Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 600/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sylwia Piasecka

Protokolant:

pracownik biurowy Daria Szczodrowska

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa H. B.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. na rzecz powódki H. B. kwotę 2.950,00 złotych ( słownie: dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 8% za okres od dnia 10 lutego 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 17 marca 2020 roku, w wysokości 6,5% od dnia 18 marca 2020 roku do dnia 8 kwietnia 2020 roku, w wysokości 6% od dnia 9 kwietnia 2020 roku do dnia 28 maja 2020 roku i wysokości 5,6% od dnia 29 maja 2020 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od powódki H. B. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. kwotę 2.136,20 złotych ( słownie: dwa tysiące sto trzydzieści sześć złotych i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 18,22 złotych ( słownie: osiemnaście złotych dwadzieścia dwa grosze) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych,

5.  nakazuje pobrać od powódki H. B. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 72,86 złotych ( słownie: siedemdziesiąt dwa zł i osiemdziesiąt sześć groszy) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 600/16

UZASADNIENIE

Powódka – H. B., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła pozew przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w S. o zasądzenie kwoty 15.000,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 15.500,00 złotych od dnia 10 lutego 2015 roku do dnia 12 maja 2015 roku, od kwoty 15.000,00 złotych od dnia 13 maja 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 11 grudnia 2014 roku wskutek poślizgnięcia na oblodzonym na zewnętrznych schodach budynku przy ul. (...) w (...) i upadku całym ciężarem ciała na pośladki i jednoczesnego uderzenia głowa o krawężnik, doznała urazu odcinka lędźwiowo – krzyżowego i szyjnego kręgosłupa, uporczywych bólów głowy oraz znacznego zwiększenia częstotliwości napadów padaczkowych. W związku z tym zdarzeniem została ona natychmiast odwieziona przez właścicielkę nieruchomości do przychodni.

Powódka podniosła, że na skutek doznania w/w urazów wystąpiły u niej zaburzenia korzeni nerwów rdzeniowych lędźwiowo – krzyżowych połączone z dużym nasileniem bólu kręgosłupa promieniującego do obu kończyn dolnych, wskutek czego musiała ona zgłosi się na Oddział Neurologiczny Szpitala (...) w C., gdzie została poddana specjalistycznym badaniom i leczeniu w okresie od dnia 22 do 24 grudnia 2014 roku. Następnie przez wiele miesięcy powódka przebywała – i przebywa nadal – pod opieka Poradni Neurologicznej oraz Pracowni Rezonansu Magnetycznego Szpitala (...) w C., a także specjalistycznych poradni i praktyk lekarskich nieurologicznych i rehabilitacyjnych. Ponadto poszkodowana, w okresie od 27 lutego do 27 marca 2015 roku, przebywała w Zespole (...) w I., gdzie poddana była długotrwałemu leczeniu i rehabilitacji, w związku z dużym bólem i częściowym niedowładem, wywołanymi urazem z dnia 11 grudnia 2014 roku, który uniemożliwiały poszkodowanej chodzenie i wykonywanie zwykłych codziennych czynności. W placówkach tych powódka przeszła serie zabiegów medycznych i rehabilitacyjnych, koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych, w celu leczenia i doraźnego łagodzenia skutków urazów doznanych wskutek zdarzenia z dnia 11 grudnia 2014 roku.

Powódka zaznaczyła nadto, że względu na zły stan zdrowia i nieznośny ból – w związku z długim okresem oczekiwania na bezpłatne wizyty lekarskie i zabiegi w placówkach, które mają podpisaną umowę o refundacji zabiegów z NFZ – w celu leczenia skutków wypadku z dnia 11 grudnia 2014 roku zmuszona była do przeprowadzenia badań i zabiegów nierefundowanych z NFZ, których łączny koszt w wysokości 1.823,80 złotych zmuszona była pokryć z własnych środków finansowych.

