powódka nabyła przedmiotowe wierzytelności właśnie na mocy wskazywanej przez siebie umowy, wskazywała na nieprzedstawienie pełnomocnictwa, na wskazanie w zawiadomieniu o cesji oraz wezwaniu do zapłaty różnych numerów rachunków bankowych, rozbieżności w datach złożenia podpisów przez strony umowy faktoringu oraz na fakt skierowania do niej wezwań do zapłaty przez wierzyciela pierwotnego w maju 2020 roku.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, powódka zawarła z wierzycielem umowę faktoringu, na mocy której nabywała wierzytelności przysługujące względem pozwanej z chwilą ich powstania. W ocenie sądu postanowienia umowy przedłożonej przez powódkę nie budzą wątpliwości co do tego, że na mocy jej postanowień z chwilą powstania wierzytelności, w tym m.in. wystawienia faktur VAT przez wierzyciela pierwotnego, powódka wchodziła w prawa i obowiązki przysługujące faktorantowi w zakresie tych wierzytelności w rozumieniu art. 509 § 1 k.c. Odnosząc się do zarzutów pozwanej dotyczących zawarcia przedmiotowej umowy oraz umocowania powódki do kierowania zawiadomienia o cesji wierzytelności i wezwania do zapłaty należy w pierwszej kolejności wskazać, że istotnie, podpisy pod umową zostały złożone przez jej strony w innych dniach. Zgodnie bowiem z § 9 ust. 5 umowy, weszła ona w życie z dniem podpisania jej przez klienta i faktora z mocą wsteczną, licząc od dnia podpisania przez klienta, a więc z dniem 29 lipca 2019 roku. Podobnie sam przelew wierzytelności jest skuteczny z chwilą podpisania umowy przez klienta (§9 ust 4 umowy). Ponadto, w treści umowy zawarto pełnomocnictwo udzielone powódce przez wierzyciela pierwotnego do dokonywania szeregu czynności związanych z zawiadomieniem dłużników wierzyciela pierwotnego o cesji wierzytelności.

Zdaniem sądu również zarzuty formułowane przez pozwaną pod adresem zawiadomienia o cesji wierzytelności nie mogły prowadzić do oddalenia powództwa. Pozwana wskazała, że data sformułowania przedmiotowego zawiadomienia była wcześniejsza, niż data zawarcia umowy faktoringu. Jak wynika z argumentacji powódki, a czego pozwana nie kwestionowała, wynikało to z wygenerowania dokumentu w systemie informatycznym powódki. Co więcej, powyższa okoliczność nie miała wpływu na ocenę daty zawiadomienia pozwanej o cesji wierzytelności. Zgodnie z art. 61 § 1 zd. pierwsze k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Jak wynika z wydruku z systemu śledzenia przesyłek, przedmiotowe zawiadomienie zostało doręczone pozwanej w dniu 31 lipca 2019 roku, co oznacza, że zostało jej złożone po zawarciu umowy faktoringu. W kontekście przywołanego przepisu data sformułowania dokumentu zawiadomienia nie ma wpływu na skuteczność jego złożenia pozwanej, a ma charakter wyłącznie techniczny.

Znamiennym jest, że na zawiadomieniu jest oświadczenie i podpis w imieniu pozwanej jej reprezentanta S. F. oraz pieczęć firmowa. Z treści oświadczenia wynika, że odbiorca został zawiadomiony o cesji , wyraża na nią zgodę i będzie regulować wierzytelności przysługujące pierwotnie klientowi. Wobec powyższego przyjąć należy, że pozwana miała pełną wiedzę o dokonaniu cesji wierzytelności na powódkę. Co więcej faktycznie dokonywała na jej rachunek bankowy płatności, co potwierdzają potwierdzenia przelewu załączone do sprzeciwu oraz zeznania świadka B. B.. Przed procesem nie były też zgłaszane przez pozwaną żadne zarzuty w przedmiocie skuteczności cesji.

Za niezasadną należało również uznać argumentację dotyczącą umocowania osoby podpisującej przedmiotowe zawiadomienie. Jak wynika bowiem z treści wydruku z Krajowego Rejestru Sądowego oraz treści pełnomocnictwa przedłożonego przez powódkę, M. M. była upoważniona do dokonania przedmiotowej czynności w imieniu powódki. Umocowanie powódki do zawiadamiania dłużników o przelewie wynika wprost z treści umowy.

Bez wpływu na zasadność powództwa pozostawała także rozbieżność w numerach rachunków bankowych wskazanych w zawiadomieniu o cesji oraz wezwaniu do zapłaty. Dotyczyła ona bowiem kwestii technicznej, związanej ze sposobem dokonania płatności, nie mając wpływu na zasadność roszczenia. Pozwana gdy miała wolę dokonania płatności, to bez trudu ustaliła właściwy rachunek, a strona powodowa uwzględniła wpłaty ograniczając powództwo.