Powódka wskazała, że właścicielka posesji, na której terenie doszło do zdarzenia w dniu 11 grudnia 2014 roku, posiadała polisę OC zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeniowym. W dniu 9 stycznia 2015 roku powódka zgłosiła szkodę pozwanemu, który uznał roszczenie powódki co do zasady i na podstawie pisma z dnia 12 maja 2015 roku wypłacił jej kwotę 500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę wynikająca z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia będącego następstwem zdarzenia z dnia 11 grudnia 2014 roku. Pozwany nie uznał roszczenia powódki z tytułu zwrotu kosztów za przebyte badania, prywatne wizyty lekarskie i rehabilitacje, uznając bezzasadnie, iż nie mają związku z urazem z dnia 11 grudnia 2014 roku.

Powódka podkreśliła, że do dnia dzisiejszego odczuwa silny ból kręgosłupa i głowy oraz napady padaczkowe, których stopień i częstotliwość zwiększyły się wskutek urazów z dnia 11 grudnia 2014 roku, co ma bezpośredni wpływ na pogorszenie się warunków jej egzystencji. Doznane urazy utrudniają jej poruszanie się i prowadzenie „normalnego” życia, co ma bezpośredni wpłaty na pogorszenie się jej stanu psychicznego, powracające stany depresji oraz spowodowane bólem stany bezsenności. Dlatego tez żądana kwota tytułem zadośćuczynienie nie jest wygórowana.

Pismem procesowym z dnia 23 sierpnia 2016 roku pełnomocnik powódki wskazał, że wnosi o zasądzenie od pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 31 sierpnia 2016 roku, wydanym sprawie I Nc 717/16, Sąd Rejonowy w Człuchowie uwzględnił roszczenie strony powodowej w całości i orzekł o kosztach procesu.

W przepisanym terminie pozwany – (...) S.A. z siedzibą w S., złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany nie kwestionował faktu, że w dniu 11 grudnia 2014 roku doszło do zdarzenia, wskutek którego uszkodzenia ciała doznała powódka – H. B.. Jednocześnie pozwany przyznał, że z tytułu umowy ubezpieczenia OC, jako ubezpieczyciel zobowiązany jest do naprawienia szkody na osobie jakiej doznała. Już w toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał roszczenie co do zasady, wypłacając poszkodowanej zadośćuczynienie w wysokości 500,00 złotych – co powódka przyznała w pozwie.

Pozwany zaznaczył, że w świetle przedstawionej dokumentacji medycznej powódka doznała stłuczenia odcinka lędźwiowo – krzyżowego i szyjnego kręgosłupa, jednakże leczenie nie wymagało natychmiastowej hospitalizacji, a powódka zgłosiła się na kontrolę do lekarza. Dopiero w okresie od 22 do 24 grudnia 2014 roku przebywała w szpitalu w celu obserwacji, głównie z powodu zgłaszanych subiektywnych dolegliwości. W czasie hospitalizacji nie odnotowano napadów padaczkowych, stwierdzono jednak konieczność obserwacji w kierunku zaburzeń somatyzacyjnych. Odnotowano także zgłaszanie skarg na bóle kręgosłupa – przeprowadzone badania nie ujawniły jednak zmian pourazowych, a jedynie zmiany dyskopatyczne. Do domu powódka została wypisana w stanie ogólnym dobrym, sprawna ruchowo. Ponadto skierowano powódkę do poradni neurochirurgicznej, na kontrolę do neurologa prowadzącego i w poradni rehabilitacyjnej, a także na kontrole do PZP. Co istotne, w tych przychodniach powódka leczyła się już wcześniej z powodu zmian samoistnych.

Pozwany zakwestionował aby upadek z dnia 11 grudnia 2014 roku spowodował u powódki trwałe obrażenia, a jedynie przemijające i subiektywne dolegliwości bólowe. Powódka od wielu lat cierpi bowiem na schorzenia samoistne, w tym i na padaczkę oraz schorzenia kręgosłupa i to one były przyczyną dalszego leczenia powódki. Brak jest również podstaw do przyjęcia aby upadek z własnej wysokości w dniu 11 grudnia 2014 roku spowodował u niej nasilenie napadów padaczkowych czy bóle głowy. Żadna dokumentacja medyczna nie potwierdza tego, choć powódka od lat z powodu epilepsji pozostaje pod opieka neurologa. Powódka jednak nie przedkłada dokumentacji z Poradni Neurologicznej.

Pozwany zakwestionował również zasadność i wysokość kwoty dochodzonej tytułem odszkodowania, albowiem badania i zabiegi, którym poddała się powódka nie pozostawały w związku przyczyno – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2014 roku. Ponadto powódka nie udowodniła w żaden sposób aby poniesione przez nią wydatki w wysokości 1.823,80 złotych były konieczne i pozostawały w związku ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2014 roku – za które odpowiedzialność ponosi pozwany.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 grudnia 2014 roku powódka – H. B. wychodząc z domu, poślizgnęła się podczas schodzenia ze schodów i upadła całym ciałem na śliską powierzchnię. W wyniku tego upadku powódka uderzyła głową i plecami o schody. Poczuła ona okropny ból całego kręgosłupa, dostała drgawek i nie mogła wstać. Powódka poczekała aż ustaną drgawki, a następnie udała się do domu, gdzie próbowała położyć się na dywanie.

bezsporne

Kilka godzin po upadku powódka H. B. została zawieziona do lekarza neurochirurga, który zlecił jej zrobienie rezonansu kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz przepisał powódce leki przeciwbólowe. W dniu 16 grudnia 2014 roku powódka wykonała badanie radiologiczne MR kręgosłupa L bez kontrastu w pracowni rezonansu magnetycznego Szpitala (...) w C., za które uiściła opłatę w wysokości 450,00 złotych. W badaniu radiologicznym odcinków lędźwiowych i szyjnego kręgosłupa nie stwierdzono zmian urazowych.

Z badaniem radiologicznym powódka udała się na kolejną wizytę lekarską w celu konsultacji. Stwierdzono konieczność leczenia operacyjnego w zakresie kręgosłupa szyjnego – dyskopatia C4-C5 i wpisaną powódkę w kolejkę oczekujących. Do czasu zabiegu zaopatrzono powódkę kołnierzem ortopedycznym.

We wrześniu 2015 roku H. B. odbyła kolejną konsultację neurochirurgiczną dla celów leczenia operacyjnego, podczas której została ona zdyskwalifikowana z zabiegu z przyczyn kardiologicznych.

Powódka odczuwała cały czas silny ból kręgosłupa, głowy i miała problemy ze snem. Leczona była spoczynkiem, rehabilitacją i lekami przeciwbólowymi.

dowód z innych wniosków dowodowych: informacja dla lekarza kierującego k. 19, opis badania radiologicznego k. 21, faktura VAT z dnia 16 grudnia 2014 roku k. 26, opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii d. n. med. W. Ż. k. 261.

W okresie od dnia 22 grudnia 2014 roku do 24 grudnia 2014 roku powódka H. B. przebywała na oddziale neurologicznym Szpitala (...) im. J. K. Ł. w C.. Powodem przyjęcia były bardzo silne dolegliwości bólowe w odcinku L-S kręgosłupa promieniujące do obu kończyn dolnych w wyniku przebytego urazu kręgosłupa w odcinku lędźwiowym 10 dni temu.

Przy przyjęciu powódki, w badaniu neurologicznym, stwierdzono u niej zespól piramidowy pod postacią śladowego niedowładu połowicznego lewostronnego, zespól zaburzeń czucia pod postacią niedoczulicy połowicznej lewostronnej, zespól korzeniowy w odcinku L-S podrażnieniowy obustronnie, a nadto obciążenie padaczką pourazową i przebytym uszkodzeniem mózgowia. Urazy te były wynikiem wypadku samochodowego, w którym powódka uczestniczyła w 1998 roku. Konsekwencją tego wypadku są zaburzenia mowy pod postacią jąkania się, a nadto powódka ma obniżony nastrój oraz odczuwa lęki i wymaga leczenia psychiatrycznego. Z powodu doznanych obrażeń H. B. przeszła pierwszy zabieg operacyjny kręgosłupa szyjnego w 2000 roku, a następne zabiegi neurochirurgiczne w 2002 roku 2004 roku i 2008 roku. Od 1998 roku powódka uskarża się na dolegliwości bólowe kręgosłupa oraz na stałe zażywa leki, a mianowicie: D. (...), L., Z., P., N., S., N., C., T..