Ostatnim argumentem podnoszonym przez pozwaną było otrzymanie przez nią wezwania do zapłaty od wierzyciela pierwotnego w maju 2020 roku. Przede wszystkim należy zauważyć, że w treści zawiadomienia o cesji wierzytelności, którego treść potwierdził S. F. wskazano, że pozwana zostałaby zwolniona z obowiązku regulowania należności na rzecz powódki, zamiast wierzyciela pierwotnego, dopiero w wyniku otrzymania od powódki pisemnego zawiadomienia o odwołaniu cesji. Takie zawiadomienie nie zostało skierowane do pozwanej. Pozwana nawet tak nie twierdzi a tym bardziej okoliczności tej nie wykazuje. Ponadto, otrzymanie przedmiotowych wezwań od wierzyciela pierwotnego nie mogło uzasadniać zwłoki w regulowaniu należności wynoszącej-licząc od daty wymagalności ostatniego ze świadczeń- około 6 miesięcy. Pozwana nie wykazała, aby podjęła jakiekolwiek działania w celu wyjaśnienia tej sytuacji, ani aby dokonała zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego. Sąd próbował wyjaśnić tą okoliczność na rozprawie jednakże ani reprezentant pozwanej, ani świadek B. B. nie wskazali na działania pozwanej mające usunąć ewentualne wątpliwości. Z powyższego wynika, że pozwana ma pełną świadomość istnienia zadłużenia u powoda, a jej działania mają na celu uniknięcie zapłaty lub co najmniej jej odroczenie.

W konsekwencji powyższej oceny sąd uznał powództwo za w pełni zasadne. O odsetkach ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych orzeczono na podstawie art. 4 pkt 3 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. 2020 poz. 935 t.j.). Jak wynika z treści faktur, dołączonych do pozwu, termin zapłaty ostatniej ze stwierdzonych nimi należności upływał w dniu 18 listopada 2019 roku. Tym samym żądanie zapłaty odsetek od daty późniejszej, a więc od 31 stycznia 2020 roku było w pełni uprawnione. Ponadto, sąd zasądził odsetki ustawowo za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot objętych cofnięciem pozwu za okresy od wniesienia pozwu do dnia ich zapłaty.

W punkcie II wyroku sąd umorzył postępowanie w części przewyższającej kwotę 8.381,39 euro, z uwagi na cofnięcie pozwu w tym zakresie, połączone ze zrzeczeniem się roszczenia.

Przedstawiony wyżej stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony, których autentyczność i treść nie budziła wątpliwości sądu. Pozwana zażądała przedstawienia przez powódkę oryginału umowy faktoringu, gdyż kwestionowała prawdziwość tego dokumentu z uwagi na jego nieczytelność, a po przedłożeniu oryginału przez powódkę nie składała już dalszych zastrzeżeń do jego treści. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka B. B., która potwierdziła regulowanie na rzecz powódki należności wynikających z faktur wystawianych przez wierzyciela pierwotnego. Sąd pominał dowód z przesłuchania świadka P. S., gdyż podany został tylko adres firmy pod którym nie odebrał on korespondencji, a w zakreślonym terminie pozwana nie wskazała innego adresu.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. W ocenie sądu pozwana przegrała proces w całości, co sprawia, że powinna zwrócić powódce poniesione przez nią koszty niezbędne do dochodzenia jej praw. Na ocenę wyniku procesu nie miało wpływu częściowe cofnięcie pozwu. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że cofnięcie pozwu jest traktowane jako przegranie sprawy, za wyjątkiem sytuacji, gdy jest ono skutkiem zaspokojenia roszczenia (m.in. postanowienia Sądu Najwyższego w sprawach o sygn. akt II UKN 14/01, I PKN 97/00, II CZ 103/62). Pozwana częściowo zaspokoiła roszczenie po wniesieniu pozwu przez powódkę, co sprawia, że w chwili jego wnoszenia był on w pełni uzasadniony, także co do części objętej cofnięciem pozwu, a decyzja powódki o poddaniu sprawy ocenie sądu była uprawniona. Na koszty procesu poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w części niepodlegającej zwrotowi w wysokości 2020,5 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W punkcie IV wyroku orzeczono o zwrocie powódce połowy opłaty od pozwu odpowiadającej cofniętej części powództwa, w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a u.k.s.c. Powódka cofnęła pozew w zakresie żądania zapłaty 2029,5 euro, odpowiadających 8728,88 zł. Zgodnie z art. 13ust. 2 pkt 5 u.k.s.c. opłata należna od powyższej kwoty wynosiła 437 zł, a tym samym zwrotowi podlegała kwota 218,50 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)