W chwili przyjęcia na oddział neurologiczny powódka miała świadomość jasną, zachowaną orientację oraz nastrój i napęd w normie. Był ona wielomówna i skupiona na sobie. Podczas pobytu w szpitalu powódce wykonano badanie RTG kręgosłupa, w wyniku którego w obrębie kręgosłupa C oraz L-S kostnych nie stwierdzono żadnych złamań i innych zmian pourazowych. Nie stwierdzono również odchyleń w badaniu neurologicznym.

Zarówno w trakcie hospitalizacji, jak i jej wypisania stan ogólny powódki był dobry i była ona sprawna ruchowo. Zalecono jej kontrolę w Poradni Neurochirurgicznej, w PZP oraz (...). Powódce przepisano również środki farmaceutyczne, albowiem dolegliwości bólowe kręgosłupa wymagały leczenia farmakologicznego.

dowód z innych wniosków dowodowych: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 24 grudnia 2014 roku k. 13 – 15.

W wyniku upadku powódka H. B. doznała stłuczenia odcinka lędźwiowego kręgosłupa z następowym zespołem bólowym korzeniowym podrażnieniowym ze strony odcinka lędźwiowego, który jest wyleczony. Uraz ten był bardzo niskoenergetyczny i nie spowodował dalszych następstw czynnościowych oraz trwałego uszczerbku na zdrowiu, jak również zagrożeń w zakresie narządu ruchu, które miałyby wpływ na wykonywanie codziennych czynności i możliwości podjęcia pracy zawodowej. Z upadkiem tym nie były również związane urazy bloku kostnego poziomu C5/C6/C7 i dyskopatia poziomu C4/C5, a nadto do grudnia 2015 roku nie stwierdzono u powódki zwiększonej ilości napadów padaczkowych. Dopiero w grudniu 2015 roku zwiększono dawkę leków przeciwpadaczkowych oraz leku przeciwdepresyjnego.

W związku z dolegliwościami bólowymi odczuwanymi w początkowym okresie po upadku, powódka wymagała leczenia farmakologicznego i rehabilitacji o działaniu przeciwbólowym i mikrorelaksacyjnym przynajmniej przez kilka tygodni.

W okresie od 19 stycznia do 30 stycznia 2015 roku powódka została zapisana na rehabilitację w (...) (...), jak również otrzymała skierowanie na zabiegi krioterapii w okresie od dnia 2 lutego do 13 lutego 2015 roku. Powódka nie skorzystała jednak z tych zabiegów z uwagi na przeciwskazania zdrowotne – za wysokie ciśnienie. Przed zdarzeniem w dniu 11 grudnia 2014 roku powódka korzystała z krioterapii, ale były to zabiegi punktowe – na kolana i kręgi szyjne.

W okresie od 27 lutego 2015 roku do dnia 27 marca 2015 roku powódka przebywała na turnusie rehabilitacyjnym w (...) w I.. Zgłoszenia na ten turnus powódka dokonała kilka miesięcy przed zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2014 roku albowiem z uwagi na obrażenia powstałe na skutek wypadku komunikacyjnego, który miał miejsce w 1998 roku, H. B. dwa razy do roku korzystała z uzdrowisk refundowanych przez NFZ lub (...). Przy czym rezerwacja pobytu w sanatorium następowała na skutek zgłoszenia złożonego 9 miesięcy lub rok czasu wcześniej.

Podczas pobytu w (...) w I. u powódki zastosowano leczenie klimatyczne, balneo – fizykalne oraz farmakologiczne. Nie korzystała ona z krioterapii.

Za pobyt w uzdrowisku powódka uiściła opłatę uzdrowiskową w wysokości 113,40 złotych oraz opłatę za TV i rehabilitacje w łącznej wysokości 510,40 złotych.

Powódka opuściła sanatorium w stanie ogólnym dobrym.

dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii dr. N. med. M. Ś. k. 206 - 210, opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii d. n. med. W. Ż. k. 261 – 264, uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii d. n. med. W. Ż. k. 289 – 290, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: skierowanie k. 23, karta informacyjna k. 16, potwierdzenie zapłaty k. 28, faktura nr (...) k. 29, zaświadczenie k. 34, wyjaśnienia powódki H. B. 00:01:48 k. 338v, 00:09:36 k. 338v.

W dniu 9 stycznia 2015 roku powódka zgłosiła szkodę do pozwanego

określając orientacyjną wysokość szkody na kwotę 25.000,00 złotych. W wyniku rozpatrzenia zgłoszonych roszczeń związanych z obrażeniami ciała doznanymi w wyniku zdarzenia z dnia 11 grudnia 2014 roku przyznano powódce kwotę 500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

dowód z innych wniosków dowodowych: zgłoszenie wypadku k. 17, informacja z dnia 12 maja 2015 roku k. 32.

W dniu 29 stycznia 2015 roku powódka wykonała ponownie badanie radiologiczne MR kręgosłupa L bez kontrastu w pracowni rezonansu magnetycznego Szpitala (...) w C., za które uiściła opłatę w wysokości 450,00 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: opis badania radiologicznego k. 22, faktura VAT z dnia 29 stycznia 2015 roku k. 25.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że w dniu 11 grudnia 2014 roku powódka H. B. wychodząc z domu poślizgnęła się na oblodzonym stopniu schodów na zewnątrz budynku i upadła na marmurową posadzkę przed domem. Bezspornym jest również, że w dniu zdarzenia zarządca miejsca, na którym doszło do zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z pozwanym - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S., który po rozpatrzeniu zgłoszonych przez pozwaną roszczeń związanych z obrażeniami ciała doznanymi w wyniku zdarzenia z dnia 11 grudnia 2014 roku, uznał swoją odpowiedzialność i przyznał powódce świadczenie w wysokości 500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§ 2).

Pozwany nie kwestionował, że w dniu 11 grudnia 2014 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego powódka H. B. doznała uszkodzenia ciała, podnosząc jednocześnie, że już w toku postępowania likwidacyjnego uznał roszczenie co do zasady wypłacając poszkodowanej kwotę 500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia. Zakwestionował natomiast wysokości dochodzonego roszczenia tytułem zadośćuczynienia wskazując, że okoliczności sprawy nie dają podstaw do uznania, że skutki są tak znaczne aby uzasadniać żądanie zadośćuczynienia w łącznej wysokości 13.676,20 złotych. Pozwany zakwestionował również zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia tytułem odszkodowania wskazując, że nie poniesione koszty nie pozostawały w związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2014 roku.

Przepis art. 445 § 1 k.c. pozwala na zasądzenie odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pojęcie krzywdy niematerialnej zawiera wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych, jak i psychicznych. Charakter wynagradzanej zadośćuczynieniem pieniężnym szkody decyduje o jej niewymierności. Odpowiedniość sumy zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 k.c. ma służyć złagodzeniu negatywnych doznań, ale nie może być jednocześnie źródłem wzbogacenia. Zadośćuczynienie powinno mieć przede wszystkim kompensacyjny charakter, musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00, niepubl., z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, niepubl.). Nie można uznać za prawidłowe i wystarczające powołanie się jedynie ogólnie na przesłankę sytuacji społeczno-gospodarczej, bez wskazania w czym się ona wyraża i co stanowi jej zasadnicze elementy. Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia trafnie łączy tę wysokość z poziomem stopy życiowej społeczeństwa, ale nadto musi być realna i odpowiednia. Zasada ta ma jednak uzupełniający charakter w stosunku do kwestii zasadniczych, jakimi są rozmiar szkody niemajątkowej i kompensacyjna rola zadośćuczynienia. Stopa życiowa poszkodowanego nie może wyznaczać wysokości rekompensaty za wyrządzoną mu krzywdę ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, niepubl.). Przyjęte zostało w orzecznictwie, że określenie „sumy odpowiedniej" powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, czasokresu, uciążliwości procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy w reszcie sposobu spędzania wolnego czasu. Sąd ważąc odpowiedniość zadośćuczynienia musi mieć na względzie, że życie, zdrowie i integralność cielesna człowieka są dobrami najcenniejszymi. Indywidualizm każdego przypadku i każdej krzywdy jest nacechowany subiektywizmem, co sprawia, że relatywizowanie in abstracto zadośćuczynienia bywa zawodne, dlatego nie można kierować się praktyką stosowaną w zakresie ustalania wysokości sum zadośćuczynienia, abstrahować od konkretnego przypadku. Praktyka sądowa, jeśli jest potwierdzona i weryfikowalna oraz poznawalna dla stron może być jedynie pomocniczym kryterium.

Ustalając odpowiednią sumę zadośćuczynienia, Sąd kierował się przede wszystkim ustaleniami poczynionymi w opiniach biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz ortopedii i chirurgii urazowej.

Z opinii tych bowiem wynika, że na skutek upadku w dniu 11 grudnia 2014 roku powódka doznała jedynie stłuczenia odcinka lędźwiowego kręgosłupa z następowym zespołem bólowym korzeniowym podrażnieniowym ze strony odcinka lędźwiowego. Przy czym uraz ten był bardzo niskoenergetyczny i nie spowodował dalszych następstw czynnościowych oraz trwałego uszczerbku na zdrowiu, jak również zagrożeń w zakresie narządu ruchu, które miałyby wpływ na wykonywanie codziennych czynności i możliwości podjęcia pracy zawodowej. Istotnym jest również, że uraz ten został wyleczony. Ponadto upadek ten absolutnie nie miał wpływu na zwiększenie się ilości napadów padaczkowych u powódki. W związku z tymi dolegliwościami bólowymi odczuwanymi w początkowym okresie po upadku, powódka wymagała leczenia farmakologicznego i rehabilitacji o działaniu przeciwbólowym i mikrorelaksacyjnym przynajmniej przez kilka tygodni.

W ocenie Sądu powyższe opinię są wiarygodne i logiczne, a nadto wzajemnie się uzupełniają, w szczególności w aspektach dotyczących odniesionych urazów. Należy również zauważyć, że biegli sądowi nie wchodzili sobie wzajemnie w kompetencje wskazując, że dana kwestia wymaga ustalenia przez biegłego z innej specjalizacji. Ponadto analiza tych opinii wskazuję, że są one sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, a nadto cechuje je szczegółowość i wysoka wiedza sporządzających opinie biegłych sądowych.

Istotnym jest również, że opinie te, w szczególności w zakresie braku nasilenia napadów padaczkowych u powódki, znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci zaświadczenia, z którego jednoznacznie wynika, że w maju 2015 roku napady padaczkowe u powódki były na stałym poziomie. Dopiero w grudniu 2015 roku, czyli rok po zdarzeniu, stwierdzono u niej zwiększenie częstotliwości napadów padaczkowych – częściowych prostych oraz uporczywe bóle głowy. Również sama powódka przyznała, że taką samą dawkę leku na epilepsję przyjmowała przez okres około 10 lat i dopiero w 2020 roku uległa ona zwiększeniu (por. wyjaśnienia powódki 00:09:36 k. 338v).

Sąd nie uwzględnił dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii A. K. albowiem analiza tej opinii wskazuje, że jej obszerność wynika z tego, że biegły sądowy kilkukrotnie powielał te same informacje, a nadto odnosił się do kwestii leżących w specjalizacji biegłego sądowego z zakresu neurologii. Opinia ta nie zawierała również żadnego uzasadnienia poczynionych ustaleń, w szczególności w zakresie wysokości uszczerbku. Natomiast w uzupełniającej opinii biegły sądowy powielił, w przeważającej części, opinię pierwotną nie odnosząc się jednocześnie do zastrzeżeń pozwanego. Dlatego też Sąd zmuszony był dopuścić dowód z opinii innego biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego pełnomocnika powódki o przeprowadzenie dowodu z instytutu ortopedii. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa, która Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, rozbieżność opinii specjalistów z określonej dziedziny, sama przez się, nie uzasadnia jeszcze zwrócenia się o opinię do odpowiedniego instytutu naukowego lub naukowo-badawczego, jeżeli nie ma wskazań problemowych (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 28 maja 2019 roku, II CSK 595/18).

Odnosząc się natomiast do kwestii związanych z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, to należy zaznaczyć, że dolegliwości te występują u powódki również w związku z obrażeniami jakie odniosła ona w wypadku komunikacyjnym, który miał miejsce w 1998 roku. Ponadto powódka, w toku niniejszego procesu, nie zaoferowała żadnego materiału dowodowego, który potwierdziłby podnoszone przez nią okoliczności, że zwiększone dolegliwości bólowe miały bezpośredni związek z upadkiem w dniu 11 grudnia 2020 roku, a nie z obrażeniami doznanymi w wypadku w 1998 roku. Dlatego też, dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia, miarodajna była przede wszystkim opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii, skoro powódka nie doznała żadnego złamania czy też innych zmian pourazowych, z której wynika, że trzytygodniowy pobyt w (...) w I. był okresem wystarczającym do uzyskania poprawy jej stanu zdrowia.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, skoro u powódki krzywda niewątpliwie wystąpiła, to adekwatną i utrzymaną w rozsądnych granicach kwotą, ustaloną w związku z zadośćuczynieniem jest kwota 2.5000,00 złotych. Zatem, skoro powódka otrzymała od pozwanego tytułem zadośćuczynienia, w postępowaniu likwidacyjnym, kwotę 500,00 złotych, to zasadnym było zsądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Odnosząc się natomiast do zasadności i wysokości odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów związanych z kosztami leczenia, to w ocenie Sądu, zasługuje ono na uwzględnienie jedynie w części, a mianowicie w zakresie kwoty 450,00 złotych.

Zgodnie bowiem z treścią art. 444 § 1 kpc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Powódka – H. B. wskazała, że w związku z upadkiem w dniu 11 grudnia 2014 roku poniosła koszty w łącznej wysokości 1.823,80 złotych, które obejmują koszty badań i zabiegów. Nie określiła ona jednak dokładnie, w sposób nie budzący wątpliwości, co składa się na dochodzoną z tego tytułu kwotę.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w ocenie Sądu, pozwala na uznanie, że roszczenie strony powodowej może zostać uwzględnione jedynie w zakresie kosztów związanych z badaniem rezonansem magnetycznym w dniu 16 grudnia 2014 roku. Zdaniem Sądu koszty te bowiem pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem jakie miało miejsce w dniu 11 grudnia 2014 roku. Niewątpliwym bowiem jest, że powódka w związku z dolegliwościami bólowymi odczuwanymi bezpośrednio po upadku, udała się do specjalisty neurochirurga, który zlecił jej badanie rezonansem magnetycznym celem ustalenia odniesionych obrażeń. W związku z tym koszty z tego tytułu pozostają w związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2014 roku. Gdyby bowiem powódka nie upadła nie musiałaby ponieść kosztów związanych z tym badaniem.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do uwzględnienia kosztów związanych z kolejnym badaniem rezonansem magnetycznym, które powódka przeszła w dniu 29 stycznia 2015 roku. Z zebranego bowiem w sprawie materiału dowodowego – karty informacyjnej leczenia szpitalnego, wynika że powódka w okresie od 22 grudnia 2014 roku do 24 grudnia 2014 roku przebywała na oddziale neurochirurgii Szpitala (...) (...) w C.. Podczas tego pobytu powódce wykonano badania diagnostyczne oraz w zaleceniach nie wskazano aby była konieczność przeprowadzenia badania rezonansem magnetycznym. Dlatego też, zdaniem Sądu, powódka nie wykazała aby koszty poniesione przez nią w związku z tym badaniem pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 11 grudnia 2014 roku.

Z powyższych względów Sąd nie uwzględnił również kosztów powódki poniesionych za pobyt w (...) w I.. Niewątpliwym bowiem jest, co przyznała sama powódka w toku niniejszego procesu, że pobyt w tym miejscu był zarezerwowany już kilka miesięcy wcześniej, albowiem w związku z urazami jakie powódka odniosła w wypadku komunikacyjnym w 1998 roku, dwa razy do roku bywała w ośrodkach uzdrowiskowych, na turnusach rehabilitacyjnych, a ich rezerwacja odbywała się z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem.

W ocenie Sądu, powódka nie wykazała również, że koszty związane z krioterapią pozostawały w normlanym związku przyczynowo – skutkowym z upadkiem. Powódka sama bowiem przyznała, że z przyczyn zdrowotnych nie korzystała z krioterapii, a jeśli korzystała to przed tym upadkiem w dniu 11 grudnia 2014 roku, jednakże były to zabiegi punktowe dotyczące kolan i szyi.

W ocenie Sądu powódka nie wykazała również aby kwota 200,00 złotych, poniesiona w dniu 30 grudnia 2014 roku, związana była z upadkiem, który miał miejsce w dniu 11 grudnia 2014 roku.

Wobec powyższego, Sąd oddalił roszczenie strony powodowej w pozostałym zakresie w przedmiocie zadośćuczynienia i odszkodowania.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na mocy art. 481 kc w zw. z art. art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych .

Pozwany o podstawie powstania szkody, jej okolicznościach, rozmiarze oraz wysokości żądania, dowiedział się 9 stycznia 2015 roku, zatem stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych powinien on, biorąc pod uwagę przedstawiony przez powódkę materiał i obowiązujące w tym zakresie ugruntowane orzecznictwo, jak również okoliczność, że jest profesjonalistą w zakresie ubezpieczeń, wypłacić adekwatną kwotę tytułem zadośćuczynienia oraz odszkodowania.

Ponadto pozwany nie zakwestionował daty żądania odsetek, dlatego też Sąd uznał te okoliczność za przyznaną, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc w związku z art. 98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Obie strony wnioskowały o zwrot kosztów procesu. Żądanie powódki zostało uwzględnione w 20%. Obie strony są zatem zobowiązane do pokrycia kosztów procesu w stosunku 20% - pozwany, 80% - powódka.

Koszty procesu po stronie powodowej stanowiła opłata stosunkowa od pozwu w wysokości 750,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa wysokości 17,00 złotych, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 4.800,00 złotych, zgodnie z treścią §2 pkt 5 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) w brzmieniu obowiązującym w chwili składania pozwu oraz zaliczka na biegłych sądowych w wysokości 3.000,00 złotych, czyli łącznie kwota 8.567,00 złotych, natomiast koszty procesu po stronie pozwanej obejmują wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 4.800,00 złotych oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

Zatem, skoro strona powodowa H. B. wygrała proces w 20%, to tytułem zwrotu kosztów procesu winna otrzymać od pozwanego kwotę 1.717,00 złotych, natomiast pozwany, który wygrał proces w 80%, winien otrzymać od powódki kwotę 3.853,60 złotych. Sąd zastosował kompensację kosztów procesu i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.136,20 złotych (3.853,60 zł – 1.717,00 zł), o czym orzekł jak w punkcie 3 sentencji.

W toku procesu zaliczka uiszczona przez powódkę w wysokości 3.000,00 złotych, została w całości wykorzystana na pokrycie wynagrodzenia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii W. Ż. oraz z zakresu neurologii M. Ś., które łącznie wyniosło 3.091,08 złotych. Zatem, skoro uiszczona zaliczka nie pokryła w całości kosztów wynagrodzenia biegłych sądowych, to w zakresie kwoty 91,08 złotych zostały one pokryte przez Skarb Państwa. Dlatego też, na podstawie art. 113 ust. 1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. Nr 167, poz. 1398), zgodnie ze stosunkowym rozdziałem kosztów 80% do 20%, Sąd nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 72,86 złotych, natomiast od pozwanego kwotę 18,22 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Wobec powyższego zasadnym było orzec jak w sentencji wyroku.